pré tiener

Laat ik óók eens een nieuwe kreet bedenken, moet maar kunnen hoor.
(achter)Kleindochter Amber werd kortgeleden 8 jaar en tjongejonge, wat zijn het tegenwoordig vrouwtjes in de dop. óf mijn geheugen is echt aan het aftakelen. Ik kan écht geen enkele gelijkenis vinden met mezelf als 8 jarige.
Zelfs niet van m’n dochter toen die 8 was, ach ja, ook alweer bijna een halve eeuw geleden.

Maar goed Amber werd dus 8 en was in ruime mate door de Sint van speelgoed voorzien dat werd een beetje water naar de zee dragen.
Wat ze ook kreeg, maar dan van moeder natuur, was “een groeispurt”, voorál in de lengte en dus spande Inge (Ambers oma) en ik samen. We bedachten een “stad-ochtend” om haar kleding weer een beetje passend aan te vullen, bon aangeboden met een door Neeltje gehaakte sjaal die natuurlijk altijd past voor zo’n koukleum als Amber is.

Dinsdag togen Inge en Amber naar het station om richting Haagse binnenstad te gaan. Lekker keten in de trein terwijl we via de app op de hoogte blijven “wie waar” is.
Ja natuurlijk heb je in Den Haag ongeveer hetzelfde winkelaanbod als in Zoetermeer waar Amber woont, maar dan is het geen écht uitje.
We verzamelen dus voor de Hema in Den Haag waar al blijkt dat Ambers groeispurt hongerig maakt, ze ziet scheel van de hónger. Een croissantje dan maar bij de Hema , Inge en ik delen een kaasstengel, wij hadden geen groeispurt natuurlijk.

Als je eens géén rustige ochtend wilt is het een aanrader om met zo’n minivrouwtje op stap te gaan, vermoeiend ja maar zó onwijs leuk. En zo’n leuke extra dat ik dit na de kleindochters óók nog eens mag doen met een áchter kleindochter, al ben ik blij dat Inge er óók bij is. Zij neemt het gedoe in een te klein pashokje op zich, ik offer me op om te filmen voor eventueel overleg met het thuisfront. Had niet gehoeven, thuis passen en ruilen wat niet goed is kan makkelijk maar ja, het passen en showen hoort natuurlijk bij zo’n stad ochtend.

We slagen tot volle tevredenheid maar liefst 4 generaties, al is de joggingbroek niet ieders keus, déze kan door de beugel. De pré tiener kán niet zonder joggingbroek, dat begrijpen we allemaal. Als een volleerd vrouwtje heeft Amber aan de stofjes staan voelen en vergelijken en de joggingbroek was écht het lekkerst warm.
Sorry mannen, ik had natuurlijk moeten waarschuwen, je moet wel een héél gepassioneerde opa zijn om ook nog het filmpje tot je te nemen, sorry!!!!

Advertentie

Haagse media

Vandaag was het de Haagse mediadag en dat werd “gevierd “in het Haagse Amare theater waar alle Haagse zenders aanwezig waren.
Ook de zender die ik meestal aan het staan, radio West, verzorgde vanuit Amare life de uitzendingen en dat leek me wel leuk om daar eens een kijkje te nemen.
Omdat Inge toen ze dat hoorde dat óók wel leuk vond, (ze komt meestal op woensdag even aan) stappen we al gauw Amare binnen.
Na het scoren van wat bruikbaar promotie materiaal kijken we rond in de grote hal waar van alles te doen is. Je kunt een praatje maken met “de weerman”, je eigen jingle maken of een nieuwsbericht voorlezen in een proefopname enz, enz.

We kijken even bij de uitzend unit van radio West en verbazen ons over het gemak waarop de presentatoren hun live programma presenteren in de roezemoezige ruimte. Ik wijs Inge op een doos naast de presentatietafel, ik had al gehoord dat er puzzels van Haagse Harry bij spelletjes werden uitgedeeld en volgens mij staan er daar een paar van die puzzels. Een man die iets van het gesprek meekrijgt zegt dat het geen puzzels zijn maar dozen met de volledige serie stripboeken van Haagse Harry, de in 2014 overleden cartonist Marnix Rueb.

