Best riskant wat ik nu ga schrijven, we moeten tegenwoordig overal een mening over hebben en collectief van alles verguizen en of schuldigen aanwijzen. En dan wil ik hier tóch even melden dat dochter Inge kort geleden een “Rus” in huis haalde. Wel met ” blauw bloed”dus van adel en reuze vriendelijk maar toch, het blijft een Rus. Ze noemt hem Gijs om zijn afkomst een beetje te verbloemen . Toen ook zijn dochter een thuis zocht, nog maar 8 weken oud was dat voor Inge geen vraag, natuurlijk was ook de dochter welkom al kreeg ook zij een verhullende naam om de afkomst te verdonkeremanen, ze heet nu Guusje. Gijs en Guusje vallen gelukkig niet op al is aan de vorm van hun slaapplaats hun afkomst nog wel te zien, toch duidelijk een verbouwde kozakkenmuts.
Al begrijp ik de beslissing van Inge wel, heb ik haar toch gewaarschuwd, het kúnnen natuurlijk vooruitgeschoven spionnen zijn, ze geloofde me niet! Ze wil er niet aan dat hij hier z’n ware aard laat zien…. gelooft nog dat hij moegespeeld heel erg moet geeuwen…. , jij en ik weten wel beter, je kunt tegenwoordig niet voorzichtig genoeg zijn met wat je in huis haalt.!
Je moet natuurlijk ergens beginnen als je in “het land waar je vader geboren is” naar school wilt. Er werd gewerkt aan een aanvraag voor een verblijfsvergunning én een inschrijf procedure gestart voor het conservatorium. Kort geleden bleek dat de opleiding “Art of Sound“, die Sebastian graag wil doen téveel aanmeldingen heeft, hij valt buiten de boot. Jammer, héél erg jammer zelfs maar hij is nog jong en probeert het volgend jaar nog een keer.
Wat hij nu precies gaat doen wordt nog over nagedacht maar hij wil in ieder geval toch graag dit jaar naar Nederland komen, misschien is een jaartje Nederland leren kennen zo gek nog niet. Hij heeft misschien wel een wat verkeerd beeld van in Nederland wonen. Hij kent het land alleen als “de vakantieganger” waarvoor iedereen zich uitslooft om het bezoek léuk te maken. Dat zal volstrekt anders zijn wanneer je hier, al dan niet tijdelijk, woont.
Hij moet dan wél de eigen broek op kunnen houden, gelukkig kan dat met behulp van z’n vader en de familie. De rechten en plichten voor een soort “emigrant zijn (terecht) anders dan voor “vluchtelingen”. Hij heeft al wat horeca ervaring en daar is hier schreeuwend gebrek aan. Dat hij nog nauwelijks Nederlands spreekt lijkt geen probleem, we troffen van de week weer 2x bediening die geen woord Nederlands sprak en met vloeiend Engels, Spaan en wat Frans zal hij met open armen worden. Hij wilde dus toch verder met die verblijfsvergunning en dát werd weer een echt Rietepietz verhaal.
De afspraak staat om 11 uur, dag na aankomst, jetlag? jammer dan, kunnen we ff niets mee. Inge zorgt dat hij tijdig in de randstad rail zit voor ze naar haar werk gaat. Ik zorg (ondanks de verzekering van Ruud dat het niet nodig is) tóch dat ik op centraal station ben om hem op te vangen, zo slordig als hij slapend in de trein achter blijft (Sebastian valt zónder jetlag al in iéder rijdend voertuig in slaap) Maar de trein die om half 11 zou komen komt niet, er is een storing. Veel geapp over en weer, informatie inwinnen. Volgens zeggen is de storing opgelost maar de trein waar Sebastian in zit staat nog steeds stil.
Gelukkig héb ik zijn afspraakgegevens en is het IND kantoor tegenover het station. Maar even melden dat, en waarom, hij 11 uur niét gaat halen. Een vriendelijke dame noteert de gegevens en zegt ” meldt U zich maar zodra hij er is, alleen tussen 12 en 1 uur kan het niet” . Natuurlijk stel ik Sebastian gerust per app, de stress houdt hem in ieder geval wakker, ieder nadeel ….enz
( Later in de week is een ritje naar Kijkduin al genoeg) Dat bij de IND niet altijd álles zo soepel loopt blijkt wanneer we eindelijk om 10 over half 12 op het gebouw aflopen. Er komt een scheldende man naar buiten die z’n telefoon tegen een bord aan smijt, hem driftig opraapt en vloekend de voorstelling herhaalt…., maar als wij naar binnen gaan is het een kwestie van foto maken, vingerafdrukken maken, handtekening zetten en we staan weer buiten…..! Daar maakt Sebastian dan een vliegreis van bijna 7 uur voor, had een ritje randstad rail alles nog glansrijk kunnen verstieren!
