vrijwilligers werk

Naar mijn idee een lastig te definiëren naam. Dit weekend zit ik, geheel vrijwillig, voor de drukkerij 1000 mapjes te plakken. Had niét gehoeven maar het kwam mij beter uit de boel mee naar huis te nemen , vanwege de schilder. Het wordt gewoon betaald als ik de gewerkte uren doorgeef…..ik werk dus vandaag vrijwillig maar is het dan ook vrijwilligerswerk?
Lastig hoor, is vrijwilligerswerk alleen” vrijwilligerswerk” omdat je het onbetaald werk doet?
Wat is het belangrijkste onderdeel van het samengestelde woord , “vrijwillig” of “werk” Goed beschouwd werk ik eigenlijk altijd vrijwillig, toch zeker de laatste 15 jaar waarin het voor m’n inkomen niet perse nodig is om iets te verdienen.

Daar moest ik aan denken toen ik deze brochure over vrijwilligerswerk in de bus vond. Een maatjes project in de gemeente dat de beste bedoelingen zal hebben maar helemaal niéts voor mij is.
Ik doe niet aan vrijwilligerswerk al wil dat zeker niet zeggen dat ik nooit iets voor een ander doe. Dan heb ik het uitsluitend over vrijwilligerswerk dat bedoeld is om het leven van mensen te vergemakkelijken of te “verrijken”. (Dus niet over het verenigingsleven)
Burenhulp, mantelzorg, vriendendienst enz, het loopt als een rode draad door m’n leven zonder dat ik ooit het gevoel had met vrijwilligerswerk bezig te zijn, het hoort gewoon zo!
En als ik eerlijk ben zou dat ook zo moeten zijn zonder mensen te moeten rekruteren om iets voor een ander te doen.
Ergens vind ik het iets gedwongens hebben om, als volkomen vreemde, toegevoegd te worden aan iemands leven. En ook een beetje denigrerend naar de ontvanger. Jáhaa, is een afwijking van mij, ik weet het. Zo liep ik ooit een kennis tegen het lijf toen ik destijds met vriendin Marion in de rolstoel winkelde. De kennis groette mij en vroeg met haar blik op Marion “is dat vrijwilligerswerk”.
Alsof je met een beperking geen vriendinnen kunt hebben die je meenemen omdat ze dat gezellig vinden en de rolstoel als onderdeel van “bij de vriendin horend” zien. Ik gaf zuinigjes antwoord dat ik inderdaad vrijwillig met m’n vriendin op stap was maar dus niet aan het werk.

Alleen al in Rijswijk… 17 “maatjes projecten” waarschijnlijk grotendeels door vrijwilligers gerund maar ongetwijfeld met een subsidietoelage en betaalde organisators.
Nodig? ….Wie om zich heen kijkt zal toch zelf wel tegen mensen aanlopen die ergens een steuntje kunnen gebruiken? Alleen al bij mij in de straat wonen twee “leeftijdgenoten” waar ik af en toe iets voor kan doen, de één heb ik m’n rolstoel geleend en neem ik af en toe mee voor een wandeling, of wat boodschappen. De ander is nog redelijk fit maar is minder digitaal vaardig en heeft zelf geen vervoer waarin ik af en toe iets kan betekenen.
Ga me nou niet vertellen dat ik daarmee vrijwilligerswerk doe, het is géén werken en helemaal vrijwillig is het ook al niet. Ik vind het een soort verplichting die je als mensen voor elkaar doet als het nodig is.
Zó, heb ik óók eens commentaar op “taalgebruik” dat ik niet passend vind, teken des tijds toch?

‘.

.

   

een Queen minder…

Het kán je bijna niet ontgaan zijn dat vandaag mijn “ambtgenote” Elizabeth naar haar laatste rustplaats gebracht werd. Uiteraard op z’n Engels, met veel uiterlijk vertoon en ik kan het hébben voor haar.
Uiteindelijk leven er maar héél weinig mensen die nog meegemaakt hebben dat zij niét de Koningin van Engeland was.
Als kind had ik in ieder geval geen flauw idee wie Engeland regeerde en van Elizabeth’s kroning toen ik 10 jaar oud was kreeg ik nauwelijks iets mee omdat er nog maar nauwelijks TV bestond. De enige optie om er iets van te zien was in de rij te gaan staan bij de cineac waar in een doorlopende voorstelling het nieuws draaide.

