gelijke monniken ?

Gelijke monniken gelijke kappen, mooi spreekwoord alleen ff jammer dat er bij gemeente geen monniken werken, die hebben dus zwaar maling  aan die gelijke kappen.
Na de afwijzing voor een bijdragen voor de traplift  moet ik binnen 6 weken bezwaar indienen, ondanks de ( ook voor de post) drukke decembermaand doe ik dat dus ruim binnen de tijd.

Op vrijdag 10 januari ontvang ik een brief met een formulier om aan te geven of ik “gehoord”wil worden. Het bijgevoegde aanvraagformulier moet ik dan ingevuld en ondertekend ….

….Inzenden……. dus welgeteld 8 dagen waarvan  slechts op 5 dagen post bezorgd kan worden.
Je zóu zeggen, ze maken er haast mee maar niéts is minder waar…..

De oorspronkelijke tijd waarin normaal  zo’n procedure in behandeling genomen kan worden wordt niet eens vermeld, en dáár komt dus nog 6 weken bij!
Zucht, gaat een zaak van de lange adem worden vrees ik!

Voor wie zin heeft in  mijn aanloopje naar een hoorzitting….. ga gerust je gang en lees verder…………maar sla het gerust over.

Rijswijk 6-1-2020

1. 1 losse bijlage t.w. de officiële afwijzing van de gemeente

Aanvulling op mijn brief d.d 8-11-2019 uw kenmerk xxxxxx

Art. 9, t.w “men heeft géén recht op een vergoeding wanneer het hulpmiddel niét vooraf aan gevraagd werd”  is m.i. een grof staaltje onbehoorlijk bestuur.

Gevraagd naar de reden van  dat artikel  werd “het voorkomen van misbruik” aangegeven.  Doorvragen over wélk misbruik leverde het volgende antwoord op. “U heeft de traplift betaald, had dus het geld en heeft geen bijdrage nodig.

Omdat de lange wachttijden bij  de WMO een stuk bekender zijn bij “cliënten” dan  het art. 9 uit het reglement  lijkt  het artikel slechts  te bestaan  om niet te hoeven uitkeren.

Men  profiteert van het feit dat ieder weldenkend mens, geconfronteerd met gevaarlijke situaties in een 24 uurs mantelzorgsituatie, wel móet kiezen voor opties die het gevaar kunnen verminderen.

Al moet het geld geleend worden of, zoals in mijn geval met een gezond huishoudboekje, door het schuiven met reserveringen voor andere belangrijke zaken die dan maar moeten  wachten tot  een bijdrage het ontstane  gat kan vullen.
Niemand is immers gebaat bij van de trap vallende mensen, zeker de zorg niet, zodra ik uitval moet mijn man naar een tehuis.

Art. 9 moet dus geschrapt worden, de aanvraag wél  vooraf  indienen betekent immers niét automatisch recht op een bijdrage. Ter zake doende  beoordelingsregels  zijn;

“is er een noodzaak” en “ is het redelijk dat er een bijdrage gevraagd wordt”
De WMO  heeft de plicht dát te onderzoeken  maar door art.9  wordt daar  dus zelfs niet naar gekeken in die gevallen dat men zélf snel in actie  komt uit noodzaak.

Qua efficiëntie zou de WMO nog iets van me kunnen leren.
Omdat ik wél het kostenplaatje voor ogen heb (en bést wel andere dingen aan mijn hoofd heb)   vroeg ik de casemanager pas bij het eerstvolgende contact, (heel kort) na plaatsing van de lift een aanvraag in te dienen.

Men had in de aanvraag al kunnen zien dat de lift al geplaatst was ,  toch zet men  mensen aan het werk om een afspraak voor huisbezoek te maken, dat na drie maanden ook plaats vindt om in 2 minuten te constateren  dat  door art.9  geen recht is  op  ondersteuning.

