Dit is ‘m, de tramlijn 1 die in Den Haag naar het Scheveningse strand rijdt met haltes bij parkeergelegenheden waar je “voor weinig” de auto kunt achterlaten. Bedoelt om de auto te weren uit de badplaats.
Het Haagse GL-raadslid Marielle Vavier vindt de naam van de beachtram ’seksistisch’. “Het is een vieze, oude mannen grap”. Een tramlijn vernoemen naar de schaamstreek van een vrouw. Die associatie krijg ik erbij en anderen ook”, zegt Vavier. De naam is NB door een vrouw bedacht en ik zie er de humor wel van in. Maar goed, Vavier mag dat vinden hoor, ik vind ook wel eens iets toch? Bijv; ik vind ” Vavier EEN ZUURPRUIM “, zucht…. dat zal ze óók wel met de vrouwelijke schaamstreek associëren vrees ik.
Ja natuurlijk gaat het leven door en gelukkig zijn er ook leuke dingen te doen. Zoals de bruiloft van kleinzoon Makel met zijn Rose. De kaarten zijn binnen, mét een “dresscode”, eh…. Bohemian Summer Chique. Ik vind het een geweldig mode beeld dat ik graag droeg maar toen (40 jaar geleden) hoorde ik nog bij “de jongeren”. Nu ben ik ongemerkt toch wel ingetreden bij de “nóg oudere jongeren” zal ‘k maar zeggen. Natuurlijk zou ik in wat minder Bohemian niet op het feest geweigerd worden maar heel stiekem vind ik het wel sport om er iets van te maken.
Zodra er gewinkeld mocht worden stortten de bruiloftsgasten zich in wisselende samenstellingen of alleen met deze opdracht op de “klerenwinkels”. En wonder boven wonder hing er in de éne winkel een rok, in een andere in een bijpassend kleurtje een bloesje, helaas geheel zonder mouwen, TJa zomer of niet, ik huldig het standpunt; “oud vlees moet je niet in de etalage leggen en dus moest er ook nog een jasje komen voor de mouwen. Dochter en kleindochters geven hun goedkeuring, geheel in de juiste stijl en toch nog redelijk “draagbaar” voor een oma…. is dit Bohemian Summer Chique of niet! (excuses voor m’n “verwinkelde” snuit)
De hoed gaat wél mee, maar alleen op als het heel warm weer is, het feest is geheel op één lokatie en overwegend buiten, flauwvallende oma’s kunnen we natuurlijk niet hebben op zo’n dag. Uiteraard ook schoenen in stijl wat weer andere problemen oplevert, ik kan niet op hoge hakken lopen en bij een zwierige rok staat een hoge hak gewoon het leukst. Gezichtsbedrog moet me redden, deze touw sleehak lijkt een hoge hak maar omdat de zool óók flink dik is kom ik er vanaf met een hoogteverschil tussen teen en hiel van 2 centimeter, moet kunnen!
Nu nog erop kunnen lopen want door de dikke zool voelt het aan als klompen, en zo klinken ze ook al ik loop. Zowel Melody als Staartje doen mee aan de duizend vragen en hadden dit keer de vraag : “Wat is het laatste risico dat je genomen hebt?” Nou voor mij is dat op deze schoenen gaan lopen, het is zeker niet uitgesloten dat ik op de bruiloft tot aan de knie in het gips zit. Ik kan alleen maar hopen dat ze een bijpassend kleurtje hebben. Een gelukje is dat de gewrichten van de grote tenen vast zitten door de hallux valges, ik ben dus al gewend dat de voet niet goed afgewikkeld kan worden en de keiharde drie centimeter dikke zool is minder probleem dan ik verwacht had. Ook m’n “hallusje”s voelen zich thuis, hun kopjes passen precies tussen de kruisende banden vanwaar ze alles in de gaten kunnen houden. Bij Staartje las nog ik een tip, lak de teennagels en niemand zal over die rare bulten vallen, hooguit ik zelf misschien. Volgens mij is de outfit compleet. Rok ✔ jasje✔ bloesje ✔schoenen✔ hoed✔ tasje✔ !
Was wel te verwachten hé dat ik zon, zand en zee opzocht. Sorry, de foto’s en filmpjes zijn best wel voorspelbaar, dat hóeft niet heel erg te zijn als ze “plaatjes kwaliteit”hebben….zucht, dat hebben ze zelden bij mij (soms per ongeluk) dan moet je bij Matroos Beek zijn die vaak de prachtigste strand foto’s heeft.
