dagje Tilburg

Poehwee…. nou dat dat waren , zeg maar, weer drie dagen in één! Echt, eigenlijk had de reis al de moeite waard geweest wanneer ik niet verder dan 5 minuten van de trein gelopen had , de topontmoeting met twee top “*meisjes ” dan even niet meegerekend hé!
Wanneer je aan de juiste kant het station verlaat sta je binnen 5 minuten voor “de LocHal“.
“ Het gebouw staat er al sinds 1932 en werd vroeger gebruikt als Locomotiefhal. Zoals veel gebouwen in de spoorzone kreeg het gebouw ook een andere bestemming en nu is het verbouwd tot een multifunctioneel gebouw waarin meerdere partijen gevestigd zitten.”

Toen Neeltje beloofde, “ik trakteer in de loc Hal op koffie” dacht ik aan een klein restaurantje bij het het station maar dat lag toch even anders. Alleen de deur al is anders dan anders, groot, groter, grootst zoals het hele gebouw is. Misschien wel iets te vergelijken met een soort “loft”,….. maar dan anders.
Echt ik kwam ogen te kort , groot, licht maar vreemd genoeg tóch knus.
Multifunctioneel en heel veel van de oude bestemming bewaard gebleven. Echt een gebouw waar je met gemak een dag zoek kunt brengen als je geen andere plannen hebt, daar staat alleen al de door het gebouw verspreide bibliotheek borg voor.

Met hier en daar gezellige hoekjes waar je iets kunt eten of drinken en mocht je het spoor een beetje bijster zijn, kijk dan gewoon onder je tafel en je hebt het spoor weer gevonden.
Op de trappen zit altijd wel iemand iets op een laptop te doen en in de kleurige kinderhoek hoef je niet naar een kleurpotlood te zoeken. Ook heel prettig dat er keurige gratis toiletten zijn, waar alle papier gerecycled is blijkens het bordje op de deur. Gelukkig hoeft het toiletpapier niet in een emmertje, dat stelt me rust.

De hal is indrukwekkend, eigenlijk zijn er nergens “gewone muren” maar overal zijn originele details gebruikt om ruimte af te scheiden. De mens verdwijnt een beetje in de ruimte maar kan zicht tóch overal in terug vinden. Blijkbaar heb ik toch iets industrieels in me want ik kan maar niet genoeg rondkijken. Neeltje en Apenstaartje kenden het gebouw al en zijn (in hun blog) allang bij ons doel, het textielmuseum, aangekomen terwijl ik hier nog ademloos in de LocHal rondhang, Dat moet maar kunnen hoor. We komen hier heus óók wel in dat museum terecht, het duurt alleen iets langer.

Advertentie

proefondervindelijk

Tjonge wat een woord, nee koest kronkels, in je hok want daar gaan we niet over zeuren.
Maar net als “Anneke” neem ik niet alles voetstoots aan, zeker niet als het zaken betreft die bevestigend werken voor wat betreft iets meer dan een “oudere jongere” te zijn. Tot op zeker hoogte misschien wel eens eigenwijs maar (meestal) niet tegen beter weten in. We willen gewoon wéten of, en hoe, hoog geprezen hulpmiddelen werken én of het echt niet zonder kan. Uiteindelijk zijn artsen ook maar mensen, toch?

Dus alles goed en wel een voorschrift voor “elegante” orthopedische schoenen kan er dan wel liggen, of de gewone schoenen écht de oorzaak zijn dat de ontsteking niet van wijken weet ga ik dan toch even uittesten. In de gewone schoen is de voet na een paar uur opgezet en helemaal rood. Dan maar eens een paar dagen niet ijdel en de oude schoenen aan waar de schoenmaker een gat in gemaakt had.
De schoenen zien er niet uit want natuurlijk laat je niet knoeien aan nog goed bruikbare schoenen.
Er is nu ruimte genoeg op de voorvoet én er kan zelfs een bijpassende kleur sok in.

