En dan heb ik het niet over bruine bonen of zo maar over een groot artikel in de krant van vanmorgen.
De naam Donald de Marcas zal niet bij iederéén direct een belletje doen rinkelen maar ik moest meteen denken aan de spannende hoorspelen op de radio van vroeger. Er was in die tijd een vaste kern van “hoorspelacteurs” waarvan Donald de Marcas zeker niet de onbelangrijkste was.
Stuk voor stuk goed articulerende mensen die iédere emotie met hun stem op konden roepen.
Later werd hij een gewaardeerd nieuwslezer (van 1982 tot 1998) waar ik qua verstaanbaarheid alleen maar met weemoed aan terug kan denken. Ja ook dat stond allemaal in dat artikel maar dat was niet de zware kost.
Nee de zware kost zit ‘m in zijn dood in maart j.l. Hij overleed sámen met zijn vrouw. Ze waren bijna 60 jaar getrouwd, hij begon te dementeren, en zij was ongeneeslijk ziek. Door een oorlogsverleden had het echtpaar besloten kinderloos door het leven te gaan.
Ze lieten niemand achter en wilden ook elkaar niet alleen achter laten.
Ik vind het ontroerend dat ze besloten samen te sterven en heel stiekem ben ik er ook een beetje jaloers op.
Naar ik aanneem is hun verzoek onder medische begeleiding ten uitvoer gebracht. Ik hóóp in ieder geval dat men zo mild was het deze mensen mogelijk te maken om elkaar te beschermen. Ziek en eenzaam achter blijven is voor een bijna 90 jarige de hel.
Gezond en tamelijk oud alleen achter blijven is écht al heftig genoeg, zelfs wanneer je wél nog wat generaties hebt voortgebracht.
Leuk dat je reageert, dankjewel!