date

Tjongejonge, ja ik moet wéér een inbreuk maken op m’n logritme, ik kan het niét meer voor me houden, ik had een date vanmiddag en ben er té vol van om het voor me te houden.
Nog redelijk blanco in het datingcircuit kwam ik toch wél voor wat verrassingen te staan.
Uiteindelijk kom ik nog uit het jaar kruikje en ik weet niet beter of een man zorgt bij zo’n eerste ontmoeting dat hij keurig in ’t pak zit. En natuurlijk zorg je dat er géén onderdelen “rond slingenrende” die beter verborgen kunnen blijven tot je elkaar wat beter kent.

Oke, ik ben niet zo piep meer, moet niet teveel noten op m’n zang hebben maar toch, een klein beetje respect mag ik toch wel verwachten. Als bij een eerste ontmoeting het bed al klaar staat gaat dat wat mij betreft té snel. En echt, ik ben heel LHBTenz vriendelijk maar als iemand nog “uit de kast moeten komen” of er zelfs gedrochten en vrouwen gestuurd worden haak ik af.

Gelukkig had ik nóg een date en wel met Staartje ( ook al een Liesbeth) . Zij wilde graag naar de Mucha tentoonstelling in het kunstmuseum in Den Haag , of ik zin had om mee te gaan. En jazeker had ik dat (ik ga dat volgende maand zelfs nóg een keer doen met Ferrara) ik word nog een echte museumtijger.
Zou ik niet bij iéder museum doen maar als alleen het gebouw al de moeite waard is én is iets “Art Niveau achtigs ben ik snel om. Voeg daar dan leuk gezelschap bij en ik bén al onderweg.

Oergezellig was het, we drinken even iets (met wat lekkers) in de mooie overdekte binnentuin van het museum, kletsen 5 kwartier in een uur en nemen ook de hoek Delfts blauw mee waar ik, als heel vaak, meer gecharmeerd ben van de werkelijk práchtige wandbekledingen… echt ik wil er wónen. Nee daar heb ik dan weer geen foto’s van.
Echt mooie dingen krijgen geen eerlijke kans als de camera door mij bediend wordt, ik leef me meestal uit op dingen die tóch al nergens op lijken.

Eigenlijk had ik ook helemaal geen foto’s willen maken maar ja, dan zie ik die figuren gier boven en dan kruipt het bloed weer waar het niet gaan kan.
Boven verwachting is Mucha zelf ook aanwezig (eh… in de geest) hij kan 2 zulke prachtige modellen niet weerstaan en schildert in korte tijd een poster in zijn stijl! ( Die vind je bij Staartje)
Het was een middag genieten, en als ik in de tram naar huis stap besluit “Staartje” nog even de andere kant op te rijden, naar Scheveningen, ach zij is nog een jonge hond natuurlijk en wil haar dagje Den Haag volledig uitbuiten voor ze weer naar het hoge Noorden treint.
Vanuit de tram zwaaien we nog even.
Natuurlijk niet een echt volledig verslag maar over Mucha schreef ik al eerder.

het móet maar

Sorry, sorry, sorry, we gaan nog naar niét naar Goes! Omdat ik even niet meer wist
“wat” ik “waar” gezien had verplaatste ik bijna eigenhandig de Abdij van Middelburg naar Goes.
Dat had me nogal een klusje geworden dus ik ben blij dat het niet hoeft, ik laat de Abdij waar hij hoort, in het midden van Middelburg.
Wel vaak over “de lange Jan” horen spreken (niet te verwarren met Jan Al) maar nooit enig idee wie of wat dat was..
Het blijkt één van de torens van de Abdij van Middelburg te zijn en potdorie wat is die Abdij een bezoekje méér dan waard.
Eh…. wat? nee we hebben de lange Jan niet beklommen maar die mogelijkheid is er wél.

