op herhaling…

De tekst bij deze afbeelding liet me even schrikken. Als ik morgen in Parijs van zó’n toilet afhankelijk zou zijn bleef ik alsnog thuis.
Maar gelukkig weet ik van vorig jaar dat er in Parijs óveral fatsoenlijke toiletten zijn.
In sanitaire zaken kan ik me slecht behelpen en daar schreef ik in 2007 al eens een logje over en tja, actueel dus herhalen,,, komt tie…..

Ik zei het al, vakantie is niet goed voor m’n lichaam! Wáár het aan ligt weet ik ook niet maar m’n hele “eetverwerkings-huishouding  ligt in de war.
Als ik thuis ben  is m’n “natje en m’n droogje” gewoon onder controle.
Alles wat ik eet en drink wéét gewoon hoe het m’n lichaam weer moet verlaten en doet dat op regelmatige tijden.
Zodra ik van huis ben blijkt al in de trein dat het vocht in mijn lichaam m’n blaas niet meer kan vinden.
Het hoopt zich op in m’n benen en laat in de kortst mogelijke tijd de schoenen knellen en de enkels een beetje over de schoenen “bloezen”.

Ook bij  het afvoeren van afgewerkt  vast voedsel is er in no-time stagnatie!
Als we na een lange treinreis in Múnchen  op het station gezellig ontbeten hebben krijg ik het gevoel dat er duizenden mannetje in m’n darmen ruimte  willen forceren door de afgewerkte restanten van de maaltijd van de vorige avond naar “de uitgang te duwen”, meteen maar even de toiletten aldaar inspecteren dus.

Er blijk een tamelijk grote betegelde ruimte te zijn met daarin van  die “préfab douche celletjes “, je weet wel 2 manshoge kartonnen muurtjes met een deur ertussen  tegen de achterwand gedrukt.
Er boven alles open en er onder een kier van 10 centimeter voor “de frisse lucht ” die nou juist in zó’n complex meestal niet zo fris is, zélfs als er een luchtverfrisser hangt met rozengeur .

De gassen stápelen zich ondertussen op en zoeken een uitweg ,doordat  de mannetjes in m’n darmen blijven duwen.
Tegen beter weten in “neem ik plaats” op de papieren w.c. bril die ik bij me heb en probeer de gassen met enige tegendruk onder controle te houden, vergeefse moeite want er ontsnapt een piep klein gasbelletje dat in de betegelde ruimte echter klinkt alsof er een brisantbom uit W.O.II tot ontploffing gebracht is, dát gevoel heb ik in ieder geval.

De, door de luchtdruk, tegen de wanden gedrukte mannetjes nemen een afwachtende houding aan maar gaan gelukkig weer aan het werk.
Op dat moment zie ik onder de open 10 cm. aan de onderkant een “voet waar een broekspijp overheen ligt” bijna onder de rand door komen.
Het lijkt plotsklaps alsof er iemand naast me zit zónder dat dunne wandje, de mannetjes zien hun werk in luttele seconden teniet gedaan omdat hun “werkgever” het hoofd bij andere zaken heeft dan hun drukkende affaire!

Ze maken “rechtsomkeert”, onder deze slechte omstandigheden weigeren ze nog langer hun werk te doen want hier valt niet tegenaan te werken!
Pas 2 dagen later verschijnen ze weer op het werk en worden bijna bedolven onder een lading ontbijtkoek, eigen schuld!

Advertentie

pikketanussie

Wie kent het niet, “een pikketanussie gaat d’r altijd in”. Misschien niet overal maar toch zeker in Amsterdam werd door Johnny Jordaan dit liedje in de jaren 60 bijna tot volkslied verheven. Het ging dan over de gewone borrel,ook wel jajem of een “recht op en neer”. Oftewel Jenever, onderverdeeld in oude en jonge met nog een bessen- en citroen- variant voor de dames. En dat zie ik in de krant dit…..

