voorspellende geest

Er lag vandaag een envelop in de brievenbus van de stichting welzijn Rijswijk. Erin een folder met antwoordkaart, of ik mee wil doen aan ……

Ik ben meteen terug in 2016. Er zou iemand thuis komen om Henk wat testjes te laten doen zónder dat hij zelf zou weten dat het ging om een dementie verdenking.
En dus vertelde ik hem dat de gem. Rijswijk 80 jarige bezoekt om toekomstige bejaardenzorg beter in te kunnen schatten.
Dat was tóen helemaal niet waar maar kijk eens aan…… het lijkt bijna alsof ik wist dat het in voorbereiding was want nu gebeurt het dus wél. En ja, ik geef ze het voordeel van de twijfel en wil wel zien of het zinnige vragen zijn dus er mág iemand komen om me het hemd van het lijf te vragen.
Als het totaal niet zinnig blijkt kan ik altijd nog het gesprek afbreken want tja, zo geweldig waren mijn ervaringen met de gemeente niet.
Toegegeven ik viel wel een béétje buiten de gewone patronen maar benutte álles wat in ons voordeel kon gebruiken.

Zo kreeg ik toevallig óók rondom die periode in 2016 een vragenformulier van de GGD …. o wacht, daar maakte ik een logje over op m’n prive site, die ik bijhield om de kinderen op de hoogte houden maar verder niemand kon lezen. wacht, ik kan het logje wel even kopiëren………

“Een groot cadeau

Ja echt, ik kreeg vandaag een heel groot cadeau, alleen heeft de gever er geen idee van hóe groot  het cadeau is dat hij me gaf.  Dat zit zo!
Er lag weer eens een verzoek om aan een onderzoek mee te werken op zijn naam in de brievenbus.  Uit naam van de GGD maar in samenwerking met bla bla bla,
Ik lees dat allemaal op m’n gemak door en zie er wel een mogelijkheid in om zélf meer inzicht te krijgen in zijn “welbevinden”. Het formulier komt ook goed van pas om het komende bezoek van de geriater te rechtvaardigen, die komt natuurlijk om gewoon zélf zijn vragen over Henk’s gezondheid te stellen.

Veel vragen met aan te kruisen antwoorden als …. altijd, meestal, vaak, soms of nooit.
Ik doe dus alsof ik hem wil helpen met het invullen  en lees vragen én mogelijke antwoorden voor.
Wel  zorgvuldig uitgezocht want wat hij eet en drinkt per dag weet ik wel, vragen over gehoor en gezichtsvermogen weet ik ook de antwoorden wel.  Al snel blijkt dat hij de vraag al kwijt is wanneer ik de keuze antwoorden oplees, en toch is  een deel van vragen niet heel ingewikkeld.

Ja ja, dat cadeau komt er aan hoor,  ik heb er even een foto van gemaakt maar dan hoor je natuurlijk niét op welke “diep uit zijn hart komende” toon het zonder enige aarzeling  gezegd werd…….

Ik loop even naar de keuken om te voorkomen dat hij ziet dat de tranen me in de ogen springen want het is héérlijk om te horen dat hij zijn huidige leventje als puur geluk ervaart.
Dat is het bewijs dat het góed is dat ik hem niet met zijn dementie confronteer. Ik huil eigenlijk nooit omdat er dingen verloren gaan of moeilijk zijn, maar hier kan ik de tranen niet bij tegenhouden…..
Zei ik al dat ik slecht tegen complimentjes kan?”

     

.

Advertentie

stik….

Ja dat zei ik van de week hardop maar ik bedoelde het gewoon als een aanmoediging, niet als iets lelijks, heus niet! M’n naaimachine werd aangespoord te doen waar ik hem héél lang geleden voor kocht, stikken! Maar ja, ik hoorde al langer de meest vreemde geluiden en er waren ook regelmatig wel steekjes los. En nu plofte ineens het halve spoelhuis eruit dat ik met engelengeduld en kunst en vliegwerk er weer weer in kon fabrieken. Helaas werd het daar allemaal niet beter van.