Oke, ik snap dus wel dat men in Engeland “iets meer uit de kast trok” en dat kúnnen ze daar ook wel!
Ik neem zonder meer aan dat er 142 paar trotse ouders voor de buis zaten in Engeland want eerlijk is eerlijk, het zag er prachtig uit die 142 knapen in matrozenpak, die kilometerslang met afgepaste stappen de affuit trokken en bestuurde waar de kist van de Queen op stond.

Onder poorten door, tussen hekken door het ging allemaal in lijnen waar je een liniaal langs kon leggen , prachtig al die witte petten op de allemaal even rechtop gehouden hoofden. Verder prachtige uniformen waarbij niet op een pluim meer of meerder gekeken is en uiteraard jankende doedelzakken.
Best wel jammer dat er zo’n lelijke schreeuwerige vlag bij hoort, knalrood, wat bij de uniformen prachtig is maar de mix met knalgeel op de vlag echt lelijk. Maar dit terzijde.

Onvoorstelbaar dat we hier in Nederland zo’n strak geregisseerde groep mensen op de been zouden kunnen krijgen, daarvoor is discipline hier een té verguist woord. Natuurlijk keek ik óók met Rietepietz ogen en zie dat in het vroege deel wat ik zag de “treurpas” er nog kaarsrecht in zat terwijl later op de dag de 75 passen per minuut op een eentonig trom geluid toch iets lastiger werden en “schommelde” men een beetje pinguïnachtig verder.

Een letterlijk sterk staaltje deden de mannen die de kist van de affuit, of uit de auto moesten tillen. Feilloos , als op rolletjes lopend schoven ze de kist door de handen voor het lichaam. Daarna rees de kist geruisloos langzaam naar schouderhoogte omhoog, alsof Hans Klok ze de truc geleerd had. Héél even dacht ik “nu wordt de vlag weggetrokken en is de kist weg” (foute grap Riet maar heus ik dacht het!) Evengoed toch een knap staaltje om de kist zo netjes de lange trap op te dragen.

Ik kon zelfs medelijden opbrengen voor de duidelijk oude en vermoeide Charles en Camilla. Ik geef het je te doen, in deze omstandigheden een hele dag de camera’s van de hele wereld op je gericht weten na tien dagen met toch al heel veel openbare verplichtingen.
In de familie app heb ik maar meteen laten weten dat wanneer jullie web Queen het loodje legt het gerust een tandje minder mag! Nee, dáár maken we geen draaiboek voor hoor!

‘.

   

niet álles…

Kom op hé, als je goed zoekt zijn er ook wel zaken die (nog) niét duurder zijn geworden.
Wat niet is kan nog komen natuurlijk, daar dacht ik aan toen ik vanmorgen even m’n baantjes ging trekken in het zwembad. Ik betaalde net als altijd € 3,60 voor mijn (bejaarde)kaartje.
En ging niét klappertandend te water dus het water wordt nog steeds prettig verwarmd.
Geen idee wáár ze het water mee op temperatuur brengen en houden, het is een vrij nieuw zwembad dus ik hóóp met zonnepanelen of zoiets, Volgende keer toch eens kijken of dat misschien kan zien.

Iets anders dat me best wel verbaasde is mijn Garmin routeplanner van wel minsten10 jaar oud. Destijds gekocht met “eeuwig gratis”, op de pc te downloaden, upgrades. Dat soort kreten neem ik dan met een korreltje zout, het zál wel, dan zal het hele apparaat het wel lang voor die tijd begeven hebben.
Ondertussen gebruikt natuurlijk niémand meer dit soort oude meuk maar heeft bijna iedereen een ingebouwde routeplanner met zo’n touchscreen. Zag toevallig op TV dat touchscreens in de auto veel meer afleiden dan gewoon knoppenbediening, maar dit terzijde.

