slapend rijk worden?

Hoewel rijk worden zal wel loslopen maar tjonge, wat wás vorige week een drukke week, Op de drukkerij waren een paar tijdrovende “handkarweitjes” . Een deel kon ik thuis doen, is ook hard werken maar dan kan ik het over de hele dag verdelen.
Als we op de drukkerij werken kan ik steeds minder lang blijven ,   dat hangt  een beetje af van “de vorm van de dag” van Henk.

Echt werken lukt niet meer maar  hij zit volmaakt tevreden  de stapeltjes kaarten die ik klaar heb op te stapelen, in een doosje te zetten, ze nog eens te tellen om daarna  in een ander doosje op te stapelen  en zodra ik er weer een stapeltje bij leg  van voor af aan te beginnen.  Iedereen blij…. tot hij moe wordt en dat is steeds eerder terwijl ik graag nog even door blijf gaan om het werk af te maken.

Maar ook dát is geen probleem . In de auto heb ik altijd een kussen en een plaid en in de keuken/kantine staat een heerlijk bankje en dus……doet Henk een poging om slapend rijk te worden.

.
Ja sorry, alweer een slaapfoto maar hij slaapt per etmaal ook meer dan hij wakker is. Maar geweldig toch dat het allemaal kan, de enige deur naar buiten die ik niet kan zien vanaf waar ik bezig ben wordt door één van de collega’s op slot gedaan.
Na een uurtje is hij wakker en komt weer “helpen”. Hij telt nog even enz…en als er iemand de boel in komt pakken vraagt die opgewekt aan hem: “klopt het allemaal? Dan ga  ik het inpakken “.
Klus geklaard en tijd om nog heel even op de boulevard uit te waaien,……  zeg ik toch…. wij maken   onze eigen “dagopvang”, (en worden daarbij geweldig geholpen) zou eigenlijk iedereen moeten hebben.
Dat hij bij thuiskomst alweer moe is en gaat slapen geeft niets.
Als hij wakker is “leeft hij” en als hij slaapt hangt hij niet in een stoel maar ligt redelijk comfortabel.
Ik realiseer me dat het een beetje veel Henk is de laatste tijd, maar ja, mijn dagen bestaan ook uit een beetje veel Henk.

 

zó lief weer

Tjongejonge…. ik ga me ondertussen een heel bijzonder mens voelen….. het was wéér zaterdag en er lag wéér een onverwacht pakje in de brievenbus, zónder afzender.

Had ik vorige week nog een héél vaag  vermoeden…. deze keer écht geen flauw idee wie me zo verwent. In ieder geval niét zwarte Piet, want de meeste hebben het vandaag nog  druk met hun opleiding zag ik, het paard van de Sint leren berijden, dat is soms nodig.

Over het dak leren lopen, pakjes in de schoorsteen mikken…enz dus deze Pieten waren die zaterdag nog niet gediplomeerd.

Maar ja, wie maakte dán dit lieve “kop op” gebaar .
In de doos een glazen kokertje waarin een klein ” groeimatje” opgerold zit.
Dat kan in een bakje aarde gelegd worden en met goede verzorging komen daar dan bloemetjes uit.
Tja. ik kán natuurlijk aan iedereen gaan vragen “heb jij dit gestuurd” maar  dat doe ik maar niet.
Ik ben bang dat dát  een soort “aanmaning” lijkt  in de  trant van  “hé, dat had ik van jou ook wel eens verwacht”! Niéts is minder waar natuurlijk, ik  word hier eigenlijk best een beetje verlegen van. .
Maar natuurlijk ga ik snel een passend bakje zoeken en dan hier verslag doen van hoe alles groeit en bloeit.
In de hoop dat de goede gever óók hier leest want dat weet ik natuurlijk ook niet zeker.
Maar toch, dankjewel lieve knuffel stuur(d)(st)er!

 

 

onbegrip

Nederlands Openbaar Ministerie beschuldigt arts van moord in euthanasiezaak rond zwaar dementerende vrouw.

Als er ergens onbegrip voor de ziekte dementie  blijkt dan wel uit deze veroordeling.
De arts heeft met de patiënt samen alle regels in acht genomen  die euthanasie   mogelijk moeten maken. Echter….. een dementiepatiënt kan niet meer voldoen aan de laatste eis, expliciet vragen om de dood voordat  de arts de dodelijke medicijnen toedient.

Dat betekent in de praktijk dat het voor een dementie patiënt nutteloos is een euthanasieverklaring op te stellen op het moment dat hij/zij nog overwegend goed kan verwoorden wat hij/zij wil. Tenzij hij/zij dat ook laat uitvoeren op het moment dat er nog wat maanden, of zelfs jaren, kunnen komen dat de ziekte in hoofdzaak lastig is maar het leven nog niet helemaal domineert.

