wake-up call

Tja, als er om kwart voor 7 in de ochtend aangebeld wordt zal dat voor de meeste mensen inderdaad een wake-up call zijn. Maar ik was al wakker en wilde net de douche aanzetten toen er om die tijd aangebeld werd. Ik zet de douche weer uit en schiet een badjas aan over m’n blootje als de bel alwéér gaat. Ik woel even door m’n haar terwijl ik de trap afloop (ik bén beeldschoon maar dat vraagt wat aandacht) en doe m’n raam van de voordeur open.
Er staat een overbuurvrouw voor de deur…. oeps, dat is serieus! Ik doe de deur open en ze zegt dat ze zich zorgen maakt over haar buurman, zijn rookmelder gaat al een hele tijd af maar hij doet niet open op haar bellen. Ze weet dat ik zijn sleutel heb en vraagt of ik wil gaan kijken of dat ze meteen 112 zal bellen.

Even rustig buurvrouwtje, er is duidelijk geen brand, ik kleed me aan en kom er zo aan. Maar eerst pak ik m’n telefoon en bel even naar de betreffende buurman…. hij neemt gelukkig gewoon de telefoon op, nou ja gewoon, hij is van streek omdat hij als sinds 4 uur geteisterd wordt door gepiep en nog maar nét door heeft dat het de rookmelder is waar hij niet bij kan. Ik vertel hem over de zorgen van zijn buurvrouw wat hem ontroert.
Ik ga douchen en me aankleden en loop dan ook even naar de overkant waar ondertussen al twee buurtjes aan de deur met overbuurman staan te praten, allemaal blij met de goede afloop én vooral de zorgzaamheid in ons straatje.

Als ik weer naar binnen ga bedenk ik me dat het héél lang geleden is dat ik midden in de nacht op zoek was naar een vreemde piep…. , misschien meteen maar even een nieuwe batterij in doen vóór ik de volgende ben die voor paniek in de straat gaat zorgen. Ik krijg het “ding” moeite loos los en haal een nieuwe batterij, niéts te vroeg ziet de winkelier, batterij was van 2012 (nooit geweten dat er datum op staat) De boel weer bevestigd en even testen ………..

Niéts dus. Er hoort ook af en toe een lampje te flikkeren maar hier gebeurt niets! Ik neem het hele spul mee naar “de buurt doe het zelver” en daar komt de aap uit de mouw. De rookmelder blijkt van 1990 ( ja daar staat óók een datum op) en volgens de verkoper moet je ze om de 10 jaar vervangen.
Na 30 jaar trouwe dienst blijkt hij nu zelf “opgebrand”. Nooit meer een piepje gehoord dat de batterij, , laat staan dat het hele apparaat, morsdood is.
De wake-up call van zaterdagmorgen was dus ook een figuurlijke wake-up call, kijk eens of je rookmelder nog wel oke is. Ze zijn sinds deze maand verplicht maar als je er, net als ik, al decennia één of meer hebt hangen kan even nakijken vast geen kwaad. Altijd prettiger dan midden in de nacht op een trapje een piep te moeten temmen.

   

   

.

(geen) blauw bloed

Jammer, ik hád een mooi foto in gedachten, het was prachtig in het park. Helemaal gefocust op een mooi plaatje van een watertje met dotters tussen bomen en bloeiende struiken zoek ik het mooiste plekje voor een foto wanneer ik inééns een pijnlijk ruk aan m’n been voel.
Als ik naar het beneden kijk zie ik een flinke nog niet bloeiende rozentak héél laag over het pad hangen en mijn wél bloeiende…..eh bloedende been.
Allememaggies, ik bloed als een rund want de doorns van de tak zijn van rechts naar links door de voorkant van m’n been getrokken toen ik als een blind paard over het pad liep. Het moet een wandelende tak op rooftocht geweest zijn want ik heb écht niets gezien, anders maak ik toch wel een omtrekkende beweging?

Gelukkig staat er iets verderop een bankje waarop ik even m’n voet wat hoger kan leggen om met zakdoekjes te proberen het bloeden te stelpen. Pleisters heb ik altijd bij me maar ik heb natuurlijk niéts voor een jaap van ruim 10 cm, de breedste is 2,5 cm. Omdat de snee in het midden het diepst is plak ik dan maar de breedste pleister die ik heb overdwars in het midden om de boel een beetje bij elkaar te trekken. De laatste zakdoek gebruik ik om alles wat dan aan de zijkanten nog wat doorsijpelt een beetje droog te maken….. pppffttt, gelukt.