Maar goed, tot m’n grote verbazing kan ik inderdaad nog stééds gratis downloads binnenhalen als het apparaat weer een seintje geeft dat er nieuwe updates zijn. Je moet dat wél bijhouden én je bent er even zoet mee. Geen probleem, ik strijk ondertussen een wasje weg om te voorkomen dat de PC in slaap valt.
Ach, met en béétje goede wil kan vast iedereen wel iets vinden dat niet duurder is geworden.

.

     

.

foei meisje!

We blijven toch nog even op Lange Voorhout want ik was wéér gefascineerd door het grote beeld waar ik al eerder foto’s van gemaakt heb maar die nooit in een logje kwamen.
Het bestaat eigenlijk uit twee delen waarvan het éne deel mat zilverkleurig is en het andere deel hoogglans zilverachtig.
Er staat nergens een bordje of inscriptie waar ik uit op kan maken wáár ik naar kijk dus moet ik de grijze massa aan het werk zetten. Tja, waar lijkt dit op…..

Er is nogal wat horeca op het plein dus zit hier in het linkerdeel misschien wel de eigenaar van een horeca gelegenheid terwijl in het rechterdeel het personeel werkbespreking heeft. Het kan ook een willekeurig kantoor zijn natuurlijk, met de secretaresse die in een stereotype houding bij de chef op de punt van zijn bureau zit. Ik kruip er iets dichter bij met de camera om te zien of ze dan tenminste degelijk ondergoed aan heeft want ál te luchtig gekleed is deze houding vrágen om #metoo affaires.

Wanneer één van mijn zussen of ik vroeger ongemerkt zo’n inkijk gaven werden we tot de orde geroepen met, “Zóu je niet eens fatsoenlijk gaan zitten, ik kijk door tot Jeruzalem!”
Toch maar eens zoeken of er iets over te vinden is op www en op mijn zoekterm vind ik dit;

“Het glanst, is 7 meter hoog en staat aan het Voorhout. Rara wat is het?”
Volgens mij wordt de beeldvorming er niet beter op maar dit verzon ik echt niet zelf.
Gelukkig staat er wél een goede foto van het juiste beeld bij en vooral ook wat het voorstelt. Echt, ik haal het er niet uit maar dat ligt ongetwijfeld aan mij.

De democratie……
Hoe zou ik dáár op moeten komen !!!!
Het heeft evengoed tot 2017 geduurd eer men door had dat Rutte in de gaten gehouden moet worden want toen werd het beeld er geplaatst.
Het beeld, dat ontworpen is door Thom Puckey, toont Thorbecke. De man achter de Nederlandse grondwet. Hij zit achter zijn bureau en kijkt vanaf het Voorhout naar het torentje van de Minister-president. Het tweede deel van het standbeeld, gemaakt van weerkaatsend metaal, toont drie burgers die aan, en op tafel zitten. Zij tonen de democratie.

Echt, ik had het er nooit uitgehaald…………maar het blijft een heel mooi gemaakt standbeeld, dat dan weer wel!

   

   

,

crowded house

Het gezinnetje woont in een heerlijk ruim huis, grote achtertuin, bescheiden voortuin . Kinderen een eigen kamer, een lichte werkkamer enz.. Op een dag belt de zuster van de man, volledig overstuur, haar man kan z’n handen niet thuishouden en ze zoekt onderdak voor haar en haar kind want zó kan het niet meer. In afwachting van woonruimte maakt het gezin de werk kamer vrij voor moeder en kind.

