Het moet niet gekker wórden hé! Zelfs WP had in de gaten dat ik even “van het padje was” ineens van om de andere dag een logje plaatsen ineens drie dagen achter elkaar een logje. “Ga zo door” staat er bij, maar dát ben ik niet van plan hoor. Na een leuk uitstapje rollen de logjes altijd vanzelf uit m’n toetsenbord, ik kan hier de verhalen wel aan kater Beau vertellen maar die zegt bar weinig terug.
Het lukt me dan meestal niet om het bij één logje te laten en soms lukt het ook niet om het bij één uitstapje te laten. Vorig jaar had ik met Mirjam C en omabaard een leuke dag in Antwerpen, door de regen zagen we niet heel veel van de stad en vonden al meteen dat we dat nog eens over moeten doen. Er waren trouwens meer bloggers die daar best bij aan zouden willen sluiten. Dat idee gaan we zo rond mei in daden omzetten (dus klik Mirjam C even aan als je ook van de partij wilt zijn)
Maar éérst ga ik nog met Inge en drie kleinkinderen naar Londen. Ook een tripje dat voortkwam uit het uitje naar Parijs dat destijds uiteraard meerdere logjes opleverde. Treinreis is geboekt, kamers voor 1 nacht óók en een bescheiden rolkoffertje staat klaar. Na 24/ 25 april zal WP wel weer een complimentje uitdelen want ik neem zonder meer aan dat er over een bezoek aan Londen héél veel te vertellen valt. We zijn er toevallig vrij kort voor de Kroning van Charles en zullen er misschien wel iets van de voorbereidingen meekrijgen. De tijd vliegt dus die vier weken zijn zó om.
Prima weertje om er een cruise tegenaan te gooien, waar kun je met dit prachtige weer béter dan op het water zijn. Toegegeven, het werd een minicruise. Misschien is ienimini cruise nog wel beter als je het over een vaartocht van toch wel een minuut of 3 hebt. En met geld over de brug komen hoefde niet, sterker nog, mét of zonder geld, ik kón niet eens over brug.
De Hoornbrug is al weken wegens werkzaamheden afgesloten voor alle verkeer, zelfs voor voetgangers en dat is lastig.
Omlopen naar de eerstvolgende brug over de vliet is toch een flinke tippel als je alleen maar naar de overkant wilt. Voor mij is het altijd een aardige wandeling als ik er niet te ver op uit wil, aan de ene kant heen langs de vliet, de brug over (of nóg een brug verder) en dan aan de overkant terug en via de Hoornbrug weer naar huis, óf omgekeerd natuurlijk. Ik kan uiteraard heen én terug aan dezelfde kant lopen dan heb ik helemaal geen bruggen nodig, maar nu men zo te zien een heuse oceaanstomer heeft ingezet voor voetgangers moet ik ásoluut naar de overkant.
Nou ja, oceaanstomer…. het drijft op het water en via de geïmproviseerde steigertjes komt iedereen aan de overkant. De vrij grote pont heeft eigenlijk meer tijd nodig om te draaien dan de oversteek te maken. Uitgerust met maar liefst twee bemanningsleden die uiterst goed gehumeurd ook op zondagmorgen het heen en weer hebben of ze nou voor één of zes mensen moeten varen.
Volgende week mogen de voetgangers weer over de brug vertelden de mannen, de rest moet nog bijna drie weken wachten. Alleen de tram mag bij wijze van proef al een week eerder over de brug. Het scheepsverkeer mag uiteraard niét onder de brug door zolang er aan gewerkt wordt. De beiden doorgangen zijn afgesloten met een ketting met boeien, al lijkt het niet direct een onoverkomelijke hindernis voor de grote containerschepen die er dagelijks varen.
De roeiers en kanovaarders, die vooral in het weekend hun trainingsrondjes varen, moeten hun rondje behoorlijk inkorten. Het is voor iedereen een beetje behelpen maar de veiligheid van de brug moet gewaarborgd zijn anders gaat het verkeer richting van en naar de snelweg op enig moment toch de boot in. Dat ik vandaag vrijwillig “de boot in” ging is me wel bevallen, had wel iets langer mogen duren eigenlijk.
Hoe kán ik tot morgen wachten als er mensen geen oog dicht doen zolang ze niet weten welke film we zagen. ( 😉 ) Vooruit dan maar, ik wil geen overspannen mensen op m’n geweten hebben, dán maar een dag eerder een logje!