Ja hallo…… natuurlijk vergeet ik “het mooie plaatje”te maken, en ook een foto van de “aanvallende tak” ben ik vergeten, je kan niet álles hebben hoor.
Van de gruwelijke details (een beetje drama is nooit weg) maak ik dan weer wél een foto en als het spul een beetje droog genoeg is wandel ik verder naar waar ik de auto achtergelaten had.

Uiteraard kan ik er prima mee lopen al stap ik wat minder stevig door om niet door trillingen wéér een bloedbad te veroorzaken.
M’n been zit er dus nog aan is de blijde boodschap maar het zal nog wel even een mooi verkleurende blauwe rand geven dat is nu al te zien, verhip, misschien heb ik ergens diep van van binnen wel héus blauw bloed !

   

.

haperend klokkenspel

O ja sorry, even niet in de gaten dat dit woord vaak andere associaties oproept dan de pure werkelijkheid (en gij geleufd dat ;-)) In ieder geval wás het hier aan de hand.

Deze beauty hangt hier al ruim 20 jaar aan de wand z’n plicht te doen, d.w.z. ene Rietepietz bij de tijd houden.
We kregen de klok bij ons 40 jarig huwelijk en zijn tik- en slagwerk verbreekt sinds die tijd de stilte in huis, tót een paar maanden geleden.
Ik trok de gewichten op, raakte de slinger waarna de klok het verder vertikte.
De zaak waar deze klok 22 jaar geleden nog in de verkoop hing geraadpleegd…”:.tja, dat zal een revisie moeten worden, gezien de leeftijd” was het advies. Edoch… r is een wachtlijst voor reparatie van 2 maanden.
Oke, ik besluit de klok dan toch thuis te houden tot ze aan de beurt is.
Uit nostalgische overwegingen geef ik iedere keer wanneer ik de klok passeer een tikje tegen de slinger waarna ik soms wel een halve minuut lang het vertrouwde getik hoor en zelfs een keer het slagwerk. Maar dan is het weer stil totdat……… het ineens een keer niét meer stil wordt en de klok blijkbaar z’n slinger weer heeft gevonden. De hele klokkenmaker gaat in het vergeetboek tótdat vorige week de telefoon ging….. mijn klok was aan de beurt!
Ik twijfel, net een grote loodgietersrekening betaalt en revisie van de klok gaat rond de 200 pegels kosten… en hij dóet het nu weer perfect.
Goede raad is helemaal niet duur, ik doe het niet.
Alsof de klok me wil straffen sta ik de andere dag met één van z’n gewichten in m’n hand.
Die moet je altijd een beetje ondersteunen bij het optrekken, dat is beter voor de raderen, maar dit keer heb ik blijkbaar teveel ondersteund en glipt het haakje van de ketting uit het oogje van het gewicht.
Ratelend schiet de ketting richting bodem van de klok totdat alleen het haakje nog buiten de klok steekt….

Met geen mógelijkheid krijg ik, balancerend op de eronder staande kruk, het haakje van de ketting weer in het oog van het gewicht. Er is domweg niet genoeg ruimte voor om het gewicht ver genoeg te laten kantelen….. en zonder gewicht doet de klok natuurlijk niets.
Klokkenmaker te bellen? Hij was nogal duidelijk dat ik weer achteraan aan moet sluiten wanneer ik alsnog tot reparatie moet besluiten.

Dan maar op zoek naar iets dat ik in de beperkte ruimte onder de klok wél om het haakje van de ketting kan wurmen, óók door het oog van ’t gewicht kan krijgen, en vooral ook sterk genoeg voor is. Dat blijk ik te hebben, het borsteltje waarmee ik de krochten van de koffiemachine schoon houd.
Na een tikje aan de slinger gaat de klok weer aan het werk en tergend langzaam zakt de ketting weer naar beneden. Nu maar wachten tot het haakje laag genoeg hangt om zónder halsbrekende toeren de boel weer in orde te maken, maar het klokje tikt weer thuis, zoals het hoort, en nergens anders tikt.

       

ze leert ’t nooit!

Eigen schuld, dikke bu….. eh nee, geen dikke bult, maar de “hurken”weer zoekgemaakt.
De loodgieter had me gevraagd boven in het gangetje het onderste boekenplankje leeg te maken.

