“wegcijferen”

Je kunt jezelf wegcijferen, dat is meestal heel nobel maar daar wou ik het niet over hebben. Ik moest even “een paar cijfers wegwerken”, dat is andere koek .
Kleindochter Jennifer had op mijn verzoek via het internet een reisverzekering voor me geregeld. Natuurlijk nauwelijks de moeite voor 2 dagen Londen want zóveel neem ik niet mee waarvan ik de kosten van verlies niet zou kunnen dragen.
Maar je kunt daar natuurlijk óók ernstig ziek worden, of zelfs het loodje leggen en me dán weer naar huis krijgen kan aardig in de papieren lopen want zélf lopen is er dan natuurlijk niet bij.

Een reisverzekering dus, peanuts qua kosten, daar zit geen verzekeringsagent handen wrijvend op te wachten om de buit binnen te halen. Vandaar dan Jennifer het wel even online wilde regelen al zou ik dat zelf nog wel kunnen. Alleen betalen wordt dan een probleem. Meestal vraagt men een creditcard en ja je komt uit het jaar kruikje of niet, géén creditcard voor Rietepietz. Jen stuurt me de polis die ik dan wel zelf even uitdraai én de gegevens nalees.

En dan zie ik dat ik ineens verhuisd ben naar een huisnummer met drie cijfers, en mijn straat je nummert maar t/m nummer 22 ! Later blijkt ze macht der gewoonte haar eigen huisnummer achter het mijne heeft gezet.
Gelukkig staat er zowaar een telefoonnummer bij.
Lijkt me verstandig even een belletje te doen. Verzekeringen lenen je maar wat graag tegen betaling een paraplu, maar zodra je in een plensbui staat proberen ze die paraplu als het éven kan in hun eigen paraplubak droog te houden. Regels zijn regels en als het huisnummer niet klopt gaan ze me daar zeker niét naartoe laten brengen omdat ze terecht kunnen beweren dat ik daar helemaal niet woon.

Jennifer nog een keer lastig vallen kan altijd nog dus ik pleeg zelf een belletje met weinig verwachtingen. Maar wonder boven is het aantal menuutjes beperkt en duidelijk en krijg ik, ondanks de waarschuwing dat het druk is, vrijwel direct een vriendelijk meneer aan de lijn, ik leg uit wat er aan de hand is, geef het polisnummer door en alleen het juiste cijfer blijft staan de overbodige twee worden weggecijferd. Ik woon gelukkig weer op het vertrouwde adres.

Advertentie

1 april

O nee, ik ga écht niet proberen jullie er met een 1 aprilgrap tussen te nemen. Dat gaan me niet lukken, zeker niet als ik dat met de titel al weggeef.
Een goede 1 april grap is heus zo makkelijk nog niet. Zo’n grap moet wél enigszins een reële mogelijkheid zijn maar toch genoeg in zich hebben waardoor je achterdochtig kunt zijn.
Je hebt natuurlijk wel mensen die rond die datum tot de tanden gewapend zijn en bij álles roepen; “mij neem je niet in de maling met je 1 aprilmop” , ze struikelen dan alsnog over een jochie dat op een losse veter wijst in de instappers waar helemaal geen veters inzitten. Héél lang geleden had ik (naar mijn idee) best wel een geslaagde grap.

In die tijd werkte ik in de winkel van mijn zwager waar ik uiteraard ook altijd de telefoon aannam. Mijn zus (precies , de vrouw van m’n zwager) belde wel een keer of drie per dag.Meestal voor haar man natuurlijk maar ze hoorde mijn telefoonstem dus dagelijks. De dag vóór 1 april kreeg zij de jaarafrekening van het energiebedrijf en belde geërgerd haar man dat ze een flinke ná heffing kreeg.
Voor ik de telefoon aan haar man gaf had ik het hele verhaal al gehoord, ze begreep er niets van, er zou wel een fout gemaakt zijn.

En dus…. belde ik haar op 1 april als medewerkster van het energie bedrijf, paste m’n manier van praten een klein beetje aan en bood haar de excuses van het bedrijf aan, (van nummermelders had nog niemand gehoord) er was een klein foutje gemaakt op de jaarafrekening.