Ja natuurlijk staat er een linkje voor wie het naadje van de kous wil weten want er is véél te vertellen over dit gebouw maar “mijn beleving” van het gebouw is natuurlijk véél interessanter…ahum!. Het is wel het meest verrassende oude gebouw dat ik ooit bezocht heb.
Je stapt oppervlakkig bezien gewoon een kerk in. Die lijkt niet eens heel groot maar blijkt uit meerdere ruimtes te bestaan. Met o.a. twee ruimtes die iedere weer twee van die grote kerkorgels hebben. Maar ook iets “gewonere” ruimtes die meer een congreszaal lijken dan een kerk.

In de grond de hobbels en bobbels van grafstenen die ik wel ken uit de Delftse kerken en zelfs een praalgraf als van Willem van Oranje zij het dan een flink maatje bescheidener.
Zó bescheiden dat zelfs ik het in z’n geheel op de foto kon krijgen, kijk dan wás je iemand wanneer je hier een plekje krijgt (ik ben natuurlijk vergeten wie er in ligt)
Maar door steeds weer andere deuren lopend wordt het minder kerk en meer abdij. De oude abdijgangen lopen om een sfeervol middenhof heen waar het een oase van rust is. Nou ja een relatieve rust want foto’s maken zonder mensen erop is een bijna onmogelijke opgaaf, maar toch, de hof maakt mensen stil.
Wat ik het meest bijzondere vond zijn de plafonds uit de kloostergangen. Wát een vakmanschap om al die duizenden steentjes in de boogjes van de plafonds te metselen.
Zouden we nog wel vakmensen hébben die dat kunnen, het beroep “bouwvakker” is zó ondergewaardeerd dat ervoor doorleren niet aantrekkelijk is.
Bovendien zijn nieuwe gebouwen nu meestal een combinatie van staal en glas waarvan de verwerking vást ook wel vaardigheden vereist, maar dat toch meestal grotendeels fabriekswerk is.
Al met al is deze Abdij best een logje waard, dan moet Goes gewoon even wachten!

gids van niks

Dan heb ik het over mezelf hoor, want voor zover we met een gids te maken hadden deed die prima z’n werk. We bezochten na Middelburg ook nog Goes en nu gooi ik dus alles door elkaar. Nou ja, als ik fouten maak wordt ik vást wel op het matje geroepen.

Inge en ik zijn ook al niet overdreven gezegend met coördinatievaardigheden en dan is het wel slim om hier en daar wat ijkpunten te onthouden. Tegenwoordig maak je daar dan een foto van.
Bij een grote tassenwinkel op een T spitsing ligt een dame in een tuinstoel te zonnen, kijk, daar heb je iets aan, zoiets zie je niet over het hoofd.
Van de rondvaart heb ik wel wat kunnen onthouden, de gids had humor en bracht het leuk dat we bij een aantal bruggen vooral het hoofd niet moesten verliezen.
Een totaal andere rondvaart dan die in Den Bosch maar toch een leuke manier om iets van de stad te zien én te horen.
Bijvoorbeeld dat er weinig huizen met trapgevels lang het water staan. In vroeger tijden werd er goed verdiend en sloopte men de “trapjes” om ze vervangen voor een rechte muur die nog maar een puntje dak liet zien. Dat had status!
Dat achter dat hoogste stuk muur niet overal nog kamer zat stoorde niemand, en desnoods werd er een loos raam in gezet om het toch een hele etage te laten lijken. Als je dat eenmaal weet zie je inderdaad overal vrijwel “loze” bovenverdiepingen.

Het stadhuis weet ik nog wel, daar kijk je niet naast hoor, het is GROOT. We zijn ruim op tijd voor een rondleiding maar als we horen dat het uurtje duurt zien we daar vanaf. Even rondkijken zou leuk zijn maar alle historische verhalen over het stadhuis zijn ook wel op internet te vinden. Dat er in het wat hogere deel links een beeld van Koningin Wilhelmina, met de latere Koningin Juliana op schoot, gemetseld is is vanaf beneden niet echt te herkennen. Op de site van het stadhuis staat wél een herkenbare foto. We kijken dus alleen even rond in de mooie ontvangsthal want alleen door het stadhuis struinen mag helaas niet.

