1 minuutje?

Je kent ze wel, die mensen die als ze nét wakker zijn even moeten “bijkomen”, ochtendziekte wordt het genoemd. Het gaat allemaal wel aardig als je ze met rust laat, voorál geen lawaai of drukdoenerij… allee maar serene rust…….
Voor dié ouders vraag ik even één minuut stilte in deze schoenzet periode…. waarin het in de vroege ochtend misschien nét even minder rustig is dan anders…..

Gelukkig hebben de ouders van Levi en Amber geen last van ochtendziekte!

dirty mind telefoon

Vandaag alweer een bijzondere dag. Kleinzoon Maikel, ja precies die net met zijn lief een huis gekocht heeft, ging vandaag met zijn lief  naar het stadhuis voor een partnerschap registratie om de zaken voor hen beiden te regelen. Een echte bruiloft doen ze later als er weer wat gespaard is.
Omdat  partnerschap registratie bijna hetzelfde is als trouwen heb je er wél getuigen bij nodig maar meer wilde ze er ook echt niet aan doen om het niet een magere afspiegeling van een bruiloft  te maken.

Alleen voor ons werd een uitzondering gemaakt want  hoe groot is de kans dat “opa” er over een jaar of 2 nog bij zal zijn. Zijn toestand verslechtert eigenlijk per week en vooral in de ochtend slaapt hij weer direct na de douche en het ontbijt  een uur op de bank .
Met veel vooruit denken en regelen lukte het om volgens afspraak  rond half 10 in Zoetermeer te zijn.
Hoewel het allemaal niet heel erg tot Henk doordrong wat er gebeurde  had hij grote pret in de diverse liften waar uiteraard van alles misging maar……. hij was erbij en kon op de foto met  “de partners”!
Op zo’n moment is het bijna onvoorstelbaar hoe slecht hij er ondertussen aan toe is.
Maar schijn bedriegt, zijn hersenpan maakt overuren en  put hem uit. Zijn wilskracht  om “gewoon te zijn” houdt hem min of meer bij de les. Maar zodra we weer thuis zijn gaat het kaarsje uit en  valt hij op de bank neer.
Ik leg er een dekentje overheen en als ik nog even over de grappige situatie in de lift begin moet hij lachen, probeert het na te vertellen …… maar  valt midden in zijn zin in slaap.
Ik maak een foto om naar Inge te sturen en schrijf erbij;
“hij had nóg lol maar viel onder het praten in slaap” !
Althans ik dácht dat ik dat geschreven had maar mijn telefoon had blijkbaar  moeite met het woord “praten”.
Want Inge vraagt;  “Paren?????”
Tja, dan krijg je toch een iets ander plaatje bij die zin.

boterham met pindakaas

Moeders hebben  natuurlijk  belangstelling voor het werk dat de kinderen doen. Dat vraagt niet heel veel uitleg als het beroep min of meer aansluit bij het  eigen werkzame leven, of wanneer het gaat om een beroep waar je zelf regelmatig mee te maken krijgt in het gewone leven. Daar kun je al gauw over mee praten.

Hoewel onze zoon en dochter totaal verschillend werk doen zijn er wel overeenkomsten in  “hoe ze hun werk doen”.
Ze doen allebei hun werk met hart en ziel, ze willen zich allebei maximaal inspannen voor het beste resultaat en hebben allebei de pest aan collega’s die het vak niet serieus nemen en zullen daar altijd iets aan proberen te doen.
Wat mij betreft zijn dat ook meteen de belangrijkste  intenties  om een  beroep goed uit te kunnen oefenen, ongeacht wát je doet.

Van  onze twee kinderen  kunnen we Inge meestal wel zonder uitleg volgen door de eerder omschreven omstandigheden, bij Ruud is dat niet altijd mogelijk zonder uitleg. We bestaan weliswaar allemaal uit cellen maar hoe je het beste onderzoek naar hun werking kunt doen  vraagt  wat uitleg.

