vorstelijk

Een enkele keer zie je het wel eens, een man die het portier van de auto open maakt voor zijn vrouw, haar rustig in laat stappen en dan secuur het portier sluit. Niet vaak nee ik geef het toe en zoals mijn zwager vroeger altijd zei; “meestal is dan óf de auto, óf de vrouw nieuw”. Het is uiteraard meestal een auto uit het, begerige blikken oproepende, “wat duurdere” circuit. Of als de auto “iets minder is” blijkt de vrouw een soort Porsche onder vrouwen waarom men de man benijdt.

In de regel klopt dat allemaal wel, maar het kán dus ook anders zie ik soms bij mij in het straatje.
Er woont een beetje kleurloos echtpaartje dat ik eigenlijk niet zo vaak samen buiten zie. Aardige mensen van iets ouder dan middelbaar, áls ze al opvallen dan misschien als wat shabby. Ze wonen er al jaren en ook al zó lang staat er voor de deur een piepklein autootje, ik schat al een jaar of 15.

Je kent het wel, zo’n auto met scooterwieltjes, en met één portier (tje) aan iedere kant waarvan een béétje postuur al spierpijn krijgt bij de gedachte er door te moeten kruipen. Hoewel ik nooit zie dat de auto gewassen wordt ziet hij er altijd keurig uit, eigenlijk net even beter verzorgd dan het echtpaar zelf.
Een enkele keer komt het echtpaar samen naar buiten, meneer loopt dan naar de bijzitterkant, opent met alle egards het portier, doet een stapje opzij waarna mevrouw instapt alsof het prins Bernard toch nog gelukt is één buitenechtelijk kind geheim te houden. Hij sluit het portier zorgvuldig en stapt dan pas zelf in waarna er minzaam naar me gezwaaid wordt als ik het tafereel toevallig gade sla omdat ik boodschappen ga doen.

Het is een beetje vertederend, en ik kijk ze glimlachend na! Ach… het hóeft dus niet altijd een Jacquard of een schoonheidskoning te zijn om een vrouw vorstelijk te behandelen. Uiteindelijk heeft Henk zolang hij nog met de sleutels overweg kon ook voor mij de huisdeur open gemaakt waarna hij me voor liet gaan naar binnen. Bij de auto liet ik hém de laatste jaren vorstelijk in stappen in onze doodgewone Suus.

scherven…..

…. brengen geluk zegt een spreekwoord. Het zál wel, maar voorlopig spreekt; “daar heb je het gedonder in de glazen” me meer aan.
Eigenlijk “loop ik een beetje op een glazen bruggetje” al hóóp ik dat “het een storm in een glas water is” want behalve glas breken kan er in een huishouding nog van alles mankementen vertonen.

Zoals een CV ketel met een meer dan dorstige inslag waarvoor de oorzaak nog niet gevonden is… en het probleem óók onder de grond kan liggen.
En een wc vlotter die niet van ophouden weet en maar blijft spoelen maar ja, de winkels zijn dicht dus ff met het spul een passend onderdeeltje halen is niet aan de orde. Gelukkig is het de wc boven en kan ik het kraantje dicht houden.
Je weet wel, van die onbestemde dingen die soms zowel uit de hand kunnen lopen als in de papier.

Dan zijn die scherven zeker overzichtelijker zelfs al hadden ze óók weer iets te maken met iets dat niet goed werkte.
Je kent het wel, spotje in de glazenkast doet het niet meer, zit ingebouwd en een beetje onhandig hoog.
Maar het moet eruit om het te kunnen vervangen en vóór je het weet vliegen de glasscherven je om de oren. En dan heb ik natuurlijk géén geschikt nieuw lampje in huis en is het lampenwinkeltje in het dorp ook al gesloten.
Er zijn 2 glaasjes gesneuveld, op zich zo erg niet.

Het zijn likeurglaasje van een oorspronkelijk 30 delig glasservies.
Het was één van de eerste dingen van “onze uitzet” en we wonnen het nog voor we getrouwd waren tijdens een feestavond van de dansschool, in een tombola als ik me goed herinner.