Dan moet ik het maar zoeken in andere uitgangspunten zoals het jongst gerenoveerde deel van de boulevard dat nu eindelijk ook in gebruik is. Eén van de strandpaviljoen houders had z’n best gedaan om de boel levendig te laten lijken, zijn terras zat behoorlijk vol. Pas toen ik dichterbij kwam zag ik het niet om mensen ging maar om “dummies” zoals er ook bij de ingang zaten, alleen was er blijkbaar geen tijd geweest die twee aan te kleden. De toiletten waren prima aangegeven, niet heel subtiel, wél heel duidelijk, best grappig gedaan allemaal.
Er is ook heel vaak een “wensambulance” te zien, zo ook gisteren. Het ontroert me altijd dat er zoveel moeite gedaan wordt om het mogelijk te maken wanneer iemand de zee nog eens wil zien. Dit keer had ik er gemengde gevoelen bij. De mensen die met de patiënt mee waren stonden druk te praten met de ambulance medewerkers, de patiënt stond met het gezicht naar zee op de brancard op het strand, en ik had ze vrij lang in beeld. Ik moest mezelf overtuigen dat de man of vrouw het misschien zelf graag helemaal alleen wilde beleven en geen behoefte aan contact had. Dat lukt me niet, wáárom pakt niemand zijn of haar hand om het dan toch in stilte samen te beleven. Het ziet er zo troosteloos en eenzaam uit terwijl er zoveel moeite is gedaan om dit mogelijk te maken. Ik werd er verdrietig van.
Ik kan me dan weer wél goed inleven in de vier politiemensen die ik te paard de boulevard op zie draaien. Het zijn prachtige dieren en ik snap het helemaal. De paarden moeten hun beweging hebben en waarom zou je daarvoor niét een prettige omgeving uitzoeken, ja toch! Ze zitten maar al te vaak in benarde situaties met de dieren, mogen ze dan ook een keer voor het strand kiezen voor de broodnodige beweging van de beestjes, het is tenslotte eindelijk mooi weer. Ze zijn al snel uit het zicht, zowel links als rechts zijn er op de foto nog twee paarden stipjes te herkennen. Fijn dat de paarden én de bereiders even “los kunnen “, ik gun het ze hoor!
We gaan nog even terug naar mijn toyboy uit het vorige logje. Mrs. Brubeck dacht al de kledingzaak “Suit Supply” te herkennen en dat klopt. Het is wel echt een zaak voor jonge mensen, knotjes in het haar verkopers enz , je kent dat wel.. Als we van de parkeer garage naar de winkel lopen hebben we toch nog even de paraplu nodig voor wat flinke spetters. De winkel barst van de spiegels (zonder barsten) zodat we onszelf nogal eens tegenkomen, allemaal leuk hoor én handig bij het passen. Maar dan staan we bij de kassa en stoot Inge me aan, of ik haar paraplu wil lenen om eventuele spetters te trotseren en ze wijst daarbij naar boven. De muur is minstens een meter of 7 breed en over die héle breedte is de muur bedekt met deze foto poster.
Nú snap ik de spetters die Inge verwacht en er ontsnapt me een hartgrondig “gatverdammen”! Ik voel eigenlijk de spetters van de speekseluitwisseling al in m’n haar druipen. En dan heb ik het nog niet eens over het ontbreken van een mondkapje! O ik weet best hoe prettig “tongen” kan zijn maar in mijn gevoel is dat nog steeds iets tussen twee mensen zonder dat je daarbij ánderen “het achterste van je tong laat zien” (zie je , zo’n spreekwoord glipt er vanzelf tussen). In ieder geval vind ik het op z’n minst onsmakelijk om te zien en van het bedrijf niet van goede smaak getuigen.
Ook een beetje dom, misschien zullen jongelui er niet zo zwaar aan tillen maar wie trouwkostuums verkoopt moet niet vergeten dat de a.s. bruidegom vaak in gezelschap is van een moeder die de rekening wel wil betalen. ( in ons geval zelfs 2 moeders en een oma). Achteraf nog een geluk dat mijn toy boy zich wél keurig gedroeg, ik hoefde zijn huig niet te inspecteren en hij bleef overal vanaf. Verhip…. misschien ging het dáárom wel mis, als ik die “dame”op de poster bezig zie had hij misschien wel meer actie van mij verwacht en vond hij me te preuts. Nee ik maak geen reclame voor het bedrijf, ik geef ze alleen een goede raad; ” kleer schoenmaker houd je bij je leest en laat softporno over aan de geëigende branche.”