Ineens herken ik de stem (radiomedewerkers zie je natuurlijk nooit) het blijkt een radiomedewerker die ik al eens aan de telefoon had voor een radiospelletje. We vissen uit hoe dat zat en hij vraagt of ik straks met het spelletje om de Haagse Harry spullen mee wil doen, je hoeft alleen maar een Haagse uitdrukking te verklaring, nou als geboren en getogen Haagse heeft de “beschuit stuiter” geen geheimen voor mij. We blijven dus nog even hangen tot het spelletje aan de beurt is en ik moet uitleggen wat een “eigenwijze eigenheimer” is en sleep de cassette met boeken in de wacht… mét een koffiebeker én een setje Haagse spreuken stickers.

Leuk natuurlijk maar…. de “cassette” met de 6 boeken weegt zeker wel 5 kg. en is ook nog onhandig om te dragen. Gelukkig heb ik wel een tasje en dan hebben we het volgende probleem, wié gaat het dragen!!!!
Inge mag het niet van mij omdat ze na een paar operaties gammele armen en schouders heeft, en ik mag het van Inge niet dragen omdat ik ook hier en daar wat versleten onderdelen heb. We harrewarren terwijl we op weg gaan naar de tramhalte terwijl we blijven proberen elkaar het tasje te ontfutselen.
Ik zeg “schei nou uit, de media zijn nog dicht in de buurt en straks staan we vrij worstelend in de media”, oke een compromis, we nemen ieder een handvat en steken keurig over de zebra over voor de tram.
Inge kijkt ondertussen nog even snel op haar telefoon …. en dan….?

…. ziet ze deze foto….. Hé dát is gek, dat zijn wij terwijl we oversteken, maar het is géén selfie. Van bovenaf gemaakt en hij lijkt niet in een app verzonden te zijn…! Zou er dan tóch papparazzi vanuit Amara ons bespieden?
We snappen er niéts van maar de tram komt aan en we moeten instappen.
In de tram kijkt Inge natuurlijk eerst eens goed hoe het zit, de foto zit wél in de oma app en er staat onder “boefjes….., ook nog door rood lopen”. Ineens herinner ik me dat de papa van Levi en Amber soms daar in de buurt werkt en het is rond lunchtijd. Maar dan toch nog wonderlijk dat hij ons van die afstand weet te snappen vanuit een hoog gebouw.
Ondertussen is Inge al telefonisch op het matje geroepen bij Amber die het verhaal van haar papa hoorde… “oma jij ging wandelen met oma grootje en je liep door rood, nu krijg je een boete”.. ships, je verraders slapen nóóit!

niet lachen!!!

Nee niét lachen hé, beloofd?

Nood breekt wetten! Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
Inderdaad, door het gat “ademt” mijn “hallux valgus” en wie weet ontketen ik wel een nieuwe mode. Ik weet dat heel veel mensen last hebben van dit soort gespuis.
Met sokken in de juiste kleur gaat het helemaal niet eens opvallen.
Natuurlijk ontstond deze noodgreep (in een paar oude schoenen) niet zómaar.

Als ruim voor de kerst “ontspoorde” dit kreng, gebeurt wel vaker maar feestdagen en nog wat uitjes maakte dat ik vaker schoenen aan moest dan prettig was en na oud en nieuw zag het er zó heftig uit dat ik mijn huisarts belde….. die was helaas met vakantie en ach, zó urgent is dan ook weer niet denk als ik me door de waarnemers menuutjes worstel, en áls ik dan een assistente aan de lijn krijg geeft die de raad dan maar in de biotex te soppen…… zucht, kunnen we zelf ook wel bedenken natuurlijk.
Al soppend beslis ik dan maar op de eigen huisarts te wachten want de “pit” reageert wel op een lekker sopje en legt het loodje.
Alleen blijft de voorvoet vurig rood en dik waardoor een schoen dragen nog steeds geen pretje is.

