alweer op stap

Dit keer naar Artis in Amsterdam met weer een deels ander groepje bloggers maar hetzelfde plezier.
Dankzij alle communicatie mag ik een gratis toegang kaartje benutten van een andere blogster, waarvoor nogmaals dank!
Qua omgeving een totaal ander uitje, het dierenpark Artis is (wat mij betreft) meer “park” en dat is zo slecht nog niet.

De “organisatrice” Melody maakt er meteen een “beestenbende” van iedereen te voorzien van een “klein beestje”, vergezeld van een lief kaartje.(zo kan ze ons makkelijk in de gaten houden natuurlijk)
Het is wederom een fijn gezelschap, deels voorzien van camera’s waar je spierballen voor moet hebben. Ik ken m’n beperkingen en stel me bescheiden op, laat dierenfoto’s links en rechts aan me voorbij gaan, Vooral in de prachtige reptielen en vogel hal is dat niet onverstandig.
De dieren zijn vaak zo goed gecamoufleerd dat menig door mij gespot dier een tak of rots blijkt te zijn én omgekeerd.
Zolang er niets beweegt ben ik te foppen maar gelukkig bewéégt er soms wel iets.

Er zijn wat dames bij die , soms beroepsmatig, soms als vrijwilliger, regelmatig in een dierentuin vertoeven. Ook in Artis lopen veel vrijwilligers rond die makkelijk aanspreekbaar zijn. Er is een overvloed aan informatie waarvan veel in mijn knarsende hersenpan niet opgeslagen wordt. Vooral Melody weet van vrijwel álle (grote) dieren de naam, een prestatie omdat omdat dierentuindieren meestal niet gewoon Jan of Truus heten maar nogal exotische hebben.

Alleen dat de reptielen hal zo goed mogelijk in oude glorie hersteld is neem ik mee. Oude gebouwen hebben altijd m’n belangstelling en het is prachtig wat er allemaal weer tevoorschijn kwam van achter jaren geleden aangebrachte betimmeringen. Een prachtige omlijsting voor de tropische beplanting in het vogeldeel. Hoewel (of omdat) ik ze zie vliegen laat ik die foto’s maken over aan de “echte camera’s” nadat ik een uil te pakken heb die duidelijk uit straalt: “wat verbeeld jij je met die telefoon”.

De vlinderkas is prachtig en het walhalla voor de fotografen in het groepje, die hebben even tijd nodig. Met een paar anderen verkies ik toch al snel om buiten op een bankje een boterham te nuttigen en iets te drinken tot ook de rest weer naar buiten komt.
Ook erg leuk om even een praatje te maken natuurlijk al heb ik het gevoel dat ik meer met iedereen had willen babbelen. Maar ja, zóveel uren heeft een dagje uit natuurlijk niet. Al met al weer een dag met een sterretje waar véél meer over te vertellen is maar dat doen de andere “meeters” vast wel, óf ik, je weet het maar nooit met Rietepietz!

Advertentie

op rolletjes

Er was natuurlijk wel meer moois of interessants te zien dan mooie oude huizen en kerken.
We liepen een stukje langs de Schelde waar je op een bepaald punt lopend of fietsend onderdoor naar de andere kant kunt. Dat wilde we helemaal niet maar Mirjam vertelde dat je dan eerst met de oudste houten roltrap naar beneden moest en dát wilde wel even zien en proberen al wilde we helemaal niet naar de overkant. Alleen even op en neer moest maar kunnen.
In noodgevallen moet het zelfs mogelijk zijn er auto’s door te laten, hoe? misschien met de lift?

De lift was buitengebruik voor onderhoud waardoor er ook veel mensen met een fiets de roltrap gebruikte.
Sinds ik iemand met een fiets zag vallen op een roltrap vind ik dat eng, maar gelukkig ging alles goed.
We denken er nooit meer bij na dat de roltrappen ooit van hout waren maar als ik me goed herinner was de roltrap van de Bijenkorf in Den Haag vroeger ook van hout, nét als het prachtige trappenhuis dat gelukkig niét verdwenen is, de roltrappen zijn allang (waarschijnlijk in 1962) “eigentijds” vernieuwd.
Op 25 maart 1926 stonden lange rijen mensen te wachten in de Grote Marktstraat totdat ze de nieuwe winkel konden binnengaan. Vooral de eerste Nederlandse roltrap in De Bijenkorf oefende een magische aantrekkingskracht uit op het winkelend publiek.

