honds

We weten ondertussen allemaal wel dat mensen soms in het verkeerde lichaam zitten, kan gebeuren !
Maar dat het ook bij diéren gebeurt wist ik nog niet.
Weet je nog dat leuke poezenkitten dat bij Inge haar intrek nam? Guusje ja, dat mooie Rusje.

Maar laat je niets wijsmaken, dit is een hond in een kattenlichaam., kijk zélf dan!

ze blijven schattig

Een paar keer per jaar zijn er open boerderij dagen, precies, bedoeld om stadsjeugd een beetje bij te praten over wáár die melk uit het pak nou precies vandaan kom. Als je dan een kleindochtertje van 4 jaar ga je natuurlijk op zoek naar één van deelnemende boerderijen om je daar samen educatief te amuseren.
Maar ja, ik héb geen kleindochtertje van 4 jaar, mijn (oudste) kleindochtertje is 34 jaar en dan gaat het dus iets anders.
Dan meldt zij zich aan en vraagt haar oma of ze mee gaat met haar en háár kinderen Levi en Amber.
Het verschilt per boerderij wat er te doen is en bij de boerderij waar wij gaan ligt het accent toch wat meer op pret maken dan echte educatie, maar natuurlijk mogen we bij de koeien kijken. Hoewel de stal ruim genoeg is kruipen de koeien lekker dicht tegen elkaar aan.

Amber vindt ze érrug groot en zelfs met de hekjes ervoor lijkt er voor haar niet direct een baantje als “boerderijhulp” in te zitten. Dat ze later, net als Levi, tóch nog dat certificaat haalt komt omdat ze het koeien melken als snel onder de knie had. Ja dáár is natuurlijk film van.

Maar verder zijn er veel stands waar je dingen kunt kopen, of dingen kunt doen, ach ja de boeren hebben het niet makkelijk dus wat extra verdienste is nooit weg.
Alles is leuk en goed verzorgd, parkeren kan in een weiland , wordt goed begeleid maar er is niét vooraf gedweild en dus …… precies, koeievlaai all over.
Het meeste vertier is heel simpel, een boerenwagen met een goed afgewerkte plank er tegen en je hebt een glijbaan, het vindt ruim aftrek al is er nergens een trapje. Ze klauteren als aapjes tegen de wagen op om “de glijbaan” te nemen. Amber maakt een schilderij van één van de rondlopende kippen en Levi trap zich lek op een oude skelter.
Ach, ze hebben plezier, alleen wilden ze niét in boerenkleding op de foto, zucht…. dan moet ik het maar doen met mijn 4 (en dertig) jarige kleindochtertje, wij vinden het wél leuk hoor. Ze blijven schattig hé die kleinkinderen, óók als géén 4 jaar meer zijn.

best wel kunst

Oke, het was niet mijn bedoeling iémand op de kunstenaarsziel te trappen in mijn vorige logje. Maar ja, als ik dan een mega groot (naar mijn idee) “leeg” doek zie hangen dat een beetje verweerd lijkt te zijn door een lang verblijf in een vochtige schuur sla ik op tilt. Nogmaals mijn excuses, het is nou eenmaal véél makkelijker om iets te schrijven over dit soort absurde kunst dan over kunst die ik echt mooi vind. Wat kun je nog meer zeggen dan “práchtig” want verstand heb ik er niet van.
Ik hoef helemaal niet te weten wat de kunstenaar er mee bedoelt, welke zielenroerselen hem/haar er toe aanzette of wat hij/zij ervoor gebruikte. Echt dat boeit me voor geen meter, kunst moet me iets doen, en ik moet vooral niet het idee hebben “oh, dat kan ik ook. Kortom, als kunst uitgelegd moet worden heb ik altijd het gevoel dat het meer “een kunstje” is om ons geld uit de zak te kloppen.