Maandagochtend kan ik als eerste bij de huisarts terecht die ik nog steeds geen wil voetje kan laten halen, o ja toch, de rechtervoet ter vergelijking. Ik kan meteen langs de apotheek om een antibioticakuur op te halen, krijg het advies de voet zoveel mogelijk “bloot te houden”, niet te schrikken wanneer er vieze troep uit gaat komen en vrijdag terug te komen.
Ik slik braaf de capsules, die helaas maken dat mijn maaltijden een versnelde weg naar de uitgang nemen, maar zie verder géén viezigheid. De ergste druk is wel van de ketel maar het is nog lang niet goed als ik vrijdagmorgen terug ga.

Om uit te sluiten dat de ontsteking op het bot zit moet ik een foto laten maken, We hebben nog een gesprek over eventuele hulpmiddelen ter ondersteuning van m’n “knobbelzwanen” die ik allemaal ooit al eens zonder succes geprobeerd heb. Uiteindelijk maakt álles dat je in de schoen stopt de schoen weer krapper en de druk groter. Orthopedische schoenen? Laat maar, ik houd ze wel “in de gaten”!
Ik krijg een tube ontstekingsremmer gel mee, lees die mag ik zelf kopen bij de apotheek, met het advies 4x daags te smeren……

De foto is gemaakt, gelukkig géén ontsteking op het bot te zien volgens de radioloog, Gelukkig, dat zóu de kortste weg naar het ziekenhuis zijn.
Wel flinke slijtage, hoe is dát nou mogelijk, ik loop er pas 80 jaar op!
Nou ja, de officiële uitslag hoor ik van de week nog van de huisarts, ondertussen zit er weer wat verbetering in al is het nog niet helemaal over. Niet kietelen aan m’n blote voeten hé!

Sint en Piet 2.0

Ach niemand zal iets anders verwachten dan een laaiend enthousiast verslag van ons Sinterklaas feest.
En de dag begon al zo goed, ook na de 6de dag dat ik nog contact had met Inge testte ik negatief……

En de post brengt leuke post, van Sint en Piet die ik er bij deze réuze voor bedank
Het bleef nog even spannend of Inge fit genoeg was, na 5 dagen corona speelde de holtes in haar gezicht nog op maar met wat rust en een pijnstiller én de verzekering dat niemand haar liever thuis zag wás er geen probleem
Toch besloten Inge en lief zich te laten vervangen door Sint en Piet
Piet, heel toevallig ook nog maar nét hersteld van corona had gelukkig nog een zwart mondkapje, met een mooie rode mond erop geplakt zag “geen hond iets van het mondkapje.” Ik realiseer me ineens waar de hond die in het filmpje om de sint heen draait naar op zoek was.
Reuze leuk voor Levi en Amber die, ondanks dat ze nu weten hoe het zit, evengoed Sint en Piet met het nodige respect benaderde.

In het (chaotisch) filmpje is te zien dat Sint en Piet zeker niet onwelwillend staan tegenover veranderingen, als een zwarte knecht een probleem is….. ruilen ze gewoon van rol en is Sinterklaas de knecht die zijn stoel aan zwarte Piet afstaat , Sint blijft dan naast de stoel staan terwijl Piet de opdrachten geeft. Het was hilárisch waar nog nét geen AED aan te pas hoefde te komen. Geen zorgen hoor, de meisjes hebben het overleefd.