Met hier en daar wat spetters door regenplassen valt het zelfs helemaal niet op, het experiment slaagt. Na een paar dagen wordt de voet wat minder dik, minder rood, het lopen gaat wat beter en de pijn is minder.
De kwaal is niet weg natuurlijk maar alle vervelende bijwerkingen van de spanning erop verdwijnen toch redelijk.
Bewijs geleverd! Bovendien is in al m’n schoenen gaten laten maken ook niet helemaal een voorbeeld van modieus door het leven te gaan.

En zo zat en/of stond ik vanmiddag bij een dame die er verstand van heeft (hoop ik).
Na wat voelen, meten vragen en wat voorlichting bleek dat bestaande schoenen orthopedisch aanpassen voor mij niet de beste oplossing is. Trouwens, als een queen zich geen maatschoenen kan permitteren, wie dan nog wél!
Na anderhalf uur laat ik mijn ontzielde voeten er achter, en mag ik over 4 weken een soort model komen passen…. wordt vervolgd… ( en ja dom hé, ik wás vergeten m’n voeten te wassen, ze verpakte ze daarom maar ik plastic folie 😉 )

weemoed

Ze heeft er echt heel goed over nagedacht, de drukkerij zit haar aan het hart gebakken. Haar hele huwelijk heeft ze ervan gegeten, in ieder geval doordat haar man er werkte. Maar zijzelf ook al nét zolang wel minstens wat thuiswerk deed naast de latere tientallen jaren vast op de loonlijst.

Geen familiebedrijf, maar doordat alle werknemers er maar blijven hangen is iedereen toch een beetje familie, een soort kinderen eigenlijk want zij en haar man waren allang de oudste van het bedrijf. Ze werd er door een heel lastige periode in haar leven geholpen en al heeft haar man nooit een voet op de nieuwe locatie gezet, voor haar is hij overal om haar heen aanwezig.

Moeilijke tijden voor drukkerijen maar ze overleven door een samenvoeging met een ander bedrijf waar ze zich al snel op haar gemak voelt. Ze heeft door kleinigheden weliswaar haar bedenkingen over de “geldschieter” die in het bedrijf investeerde, maar die leek zich niet zo te bemoeien met de werkvloer. Tot voor kort….

Dan wordt ineens één van “de jongens” er op een niet zo nette manier uitgegooid, er is een naar spelletje gespeeld. Dat komt de sfeer én het werk niet goede. Ze snapt best dat de rest van “haar jongens” weinig kan doen, die hebben allemaal nog een gezin, daar moet brood de op plank blijven. Maar zij werkt alleen maar voor haar plezier en kan zich niet vinden in een werkgever die geen respect voor personeel heeft.

Ze jaagt met een diepe zucht de kogel door de kerk, ze neemt ontslag. Ach, ze zal er geen boterham minder om eten want het geld was niet de drijfveer, ook niet de hoofdprijs natuurlijk maar het werk is zo leuk. Ze had altijd de luxe om een werkgever af te wijzen wanneer die niet humaan genoeg was in haar ogen, werkte desnoods zonder betaling als de “baas” het waard was maar weigerde principieel om voor een hork te werken. Op enig moment loopt dat toch spaak , ze mag dan een heel mild oudje lijken, bij onrecht maakt ze van haar hart geen moordkuil.

Ze gaat, na wat “werkvloer” appjes, nog een keer naar de drukkerij om “de jongens” zelf het hoe en waarom uit te leggen. Het zóu haar ego enorm moet strelen hoe ze gemist wordt, en hoe ze proberen haar alsnog om te praten omdat ze zo slecht gemist kan worden. Welke 80-jarige hoort dat nou niet graag!
Maar zij wordt er verdrietig van, ze wil die knullen helemaal niet teleurstellen of problemen bezorgen.

