mislukte lancering

Een mislukte “lancering”is er de oorzaak van dat er niet netjes gisteren een nieuw logje stond.Tja, aan ideetjes ontbreekt het me nooit  maar… helaas onderschat ik de uitvoering wel eens een beetje.
Ik hád al eens laten zien dat de vuurtoren van Scheveningen in de stijgers werd gezet.

Ondertussen is de ijzeren vuurtoren ook nog helemaal ingepakt omdat hij gezandstraald moet worden.
Je zou bijna zeggen, “wacht op de eerstvolgende najaarsstorm over het strand” maar ja, ik ben een leek natuurlijk.
De ingepakte vuurtoren lijkt  nu meer op een raket die klaarstaat om gelanceerd te worden dan op een vuurtoren en tja….. je kent me, dan is het idee voor een animatie al geboren.

En natuurlijk ga ik dan als een kip zonder kop aan de slag, realiseer me halverwege dat een opstijgende raket onderaan flink vuur laat zien en dat moet kúnnen als je “even “een insteekfilter download en installeert in je PSP programma….
En dát lukt dan even niet, het lukt de hele ávond niet  en dan maak ik een rommeltje van de animatie en als er tóch geen vuur onderuit kan komen begin ik niet meer op nieuw.

En ik hád het heus leuk bedacht onderweg al, dus  ik maakte ook een foto van “toen de raket na de lancering al héél hoog in de lucht was”.

Maar ja, zoals de lancering nu verlopen is was kwam de politie erop af in een helikopter…. ik heb me dus snel uit de voeten gemaakt!

Advertenties

boys will be boys

Ik hád het eigenlijk kunnen weten, zie je hem zitten lonken naar die “halfpipe” die op het strand staat aan de boulevard van Scheveningen. Je ziet hem denken, “eitje op roller skates,  hoe moeilijk kan dat zijn met een rolstoel ?”
Maar ja, ik kan natuurlijk niet overál op letten hé , en zeker niet als ik  een paar dagen later op een “bloedje hete” dag al om half 9  de verleiding niet kan weerstaan even te pootje baden”……..

Ja, ja,  ik liet hem in vol vertrouwen achter om op m’n schoenen te passen …… maar  wanneer ik uit het water kom zie ik meneer “de wielen nemen” richting halfpipe……..

En wat denk je….? eigenwijs natuurlijk en tóch proberen….. en nee, ik kom natuurlijk niét op tijd om  te voorkomen dat hij in het zand moet bijten…..

 

alweer?

Bij de reacties in het logje over die gevallen man werd al  een paar keer  gezegd, “jullie maken nog eens iets mee”. Nou hoef ik niet iedere dag gevallen mannen op te rapen  maar toch dacht ik gistermorgen toen ik dicht bij de hoornbrug  langs de vliet liep met Henk  ; “nee hé, alweer”?

Ik zag mezelf al in  het water baggeren om die mevrouw op het droge te sjorren.
Die arme hond kan natuurlijk niets doen voor het vrouwtje dat op de één of andere manier te water lijkt geraakt.  Maar als ik dichterbij kom zie ik dat ik misschien alleen psychische hulp zou kunnen halen want hier lijkt iemand een beetje in de war.

Je ziet met dit  heerlijke weer veel honden het water in plonzen als het baasje een balletje in het water gooit. Maar deze vrouw met hond zijn duidelijk niet op de hoogte van de spelregels, baasje óp de kant, hondje in het water om de bal te pakken.

Hier staat de hond toe te kijken hoe het baasje  de bal. ( ja die groene die ze net wil pakken )  pakt die hij net in het water heeft gegooid. Het moet niet gekker worden hé!
Ja ja, slecht beeld maar  wegens de privacy van mevrouw laat ik het vaagjes. Ik mocht wel foto’s maken al vroeg zij zich af wat daar leuk aan was.
Ik kijk nog even om , ik wil toch zeker weten  of ze ook echt uit het water kan komen.
Er is ondertussen  nog iemand anders bij dus ik hoef niet in actie te komen.
Maar inderdaad, we maken nog wel eens iets ongewoons mee tijdens onze wandelingen.

voor me gevallen

Gisteren viel er zómaar  een man voor me, gewoon met een keiharde smak  in zijn fiets verstrengeld voor de rolstoel waar Henk op dat moment niet in zat, maar er achter liep.
Waarschijnlijk speelde zo’n geniepig rond stoeprandje dat het fietspad scheidt van de stoep hem parten.

Of hij was, net als ik , even afgeleidt door een mooie jonge vrouw die in zo’n fleurig zomers broekpak langs  de andere kant van het fietspad iets uit haar auto pakte.  Ik zag het dus niet gebeuren, hij lag er ineens en greep naar zijn hoofd waarvandaan al snel een straaltje bloed langs zijn  nek  sijpelde. De  prachtige muziek die we direct hoorde had gelukkig niets te maken  met “engelen die hem kwamen halen” !
Omdat zijn oordopjes door de klap losgeschoten waren  konden ook wij de  prachtige klanken rechtstreeks uit zijn telefoon horen waarnaar hij , zoals hij later zou vertellen, zo intensief zat te luisteren dat hij was afgeleid.