In het stadium waarin Henk nu zit kan hij ja zeggen en nee bedoelen, en is een gesprek met hem voeren meestal een vorm van “ieder een eigen verhaal vertellen” zonder enige logica. Zijn voorstellingsvermogen is dermate “kapot” dat hij al niet weet of hij sla wil eten, of toch liever worteltjes, hij zegt bij beide voorstellen “ja” en zou helemaal niet vreemd opkijken als ik me ineens realiseer dat de andijvie  nu echt op moet en hem andijvie voorzet. En zó iemand zou dan alsnog moeten bevestigen dat hij dood wil.

Ineens telt niet meer dat zo iemand destijds, nog in het bezit van het volle verstand, besloot dat de ziekte  ondraaglijk zou zijn wanneer die zijn mensonterende karakter zou laten zien. En vergis je niet, ik maak hier dagelijks dingen mee waar Henk zich 10 jaar geleden voor geschaamd zou hebben.
Hoewel niet alles meer tot hem doordringt veroorzaakt het weer wél  grote stress op de momenten dat hij het zich bewust is maar  geen hulp accepteert.
En vergeet niet  het verdriet van zijn onmacht juist omdát hij zich niet kan uiten zoals hij zou willen.

De onsmakelijke details zal ik je besparen maar  laat het duidelijk zijn, het maakt het leven niet héél benijdenswaardig. En niet alleen voor hem.
En dan krijgt deze arts dus nu een strafblad met “moord”achter haar naam terwijl ze eigenlijk een medaille verdiend. In Nederland kunnen huisdieren vaak “menswaardiger”sterven dan mensen met dementie.

Heus het hoeft niet héél makkelijk gemaakt te worden maar sluit de rechter die deze uitspraak heeft gedaan eerst eens een half jaar op met een dementerende in het laatste stadium.
Dan kan de rechter een beter oordeel vormen   over “de levensvreugde” die een patiënt in zo’n uitzichtloze situatie heeft. Dat zou misschien een beter inzicht geven in de (on) mogelijkheden en een herwaardering kunnen geven aan een eerder, volgens de regels,  geuite doodswens .

nieuw muisplekje

Heeft iemand me gemist? Normaal zet ik immers om de andere dag een nieuw logje!  Nee is niet verplicht natuurlijk maar zo’n vaste regel vind ik prettig, Gisteren kwam het er ff niet van, ik zit altijd met lappie op schoot op de bank en de muis rolt prima over de bekleding van de bank .
Maar gisteren was ik m’n ” muisplekkie”  kwijt. Precies, jij hebt opgelet, vandaag zou de nieuwe bank gebracht worden en dus moesten de 2 oude bankjes er vast uit omdat ze tussen 7 en 10 uur  de nieuwe zouden brengen.

Dit soort operaties zijn met een demente man in huis net even ingrijpender dan normaal. Gelukkig stond ik er niet alleen voor.
Ruud en zijn lief kwamen, bijna vanaf het vliegveld ( nou ja, beetje overdrijven moet kunnen) in ieder geval nog dik in de jetlag  even de bankjes wegwerken.
Helaas kan de gemeente reiniging ze pas vólgende week dinsdag ophalen en dus werden ze keurig in de voortuin voor het raam geparkeerd, op straat moet nog even wachten. En zo zaten we  dus ineens op de tuinstoelen in de huiskamer, zónder een plekje voor de muis.

Natuurlijk had ik nog wél even naar de firma gebeld want om 7 uur in de morgen ben ik weliswaar wakker maar ben ik druk doende met Henk wassen en aankleden en tussen de bedrijven te zorgen dat ik zelf ook iets aan heb en fris ben.  Een vriendelijk dame vertelde dat we de derde op de lijst waren en het dus zeker niet voor 8 uur zou worden…pppfffttt…!

Maar natuurlijk weet Inge  hoe lastig dit soort dingen is en was Inge al om half 8  hier. In hoofdzaak om Henk bezig te houden  want “even een bank binnenbrengen” is gewoon  een bende”……….

….eer alles in elkaar gezet is en ergens op lijkt.

Gelukkig valt de grootte reuze mee, ik hád wel heel nauwkeurig gemeten maar soms is zo’n stel dat in de winkel heel bescheiden lijkt toch best wel groot zodra het in huis staat.
Er moest nog wel even een hoektafeltje weggewerkt worden én alles dat er op stond (het was mijn bloemenhoekje bij uitstek) maar dat is zo goed als gelukt.
Beau maakt het allemaal niet uit, oke hij krijgt gewoon hetzelfde fleece dekentje (je wéét het maar nooit met die nageltjes)en hetzelfde kussentje maar in een prive hoekje.