Er ging ook iets fout á la het Sinterklaas journaal, Sint kwam zonder staf. De school waar Levi en Amber op zitten (en waar Jennifer juf is) had een logistiek probleem met hun staf (die met meerdere scholen gedeeld wordt. Daarom had Jennifer de staf van ons aan ze geleend, (ze wist niets van de plannen en Inge vertelde niets natuurlijk).
Ook de met de kleintjes gemaakte wasmachine was een succes. Volledig verstopt in de trommel én de afvoerslang moest iedereen z.n sokken vinden die uiteraard (in plastic) in een vieze smurrie in de trommel en de zwaar verstopte afvoerslang verstop zaten. ach…. kijk gewoon het filmpje als je de sfeer even wilt proeven…….

doorgaan maar?

Op het gevaar af dat Sint jullie de neus uit komt ga ik toch maar gewoon door, het is altijd maar zón korte periode! Nog even doorbijten hé! Ik ben nou eenmaal “in de Sint” en dat is zeker niet minder geworden toen toen in 2019 “Sinterklaas” ( aka Melody en Kakel i.s.m. Inge) het méést bijzondere Sinterklaas feest ooit voor Henk en mij organiseerde. Ik was sprakeloos en als ik alles nog eens teruglees en de filmpjes bekijk ben ik wéér sprakeloos en ontroerd.

Terug naar het nu, we zitten ondertussen bijna in het hetzelfde schuitje als vorig jaar, alles op de rails en dán krijgt Inge’s lief (de énige die ook alle boosters al kreeg) corona, gelukkig niet echt ziek maar ja, na een paar dagen test ook Inge positief en ik héb zondag nog contact gehad met Inge die toen nog keurig negatief testte.
Maar mét (voor alle zekerheid) mondkapjes op dan toch even met de kindjes (die al eerder weer corona van school meenamen) de surprise afgemaakt. Lekker knoeien vonden ze natuurlijk leuk, verder waren het ongeleide projectielen, op die leeftijd niet verwonderlijk!

Vooral Amber heeft het “geheim van Sinterklaas” nog niet helemaal op een rijtje. Als de cadeautjes die ze voor papa en mama gekocht heeft ingepakt zijn vraagt ze ” gaan we dat straks als we thuiskomen dan aan papa en mama geven? Dat die cadeautjes éérst in de zak moeten, snapt ze niet helemaal, “hebben jullie dan zo’n zak”? vraagt ze .
We leggen nog maar eens uit hoe het werkt, dat iedereen z’n pakjes in de zakken doet en dat er dan een buurman op de ramen bonst enz….. we zien de raderen draaien bij Amber…. : “maar komen Sinterklaas en zwarte Piet dan niet? vraagt ze verschrikt!

Zo schattig dat snoetje, Inge en ik hebben dikke binnenpret, wij weten wel beter, maar we leggen dus verder uit dat ze meestal alleen bij kleine kindjes komen omdat dié het geheim van Sinterklaas nog niet kennen.
Weten en begrijpen zijn nog duidelijk twee verschillende dingen en zo te zien is het geloof nog lang niet helemaal uitgedoofd.
Inge’s lief is ondertussen beter, en Inge gaat het ook wel tijdig redden, de énige minder leuke surprise zou zijn dat ik alsnog een besmetting opgelopen kán hebben. De kans is niet héél groot maar mócht het zo zijn passen we daar wel weer een mouw aan, Sint is zó vindingrijk.

richting Sint

Ja hoor, éindelijk komt er wat sfeer rond het Sinterklaasfeest op gang.
Bij Melody gaat het schoen zet spel van start, maakt ze altijd veel werk van en helpt inderdaad om in de sfeer te komen .
Behalve dat heeft de goedheilig man wel overal zijn intocht gehad, Vorige week in Rijswijk en tot mijn grote vreugde was de stoet ruim voorzien van zwarte Pieten . Er liepen twee zéér opvallende bij, in knal oranje gekleed met méga lange oranje wimpers, gewéldig. Ik gebruik dat soort wimpers ook te pas en onpas bij verkleed partijen.
Nee ik ga niet ( teveel) “zeuren” al is het triest dat er overduidelijk (veel) beveiliging aanwezig was. maar er viel me iets bijzonders op toen ik de foto’s terug keek, de beveiliger die op de grote truck naast een zwarte Piet zit is (om het woke te zeggen) een man van kleur.

