keihard…

Soms is Inge écht een kind van haar vader, zoals vanmiddag……,

We hebben afgesproken dat we samen wat leuks gaan doen en ondanks dat ik niet helemaal fit ben rijd ik toch naar haar toe. Niet fit omdat de ontstekingsremmende puffer dik in het rood stond en, ondanks dat het volgens de apotheek én de arts niet zo kan zijn, krijg ik dan al minstens een week té weinig tot geen werkzame stoffen meer binnen.
Daar word ik dan wat rillerig van, kortademiger dus wat eerder moe en gewoon algeheel gevoel van malaise wat ook invloed heeft op m’n psychische welbevinden.

Meestal let ik daar goed op en begin iets eerder dan voorgeschreven aan een nieuwe puffer en dan loopt het prima. Maar dit keer was het me echt ontgaan en “puf” ik al minstens twee weken voor Jan met de korte achternaam. Snel aan een nieuwe puffer begonnen. Maar eer de bescherming weer op peil is duurt dan weer minstens een week.

Als ik bij Inge binnenstap vraagt ze of ik wel fit genoeg ben om op stap te gaan en ik zeg naar waarheid; “ach, ik ben niet echt ziek, meer een beetje deprie” .

Dan valt haar blik op mijn arm die weer niet ongeschonden uit een aanvaring met een vuurdoorn kwam.
Ze wijst er naar en zegt ;
“O maar als je je polsen door wilt snijden moet je dat aan de binnenkant doen hoor!”

Wat een liéverd is het toch hé!
In ieder geval kreeg ze me wél aan het lachen!

niet zo slim

Dat we leven in de tijd van “de slimme meter” heeft een vervelende bijwerking volgens mij. Mensen stompen blijkbaar af, ze vertrouwen op digitale slimheid en hoeven zélf dus niet meer slim te zijn, alweer volgens mij.
Hier in de gang zit nog steeds géén z.n. slimme meter, een meteropnemer bestaat niet meer en dus moet ik tegenwoordig zelf de meterstanden doorbellen iedere keer als de inkoopprijs verandert, nee klopt, ik heb helaas geen computer en dus geen @mail

Ik stuur hier en daar de telefoonrobot met een kluitje in het riet en krijg uiteindelijk “een mens” aan de telefoon die de standen wel wil noteren.
De gas meterstand gaat perfect, de meneer vult moeiteloos de 5 van links naar rechts door mij opgedreunde cijfertjes in, so far so good.
Maar dan de stroom meterstand voor de komma…0029…… dáár heeft de meneer moeite mee. Dat is te weinig en dat gaat de meneer niet invoeren…. of ik aan een knopje aan de meter heb gezeten…. nee natuurlijk niet.
Maar ik heb de oplossing, volgens mij heeft de meter niet voldoende cijferruimte vóór de komma om na 9999 door te tellen . Als ik de vorige doorgegeven meterstand erbij haal blijkt die 9997,voor de komma en al is het geen slimme meter, hij begon gewoon opnieuw te tellen, noem dat maar niét slim.

Maar dat kán niet volgens de meneer, de meter is kapot en zo kan en wil hij die stand niet noteren. Dan moet hij maar ouderwets een meteropnemer sturen vind ik, maar zo werkt dat niet meer. Dan moet ik naar Stedin bellen die tegenwoordig over de meters gaat……!

Ik passeer op slinkse wijze de onontkoombare robot en krijg Thomas aan de telefoon, precies, de ongelovige ja! Ook hij vindt mijn uitleg ongeloofwaardig, vraagt of ik niet per abuis de watermeter stand doorgaf (die meter zit onder de grond)! Ik snap ineens waarom de robot naar mijn geboortedatum vroeg, dan kunnen ze rekening houden met dementie en aanverwante vergeetachtigheid.
Volgens hem is de meter kapot. Ik vind een meter die zélf opnieuw kan gaan tellen als de cijfertjes op zijn al hartstikke slim maar Thomas gooit de kont tegen de krib.

Er móet een nieuwe meter komen, als ik de nog prima werkende oude meter wil behouden moet hij geijkt worden, voor mijn (hoge) kosten. Stedin geeft liever gratis een slimme meter, (en geeft dan wél klakkeloos de gewantrouwde meterstand door). Ik snap het, daardoor gaan slim m’n energie kosten omhoog, want tja verplicht dag en nachtstroomtarief, nachtprijs lager dan ik gewend ben maar dagprijs hoger dan ik gewend ben en ik dóe in de nacht niet zoveel waar stroom voor nodig is.
Ik neem aan dat m’n buren niet blij worden wanneer ik inde nacht ga stofzuigen of wassen,
En géén laag tarief in het weekend nee, volgens de meneer ging toen iedereen in het weekend wassen en drogen enz… en dát blijkt dan weer niet de bedoeling.