Slechts de man die alles veroorzaakt heeft, op papier de werkgever, laat helemaal niéts van zich horen. Ze heeft hem blijkbaar goed ingeschat, hij voelt zich ver boven het personeel verheven en is met totaal andere zaken bezig dan wat er leeft op de werkvloer.
Met een diepe weemoedige zucht sluit ze een prachtige periode in haar leven af! Eerder dan ze had gewild, maar uit principe, niet wegens aftakeling, dat heeft toch óók wel iets moois!

weinig nodig

Dit keer was het een logje van Thomas Pannenkoek, waarin hij even 60 jaar terug in de tijd gaat. “waar ik op aansloeg”. Hij kreeg een boek over wat er allemaal veranderde in die 60 jaar, dat is nogal wat en vraag me vaak af of we niet wat doorgeslagen zijn op een aantal punten.

De “emancipatie” van de vrouw bijvoorbeeld. In mijn gevoel ben ik geëmancipeerd geboren, maar voel me vrouw en wil dat vooral ook blijven. Mannen lijken een beetje in het verdomhoekje te zitten en bovendien ik heb niet zo veel met vrouwen door positieve discriminatie naar voren halen. Ik geloof meer in de beste mens op de juiste plaats.

Men gaat (m.i.) ook wat makkelijk voorbij aan het feit dat moeder natuur vrouwen nou eenmaal een baarmoeder gaf en mannen, al zóuden ze het willen geen kind kunnen baren. En dat met álle voor- en nadelen voor de beide geslachten.
Oke, ik kán me nog iets voorstellen bij de vrouwen van ongeveer een eeuw geleden, wanneer ze een kind of twaalf moesten baren en opvoeden was dat zelden een vrije keus. Of ze nou van de melkboer kwamen, uit de rode kool, of met de ooievaar gebracht werden, ze kwámen gewoon. Dan kwam je inderdaad nooit aan jezelf toe, zeker als er weinig tot geen opleiding aan te pas kwam.

Maar tegenwoordig is er (helaas soms niet) de keus óf, en zo ja hoeveel, kinderen je wilt en kunnen vrouwen zich ontwikkelen, sterker nog, ze móeten zich ontwikkelen en als het even kan op alle fronten de man voorbij streven. Voor sommige vrouwen is dat een prima ontwikkeling en dat gun ik ze natuurlijk. Maar er zijn óók vrouwen die zich happy voelen als moeder en echtgenote en waarom zou dat verkeerd zijn.

Ik vond het prettig om in de jaren 60 niet buiten de deur te hoeven werken (voor je gezin zorgen wil niet zeggen dat niét werkt) zolang m’n kinderen nog niet naar school gingen. Ik heb genoten van ze zien opgroeien, later vond ik wel werk dat te combineren was met de schooltijden.
Vergis je niet, mannen misten in die tijd véél van de kinderen. De meeste mannen komen daar pas achter wanneer ze grootvader zijn en gék op die kleintjes zijn.

Mannen en vrouwen zitten gewoon anders in elkaar en hebben ieder andere mogelijkheden meegekregen van moeder natuur en volgens mij wordt dát tegenwoordig iets teveel vergeten.
En dan zijn mannen en vrouwen óók onderling al niet allemaal hetzelfde. Laat ieder toch voorál de eigen mogelijkheden benutten,
Maar nee, we moeten in alles gelijk zijn en worden ook in álles vergeleken met elkaar. Alle kloven worden nauwlettend in de gaten gehouden, er bleek zélfs een heuse orgasme kloof te bestaan…. die nam ik natuurlijk al eerder hier onder handen.

de beste wensen

Tja, met de kerst was ik “als een balletje” en toen ik de bal een dag later zag liggen zag ik dat ik er eigenlijk ook nog wel een oliebol in, gewoon bruin verven en hier en daar een “krent” er op plakken en ik zag mezelf al roepen…….

Maar niet gedaan hé, voor je het weet wordt er gefluisterd dat ik zatlap ben die, óf als een balletje, óf in de olie is. Het is wel genoeg dat ik al 7 jaar een kater heb. Ja ook op de eerste ochtend van het nieuwe jaar.

Wat is dat oude jaar trouwens omgevlogen hé, ik was maar nét gewend om 2022 te schrijven. Misschien begin ik alvast met 2024 te schrijven dit jaar, met een beetje geluk ben ik er dan in 2024 op tijd aan gewend.