Helaas kan ik niet heel veel laten zien, bijna alle werk van Alphonse Mucha is achter klas ingelijst en daar valt nauwelijks een foto van te maken.
Hier kan ik ademloos naar kijken, dan kan ik een interessant verhaal proberen op te hangen over eh… een mooi lijnenspel, prachtig kleurgebruik, de soepele houding van de dames maar ach, het is gewoon een lust voor het oog en dat is prima samengevat in “mooi”.
Of dat dan een duur stuk is, of niet, maakt me niets uit.
Heel toevallig kreeg ik van week een foto in handen uit 1984
Bijna 40 jaar oud, er zijn nog twee mensen in leven, waarvan ik er één ben maar daar gaat het even niet over.
Het is mijn toenmalige huiskamer waarvan de muur en de schoorsteen , geheel overeenkomstig het tijdsbeeld met steenstrips beplakt zijn (mens wat een karwei was dat voegen).
Links op de foto bij de rode pijl, is met wat goede wil nog te zien dat er een spiegel op de schoorsteen hangt met daarop een (soort) reproductie van het rechter schilderij op de foto hierboven. Gewoon bij de Blokker gekocht destijds en zonder te weten dat het eigenlijk een (misschien wat flauwe) afspiegeling was van een echt kunstwerk, ik vond het gewoon moo! .

Ja óók om de kleding ben ik liefhebber van de kunst en het modebeeld uit de (werkzame) tijd van deze schilder (1860 -1939) . Er staan ook wat kledingstukken op poppen, ik had in die tijd moeten leven geloof ik, maar dan natuurlijk wel in “de betere klasse”, en liefst zónder de strakke korsetten om die minimale taille te verkrijgen.
Prachtig borduurwerk en een en al zwierigheid, ik houd ervan…. snik, heb er helaas de taille niet voor.

echt wel…

Het ochtendblad de Telegraaf staat bekend om z’n “suggestieve koppen” en sensatiezucht. Gewoon een krant waar je zélf wel bij na moet blijven denken (al is dat bij iédere krant wel verstandig) dan is het leuk om ‘m erbij te hebben. Maar ze hebben natuurlijk soms ook helemaal gelijk, zoals met dit artikel van vanmorgen.

Oké, dan zal misschien niet iédere Hagenees er gek van worden, daar staat tegenover dat vele mensen uit de randgemeenten, (zoals jullie Rietepietz) er ook knettergek van worden. (o nee, ik wás al knettergek). Omdat ik er toch al in de buurt moest zijn had ik gistermorgen een bezoekje aan het Haagse Kunstmuseum in de planning. Toen ik er begin maart in de buurt was kon ik lastig bij het museum komen omdat de weg ervoor deels open lag maar ja, het is nu bijna eind mei dus dat zou wel opgelost zijn dacht ik

Niét dus, integendeel, nu is ook de weg ernaartoe afgezet en moest ik met vele verwijzingsborden een flinke omweg maken. Het is dat ik een beetje de weg weet in Den Haag maar ik zou me voor kunnen stellen dat iemand van buiten de stad zich in een doolhof waant.
En als ik dan eindelijk m’n beoogde parkeerplekje heb gevonden blijkt dat ik het museum wel aan de overkant zie liggen maar dat er nu nóg meer afgesloten is dan 2 maanden geleden en ik maar aan een verkeersregelaar vraag hoe ik er kan komen.

Helemaal omlopen naar links, dáár kan ik oversteken en is er, door wat normaal een grasperkje is, een alternatief pad naar rechts gemaakt omdat ook de stoep nog steeds verdwenen is. Ik bedenk me dat ik terug dan maar over de snelweg ga maar oeps…. die is vanuit Den Haag ook nog steeds in onderhoud en dus afgesloten. Nou ja van later zorg en uiteindelijk ben ik een ( afvallige) geboren en getogen Haagse dus ik weet nog wel thuis te komen zonder al die omleidingen nu ik het weet. Wel overal drukker natuurlijk.

Ik wil naar het museum voor het werk van Alphonse Mucha en pak meteen de strandbeesten mee.
Maar na binnenkomst denk ik héél even dat ook het museum in onderhoud is ….. volgens mij is hier toch een stuk muur overgeslagen bij het witten…..