Wat winkels betreft vind je álles dat je in iedere grote stad kunt vinden. Plus veel verleidelijke bakkertjes en een chocolade museum waar we niet met de museumjaarkaart in kunnen, we slaan het over. Eigenlijk meer uit tijdgebrek dan uit Zeeuwse “zunigheid” moet ik bekennen want we willen op de terugweg nog bij de stop “Goes “uitstappen.
Dat blijkt een prima plan want later in de middag ontdekken we dat Goes misschien nog wel léuker dan Middelburg is, knusser. Maar chips, alweer bijna 500 woorden, ach jullie kennen me, dagje uit is goed voor minstens drie logjes, het zij zo!

.

   

.

.

naar de knoppen

Natuurlijk wist ik dat niet, maar ik ging gisteren “naar de knoppen”, maar dan wel de Zeeuwse knoppen en dat maakt dat het zéker niet de negatieve lading had die de uitdrukking heeft.
Inderdaad, “de blog queen”(wat is dat toch een leuke erenaam) was weer de provincie in en bezocht een “onderdaan”!
John (voorheen Redstar) en ik lezen als zo’n 15 jaar bij elkaar en zijn dus oude bekenden kun je gerust stellen.
We hadden al zowat een jaar een halve afspraak staan die steeds op de lange baan geschoven werd door corona. John, staat al maanden op een wachtlijst voor een broodnodige operatie aan zijn hand en dan zit je al helemáál niet op corona te wachten.
Maar goed, toen was Inge ook wat langer “manloos” dan ze gewend is en had wel oren naar een dagje op stap naar Zeeland met de “de koningin moeder”. Een treinreis in m’n uppie vind ik nooit een probleem maar is natuurlijk 3x zo leuk mét goed gezelschap en dus óp naar het station.

Contact met John leerde dat hij ging proberen wat te schuiven en dat we contact zouden houden. Uiteraard gingen we uiterst “negatief” op pad om zijn eventuele ziekenhuis opname niet in de weg te zitten maar dat hoefde een uiterst positieve ontmoeting niet in de weg te zitten.
We gingen dus eerst even “de boot in” om dat de stad Middelburg vanaf het water te bekijken voor we naar de knoppen gingen. De Zeeuwse knoppen had John bij zich voor ons, héérlijk.

Het werd een héél genoeglijk uurtje op het terras van een restaurant met wederzijdse herkenning, ja heus 15 jaar lezen bij elkaar geeft herkenning ook al had John nooit de behoefte zijn hoofd op z’n site te etaleren. Het leven heeft hem niets cadeau gegeven maar ondertussen heeft hij veel een plaats kunnen geven en zo kan het gebeuren dat zelfs foto’s van onze ontmoeting er door mogen glippen.
Het klikt aan alle kanten, ook Inge voelt zich op haar gemak met de voor haar natuurlijk volkomen onbekende man.

Nee, over bloggers wordt niet geroddeld maar het gesprek gaat verder alle kanten op.
Het diepgravende gesprek zeg maar, we vragen ons af waarom de kopjes niet netjes in het midden op het schoteltjes staan, dat blijkt zo te horen , het rondje zit uit het midden. John weet de reden, ze zijn de appelpunt vergeten waar die ruimte voor bedoelt is.
We laten het zo, we hebben immers de Zeeuwse knopen al en ieder pondje…. enz.
We rommelen wat met foto’s maken die niet altijd door de keuring komen maar evengoed wél gebruikt worden.
We hebben het nét over mijn (toch iets gevorderde leeftijd) als er langs de kant een bejaarde busje stopt. Ik sta half op en zeg “ah.. daar is het busje om me op te halen” de chauffeur hoort het en zegt dat ik gerust in mag stappen, waarna John zich afvraagt of hij ooit nog normaal zijn boodschappen zal kunnen doen in Middelburg.
Nou ja, het was gewoon réuze gezellig( en meer) laat dat duidelijk zijn……!

   

   

foei meisje!

We blijven toch nog even op Lange Voorhout want ik was wéér gefascineerd door het grote beeld waar ik al eerder foto’s van gemaakt heb maar die nooit in een logje kwamen.
Het bestaat eigenlijk uit twee delen waarvan het éne deel mat zilverkleurig is en het andere deel hoogglans zilverachtig.
Er staat nergens een bordje of inscriptie waar ik uit op kan maken wáár ik naar kijk dus moet ik de grijze massa aan het werk zetten. Tja, waar lijkt dit op…..

