die hakbijl weer

Echt één van mijn stokpaardjes waar het spreekwoorden betreft, in tijd van nood schil je aardappels met de hakbijl. De betekenis is ongeveer hetzelfde als het nu veel bekendere; ” als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan”.
Over het algemeen ben ik redelijk goed in me behelpen als ik niet voorhanden heb wat ik nodig heb.

Zo was ik van de week even niet handig bezig. Moest wat boodschappen doen en kon alleen een parkeerplek vinden die tamelijk ver weg lag met wat onhandige hindernissen voor een winkelwagen. Niet handig om de boodschappen met de kar naar de auto te brengen. Die paar dingen draag ik dan wel, ook die tray met 8 pakken jus ‘d orange (á 1,5 ltr) ik vóel me meestal geen dag ouder dan veertig dus dat moet kunnen…. toch?
Al lopend merk ik toch dat het formaat tray onhandig draagt, als ik even een steuntje kan vinden hevel ik wat pakken over in de tas waar maar een paar kleine dingen in zitten, gewicht verdelen, goed plan.

De tas met de lange lussen slingert lustig heen en weer en … knalt tegen m;n scheenbeen. Oeps, ik mag me dan veertig voelen, mijn huid is echt van een dubbele leeftijd en dus…. flinterdun en makkelijk kapot.
En ik slik braaf mijn pilletje, een bloedvat verwijder, die z’n werk prima doet. Iéder onbenullig wondje maakt een waar bloedbad. Ik voel al een straaltje lopen als ik bij de auto gelukkig de boodschappen kan in laden. Hoewel ik altijd pleisters bij me heb plak ik die liever niet op dat soort wondjes, ze zijn ook te smal. Met een zakdoek deppen helpt niet afdoende, als ik wil rijden kan ik die natuurlijk niet vasthouden dus op zoek naar “een hakbijl” . Nee hou nou óp, ik hak m’n been er niet af, ik zoek een noodoplossing…..

M’n mondkapje, de elastiekjes zijn net lang genoeg om ze aan elkaar te knopen om mijn kuit. Het zit “lekker” strak wat een voordeel blijkt, bij thuiskomst blijkt het bloeden al gestopt , ff jammer dat de boel vastgeplakt zit en dus weer open ligt als ik de mondkap eraf heb. Maar oke, dan ben ik thuis, maak het ondiepe wondje schoon en laat het lekker aan de lucht drogen met m;n been op de bank. Dit soort wondjes zijn berucht als ” kweekvijver voor een open been”.
Gelukkig geneest het meestal redelijk snel bij mij, zo min mogelijk rommel op plakken want ook een pleister er af trekken kán de huid weer beschadigen.

Wat zeg je…? Dan had ik die kar maar mee moeten nemen? Ja duh…. als ik met zo’n kar hindernissen moet nemen stoot ik zéker m’n scheen tegen dat kreng, gevalletje van twee kwaden de minst harde kiezen.

naar de knoppen?

Knoppen genoeg toch? Het is de versterker van het geluidssetje, met bijbehorende flinke speakers, dat we kochten ergens in de jaren 80 van de vorige eeuw (dat klinkt zo lekker oud) .
Bijna 40 jaar oud dus, maar eh… ik ben dubbel zo oud en doe het ook nog dus waarom zou dit setje het niét doen.
Een jaar of 5 geleden begaf de CD speler het maar die was nog te vervangen, al was de nieuwe van ander merk.

Maar vorige week hoorde ik uit de hoek van het setje alleen nog wat pruttelende/knetterende geluidjes en dacht; ” die is naar de knoppen”. Als de versterker het niet doet doen óók de draaitafel en de cd speler niets.
Dan hoef ik nog steeds niet zonder muziek in huis te zitten, in de keuken staat een radio, ik kan op de laptop muziek opzoeken, of op de TV. Maar die kan ik geen van allen afspelen over de speakers wat toch écht een wereld van verschil is.