Op de bier/limonade glazen na heb ik van iedere glassoort nog wel iéts, in totaal nu nog 13 stuks.
Het drinkgedrag was in die tijd ook iets anders dan tegenwoordig.
Vroeger vond ik een likeurtje wel lekker, we hadden een speciaal trechtertje om verschillen kleuren likeur in te schenken die dan op elkaar bleven drijven. Dat had iets met het soortelijk gewicht te maken geloof ik.
De likeurglaasjes (L) vond ik het mooist van vorm. Het glaasje ernaast is een jenever glaasje , oude, jonge bessen- of citroenjenever…. het werd in die tijd op verjaardagen geschonken in deze glaasjes.
Daarnaast het sherry glas, die zijn tegenwoordig veel hoger en smaller uitlopend. Het wijnglas daar weer naast is tegenwoordig véél groter al giet men er in een restaurant maar nét zo veel…. eh weinig in als in dit oude glas past.

Ach, al met al ga ik die glaasje niet missen en nu ze toch in scherven liggen moeten ze maar andere dingen doen dan ze gewoon waren….. zorgen dat ze geluk brengen!
Zorgen dat het probleem met de cv ketel opgelost is met het nieuwe expansievat al heeft de monteur nog twijfels en kán er een lek onder vloer zitten.
Wat denk je, zal ik voor alle zekerheid nóg maar een paar glazen tegen de grond gooien?
We kunnen toch nooit tevéél geluk hebben?

de dader…..?

………ligt op het kerkhof is een oud gezegde dat betekend; “de dader van het een of ander misdrijf is niet te vinden. Men bezigt, deze woorden, wanneer de een de schuld van het kwaad op den ander werpt en de eigenlijke dader niet te vinden is.”

Daar moest ik aan denken toen ik aan de slag ging om de boel een beetje “kersterig” te maken.
Op de piepkleine schoorsteenmantel staat altijd m’n eerste kersthuis dat we ooit van Inge kregen. Uit het begintijd van de kerstdorpen en het is dus ook wat groter dan de anderen.
Voor de kerst kwam ook de tweede engel weer uit de kast waar ze overzomerde!
De engelen kreeg ik vorig jaar na een hartveroverende Sinterklaas actie, ach dat weet iedereen nog wel en Henk hád iets met de engelen.
Steeds weer stond hij met zo’n kwetsbaar engeltje in zijn hand, bekeek het van alle kanten en zette het dan weer heel voorzichtig neer, tot die éne keer!
Vanuit de keuken hoorde ik een klap en het engeltje bleek helaas niét te kunnen vliegen.

• 

• 

Het lag op de grond, het hoofdje afgebroken en de vleugels nog maar aan één puntje vast met wat breukschade aan de aanhechting aan de achterkant.
Gelukkig had ik een grote tube lijm in huis, verder had ik nog wat geduld, in dit geval natuurlijk “engelen” geduld, en zo kunnen de dames toch weer samen hun beschermende taak verrichten.

De reparatie is niet helemaal onzichtbaar gelukt maar de gelijmde breuk in de hals zou évengoed een parelketting kunnen zijn al weet ik niet of engelen iets met sieraden hebben, wél met veren, maar de veren vleugels zitten ook niet echt aerodynamisch verantwoord meer, mwah…ze vloog toch al slecht.
Maar even terug naar de dader….. die zou dus letterlijk op het kerkhof gelegen hebben ware het niet dat hij rustig in zijn urn in de kast staat.
De engelen zijn me natuurlijk dierbaarder dan ooit en zijn onvervangbaar.
En ach, ze zijn in goed gezelschap. Voor het huisgeveltje op de schoorsteen staat een koets met een paard ervoor, ook dát onderdeel heeft schade geleden. Waarschijnlijk is het paard op hol geslagen en heeft daarbij de po…. benen gebroken, de koetsier hangt zonder benen naast de koets en het echtpaar in de koets draagt óók “een ketting” omdat ze het hoofd verloren bij het ongeluk “