Ook daar in de buurt zagen we “de steen” het eerste gebouw uit steen opgetrokken in Antwerpen.
Een soort kasteeltje waar je zo even in en uit kon lopen.
Verrassend was een “kamer” met wanden vol murals, althans, ik zou er een eed op gedaan hebben dat het murals zijn, zelfs op korte afstand nog.
Het zijn echter wandkleden die het leven in Antwerpen door de jaren heen laten zien. Aan het middelste plaatje zou ik zeggen dat ze terug gaan tot het stenen tijdperk. Heel kleurrijk en prachtig ontworpen door
Sam Vanallesweersch. Een heel klein beetje Jan van Haasteren, maar dan anders.
Je kunt er héél lang naar kijken en steeds weer nieuwe dingen zien. Ik heb het natuurlijk alleen over mooie dingen, over de omstreden (lelijke) aanbouw gaan we het niet hebben. Er is méér te zien in Antwerpen dan je op één dag kunt bekijken maar na zaterdag heb ik toch wel gevoel “dat ik in Antwerpen geweest ben.”

wéér phoehwee…

Ja echt héftig phoehwee…. een héél gezellig dagje Antwerpen met vier lieve dames maar wél over de Antwerpse keien.
Mede blogster MirjamC had alles perfect voorbereid en we hoefden “alleen maar” in de benen te gaan om Antwerpen tot in de kleinste hoekjes te doorkruisen. Een meer dan gezellig restaurant zorgde voor mega porties lunch die iedereen zich goed liet smaken.

Nee ik ga natuurlijk niet alle “maatjes” het gras voor de voeten weg maaien, ik neem aan de Mirjan C, omabaard, Matroosbeek en Sabine binnenkort allemaal zelf wel een verhaal hebben Net als “granny”die wegens gezondheidsredenen niet meewandelde maar in het restaurant aanschoof. Ik heb natuurlijk weer genoten van het prachtige station waarbij ik me weer verbaasd heb dat er echt 4 etages treinen rijden, wónderlijk.
En er waren wél wat straat namen die vragen opriepen tja, waren we per ongeluk afgedwaald naar wat wij in Nederland de “roze buurt” noemen? Er wordt dan wel gevraagd om geen lawaai te maken in de nacht maar ja, als ik dan n.b. in een kerk tegen een man aanloop die duidelijk de hakken in het zand zet neem ik áán dat hij dat een onredelijk eis vindt.
Misschien kan ik er beter even een nachtje over slapen of ik dit wel ga publiceren……..

busje komt zó!

We zijn natuurlijk échte toeristen en pakken de eerste de beste telefooncel even mee voor een foto. Dat blijkt niet onverstandig want we komen weliswaar nog veel telefooncellen tegen maar daar staan steeds vaker lange rijen voor om een foto te kunnen maken. Oke, toeristische foto nr. 1 is in de pocket.

Toeristische info verwachten jullie toch niet écht van me hé! Alles dat ik schrijf is gewoon persoonlijk interpretatie van twee héérlijke dagen en álles is op het internet op te zoeken. We kregen een tip dat St;Paul’s Cathedral nogal duur is om te bezoeken maar je iedere dag om 5 uur gratis even binnen kunt. Er is dan een koorrepetitie voor het avondgebed (of zoiets) .
We hebben een kaartje voor een hop on/hop off bus maar willen éérst een stuk wandelen en pakken later wel die bus op. We lopen wél alvast die richting uit, steken via één van de mooie bruggen de Theem over en lopen dán vast in die demonstratie waar ik het al over had.
De enige bus die zich erdoor weet te wurmen is niet de hop on/ hop off.
We vragen eens hier en daar maar niemand weet iets, we zoeken een andere halte en wachten dáár op de rode bus met een open dak….. na een half uur geven we het op, 5 uur St. Paul gaan we toch niet meer halen. De andere dag lukt het in ieder geval wél de bus vinden en maak ik dit filmpje vanuit de bus…. die chauffeurs moeten engelengeduld hebben.

De plannen worden omgegooid, via Trafalgar square lopen we onder het toeziend oog van Mandela terug richting hotel en schuilen even voor een plots opduikende regenbui in een pub. Moet je óók gedaan hebben natuurlijk als toerist.

