naar de knoppen

Natuurlijk wist ik dat niet, maar ik ging gisteren “naar de knoppen”, maar dan wel de Zeeuwse knoppen en dat maakt dat het zéker niet de negatieve lading had die de uitdrukking heeft.
Inderdaad, “de blog queen”(wat is dat toch een leuke erenaam) was weer de provincie in en bezocht een “onderdaan”!
John (voorheen Redstar) en ik lezen als zo’n 15 jaar bij elkaar en zijn dus oude bekenden kun je gerust stellen.
We hadden al zowat een jaar een halve afspraak staan die steeds op de lange baan geschoven werd door corona. John, staat al maanden op een wachtlijst voor een broodnodige operatie aan zijn hand en dan zit je al helemáál niet op corona te wachten.
Maar goed, toen was Inge ook wat langer “manloos” dan ze gewend is en had wel oren naar een dagje op stap naar Zeeland met de “de koningin moeder”. Een treinreis in m’n uppie vind ik nooit een probleem maar is natuurlijk 3x zo leuk mét goed gezelschap en dus óp naar het station.

Contact met John leerde dat hij ging proberen wat te schuiven en dat we contact zouden houden. Uiteraard gingen we uiterst “negatief” op pad om zijn eventuele ziekenhuis opname niet in de weg te zitten maar dat hoefde een uiterst positieve ontmoeting niet in de weg te zitten.
We gingen dus eerst even “de boot in” om dat de stad Middelburg vanaf het water te bekijken voor we naar de knoppen gingen. De Zeeuwse knoppen had John bij zich voor ons, héérlijk.

Het werd een héél genoeglijk uurtje op het terras van een restaurant met wederzijdse herkenning, ja heus 15 jaar lezen bij elkaar geeft herkenning ook al had John nooit de behoefte zijn hoofd op z’n site te etaleren. Het leven heeft hem niets cadeau gegeven maar ondertussen heeft hij veel een plaats kunnen geven en zo kan het gebeuren dat zelfs foto’s van onze ontmoeting er door mogen glippen.
Het klikt aan alle kanten, ook Inge voelt zich op haar gemak met de voor haar natuurlijk volkomen onbekende man.

Nee, over bloggers wordt niet geroddeld maar het gesprek gaat verder alle kanten op.
Het diepgravende gesprek zeg maar, we vragen ons af waarom de kopjes niet netjes in het midden op het schoteltjes staan, dat blijkt zo te horen , het rondje zit uit het midden. John weet de reden, ze zijn de appelpunt vergeten waar die ruimte voor bedoelt is.
We laten het zo, we hebben immers de Zeeuwse knopen al en ieder pondje…. enz.
We rommelen wat met foto’s maken die niet altijd door de keuring komen maar evengoed wél gebruikt worden.
We hebben het nét over mijn (toch iets gevorderde leeftijd) als er langs de kant een bejaarde busje stopt. Ik sta half op en zeg “ah.. daar is het busje om me op te halen” de chauffeur hoort het en zegt dat ik gerust in mag stappen, waarna John zich afvraagt of hij ooit nog normaal zijn boodschappen zal kunnen doen in Middelburg.
Nou ja, het was gewoon réuze gezellig( en meer) laat dat duidelijk zijn……!

   

   

Advertentie