niets geleerd…

Weet je nog dat ik vorig jaar het logje “echt té erg” schreef? Ja precies over de schandalige manier waarop het blauw gele Zweedse warenhuis met z’n dieren omgaat! Strak opgestapeld in kooien lagen ijsberen en Huskey’s naar adem te happen.
En ze hebben niét geleerd van mijn kritiek zag ik toen ik er van de week even moest zijn.
Het is nu zelfs zó erg dat de dieren zélf de mensen aanklampen.

Het duurt even eer ik door heb dat er iets mis is op m’n rug , ik voelde een klein plofje.
Met veel moeite lukt het me m’n stijve nek zóver om te draaien dat ik kan zien wat er mis is.
Tot m’n verbazing blijkt er een heel verdrietig mensaapje op m’n rug gesprongen te zijn.
Hij wil daar wég fluistert hij in mijn oor… of hij met me mee mag.
Tja, hoeveel medelijden ik ook heb , dat gaat ‘m toch niet worden denk ik. Wat moet ik met een aap in huis……..

Ik trek hem over m’n schouder naar de voorkant en probeer hem via m’n arm met een zacht lijntje weer terug te brengen waar hij vandaan kwam.
De kleine donder wil me niet loslaten, klampt zich aan me vast en laat zich niét terug zetten.

Als ik hem éven afgeschud denk te hebben vind ik de gordijnroede die ik nodig had maar als ik die af wil gaan rekenen…. wat dénk je…..? Ja hoor, dan bungelt hij weer achter me, te jengelen dat hij het daar écht niet meer ziet zitten en ik hem gewoon mee móet nemen…… Ik overleg even via WhatsApp wat het thuisfront daarvan denkt en gelukkig, kleindochter Anne is “toevallig” nog een kamertje aan het inrichten waar ze dit lieve aapje wel een thuis wil bieden.
Zielsgelukkig vleit het aapje zich tegen me aan als ik hem meeneem de auto in, zó schattig, ik zou hem bijna zélf willen houden maar dat kan echt niet. Hij heeft natuurlijk speelmakkertjes nodig en die kan ik hem niet bieden.
Maar bij Annemarie gaat dat vast helemaal goed komen. Bij het afscheid nemen zijn we allebei een beetje verdrietig. ….slik

Advertentie

Stom hé!

Daar hád ik naast kunnen lopen. Kleindochter Jennifer had voor de schoolvakantie met haar gezin een grote bungalow in het winterse deel van Duitsland. Treinstation in de buurt dus “oma, kom je óók een paar dagen”. Misschien stom maar ik zei nee ! Acht uur treinen is toch wel een hele zit in je uppie en behalve dat, het gezinnetje was natuurlijk van plan héél veel leuke dingen te doen in de sneeuw. Ik ben al blij dat ik zonder sneeuw uit de voeten kan dus zou toch een beetje blok aan het been worden, ook rodelen is toch een béétje een gepasseerd station. Uitnodiging dus afgeslagen maar genoten van de foto’s in de app.

Gisteren ging weer de telefoon, het was Amber met een andere uitnodiging die ik met alle plezier kon aanvaarden. “Omagrootje, vrijdag is het pannenkoekendag en op school bakken we dan pannenkoeken voor oude mensen die veel alleen zijn, wil jij dan op school pannenkoeken komen eten? ”
Natuurlijk wil ik dat, lijkt me erg leuk om haar bezig te zien op school. Het blijkt ook iets anders te liggen als ik google op nationale pannenkoekendag. Het is een initiatief van alle scholen en bedoelt voor de opa’s of oma’s.

Maar de oma’s van Amber werken allebei, ach geen nood, omagrootje is een oma in het kwadraat toch?
Het wordt wél even dooreten voor me, ook de klas van Levi doet mee waar ik wat later óók mag aanschuiven. Misschien is een doggybag meenemen wel een goed plan.
Er is zelfs een pannenkoeken lied al denk ik dat het in de klas bij Amber wel een tikkie minder “gesynchroniseerd” toe zal gaan.

Nationale Pannenkoekdag wordt al 16 jaar gevierd op scholen , uiteraard niet geheel belangeloos gesponsord door een merk dat pannenkoek mixen verkoopt.
Het feest niet te verwarren met Sint pannekoek dat ooit door de striptekenaar Jan Kruis geïntroduceerd werd en pas 29 november “gevierd” wordt. In dat geval zou ik met een pannenkoek op m’n hoofd moeten zitten, al is dat zeker niet onmogelijk als de kinderen aan de slag gaan met een pannenkoek keren door hem omhoog te gooien.
Mijn sympathie gaat enorm uit naar de juffen, Ook zonder pannenkoek op het hoofd zal het vrijdag een slijtageslag worden met al die ongeleide projectielen, sterkte Jennifer.

slappe knieën

Wat nú weer zie ik jullie denken, ook al knie problemen? Nee hoor niet fysiek slappe knieën maar iedereen kent de beeldspraak wel die aangeeft dat je onder grote druk toegeeft aan iets dat je eigenlijk niet van plan was.
IK WERK WEER …… en ja in de drukkerij, maar nee, niét voor de horkenbaas.