Nou ja, mijn wensen voor het nieuwe het nieuwe jaar deed ik eigenlijk al in de kerstboodschappen maar ik wil ze best nog even herhalen, moge de beste dagen uit 2022 de slechtste dagen zijn in het nieuwe jaar 2023.
En daar voeg ik dan nog aan toe “dat het maar weer een spetterend blogjaar mag worden”.

kerstmis 2022

Terug kijkend zag ik ook dat ik in de oudere kerstboodschappen altijd wel even stilstond bij de mensen waarvoor de kerstdagen moeilijk zijn. De laatste paar jaar zag ik dat niet meer terug in de wens.
Niet omdat er geen bloggers zijn die de kerstdagen met weemoed of grote zorgen ingaan, was het maar waar!

Ik wéét dat er bloggers zijn de kerstdagen niet zorgeloos vrolijk kunnen beleven, en ik kén ze.
Ze zijn in mijn gedachten, maar dat benoemen in mijn kerstboodschap lukt me nog niet zonder zelf aangedaan te raken.
Schrijvend geeft dat niet natuurlijk maar in mijn gefilmde kerstboodschap praat ik, en dan is het prettig als er ook geluid uit de strot komt. M’n bedoeling is niet meer dan een klein lichtje laten schijnen, en misschien een glimlach wanneer ik op tweede kerstdag alles dat fout ging er tegenaan gooi….., juist voor de mensen die al genoeg aan het hoofd hebben!

En natuurlijk de tekst voor wie het niet goed kan verstaan.

Yep…. Ik ben als een balletje…… maar gelukkig  wél een kerstballetje, en dan mag het.
Misschien niet de allermooiste kerstbal maar ach,  we hebben allemaal wel zoiets in de kerstboom hangen, een  gehavend stukje  dat  toch ieder jaar opgehangen wordt om de mooie herinneringen die er aan kleven.

Aan deze kerstbal  dit jaar de eervolle taak iedereen liefdevolle en warme kerstdagen te wensen  en natuurlijk gooi ik een balletje op voor het nieuwe jaar. ” dat de mooiste dagen van dit oude jaar de slechtste zullen zijn in 2023 ” . Maak er sfeervolle dagen van.  

allemaal kanjers

Wie ….? Mijn lezers natuurlijk, jullie dus, al is “jullie” zeggen volgens de etiketten geloof ik niet heel netjes.
Maar ja “U allen” is toch wel héél koeltjes in mijn warme blogkringetje waar iedereen zich gelukkig veilig genoeg voelt om eerlijk te reageren op een onderwerp waar het bij andere media nogal eens volkomen uit de hand loopt… ik kan er écht niet dankbaar genoeg voor zijn.

En ja ik ben dus heel zuinig op jullie. Op mijn manier natuurlijk, zoals ik álles op mijn manier doe. Ik volg niémand maar heb al lang geleden een linken pagina aangemaakt die ik dagelijks langs loop. Zo kom ik nieuwe logjes bij anderen vanzelf tegen. Voor de linken pagina maak ik een passend plaatje van de te linken site, werkt prima.
In het verleden maakte er eens iemand de grap dat bij mij gelinkt staan ongeveer gelijk stond aan de AKO literatuurprijs. Ik houd wel van een beetje overdrijven maar inderdaad, het is niét zo dat ik voor iemand die eenmalig een reactie schrijft dan ook een linkje maak. Dat gebeurt pas bij de enthousiastelingen die zo vaak reageren dat ik het lastig ga vinden steeds hun linkt op te zoeken en vooral, wanneer ik het gevoel heb dat ik “de mens achter de site” een beetje ken.