Ook daarna worden mensen aan het werk gehouden om een “ondersteuningsplan” te schrijven waarin staat dat géén ondersteuning zal plaatsvinden. Een gotspe!
Het ondersteuningsplan blijkt dan weer  géén “weigering”   te zijn, daarvoor moeten wéér mensen aan het werk om een officiële weigering op papier te zetten en te verzenden.
Als simpele ziel ontgaat mij de noodzaak voor dit extra werk maar het verklaart wél waarom je bij de WMO dus  10 weken moet wachten op zelfs maar een reactie!
(vervolg blad 2 )

Over de noodzaak van snel een traplift dit;
Al zou slapen op de bank in een noodgeval wel een nacht kunnen, wegens mijn man’s  ontlasting incontinentie (waar hij wegens flink gevorderde dementie zelf niet mee om kan gaan)  moet ik ook in de nacht helpen maar zou dan ook beneden moeten slapen wat niét kan.
Een volwassen man’s edele delen dagelijks enkele malen van (veel) poep ontdoen is géén optie aan de keukenkraan of wc fonteintje, daarvoor is de badkamer noodzakelijk. En die is boven.

Over misbruik dit;
Als ik misbruik zou willen maken zou ik  een PGB aangevraagd hebben, dáár wordt voor miljoenen mee gefraudeerd kwam nog kort geleden in de media. Wij zijn van die sukkels die eerst alle reserves steken  in aanpassingen voor het bed, badkamer , alarmsysteem, huishoudelijke hulp, rolstoel, invalidekaart enz.  en dan van de WMO tot nu toe alleen maar afwijzingen kregen  voor welke hulp dan ook die op papier  zo gul aangeboden wordt aan mantelzorgers. En dat terwijl ik al  3 jaar lang 24/7 voor mijn ondertussen zwaar demente man zorg.

Reken eens uit hoeveel ik de zorg al uitgespaard heb…… en met mij vele anderen die de tijd en de energie niet meer hebben om het gevecht met dit soort bureaucratie aan te gaan.
De WMO komt afspraken niet na ( er zouden mij meerdere opties geboden worden) en bezorgt mij slapeloze nachten waar  de WMO bedoeld is om mijn zorgen te verlichten.

Geloof me, ik blijf zélf voor mijn man zorgen tot ik erbij neerval, óók zonder Uw medewerking, want zelf vind ik bij de huidige zorg de pil van Drion een prima optie, ik heb hem in huis,  mijn man is mijn pil van Drion.

Mevrouw Rietepietz

tja.. die kerstgroet

Sinterklaas bracht me   een kerstgroet vanuit Spanje, je weet wel, de bloemen bon die op 5 december uit de zak van Sinterklaas kwam. En de bon was méér dan ruim voldoende voor een kerststuk dus ik mag er nog een paar keer bloemen mee kopen. Dank U Sinterklaasje.

De al binnengekomen kerstkaarten hangen ook, heel gezellig.  Er is wel duidelijk een tendens naar minder kerstkaarten per post. Logisch, er zijn ondertussen ook genoeg andere manieren om familie en vrienden fijne kerstdagen en een voorspoedig nieuwjaar te wensen.
Je kunt bellen, maar dat is ook al een beetje achterhaald, een @mail sturen of een appje met een leuk plaatje met je mobiel sturen.

Eén trend begrijp ik niet zo goed. Ik ontving per app een lampion (zonder kerstwens) van een donatie aan het KWF die iemand stuurde b.w.v. kerstwens. Dié logica ontgaat me, je stuurt wél of geen kerstwens en als je dat niét doet kun je  daar tal van goede en ook wel verkeerde redenen voor hebben.
Maar blijkbaar voelen mensen die géén kaarten sturen zich daar wat ongemakkelijk bij, hebben het gevoel dat ze dat moeten compenseren door een donatie te doen aan een goed doel. Maar wie of wát compenseer je dan, of is het vorm van je geweten sussen omdat het toch niet goed voelt niets te versturen.

Ik hóef helemaal niet te weten of en zo ja waaraan men doneert Bovendien heb ik niet zoveel  op met die grote liefdadigheid fondsen, ze hebben alleen al veel geld nodig om zichzélf in stand te houden, dure gebouwen, BNners in de watten leggen en dat soort dingen. Veel geld blijft op de plank liggen omdat er, volgens zeggen,  vaak geen geschikte onderzoeken zijn. Onnodig te zeggen dat ik gewoon kaarten blijf sturen aan familie en vrienden.

In de logwereld ligt het weer net even anders. In verreweg de meeste gevallen heb je helemaal geen achternaam en adres van je lezers en worden de wensen in een logje en de reacties geuit . Daar maakt de éen wat meer werk van dan de ander en ook dat is allemaal prima. Bij mij staat de kerstwens er altijd pas op kerstavond op, voor “nieuwelingen” kan dat een cultuurshock zijn en wordt al ruim 10 jaar in een filmpje gedaan.