Tijd om eens te overwegen hoe nu verder. Echt kleding naaien doe ik niet meer maar er komt toch nog regelmatig wel iets van een herstelwerk voorbij, een broek korter maken of een kussenhoesje maken. Moet ik dáár nou nog een nieuwe machine voor kopen? Maar eens overleggen met Inge die zélf geen machine heeft en dus ook wel eens een klusje voor me heeft. Ze wil eigenlijk ook wel zelf om leren gaan maar mééstal komt ze pas met een klusje wanneer het te ingewikkeld is voor “een leek” en dan ben ik een slechte leermeester, “doe ik wel even zelf”, tja, daar leert ze het natuurlijk niet van.

We gaan gingen dus samen op pad, op zoek naar een simpel machientje. Dat simpelste machientje kan nog altijd méér dan m’n oude machine die alleen kon zigzaggen en knoopsgaten maken. Het simpelste waar we naar kijken kan ook nog een aantal afwerk- en sier steekjes maken. Er kunnen zelfs 2 naalden tegelijk in. Alles in te stellen met drie knoppen.

Maar wat de doorslag geeft is dat de draad door een handig apparaatje zélf door het oog van de naald gedaan wordt, dat is naarmate mijn oogjes achteruit gaan wel een dingetje.
Voorlopig is het nog gewoon mijn naaimachine maar Inge’s naam staat er al op zal ‘k maar zeggen. Eerst moet ze er mee leren omgaan en daar gaan we van de winter samen aan werken, precies, een soort workshops.
Ondertussen heb ik het klusje waar ik mee bezig was afgemaakt, de draad eigenlijk zonder er erg in te hebben wonderbaarlijk “vanzelf in de naald gekregen”.
Alleen, toen ik het later bewust nog eens probeerde lukte het me niet meer… het ligt op het puntje van tong om te zeggen dat ik gena….. ,eh…. nee, dat zegt een dame niet.
Ik ga het nog wel eens navragen bij die aardige meneer die het voordeed.

.

.

     

tot het gaatje

Het wordt me wel eens gevraagd, hoe lang ga je door met werken voor de drukkerij. Tja, weet ik veel, zolang ze me nodig hebben én ik nog de mogelijkheid heb om “tot het gaatje”te gaan!

Ook vandaag lagen er weer 500 labels waar ze in de drukkerij even geen gat in zagen, kijk, dan ben ik niks te beroerd om er even 500 gaatjes in te maken. Dat moet er dan uitzien om door een ringetje te halen natuurlijk eh…. oke, dan maak ik die ringetjes er ook maar meteen in.
Zo’n label moet vaak ergens aangehangen kunnen worden maar ze weten er op de drukkerij geen touw aan vast te knopen en praatjes vullen geen gaatjes dus dan neem ik de touwtjes in handen.
Ach, je moet ook niet aan mannen vragen er een knoop in te leggen en dus knoop ik wel even die 500 touwtjes in de gaatjes na ze de maat genomen te hebben.
Aan mensen die niet tot 10 kunnen tellen heb je niets als ze per 50 gebundeld moeten worden.
Al zóu je er in theorie nog wel uit kunnen komen 6x tot 8 tellen en dan nog 2 extra. Voor mij niet nodig gelukkig.
Als alles klaar is even in een doosje verpakken en dan zoek ik het gat van de deur weer op. Leuke bijkomstigheid…. ik heb nu weer écht een vrij weekend want maandag mag ik weer, iets met loten, nieten en grote aantallen!

.