Maar het ergste is dat ik dan niets meer kan met alle LP’s waar we in de loop van ons huwelijk herinnering mee opbouwden, en datzelfde geldt voor de CD tjes. Daar werd ik best wel verdrietig van, héél verdrietig, alsof er wéér een stuk van m’n oude leven weg gevallen is. Ik sla even helemaal dicht en wil niet nadenken over iets nieuws kopen.
Als Inge en haar lief later in de week binnenstappen hoor ik dat ze al gezocht hebben naar iets dat past, nog niets gevonden maar ze willen eerst eens zien of de versterker écht niets meer doet.

Inge’s lief trekt het hele setje uit het vak, iets dat ik natuurlijk iedere week doe om alles af te stoffen…. eh… nou ja, ik kan dat wel eens overgeslagen hebben…… een week of tweehonderdvijftig, misschien wel iets meer. Laat ik het zo zeggen, de versterker heeft een behoorlijk “stoffig imago” aan de achterkant! Gelukkig heb ik nog een busje perslucht ( of zoiets) en dat geef ik mee, maar zonder al te veel verwachtingen.
Ik verwacht eigenlijk dat de versterker bijbels bezig is geweest en (met mijn hulp) het “in stof zult U weder keren” in praktijk heeft gebracht.
Maar kijk nou wat er gebeurt in het filmpje als alles nagelopen is en er eens goed in eh…. uit de bus geblazen is!
Het was voor déze schoonzoon niet nodig, maar als er iéts is waarmee je een warm plekje bij je schoonmoeder kunt verdienen dan dit wel!

zó bij de tijd!

Nee hoor, geen centje pijn met alle klokken weer 60 minuten terug te zetten. Het is hélemaal goed gegaan met de TV, de telefoon, de laptop enz….. Eh… ik beken, dat word allemaal automatisch gedaan en is niet helemaal mijn verdienste.
Maar de combi magnetron heb ik toch maar probleemloos zelf gedaan, geen centje pijn!

De wekkerradio naast m’n bed, precies deze, die nooit als wekker of radio gebruikt wordt,
Hij stond nog op de zomertijd van 2019 omdat ik eerder geen zin had me erin te verdiepen. Maar het is toch lastig als ik in de nacht op de klok kijk en dan terug moet gaan rekenen en dus eh….. hoe ging dat ook alweer.
Hoe moeilijk kan het zijn, gewoon nét zolang op alle knoppen drukken tot de nieuwe tijd erop staat.
Om 9 minuten over 12 in de nacht wordt ik wakker van een irritante piep….
Grrrr… ik blijk ongemerkt de wekker ingesteld te hebben. Stevig nachtblind druk ik op alle knoppen tot de herrie op houdt…… om 10 minuten later te ontdekken dat ik óók op de snooze knop gedrukt blijk te hebben.
De volgende morgen met daglicht én een bril op maak ik eerst een studie van de knopjes. Zie helemaal nergens iets over een alarm. Heel duidelijk is het allemaal niet, de lettertjes zijn heel klein, en knoppen hebben meerdere functies al is niet duidelijk wélke! Ik pruts maar wat.

De volgende nacht om 9 minuten over 12…. hoor ik muziek, hoe is dát nou mogelijk, buren? de TV? Ships, de wekkerradio wekt, dit keer heb ik de radio erbij geactiveerd. Pas dán zie ik dat er voor de tijdsaanduiding ook een rood lichte te zien is dat ongetwijfeld betekent dat de wekker is geactiveerd. Ik sleep me uit bed, licht aan, bril op en stoei met de knopjes.
Het lichtje blijkt van plaats te wisselen, onder boven , rechts links… het kan állemaal.
Met de belofte aan mezelf dat ik het de andere dag écht goed ga uitzoeken trek ik de stekker eruit en ga slapen. Pas de andere dag als ik de foto’s voor het logje gemaakt heb zie ik onder de volume knop AL1 en AL2 staan.
Met een beetje goed wil haal ik daar 2 alarm optie uit. En dan is het een fluitje van een cent op te zien wat er gebeurt bij het bedienen van de knoppen tot ik álle rode lampjes uit heb.
Ff jammer dat ik vergeet dat het een 24 uurs klok is, als je die in de middag op 3.15uur zet zie je in de nacht dus 15.15uur en moet je nóg om gaan rekenen, maar dan anders. Maar vannacht moet het allemaal oke zijn, écht!

arme Stoffel

Een stofzuiger zocht ooit een baasje
iets rustigs, hij houdt van een blaasje,
die Riet leek wel iets
vond huishouden niéts
zo’n baantje dat leek hem wel kaasje

Vergissing, dat kan je gebeuren
die Rietepietz weet wél van sleuren
van achter naar voor
het hele huis door
totdat m’n gewrichten zelfs scheuren.