• 

• 

Geen engelen te zien, die zijn ‘m blijkbaar gesmeerd in een droomvlucht nadat ze de muur gestuct hadden. Nu is het wachten op de winterschilder, een andere verklaring heb ik er niet voor. Mijn welgemeende excuses aan de kunstkenners en kunstminnaars onder ons, (ik kon het niet laten.)
Ik maak het goed in een volgend logje want van het werk van Alphonse Mucha heb ik genoten.

is ze nou?

Potdorie wat was het van de week mooi in Clingendaal, je weet wel dat Haagse landgoed waar het om deze tijd een Rododendron paradijs is, Wéét ik , daar zeur ik vaker over rond deze tijd en je ontkomt nooit aan een paar goedbedoelde foto’s die zélden echt laten zien hoe mooi het er is. Het ik me bij uitzondering één keer gelukt foto’s te maken waar ik stiekem een beetje trots op ben, ze inspireerde me meteen om net te doen of ik ook gedichten kan maken.
Zondag was ik er weer met Inge en haar lief, we troffen het wél en niét. De tegenvaller was dit bord!

Jammer, die moet nu op z’n mooist zijn maar niet getreurd, de Rodo’s staan er práchtig bij.
Er staan bijzonder soorten en kleuren maar ook “muren” van de gewonere maar mooie paarse Rododendrons.

Voor zo’n bloemenmuur maakt iedereen natuurlijk foto’s, ook Inge richtte haar telefoon op toen ik ze even van dichtbij bekeek. Ja ik sta er echt op…….

En als ik nog een stapje meer naar voren doe …..

Sta ik er nog steeds écht op maar ik heb een Rododendron groene jurk aan en licht en schaduw zijn een beetje vreemde factor maar ik stá er echt…..ja dáár met die tak onder m’n kin……

,

.

.

creatief of niet

Al doe ik zelf nooit mee aan Satur9’s photo challence (Anne) een aantal van mijn “linkjes”doen dat wél en zo zie ik toch altijd wel iets van de creatieve manier waarop de opdrachten ingevuld worden. Leuke opdrachten die vaak reuze creatief ingevuld worden. Deze week koos Anne als ópdracht creatief en dan denk ik na over “wat is creativiteit eigenlijk”.
Heel lang dacht ik dat alleen mensen die goed kunnen tekenen, schilderen of boetseren het stempel “creatief” op hun voorhoofd mogen zetten. Maar zelf kon ik dat stempel wel op m’n buik schrijven dacht ik altijd.

Gelukkig heb ik ondertussen, mede dankzij m’n medebloggers, die zienswijze behoorlijk bijgesteld. Ik ben zeker wel creatief maar in ándere dingen dan tekenen, schilderen en beeldhouwen.
Misschien ook een klein beetje in het schrijven, ik heb weinig nodig om ergens een verhaal uit te peuteren, maar dat maakt me nog geen literaire duizendpoot natuurlijk.
Nee mijn creativiteit zit in andere dingen om het maar eens over “de naam van m’n site” te hebben.
Dat Koninklijke weet je wel.
Jarenlang maakte ik met weinig gene en veel rommeltjes een persiflage op de troonrede van de toenmalige Koningin Beatrix. Geef me een stuk karton, een lapje tule of wat verpakkingsplastic en ik maak er een “Beatrixhoed” van.

Bij de witte (uit de verkleedkist) tule hoed droeg de majesteit “een robe” van een kunstig in elkaar gevouwen fleece woondeken die destijds ( 2010) zo in de mode waren.
De hoed werd na gebruik weer uit elkaar gehaald en de lap tule ging weer in de verkleedkist, de woondeken weer op de bank.

De zwarte hoed was van oorsprong een kartonnen cirkel van een haspel, heel handig een ronde uitsparing in het midden ter grote van mijn hoofd. Glimmend, dik zwart verpakkingsplastic vraagt echt alleen wat creativiteit, nou ja en veel nietjes en plakband om van het spul samen zo’n karrenwiel te maken die Trix ’s handelsmerk waren.