Later wordt een ander familielid door een brand tijdelijk dakloos, de kinderen van het gezin schuiven geruisloos bij elkaar in om een kamer vrij te maken voor de pechvogels. Het is wat dringen in de badkamer en daarom wordt de zolder verbouwd, maar nog vóór dat helemaal klaar is slaat het noodlot toe bij een ander familielid dat failliet gaat en op straat komt te staan. De aannemer is toch bezig en dus bouwt men de schuur flink uit ten koste van de groentetuin, zo heeft ook het failliete gezin al snel z’n plekje gevonden. Het kost allemaal veel geld maar natuurlijk, die mensen hebben ook niet om hun ellende gevraagd. Het is allemaal tijdelijk en woningen liggen nou eenmaal niet voor het opscheppen. Helaas is van doorstroming geen sprake.

Het eerste kind uit het gezin heeft ondertussen serieus een vriend. Met wat schuiven vind het tweede kind een plekje op zolder zodat de vriend bij z’n meisje in kan trekken want een huis voor hen zit er niet in, daarvoor is de woningmarkt te overspannen. Wanneer een collegaatje van de hoofdbewoner uit huis gezet wordt en een noodonderkomen zoekt rest er nog wel een plekje op de bank in de huiskamer maar het wordt nu toch echt wel lastig om te dealen met de sanitaire voorzieningen én de voedselvoorziening gezien ook de groentetuin opgeofferd is. Als er dan ook nog een neef met z’n gezin uit het Zuiden door overstromingen zijn huis kwijt raakt en onderdak zoekt wordt er de partytent in de voortuin opgezet. Men regelt nog wat dekens en koffie en kan alleen maar hópen dat er wat doorstroming komt bij de andere logees.

Als ze de andere morgen wakker worden staat er een flink aantal mensen voor het huis te demonstreren, mensonterend vind men het …. de vrouw van het gezin komt naar buiten en zegt; “ik ben blij met jullie mededogen. Inderdaad, het is niet fijn zoals het nu moet. We hebben onze goede bedoelingen niet altijd even goed overdacht en soms verkeerd ingeschat maar onze mogelijkheden zijn op dit moment uitgeput,
Ik begrijp dat jullie iets willen doen om deze mensen een beter onderdak te bieden en neem aan dat jullie dus graag je logeerkamers beschikbaar stellen om de problemen op te lossen
Dan hoeft er niemand meer in onze voortuin te slapen want inderdaad, noodopvang is voor niemand ideaal.
Wanneer de vrouw opkijkt is als bij toverslag iedere demonstrant verdwenen. zonder een adres achter te laten…….!

       

getransformeerd

En dan zie ik pal vóór het Muzee een transformatorhuisje, alleen heb ik in eerste instantie niet in de gaten dát het een transformatie huisje is.

Hélemaal in de stijl van de oude Scheveningse buurtjes, maar niet alleen beschilderd, er zijn hier en daar onderdelen met keramiek drie dimensionaal aangebracht. Zoals een deel van de waskuip, de vogeltjes en een gedeelte van de dakpannen. Ook de enige zijkant die zichtbaar is werd aangepakt. Op de foto’s is dat natuurlijk minder goed te zien maar zo in het zonnetje glanzen die keramiek delen je tegemoet.

Pas dán ontdek ik het hoogspanning embleem en denk ik meteen aan medeblogger Sjoerd die altijd hoog spanningshuisjes vanuit het hele land toegezonden krijgt voor op zijn site. Ja natuurlijk stuur ik hem de foto’s maar het is een té leuk huisje om niet ook hier te laten zien .
Terwijl ik sta te kijken komt er een oude dame naast me staan, ook zij is wat vroeg voor het museum en we gaan even op het mozaïek bankje voor het museum zitten waar we een praatje maken.