Ik liep een beetje achter met linkjes bij plaatsen, de linken pagina is nog “klassiek”opgemaakt en de laatste tijd lukte het me niet meer om de plaatjes te plaatsen. Je ként me, dat soort ellende uitzoeken schuif ik zo mogelijk op de lange baan.
Na een diepe zucht ben ik nu toch begonnen om alles te verhuizen in de nieuwe editor, (lees; gewoon op dezelfde pagina één voor één om te plakken.) Best mogelijk dat het eenvoudiger kan maar ik ben ik hé!
Over vernieuwingen ben ik zelden positief, maar ondertussen ben ik wel aan de nieuwe editor gewend, gebruik niet álles maar werk wél enthousiast over de optie “het kleine belletjes ikoon rechts bovenin” waarin je binnengekomen reacties kunt zien én beantwoorden zonder naar de betrokken site over te schakelen.

Best nog wel een karwei die verhuizing van de linken. Verwijderen doe ik niet zo snel, ook al staat de site op non actief maar helaas is soms wel duidelijk dat de site nooit meer opgepakt zal kunnen worden, het zij zo!
In de oude vorm stonden alle plaatjes in een wit randje, dat is in de nieuwe vorm weg, (kun je zien of je al verhuisd bent 😉 )
Aan de volgorde valt geen waardering af te lezen, ik dóe maar wat om de kleurtjes wat te verdelen zodoende staan héél oude linkjes en nieuwe door elkaar. Ben er nog wel even zoet mee want doe er per dag maar een paar én moet nog wat plaatjes maken.
Het maakt voor jullie gelukkig niets uit, alleen voor de bloggers die zich al wanhópig afvroegen wanneer ze nou éindelijk eens een link bij me kregen…….Tja.. (op de melodie van dat bekende Sinterklaasliedje) hij komt… hij komt… die mooie nieuw link….!

dát lukt me niet

Meestal distantieer ik me een beetje van “een mening hebben”, we móeten de laatste jaren overal voor of tegen zijn, en voorál woke zijn. De meeste zaken ga ik schouderophalend aan voorbij en volg bij voorkeur m’n eigen gezonde verstand.

Maar sóms lukt dat me niet, en vandaag is “soms” want vandaag hoor ik op de radio mensen praten over het succes van het Sinterklaas journaal. Hoe het komt dat jong en oud het gespannen volgt.
Het geheim omschrijft men als; “het is leuk voor de kinderen maar men verwerkt er voor de ouders herkenbare grappen in waardoor het ook voor hén leuk is”

Dat is nou precies het geheim van het Sinterklaasfeest! Dikke pret als bij een bezoek door Sint en Piet, niet alleen de kinderen op hun gedrag aangesproken worden, maar ook de aanwezige volwassenen even fijntjes door de mangel gehaald worden. Daarvoor moeten Sint en Piet natuurlijk goede bekenden zijn en dáár zit dus de reden van het onkenbaar zijn.

Hoe is het toch mogelijk dat een relatief klein groepje mensen zwarte Piet in de discriminatie modus kon zetten. Wie kent er één iemand die bij dit geweldige feest in gedachte met discriminatie bezig was. Is het onze “deugcultuur” die maakt dat we het woord “zwart” nog amper durven uit te spreken.
Dat we ieder feest uit andere hier voorkomende culturen (moeten) omarmen en onze eigen feesten steeds weer geleidelijk aan passen?
De énige aanpassing waar ik me in zou kunnen vinden is “50 % zwarte pieten en de rest roetveegpietjes (nog in opleiding en minder door de schoorsteen geweest) Zo blijft de zwarte Piet voor thuis “in gebruik” en klopt het verhaal.

Zwarte Piet een Karikatuur? Ja, een uitvergroot beeld, maar is dat erg? Is een dragqueen geen karikatuur van een vrouw? En toch moeten we “haar” inpassen in de inclusieve maatschappij, iets waar ik trouwens totaal geen moeite mee heb.
Maar waarom dat verschil.
Demonstreren… prima, maar niét bij de intocht, daar hebben de kinderen de hoofdrol en is demonstreren uitlokking.
Toen men ooit voor een moskee wilde demonstreren werd de demonstranten (terecht) wél om die reden naar neutraal terrein verwezen.