Daar probeer ik altijd een kerstgerelateerd persoon of “ding” voor op te trommelen. Blijft naarmate de jaren verstrijken altijd maar de vraag op er nog iets of iemand te vinden is dat/die nog niet op kwam draven. Kerstman, kerstboom, kerststuk (niet te verwarren met  ‘een lekker ding”) kerstster, kerstengel ,sneeuwpop….je kunt het zo gek niet verzinnen nou ja jij niet maar ik wel, of het is terug te vinden in het archief. Zucht….. ik moet m’n hersenen aan het werk zetten, nog drie dagen om iets te bedenken én uit te voeren….

tegen de “etiketten”

Alleen nog “even” de kerstpost verzorgen want  een kerstkaart hoort er voor mij wel bij.
Ook dát natuurlijk toch een beetje op mijn eigen(wijze)  manier.
Een  adresbestand op de computer maken is ook bést wel klusje maar gaat járen  mee  mits je het af en toe naloopt op verouderde data.
Een paar velletjes etiketstickers in de printer en printen maar.
Klopt, tegen de etiquette  die geprinte etiketten  maar met mijn huisartsen handschrift tóch te prefereren  boven handgeschreven wegens de leesbaarheid. Het is toch wel aardig als de post ook  in de bedoelde brievenbus terecht komt.

De uitgespaarde schrijfkramp steek ik dan in iets persoonlijks op de kaart schrijven, mensen voor wie  ik dat niét over heb  krijgen gewoon geen kaart. Natuurlijk zit ik dan nog stééds met dat hanenpootje  maar dat kunnen de geadresseerden na jarenlange speloefeningen wel ontcijferen.
Voor de postbode van nu is dat een ander verhaal, die werkt part time de sterk verminderde poststroom weg en lijkt in niets meer op de postbode van “vroeger”. Ik heb dus mijn twijfels over de “bestelbaarheid ” van mijn handgeschreven adressen.

De postbode van vroeger kende zijn wijk want hij maakte 2x per dag zijn ronde toen ik nog kind was. Ik kan me zelfs nog herinneren dat mijn ouders nog wel eens mopperde dat die derde postbezorging na de oorlog afgeschaft was.
Post was er in die tijd vrijwel huis aan huis bij iedere bezorging, een brief zonder huisnummer werd door de postbode feilloos bezorgd, hij kenden de handschriften immers!
Meestal kende hij de familieomstandigheden in zijn wijk, hij (nee de  vrouwelijke postbode kwam pas later) dronk immers hier en daar wel eens een kopje koffie  op zijn ronde.

In de jaren zestig verdween ook die tweede dagelijkse postbezorging, het begin van het einde van serieuze postbezorging als je het mij vraagt. Het is ondertussen bijna goedkoper, en zeker secuurder om de post zélf te bezorgen. Oke, deels natuurlijk de schuld van al die mensen die geen kaarten meer sturen en dat óndanks  dat ik in mijn kerstboodschap van 2016 nog opriep toch vooral kaarten te sturen, het mocht niet baten. En dat ik me daar heus niet met een makkie af had gemaakt laat het bloopers logje van destijds wel zien.

 

op naar de kerst

Hoewel er steeds minder kerstkaarten verzonden worden, logisch , ondertussen is  de postzegel 3x duurder dan de kaart. valt toch meestal kort nadat Sint het land verlaten heeft de eerste kaart op de mat.
Hier viel de eerste kaart niet op de mat maar werd aangereikt door de greetz bezorger, een kaart van bijna een halve meter in het vierkant mwah, béétje overdrijven moet kunnen, vraagt nou eenmaal meer dan een brievenbus.

Greetz…. mijn voelhorens staan metéén overeind, temeer omdat er óók nog een plat langwerpig doosje bij is waaruit een  kleine jutezak komt.
Het is niet wáár hé! ……… Maar het is wél waar, de tekst laat aan duidelijkheid niets te wensen over!
Wacht…. lees even een stukje mee….