Onze oer Hollandse borrel lijkt steeds minder in trek te zijn en staat onder druk van de luxe cocktails en uit het niets opkomende nieuwe drankjes uit verre windstreken. En inderdaad, als ik om me heen kijk zie ik nog nauwelijks mensen die zo’n borreltje drinken. Waar vroeger mijn schoonvader altijd een fles oude klare in de koelkast had staan, de echte liefhebber drinkt hem alleen als hij ijs- en ijskoud is, kun je blijkens m’n buurtjes nú met een fles in je maag zitten zonder één slok gedronken te hebben.
In de buurtjes app ging de vraag rond “wij kregen een fles genever, wie heeft er interesse, wij drinken het niet“, maar niemand had interesse.

Nee ik ook niet. Vroeger dronk ik zo’n borreltje soms wel eens als longdrink, dus een borrel in een glas Cola, wat destijds Cola-tic genoemd werd. Er stond in die tijd ook bij mij altijd een fles in de koelkast, in ieder geval voor m’n schoonvader, maar er waren in destijds ook “meiden” genoeg die niet in een cola-tic spuugde.
Als geen groot cola liefhebber stapte ik al in de jaren 70 al over op de Engelse jenever, Gin, die met tonic of jus ‘d orange een veel lekkerder longdrink is.

Zoals bij vrijwel álle drankjes is er uit de grote betuttel behoefte ondertussen ook van jenever een alcoholvrije verse in de handel. Geen idee of het één met het ander te maken heeft, feit is dat het pikketanussie terrein verliest. Misschien ging het al fout toen het van Genever Jenever werd, wie zal het zeggen.
Het was zaterdag in ieder geval voorpagina nieuws mét foto, we moeten wel een gezegend land zijn, of eh… moet ik het serieuzer nemen en gaan protesteren om zowel de jonge als de oude Genever weer op tafel te krijgen? Mijn woke voelsprieten trillen ineens, een inclusieve actie om leeftijdsdiscriminatie voor te zijn?

+

‘k lijk wel gek

Is het eindelijk mooi weer….. stort ik me op een paar huishoudelijke klusjes. Maar ja, door al die uitstapjes heb ik er de kantjes een beetje afgelopen. Nou raak ik niet heel snel in de stres als ik ergens stof zie liggen, sterker nog, daar heb ik een stevige blinde vlek voor ontwikkeld.

Maar het sanitair én m’n bed moeten wel fris zijn en juist dóór het mooie weer trek ik het bed weer eens helemaal kaal.
Ideaal om alle wat dikkere spullen te wassen en in het zonnetje te drogen. Gelukkig bestaat het matras uit twee delen van 80cm breed, de pocketveren matrassen zijn zo al zwaar genoeg om in m’n uppie te keren en/of om te verwisselen. Dat was een stuk makkelijker toen Henk er mee kon helpen maar ja, die heeft z’n handen blijkbaar vol met z’n eigen wolkje opschudden.

Terwijl alles op het balkon droogt blaas ik even uit in de tuin. Het terrasje tegen de serre ligt niet zo héél lang in de zon maar ik ben toch niet zo’n tuinzitter maarals ik dat wil achterin later ook nog een plekje. Zoveel te meer ruimte is er voor alles dat groeit en bloeit en dat dóet het dan ook. Ja best wel overdadig en ongeorganiseerd….. nou én! Ik heb nog geen vógel horen klagen.

stedentrip…?

Nee hoor, “nú even niet” op stap naar verre oorden. Maar tóch deed ik vandaag maar liefst twee steden aan. Vroeg in de ochtend reed ik naar Pijnacker om in de drukkerij even de handjes te laten wapperen. En later op de dag pakte ik de tram naar Delft dat je toch zéker wel een toeristische stad kunt noemen. Alleen hing ik niet de toerist uit, ik ging in “opdracht” dit keer naar de Delftse donderdagmarkt, wat ik natuurlijk ook voor m’n eigen plezier regelmatig doe.

Er staat wekelijks een kraam met héél veel soorten kruiden en thee, (of wat er voor door moet gaan), allemaal gewoon uitgeschept in cellofaan zakjes zonder poespas of dure verpakkingen. Er ligt een veelvoud van de kruiden die in mijn keukenlade staan. Voor mij houdt het wel op bij peper, nootmuskaat, kerry, paprikapoeder, laurierblad en kruidnagel. O ja nog een vergeten potje oregano.
Hebben ze óók hoor bij die kraam maar verder vooral nog tientallen vooral exotische kruiden.