De +/- 40 cm ruimte tussen de koof van de standleiding en de muur van de badkamer leek ons destijds een ideale plaats om een boekenkast van te maken. Met 7 restplankjes was de boekenkast van vloer tot plafond een feit.
Oke, op de onderste 2 plankjes stonden alleen nog oude schoolboeken e.d. uit mijn moeder mavo tijd. Die moeten nodig eens uitgezocht worden dus maakte ik ze allebei leeg.
Om het de loodgieter makkelijk te maken (en zijn uurtarief natuurlijk iétsepietsie hoger ligt dan het mijne) dacht ik het onderste plankje er wel even met een paar wel gerichte hamer tikken uit te tikken…..Niet dus.
Het onderste plankje rustte op de plintjes van 1 korte en1 lange kant en Henk was erg voor “het moet wel stevig vast zitten”, dát was ik even vergeten.
In het plankje zaten 5 lange schroeven en om die ook echt in de plint houvast te laten vinden zaten die dus héél dicht op de kant. De boormachine zoeken ? Zou die opgeladen zijn? Kruiskop schroevendraaier lag in de buurt en dus….. lag ik op de knietjes in de beperkte ruimte, om kracht te kunnen zetten tóch half op de knieën staand om de schroeven er uit te peuteren. En die kracht was wel nodig…..poewhee….. klusje hoor maar trots dat het lukte.
Ja en toén waren vanmorgen de rapen gaar natuurlijk, toen ik uit bed kwam voelde ik het meteen, de hurken weer volledig verdwenen. En de knieën ook al niet helemaal je van het! Hád ik maar een greep in het mooie groene kratje van de loodgieter gedaan, daar lagen genoeg knietjes in alle soorten maten, maar ja, de loodgieter was toen al weg natuurlijk.

Zondag waren Inge en haar lief nog op de koffie, ja die hadden dat met liefde voor me gedaan maar ja, ff niet aan gedacht. En dan was ik ook nog opgepiept door de drukkerij, een staand klusje wat op zich dan wel te doen is zolang ik niét wilt gaan zitten, zonder hurken is dat gewoon geen optie.
Gelukkig kon ik bij thuiskomst wél een warm bad nemen, een weldaad voor mijn hurkloze onderlichaam. Morgen verder zoeken, ga met Inge zwemmen , misschien liggen ze dáár wel!

                   

badwater..

Op z’n Engels zou het “slecht water” kunnen betekenen en bij mij lijkt het badwater onderweg naar het riool ineens de Engelse variant te prefereren. Ergens onderweg bleek het badwater zich als “slecht water” getransformeerd te hebben, zich niét naar het riool af te laten voeren en zich beneden in de gang te verzamelen. Juist ja, lekkage, dát woord zocht ik.
Niet dat ik door de gang moest waden, maar als ik door de voegen van de plavuizenplint water zie sijpelen hoef ik niet op de klok te kijken, dan weet ik zó wel “hoe laat het is”

Altijd goed opgelet bij het klussen in huis, ik kijk wat dingen na en weet dan vrij zeker dat het probleem in de gangmuur beneden zit waar bovenaan “oud en nieuw” van afvoerleidingen elkaar ontmoeten. Even geen écht probleem zolang ik het boven bad niet gebruik. ( en de douche met beleid) Probleem, “ik heb geen vaste loodgieter, wie moet ik bellen”.
Er gaan gruwelverhalen rond over loodgieters die verdrinken in het werk, en dat de mensen die wél tijd hebben vaak beunhazen die geen benul hebben van wat je zoal tegen kunt komen in huizen van zowat een eeuw oud. Hééélp!

Tja hoe zoek je dan een betrouwbaar adres…. eh.. internet? Niet zo mijn ding, telefoonboek dan maar, ja zeker, ik héb nog zoiets. Ik zoek op branche vereniging en naar “redelijk in de buurt”. Bovendien zoek ik “vader & zoon” bedrijven. Een zoon die het moderne vak heeft geleerd, een vader die in de praktijk nog alles gezien zal hebben, lijkt me niet gek bedacht toch? Een bedrijf met de naam “Lek”, tja, ik héb al een lek, gaat ‘m niet worden. Wel in de buurt maar geen vader en zoon.