Het kerkje besloot op enig moment geen kenmerken van het geloof te voeren maar ik ben voor vrijheid van geloof zolang je er anderen niet mee lastig valt , en een groot kruis naar beneden gooien zie ik als overlast en gevaar. Ik had de lijm toch in m/n hand. Dat de pastoor niet op z’n benen kan staan wijt ik aan de mis wijn , niet aan het eventueel missen van voeten. Er moet vorig jaar ook sprake van vandalisme geweest zijn, in één van de huisje is blijkbaar een raam ingegooid en van de lantaarnpaal zijn twee lantaarns afgebroken.
Ach…. met al z’n onvolkomenheden horen ze gewoon hier, zo héél volmaakt ben ik zelf nou ook weer niet.

bewezen?

Heel kort door de bocht…… als na één week mondkapjesplicht de coronacijfers weer omhoog gaan zóu je kunnen denken dat de eerdere stelling; “schijnveiligheid, ze maken dat mensen minder afstand houden” bewezen is.
Voor mij staat vast dat juist die afstand houden de belangrijkste peiler is om het virus zo min mogelijk kansen te geven.

Heel veel nut zie ik dus niet in de mondkapjes, al draag ik ze braaf op plaatsen waar dat verplicht is. Uiteindelijk kwam het virus “tot ons” vanuit China, het land waar men buitenshuis al ver voor corona mondkapjes droeg.
Maar goed, je bent moeder van een wetenschappelijk onderzoeker of niet, zó kort door de bocht kun je de cijfers niet interpreteren.
Ik schreef in eerder een logje een ( van Ruud gepikt) hilarisch voorbeeld over “aan welke eisen gedegen onderzoek moet voldoen.”
De belangrijkste eis voor een betrouwbaar onderzoek is dat de omstandigheden waaronder onderzoek gedaan wordt precies gelijk zijn.
Ga d’r maar aan staan, gelijke omstandigheden in de huidige situatie immers, ongeveer gelijk met de aanstormende kapjesplicht was het “black Friday”. Natuurlijk werd die dag goed benut omdat er ook Sinterklaas inkopen gedaan moesten worden.
Het was dus overal veel drukker dan de weken ervoor, daar gáán je gelijke omstandigheden. En al lijkt het voor mij nog steeds logisch dat wanneer de kapjes wérkelijk zouden helpen het aantal besmettingen niét gestegen zou zijn door de beschermende werking van de kapjes kun je op z’n minst stellen dat er nog veel andere factoren van invloed blijken te zijn.

Je zou je ook af moeten vragen of de cijfers nog méér omhoog gegaan zouden zijn zónder mondkapjes in deze periode, maar hoe ga je dát dan weer bewijzen. Wat ik dan weer betwijfel omdat de meeste besmettingen toch binnen plaatsvinden. Het enige dat echt logisch klinkt is dat hoe minder mensen er bij elkaar komen, hoe minder besmettingen er kunnen plaatsvinden. Als je met 2 mensen samen bent kun je er maar twee besmetten, ben je met vijf mensen samen kúnnen dat dus ook vijf besmettingen zijn. Eigenlijk het principe van de kettingbrief, het breidt zich in steeds grotere kringen uit.
Ja, ja, ja, ik weet het, ik ben natuurlijk het soort onderzoeker dat bij voorkeur spijkers op laag water zoekt, Het zij zo!

té leuk

Nog drie weken en dan…… ja dan is het bijna Sinterklaas avond. In onze familie toch wel hét feest van het jaar al probeert dit jaar niet alleen de groep KOZP het feest onder het kleed te schoffelen maar doet het Corona virus z’n best om het definitief de nek om te draaien.