Ga weg, ik heb hoofdpijn, dat zie je
ze doet de vloer maar op haar “knieé “
ik eis nu mijn rust
en ben uit geklust
want straks ligt m’n slang nog in “drieé”

onvolwassen gedrag

Potdorie, ik ben behoorlijk de fout in gegaan omdat ik dacht me als een volwassene te gedragen.
Nee ik heb het niet over het vorige logje maar in het algemeen en in het bijzonder waar het de corona maatregelen betreft. Voor de bruiloft van m’n kleinzoon deed ik nog even een thuistest… ja gewoon hier thuis in m’n uppie.
De test was negatief en dat had ik ook wel verwacht want op dat moment had ik antistoffen en had óók nog die ene prik gehaald die je dan nog nodig hebt. Ja allemaal zelf geregeld, zoals de overheid aldoor zegt, het is eenvoudig te regelen.

Ook de twee gratis testen die je héél simpel gratis kon bestellen, binnen een week had ik ze binnen maar nog niet nodig dus de bijsluiter nog niet gelezen…….. hélemaal fout!
Gelukkig las medeblogger Harrie wél de gebruiksaanwijzing toen hij de test nodig had waarbij hij een ernstig probleem ontdekte!
Zijn probleem is mijn probleem, en ik bén dus al eens behoorlijk de fout in gegaan realiseer ik me nu.
We moeten ongemerkt een vorm van “kindsheid” ontwikkeld te hebben die maakt dat we niet meer onder de volwassenen gerekend kunnen worden. In het kader van een gewaarschuwd mens telt voor twee ….. lees en huiver!

ja hoor ze gaat literair

Zit ik helemaal per ongeluk literatuur te lezen. En dat ontdek ik dan pas (helemaal links onderaan) als ik halverwege het boek ben en het dicht geklapt op tafel ligt .
Dicht geklapt omdat ik nog niet weet of ik het ook uit ga lezen want tjongejonge, als literatuur schrijven “de kunst van het weglaten ” is dan is dat in dit boek een beetje fout gegaan.
Er wordt zoveel “uitgetekend” dat ik bij wijze van spreken de kleur van de onderbroek van de hoofdpersoon weet.
Bovendien is de hoofdpersoon een watje, ze laat zich leven op een manier waarvan je na drie hoofdstukken wel weet dat dit alleen maar fout kan lopen.
Met kromme tenen lees ik hoe ze gemanipuleerd wordt en het gewoon laat gebeuren.

Kán aan mij liggen natuurlijk, het boek moet trouwens tóch even wachten want ik ben behoorlijk uit m’n hum. 3x raden….. juist , gecrashte laptop.
De twee punten waar ik dan heel blij om ben wil ik wel delen.
1. Dat ik helemaal niéts officieels digitaal doe, dus op dat punt geen stress.
2. Dat ik zo nodig stante pede een nieuwe kan kopen zonder iets anders te moeten laten.
Maar dat is het dan wel aan blijdschap……. ik bespaar jullie de hele ellende van alles dat tegenzit, weg is, of zich niet laat installeren…. Ik laat het weg!
Schrijf ik óók eens een literaire thriller, ja hoor, een moord plegen behoort zéker tot de mogelijkheden. Het boek gaat ook zeker niét over mijn verborgen glimlach…..maar dat begreep je al, kén je het boek trouwens?

slijk ….

Eigenlijk ben ik vanmorgen door een medeblogster “door het slijk gesleept'”, néé niet schrikken, het was niet gemeen hoor. Aukje is er niet de mens naar om vervelende dingen over mensen te vertellen, zoals de figuurlijke betekenis luidt.
Nee kijk maar, ze trok me een beetje letterlijk “door het slijk” in het prachtige groengebied achter de Haagse schaatsbaan de uithof.