Gelukkig vind ik wél zo’n bedrijf en waag er een telefoontje aan. Leg zo goed mogelijk uit wat ik dénk dat er aan de hand is. Vertel erbij dat er geen verdrinkingsgevaar is zolang ik het bad niet gebruik, géén spoedgeval dus. ( kan hoogstens zélf gaan stinken)
Na twee dagen een telefoontje of het in de middag om half 2 schikt en geloof maar dát het me schikt. Mijn bad is de enige plaats waar ik me volkomen kan ontspannen.
Precies op tijd staat de Sr. loodgieter voor de deur, goed teken. Op mijn aanwijzingen (al had hij dat zelf ook wel gevonden) sloopt hij een stuk laminaat boven, op zoek naar de verbinding oud en nieuw, en gaat dan beneden poolshoogte nemen. Om mijn verhaal te illustreren en een lang verhaal kort……

Daar is de boosdoener. De loodgieter denkt mee, oud lood repareren ….mwah.., soms kun je oud beter geen nieuwe kans geven. Verder hakken dus. De tijd ontbreekt om het oude stuk leiding van onder tot boven te vervangen.
Een tijdelijk plakkertje moet tot na het weekend voorzichtig douchen mogelijk maken.
Misschien heb ik me als taalautist tóch door de naam laten leiden….. loodgieter v.d. Kraan, die weet natuurlijk álles van de kraan en de leiding!

     

te grijs

Soms heb ik blijkbaar écht een helderziende gave denk ik. Hoewel, helderziendheid bestaat waarschijnlijk gewoon uit je gezonde verstand gebruiken in combinatie met wat levenservaring en opmerkingsgave.
In 2015 werden op sommige trajecten deze nieuwe trams ingezet!

Ja mooi hoor, en bij de juiste perrons helemaal geschikt om er met kinderwagen en/of rolstoel zó in te kunnen rijden. Ook de binnen boel is prachtig, niets op aan te merken .
Maar het éérste dat mij opviel was de kleur, de donkergrijs met wat rood combi mag er dan reuze chique uitzien maar was naar mijn idee niet de meest veilige kleur in het drukke stadsverkeer.
Vooral in de vroege winteravond valt de tram nauwelijks op in de spits, wat toch onhandig is wanneer ze drukke kruispunten moeten passeren.
Volgens mij heb ik daar toen al eens een logje over gemaakt maar dat kan ik zo gauw niet terug vinden.
Ik vroeg me destijds al af welke (niet) verlichte geest die kleuren goedgekeurd had. Wij mogen zelfs als voetgangen nog amper naar buiten zonder een lichtgevend hesje aan en dan krijgt zo’n tram een schemer grijs kleurtje.
Blijkbaar is ondertussen er ook bij de HTM een lichtje gaan branden want kortgeleden stond er dit in de krant…. beter laat dan nooit hé!

“kleine” oeps..

Je moet natuurlijk ergens beginnen als je in “het land waar je vader geboren is” naar school wilt.
Er werd gewerkt aan een aanvraag voor een verblijfsvergunning én een inschrijf procedure gestart voor het conservatorium. Kort geleden bleek dat de opleiding “Art of Sound“, die Sebastian graag wil doen téveel aanmeldingen heeft, hij valt buiten de boot.
Jammer, héél erg jammer zelfs maar hij is nog jong en probeert het volgend jaar nog een keer.

Wat hij nu precies gaat doen wordt nog over nagedacht maar hij wil in ieder geval toch graag dit jaar naar Nederland komen, misschien is een jaartje Nederland leren kennen zo gek nog niet. Hij heeft misschien wel een wat verkeerd beeld van in Nederland wonen.
Hij kent het land alleen als “de vakantieganger” waarvoor iedereen zich uitslooft om het bezoek léuk te maken.
Dat zal volstrekt anders zijn wanneer je hier, al dan niet tijdelijk, woont.

Hij moet dan wél de eigen broek op kunnen houden, gelukkig kan dat met behulp van z’n vader en de familie. De rechten en plichten voor een soort “emigrant zijn (terecht) anders dan voor “vluchtelingen”. Hij heeft al wat horeca ervaring en daar is hier schreeuwend gebrek aan. Dat hij nog nauwelijks Nederlands spreekt lijkt geen probleem, we troffen van de week weer 2x bediening die geen woord Nederlands sprak en met vloeiend Engels, Spaan en wat Frans zal hij met open armen worden. Hij wilde dus toch verder met die verblijfsvergunning en dát werd weer een echt Rietepietz verhaal.

