groot denken…

Kennen we allemaal wel denk ik, er heeft iemand iets te vieren en dan moet er gezamenlijk al dan niet leuke herinneringen opgehaald worden, of je maar even een A4 tje vol wilt schrijven.
Inge wilde het anders doen toen haar lief 60 werd en hij dat heugelijke feit met de mensen “van het eerste uur” (zijnde zijn 5 broers en zussen met aanhang en zijn kinderen item) wilde vieren in een megagroot huis.

Zij vroeg ieder familielid om twee foto’s uit die periode van 60 jaar met de boodschap er een vraag bij te stellen om het geheugen van ” de nu bijna bejaarde broer/vader te kunnen testen. Inge was van plan daar een memorie spel van te maken en vroeg mij om hulp, zoiets kon ze thuis natuurlijk niet ongezien realiseren. Al brainstormend kwam het project van de grond, vooral niet al te gewoon zijn en de foto’s op briefkaart formaat leek Inge wel wat. Mwah…. “denk groot voor een groot man” maande ik Inge en denkend aan een héél groot huis zagen we iedereen al over de grond kruipen om memorie kaarten op A4 formaat om te draaien.

lang verhaal kort, geschikte foto’s stroomde binnen, ik plunderde de drukkerij op gebruikte kartonnen dozen die weg mochten en sneed daar A4 kartonnetjes uit, 40 stuks ja. In een behangzaak scoorden we “voor weinig” een geschikte rol behang en vonden in de schuur nog voldoende plaksel …….
Inge zocht alle foto’s en vragen uit, ik vond een betaalbare oplossing om de foto’s op het juiste formaat te printen en we konden aan de slag.

Deels samen, maar ik had natuurlijk meer tijd dan Inge, plakten we 40 kantjes geruit en 40 de andere kantjes met foto’s! Omdat zowel Inge als ik haar lief pas ruim 10 van de 60 jaar kennen was die foto’s uitzoeken een leuk klusje, ongeveer een kwart in zwart/wit, de rest in kleur!
Al prutsend kwamen de ideeën vanzelf, Inge schreef alle vragen op aparte kaartjes en ik maakte er een bijpassend envelopje voor.
Een goed passende doos werd ook “behangen” en kreeg met uit de krant geknipte letters een “inhoud vermelding”.

We hebben er wekenlang plezier mee gehad om het te maken maar dat was niéts bij de pret die het feestvarken met Inge en z’n familie er een avond mee hadden. Over de grond kruipen hoefde niet eens, er was zelfs een tafel die groot genoeg was om het hele spel uit te leggen.
De normale spelregels werden uiteraard een beetje aangepast, alleen de jarige kreeg steeds weer de vragen gesteld die bij een compleet setje hoorde, met zijn geheugen is nog niets mis al was er soms een kleine hint nodig om het juiste antwoord boven tafel te krijgen. Er werden nog héél veel herinneringen opgehaald aan de hand van de foto’s , en er werd voorál veel gelachen.

   

.

   

Advertentie

eco versus IQ

Van de week zag ik ergens op TV een moeder reuze gefrustreerd verkondigen dat zij door de hoge energieprijzen nu gedwongen was haar kinderen te overtuigen dat ze zuinig om moeten gaan met energie. Haar gezicht stond op; “ik moet die arme schapen hun levensgeluk vernietigen”. En ja, natuurlijk, die kinderen zijn opgegroeid in het besef dat energie en warm water ruim voorhanden zijn en gebruikt kunnen worden zonder er bij na te hoeven denken. Best wel heel anders dan toen ik kort na WO2 opgroeide met zuinig zijn, één verwarmde kamer, één verlicht “peertje” in iedere kamer en als de gaspenning op was kon er geen gas gebruikt kon worden.

Natuurlijk was dat ook een tijd zonder energie slurpende apparaten, dat kwam later pas maar toen was het plantje van het besef “energie is duur en daar moet je zuinig mee omgaan” al geplant en dat plantje staat er nog fris en fruitig bij. Ondanks dat gebruik ik nú natuurlijk toch meer energie dan toen ik pas getrouwd was in 1961, toen deed ik het immers nog zonder wasmachine, koel/vrieskast, TV of computer en had géén warmwaterbron.
Allemaal apparaten die , zeker aanvankelijk, energie vreters waren.