Leuke serie van de E.O dat “typisch…..” en dan de naam van een stad. Leiden kwam al voorbij en nu is het “typisch Harderwijk”. Het gaat vaak over mensen die eigenlijk wel overál hadden kunnen wonen maar ze wónen nou eenmaal in de stad waar het over gaat en zijn toch met net even andere dingen bezig dan de gemiddelde bewoner. In deze afleveringen zien we een metaalkunstenaar aan het werk met zijn “junk art”. Je kent me, als kunstbarbaar tot in het puntje van m’n tenen vind ik kunst soms gewoon rommel. Maar deze kunstenaar draait de zaak gewoon om en maakt van “rommel” kunst! Hij maakt de meest práchtige dieren van metaal afval, Hoefijzers, fietskettingen, raderwerken, strips en noem maar op wat je bij de “oud ijzerboer” kunt vinden. Je ziet waarschijnlijk urenlang steeds weer nieuwe dingen als je zoiets in het echt zou kunnen bekijken.
Kijk nou naar de wilde zwijn, prachtig lijntje tot aan zijn kittige hoefjes en pas als je in gaat zoomen zie dat het uit héél veel verschillende onderdeeltjes “oud ijzer” opgebouwd is. In de serie maakt hij in opdracht (als ik me goed herinner) een tijger (of was het nou een ander verscheurend dier) in ieder geval plak ik er met alle soorten van genoegen het etiket “kunst” op! Helaas heb ik er gaan foto van maar geloof me, het is prachtig. Vandaag hadden ze het over zijn website, die hééft hij n.l. wel maar is een beetje verwaarloosd, Na 2019 niets meer aangedaan en niet heel erg logisch ingericht, best wel jammer. Volgens het programma gaat hij daar nu hulp bij krijgen. Maar ook zoals de site nu is valt er genoeg te zien aan foto’s en filmpjes (al moet je een beetje zoeken) van deze “metaalkunstenaar” voor de liefhebbers onder ons (we zijn niet allemaal kunstbarbaar) heb ik de site gelinkt voor als je even niets te doen hebt. En eh…… toen kwam er een olifant met een grote snuit… en die blies het hele verhaaltje uit.
Het kille weer van de laatste dagen nodigt niet echt uit om naar buiten te gaan. Gelukkig had ik van de mooie dagen ervoor goed gebruik gemaakt. De waterleiding duinen liggen aardig in de buurt van de bloembollenvelden dus die namen we ook even mee. Enorme duingebieden,maar ook veel bosachtig gebied waar het genieten is .
Tussen die takken zat een specht zich schreeuwende koppijn te tikken, met mijn automaatje krijg ik dat niet in beeld natuurlijk hij zit ( iets uit het midden naar onder en naar links). Ik hoorde laatst op TV iemand vertellen dat spechten een derde vlies over hun hebben ogen, van dat vlies hebben wij in de ooghoeken ook nog een reststukje. De specht heeft dat vlies broodnodig omdat anders door de kracht van zijn getik z’n ogen uit de kassen ploppen!I k zie het voor me, Loop je in het bos en denk je dat er een besje voor je voeten valt….ieks!
Wat ons opviel is dat er érg veel dor hout in het bosgedeelte ligt. Ja wéét ik, bosbeheer laat tegenwoordig vaak omgezaagde stammetjes liggen als leefomgeving voor insecten en ander bos gespuis, maar zóveel? We komen echt overál boomstammetjes en takken tegen, sommige vers maar ook heel veel al duidelijk veel langer geleden af-gezaagd of gebroken. Leuk voor kinderen om boom hutten te maken maar het zal ongetwijfeld een andere bedoeling hebben. Kostenbesparing misschien? Best een onderwerp om een “een boom over op te zetten”, dat lukt alleen niet zo goed, dan toch maar laten liggen die boom. Het was in ieder geval een fijne wandeling.
Altijd eigenwijs, ik zie het je denken. Mag hoor, want inderdaad héb ik de papieren om een afspraak voor “de prik” al een week in huis. En nee, ik heb nog géén afspraak gemaakt en dat ben ik voorlopig ook niet van plan. Dán maar eigenwijs, wie zei ook alweer dat eigenwijs óok wijs is. Nog eens alles nagelezen omdat ik al geen voor voorstander wás. Op vraag 1 van mij ; “hoe lang vecht zo’n prik het virus de tent uit…” is nog geen antwoord. Dat wordt gelukkig ook eerlijk vermeld. Op vraag 2 van mij; ” kan ik de besmetting over brengen op anderen zodra ridder corona het zwaard voor me opheft? ” Ook op die vraag komt een eerlijk antwoord, “dat weten we nog niet”. Daarop volgt dan nog dat ook na vaccinatie de anti corona maatregelen gehandhaafd moeten blijven. De opheb van vorige week over dat éne merk speelt niet heel erg mee bij mijn beslissing , het gaat om procentueel zúlke kleine aantallen dat het een aanvaardbaar risico is. Maar het bewijst wél dat er door de snelle keuringsprocedures nog niet alle eventuele bijwerkingen ontdekt zijn. En daar had ik in eerste instantie al een probleem mee.