   

tuincontroleur

Terwijl ik gistermorgen het hoofd boven water probeerde te houden in het zwembad blijkt m’n voortuin bezocht te zijn door een “groene “controleur”.
Naar ik aanneem in verband met mijn vorige logje waar ik duidelijk liet zien dat het echte groen hier verloren lijkt te gaan door het welig tierende onkruid.
De groene man had een kaartje in de bus gedaan en ik kwam er dus gelukkig met een waarschuwing vanaf.
Want hoe vriendelijk de tekst ook was, het verslag dat hij over dit bezoek schreef laat toch zien dat hij m’n buren al heeft laten schrikken. Dat ik de buurvrouw sindsdien niet meer gezien heb is een veeg teken.

Je begrijpt, ik neem geen risico en dook vanmorgen metéén de voortuin in om orde in de chaos te scheppen. Weg met alle onkruid dat eigenlijk een soort parasiet is, ze slurpten het béétje water dat nog in de grond zit weg en m’n nu bruine plantjes hadden het nakijken. Ik trotseerde (net als de controleur gisteren) de warmte én kweekte rouwrandjes aan m’n nagels als boetedoening.
PPfffttt…… ik had het wel gehad na een uurtje, maar dan kwam ik er toch nog stukken beter af dan die “groene controleur” van gisteren…. die “fietste”even langs vanuit Beverwijk……. dat mág wel een kanjer heten!

.

.

   

camouflagetuin

Yep, mijn voortuin is eigenlijk een beetje in camouflage kleuren, bruin en groen. Kijk…..

Herfst vorig jaar had ik de voortuin laten herinrichten en in het vroege voorjaar zag het er allemaal fris en fleurig uit. Maar tóen kwam die heerlijke zonnige zomer, de achtertuin gaf geen krimp maar tja, die voortuin, dáár gebeuren vreemde dingen.
Zo zijn ondertussen de rollen anders verdeeld dan de bedoeling was. Een deel van de planten die gewoon op een oude plaats bleven staan zijn groen, het deel dat een nieuwe plaats kreeg is nét zo bruin als de meeste nieuwe aanplant. Wat de tuin toch nog een groene indruk laat maken zijn de plantjes die er “door niemand” ingezet zijn.
Precies, onkruid heeft blijkbaar geen last van droogte, het tiert welig waar de rest van de planten zieltogend bruin hangt te wezen.

De kleine Azaliaachtige zijn bruin, de paarse Rododendron ook. Maar het kleine tapijtje wilde aardbeien geven een stukje tuin weer een groene uitstraling , met dank aan die beruchte “niemand” die al zovéél op zijn kerfstok heeft.
De verplaatste Camelia is bruin maar wordt opgefrist door nieuwe scheuten van de blauwe regen die de tuinman verwijderd had….. eh…. zou die tuinman dan die zoveel geplaagde meneer niemand zijn? Dan is hij ook verantwoordelijk voor de paardenbloemen en het fijne groen met gele bloemetjes dat steeds weer opduikt, hóe vaak ik het er ook uit trek.

Zucht weggegooid geld die tuin opnieuw aan laten leggen….. ik had beter de grond braak kunnen laten liggen en het aan “niemand” over gelaten voor plantjes te zorgen.
Dan had ik nú gewoon een echt groene tuin gehad met volop onkruid planten die blijkbaar prima zonder water kunnen.

.

.

.

   

probleem opgelost

Echt waar, problemen worden soms al opgelost zonder dat ik er moeite voor hoef te doen. Ik zat nog in mijn maag met een foto die ik gemaakt had in het Haagse kunstmuseum in de Mondriaan expositie. De info bij die foto was ik vergeten te fotograferen en nu weet ik dus niet of het “een Mondriaan” kunstwerk was of iets van een kunstenaar die door hem geïnspireerd was.

Het kan altijd erger want ik vergat óók een foto van de Mondriaan’s bekendste werk, de Victory boogie woogie, te maken.
Naar mijn idee een beetje rommelig knutselwerkje met hier en daar wat vuil geworden witte plakkertjes maar oke, de schilder had het ook niet af kunnen maken hoorde ik laatst

Maar ik ben weer afgedwaald ik was nog op zoek naar de betekenis van dat andere kunstwerk van geverfde latjes waar ik wél een foto van heb.