Ze is een geboren getogen Scheveningse, duindorper om precies zijn. Samen met “de woeste hoogte”, dat achter de boulevard ligt, soms rond oud en nieuw in het nieuws vanwege de (wel eens uit de hand gelopen) vreugdevuren wedstrijd op het strand.
Volgens deze mevrouw is het transformatorhuisje pas kort geleden zo beschilderd en wel door een dochter van schrijfster Yvonne Keuls.
Helaas kan ik daarover niets op het internet vinden dus of het wáár is durf ik niet te zeggen.
Maar wie het ook gedaan heeft, het heel bijzonder geworden en perfect passend bij het museum!
UPDATE. Ondertussen wéét ik dat die info klopt medeblogster Ferrara vond wél een(klik) link”

S.O.S

TV spelletjes staan niet erg hoog in aanfzien volgens mij. Geen hoogstaand vermaak of zoiets, evengoed pik er soms tóch wel iets op dat de moeite waard is om te onthouden. Tegenwoordig hoef je niet zoveel meer te onthouden, waarom zóu je, we kunnen immers alles opzoeken op het internet!
Dat wordt alleen een beetje lastig wanneer je “van iets” niet weet dat het bestaat. Wat type je dan in hé, eh…. “ik zoek iets waarvan ik het bestaan niet weet”?

Ja klopt, ik vind spelletjes kijken wél leuk, hoor nu nét dat een tonsuur uitgedacht werd door monniken die op die manier wilden laten zien “dat ze niet aan seks deden”. De logica ontgaat me, iets bewust bloot maken terwijl je niets met bloot te maken wilt hebben…..maar dat is zeker wel op te zoeken.

Bij de les blijven Rietepietz….., wat ik niét wist is dat er een hand signaal bestaat dat ongeveer betekent “ik ben in nood en heb hulp nodig”. Het is bedacht voor mensen die met huiselijk geweld te maken hebben al zijn er ook andere noodsituaties denkbaar.
Zij hoeven niets te zeggen maar vouwen de duim in de hand en vouwen de vingers er overheen, zó dus!

Tot deze week zou ik gedacht hebben dat iemand wat aarzelend naar me zwaait bij dit gebaar en ik denk heel veel mensen met mij. Om echt nut te hebben zou naar mijn idee het gebaar dan wel véél bekender moeten zijn al is het niet de bedoeling dat we er zélf op af stappen. De site waar ik info vond staat dit;

Hoe kun je helpen?

Bel de politie. Als je geen politieagent bent of een andere professioneel die de situatie aankan, ga dan niet zelf ingrijpen.
Hou jezelf uit de problemen. Niet beledigend bedoeld, maar het kan het erger maken.

Oke, het gebaar moet dus goed bekend zijn, maar daar zit ook wel een valkuil in. Het beperkt zeker de mogelijkheden van de hulpzoeker om het gebaar te maken wanneer “de onderdrukker” het gebaar óók kent. Helemaal waterdicht maken zal dus niet lukken maar ieder geval waar het wél werkt lijkt me meegenomen.
In ieder geval weten jullie het nu ook allemaal, of wist je het al, en loop ik hopeloos achter dat ik dat in een simpel TV spelletje op moet pikken.

bloederig…

We waren dus nog in het Boerhaave museum weetjewel, en kwamen nog een zaal tegen met allerlei interactieve opties (waar je ook even lekker bij kon zitten) met vragen over ethische valkuilen die “de wetenschap” nou eenmaal vaak meebrengt. Bijvoorbeeld “lijkt de de mogelijkheid om 140 jaar oud te kunnen worden je iets? ” Na ja /nee selecteren krijg je door gerenommeerde wetenschappers was voors en tegens aangereikt en uiteindelijk krijg je de vraag voorgelegd of je mening nog dezelfde is en in diagrammen de uitkomsten van alle deelnemers.
Zo iets is er óók voor “bloed voor de wetenschap” waar we wat extra aandacht voor hebben.

Ook hier ethische vragen met o.a. de vraag “of bloed geven betaald zou moeten worden ” en of je dat óók gratis zou afstaan wanneer mensen veel geld gaan verdienen aan een ontdekking van een behandeling/medicijn waarbij dat bloed een rol speelde. En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat vrijwel álles dat men ontdekt om goede dingen mee te doen in verkeerde handen meestal óók voor “kwade zaken”gebruikt kan worden. Neem de auto, die zelfs zonder kwade opzet al mensen kan doden.