Er is nogal wat horeca op het plein dus zit hier in het linkerdeel misschien wel de eigenaar van een horeca gelegenheid terwijl in het rechterdeel het personeel werkbespreking heeft. Het kan ook een willekeurig kantoor zijn natuurlijk, met de secretaresse die in een stereotype houding bij de chef op de punt van zijn bureau zit. Ik kruip er iets dichter bij met de camera om te zien of ze dan tenminste degelijk ondergoed aan heeft want ál te luchtig gekleed is deze houding vrágen om #metoo affaires.

Wanneer één van mijn zussen of ik vroeger ongemerkt zo’n inkijk gaven werden we tot de orde geroepen met, “Zóu je niet eens fatsoenlijk gaan zitten, ik kijk door tot Jeruzalem!”
Toch maar eens zoeken of er iets over te vinden is op www en op mijn zoekterm vind ik dit;

“Het glanst, is 7 meter hoog en staat aan het Voorhout. Rara wat is het?”
Volgens mij wordt de beeldvorming er niet beter op maar dit verzon ik echt niet zelf.
Gelukkig staat er wél een goede foto van het juiste beeld bij en vooral ook wat het voorstelt. Echt, ik haal het er niet uit maar dat ligt ongetwijfeld aan mij.

De democratie……
Hoe zou ik dáár op moeten komen !!!!
Het heeft evengoed tot 2017 geduurd eer men door had dat Rutte in de gaten gehouden moet worden want toen werd het beeld er geplaatst.
Het beeld, dat ontworpen is door Thom Puckey, toont Thorbecke. De man achter de Nederlandse grondwet. Hij zit achter zijn bureau en kijkt vanaf het Voorhout naar het torentje van de Minister-president. Het tweede deel van het standbeeld, gemaakt van weerkaatsend metaal, toont drie burgers die aan, en op tafel zitten. Zij tonen de democratie.

Echt, ik had het er nooit uitgehaald…………maar het blijft een heel mooi gemaakt standbeeld, dat dan weer wel!

   

   

,

op stand

Hoe is het toch mógelijk, het derde logje over een paar uurtjes Den Haag rond de Vijverberg. Zeg niet dat ik informatie achterhoud hé!
Maar goed we zouden iets gaan drinken en liepen vanaf het Mauritshuis richting het Lange Voorhout waar op zondagmorgen altijd kunst en antiek markt gehouden wordt.
Ik ben bang dat je wel een béétje verstand moet hebben van kunst om daar iets te kopen. Ik zie er “het Puttertje” hangen van Fabritius, met zijn handtekening er onder. Het beestje moet nét aan zijn komen vliegen uit het Mauritshuis want dáár hadden we het net nog gezien.
We vragen er maar niet naar en nemen aan dat een kopie van een zó bekend schilderij niet voor de hoofdprijs weg zal gaan.

Ik zie iets moois om het reparatie gat in de gang af te dekken, voor nog nét geen 1000,– Euro , tja, het hele gebied daar is toch wat meer gericht op mensen die geen gebrek aan het slijk der aarde hebben.
We lopen er dus langs naar het eind van de markt waar je onder de bomen wel iets kunt drinken met uitzicht op het het wereldbekende Hotel des Indes. Als ex Hagenezen hebben we dat hotel natuurlijk wel vaker gezien maar waren er nog nóóit binnen. En nee, we mogen ons ook niet verheugen tot de doelgroep van het Hotel te behoren.
Maar ineens krijgen we iets van een “stoute meisjes” mentaliteit ….. en ik vraag Inge; “zullen we”?

En zo zoeken we even later, keurig door de indrukwekkende portier binnen gelaten, een tafeltje in de grote hal.
Het is er koel en rustig, héél rustig, er is geen kip! (toegeven, zelfs bij de de grote M zul je geen levende kip tegen komen) Alles is (misschien wel té) oude chique Ook de ober die naar onze wensen komt informeren is oude chique maar heeft wél humor. Ik mag dan tegenwoordig een soort van Queen zijn, we doen ons toch eenvoudig voor en ik informeer of we eventueel mogen afwassen als we de rekening niet kunnen voldoen.