Hij is gelukkig  goed bij zijn positieve maar de jonge vrouw belt terecht toch 112. Het advies om de man vooral te laten liggen komt te laat, meneer voelt niets voor de slachtofferrol en krabbelt overeind nadat ik de fiets  overeind gezet heb tegen het  tuinmuurtje.
De hoofdwond bloed hevig en ik druk meneer dus even in de rolstoel.
Terwijl de jonge vrouw druk doende is   112 mensen te informeren pak ik een pakje zakdoeken om zoveel mogelijk het bloed op te vangen.  Gelukkig heb ik nergens wondjes realiseer ik me later,  de man is mager en ziet er  bleekjes uit, niet alleen van de klap denk ik zo.

Terwijl we wachten haalt de jonge vrouw van alles uit huis, de babyfoon om haar baby te kunnen horen, een rol toiletpapier om de doordrenkte zakdoekjes te vervangen, ontsmettende babydoekjes voor mijn bebloede handen, en een stoel voor  Henk.

Maar de  gevallen man staat er op dat Henk in z’n eigen rolstoel gaat zitten,  hij kan wel staan zegt  hij en blijkt over humor te beschikken, “je kan beter vallen als je een flink bakkie op hebt” zegt hij, “dan val  je  ontspannen, Jezus wat een klapper!”
We moeten hem overreden om  op de stoel plaats te nemen, hij vindt het niet nodig maar ik zeg “U bent de eregast” en dat vindt hij zó grappig dat hij het meteen even doorgeeft aan zijn gesprekspartner ( even melden dat hij verlaat is) aan de telefoon,
Hij blijft  vrijwel alles melden wat er gebeurt  en zegt  “dat is zij weer” als hij ergens om moet lachen wat ik zeg..

Hij realiseert zich “dat het misschien wel genaaid moet worden” Mijn opmerking dat er misschien wel een mooie meid op de wagen zit weert hij af ; “Oh, nee laat maar zitten, ik heb me suf genaaid maar na die chemo kuren hoef ik niet zo nodig meer.” ( Ook niet fijn, maar geen aids dus)  Hij grijpt naar pijnlijke ribben bij het  lachen en wordt ongeduldig,  waar blijven ze , anders ga ik toch maar weg hoor. Gelukkig stopt net op tijd de ambulance , Wij zijn niet meer nodig en vervolgen onze weg als de man in  de wagen is geholpen om hem na te kijken. ……
Het knaagt een beetje  dat ik niet weet of alles oke is met die vrolijke noot!

 

 

 

vorm van behelpen

Zeg ik toch altijd… in tijd van nood schil ik aardappels met de hakbijl.
We hadden van de week weer zo’n momentje dat je denkt;  “tja, je moet wát” !
Dat kwam zo!
We hadden lekker gewandeld in het Delftse hout, yep, weer héél mooie hoekjes gezien en over bruggetjes geploegd waaronder  dit bruggetje.

Lekker vroeg op stap en tja…al duwend verbrand ik aardig wat “kalerietjes”.  Eigenlijk staat thuis een doosje aardbeien te wachten om op de bammetjes geplet te worden voor de lunch. Maar na dit bruggetje ligt de uitspanning “het rietendak” waar je een heerlijk terras onder de bomen hebt.

.
Oke, het is nog niet eens 11 uur maar ik hoor duidelijk iets  rammelen en dat is niet de rolstoel dus zal het m’n maag zijn. De tafeltjes aan het water zijn al bezet maar dat is niet erg.

Vanaf ons tafeltje kunnen we ook prima op het waterleven kijken. Een vriendelijk serveerstertje  komt vragen wat we willen drinken en de “trek”wint , we bestellen meteen een uitsmijter.
Heláás…..  de keuken blijkt pas om 12 uur open te gaan, en het is pas 10 voor 11.
En kijk, dán moet je je behelpen, met de boterham met aardbeien in gedachten kiezen we dan maar voor koffie  met wat er  het dichtst in de buurt komt van onze  voorgenomen lunch thuis.
Tja, je moet wát zeg ik toch! Wat scheelt het, je moet niet  moeilijk doen in zo’n geval.

 

die hand en die boezem

Komt voor hoor dat ik de hand in eigen boezem steek  al heb ik nou ook weer geen échte schurkenstreek op m’n geweten.
Kijk we waren heerlijk aan de wandel in Meijendel , precies in Wassenaar……..

Het is er héérlijk en we komen er met enige regelmaat. Het heeft natuurlijk wel wat beperkingen sinds de rolstoel mee moet want de wandelpaden zijn uiteraard meestal niet erg rolstoelvriendelijk. Geen verharding, dikke grondwortels en soms zelf gewoon een zandpad. Geeft niks, er ligt een flink bestraat fietspad waarover je het hele gebied kunt doorkruisen. Bijkomend voordeel is dat het vaak net wat minder hoogteverschillen heeft.