Het “te betalen” bedrag op de rekening was juist het bedrag dat teveel betaald was en zou zo snel mogelijk teruggestort worden”. Of mevrouw het toch vooral niet kwalijk wilde nemen en nee, dat deed mevrouw niet ze was uiterst vriendelijk en vergaf het foutje.
Mijn zwager en ik zaten bij de telefoon te wachten, en ik had de hoorn nog niet terug gelegd of de telefoon rinkelde ….. inderdaad een laaiend enthousiaste zus vertelde het hele verhaal en dat ze wel dácht dat het een foutje was.
Ons keiharde ÉÉN APRIL viel haar toch réuze rauw op het dak. Ach, misschien was het ook wel een beetje gemeen, maar ja, ze had me dágelijks meerdere malen aan de telefoon en zó onherkenbaar is een goed bekende stem niet te verdraaien, toch?

té grijs

Alweer een jaar geleden dat Inge twee “Russen” in huis haalde. Twee prachtige blauwe Russen waarvan ondertussen de kitten alweer een jaar oud is. Inge ontdekte al gauw dat er iets aan de hand eh poot was, klein “foutje” aan teentje wat bij een raskatje natuurlijk niet mag voorkomen. Fokster gewaarschuwd en dan mág ze Guusje omruilen maar dat doét ze natuurlijk niet. Een poesje is geen truitje dat je omruilt als er een steekje los zit.

Maar Guusje heeft last van de “afwijking” omdat het nageltje steeds ingroeit en er is een operatie nodig om dat ongemak te verhelpen. En dat gebeurde vorige week. Op zich een kleine wond maar die moet wél verbonden worden, al is het maar wegens de kattenbakgang en dát is zo simpel nog niet blijkt al gauw.

Het eerste verbandje, met een sokje erover ligt er al binnen het uur af . Terug naar de dierenarts…. met een kap naar huis maar Gijsje wil helemaal geen kap die eigenlijk ook iets groot voor haar is. Ze springt hoger dan een kangoeroe in doodsnood en komt natuurlijk steeds op het gewonde pootje neer. Kleindochter Jennifer komt in actie en brengt wat poppenspullen mee zoals een rompertje in de hoop dat ze iets kunnen fabrieken war Guusje niét uitkrijgt, en dat lukt…… wel twéé hele uren en dan is het pootje weer vrij. Inge probeert van mouwtjes met een veter een tuinbroek te maken, het werd een woelig nachtje voor Inge (die alleen thuis was) om te voorkomen dat poes de hechtingen eruit trekt.

Nóg maar eens naar de DA die samen met Inge een constructie bedenkt in prachtig roze en die houdt het een dag, en nóg een dag, en zelfs nóg een dag.
Maar dan komt Inge uit haar werk en lijkt Guusje ineens vijf pootjes te hebben, omdat ik ook even bij de patiënt kom kijken proberen we samen bij Guusje een wit voetje te halen. We zijn duidelijk niet voor “verbinding” in de wieg gelegd, de kleine Houdini heeft er geen enkele moeite mee, dat wordt dus wéér de DA die het helaas nog te vroeg vindt om de hechtingen eruit te halen en dus…… deze keer een prachtige groene constructie.
Die moet het gewoon gaan houden tot zaterdag wanneer de hechtingen er wél uit mogen.

Voor wie er mee overweg kan (ik niet echt) hier de link waar Guusje (in casu Inge) zelf op Instagram over haar belevenissen schrijft.

foei….!

Diép teleurgesteld ben ik, echt, dan denk je dat je kinderen keurig opgevoed hebt hebt en dan dít !!!!
Dan doe je een spelletje met je dochter en dan gebruikt ze …..
Ik durf het bijna niet hardop te zeggen dus puzzel zelf maar even bij elkaar wat ik bedoel…..
Je wéét dat kinderen onder vriendjes weleens wat bravoure ten toon stellen, maar dit… waar N.B je moeder bij zit!!!

wake-up call

Ik ontving een héél oud krantenknipsel via m’n app!

Gelukkig was ik niet het slachtoffer maar ik had het er laatst in de reacties nog over met Anneke, ik moet nodig eens iets doen om mijn vliering wat veiliger te maken. Ondertussen heeft kleinzoon Maikel al gekeken naar de mogelijkheden om een hekje te maken.
Moet hij natuurlijk wel even wat maten weten. Aan twee kanten een hekje is genoeg, de derde kant ligt aan de kant waar het niet hoog genoeg is om te staan, daar zal ik niet zo snel in het gat kukelen.
Bij de andere twee kanten is de kans toch aanmerkelijk groter dat ik “van de vliering gevallen” in het ziekenhuis huis beland dan dat ik er terecht te komen omdat ik “van een vierling bevallen ” zou zijn. Dié vierling zou dan zeker bijzonder genoeg zijn om de burgemeester op bezoek te krijgen.