Geen idéé van wie en wát het was…. en tóen las ik het logje van Anneke. Zij was met haar kleindochter naar het “zomerhuttendorp” geweest. Zo’n festijn waar kinderen in de vakantie van oude pallets hutten mogen bouwen en die helemaal naar hun eigen idee mogen timmeren en desnoods pimpelpaars verven. Ze was er zelf jarenlang vrijwilliger en na twee corona jaren wás er weer een soort huttendorp maar dan zónder hutten bouwen want schrijft ze in haar logje …..

Hout is goud momenteel. Kregen we van een bedrijf vroeger altijd zo’n 300 pallets die een paar jaar geleden nog maar amper een euro opbrachten bij een opkoper. Dezelfde pallets zijn nu rond de 5 euro waard en dan geven bedrijven dat niet zo snel zomaar weer weg.

En dán valt het kwartje bij me, het museum heeft beslag weten te leggen op één van de laatste ontwerpen van zo’n door kinderen vertimmerde pallet!

( sorry, sorry, sorry, ik mis gewoon een “kunst gen” en kán het niet laten mijn zienswijze er op los te laten)

     

     

bloemetjes buiten

Een beetje druk gehad met werken dus had ik zélf geen tijd om de bloemetjes buiten te zetten, geeft niks want dat dat heeft de gemeente Rijswijk al voor me gedaan Eh, …..gezet, in de meeste gevallen kan ik beter zeggen “gehangen”.

Al jarenlang hangt er in het oude (dorp) deel van Rijswijk aan iedere lantaarnpaal een grote bak geraniums. Staat echt heel gezellig en ze worden goed bijgehouden.
Zelfs in deze warme zomer zien ze er prachtig uit. Geen verdorde bloemen of blad te vinden.
Er staan ook palen waarlangs kabels gespannen zijn, bij seizoensevenementen hangt daar verlichting aan.
Ook die palen krijgen een bak geraniums maar dit jaar voor het eerst hangt er óók iets “bloemigs” aan de draden voor de evenementen versiering.

Het ziet er heel gezellig uit al zijn de kleurige bloemenbollen die tussen de draden hangen dan geen échte bloemen. Tja, ik houd niet echt van nep bloemen maar van een afstand is dat toch nauwelijks te zien en in zo’n ronde bol zal al helemaal geen wateropslag mogelijk zijn om deze geweldige zomer te overleven.
Feestelijk toch, de bloemetjes buiten zetten terwijl je er zélf helemaal niets aan te hoeft doen.

melkmeisje en zo

Het meisje met de parel, het melkmeisje …. allebei schilderijen van Vermeer en in een erg leuke familietentoonstelling thema gemaakt in het Mauritshuis. Héb je nog (klein) kinderen die zoetgehouden moeten worden, dóen zou ik zeggen. Nog tot 28 augustus is er van alles te doen voor de kinderen.
Ik was er vanmorgen met m’n oudste kleindochter die háár kinderen Levi en Amber natuurlijk meenam.
Yep, ik zat alwéér in de culturele hoek en geheel tot m’n genoegen. Misschien ben ik gewoon nog (of alweer) een beetje kind.

Voor de kinderen is er van alles te doen, ze mogen een eigen tentoonstelling inrichten, ze kunnen ruiken wat er te ruiken viel toen Vermeer schilderde op bepaalde plaatsen, natuurlijk kun je een foto maken van “het meisje met de parel”, mist je zelf een meisje bij je hebt. En zie de parel maar los te branden uit de handen Amber, ze had ‘m maar wát graag in haar oor laten hangen. Ze konden naar muziek luisteren zoals de instrumenten op de schilderijen gemaakt zouden hebben. Met uiteraard kopieën van alle schilderijen waar het ging. Het ontging Amber niét dat er een naakt meisje opstond …..haar heldere stemmetje geen décibel gedempt klonk het door de zaal “grootje kijk, ik zie haar Va …goolgle censuur gina”!!!! Héérlijk!