Goed gezien, het is een vrij breed pad maar Henk loopt hierboven  oppervlakkig gezien héél asociaal het hele fietspad in beslag te nemen. Wat minder duidelijk te zien is  is dat deze paden in het midden hoger zijn dan aan de zijkanten. Zal iets met afwatering van doen hebben denk ik.  Maar de rolstoelduwer merkt dat wél!
Wie aan de zijkant loopt moet de wagen constant corrigeren, loop je rechts wil de wagen rechts de kant in, loopt je links  wil zo’n allemansvriendje links de flank uit. Popeye spierballen krijg je d’r van om het kreng op de weg te houden en dus ……

….loop ik bij voorkeur in het midden als de breedte het toelaat. Vandaag was dit het smalste deel, dan is er voor fietsers zowel rechts als links nog ruimte om te passeren.
Dan doe ik nu even die hand in de boezem want ik begrijp bést dat dit voor fietsers lastig is.
Het roept ook vragen op als men niet weet waaróm ik midden op het fietspad loop, dat kan ik ook wel bedenken.
“Zal het mens zich realiseren dat er ineens een  fietser langs kan stuiven? Als ze dan een schrikbeweging maakt lig ik als  fietser op m’n plaat”.

Eén van de aanstormende fietsers deed het slim, riep al van verre “rechts of links” , riep ik terug “ik blijf hier dus maakt niet uit”. Om het duidelijk te maken stond ik ook even stil. Prima opgelost want helaas, men kan aan mijn rug niet zien wat ik van plan ben en of ik ze gehoord heb. Een andere fietser riep over zijn schouder “U moet aan de kant mevrouw” maar ja, hij reed door dus uitleg was geen optie.

Maar gelukkig hadden de meeste fietsers er geen probleem mee, gingen even achter- in plaats van naast elkaar rijden. Helemaal top natuurlijk want heus ik snap dat het lastig en onduidelijk is. Vandaar dit logje waar ook fietsers lezen, dan weten ze d’r van.

Dus  om het “waarom” uit te leggen  en  om te vragen; ” hoe kan ik beter duidelijk maken dat ik niet ineens naar rechts of links ga uitwijken”. Weet onze Hulk raad misschien?

Ja thuis blijven, dat kan ik ook bedenken  en niet op heel drukke tijdstippen gaan wist ik ook al. Ik ga bij voorkeur niet in het weekend naar dit soort gebieden maar áls…. dan heel vroeg, zoals dit keer …… mooi weer, mooi park… sóms kan ik de verleiding niet weerstaan.
Maar dan ben ik óók niet de enige vroege vogel is dus gebleken.

afspiegeling?

Zelfs ik kan er niet meer omheen,  ik doe altijd wel een beetje lacherig over “de afspiegeling van de maatschappij”  die een politiek-correcte  norm zouden moeten zijn, heel stiekem sluipt die “afspiegeling” er toch aan alle kanten in.
Hoorde  ik van de week van een artieste die zich klem verkoopt aan ” poppen met vitiligo”,precies, een negerpop met pigment(loze) vlekken. Het blijkt een gat in de markt te zijn en het wachten is dus op poppen met één been, of helemaal geen armen enz…. want ook die mensen bestaan. Oh wacht ff, dat regelen de kinderen zelf waarschijnlijk wel want menig poppenmoedertje ziet wel kans een pop een arm of been te laten verliezen. Poppendokters kunnen de hulpstukken wel inpakken want wie wil er in deze tijd nog een pop met alles “dropendran”.

Maar het is ook tot de dierenwereld doorgedrongen zag ik,  het vitiligo schaap, ja heus ik kwam ze zelf tegen.

Goede zaak natuurlijk want “het zwarte schaap van de familie zijn” had toch een behoorlijk negatieve lading! Het zwarte schaap werd ook zwaar gediscrimineerd, daar hoef je de Nederlandse kinderliedjes maar op na te slaan, wie is er niét groot geworden met  “schaapje, schaapje , heb je witte  wol? ” Daar sta je dan in je zwarte wolletje. In m’n onbenul dácht ik nog dat dit de schapen zijn die voor de gemêleerde wol  zorgen.

Maar na me ingelezen te hebben over  vitiligo was het wel duidelijk, de dierenwereld en “de afspiegeling” valt niet meer te scheiden van de mensenwereld.

En dat is heus niet het enige voorbeeld van  dierengedrag dat  zich aan de mensenwereld aanpast.
Zo kreeg ik van Inge een filmpje toegezonden van een gierzwaluw die zijn vaste  broedplek heeft hoog onder de nok van haar buurhuis. Natuurlijk vertoeft het gierzwaluw echtpaar  meestentijds hoog in de lucht en staat “hun huis”  dan  leeg. Wat blijkt…. toen moeder gierzwaluw het huis  kwam inspecteren bleek het dit jaar gekraakt te zijn door een stel elders afgewezen asiel zoekende spreeuwen. Onder bedreiging van de hele groep (wat helaas niet op het filmpje staat) wordt moeder gierzwaluw de toegang tot haar huis ontzegd! Tja, er wordt wat af gespiegeld.