Gaat niét gebeuren in de familie Rietepietz, écht niet. Zelfs niet al hebben we een gelovige minder want de 8 jarige Levi kreeg zo z’n twijfels. Er is een erg leuk boek in de handel dat op een leuke manier het verhaal van het Sinterklaas feest vertelt.
Samen met papa en mama heeft Levi het boek gelezen en heeft hij zijn handtekening gezet in het juiste vakje waarmee hij belooft dat hij het geheim niét aan Amber of andere kleine kindje doorvertelt. Daarna kijk hij gespannen bij papa op schoot naar de filmpjes van eerdere jaren, of die zwarte Piet nou écht opa is.

Volgens Fokke & Sukke wordt Sinterklaas dit jaar ook in Amerika gevierd maar dan toch vast anders dan bij ons.
Omdat Iedereen meer thuis is dan anders gingen er al snel stemmen op om surprises te maken….. iedereen vóór natuurlijk. Maar ja, dat virus….. we zijn toch met minstens 9 volwassenen,
Maar onze “regelateuse” Jennifer ziet geen probleem. We hópen natuurlijk dat we op 5 december allemaal bij elkaar kunnen zitten in haar ruime huiskamer met de tuindeur een beetje open, desnoods een heater voor die deur.
Maar als dat dan nog niet mág zorgen we ervoor dat er in drie huizen de juiste surprises op tijd aanwezig zijn én er overal iemand is die zorgt voor een skype verbinding.” Oma Grootje”, ik dus, krijgt voorrang voor het huis waar de kindjes zijn en dus “hoogstwaarschijnlijk” Sinterklaas en zwarte Piet nog een bezoekje brengen. Dat is nog niet zeker want ook dat heeft met aantallen te maken. Ik voel een complot theorie opkomen.
Natúúrlijk zeg ik ja op de uitnodiging om mee te doen, het is een té leuk feest om er niet m’n best voor te doen.
En ja, ik ga natuurlijk óók een surprise maken al zal dat een stuk minder lollig zijn dan eerdere jaren. Het samen brainstormen en knutselen staat garant voor grote lol vooraf maar oke… dat moet maar wennen.
We gaan aftellen…….. hebben jullie al plannen?

Glibberig

Toegegeven, de verleiding was héél groot om dit logje te beginnen met; “Rietepietz  heeft het gezellig met een toyboy in bed”.
Na alle ernst gewoon wel toe aan een beetje keten.
Néé natuurlijk niet echt met een toyboy  in bed maar hier even de boel op het verkeerde been zetten.
Evengoed lag ik wél in bed  te praten met een wat jonger manspersoon alleen….. er zat nog zo’n 25 kilometer tussen én twee telefoons niet te vergeten!
Dat zat zo.

Leidse Glibber is één van m’n “oudste” blogmaatjes en ik ken hem ook in het”echie”.  Een heel bezig baasje  en  ondertussen “wereldbekend” in Leiden.
Hij werd zelfs  benoemd tot ereburger  van Leiden en dat word je heus niet zomaar.
Toen ik hoorde dat hij de gast was in een programma van sleutelstad. tv  heb ik natuurlijk gekeken. Sleutelstad is een nog  jonge regionale TV zender die het middagprogramma van een uur  grotendeels aan Leiden’s  ereburger wilde besteden. Glibber praat met gemak zo’n uur vol, en zónder te stotteren of iedere zin met eh…. te beginnen.
Kunnen veel hotemetoten nog iets van leren.

De mensen van de zender kunnen nog wel wat tips gebruiken over de camera/microfoon opstelling, oke , er mocht  door de virus maatregelen geen cameraman in de ruimte zijn wat voor  een presentator toch een handicap is. De eerste 10 minuten waren wat daardoor wat rommelig.
En dus stuurde ik Glibber (Emile van Aelst) een appje met, ter lering ende vermaak, een foto van het beeld dat ik soms zag.
Natuurlijk kop ik ‘m in, en schrijf bij de foto;” je had je zeker flink moed  ingedronken, beter niet doen volgende keer“.
Als ik nét naar bed wil gaan is er een appje terug. Normaal blijft de telefoon beneden maar ik  neem ik ‘m nu wel maar even mee naar boven.
We appen korte zinnetjes  heen en weer terwijl ik ondertussen in bed ben gekropen  en dan belt m’n mobiel! Véél makkelijk zegt Glibber, klopt, we zijn allebei meer van  het kwekken dan van het “telefoontypen”  dat is wel duidelijk.
We keten even over dat hij nu eigenlijk een soort van ” bij me in bed ligt” en dat we daar maar beter geen logjes over kunnen maken. We hebben het  over het leuke  interview dat voor mij , als trouwe lezer van zijn blogs, niets nieuws bracht.