Voor Henk is  het allemaal nog wat onwennig, ruimte genoeg voor “tukjes” in alle gewenste richtingen maar wat dóe je ermee zie je hem denken.
De stof van de bank is niet erg muisvriendelijk maar dát is opgelost met een muismat dus  ja hoor, ik ben er weer, heb mijn plekje weer gevonden.

bij de tijd

Wie met enige regelmaat vanaf Schiphol reist is wel bij de tijd wat “de tijd” betreft.  Omdat iedereen die op reis gaat natuurlijk wél met de tijd bezig is maar meestal al met het hoofd op de vakantiebestemming is kwam tot nu toe niemand op het idee mij in te seinen dat er toch wel een onwijs leuke klok te vinden is na het inchecken. Mijn laatste vlucht van en naar Schiphol was in 1991en die klok was er toen zeer beslist nog niet.

Maar Ruud kent z’n moeders voorliefde voor zaken waar wel een logje in zit,  als hij “ergens”  op een vliegveld (volgens mij was hij op weg naar onze tegenvoeters)  naast een best vreemde figuur zit stuurt hij een selfie.
Eh…. wie Ruud is?  Degene die het meest op mij lijkt natuurlijk.
Klopt, voor zijn consultingwerk  moet hij af en toe nog wel Nederland uit, en ook de congressen vinden nog steeds over de hele wereld plaats.
Hij stond nu op Schiphol omdat hij  eh… waar ook alweer, ergens in de USA als “sprekert” is uitgenodigd.
Uit milieubesparende maatregel plakt hij er maar een extra weekje aan en neemt zijn lief mee. Vakantie en wat vrienden bezoeken waarvoor hij dan géén extra vlucht  hoeft te maken, toch?
O ja, de klok op Schiphol dáár stuurde Ruud een filmpje van. Ik vind ‘m leuk! Qua formaat lijkt het wel mogelijk dat er in inderdaad iemand hard aan het werk is maar ik ga er toch maar vanuit dat het een reuze knappe computeranimatie is, als dát geen leuke afleiding is als je nog even moet wachten!

Met dank aan medeblogster Ferrara hier meer info over de klok.

 

uit de kunst

Alweer een hele tijd geleden maakte ik een logje over kunst. Dat kwam doordat ik op de drukkerij een boek in handen kreeg met foto’s het werk van een kunstenares. Toevallig kreeg ik toen ook een tekening van  de nog maar 3 jarige . achterkleinzoon Levi.
Als kunstbarbaar zag ik eigenlijk geen verschil tussen die tekening van Levi en de tekeningen van de kunstenares. Sommige van mijn lezers wél, maar die waren dan zo slim om te zien dat er vouw liep over één van de tekeningen die ik liet zien.

Kort geleden vond Inge wat oude kindertekeningen terug van onze kleinkinderen waarvan sommige, met wat fantasie, zeker wel abstracte kunst genoemd mogen worden. Net als in het logje  kunstbarbaar . mogen jullie de echte kunstwerken eruit halen, of andersom natuurlijk.
Namen weet ik niet, gewoon geziocht op het internet wat er in die stijl zo’n beetje te koop is en door  de  foto galerij willekeurig neergezet.
Kom op kunstkenners!

 

 

 

eigeel

Toen ik nog kind was  was het paasfeest dé reden om nieuwe kleding te krijgen. Maar nadat ik niet meer groeide, ( althans niet in de lengte) verwaterde dat en ging hoogstens het weer tijdens de paasdagen een rol spelen.
Dit jaar liep ik kort voor Pasen tegen zelfs 2 jurkjes aan die naar m;n zin waren.
Eindelijk weer een lengte die de  “wat minder gestroomlijnde delen” van m’n benen bedekt.
En vooral niet zó strak om mijn, toch hier en daar wat uitstulpende lendenen, dat de gelijkenis met een rollade niet denkbeeldig is
Eén ervan zelfs nog in één van de ultieme paaskleuren.
We dronken koffie met Ruud en zijn lief in een gezellig “buitengebeuren” ergens in Delfgauw en strekten even daar  de benen  na de lange zit op het terras.
Niet ver maar natuurlijk komen we áltijd wel iets tegen dat de aandacht trekt.
Je ziet Ruud denken “mijn God, moeders ziet weer log voer”.

Hij heeft gelijk natuurlijk, in  de rand van het groen  ligt iets  dat nadere inspectie behoeft, het blijkt een klein speelgoedbeertje te zijn  waar we iets wonderlijks aan menen te ontdekken.

Heel luguber is de plaats waar oogjes zouden moeten zitten hol , jakkes, gunnen zelfs speelgoedbeestjes elkaar het licht in de ogen niet ?
Of eh… is het toch waar dat kraaien glimmende dingen niet kunnen weerstaan en hebben met hun snavels de ogen uit het beertje gepikt. In de natuur is het immers “eten of gegeten worden”!
Mwah….. slecht scenario, waarschijnlijk zijn de kraal oogjes er bewust uitgehaald om te voorkomen dat de kleine eigenaar/eigenaresse ze er uit zou peuteren en in de mond steken.  Mooier is het niet van geworden, beetje luguber, waarschijnlijk van een kindje  van de Adamsfamily, dan kan bijna niet anders.