De afspraak staat om 11 uur, dag na aankomst, jetlag? jammer dan, kunnen we ff niets mee.
Inge zorgt dat hij tijdig in de randstad rail zit voor ze naar haar werk gaat.
Ik zorg (ondanks de verzekering van Ruud dat het niet nodig is) tóch dat ik op centraal station ben om hem op te vangen, zo slordig als hij slapend in de trein achter blijft (Sebastian valt zónder jetlag al in iéder rijdend voertuig in slaap)
Maar de trein die om half 11 zou komen komt niet, er is een storing. Veel geapp over en weer, informatie inwinnen. Volgens zeggen is de storing opgelost maar de trein waar Sebastian in zit staat nog steeds stil.

Gelukkig héb ik zijn afspraakgegevens en is het IND kantoor tegenover het station. Maar even melden dat, en waarom, hij 11 uur niét gaat halen. Een vriendelijke dame noteert de gegevens en zegt ” meldt U zich maar zodra hij er is, alleen tussen 12 en 1 uur kan het niet” .
Natuurlijk stel ik Sebastian gerust per app, de stress houdt hem in ieder geval wakker, ieder nadeel ….enz

( Later in de week is een ritje naar Kijkduin al genoeg)
Dat bij de IND niet altijd álles zo soepel loopt blijkt wanneer we eindelijk om 10 over half 12 op het gebouw aflopen. Er komt een scheldende man naar buiten die z’n telefoon tegen een bord aan smijt, hem driftig opraapt en vloekend de voorstelling herhaalt…., maar als wij naar binnen gaan is het een kwestie van foto maken, vingerafdrukken maken, handtekening zetten en we staan weer buiten…..!
Daar maakt Sebastian dan een vliegreis van bijna 7 uur voor, had een ritje randstad rail alles nog glansrijk kunnen verstieren!

slimmertje

Wie? Ik natuurlijk, maar niet heus. Nog héél even en ik moet de autosleutels inleveren en mag niet meer alleen op stap, óf het parkeerdak van het voormalige winkelcentrum leidschenhage heeft iets tegen mijn bezoek, dat kan ook!

Na de grootscheepse vernieuwing die gepaard ging met een nieuwe, zéér pompeuze, naam (hij past zelfs niet op m’n selfie) ben ik er één keer geweest. Juist ja, die keer dat ik m’n lichten blijkbaar had laten branden met het gevolg dat de accu leeg was en ik hulptroepen moest inschakelen om er weg te komen.
Hoewel “the mall” volgens zeggen teveel parkeerdrukte veroorzaakt winkel ik op tijden dat je er een kanon af kunt schieten, mits je dat bij je hebt natuurlijk.
Vóór ik uitstap regel ik nog even iets op de telefoon en ga dan op m’n gemak winkelen. Dat ik daarbij tegen een paar schoenen aanloop die maar niet op zij willen gaan is niet onoverkomelijk, ik neem ze gewoon mee naar huis. Probleem opgelost!
Met m’n aankopen ga ik na ruim een uur weer naar het parkeerdak en tast in m’n jaszak vast naar de autosleutel eh…. geen sleutel in mijn rechter jaszak…. en ook niet in de linker jaszak. De tas overhoop…. geen sleutel. Misschien de sleutel in het slot hebben laten zitten, afgeleid door het rommelen met de telefoon voor ik uitstapte? Dat moet haast wel dus snel naar de auto …. die echter hartstikke op slot zit, en nee… de sleutel is ook niet op de grond gevallen.
Of áls dat zo was heeft iemand hem gevonden want er ligt géén sleutel rond of onder Suus.

Dan moet ik ‘m verloren hebben, al snap ik niet hoe, ……. op zoek naar een beveiliger met m’n verhaal. Gewillige man hoor daar niet van maar nee, er is nergens een autosleutel gevonden, wat nú!
Ik zóu naar Inge kunnen bellen, of ze éven vanuit Zoetermeer naar Rijswijk rijdt om m’n reserve sleutel op te halen en dan éven naar Leischendam te rijden om me die te brengen, maar ja, waar heb ik die reservesleutel op alweer opgeborgen. En wil ik zo lastig zijn bij een stommiteit van mezelf.
Het is rond de 6km. lopen naar huis, waarvan ik een deel nog met de bus zou kunnen doen en dan met de sleutel weer terug.