Een zucht van moeheid, maar óók van opluchting dat ik er nu eindelijk over kan schrijven. Het was een geweldige week met een grote verrassing waar we ook andere mee verrasten. Zo’n zes weken geleden liet zoon Ruud weten dat Sebastian “even op en neer” naar Nederland moest voor zijn verblijfsvergunning, en of dat niet leuk te combineren viel met een verjaarsdagsverrassing voor Inge. Helemaal top natuurlijk maar wat hád ik het moeilijk dat ik daar helemaal niéts over kwijt kon.
Toen Ruud en Sebastian hier in februari waren lukte het de (zeer bereidwillige) dame van de IND niet alles helemaal te regelen vóór de 18de verjaardag van Sebastian. Dan zou het simpeler (en goedkoper) geweest zijn maar oke, regels zijn nou eenmaal regels daar kunnen we mee leven, zeker als het een extra bezoekje van Sebastian oplevert zo kort na zijn vorige bezoek.
In ieder geval lukt het me m’n mond te houden tegen Inge en werken zelfs de invictus games mee, die hebben het zwembad nodig waar Inge en ik op woensdagmorgen zwemmen, precies op de tijd dat Sebastian met de trein vanaf Schiphol onze kant op komt. Ik lok Inge naar Den Haag centraal station met de vraag of we dan i.p.v. zwemmen niet eens gezellig kunnen gaan winkelen in het Haagse centrum. Vindt ze een top idee. Ik heb al een smoes bij de hand voor haar even iets bij de info voor mij te regelen mocht de timing niet helemaal kloppen.
Maar alles komt zelfs beter uit dan ik had kunnen regelen. Sebastian komt precies op het juiste moment uit de trein. Van Inge weet ik dat ze dan bijna op het bovendek aankomt met de sprinter uit Zoetermeer. Na een dikke knuffel van Sebastian (dat kan gelukkig weer) lopen we de kant van de trappen op en we zien haar staan. Ze stuurt dan net appje naar mij met de vraag waar ik sta want het station is best groot……. Sebastian benadert haar van achteren … om de weg te vragen naar de tram….., je begrijpt de verrassing is compleet. Wanneer Inge wat bekomen is van de verrassing en vraagt hoe hij zo ineens hier komt zegt hij ; “om je verjaardag mee te vieren natuurlijk”! Inge begrijpt natuurlijk ook wel dat het vast niet de échte reden is maar toch, het is erg leuk dat het zo geregeld is. Wel ff jammer dat ze ook dit jaar haar verjaardag niet groot viert omdat een deel van de kinderen nou juist met vakantie gaat.
We besluiten ter plekke om niets tegen de (klein) kinderen te vertellen maar ook hen te verrassen omdat er toevallig met ieder afzonderlijk een eetafspraak staat. En zo kon ik dus nog steeds niets bloggen over iets dat 5 dagen lang toch behoorlijk m’n dagen beheerste. Ook al stond Inge erop dat Sebastian bij haar logeerde i.p.v. bij mij (zoals de planning was) was ik wel dagelijks present want Inge moest deels toch werken. Ach, hij is op dit moment alweer op de terugreis naar de USA, je voelt ‘m al aankomen, ik heb even totáál geen gebrek aan inspiratie.
Heeft iedereen op z’n tijd blijkbaar last van, al kan ik me er niet veel bij voorstellen. Ik heb vaker een probleem ” welk onderwerp geef ik voorrang. Maar als ik bij m’n linkjes kijk staan er toch wel veel sites min of meer op pauze. Nou heeft natuurlijk niet iederéén zo’n geweldige site met altijd interessante en zeer diepgravende onderwerpen zoals ik (not) en dán weet je natuurlijk wel eens niet waar je over moet schrijven.