Gelukkig weet Ruud altijd heel  leuke voorbeelden te vinden die duidelijk maken tegen welke problemen hij soms aanloopt.
Zo werkt hij met andere vrijwilligers samen in een vereniging voor de doelgroep om een standaard methode voor onderzoek te realiseren.
Cel biologie is nog een betrekkelijk jonge wetenschap   en er is van vele kanten van alles gebeurt waardoor niet alle onderzoeken volgens dezelfde methodes gebeuren, wat de betrouwbaarheid niet ten goede komt.

Eén van de horden die daarbij genomen moet worden is het feit dat er (minstens) twee beroepsgroepen zijn die het moeten kunnen lezen en begrijpen. De wetenschappers die de testen “bedenken” én de mensen uit de medische wereld die met de testen  moeten werken.
De beiden groepen  hebben een  ander taalgebruik waardoor wat voor de éne groep  vanzelfsprekend is  voor de andere groep een compleet raadsel kan zijn omdat er via een andere insteek mee gewerkt  wordt.

Ik denk nu meteen  aan mijn begintijd op de computer, toen ik het icoontje om een afbeelding te plaatsen in een @mail de éne keer wél kon aanklikken en het de andere keer maar niet wilde lukken.
Wat hád het veel gescheeld als iemand erbij gezegd had dat de cursor dan wél in het juiste vak moet staan.

Maar goed, Ruud had dus een hilarisch  filmpje gevonden om te laten zien dat een handleiding schrijven die door niémand  verkeerd begrepen kan worden nog zo simpel niet is .

vakkennis

Reuze van de oude stempel ben ik, uit het jaar kruikje zal ‘k maar zeggen. Doet maandag  ineens de combi magnetron “gek”, als ik hem in wil stellen om m’n ovenschoteltje van een bruin , eh.. sorry  knapperig korstje te voorzien schiet het kreng in de stress. En daar volg ik moeiteloos in natuurlijk. Toegegeven, ik héb staan klooien met aan/uit/aan/uit omdat de tijd instellen mis ging maar  dat moet toch kunnen?
Niet dus, ineens kan ik aanzetten wat ik wil maar ik krijg alleen nog dit in het venstertje te zien.

Tja, dat het een storing is snap ik nog, maar wélke!
De gebruiksaanwijzing van de zanussi heb ik nog, maar die zegt niéts over safe.
Ik neem maar aan dat er niet nog ergens stiekem een “safe” is ingebouwd die nu éindelijk wel eens geleegd moet  worden.
Indachtig alle moderne apparatuur zóu ik de stekker er wel even uit willen trekken, maar ja, waar zát die stekker  in al deze inbouwtoestanden. “flits”… de stop van de keukengroep …. best slim vind ik, alleen jammer dat het niet helpt. Nog steeds…..

……. als ik alles weer aan heb gezet! Andere dag maar even naar de keukenwinkel in het dorp die de keuken geleverd en geplaatst heeft. Daar wordt gezocht… in de gebruiksaanwijzing….op het internet  en aan de baas gevraagd maar verder dan de stekker eruit trekken komt men ook daar niet. Balen, want als de vakman het ook al niet weet zal er wel een monteur moeten komen.

Vanmorgen kwam Inge  en deed ik mijn verhaal. Ze rommelt wat aan de knoppen, typt even wat in op haar telefoon, druk tegelijk lang op twee andere knoppen de tijdknop L en de plus, voor als het nog eens gebeurt want dan ben ik het weer vergeten natuurlijk.
En het wonder gebeurde, alles werkt weer als vanouds. Ik had met mijn geknoei de  kinderbeveiliging ingeschakeld.
Eh… kinderbeveiliging…? Mijn “kind” had er geen enkel probleem mee, ik wél!
Nu nog even naar “de vakman” bellen, monteur hoeft niet en ik vertel ze het geheim, kunnen ze een volgende klant wél vakkundig helpen!
De ovenschotel was toen al op, die mocht bij de buurvrouw even op kleur komen zodat we tóch te eten hadden.