En ja, we kennen elkaar al lang, hij wéét natuurlijk alles van mijn situatie.  Hij zit al wat verder in zo’n proces, zijn vrouw stierf  twee jaar geleden na een naar ziekbed en zo schuiven we virtueel toch een beetje tegen elkaar aan, herkenning weetjewel. Ik zeg het nog maar  eens….. wat is mijn blog wereldje ook áchter het blog om toch mooi én  troostrijk.
Helaas, toch weer niet écht keten geworden hé, jammer!  Ach, Glibber is ook nét niet  jong genoeg om een  toyboy te zijn.

 

even iets anders

Het is nu wel even mooi geweest met het gemopper en gepruts. Gelukkig kom ik ook nog wel eens andere zaken tegen die om een logje schreeuwen.
In eerste instantie wilde ik deze foto naar Ferrara sturen…..

Bakker SUIKERBUIK

Ferrara heeft een rubriek met dit soort vaak komische naam/beroep toevalligheden.
Maar ja, dan kom ik deze column tegen en lees éérst wat meneer Zaat te vertellen heeft!

Voor het onderwerp hoef ik alleen maar langs de suikerbuik van de bakker af te zakken. Meneer Zaat blijkt, vergeef me, de uitdrukking past bést in de context, enigszins “op de pik getrapt” te zijn. Hij schrijft o.a. dit.

Dat je meisjes niet mag besnijden vinden we gelukkig normaal. Alle vormen van meisjesbesnijdenis – ook de symbolische – zijn wettelijk verboden, maar bij jongetjes mag dat allemaal wel. Er is alleen geen enkele verschil alleen  tussen jongens- en meisjesbesnijdenissen. Ik snap dus niet dat mensenrechtorganisaties en kamerleden wel opkomen voor de rechten van meisjes maar niet voor die van jongens.

Nou ben ik het gloeiend met hem eens dat besnijdenis zonder een medische noodzaak bij geen énkel kind uitgevoerd mag worden.
Zoals ik álle (behalve hersteloperaties ) niet medisch noodzakelijke ingrepen not done vind.
Maar de bewering “dat er geen enkel verschil zou zijn tussen besnijdenis bij jongens en meisje” doet me toch denken dat meneer Zaat zijn huiswerk maar eens over moet doen.

Even daar gelaten dat de ingreep zelf ook bij jongens wel eens dodelijke slachtoffers maakt door bloedingen, geeft de besnijdenis bij jongens in het latere leven zelden problemen. Misschien hooguit dat het “werken met de blote sabel” wat makkelijker opgewekt wordt door de wrijving, maar daar hoor je zelden mannen over klagen.

Voor besneden vrouwen ligt dat totaal anders. Afhankelijk van de gebruikte methode  wordt vrouwen vaak de optie ontnomen zelf ook een bevredigend seksleven te hebben.
In het ergste geval wordt de boel zó ver dichtgenaaid dat er slechts een opening open blijft om te kunnen plassen, afschuwelijk.
Je hoeft geen ervaringsdeskundige te zijn om te bedenken dat bij een bevalling “de ontplofte egel”, waarmee schrijfster Daphne Dekkers het rampgebied ooit omschreef, in zo’n geval een stevig understatement lijkt.