Voor mij is het makkie, had ik in mijn vorige logje het reuze interessante nieuws dat ik eindelijk nieuwe bakken gevonden heb waar de LP’s ingezet kunnen worden… Dan wéét ik dat iedereen, zenuwachtig als een ijsberende jonge vader wiens vrouw aan het bevallen is, wacht op het bericht dat ik de boel schoongemaakt én in gebruik genomen heb. Liefst met foto’s en daar hebben jullie natuurlijk recht op, ik wil niet op m’n geweten hebben dat er ook maar iémand geen oog dicht doet. Dat ik hier en daar nog een hoekje met een warm mes moest wegsnijden omdat er een stopcontact in de weg zat is niet jullie pakkie an, dat los ik tussen neus en lippen door (zonder me te snijden) wel even op.
En dan hebben nog die eigenwijze Lelietjes der dalen, je weet wel, die zich tussen de stenen door proberen te wurmen. Een mens vreet de vingernagels op zolang je niet weet of er toch nog iets van terecht komt, dat begrijp ik. En dus verlos ik iedereen uit z’n lijden…. Ja ze doen het, net als de bollen die bij de voortuin renovatie achtergebleven waren c.q. geplant waren. Het gaat misschien wat ver om het met de Keukenhof te vergelijken maar wat scheelt het! Toegegeven, ik maak me er een beetje makkelijk vanaf terwijl er twee ándere onderwerpen trappelen van ongeduld maar ja, alles op z’n tijd natuurlijk, het is wél weekend já!
Natuurlijk hoef ik niet “de bak in”, ik ben gewoon een braaf oudje en doe nooit ondeugende dingen. (dat ik gisteravond héél even op de uiterst linker baan130 reed om in te halen heeft hopelijk niemand gezien) Nee hoor ik heb het over ……..
Het is wel duidelijk hé, de LP’s liggen grotendeels gewoon op elkaar gestapeld, niet goed voor de langspeelplaten maar ook reuze onhandig wanneer je een bepaalde plaat zoekt. Het linker deel van de collectie staat nog netjes in zo’n “plasticopbergrekje” dat in het laatste kwart van de vorige eeuw in ieder huis wel te vinden was. In alle modekleuren uiteraard.( ja oma vertelt) Maar ja, toen de Compact Disk de LP verdrong verdwenen óók die handige rekjes. Onze LP’s stonden enige tijd in platenkoffers op zolder omdat de draaitafel ter ziele was maar uiteindelijk kochten we toch weer een platenspeler. Deels omdat aanvankelijk lang niet álles op CD te koop was en deels uit nostalgische overwegingen. We hadden nog maar één zo’n rekje en daarom werd de rest onder de apparatuur opgestapeld, zoals ik al zei, niet goed voor de platen én lastig bij het zoeken.
Nou, dát werd dus iedere kringloopwinkel die ik passeerde in duiken want nieuw zijn ze niet meer te koop. Maar ook in de kringloop kwam ik ze niet tegen, ze blijken heel gewild door de herwonnen populariteit van de LP. Tot vandaag….. natuurlijk vráág ik er altijd naar als ik in de winkel niets kan vinden en vandaag zei er eindelijk iemand; “Ja ik héb net een hele partij LP’s gekocht die deels in opbergrekjes zitten. Maar ze staan nog in het magazijn, zijn ook nog niet schoongemaakt. Ja ik wéét het, ik héb de pest aan schoonmaken, maar hebben is hebben dus ja hoor, ik neem ze zó mee als U ze tevoorschijn wilt halen. Jippie…… Het is er maar één zoals ik hier al heb maar de drie anderen zijn wat mij betreft ook prima. Van de rekjes zelf zie je immers niets zodra de LP’s erin staan. Mocht jij ze ook nodig hebben, in Delft zijn ze nu weer uitverkocht….. ! Zucht…. maar nu eerst soppen voor ze “de bak in kunnen…. dat is wel zwáár minder!
Hoewel “iemand het bos in sturen” een negatieve klank heeft liet ik me tweede paasdag toch gewoon het bos in sturen. Het hyacinten bos moet rond deze tijd toch wel ongeveer op z’n mooist zijn. Dat was niet helemáál waar, het stukje bos waar de verwilderde hyacinten in het voorjaar voor één blauwe bloemenzee zorgen heeft nog een weekje zon nodig. Op zonnige plekjes is het al goed blauw maar in de schaduw liep ik nu nog “een blauwtje”.
De wilde soort heeft veel kleinere bloemen dat de gecultiveerde hyacint bol geeft maar ze vermeerder zich blijkbaar héél makkelijk, het staat er écht vol. Ik vond er trouwens bewijzen dat het “wilde leven” van de hyacint af en toe zorgt voor “buitenechtelijke” nakomelingen. Zorgvuldig verstopt tussen de varens en bramenstruiken vond ik twee uitspattingen van buitenechtelijk relaties. Tussen al het blauwe geweld zie ik één roze, en wat verderop, één witte variant, de viespeuken! Nou ja, wie ben ik om deze “kleurlingen” te discrimineren dus ze krijgen hier nét zo goed een plaatsje, ik ben zó woke!