Iedere keer wanneer ik een apparaat nieuw aan moet schaffen gebruikt het nieuwe apparaat weer minder energie dan het te vervangen apparaat. Bij mij is dat goed merkbaar omdat oude apparaten hier hun taak moeten verrichten tot ze echt óp zijn en niet vervangen worden zodra er iets nieuwers op de markt komt.
Prima natuurlijk dat ook de fabrikanten hun steentje bijdragen maar soms heb ik toch wel ????? of de vernieuwingen niet hun doel voorbij schieten. Neem nou die “eco stand”.

Niemand heeft mij precies uit kunnen leggen hoe bij zo’n eco programma een machine ruim 2 uur lánger moet draaien dan op een gewone stand en dan toch minder stroom zou verbruiken. De was langer in het water laten draaien zóu minder warm water vragen en dus minder opwarmen nodig maken…tja en dat water maar afkoelen in die 2 uur extra stroom. Misschien is dan ouderwets in de week zetten een betere optie. Ik wil er niet áán, het klinkt niet logisch!

Dan geloof ik bij de drogers nog in énig besparend effect….. als ik 4 uur moet wachten eer de was droog is bedenk ik me wel om die droger te gebruiken, áls ik de droger al gebruik is dat omdat ik snel een droge was nodig heb. Met een goede centrifuge is je wasgoed op een hangertje/rekje in een kamer hangend ook wel in 4 uren droog. (als het niet buiten kan) Dát is pas besparen.
Het mag dan “hot” zijn die eco stand ik laat me niet meeslepen in die hype, niks niet eco stand, gewoon mijn IQ stand om de was te drogen. Of geloof jij wél in die eco stand en legt het mij even simpel uit!

   

   

een star is born

Oh…. was zijn kinderen toch nog heerlijk puur! Onze 7 jarige Amber zit sinds een half jaar op een “popsong” kinderkoor. Een groepje kinderen tussen de 7 en 12 jaar. Ze is de jongste want op één na zijn alle kinderen rond de 10 jaar maar dat stoort haar voor geen meter.
Vanmiddag was er een “uitvoering” van het koortje en ik mocht mee.
Popsong hé, dus niks niet “dikkertje Dap zat op de trap”en dat soort kinderliedjes. Nee hoor het échte leven met al z’n te doorleven liefdes dramatiek, de zware kost van S10 wordt niet geschuwd.

Natuurlijk oefent Amber thuis want alle teksten moet ze uit het hoofd leren, Amber leest nog maar net en dan zeker niet zulke ingewikkelde teksten. Ze oefent dus met de op het internet opgezochte nummers thuis voor dictie en drama….. natuurlijk is ze een ster…. voor ons dan toch!
En natuurlijk filmde ik maar er zat een flinke bos haar vóór me, behalve dat kan ik natuurlijk niet de hele groep laten zien, privacy weetjewel.
Amber heeft met nog zo’n ukkepuk samen een microfoon, bij de andere meisjes komt ze maar tot aan de schouder maar ze weert zich dapper en heeft er, na even wat verlegenheid, héél veel plezier in!

   

verbrassen

In de krant van 23 juni. j.l. deze kop…….

Hoewel het bericht grotendeels op waarheid berust klopt er toch ook iets niét. Pensioenfonds PME is niet de eerste met dat plusje. Al op 6 juni j.l. kreeg ik een brief van het grafische pensioenfonds met de mededeling dat ik deze brief kreeg omdat er iets in m’n pensioen veranderd was, zónder reden waarom, maar mét “oud en nieuw”getalletjes!
De brief krijg ik natuurlijk om te voorkomen dat ik geheel onvoorbereid ontdek dat er “grote bedragen” op m’n rekening bijgeschreven zijn. Een hartaanval bij zo’n oudje wil niemand op z’n geweten hebben. De brief komt trouwens te laat om me voor een grote shock te behoeden, het nieuwe bedrag is dan al bijgeschreven.
Gelukkig heeft het géén nadelige gevolgen voor m’n gezondheid dat ik zie dat er maar liefst € 6,45 méér bijgeschreven is dan de maand ervoor.