Hoewel het me opgevallen was dát er beveiliging naast die Piet zat (en er juist dáárom een foto van maakte) , is dat kleurtje toén helemaal niet tot me doorgedrongen. De beveiliger zat daar gewoon “als zichzelf”, ik zag “een beveiliger” en zeker géén zwarte Piet in die man.
Gelukkig was de sfeer geweldig en konden we toch nog wel bij de Pieten komen om ze te complimenteren. En ja hoor, ik kreeg ook een handje pepernoten al had ik kind noch kraai bij me.
Dat Sinterklaas bij de viskraam op de markt gedumpt werd heb ik niet zien gebeuren. Ach, de goedheiligman heeft natuurlijk bákken geld nodig dezer dagen en kluste nog snel even wat bij denk ik.

We vieren het dit jaar weer eens met het dobbelspel, na 3 jaar surprises is de inspiratie even op. Toch komt er één surprise voor iedereen samen. Amber, bijna 8 jaar, kent ondertussen ook het Geheim van Sinterklaas en dus maken Inge en ik mét de kleintjes een surprise om ze ook daarin een beetje de lol van het feestje mee te laten maken. Ze vinden het gewéldig om het feest nu vanuit “de ingewijde kant” te mogen meemaken. Néé, daar vertel ik natuurlijk nog niets over, je weet nooit wie er meeleest.
Zondag mogen ze voortborduren op het beginnetje dat Inge en ik al voor ze gemaakt hebben….. leuk hoor….. ik voel de dichtader al kloppen…..

gaan we weer….

Ja hoor, we gaan Parijs in, al is dat geen garantie dat je er iets van opsteekt. Echte info weten jullie heus zelf wel op w.w.w te vinden. Nee ik vertel alleen wat ik er van vond en hoe ik het beleefd heb .
In ieder geval vond ik het héél goed te doen om ” een dagje Parijs” te doen. Precies zoals m’n bedoeling was kreeg ik een aardige indruk van de stad in de 7 uur dat we in de stad waren en wát ik zag beviel heel goed, wát een leuke stad om te bezoeken.

De eerste de beste straat die we aflopen (althans de eerste die ik onthouden heb) loop ik kwijlend langs winkels met de meeste práchtige gala kleding. Echt, als ik ooit een galajurk nodig heb ga ik ff op en neer naar Parijs (na een borstreconstructie en een liposuctie sessie) om er iets te kopen, de prijzen waren nog schappelijk ook.
Het vreemde is dat iedereen om ons heen doodnormale kleding droeg maar waar ze dié gekocht hebben zou ik niet weten, ik kwam het niet tegen. Ik bespaar mezelf de desillusie om iets te gaan passen, zonder de ( ) vermeldde ingrepen is het gewoon niet verstandig ik heb immers geen galajurk nodig.
Voor het mooie muurtje van het Louxor theater staan we even stil om de neuzen allemaal dezelfde kant op te krijgen wat de route betreft.

Dat lukt prima, we zetten koers naar de basilique du Sacré-Cœur. Het is niet al te ver lopen waarbij we een ander winkelgebied passeren met héél veel nog ongenaaide jurken…. eh stoffen en fournituren bedoel ik, wát een keuze, nogmaals luilekkerland.
Natuurlijk heb ik nooit naar info over het gebouw gezocht, waarom zoú ik! En ik voel ook nog geen nattigheid wanneer we op korte afstand genaderd een flinke trap omhoog zien liggen. Ongeveer zo hoog als de trap in Kijkduin naar het hemelse gewelf, 82 treden die ik zelf op een smoorhete dag nog moeiteloos opklom. Alleen….. kon ik van beneden af niét zien dat er na dié trap nóg zó’n trap komt, en daarna nóg een. En pas dán kun je weg oversteken en een iets minder hoge trap nemen die je pas écht naar de Sacré Coeur brengt.