De sortering “thee” is al even uitgebreid! Ja die thee zette ik tussen aanhalingstekens want voor mij past het meeste dat er te koop is absoluut niet onder de noemer “thee”. Voor Inge duidelijk wél, tja het is een schat hoor en ik houd van haar maar het is toch een beetje vreemde “theetante”. Of ik Lavendel thee mee wil nemen, lavéndel! Prachtig om te zien maar het ruikt zelfs in een tuin al smerig, en dat zou je dan als thee moeten drinken? De vorige keer had ze rozenblaadjes thee, die bleef wat bleekjes maar ja, wat wil je, zijn natuurlijk witte rozen geweest. Hoe graag ik ook heerlijk geurende eucalyptus takken in huis heb, als thee krijg ik bij planten en bloemensoorten de smaak van “bloemenwater” in m’n mond.

Op Inge’s advies nam ik voor bij mij thuis “brandnetel thee”mee! Voor als ze hier is, niet voor mij hoor, ik ben al prikkelbaar genoeg van mezelf.
Wat bezielt een mens om gedroogde brandnetels als thee te behandelen. Maar goed je houdt van je kind en past je aan, propt het thee ei vol met op pruimtabak lijkende droge zooi en hangt het in een beker heet water tot je een flinke beker warme “uilen zeik” hebt, (excuses, zo noemde mijn vader te slappe thee)
Ik heb nu een zakje “earl crey”voor haar meegenomen, dat klinkt tenminste nog een beetje naar thee!
Hoe , en wat voor thee ik zelf bij voorkeur drink? Gewoon koud, en zonder zakje of thee ei erin… nee ook geen thee!

alweer op stap

Dit keer naar Artis in Amsterdam met weer een deels ander groepje bloggers maar hetzelfde plezier.
Dankzij alle communicatie mag ik een gratis toegang kaartje benutten van een andere blogster, waarvoor nogmaals dank!
Qua omgeving een totaal ander uitje, het dierenpark Artis is (wat mij betreft) meer “park” en dat is zo slecht nog niet.

De “organisatrice” Melody maakt er meteen een “beestenbende” van iedereen te voorzien van een “klein beestje”, vergezeld van een lief kaartje.(zo kan ze ons makkelijk in de gaten houden natuurlijk)
Het is wederom een fijn gezelschap, deels voorzien van camera’s waar je spierballen voor moet hebben. Ik ken m’n beperkingen en stel me bescheiden op, laat dierenfoto’s links en rechts aan me voorbij gaan, Vooral in de prachtige reptielen en vogel hal is dat niet onverstandig.
De dieren zijn vaak zo goed gecamoufleerd dat menig door mij gespot dier een tak of rots blijkt te zijn én omgekeerd.
Zolang er niets beweegt ben ik te foppen maar gelukkig bewéégt er soms wel iets.

Er zijn wat dames bij die , soms beroepsmatig, soms als vrijwilliger, regelmatig in een dierentuin vertoeven. Ook in Artis lopen veel vrijwilligers rond die makkelijk aanspreekbaar zijn. Er is een overvloed aan informatie waarvan veel in mijn knarsende hersenpan niet opgeslagen wordt. Vooral Melody weet van vrijwel álle (grote) dieren de naam, een prestatie omdat omdat dierentuindieren meestal niet gewoon Jan of Truus heten maar nogal exotische hebben.

Alleen dat de reptielen hal zo goed mogelijk in oude glorie hersteld is neem ik mee. Oude gebouwen hebben altijd m’n belangstelling en het is prachtig wat er allemaal weer tevoorschijn kwam van achter jaren geleden aangebrachte betimmeringen. Een prachtige omlijsting voor de tropische beplanting in het vogeldeel. Hoewel (of omdat) ik ze zie vliegen laat ik die foto’s maken over aan de “echte camera’s” nadat ik een uil te pakken heb die duidelijk uit straalt: “wat verbeeld jij je met die telefoon”.