Het bedrag moet natuurlijk even bezinken….. metéén verbrassen is niet aan de orde dus ik denk na over waarin ik het eventueel zal gaan beleggen, eh…. broodbeleg misschien….. 2 ons kaas zit er zeker wel in.
Na 12 jaar een soort legale diefstal van door ons zelf gespaarde centjes is het natuurlijk nog magertjes, maar toch, beter dan niets. Mij hoor je niet klagen hoor, ik heb het ondanks dat niet echt slecht en ieder half %tje inflatie dat hierdoor teniet gedaan wordt is welkom.

Nog vóór ik besloten heb waar ik het riante bedrag voor ga reserveren komt er wéér een brief op 15 juni. Ook daarin de vermelding dat ik de brief ontvang omdat er iets aan het pensioenbedrag veranderd is, wederom zónder reden waarom en mét “oud en nieuw” bedrag. Ik wrijf al in m’n handen over nóg meer te besteden maar dan kijk naar de bedragen……..
Het nieuwe bedrag is láger dan dat van nog geen 2 weken geleden. Van de € 6.45 in de + blijft ineens maar € 1, 53 over.

Misschien moet ik in ambtelijke termen denken, en heeft men bij nader inzien voor een andere “rekenmethode” gekozen.

Dat gebeurt in die kringen vaker als het resultaat van een berekening minder gewenst uitpakt.
Minder gewenst voor de rekenaar natuurlijk, dat kan ik zelfs nog wel op mijn vingers natellen.

UPDATE. Een telefoontje naar het PGB leerde me dat de verhoging al een paar maanden geleden een feit was, er werd dus een nabetaling van drie maanden gedaan wat het riante bedrag opleverde van € 6,45.
Van het de maandelijkse verhoging kon ik 2 jaar geleden een liter benzine tanken, nu nog nét mijn halve broodje kopen.

     

wie regelt?

En toch gebeurde er wél weer iets “toevalligs” j.l.maandag. Al schrijf ik niet vaak meer over het gebrek aan passende hulp voor 24 uursmantelzorgers van dementerenden, dat wil niet zeggen dat het me niet meer bezig houdt.
Tja, te vaak stokpaardjes berijden zonder nieuwe vooruitzichten heeft het “ja dat weten we nu wel” effect.
Maar ik blijf er wél mee bezig, letterlijk iédereen die in de media opduikt en (in mijn ogen) de potentie heeft ergens invloed uit te kunnen oefenen schrijf ik aan. Helaas meestal zonder enige reactie, of hoogstens een soort afschuiven van de verantwoordelijkheid.
Zelfs éen van de, voor mij, meest hoopvolle mensen liet uiteindelijk niets meer van zich horen.

Dat was deze Teun Toebes, een jonge knul die tijdens zijn zorgstudie in een zorgcentrum woont op een gesloten afdeling.
Niet als zorgende voor de patiënten maar als huisgenoot en hij vindt dat dementerenden teveel buiten de maatschappij worden gezet en met meer respect behandeld zouden moeten worden.
Op zich een goed streven maar hij signaleert alleen wat er fout gaat, niet wat er nodig is om het op te lossen.
Ik hád telefonisch contact met hem in de hoop dat hij via zijn studie openingen voor mij zou vinden omdat hij duidelijk de weg naar publiciteit had gevonden. ( klik op de foto voor een filmpje met zijn verhaal) Ik stuurde hem wat logjes om mijn insteek te illustreren en hoorde nooit meer iets van hem, en ja….., hij schreef een boek…….
Ruim een maand geleden schreef ik naar aanleiding van een krantenartikel een mail naar “een directrice” van het zorg kantoor. ( of zoiets) @adres via de adm,van de WLZ (wet langdurige zorg) t.a.v. die dame. Ik ben dat na al die weken allang vergeten als uitgerekend maandag ( Henk’s sterfdag) de telefoon gaat en ik even diep moet nadenken waar de dame het over heeft.