Er worden wat boodschappen gedaan voor de avondmaaltijd en we worden daarna weer verrast bij een bezoek aan de apple market die op loop afstand van het hotel ligt. Ook daar weer, wát een gezellig sfeertje, wát een aparte winkeltjes en eetgelegenheden.
Maikel is de eerste die het hoort, : “hoor ik nou de Canon van Pachenbel?”

Hij heeft het goed gehoord een muziekstuk dat voor ons allemaal iets betekent , het werd tijdens de uitvaart van Henk ook gespeeld omdat het in Maikels toespraakje óók voor kwam. Vanaf de balustrade kijken we omlaag waar terrassen zijn en een groepje muzikanten inderdaad dat stuk speelt, Henk is even helemaal bij ons.

Hoe gezellig het er ook uit ziet, we gaan toch naar “huis” om te eten, boodschappen al gedaan toch! We hebben met tussenpozen dan ongemerkt toch al zo’n 13 kilometer gelopen, geslenterd en gesloft. In een mum van tijd hebben m’n reisgenoten een maaltijd in elkaar gedraaid en om half 9 heeft niemand nog zin eruit te gaan, we doen een spelletje en gaan bijtijds naar bed want we willen morgen óók weer zoveel. Ja ,ja, ja, morgen ga ik écht een eind aan breien…..beloofd.
(Voor de die hards nog wat willekeurige foto’s.)

yes i’m back

Weer zó boordevol indrukken dat elke logische volgorde zoek is. Ach jullie weten het, dat wordt weer véél chaos, weinig échte info en ( net niet) volmaakte veel foto’s!
Dan maar beginnen met het belangrijkste onderdeel van de reis, je weet wel, mijn ambtscollega Charles waar nodig adviseren en daarvoor vervoegen we ons bij Buckingham Palace. We gedragen ons natuurlijk als toeristen om niet op te vallen maar als ik gemeld heb dat we voor de poort staan gaan de hekken open en worden we snel in een busje op gehaald.

We hebben dan al gezien dat de voorbereidingen op schema liggen. Over het grote bloemperk voor het paleis heen zijn rijen hoge tribunes gebouwd en het grote monument is afgeschermd met hekken waarachter nog druk gewerkt wordt. Op alle veldjes er omheen wordt eveneens hard gewerkt aan plaatsen voor beveiliging, pers, en alles dat er nog meer komt kijken voor zo’n bijzondere dag.

Een aandachtpuntje is wél dat rondom één van de bruggen over the Theems grote demonstratie waren. Kun je natuurlijk niet hébben op de kroningsdag, waar dan zóveel mensen op de been zijn dat de argeloze ‘kroon” toerist zómaar tussen een demonstratie terecht kan komen. Al ging het er allemaal gemoedelijke aan toe…, daar moet nog even naar gekeken worden.

De uniformen van alle regimenten die een functie vervullen in het geheel die moeten natuurlijk tip top in orde zijn en we kunnen melden dat er hard gewerkt is bij het bedrijfje dat daar z’n boterham mee verdiend, ziet er allemaal piekfijn uit. Al kunnen we niet heel dicht bij zo’n oefenend peloton komen, we horen dat het ook met de muziek wel goed zit.

Maar natuurlijk geef ik hem ook een persoonlijk advies voordat we hartelijk afscheid nemen. Hij moét gewoon wat minder op de camera letten, je gesprekspartner aankijken is heel belangrijk. Ach, het is natuurlijk ook voor zo’n man een spannende tijd en geef hem graag even een duwtje in de goede richting. Tot zover m’n “werkbezoek”, maar geen zorgen hoor jullie gaan ook nog wel (tot vervelens toe) horen hoe we Londen ervaren hebben.

tóch Koninklijk

Ja we gaan van de LocHal op weg naar het textielmuseum in Tilburg voor de expositie “Koninklijk borduren“. Wie hier al lang leest wéét natuurlijk dat ik Koningin Beatrix incognito ben en jarenlang op huis ten Bosch woonde. Als er iémand weet in welke deplorabele staat de gordijnen uit de Chinese kamer er na een paar eeuwen uitzien dan Trix wel toch?