Dus, nee ik vindt het niét vreemd dat er méér aandacht is om meisjes besnijdenis te voorkomen, dat mag zelfs nog flink wat méér zijn wat mij betreft.
Meneer Zaat maakt zich eigenlijk nodeloos zorgen over dat er meer aandacht is voor de meisjes dan voor de jongens, Nederland maak mensen in snel tempo geslachtloos dus……, weer een probleem opgelost.

gemaskerd bal

O ja, het vorige logje sloot ik ongeveer zo af; ” En zo af en toe plan ik leuke dingen, of wórden ze voor me gepland voor zover de corona regels niet dwars liggen.”.
Maar het logje werd te lang als ik het ook dáár nog over ging hebben, (je weet hoe breedsprakig ik ben)
Toeristische attracties hadden altijd een beetje afschrikkende werking op me , je weet wel, te druk, te ver rijden, te veel wachten.

Giethoorn…..Marken… Volendam..Kinderdijk …..allemaal nog nooit geweest. En de kinderen  óók niet en zelfs de kleinkinderen niet.
Nu zijn er  door de corona beperkingen véél minder buitenlandse toeristen en deed Inge met haar lief een inhaalslag. Een paar dagen Giethoorn, dat echt prachtig moet zijn, maar voor mij nog steeds te ver om “even te doen”.

Op de terugweg deden ze nog een dagje Volendam  wat natuurlijk allemaal foto’s in de oma-app opleverde, én veel appjes in de trant van; “goh leuk, ook nooit geweest, moeten we ook eens doen” enz….
Lang verhaal kort, veel data over en weer  en “oma ga je mee met ons (Jennifer Maikel en Annemarie) naar Volendam op 12 oktober?”.
Tijden veranderen hé, vroeger nam ik de kleinkinderen mee, nu nemen de kleinkinderen oma mee , moet kunnen hoor.

En  er staat zelfs  al eerder, op 1 oktober,  een afspraak met Neeltje. Veiligheidshalve “buiten” en ze is zo lief me tegemoet te reizen met de trein zodat we elkaar in Dordrecht ontmoeten.
Daar begin ik me toch een beetje zorgen over te maken nu Zuid-Holland grotendeels code rood is.
Al heb ik een prima mondkapje voor in de trein is het toch de vraag of dat volgende week wel door kan gaan. Neeltje had het er pas nog over dat ze slecht hoort, ik weet nog van Henk dat je dan meer lip leest dan hoort en tja…. dan is het mondkapje op houden ook niet echt handig. Zeker de mijne niet want dat is niét zo’n “niet medisch” kapje dat aan alle kanten open staat. lijkt me niet héél veel tegen houden als ik zou moeten niezen.
Nee het mondkapje dat ik bij voorkeur gebruik  sluit aan alle kanten goed af omdat het elastisch materiaal is (waar dan nog een filter in kan.)
De bril er overheen zetten  sluit de bovenkant helemaal af en scheelt ook in de “beslagen ramen”, al blijft het zaak om vooral niet opgewonden te raken van eventuele spannende heren die passeren.
Maar ook de zijkanten en het deel onder de kin sluiten echt goed af. Of het afspraakje desondanks door kan gaan?  We moeten daar nog maar eens over in conclaaf Neeltje, we hebben nog een week om af te wachten !

<– voor je oren doet het weinig goeds. en de kin van onderaf is toch lastiger dan ik dacht.

 

lezen….

Lezen is een logisch gevolg op schrijven natuurlijk. Ik zei het al eerder dat ik het lezen weer probeer op te pikken . De tweeling  waar ik in begonnen was is inderdaad lastig  als je je hoofd nog niet helemaal bij elkaar hebt. Maar ondertussen kan ik dus eindelijk de tweeling uit elkaar houden  en kom ik er een beetje in. Wat niet helpt is dat de drukkerij me ook bezighoudt, niet erg natuurlijk, in tegendeel, nodig zijn is op dit moment een cadeautje voor me.