Zij blijkt verantwoordelijk voor het inkopen van zorg voor WLZ . Ze luistert aandachtig naar me, probeert natúúrlijk de regels te verdedigen waarbij ik steeds wéér hamer op het feit dat veel van die regels bij dementerenden niet kúnnen werken en dat alles elkaar tegenwerkt. De politiek wil de dementerenden thuis laten verzorgen en de zorg stuurt alleen richting opname omdat hun zorg verlening niet aansluit en tekort schiet enz enz.

Ik leg uit dat wanneer er géén aanpassingen komen in dat soort zorg het fout gaat bij de aanstormende dementiegolf. Ik val haar een paar keer stevig in de rede omdat ik alle bla bla wel gehoord heb en de dame maakt wat aantekeningen (zegt ze, ik kan het niet controleren).
Ze belooft me over mijn ideeën na te denken en “in de groep te gooien” en vraagt of ik het prettig zou vinden wanneer ze me over een paar maanden nog eens belt, wat heet prettig, ik zou het gewéldig vinden.
Zucht….wil ik geloven dat, juist op déze datum, Henk aan de touwtjes trekt?
Nou vást wel als deze dame iets ten goede zou kunnen veranderen!

   

   

toch maar lachen

Helaas, zelfs na 2 jaar nog steeds dagen dat de moed me in de schoen zakt, gelukkig kan ik nu sandalen aan en rolt de moed vanzelf weer uit m’n schoenen, zo kan ik “de moed” weer makkelijk oppakken. En eigenlijk zijn jullie, samen met m’n (klein)kinderen een beetje m’n sandalen die de moed steeds weer bereikbaar maken.
Meer dan er “het beste” van maken zal het niet meer worden maar ik ben heel erg dankbaar voor al die mensen die dat de moeite waard maken.
Genoeg gezeur, ’t lijkt me geen slechte gewoonte Henk te gedenken met oude verhaaltjes waar hij een rol in speelt en ja natuurlijk, er mág gelachen worden.

januari 2011

Jonge mensen zitten wel eens een beetje besmuikt te vissen of mensen van onze leeftijd, na zo’n lang huwelijk, nog met  lichamelijke aantrekkingskracht te maken hebben!
Of ze nog “op elkaar vallen” zal ‘k maar zeggen! Ik kan daar, wat ons betreft, naar eer en geweten  volmóndig ja op zeggen!
Ik hoef maar te gaan liggen…., al is het in een parkeergarage, en Henk duikt er bóvenop!

Wácht !!! Klik nou niet meteen weg, ik zou toch nóóit ons intieme huwelijksleven hier open en bloot op een  log gooien, nee het zit weer nét even anders dan jij met je dirty mind denkt.
We wáren  in een parkeergarage en Henk dóók inderdaad bovenop me maar dat kan ik heus uitleggen zonder obscene beelden op te roepen!

Met kittige pasje stap ik vanmiddag op de betaal automaat af met Henk in mijn kielzog. Na het uitnemen van het kaartje neem ik  de kortste weg richting auto met Henk nog steeds  op m’n hielen, niks mis mee toch?
Alleen lag daar dit keer dan nog zo’n mooi afgerond betonnen stootblok op mijn pad , zo een dat qua kleur  helemaal wegvalt tegen de eveneens betonnen vloer in de parkeergarage als je begrijpt wat ik bedoel .

Sierlijk als een middelgroot nijlpaard op het land stort ik ter aarde en ben helemáál niet van plan Henk te kussen die even later met een mooie zweefduik half over me heen valt!
Dat hád wel gekund natuurlijk, maar we zijn samen even druk doende onze ledematen op bruikbaarheid en aanwezigheid  te controleren waarna we ons enigszins houterig  weer op  richten zoals het de homo sapiens betaamd!

De tranen lopen ons over de wangen, niet van de pijn maar  gewoon van het láchen, het ging zó belachelijk dat we zelfs  toegangsprijzen hadden kunnen bedingen bij een eventueel publiek …. al prijzen we ons gelukkig dat er niemand in de buurt leek te zijn.
Mede dankzij de dikke winterjassen komen we er vrijwel zonder schade vanaf en gelukkig konden we beiden voorkomen dat “er koppen rolden”, over de betonnen vloer zou dat duidelijk meer “gezichtverlies ” opgeleverd  hebben.
Het énige dat schade heeft opgelopen  is ons ego, we voelen ons wél een stel “krukken”!
We kunnen elkaar nog stééds niet aan kijken zonder in de lach te schieten maar ach, daar kunnen we wel mee leven!
Ik bedenk me ineens dat er in parkeergarages vaak camera’s hangen, … staan we morgen misschien wel op you-tube!