De vlinderkas is prachtig en het walhalla voor de fotografen in het groepje, die hebben even tijd nodig. Met een paar anderen verkies ik toch al snel om buiten op een bankje een boterham te nuttigen en iets te drinken tot ook de rest weer naar buiten komt.
Ook erg leuk om even een praatje te maken natuurlijk al heb ik het gevoel dat ik meer met iedereen had willen babbelen. Maar ja, zóveel uren heeft een dagje uit natuurlijk niet. Al met al weer een dag met een sterretje waar véél meer over te vertellen is maar dat doen de andere “meeters” vast wel, óf ik, je weet het maar nooit met Rietepietz!

op rolletjes

Er was natuurlijk wel meer moois of interessants te zien dan mooie oude huizen en kerken.
We liepen een stukje langs de Schelde waar je op een bepaald punt lopend of fietsend onderdoor naar de andere kant kunt. Dat wilde we helemaal niet maar Mirjam vertelde dat je dan eerst met de oudste houten roltrap naar beneden moest en dát wilde wel even zien en proberen al wilde we helemaal niet naar de overkant. Alleen even op en neer moest maar kunnen.
In noodgevallen moet het zelfs mogelijk zijn er auto’s door te laten, hoe? misschien met de lift?

De lift was buitengebruik voor onderhoud waardoor er ook veel mensen met een fiets de roltrap gebruikte.
Sinds ik iemand met een fiets zag vallen op een roltrap vind ik dat eng, maar gelukkig ging alles goed.
We denken er nooit meer bij na dat de roltrappen ooit van hout waren maar als ik me goed herinner was de roltrap van de Bijenkorf in Den Haag vroeger ook van hout, nét als het prachtige trappenhuis dat gelukkig niét verdwenen is, de roltrappen zijn allang (waarschijnlijk in 1962) “eigentijds” vernieuwd.
Op 25 maart 1926 stonden lange rijen mensen te wachten in de Grote Marktstraat totdat ze de nieuwe winkel konden binnengaan. Vooral de eerste Nederlandse roltrap in De Bijenkorf oefende een magische aantrekkingskracht uit op het winkelend publiek.

Ook daar in de buurt zagen we “de steen” het eerste gebouw uit steen opgetrokken in Antwerpen.
Een soort kasteeltje waar je zo even in en uit kon lopen.
Verrassend was een “kamer” met wanden vol murals, althans, ik zou er een eed op gedaan hebben dat het murals zijn, zelfs op korte afstand nog.
Het zijn echter wandkleden die het leven in Antwerpen door de jaren heen laten zien. Aan het middelste plaatje zou ik zeggen dat ze terug gaan tot het stenen tijdperk. Heel kleurrijk en prachtig ontworpen door
Sam Vanallesweersch. Een heel klein beetje Jan van Haasteren, maar dan anders.
Je kunt er héél lang naar kijken en steeds weer nieuwe dingen zien. Ik heb het natuurlijk alleen over mooie dingen, over de omstreden (lelijke) aanbouw gaan we het niet hebben. Er is méér te zien in Antwerpen dan je op één dag kunt bekijken maar na zaterdag heb ik toch wel gevoel “dat ik in Antwerpen geweest ben.”

wéér phoehwee…

Ja echt héftig phoehwee…. een héél gezellig dagje Antwerpen met vier lieve dames maar wél over de Antwerpse keien.
Mede blogster MirjamC had alles perfect voorbereid en we hoefden “alleen maar” in de benen te gaan om Antwerpen tot in de kleinste hoekjes te doorkruisen. Een meer dan gezellig restaurant zorgde voor mega porties lunch die iedereen zich goed liet smaken.

Nee ik ga natuurlijk niet alle “maatjes” het gras voor de voeten weg maaien, ik neem aan de Mirjan C, omabaard, Matroosbeek en Sabine binnenkort allemaal zelf wel een verhaal hebben Net als “granny”die wegens gezondheidsredenen niet meewandelde maar in het restaurant aanschoof. Ik heb natuurlijk weer genoten van het prachtige station waarbij ik me weer verbaasd heb dat er echt 4 etages treinen rijden, wónderlijk.
En er waren wél wat straat namen die vragen opriepen tja, waren we per ongeluk afgedwaald naar wat wij in Nederland de “roze buurt” noemen? Er wordt dan wel gevraagd om geen lawaai te maken in de nacht maar ja, als ik dan n.b. in een kerk tegen een man aanloop die duidelijk de hakken in het zand zet neem ik áán dat hij dat een onredelijk eis vindt.
Misschien kan ik er beter even een nachtje over slapen of ik dit wel ga publiceren……..

phoehwee….