De uitnodiging blijft geldig heb ik gehoord en ik mag dan eigenwijs zijn, ik benadeel (nog) geen anderen door de prik (nog) niet te halen. Er is nog lang niet genoeg vaccin en dus kan er nu iemand anders geholpen worden met mijn doses. De enige zekerheid die het vaccin 100% biedt ( voor zover nu bekend) is dat , mocht je tóch geïnfecteerd worden je niet zó ziek wordt dat je op de IC terecht komt.| Prima, dat kom ik tóch niet, dat wil ik niet en dat weten m’n kinderen.
De maatregelen blijven hoe dan ook van kracht, met of zonder prik, voor mij dan maar zonder prik tot er wat meer bekend is over zaken die nu nog niet bekend zijn. Of totdat er voldoende vaccin is voor iedereen, nu laat ik met liefde anderen voor gaan want er schijnen mensen te zijn die “voordringen” om de prik maar te krijgen. Eigenlijk ben ik niet eigenwijs maar, nu ik er over nadenk, gewoon menslievend. Verhip, dat pak ik weer helemaal verkeerd aan, ik hád het natuurlijk als een opofferende daad moeten brengen in de geest van ; ” ik ben niet zo belangrijk, hoe graag ik ook zou willen , geef mijn vaccin liever aan iemand die belangrijker is! Nee ik ben er niet het type voor om mijn vaccin per opbod te verkopen, ik stel gewoon een anoniem iemand in staat “ridder covid” in dienst te nemen.
Ken je het programma? Het is een zoekprogramma dat ik op zondagmiddag altijd beluister op de regionale radiozender. Ja er zijn soms ook wel TV versies van maar daar kan ik niets mee. Op de radio is het meer mysterie denk ik. Ik ben ook niet zo goed in emoties zien bij mensen en emoties komen in dat soort programma’s ruim aan bod. Er zijn soms de wonderlijkste zoektochten zoals vandaag. Een meneer die niet heel lang meer te leven heeft zoekt naar een familie waar hij in zijn jeugd een soort van “kind aan huis was”. Zijn ouder waren gescheiden. hij had het moeilijk thuis en was graag bij die familie. Hij zocht ze omdat hij ze zo graag nog wilde vertellen hoeveel ze voor hem betekend hadden in die tijd. De familie is gevonden, het was ontroerend!
Er was een ook dame op zoek naar haar natuurlijke moeder die haar als baby had afgestaan. Ze had haar jaren geleden al eens gevonden, contact gezocht en er kwam toen een ontmoeting waarbij de moeder erg boos werd en haar letterlijk te lijf ging. Onvoorstelbaar!!! De dochter moest beloven haar nooit meer op te zoeken en hield zich daar tot nu toe aan. Maar nu kroop het bloed waar het niet gaan kan, ze hoopt haar nogmaals te vinden en vooral, dat haar moeder ondertussen wél contact wil.
Heel schrijnend, zoals er juist in dat programma nog vaak kinderen naar een natuurlijke ouder zoeken. Het gaat daarbij vaak om tachtigers dus is haast geboden. Zo te zien werd er wat áfgerommeld in die tijd, soms komen er overal half-broers en zussen vandaan. Waarschijnlijk nog van net vóór goed verkrijgbare voorbehoedsmiddelen, gevolgd door de flower powertijd. Zo zocht er een dame naar haar natuurlijke vader waarvan zij alleen de naam wist en dat hij haar aangeven had bij de burgerlijke stand. Er werd een broer van de man gevonden, die vertelde dat de broer die de aangifte had gedaan al overleden was maar…. hij vertelde óók dat zijn broer de aangifte was gaan doen op zijn verzoek en…. dat hij de vader was die in die tijd even het overzicht kwijt was bij de onvoorziene zwangerschap. Je kunt bijna geen spannender plot voor een roman verzinnen!