…. en achter dat  van:  stond zelfs een nóg langere rij namen van bloggers dan bij de Sinterklaas verrassing! Gelukkig schrijft de “Kerstman”dat dit een “afsluiter” is want ik ben ondertussen nu écht wel genoeg verwend.
Kijkt met strenge ogen ( waar niet mee te spotten valt)  naar Melody en Kakel en schudt haar wijze oude hoofd, pás op hé dames!
In het pakje alle geluk van de wereld alleen moet ik dat nog even zelf in een potje doen en  er goed voor zorgen zodat het allemaal volwassen klavertjes vier kunnen worden. Als dát gaat lukken ga ik natuurlijk dat geluk met jullie allemaal delen.
Het is allemaal  zó warm en lief écht ik heb ervan genoten, dankjewel allemaal.

Het is nog steeds druk,druk,druk dus de kerstboom en zo moet tot het weekend wachten, is wél gekocht.
Henk is weer een klein beetje op verhaal maar slaapt nog vrij veel, wat reuze makkelijk is als ik veel werk heb  en het allerfijnste is dat hij niét meer 3 tot 5 x per nacht wakker wordt, al een week of vijf niet meer.
Ook in de  ochtend kan ik meestal wel eerst zelf onder de douche en aankleden voor hij uit bed wil.
Op deze manier is het een stuk makkelijker vol te houden want ik krijg nu  voldoende slaap, dat  scheelt zó veel!

De brieven affaire gaat nog een staartje krijgen. Zowel de ombudsman als een jurische medewerker van de gemeente Rijswijk  zitten de WMO achter de vodden en willen dat ik aandring op een formele afwijzing zodat er ook écht een klacht ingediend kan worden. Hoewel ik er niet bepaald  op zit te wachten is het wel in het belang van heel veel mensen dat er een uitspraak komt over dat art 9 dus ik slik maar even en ga akkoord, de afwijzing is zowaar zelfs al binnen.  Zucht…. nu nog “even”goed verwoorden “wát ik waarom  wil” bereiken zodat het ook in mijn hoofd weer rustig wordt als het werk allemaal klaar is, wordt vervolgd!

 

slapend rijk worden?

Hoewel rijk worden zal wel loslopen maar tjonge, wat wás vorige week een drukke week, Op de drukkerij waren een paar tijdrovende “handkarweitjes” . Een deel kon ik thuis doen, is ook hard werken maar dan kan ik het over de hele dag verdelen.
Als we op de drukkerij werken kan ik steeds minder lang blijven ,   dat hangt  een beetje af van “de vorm van de dag” van Henk.

Echt werken lukt niet meer maar  hij zit volmaakt tevreden  de stapeltjes kaarten die ik klaar heb op te stapelen, in een doosje te zetten, ze nog eens te tellen om daarna  in een ander doosje op te stapelen  en zodra ik er weer een stapeltje bij leg  van voor af aan te beginnen.  Iedereen blij…. tot hij moe wordt en dat is steeds eerder terwijl ik graag nog even door blijf gaan om het werk af te maken.

Maar ook dát is geen probleem . In de auto heb ik altijd een kussen en een plaid en in de keuken/kantine staat een heerlijk bankje en dus……doet Henk een poging om slapend rijk te worden.

.
Ja sorry, alweer een slaapfoto maar hij slaapt per etmaal ook meer dan hij wakker is. Maar geweldig toch dat het allemaal kan, de enige deur naar buiten die ik niet kan zien vanaf waar ik bezig ben wordt door één van de collega’s op slot gedaan.
Na een uurtje is hij wakker en komt weer “helpen”. Hij telt nog even enz…en als er iemand de boel in komt pakken vraagt die opgewekt aan hem: “klopt het allemaal? Dan ga  ik het inpakken “.
Klus geklaard en tijd om nog heel even op de boulevard uit te waaien,……  zeg ik toch…. wij maken   onze eigen “dagopvang”, (en worden daarbij geweldig geholpen) zou eigenlijk iedereen moeten hebben.
Dat hij bij thuiskomst alweer moe is en gaat slapen geeft niets.
Als hij wakker is “leeft hij” en als hij slaapt hangt hij niet in een stoel maar ligt redelijk comfortabel.
Ik realiseer me dat het een beetje veel Henk is de laatste tijd, maar ja, mijn dagen bestaan ook uit een beetje veel Henk.

 

zó lief weer

Tjongejonge…. ik ga me ondertussen een heel bijzonder mens voelen….. het was wéér zaterdag en er lag wéér een onverwacht pakje in de brievenbus, zónder afzender.