Druk, druk, druk… nee niét met werken maar door toevalligheden heb ik binnen 2 weken maar liefst viér uitstapjes en voor twee daarvan moet ik zelfs de grens over.
Vorige week zóu ik met Inge naar de Fabrique des Lumières gaan maar dat liep mis omdat ik een afspraak over het hoofd had gezien maar op Hemelvaartsdag is ze vrij en moet het lukken.
We vonden het de vorige zó indrukwekkend dat we de volgende editie van die “lichtshow” graag willen zien, al hebben we een beetje twijfels.

De surrealist Dali heeft niet helemaal onze belangstelling en dit keer zijn er werken van hem gebruikt, aangevuld met werk van Gaudi dat ons meer ligt. Bovendien zóu het wel eens tegen kunnen vallen omdat het de vorige keer nog helemaal nieuw was. We maakten ons voor niets zorgen, het was wederom geweldig , niet in de laatste plaats door de muziek. Er werd héél veel muziek van Pink Floyd en die is op zichzelf al overweldigend. Foto’s en filmpjes,,,? ja zeker wel gemaakt …..

Echt zo’n foto of filmpje geeft géén goed beeld, dit is iets dat je moet ondergaan. Je laten onderdompelen in de muziek terwijl de voorstellingen overal om je heen dwarrelen en de muziek het allemaal een extra dimensie geeft. Vergeet de foto’s, vergeet de film.

Kortom, we vonden het weer een belevenis en nog steeds heel erg de moeite waard, ondanks dat Mr. Murphy blijkbaar weer eens onze trein had gekozen lekker dwars te liggen. We hadden alles zo keurig voorbereid zonder overstap. Maar wanneer we al in de trein zitten horen we omroepen dat een kleine technische storing de trein iets vertraagt. We blijven keurig wachten, als de vertraging iets verlengt wordt óók, we hebben geen haast toch? Na een kwartier worden we alsnog naar een andere trein verwezen, mét een overstap. De aansluiting met de bus gaat dan weer wel perfect.

De terugreis lijkt bijna helemaal goed te te gaan. Bij de voorlaatste halte stormen er ineens van alle kanten politieagenten de perrons op. Er blijkt iemand voor de trein te willen springen en dat kan op dát moment weinig kwaad meer, we staan immers stil maar men neemt toch het zekere voor het onzekere en even later zien we dat er iemand tegen wil en dank door de politie afgevoerd wordt.
Daar zijn we natuurlijk wel blij mee al loopt de vertraging toch wel tot ruim een kwartier op want de trein kan niet zómaar weer invoegen op een andere tijd. Waarschijnlijk wás het Mr. Murphy die door de politie afgevoerd werd want daarna komen we toch allebei zonder verder oponthoud thuis.

niets geleerd…

Weet je nog dat ik vorig jaar het logje “echt té erg” schreef? Ja precies over de schandalige manier waarop het blauw gele Zweedse warenhuis met z’n dieren omgaat! Strak opgestapeld in kooien lagen ijsberen en Huskey’s naar adem te happen.
En ze hebben niét geleerd van mijn kritiek zag ik toen ik er van de week even moest zijn.
Het is nu zelfs zó erg dat de dieren zélf de mensen aanklampen.

Het duurt even eer ik door heb dat er iets mis is op m’n rug , ik voelde een klein plofje.
Met veel moeite lukt het me m’n stijve nek zóver om te draaien dat ik kan zien wat er mis is.
Tot m’n verbazing blijkt er een heel verdrietig mensaapje op m’n rug gesprongen te zijn.
Hij wil daar wég fluistert hij in mijn oor… of hij met me mee mag.
Tja, hoeveel medelijden ik ook heb , dat gaat ‘m toch niet worden denk ik. Wat moet ik met een aap in huis……..

Ik trek hem over m’n schouder naar de voorkant en probeer hem via m’n arm met een zacht lijntje weer terug te brengen waar hij vandaan kwam.
De kleine donder wil me niet loslaten, klampt zich aan me vast en laat zich niét terug zetten.