Eigenlijk ben ik al maandenlang met het paasfeest bezig , hoe dan? Ja precies… de 4000 stukjes puzzel die immers een afbeelding laat zien (als hij klaar is) van het het laatste avondmaal. Had mooi geweest om nu het héle plaatje te kunnen zien als paasafbeelding maar helaas…. , er ontbreken nog ongeveer duizend stukjes schat ik, misschien iets minder.
Maar het gaat er nu echt een beetje op lijken, is ook wat makkelijker nu er niet meer zo’n berg stukjes is waar uit gezocht moet worden. In ieder geval is de hoofdpersoon aan tafel nu wel compleet.
Dan waren ze bij het restaurant waar ik van de week was beter voorbereid op de paasdagen. In de hal stond een paashazenechtpaar iedereen welkom te heten. Daar maak ik dan maar gebruik van om iedereen fijne paasdagen te wensen, dat gaat vast en zeker wel lukken met dit prachtige voorjaarsweer.
Door het verhuizen van de drukkerij kom ik duidelijk minder aan strand wandelen toe. Maar met het heerlijke voorjaarsweer haal ik dan weer even wat in. Bij voorkeur op rustige momenten natuurlijk en deze week al twee keer. Zo liep ik vanaf het hemelse gewelf (waar ik het al over had) door de duinen het strand op en nam de richting Monster. Een voor mij minder bekend gebied maar verdwalen op het het strand is natuurlijk godsonmogelijk. Je kunt in Noordelijke dan wel in in Zuidelijke richting lopen en dat is het dan. Je kunt hooguit een verkeerd duinpad oplopen maar zult uiteindelijk altijd in bewoond gebied uitkomen. Het is me dus een raadsel waarom ik midden op het strand een “steenmannetje” tegen kwam.
” (Wiki) Een steenmannetje wordt wel gebruikt om een pad of de top van een heuvel te markeren. In het verleden zouden reizigers die onherbergzame gebieden doorkruisten, de gewoonte hebben gehad om onderweg stenen op te rapen en toe te voegen aan het eerstkomende steenmannetje dat ze tegenkwamen.”
Het strand is niet per definitie een terrein waar stenen voor het oprapen liggen, al is volgens zeggen iédere zandkorrel een ooit een totaal afgesleten steentje was. Ik kwam zegge schrijven één steentje tegen van het formaat dat een beetje op het steenmannetje paste.
In de verte zag ik de strandmotor liggen en dat leek me een leuk doel om even heen te lopen. (WikI) In 2011 werd voor de kust van Kijkduin een schiereiland van 21,5 miljoen kuub zand aangelegd volgens het principe van Bouwen met de Natuur. Wind en stroming verspreiden het zand langs de kust en richting de duinen. Het doel is om de kust op de lange termijn te versterken en een dynamisch natuur- en recreatiegebied te creëren. “ Dat is toch nog een flinke tippel want afstanden zijn bedrieglijk op het strand, ik kwam er dicht in de buurt maar met de 85 treden omhoog en omlaag in de benen is door het zand struinen ook niet niks. Maar ik zie de lange zendmast waarin camera’s hangen om te volgen hoe de zandmotor zich verspreid. Zo weten ze ook dat er zich soms wel eens zeehond laat zien, of een bruinvis. Volgens mij zit er ook een prehistorisch grote rog in de zee , ik wacht het monster niet af en draai om voor de terugweg…… Het was welletjes, in totaal 2 uur gewandeld.
Wie? Ik natuurlijk, maar niet heus. Nog héél even en ik moet de autosleutels inleveren en mag niet meer alleen op stap, óf het parkeerdak van het voormalige winkelcentrum leidschenhage heeft iets tegen mijn bezoek, dat kan ook!