Ik besluit toch eerst nog even terug te gaan naar winkels waar ik binnen was en in m’n tas open had. Terwijl stevig doorstap voel ik voor de zoveelste keer in de zakken….. óeps… ik heb voor het eerst m’n dunne zomerjasje aan, met daarin aan beide kanten een leuke zak constructie. Iedere zak is in twee delen gemaakt, en sluit dus ook twee delen met een rits af. Het hoge deel met de rits omhoog open te maken het onderste, deel met de rits naar beneden open te maken! Afgeleid door m’n telefoon heb ik blijkbaar onbewust de sleutel in het bovenste deel van de zak gedaan maar later alleen in het onderste deel gezocht, het andere deel totaal vergetend. E
En ja, bij thuiskomst éérst gezocht naar de reservesleutel, en óók gevonden!

waarom makkelijk…..

We verzuchten het allemaal wel eens, “waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan”.
Nou dat hebben de Lelietjes der dalen úitgevonden! Ieder fatsoenlijk plantje hoort toch wel te weten dat je het best met de voetjes ruim in de aarde kunt staan, en dat je lekker de ruimte moet nemen om te kunnen groeien.

Die ruimte heb ik voor ze in de tuin, een klein hoekje maar ja, ze laten zich ook alleen maar een korte periode zien in het voorjaar.
En kijk, er zijn duidelijk een aantal van de Lelietjes goed opgevoed, ze komen al keurig met hun nieuwe puntjes naar boven op de voor hen gereserveerde plek.
Er zijn er die de grenzen opzoeken en langs de tegels een plekje zoeken, Dat zullen wel pubers zijn, die hebben er een handje van om de grenzen op ter zoeken, ach, dat moet maar kunnen.

Het is een lekker zonnig hoekje dus hebben ze eigenlijk niets te klagen maar een aantal is dus van het type “waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan”.
Niks niet gebruik maken van de toegewezen ruimte. Ze wurmen zich onder alle steen formaten door en langs de grindtegels, het maakt ze niet uit, ze wringen zich door het eerste de beste kiertje waar ze het verbindende zand uit hebben kunnen drukken en steken daar hun nieuwe puntjes door. Méga eigenwijs. Ik moet eigenlijk even die steentjes eruit wippen om de koppige Lelietjes tot de orde te roepen en ze keurig op hun eigen plekje zetten. Maar ja, die krijg ik er nooit meer netjes in teruggelegd.
Sorry hoor, Ze moeten de consequenties van hun eigenwijsheid maar dragen!

je kán niet zonder

Van de week was ik ineens m’n “hurken” kwijt, zolang ze d’r gewoon zijn heb je ze meestal niet eens in de gaten, net als je kladden maar o wee als ze je ineens niet van dienst kunnen zijn.
Woensdag had ik ze nog, Kleindochter Jennifer is bezig de zolder te veranderen in een slaap kamer annex wasruimte annex kastruimte en ze zocht behanghulpen.
Behangen is leuk en dus bood ik me aan als vrijwilliger, net als Jennifers schoonmoeder waardoor we de taken konden verdelen.
Ik koos voor de 15 baantjes in en onder de uitgebouwde dakkapel. Klinkt heel wat maar het waren natuurlijk allemaal korte baantjes, wél veel gepruts met schuine kantjes, leuk hoor.
Bij de 8 baantjes onder het raam gebruikte ik m’n hurken dus nog veelvuldig, ook als ik een beetje half op de knieën werkte omdat het toch wel een onhandige hoogte was.

Maar goed, de klus werd geklaard en na een lekker warm bad wist ik nog van niets, voetjes op de bank, dekentje erover om het “na gedane arbeid is het goed rusten” in praktijk te brengen.
Pas toen ik een plaspauze in moest lassen miste ik ineens m’n “hurken”. Zonder hurken stort je neer in het kleinste kamertje. Nog snel een appje gestuurd naar Jennifer “of mijn hurken nog dáár lagen”. Ze heeft álles afgezocht maar niets gevonden.
De andere dag nog in de auto gekeken maar ook daar was niets achtergebleven.
Ik vertel maar niet waar ze uiteindelijk tevoorschijn kwamen maar jippie….. vrijdag had ik ze weer terug en, nog mooier, werkten ze weer als vanouds.