We zaten dus in die mooie hal iets te drinken toen ik “voorgelicht” werd over de film. “Het is een film over een Engelse werkster die met ál haar moeizaam verkregen spaargeld naar Parijs wil om bij het modehuis Dior………” …. en dan val ik alwéér met een klap in het verleden.
Maar een jaar of dertig dit keer. Laat in de jaren 80 zijn de kinderen de deur uit en besluit ik in het volwassen onderwijs alsnog m’n gebrek aan “educatie’ een beetje bij te spijkeren. Van mijn boekenlijst voor MAVO Engels floept na ál die jaren bij deze omschrijving metéén een boektitel omhoog. Mrs. Harris goes to Paris. De schrijver zou ik niet meer geweten hebben maar het verhaal komt compleet bovendrijven en stelt me gerust, dit ga ik een aardige film vinden, dat kan gewoon niet anders.
Als we de zaal ingaan blijken onze stoelen bezet en als we de mensen daar opmerkzaam op maken, ze zitten een rij te hoog, blijken hún stoelen ook bezet te zijn, door mensen die aan de verkeerde kant van de rij zijn gaan zitten. Hoe moeilijk kan het zijn de juiste nummers die op je kaartje staan te vergelijken met de duidelijke rijnummers op de grond en stoelnummer op de stoelleuning. Waarom is de vroegere ouvreuse ooit afgeschaft?
Uiteindelijk zitten we toch op de heerlijk royale stoelen en start de film. En valt er genoeg te genieten van de stukje Londen en de manier van leven aldaar in de jaren 50. Later zijn er de stukjes Parijs die ik na onze uitstap vorig jaar nu herken. Zei ik laatst niet dat ik een vrouw ben en me ook vrouw voel? Dat komt mooi uit want een modeshowtje en rondsnuffelen in het huis Dior is dus reuze aan me besteed. Natuurlijk realiseer ik me heus wel dat het allemaal filmisch ingevuld is maar dat doet aan het effect niet af.
Ook dat de film iets (zeg maar behoorlijk, zeker het eind) geromantiseerd is ten opzichte van het boek kan ik wel hebben, wat is er mooier dat wat sluimerende liefdes relaties die ik me niét uit het boek herinner (ligt héus niet aan mijn geheugen). De film is echt mooi gemaakt met een hoofdrolspeelster die aan Loes Luca doet denken en een goedhartige werkster neerzet die voor haar dromen wil gaan, het beste in de mens gelooft en daarin iedereen meesleept.
Ze hebben maar één ding gemist dat ik me juist goed uit het boek herinner en niet terug zag in de film, héél jammer. Als mrs. Harris eindelijk met haar peperdure Dior japon naar Engeland terug wil hoort ze tot haar schrik dat ze de jurk bij de douane aan zal moeten geven en invoerrechten betalen, dat geld heeft ze niet. Ze besluit toch gewoon naar het vliegveld te gaan maar wil niet liegen. En dat dóet ze ook niet. Op de vraag van de douane beambte of ze iets aan te geven heeft zegt ze in haar sjofele jasje met twinkelende ogen “Ja zeker, ik ben ik even bij Dior een japon van 500 pond gaan kopen en ga nu weer naar m’n werkhuis in Londen” (of iets van die strekking) waarna de douanier haar natuurlijk niét gelooft en lachend veel plezier van de jurk wenst zonder de koffer een blik waardig te keuren. Zó jammer dat juist dát stukje niet in de film zit!
Overuren voor m’n hersenpan wou ik zeggen, maar dan werd de titel zolang. Gisteren stapte Inge, dit keer mét lief binnen met een geheimzinnige grijns op hun gezicht. Of ik iets te doen had en zo niet, dan toch, dan was mijn middag ingevuld. Ze willen niet meer loslaten dan dat het in de verte iets te maken heeft ons tripje naar Londen in april en zelfs nog iets met het tripje Parijs van vorig jaar. We stappen in de tram richting centrum Den Haag zonder dat ik zelfs maar een vaag idee heb wat we gaan doen
Tot m’n verrassing word ik naar dit gebouw geloodst. Het is een Pathe theater dat ik nog ken als “de cineac ” uit de jaren 40/50. Het is ook wel ergens in de jaren 50 dat ik er voor het laatst binnen was. M’n grijze massa wordt hard aan het werk gezet als we er binnenstappen. In die tijd was het een filmtheater met slechts één zaal met een doorlopende voorstelling van een uur. Daarin het uitgebreide Polygoon journaal, een tekenfilmpje en uitgebreide reportages als daar een aanleiding toe was zoals precies 70 jaar geleden de watersnoodramp en kort daarvoor de Kroning van de Engelse Elizabeth. Omdat we er slechts bij dát soort grote gebeurtenissen kwamen herinner ik me ook het meest de grote hal met daarin om de pilaren slingerende rijen mensen. Kijkend naar de linkerkant waar genoeg mensen uit moesten komen om weer wat mensen uit de rij aan de rechterkant binnen te laten, waarna een ouvreuse met een zaklantaarn je de vrijgekomen plaatsen wees als je eindelijk naar binnen mocht.