Oke, er zál wel eens iemand met een donkere huidskleur last hebben van onterechte bejegening, maar daar hebben roodharige, brildragers en te dikke mensen óók regelmatig last van. Was dat ooit een reden om alle rode pruiken, nep brillen met dikke glazen en dikmaak pakken uit de handel te halen. Pesten is van alle tijden en de pester zal altijd een reden vinden.
Ik wordt verdrietig van hoe het kinderfeest verpest wordt en de verkeerde mensen de zwarte Piet toegeschoven krijgen.
Winkeliers die bedreigd worden om wat poppetjes, en nog erger vind ik het dat de meeste mensen niet meer écht voor hun mening uit durver komen.

Nee, dán de gemeende de Lier in het Westland. Daar heeft men de”ballen” om Sint te laten vergezellen door zwarte Pieten, omdat 99% van de gemeente dat wil. Ik weet dat in sommige gemeentes de intocht “uitgekleed wordt” omdat veel vrijwilligers niét achter alleen maar roetpieten staan, maar dat wordt niet benoemd.
Ja ik wéét het, een controversieel onderwerp dat mensen liever vermijden…. maar mij lúkt dat niet. Ach als altijd, je hóeft het niet met me eens te zijn én je hoeft niet te reageren, vrijheid blijheid. Een oprechte (en nette) reactie heeft altijd mijn respect.

voorspellende geest

Er lag vandaag een envelop in de brievenbus van de stichting welzijn Rijswijk. Erin een folder met antwoordkaart, of ik mee wil doen aan ……

Ik ben meteen terug in 2016. Er zou iemand thuis komen om Henk wat testjes te laten doen zónder dat hij zelf zou weten dat het ging om een dementie verdenking.
En dus vertelde ik hem dat de gem. Rijswijk 80 jarige bezoekt om toekomstige bejaardenzorg beter in te kunnen schatten.
Dat was tóen helemaal niet waar maar kijk eens aan…… het lijkt bijna alsof ik wist dat het in voorbereiding was want nu gebeurt het dus wél. En ja, ik geef ze het voordeel van de twijfel en wil wel zien of het zinnige vragen zijn dus er mág iemand komen om me het hemd van het lijf te vragen.
Als het totaal niet zinnig blijkt kan ik altijd nog het gesprek afbreken want tja, zo geweldig waren mijn ervaringen met de gemeente niet.
Toegegeven ik viel wel een béétje buiten de gewone patronen maar benutte álles wat in ons voordeel kon gebruiken.

Zo kreeg ik toevallig óók rondom die periode in 2016 een vragenformulier van de GGD …. o wacht, daar maakte ik een logje over op m’n prive site, die ik bijhield om de kinderen op de hoogte houden maar verder niemand kon lezen. wacht, ik kan het logje wel even kopiëren………

“Een groot cadeau

Ja echt, ik kreeg vandaag een heel groot cadeau, alleen heeft de gever er geen idee van hóe groot  het cadeau is dat hij me gaf.  Dat zit zo!
Er lag weer eens een verzoek om aan een onderzoek mee te werken op zijn naam in de brievenbus.  Uit naam van de GGD maar in samenwerking met bla bla bla,
Ik lees dat allemaal op m’n gemak door en zie er wel een mogelijkheid in om zélf meer inzicht te krijgen in zijn “welbevinden”. Het formulier komt ook goed van pas om het komende bezoek van de geriater te rechtvaardigen, die komt natuurlijk om gewoon zélf zijn vragen over Henk’s gezondheid te stellen.

Veel vragen met aan te kruisen antwoorden als …. altijd, meestal, vaak, soms of nooit.
Ik doe dus alsof ik hem wil helpen met het invullen  en lees vragen én mogelijke antwoorden voor.
Wel  zorgvuldig uitgezocht want wat hij eet en drinkt per dag weet ik wel, vragen over gehoor en gezichtsvermogen weet ik ook de antwoorden wel.  Al snel blijkt dat hij de vraag al kwijt is wanneer ik de keuze antwoorden oplees, en toch is  een deel van vragen niet heel ingewikkeld.