Bij nader inzien waren ook de teksten die ik de majesteit op liet lezen wel creatief, ze verwezen altijd naar iets dat speelde in de politiek. Zo wijst het piepkleine hoedje van de persiflage uit 2012 op het begrotingstekort in dat jaar waarbij Trix zich natuurlijk geen dure hoed mocht permitteren. Er was ook gedoe over de Europese vlag die men verplicht wilde stellen en de Nederlandse driekleur dus best tot kleding verwerkt kon worden uit bezuinigingsoogpunt. De cancan rokken (uit de verkleedkist), de gekleurde delen van crêpe papier, waren heel geschikt voor de grote wapperen mouwen die Beatrix altijd droeg. Erg flatterend was het niet, maar creatief zéker wel, dát durf ik ondertussen wel te zeggen. En dan héb ik het nog niet eens over de maffe kerstboodschappen, Ja ik ben creatief, maar ánders, en helaas erg slordig… tja creatieve geest hé, die werken (te) snel.

weergoden.

Ja, ja, ja, het is kurkdroog in de natuur ik wéét het en soms lijkt het alsof ik daar iets mee van doen heb.
Niet dat ik weet hoe dat werkt met een regendansen of dat soort bezweringen, als dát zo was zou ik natuurlijk wel tijdig ingrijpen.
Misschien heb ik indirect een klein beetje invloed op de weergoden, dan kondigen de weermannen en vrouwen stevige buien met rukwinden aan en betrekt inderdaad de helderblauwe lucht in de loop van de dag. Natuurlijk ga ik dan in de weer om zonneschermen in te klappen, op te halen of weer open te zetten als het de lamellen betreft.
Ja ik ga niet in het halfdonker zitten natuurlijk wanneer de zon me in steek laat.

Maar dán gooien de weergoden de kont tegen de krib, Ze laten een paar grote spetters vallen (waarschijnlijk wat tranen van teleurstelling) en binnen een half uur schijnt de zon weer stralend.
Echt, de laatste week viel iédere aangekondigde stortvloed in het water eh… laat maar, werd een spetterbuitje!
Dan maar met grof geschut aan de gang, om de weergoden te verleiden een paar fikse buiten af te dwingen lijkt de ramen zemen, de was buiten hangen óf de tuin sproeien. altijd goed te werken.
Oke, na al die droogte leek de tuin sproeien me de beste optie om een broodnodige bui af te dwingen.

Alleen de voortuin dan maar, die is vorig jaar opnieuw aan gepland en de plantjes kennen mij nog niet goed genoeg om te weten dat ze lange wortels moeten kweken om de zomer door te komen zodat ik de zomer vaak zonder sproeien doorkom.
De achtertuin geeft geen krimp, die weet z’n weetje, maar vóór zie ik toch wat hangjongeren en dus zet ik zodra de zon er weg is de tuinslang er op. De zonwering blijft overal gewoon op z’n post, daar trap ik niet meer in
En ja hoor, dát werkt, vannacht viel er een flinke bui en werd het zonnescherm zeikdrijfnat, dat droogt wel weer want in de loop van de morgen schijnt de zon weer.
Ik hang dus een paar stukjes wasgoed buiten voor ik een paar uur de deur uit ga. Ook dát werkt, hoewel ik zelf droog thuis kom is tijdens mijn afwezigheid de was weer zeiknatgeregend!
Dwarsbollen zijn het die weergoden maar ik had ze nu toch te pakken.

natuurlijk niet

Nee natuurlijk vergeet ik Henk z’n verjaardag niet, maar als ik eerlijk ben is zo’n dag niet moeilijker dan alle andere dagen (maar ook niet makkelijker). In mijn hoofd zit het echt allemaal wel goed en ik red me prima. Wél ff jammer dat het gemis gevoelsmatig nog net zo moeilijk is als op dag één, het wil niet wennen en zál waarschijnlijk ook nooit wennen, het zij zo.
Maar natuurlijk staan we stil bij zijn verjaardag, Henk trekt zo nodig zélf z’n trukendoos open om te voorkomen dát we hem vergeten. Zo maakte Inge vanmorgen op de snelweg een foto van de auto voor haar en verzond die direct in de familie app……….