De hal is onherkenbaar veranderd, de pilaren vallen er nog nauwelijks op al is er nog wel een plaats waar aangegeven wordt waar “een rij” kan ontstaan. Natuurlijk let je als kind van een jaar of 10 minder op wat er nog meer in het gebouw is, er moet boven een groot restaurant geweest. Het gebouw is zóveel groter dan de hal en de filmzaal uit mijn herinnering. Nu is de hal overwegend horeca, zijn er muren en trappen die er toen niét waren en blijken er meerdere filmzalen te zijn op div. verdiepingen. Bioscoopbezoek blijkt nu niet zónder allerlei versnaperingen te kunnen en die verkoopt men dan ook. Waar is de ouvreuse gebleven die alleen in de pauze rolletjes pepermunt en drop verkocht vanaf een voor haar buik gedragen plank die met banden over haar schouders hing.
Vanaf het tafeltje waar we even iets drinken is de enige trap zichtbaar die er vroeger al was. Destijds niet zichtbaar vanuit de hal, (of me niet opgevallen) Dat weet ik zeker omdat de meneer die ons kaartje controleert oud genoeg is om te vragen of hij iets van vroeger over het gebouw weet. Ik raak “het vakje beroepstrots”, hij werkt sinds de jaren 80 voor het bedrijf. Té kort voor mij maar hij heeft thuis een boek met de geschiedenis en foto’s van het gebouw én heeft nog contact met oudere ex collega’s. Ik zou de voorstelling zó inruilen om met de meneer dat boek te gaan halen…. maar ja, hij is aan het werk, dat gaat ‘m niet worden eh…. de film? Die moet maar even wachten maar ook dié zette m’n grijze cellen aan het werk.
Ja die mooie nageltjes van een paar weken geleden! Keurig in model en netjes gelakt. Was ik best een beetje trots op. Je voelt ‘m al aankomen hé! Vraag maar niet hoe ze er na een paar keer werken uit zien,
Slechte foto ja, maar je ziet het, géén nagellak en eigenlijk ook nog nauwelijks nagels. Eh, inderdaad, eigenlijk niet genoeg nagel om aan een zeker lichaamsdeel te krabbelen. De schuldige? Mijn ijver, ja echt! Weer even leuk mee gestoeid in de drukkerij en dan is het snel gedaan met mooie nageltjes. En morgen ook nog een dagje dus dan zal het laatste restje nagels ook wel verdwenen zijn, het zij zo! Gelukkig waren het in hoofdzaak klusjes die ik zittend kan doen, dat is wel prettig voor m’n voet.
Hoewel ik ondertussen wel weer in m’n normale schoenen loop blijft die voet toch een zorgenkind. Het afwikkelen van de voet is weer lastiger geworden en geeft ook meer problemen dan vóór de ontsteking. Nog steeds wel wat rood en dik als ik veel een schoen aan heb maar hoe nu verder moet ik nog even over nadenken. De foto van de voet liet veel slijtage zien én veel botgroei op div. plaatsen. Goed passende schoenen kopen zal dus steeds lastiger worden want een normale schoen heeft daar domweg geen ruimte voor omdat op die plekken normaal géén bot uitsteeksels zitten. Het advies van de huisarts is “orthopedische schoenen”. Een optie waar ik best iets voor voel ware het niet dat een verwijzing van de huisarts niet werk.