Kortom, d.m.v. chantage moet er een slimme meter komen om de (niet) kapotte meter te vervangen. De notitie dat de meterstand niet op afstand afgelezen zal worden voegt hij op mijn verzoek toe, zolang die optie nog bestaat om het zelf door te geven blijf ik dat gebruiken, misschien niet slim, maar wie zegt dat ik óók slim moet zijn? Daar heb ik over 2 weken toch de nieuwe meter voor?

hooft….

Ooit kwam ik met het schaamrood op de kaken in één van m’n oudere logjes een “hooft” tegen.
Waarschijnlijk “over het hoofD gezien” toen het heilig vuur me trof om een logje te schrijven.
Maar láát ik nou toch niet de enige zijn die hoofd ooit met een T schreef. En ook dáár heb ik altijd overheen gelezen. Ik zou ál m’n bezittingen ingezet hebben dat het oudste restaurant van Den Haag “het Gouden hoofd” heet, en pas van de week zag ik dat het niet zo is, kijk maar.

Ongelóóflijk dat het me nooit is opgevallen dat er geen “d” maar een “t” staat en dat de (stoffelijk bijvoeglijke) “n” achter Goude ontbreekt. Tot mijn verdediging voer ik dan maar aan dat ik ook pas een jaar of 70 (daarvoor was ik te jong) met enige regelmaat in de Haagse binnenstad kom en er maar een enkele keer iets nuttigde op het terras.

Over het waarom kan ik alleen maar gissen, ik kon er niets over vinden maar onze spellingswijze is uiteraard wel zo af en toe “iets” veranderd in de laatste 6 eeuwen, want dát ontdekte ik wel, het restaurant bestaat al sinds het jaar 1423 de naam werd toen als “In tgulde hoift “gespeld.
In 1660 werd de taveerne herbouwd door Pieter Post en voorzien van de twee gouden hoofden aan de gevel.
Onterecht staat de Waag in Doesburg, van een halve eeuw later, in het Guinness Book of Records als oudste nog functionerende horecagelegenheid van Nederland.

‘t Goude hooft was een herberg voor mensen van buiten de stad, een taveerne voor de bezoekers van de markten en een ontmoetingsplaats waar ridders vergaderden. Er moet in die tijd ook een ondergrondse doorgang geweest zijn naar de gevangen poort. Als de gevangenis te vol was werden gevangen in ’t Goude hooft opgesloten. Gevangenen in de watten leggen is blijkbaar van alle tijden.
Alleen de taal is duidelijk aan verandering onderhevig, alleen ben ik blijkbaar niet oplettend genoeg om dat te ontdekken, maar ach, waarschijnlijk hebben vele met mij het niet in de gaten gehad.

alwéér????

Als zo’n heerlijk voorjaarszonnetje zich laat zien valt het wel te verwachten….. Rietepietz móet even het strand zien. Ik kies wel voor de boulevard omdat ik het nuttige met het aangename wil combineren .
Even zien of er al strandpaviljoens klaar zijn en dan een lekker met de zon op m’n snoet een lunch op het strand. Het ei van Columbus…….

Het werd niet helemáál wat ik van plan was.
Columbus is een restaurant óp de boulevard maar verder was het dik voor elkaar, prijs/ kwaliteit méér dan prima en reuze vriendelijk personeel.
Alleen het strand kon ik vanaf daar niet zien. M’n uitzicht werd belemmerd door veelkleurige schuttingen. Net als nog maar rond 2010 gebeurde, en tussen toen en nu op twee andere delen van de boulevard, ligt wéér de hele boel grootscheeps overhoop.
De strandpaviljoens móeten er zijn is te lezen op een schuttingdeel) maar vanaf waar ik de boulevard op kwam zou ik een flink eind om moeten lopen om erbij te kunnen komen, en ik kan niet zien of ze al open zijn of nog aan het opbouwen.Ik zie alleen maar puntjes dak hier en daar.
Maar zelfs áls ze al open zijn is het niet erg aantrekkelijk er te gaan zitten…. kijk zelf.

een lichtje

Daar had ik het laatst toch over? je weet wel, dat je lichtjes moet zoeken wanneer alles donker is?
Nou als je echt een groot licht zoekt moet je bij mij zijn, je hebt echt zelden zo’n groot licht gezien!
Zo kreeg ik vorige week van schoonzoon Peter 2 grote bakken met potjes bolletjes die al aan de groei waren. Wie appelen vaart appelen eet, en Peter rijdt met vrachtwagens vol planten, maar wie planten rijdt eet geen….. appelen….gelukkig ook geen bloembolletjes maar oke, hij kan dus voordelig inkopen.