   

haperend klokkenspel

O ja sorry, even niet in de gaten dat dit woord vaak andere associaties oproept dan de pure werkelijkheid (en gij geleufd dat ;-)) In ieder geval wás het hier aan de hand.

Deze beauty hangt hier al ruim 20 jaar aan de wand z’n plicht te doen, d.w.z. ene Rietepietz bij de tijd houden.
We kregen de klok bij ons 40 jarig huwelijk en zijn tik- en slagwerk verbreekt sinds die tijd de stilte in huis, tót een paar maanden geleden.
Ik trok de gewichten op, raakte de slinger waarna de klok het verder vertikte.
De zaak waar deze klok 22 jaar geleden nog in de verkoop hing geraadpleegd…”:.tja, dat zal een revisie moeten worden, gezien de leeftijd” was het advies. Edoch… r is een wachtlijst voor reparatie van 2 maanden.
Oke, ik besluit de klok dan toch thuis te houden tot ze aan de beurt is.
Uit nostalgische overwegingen geef ik iedere keer wanneer ik de klok passeer een tikje tegen de slinger waarna ik soms wel een halve minuut lang het vertrouwde getik hoor en zelfs een keer het slagwerk. Maar dan is het weer stil totdat……… het ineens een keer niét meer stil wordt en de klok blijkbaar z’n slinger weer heeft gevonden. De hele klokkenmaker gaat in het vergeetboek tótdat vorige week de telefoon ging….. mijn klok was aan de beurt!
Ik twijfel, net een grote loodgietersrekening betaalt en revisie van de klok gaat rond de 200 pegels kosten… en hij dóet het nu weer perfect.
Goede raad is helemaal niet duur, ik doe het niet.
Alsof de klok me wil straffen sta ik de andere dag met één van z’n gewichten in m’n hand.
Die moet je altijd een beetje ondersteunen bij het optrekken, dat is beter voor de raderen, maar dit keer heb ik blijkbaar teveel ondersteund en glipt het haakje van de ketting uit het oogje van het gewicht.
Ratelend schiet de ketting richting bodem van de klok totdat alleen het haakje nog buiten de klok steekt….

Met geen mógelijkheid krijg ik, balancerend op de eronder staande kruk, het haakje van de ketting weer in het oog van het gewicht. Er is domweg niet genoeg ruimte voor om het gewicht ver genoeg te laten kantelen….. en zonder gewicht doet de klok natuurlijk niets.
Klokkenmaker te bellen? Hij was nogal duidelijk dat ik weer achteraan aan moet sluiten wanneer ik alsnog tot reparatie moet besluiten.

Dan maar op zoek naar iets dat ik in de beperkte ruimte onder de klok wél om het haakje van de ketting kan wurmen, óók door het oog van ’t gewicht kan krijgen, en vooral ook sterk genoeg voor is. Dat blijk ik te hebben, het borsteltje waarmee ik de krochten van de koffiemachine schoon houd.
Na een tikje aan de slinger gaat de klok weer aan het werk en tergend langzaam zakt de ketting weer naar beneden. Nu maar wachten tot het haakje laag genoeg hangt om zónder halsbrekende toeren de boel weer in orde te maken, maar het klokje tikt weer thuis, zoals het hoort, en nergens anders tikt.

       

crowded house

Het gezinnetje woont in een heerlijk ruim huis, grote achtertuin, bescheiden voortuin . Kinderen een eigen kamer, een lichte werkkamer enz.. Op een dag belt de zuster van de man, volledig overstuur, haar man kan z’n handen niet thuishouden en ze zoekt onderdak voor haar en haar kind want zó kan het niet meer. In afwachting van woonruimte maakt het gezin de werk kamer vrij voor moeder en kind.