ja hoor, bloopers

Je móet natuurlijk een beetje gek zijn, maar dat is niet zo’n probleem voor mij.
Ik had een vaag idee in m’n hoofd dat ik mezelf tot kerstbal wil transformeren.
Maar pas als ik dit doosje kerstballen tegenkom weet ik ook hoe het ongeveer moet worden
Ik wil “shinen” in het hart van de bal alleen…. zo’n grote ronde bal maken is zo simpel nog niet. Tja, als ik aan een skippy bal had kunnen komen hád ik met papier mache vást een mooi egaal ronde bal kunnen maken.
Een beetje behelpen met een plastic zak gevuld met opgepropte kranten dat zeker niet netjes rond is en nogal bobbelig, jammer, niet het állerbeste resultaat.

Ik vind ergens een rolletje prachtig glittergoud spul voor het stralenkransje achter m’n hoofd, (je heet Maria of niet) en in Valkenburg loop ik voor 2 Euro tegen een ragfijn lichtsnoertje op batterij aan en dan kan het échte werk beginnen. meten, plakken, knippen, nieten naaien, puzzelen……

Het goudpapier dat ik heb is niet te vormen op de bal…. eh…. dan maar een tube acryl goudverf halen, én een buisje glitter. Dat ik nu een “schitterend” huis heb laat zich raden, en nog steeds duiken er overal glittertjes op, nou ja, het is kerstmis dus dat moet kunnen.
M’n hoofd moet er natuurlijk wél in kunnen (en liever ook weer eruit) en vóór het gouden lapje komen en het lichtdraadje moet zeker niét doorgeknipt of geniet worden….. dat je niet denk dat het allemaal een eitje was. Heus nog niet eenvoudig een kerst tak te organiseren waar ik “aan opgehangen kon worden” zonder schade te veroorzaken of me écht op te hangen !

Maar dan is het een kwestie van één minuut filmen en klaar……… eh ja……., na 12 pogingen staat de uiteindelijke versie er inderdaad in één minuut zonder haperen op.
Maar eer het zó ver was ……………!!!!!

wake-up call

Tja, als er om kwart voor 7 in de ochtend aangebeld wordt zal dat voor de meeste mensen inderdaad een wake-up call zijn. Maar ik was al wakker en wilde net de douche aanzetten toen er om die tijd aangebeld werd. Ik zet de douche weer uit en schiet een badjas aan over m’n blootje als de bel alwéér gaat. Ik woel even door m’n haar terwijl ik de trap afloop (ik bén beeldschoon maar dat vraagt wat aandacht) en doe m’n raam van de voordeur open.
Er staat een overbuurvrouw voor de deur…. oeps, dat is serieus! Ik doe de deur open en ze zegt dat ze zich zorgen maakt over haar buurman, zijn rookmelder gaat al een hele tijd af maar hij doet niet open op haar bellen. Ze weet dat ik zijn sleutel heb en vraagt of ik wil gaan kijken of dat ze meteen 112 zal bellen.

Even rustig buurvrouwtje, er is duidelijk geen brand, ik kleed me aan en kom er zo aan. Maar eerst pak ik m’n telefoon en bel even naar de betreffende buurman…. hij neemt gelukkig gewoon de telefoon op, nou ja gewoon, hij is van streek omdat hij als sinds 4 uur geteisterd wordt door gepiep en nog maar nét door heeft dat het de rookmelder is waar hij niet bij kan. Ik vertel hem over de zorgen van zijn buurvrouw wat hem ontroert.
Ik ga douchen en me aankleden en loop dan ook even naar de overkant waar ondertussen al twee buurtjes aan de deur met overbuurman staan te praten, allemaal blij met de goede afloop én vooral de zorgzaamheid in ons straatje.

Als ik weer naar binnen ga bedenk ik me dat het héél lang geleden is dat ik midden in de nacht op zoek was naar een vreemde piep…. , misschien meteen maar even een nieuwe batterij in doen vóór ik de volgende ben die voor paniek in de straat gaat zorgen. Ik krijg het “ding” moeite loos los en haal een nieuwe batterij, niéts te vroeg ziet de winkelier, batterij was van 2012 (nooit geweten dat er datum op staat) De boel weer bevestigd en even testen ………..