Ik kwam ook nog ander leeswerk tegen in de boeken kast, dit…….
Jaren geleden voor 50 eurocent gekocht toen de biep uitverkoop hield.
Ik had me toen in een overmoedige bui opgegeven voor bridge les  bij het wijk en dienstencentrum alhier.
Helaas waren de lessen nog maar nét goed op gang toen de vrijwilliger die ons de beginselen zou leren overleed. Een nieuwe “leraar” was niet zo snel te vinden en zo kwam het er nooit meer van.
In het gezin waar ik opgroeide was “klaverjassen troef” en de kinderen werden verondersteld aan te schuiven als er een vierde man ontbrak.
Maar als er genoeg liefhebbers waren werd er óók pandoer gespeeld.
Dat vond ik eigenlijk leuker dan klaverjassen, minder “passen” omdat er meer speloptie zijn dan gaan of passen. Ooit wel eens gehoord dat het een boeren variant van het bridgespel zou zijn.

Omdat ik nog steeds graag wil leren bridgen  heb ik me een tijd geleden dus wéér opgegeven voor een beginnerscursus. Dit keer (geloof ik) bij een vereniging. Normaal gaan alle cursussen in september van start maar dat kan dit jaar ( door corona weetjewel)  op z’n vroegst oktober worden werd me verteld. En dan nog alleen als er voldoende aanmeldingen binnenkomen.

Ja natúúrlijk weet ik dat je het ook online kunt spelen en/of leren maar een spel doe ik liever met echte mensen, zeker nu is het een manier om onder de mensen te komen, digitale contacten heb ik ruim voldoende. Ik hoop dat er  snel genoeg mensen zijn om de cursus van start te kunnen laten gaan, maar ja, als iedereen online gaat spelen schiet dat niet op natuurlijk.

Het boekje kan ik  best al even doornemen, wat er blijft hangen is meegenomen. Uiteindelijk ligt de pandoer tijd al ruim een halve eeuw achter me en heb ik ook al héél lang geen klaverjas gespeeld. Jij wel?

 

onderhoud plegen

Tja waardoor ik even  niet zo goed in m’n vel zat heeft natuurlijk álles met het rouwproces te maken. Zonder het zelf in de gaten te hebben wapen je jezelf die eerste maanden na een verlies nog  met adrenaline om op de been te blijven.
Als  de rust om je heen een beetje weerkeert moet het zonder en ben je dus eigenlijk “ontwapend” en reuze kwetsbaar. Je loopt óveral in huis tegen tegen dingen aan die anders waren dan nu.
Je maakt verse tomatensoep en moet zélf de balletjes draaien en je ziet meteen voor je hoe zorgvuldig hij daar de laatste jaren aan werkte.

Je hoort de hele dag muziekstukken die herinneringen oproepen uit de mooiste tijd van je leven.  En je weet; “zó mooi wordt het leven nooit meer”!
Natuurlijk komen er vast nog wel mooie momenten, of zelfs dagen, maar een echt doel is er niet meer. Ik hoef niets meer op te bouwen en geen gezin meer te stichten. Al is een gezin stichten niet voor iedereen zaligmakend, bij iemand met een “zorgende aard” staat dát toch meestal wel met stip op één!

Dan mag je best een week om ieder wissewasje janken maar dán is het toch wel tijd om te zorgen dat je weer beter in dat vel komt te zitten. Eh…  onderhoud plegen aan dat  vel? Uiteindelijk heeft álles onderhoud nodig dus ook “een Rietepietz .
En waar kan ik daarvoor nou beter terecht dan in de salon  van kleindochter Annemarie!
Zéker wanneer je óók nog een VIP-bon hebt liggen die Sinterklaas in december persoonlijk kwam brengen. Ze zat voor deze week al vol, (ze moet  nog steeds ruim plannen, tussen de klanten door alles schoon maken) maar volgende week woensdag  gaat ze me weer verwennen en zorgen dat het velletje van m’n gezicht weer helemaal past.

Maar ook morgen (vrijdag)  ga ik in “onderhoud”, ik kreeg kort geleden van het gezamenlijke (klein)-kroost een rittenkaart voor de sauna, en daar was morgen al een tijdslot voor me, héérlijk. Rust en ontspanning met een natje en een droogje. Het is wel duidelijk, met al die lieve “bonnen” wordt me bij al die heerlijkheden niet “het vel over de neus gehaald”!