De tocht naar boven wordt hilarisch en al speel ik even dat ik aan de zuurstof moet, het is Jennifer die boven even bij moet komen.
Deze stoere meid had een paar dagen geworsteld met een buikgriepje, weinig geslapen, gegeten en gedronken dus een laag energie niveau.Het kwam snel weer goed met even iets eten en drinken.
En dan de beloning voor de inspanning, het prachtige uitzicht dat je over heel Parijs hebt achter het hek met dúizenden slotjes. En natuurlijk het prachtige gebouw, met nog een simpel bijgebouwtje dat ook wel iets heeft, op het drukke plein. Pas later realiseer ik me dat we nooit geen trap meer tegen komen wanneer we via montmartre weer verder wandelen…..!

Amber met ’n C

Nee natuurlijk schrijf je Amber niet met een C, ze zwom dit weekend haar ABCtje bij elkaar precies, ze haalde het C zwemdiploma. Potdorie dat is niet niks hoor, ik doe het haar niet na!
Ik heb sowieso geen enkel zwemdiploma maar lig evengoed wekelijks een klein uurtje in het zwembad vooral m’n hoofd boven water te houden.
Beloof me wél dat jullie het niet doorvertellen maar ik zou het huidige C diploma helemaal niet eens kúnnen halen.
Kijk straks maar in het filmpje, je moet met een koprol de plomp in duiken en ik maak zelfs nog geen koprol op het droge!

Verschrikkelijk vind ik dat, word ik al sinds jaar en dag duizelig van en zie de wereld voor een doedelzak aan. Dan nog flinke stukken, in volle “bepakking” onder water zwemmen…. oeps, ik kán onder water zwemmen als het heel erg móet maar écht liever niet, en zeker niet voor m’n lol. Wanneer ik als vis bedoeld was zou ik toch wel kieuwen hebben? Ik vind het allemaal al lastig genoeg in een badpak en in het zwembad waar ik zwem is het zeker niet de gewoonte om “gekleed te water te gaan” dus waarom zóu ik!
Maar oke, voor het C diploma dus “volle bepakking, niet een T-shirt met een korte short maar alles met lange mouwen/ pijpen alsof het géén heerlijk zomerse dag was.

Ik vind het nogal wat voor zo’n dreumes, met koprol gekleed te water, watertrappelen, zwemmen, blijven drijven met een bal op je buik. Dan naar de mat zwemmen waar je onderdoor moet, op moet klimmen en er weer vanaf plonsen om er nóg een keer onderdoor gaan. En dan heb ik het nog niet over alle verschillende slagen waar ze nog baantjes mee moeten afleggen, ik zou het zélf afleggen én er aan onderdoor gaan als ik eerlijk ben, maar beloofd is beloofd hé, jullie verlinken me niet!
Om wat suffe baantjes onder toezicht te zwemmen zwem ik goed genoeg schoolslag en een beetje rugslag.
Behalve dat kan ik drijven als de beste dus ik doe het er maar mee!

   

gratis blog hé, dus reclame niet onbillijk, wél lelijk

   

.

.

een star is born

Oh…. was zijn kinderen toch nog heerlijk puur! Onze 7 jarige Amber zit sinds een half jaar op een “popsong” kinderkoor. Een groepje kinderen tussen de 7 en 12 jaar. Ze is de jongste want op één na zijn alle kinderen rond de 10 jaar maar dat stoort haar voor geen meter.
Vanmiddag was er een “uitvoering” van het koortje en ik mocht mee.
Popsong hé, dus niks niet “dikkertje Dap zat op de trap”en dat soort kinderliedjes. Nee hoor het échte leven met al z’n te doorleven liefdes dramatiek, de zware kost van S10 wordt niet geschuwd.