Niéts dus. Er hoort ook af en toe een lampje te flikkeren maar hier gebeurt niets! Ik neem het hele spul mee naar “de buurt doe het zelver” en daar komt de aap uit de mouw. De rookmelder blijkt van 1990 ( ja daar staat óók een datum op) en volgens de verkoper moet je ze om de 10 jaar vervangen.
Na 30 jaar trouwe dienst blijkt hij nu zelf “opgebrand”. Nooit meer een piepje gehoord dat de batterij, , laat staan dat het hele apparaat, morsdood is.
De wake-up call van zaterdagmorgen was dus ook een figuurlijke wake-up call, kijk eens of je rookmelder nog wel oke is. Ze zijn sinds deze maand verplicht maar als je er, net als ik, al decennia één of meer hebt hangen kan even nakijken vast geen kwaad. Altijd prettiger dan midden in de nacht op een trapje een piep te moeten temmen.

   

   

.

(geen) blauw bloed

Jammer, ik hád een mooi foto in gedachten, het was prachtig in het park. Helemaal gefocust op een mooi plaatje van een watertje met dotters tussen bomen en bloeiende struiken zoek ik het mooiste plekje voor een foto wanneer ik inééns een pijnlijk ruk aan m’n been voel.
Als ik naar het beneden kijk zie ik een flinke nog niet bloeiende rozentak héél laag over het pad hangen en mijn wél bloeiende…..eh bloedende been.
Allememaggies, ik bloed als een rund want de doorns van de tak zijn van rechts naar links door de voorkant van m’n been getrokken toen ik als een blind paard over het pad liep. Het moet een wandelende tak op rooftocht geweest zijn want ik heb écht niets gezien, anders maak ik toch wel een omtrekkende beweging?

Gelukkig staat er iets verderop een bankje waarop ik even m’n voet wat hoger kan leggen om met zakdoekjes te proberen het bloeden te stelpen. Pleisters heb ik altijd bij me maar ik heb natuurlijk niéts voor een jaap van ruim 10 cm, de breedste is 2,5 cm. Omdat de snee in het midden het diepst is plak ik dan maar de breedste pleister die ik heb overdwars in het midden om de boel een beetje bij elkaar te trekken. De laatste zakdoek gebruik ik om alles wat dan aan de zijkanten nog wat doorsijpelt een beetje droog te maken….. pppffttt, gelukt.

Ja hallo…… natuurlijk vergeet ik “het mooie plaatje”te maken, en ook een foto van de “aanvallende tak” ben ik vergeten, je kan niet álles hebben hoor.
Van de gruwelijke details (een beetje drama is nooit weg) maak ik dan weer wél een foto en als het spul een beetje droog genoeg is wandel ik verder naar waar ik de auto achtergelaten had.

Uiteraard kan ik er prima mee lopen al stap ik wat minder stevig door om niet door trillingen wéér een bloedbad te veroorzaken.
M’n been zit er dus nog aan is de blijde boodschap maar het zal nog wel even een mooi verkleurende blauwe rand geven dat is nu al te zien, verhip, misschien heb ik ergens diep van van binnen wel héus blauw bloed !

   

.

haperend klokkenspel

O ja sorry, even niet in de gaten dat dit woord vaak andere associaties oproept dan de pure werkelijkheid (en gij geleufd dat ;-)) In ieder geval wás het hier aan de hand.

Deze beauty hangt hier al ruim 20 jaar aan de wand z’n plicht te doen, d.w.z. ene Rietepietz bij de tijd houden.
We kregen de klok bij ons 40 jarig huwelijk en zijn tik- en slagwerk verbreekt sinds die tijd de stilte in huis, tót een paar maanden geleden.
Ik trok de gewichten op, raakte de slinger waarna de klok het verder vertikte.
De zaak waar deze klok 22 jaar geleden nog in de verkoop hing geraadpleegd…”:.tja, dat zal een revisie moeten worden, gezien de leeftijd” was het advies. Edoch… r is een wachtlijst voor reparatie van 2 maanden.
Oke, ik besluit de klok dan toch thuis te houden tot ze aan de beurt is.
Uit nostalgische overwegingen geef ik iedere keer wanneer ik de klok passeer een tikje tegen de slinger waarna ik soms wel een halve minuut lang het vertrouwde getik hoor en zelfs een keer het slagwerk. Maar dan is het weer stil totdat……… het ineens een keer niét meer stil wordt en de klok blijkbaar z’n slinger weer heeft gevonden. De hele klokkenmaker gaat in het vergeetboek tótdat vorige week de telefoon ging….. mijn klok was aan de beurt!
Ik twijfel, net een grote loodgietersrekening betaalt en revisie van de klok gaat rond de 200 pegels kosten… en hij dóet het nu weer perfect.
Goede raad is helemaal niet duur, ik doe het niet.
Alsof de klok me wil straffen sta ik de andere dag met één van z’n gewichten in m’n hand.
Die moet je altijd een beetje ondersteunen bij het optrekken, dat is beter voor de raderen, maar dit keer heb ik blijkbaar teveel ondersteund en glipt het haakje van de ketting uit het oogje van het gewicht.
Ratelend schiet de ketting richting bodem van de klok totdat alleen het haakje nog buiten de klok steekt….