We hadden nou eenmaal afgesproken samen te wandelen en konden gelukkig wachten tot de laatste bui overgetrokken was eer we van start gingen.
Maar ja, dan is zo’n groengebied nog niet dróóg natuurlijk en is het goed oppassen waar je loopt om niet een sliding te maken in “het slijk daar aarde”. Ook dat gezegde in dit geval letterlijk, en dus niet in de figuurlijke betekenis van “geld” waar we allemaal weleens met een sliding in zouden willen duiken.

Gelukkig weet Aukje er goed de weg en ze zoekt dan nog de paden op die min of meer verhard zijn om niet tot de enkels in de bagger te hoeven ploegen of erger.
Evengoed komen we niet altijd om de blubber heen. Ik loop nogal “rommelig” met de voeten schuin, ” schop in een smalle straat aan beide kanten de deuren open” zeiden ze vroeger thuis. Even niet aan gedacht dat zo’n lichte broek misschien niet zo slim is in deze omstandigheden.
Het resultaat is duidelijk te zien op de bovenste foto’s, ik schop met m’n hakken zelf m’n broekspijpen onder de bagger.

Zelfs de naaktslakken vonden het te nat op de grond en zochten een goed heenkomen in de bloemen van de berenklauw.
Misschien zijn het dáárom wel “naakt”slakken, kleding is niet praktisch wanneer je altijd in het slijk rond kruipt. Voor zover ik weet hebben slakken geen wasmachines, ik gelukkig wel dus het komt wel goed met die broek.
’t Was een top wandeling waarbij we zóveel gekletst hebben dat foto’s maken, op die van de slak na, gewoon vergeten werd. Ach, mijn foto’s zijn toch meestal wel een soort van “bagger”.

juffertje in ’t groen

Wie? Ik natuurlijk, ben voor de gelegenheid even voor de Aucuba gaan zitten waar ik sinds gisteren een innige band mee heb. Gisteren zat ik er óók maar dan wat minder vrijwillig!
De aucuba is een flink uit de kluiten gewassen struik die in de hoek naast de schuur staat. Er is al heel vaak stevig aan gesnoeid want ik wil natuurlijk nog wel in de schuur kunnen.
Maar goed, ik stond dus voor de schuur en wilde wat oude boeidelen klein maken om ze makkelijker weg te kunnen doen. Ze waren hier en daar een beetje weggerot dus ik dacht geen zaag nodig te hebben.
Met een flinke trap hoorde ik al alles kraken en kon ik er een stuk zo afbreken, het overgebleven stuk was wat minder slecht en korter, en bood dermate veel tegenstand dat ik bij de volgende trap met een vaartje de Aucuba in gekatapulteerd werd.
Nergens pijn gedaan, de struik is een geweldig vangnet alleen……. ik kon niet overeind komen. Oke, ik ben tegenwoordig niet meer zó handig in overeind komen als ik plat op de grond zit maar het is nét of de struik me vast houdt.
Ik probeer achter me te kijken maar ook nek en schouders zijn niet zo soepel meer en ik kan niet ver genoeg omdraaien om te zien wat er aan de hand is. Met mijn hand achter me voelend ontdek ik wat er mis is.
Iets héél onwaarschijnlijks….. ik draag een groene jurk met dunne lusjes om het smalle ceintuurtje vast te houden……niet mij! Maar kijk nou…..hoe is het mógelijk……

Nee natúúrlijk zat ik op de foto niet meer in de jurk, ik ben geen slangenmens hoor en bovendien heb ik weer gezondigd tegen één van de 10 geboden voor bejaarden; “ga nóóit zonder telefoon de zolder op of de tuin in”!
Dit om zo nodig hulptroepen te kunnen alarmeren.
Voor het eerst sinds de dood van Henk zit ik in m’n uppie te lachen, wat zóu hij gelachen hebben als hij me zo zag zitten huppen om los te komen, en we hadden vást samen gierend van het lachen elkaar met rake one-liners bestookt.