Maar goed we doen even alsof ik van niets weet en we zoeken de “oude rommel” op en inderdaad, in de achter glas tentoongestelde gordijnen kun je de scheuren en gleeën zelfs zien.
Het is onvoorstelbaar fijn borduurwerk van Chinese motieven dat in die tijd natuurlijk allemaal met de hand gedaan werd,

Inkijk is uit den boze op een paleis en dus werden er nieuwe gordijnen gemaakt in Tilburg.
In plaats van alle Chinese figuren is er gekozen voor allerlei Nederlandse figuurtjes en gebouwen op de gordijnen, verspreid als op de oude gordijnen met als Chinese verbindende factor overal bloesem ranken.
De ranken zijn allemaal met de hand geborduurd door bordurende mensen uit het hele land, incl, Maxima die ook een liefhebber blijkt te zijn.

Alle andere afbeeldingen werden machinaal geborduurd met de fijnste zijdes en dat is toch niet zo simpel als het lijkt.
Er is van alles te zien over het proces van het borduren, films, garens in heel veel kleurschakeringen en proef lapjes.
Wie wel eens iets op een naaimachine doet weet wel dat de spanning heel nauw luistert en zeker bij dit héél fijne werk kan er van alles mis gaan. Zelfs al zullen de machines ongetwijfeld computergestuurd zijn, er moet toch iémand de computer instellen.
Zo hangt er dus een proeflapje met de Haagse Peperbus die trekt als een sledehond in Alaska, maar op het gordijn kwam gelukkig hij keurig glad net achter het Mauritshuis te staan.

Maar behalve deze tijdelijke expositie er is nog veel méér te zien in het textielmuseum. Echt van alles met oude én nieuwe weefmethodes. Uiteraard ondertussen ook computergestuurd en je kunt er je eigen sokken laten breien, de klossen garen zijn op die machine een stuk groter maar je kunt de strepen zo kleurig (laten) maken als je zelf wilt. Met het geluid dat de moderne machines maken krijgt een béétje DJ op een house party de menigte wel plat.

We zien een apparaat waar de theedoeken die in de museumwinkel te koop zijn geweven worden, er is een draadje kapot en dat film ik wel even totdat de dames me op het rode embleem wijzen “fotograferen verboden”, oeps…. wel raar want overal mocht het wél maar dan zonder flits.Maar ik máákte geen foto, ik filmde….(dacht ik) thuis blijkt dat ik een mooi stuk vloer filmde maar gelukkig óók een foto van de plaats delict heb.

Ook alle machines voor het fijne naaiwerk zijn er te zien maar het grotere werk is minstens zo boeiend. Zoals die sokken brei machine werkt bijvoorbeeld, in ongeveer 6 minuten is de sok af maar om dat te filmen moet je dat éigenlijk eerst een paar keer gezien hebben, het is steeds weer verrassend waar er iets gebeurt of iets uitrolt.
Nee natuurlijk houdt me dat niet tegen en film toch hier en daar een stukje, kan ik er met dat filmpje hier mooi een eind aan breien voor vandaag.

dagje Tilburg

Poehwee…. nou dat dat waren , zeg maar, weer drie dagen in één! Echt, eigenlijk had de reis al de moeite waard geweest wanneer ik niet verder dan 5 minuten van de trein gelopen had , de topontmoeting met twee top “*meisjes ” dan even niet meegerekend hé!
Wanneer je aan de juiste kant het station verlaat sta je binnen 5 minuten voor “de LocHal“.
“ Het gebouw staat er al sinds 1932 en werd vroeger gebruikt als Locomotiefhal. Zoals veel gebouwen in de spoorzone kreeg het gebouw ook een andere bestemming en nu is het verbouwd tot een multifunctioneel gebouw waarin meerdere partijen gevestigd zitten.”

Toen Neeltje beloofde, “ik trakteer in de loc Hal op koffie” dacht ik aan een klein restaurantje bij het het station maar dat lag toch even anders. Alleen de deur al is anders dan anders, groot, groter, grootst zoals het hele gebouw is. Misschien wel iets te vergelijken met een soort “loft”,….. maar dan anders.
Echt ik kwam ogen te kort , groot, licht maar vreemd genoeg tóch knus.
Multifunctioneel en heel veel van de oude bestemming bewaard gebleven. Echt een gebouw waar je met gemak een dag zoek kunt brengen als je geen andere plannen hebt, daar staat alleen al de door het gebouw verspreide bibliotheek borg voor.