Als ik hem éven afgeschud denk te hebben vind ik de gordijnroede die ik nodig had maar als ik die af wil gaan rekenen…. wat dénk je…..? Ja hoor, dan bungelt hij weer achter me, te jengelen dat hij het daar écht niet meer ziet zitten en ik hem gewoon mee móet nemen…… Ik overleg even via WhatsApp wat het thuisfront daarvan denkt en gelukkig, kleindochter Anne is “toevallig” nog een kamertje aan het inrichten waar ze dit lieve aapje wel een thuis wil bieden.
Zielsgelukkig vleit het aapje zich tegen me aan als ik hem meeneem de auto in, zó schattig, ik zou hem bijna zélf willen houden maar dat kan echt niet. Hij heeft natuurlijk speelmakkertjes nodig en die kan ik hem niet bieden.
Maar bij Annemarie gaat dat vast helemaal goed komen. Bij het afscheid nemen zijn we allebei een beetje verdrietig. ….slik

waarom gratis

Het blijft tobben met het Cultuurcentrum Amara. Na een meer dan forse overschrijding van de bouwkosten met een ingecalculeerd begrotingstekort voor de komende jaren….. is nu óók dat tekort op de bedrijfsvoering weer opgelopen.

“Begin januari van dit jaar werd duidelijk dat de jaarlijkse exploitatie van het nieuwe onderkomen van onder meer het Koninklijk Conservatorium, Nederlands Dans Theater, het Residentie Orkest een groter tekort vertoont dan aanvankelijk gedacht. In 2017 werd berekend dat de bedrijfsvoering jaarlijks een tekort zou kennen van 2,1 miljoen; toen bleek dat dit 2,7 miljoen wordt.“

Volgens mij zijn ze daar ook niet écht bezig om dat tekort omlaag te krijgen.Van de week was ik weer bij een “gratis” lunchconcert.
In zo’n concert laat het orkest, bij wijze van repetitie, een half uurtje horen uit het concert dat die avond gespeeld zal worden en dan wél tegen betaling.

Het is allemaal keurig verzorgd zo’n gratis lunchconcert, alle personeel is compleet en de kaartjes keurig uitgeprint. Alsof het niets kost en ja, mij kost het inderdaad niets. En dát vind ik toch raar als er zo’n groot te kort is. Oke, de orkest leden zijn niet “in vol ornaat” maar de muziek klinkt gewoon alsof ze daar keurig in het zwart zitten.

De zaal waar 1500 man in kan….. ja zeurpiet, daar zijn ook vrouwen en hetjes bij, zat zo goed als vol. Ik zou voor zo’n half uurtje prachtig live muziek met liefde bijv. €7.50 of €10,– betalen en dat x +/- 1000 (niet iedereen komt als er betaald moet worden) zou toch op z’n minst het tekort niet hoger op laten lopen.

Het is gewoon fijn dat het in de middag is én niet te lang duurt zodat ik niet het risico loop 2 uur naar tegenvallende muziek te moeten luisteren (ik heb weinig “know how” in huis) Dit keer eerst wat aan elkaar geplakte stukjes van een eigentijdse componist uit zijn opera. Niets mis mee, daarna een stukje Brahms.

Mijn kronkels laten óók bij concerten van zich horen. Als ik de springerige, jonge dirigente bezig zie bedenk ik dat ze héél geschikt zou zijn om Olga Commandeur te vervangen bij “Nederland in beweging”. Ze kukelt nog net niet van “de bok”, eh ja, zo noemen ze die verhoging waar een dirigent op staat nou eenmaal. Misschien inspireerde die naam deze dame wel om bokkensprongen te maken, je wéét het niet. Er stond ook een mega grote trom achter in het orkest waarop een “trommelaar” met uiterste precisie twee enorme opdonders mocht geven waarna hij sluipend als de kat uit Tom en Jerry weer naar zijn stoel tegen de muur verdween.
Ik zat gelukkig ver genoeg van het podium om niet alle gezichtsuitdrukkingen te kunnen bestuderen. Mensen die zich in hun muziek inleven werken meestal op mijn lachspieren, ik verzin er verhalen bij. Niet netjes ik wéét het maar het gebeurt gewoon buiten me om. Jammer, de laatste van het seizoen, ik heb genoten luister maar een (rommelig) klein stukje mee.