Met geen mógelijkheid krijg ik, balancerend op de eronder staande kruk, het haakje van de ketting weer in het oog van het gewicht. Er is domweg niet genoeg ruimte voor om het gewicht ver genoeg te laten kantelen….. en zonder gewicht doet de klok natuurlijk niets.
Klokkenmaker te bellen? Hij was nogal duidelijk dat ik weer achteraan aan moet sluiten wanneer ik alsnog tot reparatie moet besluiten.

Dan maar op zoek naar iets dat ik in de beperkte ruimte onder de klok wél om het haakje van de ketting kan wurmen, óók door het oog van ’t gewicht kan krijgen, en vooral ook sterk genoeg voor is. Dat blijk ik te hebben, het borsteltje waarmee ik de krochten van de koffiemachine schoon houd.
Na een tikje aan de slinger gaat de klok weer aan het werk en tergend langzaam zakt de ketting weer naar beneden. Nu maar wachten tot het haakje laag genoeg hangt om zónder halsbrekende toeren de boel weer in orde te maken, maar het klokje tikt weer thuis, zoals het hoort, en nergens anders tikt.

       

ze leert ’t nooit!

Eigen schuld, dikke bu….. eh nee, geen dikke bult, maar de “hurken”weer zoekgemaakt.
De loodgieter had me gevraagd boven in het gangetje het onderste boekenplankje leeg te maken.

De +/- 40 cm ruimte tussen de koof van de standleiding en de muur van de badkamer leek ons destijds een ideale plaats om een boekenkast van te maken. Met 7 restplankjes was de boekenkast van vloer tot plafond een feit.
Oke, op de onderste 2 plankjes stonden alleen nog oude schoolboeken e.d. uit mijn moeder mavo tijd. Die moeten nodig eens uitgezocht worden dus maakte ik ze allebei leeg.
Om het de loodgieter makkelijk te maken (en zijn uurtarief natuurlijk iétsepietsie hoger ligt dan het mijne) dacht ik het onderste plankje er wel even met een paar wel gerichte hamer tikken uit te tikken…..Niet dus.
Het onderste plankje rustte op de plintjes van 1 korte en1 lange kant en Henk was erg voor “het moet wel stevig vast zitten”, dát was ik even vergeten.
In het plankje zaten 5 lange schroeven en om die ook echt in de plint houvast te laten vinden zaten die dus héél dicht op de kant. De boormachine zoeken ? Zou die opgeladen zijn? Kruiskop schroevendraaier lag in de buurt en dus….. lag ik op de knietjes in de beperkte ruimte, om kracht te kunnen zetten tóch half op de knieën staand om de schroeven er uit te peuteren. En die kracht was wel nodig…..poewhee….. klusje hoor maar trots dat het lukte.
Ja en toén waren vanmorgen de rapen gaar natuurlijk, toen ik uit bed kwam voelde ik het meteen, de hurken weer volledig verdwenen. En de knieën ook al niet helemaal je van het! Hád ik maar een greep in het mooie groene kratje van de loodgieter gedaan, daar lagen genoeg knietjes in alle soorten maten, maar ja, de loodgieter was toen al weg natuurlijk.

Zondag waren Inge en haar lief nog op de koffie, ja die hadden dat met liefde voor me gedaan maar ja, ff niet aan gedacht. En dan was ik ook nog opgepiept door de drukkerij, een staand klusje wat op zich dan wel te doen is zolang ik niét wilt gaan zitten, zonder hurken is dat gewoon geen optie.
Gelukkig kon ik bij thuiskomst wél een warm bad nemen, een weldaad voor mijn hurkloze onderlichaam. Morgen verder zoeken, ga met Inge zwemmen , misschien liggen ze dáár wel!