slimme meid

Gisteren vroeg Inge me of ik helderziende ben, Eh… wie, ik? Helderziende. Nou ja als ik eerlijk ben kan ik daar best op zeggen ” in zekere mate” ! Er zijn nogal wat zaken waarin in feilloos kan voorspellen dat onze hotemetoten  de plank goed mis slaan.
Maar dat bedoelde Inge niet, zij wilde weten hoe ik om 8 januari kon weten dat ik op 10 januari een brief van de gemeente zou ontvangen.

Wat blijkt, het logje “gelijke monniken” kreeg als publicatiedatum 8 januari mee, net als het log “1000x dank”  ervóór dat  inderdaad wél op de 8ste gepubliceerd werd. “Gelijke monniken” publiceerde ik echt pas op 10 januari …… het lijkt hier te spoken want ook mijn toetsenbord is  weer zómaar in een verkeerde taal geschoten. Reuze lastig wanneer er één teken in je ww zit dat dan anders is dan normaal.

Voor die verkeerde datum heb ik toch een waarschijnlijke verklaring gevonden, De brief van mezelf voor de gemeente had ik aanvankelijk in concept opgeslagen en de publicatie ingepland voor de 8ste.
Bij nader inzien vond ik dat ik beter kon wachten tot ik een reactie binnen had,  ik  maakte dat inplannen dus ongedaan en schreef de 10de de rest van het logje erbij….. Best nóg vreemd dat die verkeerde datum erbij staat.  Geen idee wat er fout ging is gegaan maar ja,  voor een half-digibeet  heeft het internet nog vaak duistere zaken.
Maar Inge heeft dus héél goed opgelet, slimme meid! Misschien is ze wel gewoon een beetje erfelijk belast, ik schreef zelf al eens een brief naar een schrijfster  die een dergelijke fout in één van haar boeken over het hoofd had gezien en daar schreef ik natuurlijk ook een logje over.

kattig logje

Wanneer je “de kat uit de boom wilt kijken” zal er toch éérst een kat in de  boom moeten klimmen ……

Nee,  nee dit is niet onze Beau. Kleinzoon Maikel en zijn lief, precies, die van het nieuwe huis, zijn nu toe aan “huisje boompje, beestje”. Huis…. check, kerstboom…. check, Milo uit het asiel opgehaald …check.
De nog jonge kater is net zo zwart als Beau maar verder houdt iedere gelijkenis op.
Beau is niet zo avontuurlijk,  die gaat écht niet tussen de dennennaalden liggen, nee Beau stelt prijs op zijn rust, met liefst een heleboel kussentjes en dekentjes.
En eh…… gelieve niét te storen personeel, weg wezen………

 

1 minuutje?

Je kent ze wel, die mensen die als ze nét wakker zijn even moeten “bijkomen”, ochtendziekte wordt het genoemd. Het gaat allemaal wel aardig als je ze met rust laat, voorál geen lawaai of drukdoenerij… allee maar serene rust…….
Voor dié ouders vraag ik even één minuut stilte in deze schoenzet periode…. waarin het in de vroege ochtend misschien nét even minder rustig is dan anders…..

Gelukkig hebben de ouders van Levi en Amber geen last van ochtendziekte!

dirty mind telefoon

Vandaag alweer een bijzondere dag. Kleinzoon Maikel, ja precies die net met zijn lief een huis gekocht heeft, ging vandaag met zijn lief  naar het stadhuis voor een partnerschap registratie om de zaken voor hen beiden te regelen. Een echte bruiloft doen ze later als er weer wat gespaard is.
Omdat  partnerschap registratie bijna hetzelfde is als trouwen heb je er wél getuigen bij nodig maar meer wilde ze er ook echt niet aan doen om het niet een magere afspiegeling van een bruiloft  te maken.

Alleen voor ons werd een uitzondering gemaakt want  hoe groot is de kans dat “opa” er over een jaar of 2 nog bij zal zijn. Zijn toestand verslechtert eigenlijk per week en vooral in de ochtend slaapt hij weer direct na de douche en het ontbijt  een uur op de bank .
Met veel vooruit denken en regelen lukte het om volgens afspraak  rond half 10 in Zoetermeer te zijn.
Hoewel het allemaal niet heel erg tot Henk doordrong wat er gebeurde  had hij grote pret in de diverse liften waar uiteraard van alles misging maar……. hij was erbij en kon op de foto met  “de partners”!
Op zo’n moment is het bijna onvoorstelbaar hoe slecht hij er ondertussen aan toe is.
Maar schijn bedriegt, zijn hersenpan maakt overuren en  put hem uit. Zijn wilskracht  om “gewoon te zijn” houdt hem min of meer bij de les. Maar zodra we weer thuis zijn gaat het kaarsje uit en  valt hij op de bank neer.
Ik leg er een dekentje overheen en als ik nog even over de grappige situatie in de lift begin moet hij lachen, probeert het na te vertellen …… maar  valt midden in zijn zin in slaap.
Ik maak een foto om naar Inge te sturen en schrijf erbij;
“hij had nóg lol maar viel onder het praten in slaap” !
Althans ik dácht dat ik dat geschreven had maar mijn telefoon had blijkbaar  moeite met het woord “praten”.
Want Inge vraagt;  “Paren?????”
Tja, dan krijg je toch een iets ander plaatje bij die zin.

boterham met pindakaas

Moeders hebben  natuurlijk  belangstelling voor het werk dat de kinderen doen. Dat vraagt niet heel veel uitleg als het beroep min of meer aansluit bij het  eigen werkzame leven, of wanneer het gaat om een beroep waar je zelf regelmatig mee te maken krijgt in het gewone leven. Daar kun je al gauw over mee praten.