Natuurlijk oefent Amber thuis want alle teksten moet ze uit het hoofd leren, Amber leest nog maar net en dan zeker niet zulke ingewikkelde teksten. Ze oefent dus met de op het internet opgezochte nummers thuis voor dictie en drama….. natuurlijk is ze een ster…. voor ons dan toch!
En natuurlijk filmde ik maar er zat een flinke bos haar vóór me, behalve dat kan ik natuurlijk niet de hele groep laten zien, privacy weetjewel.
Amber heeft met nog zo’n ukkepuk samen een microfoon, bij de andere meisjes komt ze maar tot aan de schouder maar ze weert zich dapper en heeft er, na even wat verlegenheid, héél veel plezier in!

   

natuurlijk niet

Nee natuurlijk vergeet ik Henk z’n verjaardag niet, maar als ik eerlijk ben is zo’n dag niet moeilijker dan alle andere dagen (maar ook niet makkelijker). In mijn hoofd zit het echt allemaal wel goed en ik red me prima. Wél ff jammer dat het gemis gevoelsmatig nog net zo moeilijk is als op dag één, het wil niet wennen en zál waarschijnlijk ook nooit wennen, het zij zo.
Maar natuurlijk staan we stil bij zijn verjaardag, Henk trekt zo nodig zélf z’n trukendoos open om te voorkomen dát we hem vergeten. Zo maakte Inge vanmorgen op de snelweg een foto van de auto voor haar en verzond die direct in de familie app……….

Zodat wij hem vandaag niet vergeten…….

Nee héus dat is geen toevalligheid, dat heeft Henk zélf geregeld, hij was altijd al goed in “even laten merken dat hij er was” als hij “er niét was”.
Zo was hij in 2005 naar Ruud in de USA terwijl ik gewoon thuis was en zag kans me 2 x per nacht van zijn afwezigheid te overtuigen!
Oh wacht…., daar schreef ik natuurlijk ooit een logje over………………………………….

“dag 2 alleen

Ik was laat op vandaag want ik had het plan eens lekker ongestoord een lange nacht te maken. Wie Henk kent weet dat hij, sinds hij medicijnen slikt om de schildklier aan de praat te houden, een onrustige slaper is .
Echt een klier dus in bed die mij regelmatig uit de slaap houdt met allerlei ongecontroleerde bewegingen van armen en benen waardoor er wel eens een tik of schop  mijn richting uitkomt.
Schreeuwen, lachen, fluiten, het kan allemaal als hij slaapt én op volle sterkte, iets dat in de stille uurtjes van de nacht natuurlijk nóg harder lijkt dan het al is.

Henk’s vlucht  zou rond 19.00 onze tijd in New York landen en Ruud (die er óók een weekendje N.Y. tegenaan gooide) zou de vakantiegangers daar ( met mobiele telefoon) opwachten rond 20.00. Het leek dus goed mogelijk  om op een christelijke tijd het “alles o.k. telefoontje ” naar het thuisfront te plegen, ik was óók om kwart voor 6 op tenslotte …….maar dan ken je Henk niet !

Rond half 1 in de nacht, onze tijd ,word ik wakker van de telefoon en hoor ik Henk, uiterst jolig
; “jahh, ik heb maar lang laten bellen want ik dacht wel dat je al zou slapen !!!!”
Enfin, het was fijn om te horen dat de vlucht  goed en rustig verlopen was en ze nu in het hotel gezamenlijk gingen eten en dan ook gingen slapen, het was een lange dag voor ze geweest. Het kost me moeite om weer in slaap te komen maar dat het moet wél  gelukt zijn want om kwart voor 6 vanmorgen werd ik wakker van de wekker die Henk uitgezet zou hebben omdat ik hem niet nodig heb ………

Zo zie je maar, Henk ziet zelfs over de oceaan heen kans om me 2 x per nacht wakker te maken!”