Ja ja, dat cadeau komt er aan hoor,  ik heb er even een foto van gemaakt maar dan hoor je natuurlijk niét op welke “diep uit zijn hart komende” toon het zonder enige aarzeling  gezegd werd…….

Ik loop even naar de keuken om te voorkomen dat hij ziet dat de tranen me in de ogen springen want het is héérlijk om te horen dat hij zijn huidige leventje als puur geluk ervaart.
Dat is het bewijs dat het góed is dat ik hem niet met zijn dementie confronteer. Ik huil eigenlijk nooit omdat er dingen verloren gaan of moeilijk zijn, maar hier kan ik de tranen niet bij tegenhouden…..
Zei ik al dat ik slecht tegen complimentjes kan?”

     

.

naar de knoppen

Natuurlijk wist ik dat niet, maar ik ging gisteren “naar de knoppen”, maar dan wel de Zeeuwse knoppen en dat maakt dat het zéker niet de negatieve lading had die de uitdrukking heeft.
Inderdaad, “de blog queen”(wat is dat toch een leuke erenaam) was weer de provincie in en bezocht een “onderdaan”!
John (voorheen Redstar) en ik lezen als zo’n 15 jaar bij elkaar en zijn dus oude bekenden kun je gerust stellen.
We hadden al zowat een jaar een halve afspraak staan die steeds op de lange baan geschoven werd door corona. John, staat al maanden op een wachtlijst voor een broodnodige operatie aan zijn hand en dan zit je al helemáál niet op corona te wachten.
Maar goed, toen was Inge ook wat langer “manloos” dan ze gewend is en had wel oren naar een dagje op stap naar Zeeland met de “de koningin moeder”. Een treinreis in m’n uppie vind ik nooit een probleem maar is natuurlijk 3x zo leuk mét goed gezelschap en dus óp naar het station.

Contact met John leerde dat hij ging proberen wat te schuiven en dat we contact zouden houden. Uiteraard gingen we uiterst “negatief” op pad om zijn eventuele ziekenhuis opname niet in de weg te zitten maar dat hoefde een uiterst positieve ontmoeting niet in de weg te zitten.
We gingen dus eerst even “de boot in” om dat de stad Middelburg vanaf het water te bekijken voor we naar de knoppen gingen. De Zeeuwse knoppen had John bij zich voor ons, héérlijk.

Het werd een héél genoeglijk uurtje op het terras van een restaurant met wederzijdse herkenning, ja heus 15 jaar lezen bij elkaar geeft herkenning ook al had John nooit de behoefte zijn hoofd op z’n site te etaleren. Het leven heeft hem niets cadeau gegeven maar ondertussen heeft hij veel een plaats kunnen geven en zo kan het gebeuren dat zelfs foto’s van onze ontmoeting er door mogen glippen.
Het klikt aan alle kanten, ook Inge voelt zich op haar gemak met de voor haar natuurlijk volkomen onbekende man.

Nee, over bloggers wordt niet geroddeld maar het gesprek gaat verder alle kanten op.
Het diepgravende gesprek zeg maar, we vragen ons af waarom de kopjes niet netjes in het midden op het schoteltjes staan, dat blijkt zo te horen , het rondje zit uit het midden. John weet de reden, ze zijn de appelpunt vergeten waar die ruimte voor bedoelt is.
We laten het zo, we hebben immers de Zeeuwse knopen al en ieder pondje…. enz.
We rommelen wat met foto’s maken die niet altijd door de keuring komen maar evengoed wél gebruikt worden.
We hebben het nét over mijn (toch iets gevorderde leeftijd) als er langs de kant een bejaarde busje stopt. Ik sta half op en zeg “ah.. daar is het busje om me op te halen” de chauffeur hoort het en zegt dat ik gerust in mag stappen, waarna John zich afvraagt of hij ooit nog normaal zijn boodschappen zal kunnen doen in Middelburg.
Nou ja, het was gewoon réuze gezellig( en meer) laat dat duidelijk zijn……!