Natuurlijk, ik ben geen wetenschapper maar ik “spreek er wel eens één” . Daardoor weet ik dat het afstaan van bloed maar een piepklein onderdeeltje is van ingewikkelde geldverslindende onderzoeken.
Voor bijv. De ziekte van Parkinson lopen er al heel veel verschillende onderzoeken en één daarvan is na jaren onderzoek begonnen aan een clinical trial wat wil zeggen dat men het (onder zwaar toezicht) op mensen gaat uitproberen.

(Even wat wiki) De echte oorzaak is nog niet bekend. Bij de ziekte van Parkinson is er in de hersenen te weinig van een bepaalde boodschapperstof (dopamine). Dopamine is belangrijk voor onder andere het bewegen en het denken. Hersencellen die dopamine maken, sterven bij mensen met parkinson langzaam af.

Wat men doet is héél simpel gezegd stamcellen kweken uit witte bloedcellen van de patiënt, de stamcellen worden op hun beurt bewerkt en gekweekt tot nieuwe hersencellen die weer in staat zijn Dopamine aan te maken en aan de patiënt terug gegeven .
(Ja dat zeg ik, ik schrijf niet voor The Lancet hé!)
Bij ratten werkt dat voor wat betreft de waarneembare symptomen, helaas kun je bij ratten natuurlijk niet zien of ook de geestelijke toestand genezing laat zien. Natuurlijk kán ik Ruud wel vragen het even wetenschappelijk te onderbouwen maar daar zit niemand op te wachten denk ik.

Het zou gewéldig zijn wanneer men deze ellendige ziekte zou kunnen genezen of op z’n minst stop kan zetten. En wie weet is de methode dan ook een bruikbare basis bij ándere nare aandoeningen. Daar wil ik wel gratis bloed voor geven hoor, liters!
Dat bij dit soort onderzoeken computers onmisbaar zijn is wel duidelijk, het is maar goed dat die nu een stuk hanteerbaarder zijn dan de eerste computers waarvan er ook een exemplaar in het museum staat, niet iets dat je even op je schoot, of zelfs op je bureau, zet.

Gist en spiritus

We gaan nog even het gebouw bekijken waar ik van de week langs wandelde, dat had ik beloofd.
Het voormalig hoofdkantoor van Gist-Brocades/DSM (voorheen: Gistfabriek-Oliefabriek/Calvé) in Um 1800-stijl. Gebouwd in 1905 onder architectuur van Bastiaan Schelling en Karel Muller, met diverse glas-in-loodversieringen, gewelfd glas-in-lood overkapping, tegelpatronen, ornamenten, tegeltableaus van de rceleyne Fles.
Helemaal een stijl die mij enorm aanspreekt, maar dit mooie gebouw mocht in nooit bezoeken.

Helaas stierf de grondlegger van het bedrijf (1869), de technoloog Jacques van Marken, kort voor in 1907 het nieuwe hoofdkantoor in gebruik genomen kon worden. Zijn vrouw, Agneta Matthes, kon zijn werk voortzetten omdat ze vanaf het begin bij het het bedrijf betrokken was. Het was een bijzonder sociaal en vooruitstrevend echtpaar. de slogan ; “”De fabriek voor allen, allen voor de fabriek!”.was geen loze kreet, Het betekende voor de arbeiders een winstaandeel, een pensioenfonds en een medezeggenschapsorgaan. Al ánderhalve eeuw geleden dus hé!
Het echtpaar zorgde ook voor woningen voor de arbeiders, winkels en vertier in een besloten park. Ik zei het al eerder, er is héél veel te vertellen over het bedrijf. TV-West maakte er 2 documentaires over die ik onderaan zal linken. Maar eerst nog even over het piepkleine deeltje dat ik wél zelf mocht bekijken ergens in de jaren 80/90 toen de biologielerares van de moederMAVO een rondleiding kon regelen.

Op 18 juni benoemen we het Grote Kantoor van DSM (voormalig Gist en later Gist-Brocades) tot Nationaal Chemisch Erfgoed van Nederland. ‘De Gist’ heeft in de jaren 40 een belangrijke rol gespeeld in het optimaliseren van penicillineproductie. En juist penicillineproductie was het onderwerp bij die rondleiding.