Maar er zijn ook zaken waar ik een minder goed gevoel bij heb, mensen die alleen zijn komen te staan en op zoek gaan naar een oude liefde. Ik wéét het niet, moet dat nou? In sommige gevallen was zo’n oude liefde ontroostbaar geweest toen het uitging, moet je zo iemands leven dan overhoop gooien, zelfs al hebben die meestal wel een ander lief gevonden. Het gebeurt natuurlijk altijd onder het mom van “ik wil graag weten of hij/zij toch gelukkig is geworden”! Ja, ammehoela, ze willen gewoon weer makkelijk aanpappen nu ze alleen zijn, leer mij die alleenstaande oudjes kennen!
Inderdaad, ik was vanmiddag op “Smurfenjacht”. Ik mocht mee met Levi en Amber die al de hele week op smurfenjacht waren in het grote park waar ze heel dicht bij wonen. Het schijnt iets te zijn dat wereldwijd via het www. kan gebeuren. Natuurlijk loopt mama Jennifer ook mee want die geeft de aanwijzingen door die ze op haar telefoon leest. Ze moeten nog maar één smurf vinden, dat is de bonus opdracht. Met de aanwijzingen vonden ze de rest al. Op de lastigste plekjes in doosjes, kokertje, onder brugleuningen enz. Soms moeten ze het met een touw uit een boom halen en soms onder boomstronken vandaan halen. Je mág iets aan de inhoud toevoegen, of omruilen voor iets van jezelf. Dan vullen ze hun naam in op lijstje dat erbij ligt en bergen alles weer op zoals ze het gevonden hadden zodat een volgend kind het weer kan “vinden”.
Wat een onwijs leuk initiatief, Levi en Amber gaan er graag voor naar buiten, zelfs als het regent en het in het park een enorme baggerbende is. Het is hun jasjes wel aan te zien, gelukkig maakt mama Jennifer geen probleem van jasjes met modder want tja, álles is nat en bij smurfenjacht moet je nou eenmaal wel eens aan vuile boomstronken komen. Voor de zoektocht naar die laatste smurf mocht ik ook mee, zonder waterdichte schoentjes zoals de kinderen hebben, en zonder paraplu maar Levi deelde grootmoedig de zijne met oma-grootje. Wat een heerlijk stel is het toch zoals ze daar zingend onder die parapluutjes huppelen……… wel normale kinderen hoor, als ze op de terugweg moe zijn harrewarren ze als ieder ander kind.
Een enkele keer zie je het wel eens, een man die het portier van de auto open maakt voor zijn vrouw, haar rustig in laat stappen en dan secuur het portier sluit. Niet vaak nee ik geef het toe en zoals mijn zwager vroeger altijd zei; “meestal is dan óf de auto, óf de vrouw nieuw”. Het is uiteraard meestal een auto uit het, begerige blikken oproepende, “wat duurdere” circuit. Of als de auto “iets minder is” blijkt de vrouw een soort Porsche onder vrouwen waarom men de man benijdt.
In de regel klopt dat allemaal wel, maar het kán dus ook anders zie ik soms bij mij in het straatje. Er woont een beetje kleurloos echtpaartje dat ik eigenlijk niet zo vaak samen buiten zie. Aardige mensen van iets ouder dan middelbaar, áls ze al opvallen dan misschien als wat shabby. Ze wonen er al jaren en ook al zó lang staat er voor de deur een piepklein autootje, ik schat al een jaar of 15.
Je kent het wel, zo’n auto met scooterwieltjes, en met één portier (tje) aan iedere kant waarvan een béétje postuur al spierpijn krijgt bij de gedachte er door te moeten kruipen. Hoewel ik nooit zie dat de auto gewassen wordt ziet hij er altijd keurig uit, eigenlijk net even beter verzorgd dan het echtpaar zelf. Een enkele keer komt het echtpaar samen naar buiten, meneer loopt dan naar de bijzitterkant, opent met alle egards het portier, doet een stapje opzij waarna mevrouw instapt alsof het prins Bernard toch nog gelukt is één buitenechtelijk kind geheim te houden. Hij sluit het portier zorgvuldig en stapt dan pas zelf in waarna er minzaam naar me gezwaaid wordt als ik het tafereel toevallig gade sla omdat ik boodschappen ga doen.
Het is een beetje vertederend, en ik kijk ze glimlachend na! Ach… het hóeft dus niet altijd een Jacquard of een schoonheidskoning te zijn om een vrouw vorstelijk te behandelen. Uiteindelijk heeft Henk zolang hij nog met de sleutels overweg kon ook voor mij de huisdeur open gemaakt waarna hij me voor liet gaan naar binnen. Bij de auto liet ik hém de laatste jaren vorstelijk in stappen in onze doodgewone Suus.
Leuk dat je reageert, dankjewel!