Ik ga er nog heel erg over nadenken of ik wel naar een orthopeed wil, dat circuit heb ik 30 jaar geleden als eens doorlopen met veel wachttijden en weinig bruikbare oplossingen. De wachttijden zijn er vast niet beter op geworden en ik vrees dat het niet een kwestie is van “kijk even naar de al bestaande foto en schrijf een voorschrift voor de orthopedische schoenmaker. Zolang ik nog redelijk kan lopen laat ik zeker niet opereren (wegens gebrek aan succesverhalen) en een orthopeed zal in zo’n operatie nou juist een lekkere dikke plak ham op de boterham zien. Bovendien zit ik niet te wachten op, vóór je zelfs maar een arts gezien hebt, ellenlange (meestal weinig ter zake doende) vragenlijsten in vullen. De foto laat volgens mij duidelijk genoeg zien wat het probleem is maar er zal vást wel weer een nieuwe foto moeten komen. Ik snap wel waarom de zorg zo’n geldverslindend monster is.
Ik blijf nog even hangen in het verleden en dat komt door de dood van alweer zo’n levende legende die gisteren een mooi in memoriam kreeg in de krant.
Potdorie, wát een prachtige foto, bijna een Rembrandt, maar net even anders. Wat mooi oud geworden die David Crosby. Crosby speelde in drie wereldberoemde bands en hoort natuurlijk zwaar bij mijn generatie. Gelukkig had ik als tiener al geen “groupie” aspiraties en hingen er bij mij nooit posters van artiesten boven m’n bed anders zou déze foto toch zéker kans maken. Ondanks de “zeiksnor”, hij kan het hebben of die snor nou donker is zoals vroeger, of grijs.
Ja natuurlijk staat er nog wel iets van hem in de platen bak. Een dubbel LP uit 1973 waarvan de hoes ábsoluut geleden heeft. Je kunt ook zien dat ik de L.P.’s enige tijd mishandeld heb door ze op te stapelen, je ziet een ronde afdruk in de hoes. Herinneringen aan mooie tijden, met goede vrienden op het hoogpolige tapijt, rug tegen de bank leunend zitten luisteren. Of dansend, voor zover je dat tegen elkaar aanhangend schuifelen dan nog dansen kon noemen. De herinneringen overvallen me regelmatig want hoewel heel veel artiesten wonderbaarlijk oud worden, ze hebben natuurlijk het eeuwige leven niet. Ook deze David Crosby is een wonderbaarlijke overlever geweest, Zijn levenswijze was, als van zoveel popartiesten, niet dé manier om 81 jaar te worden. Hij snapt dat zelf ook niet helemaal zegt hij in de trailer “remenber my name” die ik aan de krantenfoto hierboven heb gelinkt.
Het zal waarschijnlijk niemand uit de regio ontgaan zijn dat vanaf vanavond (dinsdag) een flink deel van de A 12 (rondom Zoetermeer) voor een paar dagen afgesloten zal worden. De nogal prominent aanwezige Nelson Mandelabrug die al zo’n jaar of 30 over de snelweg hangt blijkt niet langer veilig te zijn. Er zijn scheurtjes ontdekt en de glazen overkapping is te zwaar gebleken voor de peilers. Om die brug te kunnen ontmantelen moet moet dus de A12 dicht wat bést wel lastig zal zijn. Ik pendel nogal eens heen en weer tussen Rijswijk en Zoetermeer of Pijnacker. Ja natuurlijk weet ik wel andere wegen om naar Zoetermeer te komen maar dat stuk A12 is een belangrijke toegangsweg naar Den Haag (en vice versa), je kunt er dus vergif op innemen dat er dan heel véél auto’s langs die B wegen geleid moeten worden.
Maar vandaag kon ik er nog door en dat vond ik een goede reden om mezelf nog even te “ontmantelen”. De sauna waar ik met enige regelmaat kom ligt n.l. ook in Pijnacker, daar kon ik vandaag nog makkelijk komen zonder in de file te komen staan. Helaas, stofzuigen moet dan maar wachten, ik moest met de billen (en de rest) bloot. Het was trouwens een gemeen koude wind om bij het (buiten)zwembad het badlaken te laten zakken….brrrr.