Ik zet de bakken op het tafeltje in de serre, het zijn hyacinten, narcissen en blauwe druifjes heeft Peter gezegd want aan het groen is dat nog niet te zien voor “de leek”.
Maar als ik de andere ochtend m’n ontbijt wegwerk en vandaar naar de plantjes kijk verbaas ik me enorm dat een aantal plantjes blijkbaar in de nacht al in bloei zijn gekomen.
En verhip, dat zijn volgens mij viooltje aan het bloemetje te zien.

Pas als ik dichterbij kom zie dat er geen sprake van viooltjes is……

……… maar dat tegen het licht én……. de achtergrond van de rij grijze potje er achter, de kleur van de kaartjes een beetje wegviel.

Het helpt ook enorm als ik de bril opzet.

Je bent nog niet overtuigd dat ik (g)een groot licht ben?
Oke, had gisteren een leuke middag bridge bij een van de dames van ons “clubje”.
Met een van de dames stapte ik , samen druk kakelend, de lift in. Na vijf minuten kakelen vragen we ons af waarom het zo lang duurt eer we beneden zijn…….. kijken elkaar vragend aan en realiseren ons dán pas dat een lift helemaal nérgens heen gaat als er niemand via de knopjes opdracht geeft waarheen dan wel……….. ! Gelukkig kan ik wél wel om mezelf lachen……..!

kwadraat chaoot

Nee ik noem géén namen wie die kwadraat chaoot is. Ik niét natuurlijk, ik maak alleen wel eens vreemde zaken mee, daar kan ik ook niets aan doen. Zoals gisteren toen ik vast een rondje over de markt had gemaakt en bij thuiskomst ineens twéé autosleutels in mijn zak ontdekte. Ik kijk in de meterkast waar m’n reservesleutel hoort te liggen en ik zie het zwarte flopje daar gewoon liggen.

Als één van de twee niet de auto open klikt trek ik meteen de conclusie dat het dus niet de sleutel van mijn Suus is, vreemd natuurlijk want hoe komt een sleutel van een vreemde auto in mijn jaszak.
Eh…. O ja, het was al druk bij de groenten kraam en mijn zakken zijn diep en zitten op een makkelijke hoogte zonder klepjes…. dan moet er wel iemand die dicht naast me stond per abuis de sleutel in mijn zak hebben laten glijden….. eh ja hoor, ik heb altijd oog voor de meest voor de hand liggende oplossingen.

Ondertussen stapt Inge binnen en na het raadselachtige verhaal gaat ze aan het uitsluiten bijv. is moeders dement aan het worden. De batterij kan op zijn, kijk eerst eens of de sleutel past, de batterij kan toch op zijn…..hij past en Suus start zelfs gehoorzaam! Het móet dus mijn reservesleutel zijn maar wat zit er dan in het zware flopje in de meterkast?

Hélemaal vergeten!
Ik heb ooit de reserve huissleutels in een oud flopje van een vervangen autosleutel flopje gedaan.
Blijft het nog steeds een raadsel hoe die reservesleutel in mijn zak kwam.
De zakken zijn weliswaar heel diep, en glad gevoerd, en ik prop daar ook altijd gebruikte papieren zakdoeken in die ik even niet weg kan gooien onderweg.
In theorie kan die sleutel er dus al langer “onder het snot”gelegen hebben. En ik doe de sleutel ook niet vast rechts of links in mijn zak én verhuis ‘m weleens naar een andere jas.

Eh ja… ik kán weleens m’n sleutels niet vinden en dan zijn die reservesleutels precies wat ik nodig heb natuurlijk.
Heel langzaam gaan er lampjes branden, ( alleen die van de reservesleutel niet) en Inge bevestigt het nut van whatsapp….!
Goh, je zou bijna zeggen dat ik er vaker een zooitje van maak, maar dat lijkt alleen maar zo hoor! Georganiseerde chaos is een betere omschrijving want ik organiseer heus keurig, alleen vergeet ik af en toe hóe keurig!

the making of…

Tja, de kerststal is natuurlijk sowieso al niet een “lachen, gieren, brullen” onderwerp,
En als er dan ook nog een “echt” kindje Jezus in de stal ligt geeft dat ook wat beperkingen.
We willen toch geen verkleumd kindje op ons geweten hebben, het werd dus snel wat stukjes film schieten zodat het kleintje weer naar binnen kon.