Later wordt een ander familielid door een brand tijdelijk dakloos, de kinderen van het gezin schuiven geruisloos bij elkaar in om een kamer vrij te maken voor de pechvogels. Het is wat dringen in de badkamer en daarom wordt de zolder verbouwd, maar nog vóór dat helemaal klaar is slaat het noodlot toe bij een ander familielid dat failliet gaat en op straat komt te staan. De aannemer is toch bezig en dus bouwt men de schuur flink uit ten koste van de groentetuin, zo heeft ook het failliete gezin al snel z’n plekje gevonden. Het kost allemaal veel geld maar natuurlijk, die mensen hebben ook niet om hun ellende gevraagd. Het is allemaal tijdelijk en woningen liggen nou eenmaal niet voor het opscheppen. Helaas is van doorstroming geen sprake.

Het eerste kind uit het gezin heeft ondertussen serieus een vriend. Met wat schuiven vind het tweede kind een plekje op zolder zodat de vriend bij z’n meisje in kan trekken want een huis voor hen zit er niet in, daarvoor is de woningmarkt te overspannen. Wanneer een collegaatje van de hoofdbewoner uit huis gezet wordt en een noodonderkomen zoekt rest er nog wel een plekje op de bank in de huiskamer maar het wordt nu toch echt wel lastig om te dealen met de sanitaire voorzieningen én de voedselvoorziening gezien ook de groentetuin opgeofferd is. Als er dan ook nog een neef met z’n gezin uit het Zuiden door overstromingen zijn huis kwijt raakt en onderdak zoekt wordt er de partytent in de voortuin opgezet. Men regelt nog wat dekens en koffie en kan alleen maar hópen dat er wat doorstroming komt bij de andere logees.

Als ze de andere morgen wakker worden staat er een flink aantal mensen voor het huis te demonstreren, mensonterend vind men het …. de vrouw van het gezin komt naar buiten en zegt; “ik ben blij met jullie mededogen. Inderdaad, het is niet fijn zoals het nu moet. We hebben onze goede bedoelingen niet altijd even goed overdacht en soms verkeerd ingeschat maar onze mogelijkheden zijn op dit moment uitgeput,
Ik begrijp dat jullie iets willen doen om deze mensen een beter onderdak te bieden en neem aan dat jullie dus graag je logeerkamers beschikbaar stellen om de problemen op te lossen
Dan hoeft er niemand meer in onze voortuin te slapen want inderdaad, noodopvang is voor niemand ideaal.
Wanneer de vrouw opkijkt is als bij toverslag iedere demonstrant verdwenen. zonder een adres achter te laten…….!

       

ze leert ’t nooit!

Eigen schuld, dikke bu….. eh nee, geen dikke bult, maar de “hurken”weer zoekgemaakt.
De loodgieter had me gevraagd boven in het gangetje het onderste boekenplankje leeg te maken.

De +/- 40 cm ruimte tussen de koof van de standleiding en de muur van de badkamer leek ons destijds een ideale plaats om een boekenkast van te maken. Met 7 restplankjes was de boekenkast van vloer tot plafond een feit.
Oke, op de onderste 2 plankjes stonden alleen nog oude schoolboeken e.d. uit mijn moeder mavo tijd. Die moeten nodig eens uitgezocht worden dus maakte ik ze allebei leeg.
Om het de loodgieter makkelijk te maken (en zijn uurtarief natuurlijk iétsepietsie hoger ligt dan het mijne) dacht ik het onderste plankje er wel even met een paar wel gerichte hamer tikken uit te tikken…..Niet dus.
Het onderste plankje rustte op de plintjes van 1 korte en1 lange kant en Henk was erg voor “het moet wel stevig vast zitten”, dát was ik even vergeten.
In het plankje zaten 5 lange schroeven en om die ook echt in de plint houvast te laten vinden zaten die dus héél dicht op de kant. De boormachine zoeken ? Zou die opgeladen zijn? Kruiskop schroevendraaier lag in de buurt en dus….. lag ik op de knietjes in de beperkte ruimte, om kracht te kunnen zetten tóch half op de knieën staand om de schroeven er uit te peuteren. En die kracht was wel nodig…..poewhee….. klusje hoor maar trots dat het lukte.
Ja en toén waren vanmorgen de rapen gaar natuurlijk, toen ik uit bed kwam voelde ik het meteen, de hurken weer volledig verdwenen. En de knieën ook al niet helemaal je van het! Hád ik maar een greep in het mooie groene kratje van de loodgieter gedaan, daar lagen genoeg knietjes in alle soorten maten, maar ja, de loodgieter was toen al weg natuurlijk.