Dat kan volgens de ober, er staat een flinke afwas, maar we mogen óók stofzuigen. We bestellen een koffie en een thee, de thee voor Inge wordt in een “zilveren” kannetje gebracht waar ze zich zowat aan vertilt. De kopjes zijn van dik, grof hotelporselein, jammer! We krijgen wél ieder twee bijzondere koekjes. Terwijl we beschaafd nippen uit de kopjes ziet Inge steeds meer redenen om maar gewoon te betalen, vloer banken, stoelen, álles is gestoffeerd, zelfs de lampen, en het barst van de stoffige hoeken en gaten, nee dat stofzuigen gaat ‘m niet worden zien we wel in.
We betalen gewoon € 12,75, ach, het is maar het dubbele van gemiddeld, dat valt nog reuze meer voor een Queen incognito en om even sfeer te happen was het dat dubbel en dwars waard. Gelukkig is de portier met iemand anders in gesprek als we naar buiten lopen want, moet je zo’n “halve generaal” nou eigenlijk een Euro in z’n hand stoppen?

   

   

zó kan het ook!

Oke, ik vond dus dat bloemen met een betere omlijsting véél mooier uitkomen, zélfs nep bloemen.
Het Mauritshuis bewijst zélf m’n gelijk want wauw, wat is het jubilerende museum mooi versierd met (nep) bloemen. Links en rechts van het karakteristieke gebouw is een hoge kolom bloemen aangebracht, ook rondom een ornament in het midden bloemen. Dát doet inderdaad denken aan de bloemenschilderijen uit de collectie van het museum, zeg nou zelf.

Het was niet mogelijk de hele voorgevel netjes op de foto te krijgen maar dit geeft toch een aardige indruk.
Ik klom ook even op het bordes voor de voordeur al wordt die deur nooit geopend voor bezoekers.
Die gaan naar binnen door een nieuwe ingang beneden waar óók zo’n mooie bloemen kolom gemaakt is en waar Inge prachtig tegen uitkomt. Vanaf het bordes heb ik zicht op nóg meer bloemen, echte dit keer.
Medeblogster omabaart was er toevallig vorige week ook en schreef wat meer over het hoe, wat en waarom. (het is vast niemand opgevallen dat ik daar meestal niet scheutig mee ben)

Prachtig toch allemaal? We gaan ook even naar binnen natuurlijk waar grotendeels dezelfde collectie hangt als de laatste keer dat ik er was. Het verschil is dat er nu náást sommige schilderstukken van twee eeuwen oud een foto hangt. Zo hangt er naast het bekende “zicht op Delft ” ( van Vermeer) een grote foto met ongeveer hetzelfde “plaatje” in het nu! Vermeer blijkt hier en daar wat creatief met torentjes geschoven te hebben, óf de fotograaf was handig met “copy paste”, daar kan ik als kunstbarbaar beter geen uitspraken over doen. Maar er hangen dus méér foto’s die de sfeer van een oud meesterwerk moeten weergeven in het nu.
Een aardige gedachte al passen de foto’s, naar ons idee, toch eigenlijk minder goed bij de collectie.
We hebben weer voldoende cultuur gesnoven ( althans dat dáchten maar echt waar, er had iemand een gemeen stinkende wind gelaten) en vonden het tijd om iets te gaan drinken.

   

   

zéuren!!!!

Nee niét over het weer, mij hoor je niet hoor. Mensen die in een ongekoelde ruimte moeten werken of een kwetsbare gezondheid hebben, dié mogen zeuren. De rest, inclusief me and myself, moeten niet zeuren over twee dagen heel warm weer. Ik pas me aan, wandelde vanmorgen heel vroeg een uurtje in het bos en houd het huis koel, goed te doen hoor.
Dan maak ik gewoon tóch een extra kunst logje, daarbij weet ik trouwens óók altijd wel wat zeuren is.