Toen ik 2 weken geleden met Inge naar Annemarie ging was Inge zo slim op te zeggen “neem je spullen mee, misschien kunnen we nu alvast wat filmen. Ik hád toen al geopperd dat in de tuin bij Ane een geweldige houten overkapping staat, met het juiste standpunt niet van stal te onderscheiden.

Oke, snel wat Maria plaatjes opgezocht, meestal een blauwe jurk en witte doek op haar hoofd, in veel gevallen ook een stralenkransje. De dozen kerstspul stonden al beneden en de glanzende gouden sliertjeskrans voor op de buitendeur wordt gepromoveerd tot stralenkrans, past precies.
M’n omslagdoek is wat dik, maar het kan in zo’n stal knap tochtig zijn, dus prima als hoofddoek, en een blauwe jurk heb ik.

Ik haal nog even snel een baal(jte) stro (mag bij Anne achter blijven voor het konijn) en we gaan op pad naar Anne die ook al iets heeft voorbereid. Kindje in het stro gaat het niet halen maar ze heeft een prachtig schapenvachtje over de bak van de kinderwagen gespreid én de baby is wakker.
Ze gedraagt zich voorbeeldig en huilt gelukkig ook héél even, je wilt toch wel zien dat er een écht kindje ligt en geen pop.

In een paar minuten hebben we alles voor elkaar maar ja, dan heb ik een paar kleine stukjes film zónder bruikbare tekst en zonder verhaal. We filmen nog wat beestjes in het stro en de rest moet ik in het videoprogramma in elkaar knutselen. Thuis probeer ik dan maar in m’n uppie mezelf te filmen om de kerstboodschap er achter te kunnen plakken. Van héél dichtbij om te verdoezelen dat ik niet meer “in de stal zit”, een beetje donker bij een haardvuurtje voor de sfeer…….. maar van zó dichtbij wordt Maria toch wel echt een karikatuur……dat wordt niets, het zorgt wél voor een paar bloopers.

Het nieuwe videoprogramma is nog reuze tobben maar……. ik heb tijd! Ik ontdek per ongeluk dat je beeld en geluid kunt scheiden en na veel gepruts kan ik dus de tekst vervangen en als “voice-over” nieuwe tekst inspreken dat gaat maar 5x fout. Als ik het huilen als cliffhanger in het stro heb gevogeld denk ik aan het liedje “er is een kindeke geboren” en “pling” dat ga ik aan Levi en Amber vragen én natuurlijk aan Jennifer want die moet het opnemen en ze is al zo druk.
Het filmpje is gewoon een familieproductie geworden, als dát niet leuk is!
Een leuke extra is dat ik véél van het video programma geleerd heb doordat ik de tijd kon nemen en kijk, ik heb bij de bloopers tóch wat tekstjes kunnen schrijven…..!

zou het…?

Hé, he, na een meer dan drukke periode is er dan eindelijk weer wat rust in de tent. Hoogste tijd om al die klusjes die ik wat liet versloffen aan te pakken.
Vooral in de keuken, gisteren erwtensoep gemaakt dus de kookplaat is een zooitje, de koelkast loopt nog net niets uit en het koffie apparaat kreunt en steunt onder zijn geurige werkzaamheden.

Het is nog fris in huis dus ik sla de wollen omslagdoek om die altijd voor het grijpen hangt. Die mag af zodra ik warm gewerkt ben maar tegen die tijd ben ik zó gewend aan de wapperende punten om m’n schouders dat ik hem niet meer voel en vergeet. Ik ruim meteen van alles “naar overal” weg dat ook al is blijven liggen maar het schiet lekker op, alleen nog even de afwas nog af maken.

Halverwege ben ik ineens de theedoek kwijt….. eh…. wat gek, zeker even uit m’n handen gelegd in de kamer toen ik glaswerk weg ruimde, niet dus! Eh… op de trap gelegd toen ik daar het vaatdoekje neerlegde om strak mee naar boven te nemen…? Nee, in de voorraad lade waar ik wat boodschappen had opgeruimd….? Ook al niet, ik zal de theedoek toch niet in de koelkast gelegd hebben toen ik de schone glazen plaatjes teruglegde?