dankzij Kakeltje

Tot mijn grote vreugde ik Kakeltje weer actief in logland, Ze heeft weer snel de draad opgepikt en neemt ook alle  wel en wee  van het logwereldje tot zich, en soms wordt er ook per @post bijgepraat!
Toen ik haar blij vertelde dat wij een kort reisje konden maken dat door de parochie werd georganiseerd, onder auspiciën van  de dienaren  van de Heer, wat kan je gebeuren!
Ik was al aan het inpakken toen Kakeltje me een berichtje uit het parochieblad stuurde…..
We hebben afgezegd,…………

btr

vlekje wegwerken

Komt wel eens voor ja, dat een spetter van de één of andere substantie niet terecht komt waar het zou moeten. Niet altijd  even erg natuurlijk, maar in sommige gevallen een uitdaging!
Neem bijvoorbeeld viltstift, vraag het moeders van kleine kinderen en je krijgt een waslijst van middeltjes als spiritus, melk ossengal zeep enz met als enige overeenkomst dat ze viltstiftvlekken hoogstens iets verbleken maar nevernooit verwijderen
Om nog  maar iets te noemen “bleekwater” dat is wel een aparte vlekkenmaker.
Eigenlijk  maakt dat niet eens een vlek  maar “bleekt” het gewoon de kleur uit de stof.
Precies, zoals in dit stukje van  de broek die, hoewel niet zo nieuw meer, nou juist de broek is die zo lekker zit.
Best opvallend zo’n wit vlekje in een beetje paarsige broek waar het ergste paars wel uitgewassen is.
Maar dán krijgt Rietepietz een brainwave……
“kwaad met kwaad bestrijden”
Viltstift… vrijwel onuitwasbaar … als dát niet heel handig is in dit geval, en dus kledder ik wat met een geschikt lijkend kleurtje uit een setje viltstiften dat hier ligt voor als de kindjes op bezoek zijn……1+1=2 zou ik denken.

Mwah…. het is wat “té” van kleur geworden maar dat zal na een wasbeurt vast wel wat verbleken toch?

Het eerste waar ik naar zoek als de broek uit de wasmachine komt  is dat vlekje…. ik hoef niet te zoeken, zelfs in de natte stof is al te zien dat bij mij alles blijkbaar altijd  nét even anders werkt…… gewoon wasmiddel voor gekleurde was van de Aldi blijkt bij mij wél viltstift vlekken  er uit te wassen.

 

lifters…

O ja, nog even over de aanvraag voor traplift subsidie…. we hebben nu al 5 weken heel veel nut van de traplift, twee weken er vóór is de aanvraag de deur uit gegaan, en tot op heden heb ik nog niets gehoord, men blijkt een achterstand te hebben in aanvraagbehandeling…. Halleluja, zou ik gewacht hebben op toestemming van de gemeente hadden we nu dik in de problemen gezeten.

Maar ik wilde het over een ander soort liften hebben want die zien we nu natuurlijk ook vaker dan vroeger.
De meeste hebben gewoon van die roestvrij stalen deuren….. maar een enkeling onderscheidt  zich en vermomt zich in een semi koffieshop.

 

Verwacht nou geen koffiebar achter die liftdeuren hé, zodra de deuren uit elkaar schuiven zien we bij de meeste liften een mega grote poster van steeds hetzelfde oudere echtpaar te voorschijn komen. Die mensen hebben blijkbaar niets anders te doen dan in liften rond te hangen.

Maar er zijn uitzonderingen, soms gaan de roestvrijstalen deuren open en zie je dit…….

Tja, iets waar je na een middag winkelen blij van zou worden áls het echt was.
Het lijkt me  bést verwarrend voor iemand die een aantal pilsjes op heeft en op weg naar de parkeergarage hoge nood heeft… ik wéét het niet, in half beschonken toestand zóu je het idee kunnen hebben een toiletruimte ingestapt te zijn.
Liften staan tóch al een beetje in een kwade reuk . misschien vraagt dit wel om moeilijkheden, of ben ik nou een beetje “zeikerd” aan het worden…….!