Neem nou de bloemen kunst opstellingen op de Haagse Vijverberg in het kader van 200 jaar Mauritshuis museum. Het Mauritshuis zélf is een aanrader en vooral heerlijk koel, maar daarover later. Vóór we naar het Mauritshuis gaan dus eerst over de vijverberg voor de bloemen kunstwerken en tja, als kunstbarbaar heb ik dan weer genoeg te zeuren.
Geen idee wat het gekost heeft, dat wil ik vast niet weten ook. Er staan drie mega grote “aquaria” op het schelpenpad langs de Vijverberg, ieder met een (kunst) bloemen opstelling. De randen van het “aquarium” zijn spuuglelijk roze gespoten en er zit een lelijk groot (waarschijnlijk) klimaat beheersing apparaat tegenaan.

O nee, ik ben zeker niet ’s werelds beste fotograaf maar ik denk dat ook een goede fotograaf een kluif zal hebben hier iets hebbelijks op de gevoelige plaat te krijgen op een zonnige ochtend. Alles weerkaatst aan alle kanten, stikt van de schaduwen waar je ze niet zou willen hebben en ze staan soms zó dicht langs het water dat één kant voor fotografen geen optie is, een onwillekeurig stapje achteruit voor een beter beeld en je kunt naar Rutte’s torentje zwemmen.

Oke, ze staan er natuurlijk niét om fotografen van dienst te zijn, dan had men er op z’n minst wel twee wanden in gemaakt met een passende effen achtergrond. Nu kijk je dwars door alles heen naar de omgeving. Zolang je dan nog de rij mooie geraniumopstellingen langs de Vijverberg ziet is dat misschien nog wel aardig maar verder echt te druk en reuze afleidend. Behalve dat zie je natuurlijk ook iemand die aan de andere kant staat te kijken, Zie je me staan? En dan óók nog in reflectie in de linker ruit. Dat zie je dus óók in werkelijkheid. (en één Rietepietz is soms al veel.)
Ja hoor, de kunst bloemen zijn mooi gemaakt, maar ze komen dus niet helemaal uit de verf door al die weerspiegelingen. De bloemen moeten de verbinding zijn met/naar de mooiste bloemstillevens in het Mauritshuis wegens dat 200 jarig jubileum.
Ja hoor, daar hoor je nog van want dat namen we natuurlijk ook mee op die vroege zondagmorgen.

   

   

.

,

keuzes maken

Echt lastig hoor, waar veel bloggers nu geen inspiratie hebben weet ik gewoon niet waarover ik het eerst moet bloggen.
Er gebeurt weer van álles om me heen waar ik wel 5 logjes tegelijk over kan schijven.
Nee ik hád nog niet verteld dat kleinzoon Sebastian een vriendinnetje heeft, tja 18 jaar, dat kan natuurlijk ook zó weer over zijn. Maar ondertussen is ze al het hele jaar zijn vriendinnetje, hij raakte destijds met haar aan de praat omdat zij na het schooljaar door Europa wilde reizen. en o.a. Nederland wilde bezoek…. kat in ’t bakkie natuurlijk.

En zo lag ik vandaag op het strand mét Sebastian & lief die na een paar weken Zweden nu een paar weken hier zijn. Sebastian wil haar graag alle plekjes laten zien waar hij een beetje thuis is en daar hoort het strand natuurlijk bij. Heerlijk weer voor vandaag (maandag) mits je vroeg gaat!,
Er stond een heerlijk zeewindje, heel af en toe waaide er wat sluier wolkjes langs en het zeewater is lekker op temperatuur. Wat wil een mens nog meer. We gaan niét zeuren dat het té warm is hé,
We zijn er vroeg dus gaan weer weg vóór 1 uur als de zon op z’n hoogst staat. Ik héb een zonnehoed en een grote sjaal om niet ál teveel vlees op de gril te leggen. In de tas zit ook van alles. uiteraard iets te drinken en te eten én een zakje om het afval in te doen, ja ons ben netjes.