Toen drie jaar geleden (onze) de drukkerij een ander pand nodig had, had een andere drukkerij ruimte maar te weinig mensen en machines. Zo trok (onze) de drukkerij (met geldschieter) in bij de andere drukkerij.
Ieder hield z’n eigen orderpakket en eigen boekhouding maar ze delen dezelfde ruimte en de gezamenlijke machines die door alle personeel gebruikt kunnen worden.
Hoe dat financieel allemaal werkt gaat mijn pet te boven maar er zijn dus twee werkgevers, ieder van z’n oorspronkelijk personeel, van bedrijf A óf B dus.

En ja, werkgever A werd door mij “ongeschikt” verklaard om voor te werken , dit zeer tot teleurstelling van alle anderen zoals bleek bij een afscheidsbezoekje.
Van de week belde werkgever B me……,
dat hij toch nog een poging wilde wagen…
dat ze me toch wel enorm missen
dat ze óók al een andere werknemer missen,
dat was niet mijn stommiteit toch? ( de zijne ook niet trouwens)
dat hij me graag op zijn loonlijst wilde zetten als dat me over de streep kon trekken…..

en dat ze de rode loper uit zouden leggen als ik weer kom…
en wie wil er nou niét via de rode loper binnengehaald worden….

Nou ja, enige overdrijving is me niet vreemd, maar zie je die slappe knie?
Het werkte dus, werkgever B is gewoon een fijne vent, en zelf ook een harde werker.
Het ging een beetje onbehaaglijk voelen als “ik laat allemaal mensen in de steek die er ook niets aan konden doen”…..
tja eigenlijk blijft er dus véél bij het oude, maar heb ik tóch een nieuwe baas zonder te hoeven solliciteren. Kom er eens om als “ouwe taart”.
Ik ga alweer helemaal los op een klusje dat ik thuis kan doen in het weekend. Echt weer iets waar niemand en gat in ziet … dat ik er dan in moet maken en dat moet er dan uitzien om door een ringetje te halen dus dat maak ik er ook wel even in.
Het moet niet gekker worden hé!

silly walks

Het wás even heel diep nadenken wat te doen met m’n voetproblemen, maar toen verbetering uitbleef toch nóg maar eens naar de huisarts, die het wijze hoofd schudde en een verwijzing schreef voor een orthopeed. De ontsteking, veroorzaakt door de wrijving van een schoen die geen ruimte heeft voor bobbels, is ondertussen chronisch. Behalve een operatie is dan nog de enige optie “orthopedische schoenen” maar ook dán moest ik eerst naar een orthopeed vond ze.
Ze schrijft een verwijzing uit voor de Bergman kliniek die alleen planbare zorg verleend, nauwelijks wachtlijsten heeft en bovendien bijna pal achter mij een vestiging heeft. En zo zat ik vanmorgen in deze wachtruimte…..

Zo helemaal geen ziekenhuisreceptie, met de zacht gestoffeerde stoelen en bankjes eerder een hotel lobby dan een ziekenhuis.
En dan natuurlijk de lobby van een hotel waar het een komen gaan is van mensen met silly walks. Mijn beetje hobbelige loop door m’n gemankeerd voet valt er niet eens op, al maakt niemand het zo bont als John Cleese in fawlty towers.

De afspraak om 9,05 werd nog keurig schriftelijk bevestigd vergezeld van nog wat aanvullende informatie die ik deels als op schrift had via een uitdraai van de huisarts. Dat maakt het toch allemaal iets minder duidelijk.

• 

• 

Eventueel recent gemaakte foto’s moeten naar hen doorgestuurd worden. De foto die in januari gemaakt is dus, maar dat kan ik weer niét telefonisch regelen, privacy weetjewel, (het zijn tenslotte naaktfoto’s) daar moet ik me voor legitimeren en dat mag per mail met kopie van legitimatie. #*# alleen héb ik geen mailadres (nééehee, ik kom uit het jaar kruikje). Persoonlijk aan de balie komen regelen kan wel, op naar de vestiging Voorburg van het R de graaf.
Alleen ff jammer dat daar ook niemand weet hoe het moet, zucht, het kwam tóch voor elkaar..

Aan de Bergman balie wordt ik verwezen naar de “radiologie” aan de andere kant van “lobby”, om foto’s te laten maken #*#* eh… hé??? In ieder geval verklaart het wel die 15 minuten vroeger aanwezig moeten zijn als dit een standaardprocedure is bij een eerste bezoek. Wel efficiënt natuurlijk.
Ik mág van alles, m’n schoenen uitdoen, op een apparaat stappen en weer plaatsnemen in de wachtruimte en dan mág ik wachten , nog net niet tot ik een ons weeg!