Zodat wij hem vandaag niet vergeten…….

Nee héus dat is geen toevalligheid, dat heeft Henk zélf geregeld, hij was altijd al goed in “even laten merken dat hij er was” als hij “er niét was”.
Zo was hij in 2005 naar Ruud in de USA terwijl ik gewoon thuis was en zag kans me 2 x per nacht van zijn afwezigheid te overtuigen!
Oh wacht…., daar schreef ik natuurlijk ooit een logje over………………………………….

“dag 2 alleen

Ik was laat op vandaag want ik had het plan eens lekker ongestoord een lange nacht te maken. Wie Henk kent weet dat hij, sinds hij medicijnen slikt om de schildklier aan de praat te houden, een onrustige slaper is .
Echt een klier dus in bed die mij regelmatig uit de slaap houdt met allerlei ongecontroleerde bewegingen van armen en benen waardoor er wel eens een tik of schop  mijn richting uitkomt.
Schreeuwen, lachen, fluiten, het kan allemaal als hij slaapt én op volle sterkte, iets dat in de stille uurtjes van de nacht natuurlijk nóg harder lijkt dan het al is.

Henk’s vlucht  zou rond 19.00 onze tijd in New York landen en Ruud (die er óók een weekendje N.Y. tegenaan gooide) zou de vakantiegangers daar ( met mobiele telefoon) opwachten rond 20.00. Het leek dus goed mogelijk  om op een christelijke tijd het “alles o.k. telefoontje ” naar het thuisfront te plegen, ik was óók om kwart voor 6 op tenslotte …….maar dan ken je Henk niet !

Rond half 1 in de nacht, onze tijd ,word ik wakker van de telefoon en hoor ik Henk, uiterst jolig
; “jahh, ik heb maar lang laten bellen want ik dacht wel dat je al zou slapen !!!!”
Enfin, het was fijn om te horen dat de vlucht  goed en rustig verlopen was en ze nu in het hotel gezamenlijk gingen eten en dan ook gingen slapen, het was een lange dag voor ze geweest. Het kost me moeite om weer in slaap te komen maar dat het moet wél  gelukt zijn want om kwart voor 6 vanmorgen werd ik wakker van de wekker die Henk uitgezet zou hebben omdat ik hem niet nodig heb ………

Zo zie je maar, Henk ziet zelfs over de oceaan heen kans om me 2 x per nacht wakker te maken!”

moet maar kunnen

Tja hoor eens, als iedereen nou maar blogpauzes in gaat lassen neem ik het óók even makkelijk en duik gewoon een oud logje op. Ik vond logje uit mei 2007, precies, dat is 15 jaar geleden.
Misschien is het niet verstandig het nu op herhaling te laten gaan want bij het nalezen zie ik dat er van de toenmalige reageerders niémand meer reageert (daar zou ik een les uit moeten trekken). Het gaat dan ook over een sauna ervaring uit de tijd dat Henk en ik nog 2 wekelijks naar onze buurtsauna gingen. …. nou ja, het moet maar, komtie!!!!

Ik schreef al vaker over onze sauna bezoekjes en dat er eigenlijk nooit iets bijzonders te zien is.
Dat de uitzondering de regel bevestigt bleek vandaag, we dachten éven in het programma “groeten uit de rimboe ” verzeild geraakt te zijn, wie onder de 18 (of érg preuts ) is kan nu beter even afhaken!