Vanuit het raam van één van de kamers (L) uit het hoofdgebouw zie je links een groot vierkant gebouw liggen, één van de vele gebouwen maar dit gebouw werkte men dus voor de penicilline fabricage. Veel heb ik er niet van onthouden. Maar diep indruk op mij maakte een aantal mega grote drukketels die in hoogte gewoon door de etages heen liepen. Soortgelijke grote jongen op de foto rechts staat.

De man vertelde opgewekt dat we ons geen zorgen hoefde te maken, alles was enorm goed beveiligd want als dat niet zo zou zijn en er ging iets mis zou dat tot ver in de omtrek een mega “boem” geven.
De man schoot zijn doel flink voorbij, ik had me nooit zorgen gemaakt omdat ik domweg niet wist wat men daar deed. Het feit dát er dingen beveiligd laten bij mij juist alle alarmbellen rinkelen en stelt me nooit gerust. Integendeel, het feit dat het nódig is betekent dus dat het faliekant mis kán gaan en dan is ruim 4 km afstand in dit geval peanuts.
Met Mr.. Murphy op het bezoek weet je het immers maar nooit, die “lust”ook wel beveiligingen op een slechte dag. Voor de liefhebbers hier nog de filmpjes.
Hier het filmpje met het gebouw in de hoofdrol. ( op de site van TV West, kon het niet op you tube vinden)
Hier het filmpje over het Agnetha park, het arbeiders woonwijkje.

Wát een verrassing

Allereerst maar een zwaar excuus aan de lieve Sinterklaas die zó iets bijzonders voor me maakte!
Sorry, sorry, sorry, dat het zo lang duurde eer je hier kon zien hoe het cadeau ontvangen is.

Het pakje lag er al een paar dagen mét de boodschap “pas op 5 december open maken” en dat doe ik dan natuurlijk ook geen dag eerder.
Het leuke van zo’n pakje is dat je éigenlijk nog even van de spanning wilt genieten en zo ging het niét bij het ontbijt al open.
Drukke week geweest en er komt nóg een drukke week aan en dus moest ik van mezelf éérst de achterstallige H.H. klusjes doen. Het pakje is van het A4 formaat en niet héél dik dus misschien is het me er op verlekkeren nog wel veel léuker dan de inhoud, wat kan er nou helemaal in zo’n pakje zitten. En dus… ga ik ook nog eerst boodschappen doen.

Maar dán is het zover… en alle mensen wat is het een verrassing. Gelukkig had ik af en toe even de camera aangezet op filmen en dat wil ik dan ook direct even regelen. Natúúrlijk wil ik alles weer te snel doen en gaat er van alles fout. Het is een logje mét filmpje meer dan waard want ongelooflijk hoeveel werk en van de Blogsurprise gemaakt is.

Sinterklaas heeft de moeite genomen 15 jaar “Rietepietz” van begin tot einde door te ploegen, en dat niet alleen, in het bescheiden boekwerkje is al rijmend ook met foto’s in beeld gebracht wat er in die 15 langs kwam. Werkelijk onvoorstelbaar dat iemand dat “even doet” voor (een misschien wel onbekende) medeblogger. En alles éven liefdevol verzorgd.
En dán nog het cadeau, dat is echt spectaculair. Een heel persoonlijk memorie spel met ook daarop allemaal foto’s die in één van ruim 2500 logjes stonden.

Met een diepe zucht zie ik dat you tube waarschijnlijk heel druk is, het filmpje blijft maar in bewerking staan. Misschien zit het probleem wel in het stukje dat ik in time laps had opgenomen, dat leek me leuk bij het uitpakken. Dus ik plak het filmpje nóg maar een keer in elkaar maar dan zonder dat stukje, ook dát gaat minder snel dan anders maar doet het in ieder geval…. zucht, kán ik éindelijk de gulle gever laten zien dat ik er héul blij mee ben. en dán staat ineens ook de eerdere versie er in…..