Ja hoor, in ben altijd bereid om aan m’n geestelijke vermogens te twijfelen in dat soort gevallen. Als iémand weet hoe ongemerkt dementie erin sluipt dan ik wel. Het is verontrustend raadselachtig waar de theedoek is gebleven en in het voorbij gaan buk ik me om de kerstverlichting aan te doen en dán gaat er een lichtje branden! Ja óók in de boom maar terwijl ik buk valt de theedoek op de grond…. , had ik ,als zo vaak, even over m’n schouder gehangen maar merkte dat niet meer door de gewenning aan de omslagdoek……..!
Help me even onthouden dat de theedoek nu op de trap ligt om mee naar boven te nemen, voor de wasmachine!

communicatie…of niet

O ja…. de parkeervergunning moet verlengt worden… moet je tegenwoordig een afspraak voor maken áls je niet digitaal vaardig bent en dat bén ik niet hé!
Afspraak stond dus gistermorgen om 10.20 prima. Rijbewijs én kentekenbewijs meenemen, goed mevrouw, doe ik!

Ik zit meer dan op tijd in de auto, even kentekenbewijs pakken…. eh… dat zat toch in Henks oude portefeuille in ’t handschoenenvak?
Niet dus, raar… O wacht, Suus moest gekeurd worden, zal het kenteken nog in de garage liggen, ff bellen, “Nee hoor dat hebben we niet meer nodig om de auto aan te melden” zegt de receptionist…. Dan maar zoeken of het toch boven in het “paperassen kistje” ligt.
Oók al niet…. terug naar de auto waar ik de portefeuille nóg een keer doorspit en….. een klepje over het hoofd gezien blijkt te hebben….en dáár zit het kaartje achter.

Ppffft, nog tijd genoeg om naar het gebouw te rijden waar de gemeentelijke afdelingen van Rijswijk in hun onmetelijke wijsheid heen verhuisden toen het stadhuis wat krap werd en ze een verbouwing aan het stadhuis te duur vonden. Voor heel veel geld huurde én verbouwde ze 2 etages van een hoog gebouw in winkelcentrum “in den Boogaard” terwijl het stadhuis anti kraak bewoond werd.

Ik ben toch nog ruim op tijd maar…… er is nergens licht te zien, en nergens een open deur…. Het enige lichtje dat gaat branden is dat in mijn bovenkamer.
De gemeente Rijswijk heeft in zijn onmetelijke wijsheid besloten (komt me bekend voor) dat de gehuurde etages te groot werden en ze liever terug willen naar het voormalige stadhuis. Dat moet wel eerst éven verbouwd worden en alle taken zullen in de loop van een paar jaar geleidelijk weer overgeplaatst worden, daar heb ik hier en daar wel iets over gehoord.

Alleen nóóit een datum huis aan huis meegekregen wanneer wát overgaat, en de dame die de afspraak maakte gaf géén info over de veranderde locatie.
Maar 1+1 kan alleen maar twee zijn en dus race ik naar het stadhuis dat ik lopend vanaf huis in 10 minuten had kunnen bereiken en al 2x gepasseerd ben. Als het hijgend hert der jacht ontkomen storm ik daar 10 minuten te laat naar binnen, volkomen bereid die eerste de beste die me op m’n te laat komen aanspreekt even de volle laag te geven……

Maar ja, dan krijg ik met een lief meiske te maken dat me direct gaat helpen en het allemaal heel vervelend voor me vind. Ze belooft dat ze door gaat geven dat de communicatie beter moet. Als ik mijn kentekenbewijs neerleg zegt ze ; “als U nog dezelfde auto heeft heb ik dat niet nodig” ! Ships…. neem dat óók even mee als “voor verbetering vatbaar in de communicatie”, wat had ik dát graag een paar uur eerder geweten.

bingo…

Niet dat ik naar een bingomiddag ging, sterke nog, ik ging helemaal nérgens heen!
Niet naar m’n bridgemiddag en niet naar m’n nieuwe achterkleindochter zoals de planning was.
Ik was zaterdag even bij een buurvrouwtje geweest die net uit het ziekenhuis, Ze was gevaccineerd voor van alles en nog wat maar gaf zondag een appje dat ze corona had.

Omdat ik maandag naar baby Elise zou gaan deed ik argeloos een test, met de gedachte; “mwah..binnen 48 uur positief lijkt me sterk” maar zo sterkt wás het wel. Positief op Corona maar eigenlijk (nog) geen klachten. Misschien donderdag in de trein opgelopen, dat zou nog kunnen maar hoe dan ook in de loop van de avond kreeg ik dan toch een tikkie verhoging en werd uit het niets snipverkouden.

Gisteren dan maar een luie dag ingepland, lekker op de bank dweilen en van het éne dutje in heet andere rollen. Geen logje geschreven hoewel dat eigenlijk aan de beurt was maar geen zin, eh….. Beau lag zo lekker bij me, die vond het niet goed. Echt waar hoor, het lag aan Beau, niet aan mij!