Daar zit ik dan, vastgehouden door een ooit afgesnoeide tak op zo’n 60 cm hoogte die de ultieme wraak bedacht door me vast te zetten aan een lullig lusje.
Bij ieder ander zou het lusje breken, bij mij niet. Zelfs de jurk blijft heel.
Nu ik wéét wat er aan de hand is kan ik bewegend en achter m’n rug friemelend met kunst en vliegwerk het lusje over de tak heen trekken! Eind goed al goed.
Pas als ik sta zie ik dat het toch ook minder goed af had kunnen lopen, er is meer gesnoeid en óók veel lager bij de grond, kijk wat er rechts onderaan uit de grond omhoog komt…….!

moeilijk woord

Oh.. wat kent onze taal toch moeilijke woorden. Vaak zijn er dan ook nog synoniemen voor zo’n moeilijk woord die de zaak er niet makkelijker op maken. En dan heb je nog moeilijke woorden die in bepaalde kringen blijkbaar ábsoluut onbegrijpelijk zijn.

Neem nou een woord als “kosteloos” in bank kringen, als ze érgens moeite mee hebben dan wel met “kosteloos” en al z’n synoniemen.
De ING gebruikten het woord wél in de papieren waar ik na het overlijden van Henk mee aan de slag moest.
Maar in een half jaar hebben ze nog niémand kunnen vinden die ook de betekenis kent.
Er stond écht in de papieren dat wanneer je een ING hypotheek hebt je (binnen een jaar) “kosteloos” het rentepercentage aan mag passen. Ik hoefde alleen maar een vakje aan te vinken wanneer ik contact wilde hebben met een medewerker.
Nou een kruisje zetten kan ik wel dus dat deed ik. Het gaat slechts om een kleine resthypotheek maar ook een paar tientjes p.m. voelen vast zich prettiger in mijn portemonnee dan op zo’n kille bank vestiging.

Nee natuúrlijk nam er niemand contact met op, niet na een week, niet na een maand en niet na een kwartaal. Kosteloos is gewoon een woord waar banken moeite mee hebben, dat zoeken ze niet op. En dus belde ik zelf maar weer eens.
Ja hoor geregeld, en ik zou alles thuis gestuurd krijgen binnen een week. Inderdaad lagen na een week de papieren op de mat, mét een onkostenrekening van bijna 1.200,– Euro…. zucht… maar weer bellen hé!

Duizendmaal excuus, foutje van de bank, sorry, sorry, sorry! Gaat goed komen, maar voor alle zekerheid zet ik een notitie in m’n agenda op de aangeven datum waarop de bank het bedrag zou innen. Je weet maar nooit of ze nog iemand áán moeten nemen die het woord kosteloos herkent.

Scips….. dat is ze blijkbaar niét tijdig gelukt, het bedrag wordt tóch afgeschreven! Je begrijpt…. wéér bellen, weer excuses, ze gaan het in orde maken…..héél slordig juist in dit soort gevallen, enz enz….
Blijkbaar toch een nóg moeilijker woord dan ik dacht dat “kosteloos”!

andere kijk…

Op de dag van de verkiezingen heb ik ineens overal een andere kijk op en kan ik alles van twee kanten bekijken.
Links en rechts willen niéts meer met elkaar te maken hebben.
Ze worden zelfs niet meer door “het midden” bij elkaar gehouden.
Het is wel duidelijk dat ik uiteindelijk de rekening ga betalen van een zwabberend beleid…….

Goh, het lijkt wel een politiek logje hé! Wéét je toch, ik ben politiek een beetje bewusteloos, ik heb het over een corona slachtoffer!
Mondkapje op—bril beslaat—bril in de jaszak…..tasje valt—bukkend oprapen—krrráák!
Terug naar 3 pre-mulifocaal kneuzen, niet meer zo scherpe TV bril, computerbril met één pootje en leesbril die na ernstig conflict met mijn achterwerk één van mijn oren te laag vind zitten en weiger zich vast te houden.

Zo zie ik toch nog goed genoeg om alle ongein te kunnen volgen over de verkiezingen want dáár ga ik bewust mee om, heb ook oog voor de boodschap die erin zit. .
Wij Nederlands gaan altijd voor de “heb”, als we ergens iets aan willen doen stellen we onderzoeken in en mogen aan discriminatie doen áls het maar positief is.
En ik moet zeggen , sommige mannen knappen er echt van op als ze hun vrouwelijke kant laten zien.