Had ik vorige week nog een héél vaag  vermoeden…. deze keer écht geen flauw idee wie me zo verwent. In ieder geval niét zwarte Piet, want de meeste hebben het vandaag nog  druk met hun opleiding zag ik, het paard van de Sint leren berijden, dat is soms nodig.

Over het dak leren lopen, pakjes in de schoorsteen mikken…enz dus deze Pieten waren die zaterdag nog niet gediplomeerd.

Maar ja, wie maakte dán dit lieve “kop op” gebaar .
In de doos een glazen kokertje waarin een klein ” groeimatje” opgerold zit.
Dat kan in een bakje aarde gelegd worden en met goede verzorging komen daar dan bloemetjes uit.
Tja. ik kán natuurlijk aan iedereen gaan vragen “heb jij dit gestuurd” maar  dat doe ik maar niet.
Ik ben bang dat dát  een soort “aanmaning” lijkt  in de  trant van  “hé, dat had ik van jou ook wel eens verwacht”! Niéts is minder waar natuurlijk, ik  word hier eigenlijk best een beetje verlegen van. .
Maar natuurlijk ga ik snel een passend bakje zoeken en dan hier verslag doen van hoe alles groeit en bloeit.
In de hoop dat de goede gever óók hier leest want dat weet ik natuurlijk ook niet zeker.
Maar toch, dankjewel lieve knuffel stuur(d)(st)er!

 

 

onbegrip

Nederlands Openbaar Ministerie beschuldigt arts van moord in euthanasiezaak rond zwaar dementerende vrouw.

Als er ergens onbegrip voor de ziekte dementie  blijkt dan wel uit deze veroordeling.
De arts heeft met de patiënt samen alle regels in acht genomen  die euthanasie   mogelijk moeten maken. Echter….. een dementiepatiënt kan niet meer voldoen aan de laatste eis, expliciet vragen om de dood voordat  de arts de dodelijke medicijnen toedient.

Dat betekent in de praktijk dat het voor een dementie patiënt nutteloos is een euthanasieverklaring op te stellen op het moment dat hij/zij nog overwegend goed kan verwoorden wat hij/zij wil. Tenzij hij/zij dat ook laat uitvoeren op het moment dat er nog wat maanden, of zelfs jaren, kunnen komen dat de ziekte in hoofdzaak lastig is maar het leven nog niet helemaal domineert.

In het stadium waarin Henk nu zit kan hij ja zeggen en nee bedoelen, en is een gesprek met hem voeren meestal een vorm van “ieder een eigen verhaal vertellen” zonder enige logica. Zijn voorstellingsvermogen is dermate “kapot” dat hij al niet weet of hij sla wil eten, of toch liever worteltjes, hij zegt bij beide voorstellen “ja” en zou helemaal niet vreemd opkijken als ik me ineens realiseer dat de andijvie  nu echt op moet en hem andijvie voorzet. En zó iemand zou dan alsnog moeten bevestigen dat hij dood wil.

Ineens telt niet meer dat zo iemand destijds, nog in het bezit van het volle verstand, besloot dat de ziekte  ondraaglijk zou zijn wanneer die zijn mensonterende karakter zou laten zien. En vergis je niet, ik maak hier dagelijks dingen mee waar Henk zich 10 jaar geleden voor geschaamd zou hebben.
Hoewel niet alles meer tot hem doordringt veroorzaakt het weer wél  grote stress op de momenten dat hij het zich bewust is maar  geen hulp accepteert.
En vergeet niet  het verdriet van zijn onmacht juist omdát hij zich niet kan uiten zoals hij zou willen.

De onsmakelijke details zal ik je besparen maar  laat het duidelijk zijn, het maakt het leven niet héél benijdenswaardig. En niet alleen voor hem.
En dan krijgt deze arts dus nu een strafblad met “moord”achter haar naam terwijl ze eigenlijk een medaille verdiend. In Nederland kunnen huisdieren vaak “menswaardiger”sterven dan mensen met dementie.

Heus het hoeft niet héél makkelijk gemaakt te worden maar sluit de rechter die deze uitspraak heeft gedaan eerst eens een half jaar op met een dementerende in het laatste stadium.
Dan kan de rechter een beter oordeel vormen   over “de levensvreugde” die een patiënt in zo’n uitzichtloze situatie heeft. Dat zou misschien een beter inzicht geven in de (on) mogelijkheden en een herwaardering kunnen geven aan een eerder, volgens de regels,  geuite doodswens .