Hoewel onze zoon en dochter totaal verschillend werk doen zijn er wel overeenkomsten in  “hoe ze hun werk doen”.
Ze doen allebei hun werk met hart en ziel, ze willen zich allebei maximaal inspannen voor het beste resultaat en hebben allebei de pest aan collega’s die het vak niet serieus nemen en zullen daar altijd iets aan proberen te doen.
Wat mij betreft zijn dat ook meteen de belangrijkste  intenties  om een  beroep goed uit te kunnen oefenen, ongeacht wát je doet.

Van  onze twee kinderen  kunnen we Inge meestal wel zonder uitleg volgen door de eerder omschreven omstandigheden, bij Ruud is dat niet altijd mogelijk zonder uitleg. We bestaan weliswaar allemaal uit cellen maar hoe je het beste onderzoek naar hun werking kunt doen  vraagt  wat uitleg.

Gelukkig weet Ruud altijd heel  leuke voorbeelden te vinden die duidelijk maken tegen welke problemen hij soms aanloopt.
Zo werkt hij met andere vrijwilligers samen in een vereniging voor de doelgroep om een standaard methode voor onderzoek te realiseren.
Cel biologie is nog een betrekkelijk jonge wetenschap   en er is van vele kanten van alles gebeurt waardoor niet alle onderzoeken volgens dezelfde methodes gebeuren, wat de betrouwbaarheid niet ten goede komt.

Eén van de horden die daarbij genomen moet worden is het feit dat er (minstens) twee beroepsgroepen zijn die het moeten kunnen lezen en begrijpen. De wetenschappers die de testen “bedenken” én de mensen uit de medische wereld die met de testen  moeten werken.
De beiden groepen  hebben een  ander taalgebruik waardoor wat voor de éne groep  vanzelfsprekend is  voor de andere groep een compleet raadsel kan zijn omdat er via een andere insteek mee gewerkt  wordt.

Ik denk nu meteen  aan mijn begintijd op de computer, toen ik het icoontje om een afbeelding te plaatsen in een @mail de éne keer wél kon aanklikken en het de andere keer maar niet wilde lukken.
Wat hád het veel gescheeld als iemand erbij gezegd had dat de cursor dan wél in het juiste vak moet staan.

Maar goed, Ruud had dus een hilarisch  filmpje gevonden om te laten zien dat een handleiding schrijven die door niémand  verkeerd begrepen kan worden nog zo simpel niet is .

vakkennis

Reuze van de oude stempel ben ik, uit het jaar kruikje zal ‘k maar zeggen. Doet maandag  ineens de combi magnetron “gek”, als ik hem in wil stellen om m’n ovenschoteltje van een bruin , eh.. sorry  knapperig korstje te voorzien schiet het kreng in de stress. En daar volg ik moeiteloos in natuurlijk. Toegegeven, ik héb staan klooien met aan/uit/aan/uit omdat de tijd instellen mis ging maar  dat moet toch kunnen?
Niet dus, ineens kan ik aanzetten wat ik wil maar ik krijg alleen nog dit in het venstertje te zien.

Tja, dat het een storing is snap ik nog, maar wélke!
De gebruiksaanwijzing van de zanussi heb ik nog, maar die zegt niéts over safe.
Ik neem maar aan dat er niet nog ergens stiekem een “safe” is ingebouwd die nu éindelijk wel eens geleegd moet  worden.
Indachtig alle moderne apparatuur zóu ik de stekker er wel even uit willen trekken, maar ja, waar zát die stekker  in al deze inbouwtoestanden. “flits”… de stop van de keukengroep …. best slim vind ik, alleen jammer dat het niet helpt. Nog steeds…..

……. als ik alles weer aan heb gezet! Andere dag maar even naar de keukenwinkel in het dorp die de keuken geleverd en geplaatst heeft. Daar wordt gezocht… in de gebruiksaanwijzing….op het internet  en aan de baas gevraagd maar verder dan de stekker eruit trekken komt men ook daar niet. Balen, want als de vakman het ook al niet weet zal er wel een monteur moeten komen.

Vanmorgen kwam Inge  en deed ik mijn verhaal. Ze rommelt wat aan de knoppen, typt even wat in op haar telefoon, druk tegelijk lang op twee andere knoppen de tijdknop L en de plus, voor als het nog eens gebeurt want dan ben ik het weer vergeten natuurlijk.
En het wonder gebeurde, alles werkt weer als vanouds. Ik had met mijn geknoei de  kinderbeveiliging ingeschakeld.
Eh… kinderbeveiliging…? Mijn “kind” had er geen enkel probleem mee, ik wél!
Nu nog even naar “de vakman” bellen, monteur hoeft niet en ik vertel ze het geheim, kunnen ze een volgende klant wél vakkundig helpen!
De ovenschotel was toen al op, die mocht bij de buurvrouw even op kleur komen zodat we tóch te eten hadden.

dankzij Kakeltje

Tot mijn grote vreugde ik Kakeltje weer actief in logland, Ze heeft weer snel de draad opgepikt en neemt ook alle  wel en wee  van het logwereldje tot zich, en soms wordt er ook per @post bijgepraat!
Toen ik haar blij vertelde dat wij een kort reisje konden maken dat door de parochie werd georganiseerd, onder auspiciën van  de dienaren  van de Heer, wat kan je gebeuren!
Ik was al aan het inpakken toen Kakeltje me een berichtje uit het parochieblad stuurde…..
We hebben afgezegd,…………

btr