Met hier en daar gezellige hoekjes waar je iets kunt eten of drinken en mocht je het spoor een beetje bijster zijn, kijk dan gewoon onder je tafel en je hebt het spoor weer gevonden.
Op de trappen zit altijd wel iemand iets op een laptop te doen en in de kleurige kinderhoek hoef je niet naar een kleurpotlood te zoeken. Ook heel prettig dat er keurige gratis toiletten zijn, waar alle papier gerecycled is blijkens het bordje op de deur. Gelukkig hoeft het toiletpapier niet in een emmertje, dat stelt me rust.

De hal is indrukwekkend, eigenlijk zijn er nergens “gewone muren” maar overal zijn originele details gebruikt om ruimte af te scheiden. De mens verdwijnt een beetje in de ruimte maar kan zicht tóch overal in terug vinden. Blijkbaar heb ik toch iets industrieels in me want ik kan maar niet genoeg rondkijken. Neeltje en Apenstaartje kenden het gebouw al en zijn (in hun blog) allang bij ons doel, het textielmuseum, aangekomen terwijl ik hier nog ademloos in de LocHal rondhang, Dat moet maar kunnen hoor. We komen hier heus óók wel in dat museum terecht, het duurt alleen iets langer.

schitterend

O ja, ik was nog bezig met het dagje Valkenburg (dat je niet denk dat je er zó makkelijk vanaf komt met maar 2 logjes)
Er viel even een hiaat wegens de extreme weersituatie van schitterend winterweer én een klusje hier in huis ( waarover later meer) dat ook schitterende accentjes meebracht.

Ik had het nog niet gehad over de schitterende zonsopgang die we vanuit de trein zagen, uiteraard doet het filmpje niet volledig recht aan de werkelijkheid maar dat belet me niet het filmpje te plaatsen.

Als dát geen goed begin van een dagje uit is! Ik denk zelfs éven dat we iets te ver doorgereden zijn met de trein en richting Eiffeltoren lopen….. maar dat blijkt niet zo te zijn, ach ik zie wel vaker dingen die niet zijn wat ze lijken.

De bebouwing zou soms in de Efteling niet misstaan, tja wie “appelen vaart appelen eet ” zegt een spreekwoord en dat kun je wel vertalen met “wie mergelgrotten heeft bouwt met mergelsteen” neem ik zomaar aan. Natuurlijk extra knus door de kerstsfeer en de doorkijkjes over watertjes die aan Brugge doen denken.

Omdat we bijtijds naar het station willen (achteraf heel verstandig) zien we niet álles in het donker, maar in de grot kregen we echt een flinke portie kerstverlichting mee dus daar konden we goed mee leven. Ach wie weet doen we volgend jaar een overnachting en pakken meteen Aken even mee…. doe eens gek.

chocolaatje toe

We blijven nog even in Antwerpen hoor, sorry, ik ben nou eenmaal nogal “mededeelzaam” .

Zelfs in het kleine stukje Antwerpen dat ik zag was wel duidelijk dat veel van de oude bebouwing, net als in Parijs, vooral groot en sierlijk is. Hoewel op de foto niet zo duidelijk was het moderne gebouw van 6 verdiepingen hoog niét zo hoog als het oude gebouw ernaast maar het léék veel hoger en massiever. Gevalletje verkeerd perspectief, ach ik ben ook geen fotograaf, dat is wel duidelijk.

Een gezellige bistro was snel gevonden, net niet heel druk en nog persoonlijk naar een tafeltje gebracht worden en vooral…… niet opgejaagd worden om te blijven consumeren. In Nederland (althans in de drukke randstad) vraagt de bediening vaak al vóór je glas leeg is “of alles naar wens is” en “kan ik nog iets voor U doen”. En dat op een toontje “aso, als we niets meer aan je kunnen verdienen houd dan die tafel niet bezet. “
Nee hoor, ze lieten ons ongemoeid “lekker bijkletsen”, we hadden tenslotte een uur in te halen. Zonder toetje verlieten we de bistro, op zoek naar de chocolade waar België zo bekend om staat.