Ik lunch er ook maar meteen en als ik naar huis rijd zie dat er al veel voorbereidingen getroffen worden voor de werkzaamheden aan de brug.Kon ik natuurlijk géén foto’s van maken, niet verantwoord als je alleen in de auto zit. Veel groot materieel in de zijkanten en vast één rijstrook buiten gebruik. Bij de afritten staan ook al rijen rood/witte paaltjes langs de kanten klaar, het “feestje” kan beginnen. Waar het eindigt zullen we af moeten wachten want de plannen zijn al een aantal keren bijgesteld. Ik moet er ineens aan denken dat ik ooit nog een mevrouw met haar fiets op de roltrap zag vallen en ik haar te hulp schoot. Niet lang daarna werd de vaak haperende kleine lift gelukkig vervangen ten kosten van één van de roltrappen.
Ja natuurlijk kijk ik in deze tijd soms terug. En dan met name naar “de kerstwens”! Dikke pret altijd om iets geks te verzinnen waarin de kerstwens verpakt kan worden, waarom zóu je normaal doen als het ook gek kan toch? Altijd kerstgerelateerd natuurlijk waardoor het ondertussen knap lastig is geworden om nog iets nieuws te vinden waar ik “iets mee kan”.
Geruisloos is de rol van Henk daarbij overgenomen door Inge al zijn er wel verschillen. Waar Henk altijd in eerste instantie de ónmogelijkheden van m’n plannetjes te berde bracht (waardoor ik die beter onder ogen zag én oplossingen bedacht) is Inge heel sterk in me motiveren toch vooral dóór te gaan met deze “traditie” en denkt nog krankzinniger dan ik. Ze zag me in gedachte al op de knietjes op een mooi gedekte tafel liggen als kalkoen…… néé, geen zorgen hoor, dat gaat ‘m niet worden.
Maar ja bij de 15de kerstboodschap op rij heb ik toch het gevoel alles wel eens gehad te hebben al is de boodschap nog altijd van harte gemeend. Ik weet best dat het heel die kerstboodschap op kerstavond niemand boeit…. nee het gáát om de bloopers die ik dan op tweede kerst dag plaats en waar meestal de pret vanaf straalt. Ja gelukt, voor dit jaar tóch weer een kerstgerelateerd “iets”gevonden, De uitwerking vast weer even knullig als jullie van me gewend zijn, dat pakt de éne keer toch beter uit dan de andere keer. Even geduld tot kerstavond voor het resultaat.
Soms klopte in het verleden alles toch aardig en vind ik (achteraf) zelf dat het best leuk gelukt is zoals bijv. de kerstster uit 2012.. tien jaar geleden alweer! Het is in de bloopers dán al te horen dat Henk niet meer zo goed onder worden kan brengen wat hij bedoelt maar uiteindelijk dóen we de kerstwens van 2012 toch nog helemaal samen, Ik vind het zelfs één van de betere!
Ja hé, we deden ons dagje Valkenburg wel écht op het nippertje! In het Zuiden kún je n.l. hoogte verschillen treffen en het was er dus af en toe flink klimmen en klauteren. Je moet er toch niet aan dénken dat we op spiegelgladde perrons hadden moeten rond hangen. Ik dwaal maar even af naar de gladde actuele stand van zaken hier in Rijswijk…. …….het is bij mij in de tuin én de straat gladder dan bij een aal in emmer snottebellen zal ‘k maar zeggen.
Ondertussen zijn de grotere wegen en straten goed te doen. Niet in de laatste plaats omdat er ook bikkels over de stoepen rondlopen met “strooikarretjes”, een soort kinder/boodschappenwagentje met onder het bakje een soort vliegwieltje dat pekel strooit. Helemaal geweldig met maar één nadeel, ook dié slaan de kleine straatjes over, en ik wóón in een klein straatje! Het blijft dus een uitdaging om de voortuin én de straat uit te komen. Maar laat ik nou gelukkig nog een paar antieke “ijzertjes” hebben. De rubber bandje zijn niet helemaal jofel meer maar ik kom er de tuin en de straat mee uit.
Zo scharrel ik toch de boodschappen bij elkaar en kom heelhuids thuis waar ik extra voorzichtig ben, ik ben echt zo’n type dat de moeilijke parcours keurig overwint en dan thuis over een drempeltje struikelt en alsnog een heup breekt. In Valkenburg was het zónder ijzel al uitdagend genoeg om op de been te blijven, zeker in de gemeentegrot waar de grootste kerstmarkt is. Het blijft wél een mergelgrot hé! Al is het er door de kerstmarkt wél iets lichter dan wanneer je er normaal met een gids doorheen loopt, de grond blijft ongelijk en je bent natuurlijk reuze afgeleid door alle “kerstzooi”.