Na de grootscheepse vernieuwing die gepaard ging met een nieuwe, zéér pompeuze, naam (hij past zelfs niet op m’n selfie) ben ik er één keer geweest. Juist ja, die keer dat ik m’n lichten blijkbaar had laten branden met het gevolg dat de accu leeg was en ik hulptroepen moest inschakelen om er weg te komen. Hoewel “the mall” volgens zeggen teveel parkeerdrukte veroorzaakt winkel ik op tijden dat je er een kanon af kunt schieten, mits je dat bij je hebt natuurlijk. Vóór ik uitstap regel ik nog even iets op de telefoon en ga dan op m’n gemak winkelen. Dat ik daarbij tegen een paar schoenen aanloop die maar niet op zij willen gaan is niet onoverkomelijk, ik neem ze gewoon mee naar huis. Probleem opgelost! Met m’n aankopen ga ik na ruim een uur weer naar het parkeerdak en tast in m’n jaszak vast naar de autosleutel eh…. geen sleutel in mijn rechter jaszak…. en ook niet in de linker jaszak. De tas overhoop…. geen sleutel. Misschien de sleutel in het slot hebben laten zitten, afgeleid door het rommelen met de telefoon voor ik uitstapte? Dat moet haast wel dus snel naar de auto …. die echter hartstikke op slot zit, en nee… de sleutel is ook niet op de grond gevallen. Of áls dat zo was heeft iemand hem gevonden want er ligt géén sleutel rond of onder Suus.
Dan moet ik ‘m verloren hebben, al snap ik niet hoe, ……. op zoek naar een beveiliger met m’n verhaal. Gewillige man hoor daar niet van maar nee, er is nergens een autosleutel gevonden, wat nú! Ik zóu naar Inge kunnen bellen, of ze éven vanuit Zoetermeer naar Rijswijk rijdt om m’n reserve sleutel op te halen en dan éven naar Leischendam te rijden om me die te brengen, maar ja, waar heb ik die reservesleutel op alweer opgeborgen. En wil ik zo lastig zijn bij een stommiteit van mezelf. Het is rond de 6km. lopen naar huis, waarvan ik een deel nog met de bus zou kunnen doen en dan met de sleutel weer terug.
Ik besluit toch eerst nog even terug te gaan naar winkels waar ik binnen was en in m’n tas open had. Terwijl stevig doorstap voel ik voor de zoveelste keer in de zakken….. óeps… ik heb voor het eerst m’n dunne zomerjasje aan, met daarin aan beide kanten een leuke zak constructie. Iedere zak is in twee delen gemaakt, en sluit dus ook twee delen met een rits af. Het hoge deel met de rits omhoog open te maken het onderste, deel met de rits naar beneden open te maken! Afgeleid door m’n telefoon heb ik blijkbaar onbewust de sleutel in het bovenste deel van de zak gedaan maar later alleen in het onderste deel gezocht, het andere deel totaal vergetend. E En ja, bij thuiskomst éérst gezocht naar de reservesleutel, en óók gevonden!
Laten we het eens over de hemel hebben, of eigenlijk over “het hemelse gewelf. O wacht, ik laat de inleiding over aan een site die het verhaal vertelt;
“In de duinen van Den Haag waar het licht zo tastbaar aanwezig kan zijn, heeft Turrell een plek gemaakt om naar de lucht te kijken: Hemels Gewelf in Kijkduin. Op de top van een van de puinduinen is een kom aangelegd in de vorm van een ellips, 30 meter breed, 40 meter lang. Een aarden wal van ongeveer 5 meter hoog omsluit de kom. Om in deze kunstmatige krater te komen loop je eerst over houten treden het duin op en vervolgens door een betonnen doorgang van 6 meter lang.”
Het is een “kunstwerk”(klik) , dat er sinds 1998 “ligt”, je kent me hé, een grote graskuil met een bank in het midden is voor mij toch eigenlijk een beetje een teleurstelling wanneer ik als ’t hijgend hert de 85 treden beklommen heb. Naar ik aanneem zijn de houten treden in die 20 jaar versleten want de treden zijn nu echt van steen. Ook de bank, waar ik op zou moeten gaan liggen om het hemels gewelf te ontdekken is van steen. Hij stáát in de kuil en omdat regenwater nou eenmaal het laagste punt zoekt staat de bank midden in grote plassen water.
Geen badpak bij me natuurlijk dus ik sla het over. Eenmaal boven heb je wél een mooi uit zicht én prima zicht op het restaurant de Haagse beek, daar beloof ik mezelf een flinke uitsmijter. Dat is voor mij dan weer een koud kunstje om die weg te werken
Maar éérst nog even 85 treden af én een strand en duinwandeling maken, en zo geschiede…………. (als ik een beetje hemelse sferen mag blijven)
van koninklijk tot knettergek 
Leuk dat je reageert, dankjewel!