Het zonnetje scheen heerlijk dus de zonneweide lonkte, met de ogen op een kiertje zie ik vanaf mijn ligbed een man ” zonder handdoek” aan het klooien met een rustbed.
Mijn oog vangt een schittering op, niet van een ring of zo maar, “ergens tussen de benen van meneer”.
’t Zal de kip met de gouden eieren toch niet zijn dacht ik nog even maar als meneer mijn kant op komt zie ik tussen zijn benen een glimmende koker hangen die op een ingenieuze manier om …. tja hoe zeg ik dat netjes … om z’n “kippestrotje” geklemd zit waardoor “de eitjes” bijna tussen z’n knieën hangen.

Mijn gedachten gaan naar een gruwelijke medische misser waardoor deze, ahum … “afgezakte peniskoker” moet voorkomen dat de “ballen” exploderen als ze de onderbuik zouden raken.
Ik hoop van harte dat het “geval” van kunststof gemaakt is want in de brandende zon zijn “je eitjes ” natuurlijk snel hardgekookt als het ijzerwerk is, je moet er niét aan denken !

Maar ik zie óók een gladgeschoren venusheuvel met een flinke tattoo ….. en krijg het griezelige gevoel dat deze hele “toestand ” bedacht zou kunnen zijn om de tattoo niet in buikrimpels te laten verdwijnen.
Ik volg de programma’s groeten uit de rimboe niet, maar de leaders zijn niet te missen op T.V. en ook dáár zie ik mensen hun lichaam van álles aandoen omdat zij dat als mooi ervaren.
Deze meneer heeft mijn medeleven, waarschijnlijk heeft hij een ernstige medische kwaal maar zo niet …..dan is er waarschijnlijk toch iets mis in zijn bovenkamer om zijn “eieren” in de steigers te zetten.

afruimen

Zo hé hé, eindelijk had ik iedereen aan tafel om de maaltijd te nuttigen. Dat er drie stukjes waarschijnlijk ongemerkt verorberd zijn is niet zo erg, in het grote geheel valt het niet op. Ik hoop dat ze nog ergens opduiken, in de stofzuigerzak misschien. (er viel een keer een doos met heel veel stukjes op de grond) Wel jammer als ze echt weg zijn want dan kan ik hem niet meer doorgeven aan een andere liefhebber zoals ik hem óók van een voorganger kreeg.
Maar goed na de foto kon ik dus weer aan de slag en begon als een echte sloopdeskundige de pilaren om te halen, ze stortten ineen alsof ik er explosieven op losgelaten had.
De nog aan elkaar hangende brokstukken konden meteen in de “container”, in casu de doos waar het hele spul ook uitgekomen was.

Toen iedereen weg was en de stofwolken gezakt waren moest ik de tafel nog afruimen en de flinke afwas doen. Normaal zet ik de afwas in de keuken in de gootsteen, hoeveel afwas heb je als je alleen bent, één bord, één set bestek en een schaaltje van een toetje. Dan nog een pannetje ( want meestal kook in de aardappels en groente in één pan) en wat klein spul van bij het koken. Dat laat ik dan staan tot de volgende morgen zodat m’n glas van m’n neutje in de avond en de ontbijtboel van de ochtend meteen mee kan. O ja, en de etensbakjes van de kat.

Vroeger zou men me een slechte/luie huisvrouw genoemd hebben (en sommige misschien nog wel) maar tegenwoordig kan ik dat klimaatvriendelijk onderbouwen. Het kost véél te veel warm water om zo’n klein afwasje te doen, alleen al het koude water dat wegstroomt eer het water warm genoeg is. Dat vang ik dan altijd wel op in de plantengieter maar die heb ik ook niet iedere dag vol nodig. Ik ben dus heus niet te lui maar gewoon reuze milieubewust bezig, dat je dat weet. En uiteindelijk doet tegenwoordig bijna iedereen dat niet ánders, maar zet dan de vettig druipende zooi uit zicht…. in de afwasmachine en spaart het daar op.
Maar goed, de afwas van het laatste avondmaal is gedaan en álles opgeruimd, alleen de tafel heb ik niet ingeklapt, die komt vast wel weer van pas.