Zondag waren Inge en haar lief nog op de koffie, ja die hadden dat met liefde voor me gedaan maar ja, ff niet aan gedacht. En dan was ik ook nog opgepiept door de drukkerij, een staand klusje wat op zich dan wel te doen is zolang ik niét wilt gaan zitten, zonder hurken is dat gewoon geen optie.
Gelukkig kon ik bij thuiskomst wél een warm bad nemen, een weldaad voor mijn hurkloze onderlichaam. Morgen verder zoeken, ga met Inge zwemmen , misschien liggen ze dáár wel!

                   

badwater..

Op z’n Engels zou het “slecht water” kunnen betekenen en bij mij lijkt het badwater onderweg naar het riool ineens de Engelse variant te prefereren. Ergens onderweg bleek het badwater zich als “slecht water” getransformeerd te hebben, zich niét naar het riool af te laten voeren en zich beneden in de gang te verzamelen. Juist ja, lekkage, dát woord zocht ik.
Niet dat ik door de gang moest waden, maar als ik door de voegen van de plavuizenplint water zie sijpelen hoef ik niet op de klok te kijken, dan weet ik zó wel “hoe laat het is”

Altijd goed opgelet bij het klussen in huis, ik kijk wat dingen na en weet dan vrij zeker dat het probleem in de gangmuur beneden zit waar bovenaan “oud en nieuw” van afvoerleidingen elkaar ontmoeten. Even geen écht probleem zolang ik het boven bad niet gebruik. ( en de douche met beleid) Probleem, “ik heb geen vaste loodgieter, wie moet ik bellen”.
Er gaan gruwelverhalen rond over loodgieters die verdrinken in het werk, en dat de mensen die wél tijd hebben vaak beunhazen die geen benul hebben van wat je zoal tegen kunt komen in huizen van zowat een eeuw oud. Hééélp!

Tja hoe zoek je dan een betrouwbaar adres…. eh.. internet? Niet zo mijn ding, telefoonboek dan maar, ja zeker, ik héb nog zoiets. Ik zoek op branche vereniging en naar “redelijk in de buurt”. Bovendien zoek ik “vader & zoon” bedrijven. Een zoon die het moderne vak heeft geleerd, een vader die in de praktijk nog alles gezien zal hebben, lijkt me niet gek bedacht toch? Een bedrijf met de naam “Lek”, tja, ik héb al een lek, gaat ‘m niet worden. Wel in de buurt maar geen vader en zoon.

Gelukkig vind ik wél zo’n bedrijf en waag er een telefoontje aan. Leg zo goed mogelijk uit wat ik dénk dat er aan de hand is. Vertel erbij dat er geen verdrinkingsgevaar is zolang ik het bad niet gebruik, géén spoedgeval dus. ( kan hoogstens zélf gaan stinken)
Na twee dagen een telefoontje of het in de middag om half 2 schikt en geloof maar dát het me schikt. Mijn bad is de enige plaats waar ik me volkomen kan ontspannen.
Precies op tijd staat de Sr. loodgieter voor de deur, goed teken. Op mijn aanwijzingen (al had hij dat zelf ook wel gevonden) sloopt hij een stuk laminaat boven, op zoek naar de verbinding oud en nieuw, en gaat dan beneden poolshoogte nemen. Om mijn verhaal te illustreren en een lang verhaal kort……

Daar is de boosdoener. De loodgieter denkt mee, oud lood repareren ….mwah.., soms kun je oud beter geen nieuwe kans geven. Verder hakken dus. De tijd ontbreekt om het oude stuk leiding van onder tot boven te vervangen.
Een tijdelijk plakkertje moet tot na het weekend voorzichtig douchen mogelijk maken.
Misschien heb ik me als taalautist tóch door de naam laten leiden….. loodgieter v.d. Kraan, die weet natuurlijk álles van de kraan en de leiding!