Gek genoeg konden we ook dát vinden in het Paleis. In het vierkante paleiscomplex is één van de hoeken in gebruik door de chocolaterie van ” Persoone”.
In Nederland zeggen we wel eens “ik kan er geen chocola van maken” wanneer we met iets geen raad weten.
Bij Persoone zeggen ze waarschijnlijk “ik kan het van chocola maken” want je kunt het zó gek niet bedenken of ze maken het van chocolade. Héél veel smaken bonbons in de luxe winkel waar ik alleen maar likkebaardend langs kan lopen, meenemen is immers niet handig.
Maar er staan ook allerlei grote stukken, wel degelijk van chocolade gemaakt maar met de de nodige toevoegingen om de stevigheid en houdbaarheid te waarborgen.
Zo’n meisje ziet eruit”om op te vreten” maar wegens het voorgaande is dat dus niet verstandig. We mogen een kijkje in “de keuken” nemen, daar worden nú natuurlijk geen kunstwerkjes gemaakt maar van alles in mallen gegoten.

Wat een vakmensen, maar ook wat een sfeer in het winkeltje! De koninklijke zaal maakt een chocolaatje drie keer zo begeerlijk…. daar moet ik een oplossing voor zoeken als we in het voorjaar terug gaan. Een koeltasje meenemen misschien? Maar voor nu….. dag Antwerpen, tot volgens jaar!

d’nantwerp…..

….. Of zoiets, ach ik moet me niet wagen aan een taal die ik niet beheers, maar het klinkt zo gezellig.
Niet dat ik heel véél van Antwerpen gezien heb hoor, al waren de dames heus van goede wil en tot de tanden gewapend met info over wat we tegen zouden komen…… de weergoden besliste anders, in België word je nou eenmaal nét zo nat van regen als in Nederland.

Tja wat doe je dan wanneer je een Queen uit Nederland moet ontvangen….. precies, die ontvang je in stijl….. een paleis!
Het stadspaleis dat (o.a.) ooit in bezit was van Napoleon en al heeft hij er nooit gewoond zijn geest zwerft er rond in de tentoonstelling Burpindale Palace. Verder heeft de tentoonstelling álles met eten te maken.

Behalve dat het paleis natuurlijk de perfecte omlijsting biedt voor een Queen (klik op paleis plaatje voor info, daar ben ik niet voor aangenomen) is de tentoonstelling zeer humorvol, ik zou er zélf de hand in gehad kunnen hebben.
Al had het stralend mooi weer geweest zouden we tóch wel een uurtje zoet geweest zijn met alle grappen en grollen die de tentoonstelling in petto had.

Na het lieve compliment van de dames over m’n leeftijd/uiterlijk weet de tentoonstelling eventuele kapsones meteen de grond de grond in te boren. Omabaard weet niet helemaal wat ze daarvan moet denken en ik ben natuurlijk verbijsterd!

Dé grap van de tentoonstelling zijn “de bordjes” die te pas en te onpas overal hangen met de meest absurde teksten.
Die moet ik natuurlijk niet allemaal hier gaan zetten voor het geval je er ook nog wilt gaan kijken maar er glippen er vast wel een paar door.

In de hal komen we Napoleon tegen, we mogen naar hartenlust in zijn balletjes grabbelen en er van snoepen, dat wordt zelfs aangemoedigd.
We hebben dan al kaartjes gekocht en het bord bij het trappenhuis áchter de badkuip mogen we dus serieus nemen.

Het gaat weer een zéér onvolledig logje worden, ik kan alleen maar hopen dat de dames de gaten op gaan vullen, zij hebben natuurlijk ook de beter foto’s gemaakt al doe ik wel een poging wat details van het gebouw mee te nemen. In één van de plafonds is duidelijk te zien dat er sprake geweest is van “de Nederlanden lang geleden” ( gok ik) , de plafonds hebben vaak prachtige details. In één van de zalen is er in iedere wand een 3D element ingemetseld waarvan ik de voorstellingen natuurlijk weer niet kan benoemen, ik vind ze gewoon mooi, meer hoeft het niet te wezen toch?

Maar al mijn serieuze blogpogingen gaan dan toch weer de mist in wanneer ik de foto’s tegenkom van de spiegelzaal.
Een indrukwekkende zaal waar je “jezelf tegenkomt” in de vele spiegels maar ja, als er dan midden in de zaal deze opstelling staat is de ernstver te zoeken en wordt the dirty mind weer flink geprikkeld…… oke, oke, ik ben al weg, doe nog wel een andere keer een poging tot het een keurig logje, déze tentoonstelling maakt het me gewoon té moeilijk.