Ik heb de foto’s maar in een filmpje gezet, héél veel lichtjes en eigenlijk eigenlijk weinig van wat er allemaal te koop was. Het is écht een leuke kerstmarkt met veel hebbedingetjes, en wat me opviel, het was allemaal best betaalbaar. Evengoed lieten Inge en ik het allebei bij één aankoop onder de drie Euro, en wat ik kocht had ik hier al naar gezocht en niet kunnen vinden. En we maakte natuurlijk selfies, of foto’s voor andere mensen die dat dan in ruil daarvoor ook voor ons deden…ja toeristen onder elkaar hé weet je wel! ……
Ja hoor, de NS kán het wél, wordt een héél snel logje, alle overstappen gelukt, en perfect op tijd staan we voor het schattige oude station gebouwtje van Valkenburg. Dat is niet meer in functie voor het station maar je kunt er gezellig een kopje koffie drinken met uiteráárd een flink stuk Limburgse vlaai, en dat dóen we dan ook. Logje klaar……!!!!!Maar gelukkig hebben we de terugreis nog.
Die start op datzelfde stationnetje…. * Mooi op tijd, over 8 minute komt de trein volgens de borden voor Arriva…… –>komt melding + 10 min. Op het bord…..Moet kunnen. Melding door de speaker trein valt uit… raadpleeg de app… ( cq, zoek het zelf maar uit)* Inge zoekt op app…. Neem arrivabus tot station Nuth..stap daar in trein naar Maastricht. Bij bushalte 8 min. Wachten geen bus, wél een bus (zonder chauffeur) buiten dienst die stroom staat te happen. Zien dat er ook een bus naar Maastricht gaat, beter?…. 10 min. langer wachten, dóen! Blijkt de buitendienst bus te zijn, komt andere bus aan, chauffeur stapt uit en opent de buitendienst bus waarop Maastricht verschijnt en dat hij over 6 min vertrekt.
Chauffeur schudt hoofd… bus niet opgeladen …voorzien stroomloos staan lang voor Maastricht….. Ondertussen op het bord van de arribatrein, nieuwe vermelding… trein over 10 minuten….. steken spoorweg weer over, wachten bij de trein …. herhaling tussen de * * hierboven –>…. Steken weer spoor over…. Bus naar Maastricht staat er nog we mogen nog mee –> keurig op tijd bij station Maastricht, trein staat helaas op ander perron dan in app vermeld maar halen we. Inge zoekt nieuwe aansluiting voor vanaf Eindhoven, 10 min. Overstaptijd (denken we dan nog) maar komt helemaal geen trein naar Den Haag, herhaling deel tussen de * * Verward NS personeel belooft op perron 4 goede optie over Utrecht, daar overstappen naar Den Haag……–> instappen….. bord verandert, trein gaat toçh naar Den Haag… eh…. vergeet het… speaker in de trein roept om dat ze dáchten een machinist te hebben maar die werd herplaatst…… hebben nog brood bij ons, én een banaan….
Zien op perron ernaast een trein aankomen ….. Inge port banaan in de rug van een conducteur en roept; “breng ons naar Den Haag of ik schiet” verbluffend succesvol…. we gáán…. trekken een veertje uit m’n donsjas om bij personeel te steken op plaats waar het donker is! Hebben ondertussen uur vertraging (heel veel anderen ook) vinden nog 2 plekje op de klapstoeltjes op “balkon”.
Daar stapt… nou ja wankelt, in Breda een straalbezopen jongeman binnen, laat zijn tassen vallen waar hij staat en kijkt of de wanden voor hem open gaan, dat gaan ze niet, aardige medepassagier ruimt de tassen uit de weg en zorgt dat de dronken tor gaat zitten op een klapstoeltje…. lalt hangend van alles over voetbal … zingt “we are the champions”…schreeuwt op geluidsniveau stand 12 onverstaanbaar gesprek … heeft een boete gehad enz… tijd om naar andere wagon te verdwijnen …. Bij de volgende halte zien we de dronken lor wéér bij ons instappen, moet buitenom gelopen zijn wonderen bestáán! ……. Zijn net op tijd weg….en vinden vanaf Rotterdam nog een goed plekje in een echte coupe en komen, tweede wonder, na ruim 4 uur reizen tóch thuis.
van koninklijk tot knettergek 
Leuk dat je reageert, dankjewel!