Ja ik héb natuurlijk wel foto’s van het stelletje maar ik heb ze maar even van het schelpen “love” plaatje afgeknipt. We (Inge was ook mee) plukten ze rond 1 uur uit zee om te gaan lunchen bij de Haagse Beek.
Ja precies, dat restaurant dat recht tegenover “het hemels gewelf ” ligt.
We waren er eerder met Sebastian maar zijn toen niet de trappen opgeklommen, om de lunch te laten zakken deden we dat nu wél! En ik moet eerlijk zeggen, ik snap het “kunstwerk” nóg steeds niet. Ja klopt, ik schreef er hier al uitgebreider over
De bank in het midden, waar je voor het juiste effect op moet gaan liggen, lijkt op een doodskist en daar worden we reuze lacherig van!
We gaan er allemaal even op liggen maar ervaren géén van allen iets van de magie die zou móeten ervaren, ligt vast aan ons.
Het doet in ieder geval niets af aan de leuke dag. En het is goed thuiskomen in een koel gehouden huis….zucht…. en ik deed nog zoveel méér leuke dingen waar over te schrijven valt…. zeg ik toch, lastig kiezen.

   

.

,

wake-up call

Tja, als er om kwart voor 7 in de ochtend aangebeld wordt zal dat voor de meeste mensen inderdaad een wake-up call zijn. Maar ik was al wakker en wilde net de douche aanzetten toen er om die tijd aangebeld werd. Ik zet de douche weer uit en schiet een badjas aan over m’n blootje als de bel alwéér gaat. Ik woel even door m’n haar terwijl ik de trap afloop (ik bén beeldschoon maar dat vraagt wat aandacht) en doe m’n raam van de voordeur open.
Er staat een overbuurvrouw voor de deur…. oeps, dat is serieus! Ik doe de deur open en ze zegt dat ze zich zorgen maakt over haar buurman, zijn rookmelder gaat al een hele tijd af maar hij doet niet open op haar bellen. Ze weet dat ik zijn sleutel heb en vraagt of ik wil gaan kijken of dat ze meteen 112 zal bellen.

Even rustig buurvrouwtje, er is duidelijk geen brand, ik kleed me aan en kom er zo aan. Maar eerst pak ik m’n telefoon en bel even naar de betreffende buurman…. hij neemt gelukkig gewoon de telefoon op, nou ja gewoon, hij is van streek omdat hij als sinds 4 uur geteisterd wordt door gepiep en nog maar nét door heeft dat het de rookmelder is waar hij niet bij kan. Ik vertel hem over de zorgen van zijn buurvrouw wat hem ontroert.
Ik ga douchen en me aankleden en loop dan ook even naar de overkant waar ondertussen al twee buurtjes aan de deur met overbuurman staan te praten, allemaal blij met de goede afloop én vooral de zorgzaamheid in ons straatje.

Als ik weer naar binnen ga bedenk ik me dat het héél lang geleden is dat ik midden in de nacht op zoek was naar een vreemde piep…. , misschien meteen maar even een nieuwe batterij in doen vóór ik de volgende ben die voor paniek in de straat gaat zorgen. Ik krijg het “ding” moeite loos los en haal een nieuwe batterij, niéts te vroeg ziet de winkelier, batterij was van 2012 (nooit geweten dat er datum op staat) De boel weer bevestigd en even testen ………..

Niéts dus. Er hoort ook af en toe een lampje te flikkeren maar hier gebeurt niets! Ik neem het hele spul mee naar “de buurt doe het zelver” en daar komt de aap uit de mouw. De rookmelder blijkt van 1990 ( ja daar staat óók een datum op) en volgens de verkoper moet je ze om de 10 jaar vervangen.
Na 30 jaar trouwe dienst blijkt hij nu zelf “opgebrand”. Nooit meer een piepje gehoord dat de batterij, , laat staan dat het hele apparaat, morsdood is.
De wake-up call van zaterdagmorgen was dus ook een figuurlijke wake-up call, kijk eens of je rookmelder nog wel oke is. Ze zijn sinds deze maand verplicht maar als je er, net als ik, al decennia één of meer hebt hangen kan even nakijken vast geen kwaad. Altijd prettiger dan midden in de nacht op een trapje een piep te moeten temmen.

   

   

.