Levi was niet tot verkleden te verleiden maar zat heel secuur naar het voorbeeld te kijken toen hij zelf een meisje met de parel mocht schilderen. Bij de voorgetekende hoofddoek moesten kinderen zélf het gezicht tekenen waarna ze de Vermeer mochten uithangen en een schilder palet kregen.
Of ze konden de contouren van een stad maken met stempels, die ze ook weer in konden kleuren. Er werd héél serieus gewerkt. Nee ik heb niet geschilderd, ik mocht alleen genieten van hoe ze bezig waren, het kán nog hoor, doén als je in de buurt woont, zó leuk!

.

.

   

afstand houden

Ja hoor, zo af en toe doen we óók leuke dingen met Sebastian en zijn lief maar…. wat foto’s betreft neem ik wel een beetje afstand, Ze zijn nog jong en hebben zélf dus nogal moeite met afstand houden als je begrijpt wat ik bedoel en dat soort foto’s moeten niet op het internet blijven zwerven want een éérste liefde hoeft niet meteen de ook de laatste te zijn.

Vanmorgen met Inge én het stelletje het grote winkelcentrum in de buurt afgestruind omdat er wat kleding aangeschaft zou moeten worden,
We zijn natuurlijk niét hun chaperonnes en waren ze af en toe even kwijt, oeps….., vergiste we ons nog bijna en wilde dit koppeltje aanspreken want de gelijkenis was best groot.
Tja, dat afstand houden is nog lastig bij prille liefde. Ach we kunnen de zon wel in het water zien schijnen, ook jong geweest toch?
Ja, ,ja, ja, dat is héél lang geleden maar m’n geheugen functioneert gelukkig nog prima.
Nou ja iedereen uiteindelijk toch geslaagd.
Er was veel afgeprijsd en ook ik liep tegen een aardig jurkje aan dat maar niet opzij wilde gaan, zucht…. dat moest dus maar mee naar huis.

Bij een vorig bezoek aan dit winkelcentrum was de snackgelegenheid aldaar me al opgevallen. In de eerste plaats als “knap duur” maar met wel bijzondere “sausopties” Niet alleen heel véél verschillende sausen waar je je friet onder kunt verstoppen, maar die komen niet zomaar uit een emmertje met een kraantje erop.
Keurig op een rij, of kan ik beter zeggen “keurig in het gelid” staan de saus dispensers achter de toonbank en laten zich door een snelle handbeweging verleiden een klodder saus te laten vallen.
Gelukkig neem ik nooit saus áls ik al een friet neem, zelfs geen mosterd op een kroketje want……… ik wéét het niet!

zó flauw…

Ja hoor, gebrek aan zout levert natuurlijk flauwigheid op. Nou ja, zolang ik niet flauwval is er niets aan de hand natuurlijk.
Tot m’n verbazing kunnen mensen nog wel lachen om flauwigheden met een baard, eén dame was een appelflauwte nabij bij de bakker ……..!

Ik; leg een zak bruine bolletjes op de toonbank
Verkoopster; weet U dat U derde zak gratis krijgt?
Ik; ja, daarom heb ik de derde zak gepakt, die andere 2 heb ik niet nodig!

Het zal de warmte wel zijn dat het dikke pret was in de winkel (of niemand had een snuifje zout bij zich) ! Natuurlijk moest ik gewoon voor de zak bolletjes betalen want “zó werkt het helaas niet” vertelde de verkoopster met een grote grijns!
Ach, het valt te proberen dacht ik en in ieder geval hadden we het bij de warme bakker even niét over de warmte.

.

.