Ik bestudeer de “silly walks” van de passanten, speel een alternatieve receptioniste omdat ik het toilet in het voorbijgaan wél ontdekt had maar veel andere niet. Als laatste voor mij wordt meneer Schaap naar binnen geroepen, waarschijnlijk om de hoeven schoon te krabben want ook dát duurt lang, moest misschien ook wel geschoren worden. Ruim een uur te laat mag ik eindelijk naar binnen, met excuses voor het oponthoud; “zo loopt het anders nóóit!!”

Veel nieuws hoor ik niet van de vriendelijke dames, veel slijtage, een injectie tegen de ontsteking zal weinig zinvol zijn omdat er nog nauwelijks kraakbeen over is. Operatie kán, de boel vastzetten lost het pijn probleem op maar slijtage gaat er natuurlijk niet van weg en lopen wordt er ook niet beter op.
Voeg daarbij (op mijn leeftijd) een narcose, 6 weken in het gips en nog langer revalideren….. dan is wat ik nú nog kan waarschijnlijk ruim gehalveerd. Anders dan een heup of knie vervangen is deze operatie vaak geen succesverhaal.
Het worden dus oma duck schoenen, ach dat past ook wel een oma!

gekkenwerk…

Als het goed gegaan is doe ik op dit moment iets in de categorie “gekkenwerk” !
Ruim 2 weken geleden stónd er een dagtripje met Inge in de planning, dat ging niet door omdat Inge ineens het coronavirus tegen kwam.
De nieuwe afspraak stond tussen () (ik hád het virus ook kunnen krijgen) in de agenda. Klinkt niet als gekkenwerk hé, maar als ik zeg dat ons doel de kerstmarkt in Valkenburg was zet je daar misschien wél ??? bij!

Misschien is het dat ook wel want de treinreis neemt drie uur in beslag, een half uur lánger dan naar Parijs. Als alles góed gaat dan hé, maar de NS hé, als er geen blaadjes op de rails liggen is de rails wel uitgezet door de hitte, óf de bovenleidingen knappen door de vorst. En het vriést nu!!!! Met een béétje pech zitten Inge en ik nu in een onverwarmde trein te wachten tot we in een bus kunnen overstappen omdat de bovenleiding geknapt is….. het hoeft niet maar het zóu kunnen. Zo niet lopen we hoogstwaarschijnlijk ondertussen gewoon te “blauwbekken” (ja dat is Haags voor het erg koud hebben) in Valkenburg.

Ja eigenwijs natuurlijk, we houden minder tijd over om in Valkenburg rond te kijken dan in Parijs en er is nóg korter daglicht dan in half november. Maar je kent ons, we maken er gewoon voordelen van, Valkenburg is aanmerkelijk kleiner dan Parijs en bij deze onderkoelde temperaturen is een paar uur in de buitenlucht lopen ruim genoeg om bevroren ledematen op te lopen! Nou ja, mocht er een grote kerststal te vinden zijn kruipen we gewoon bij het kindje Jezus in de kribbe om even op te warmen. Misschien doe ik op de telefoon wel een poging dat hier te melden mochten we stranden of bevriezingsverschijnselen hebben. . Afgesproken!…..

eindstation?

Ja sorry, als ik hetzelfde tempo doorga hang ik hier drie weken in Parijs rond, dat vraagt wel héél veel van m’n lezers.
Foto’s/filmpjes in een you tube filmpje met een korte opsomming van we nog meer deden/zagen in die 7 uurtjes dan maar?

Kunstenaarswijk Montmartre!
De Moulin Rouge
Arc de Triomphe
Met een rondvaart boot over De Seine
Natúúrlijk zagen we de Eiffeltoren
en tot slot .. de Notre-Dame

Zie je, ik kán best een kort verslag maken, dan vertel ik gewoon niéts over al die grote, mooie, huizen die we echt óveral wandelend passeerden…
…. en ook niet dat die mooie luiken soms best een verfje konden gebruiken.
Je komt niet aan de weet dat we de Moulin Rouge alleen maar passeerden, wie gaat er zo’n club nou in om 2 uur in de middag.

Je zult moeten ráden dat we vanaf de Sacre Couer door Montmatre teruglopend géén tekening van onszelf laten maken maar wél genieten van de prachtige inkijkjes in zijstraten die allemaal behoorlijk stijl naar beneden lopen al heeft de grote straat waar wij lopen daar minder last van.

Jullie blijven in het ongewisse of Inge de verleiding kon weerstaan om van die (peperdure) verleidelijke macarons te kopen, en zo ja, of het doosje van de heerlijkheden op de boot weer dicht gaat zónder dat de macarons op wonderbaarlijke wijze verdwenen blijken te zijn…..

Je mist ook al die super toeristische selfies van 5 vrolijke snuiten met de Eiffeltoren op de achtergrond, óf de arc de Triomphe én vul maar in….. jammer hé!

De mevrouw die in de Seine half ontbloot haar yoga-oefeningen stond te doen hoeft zich geen zorgen te maken, van mij horen jullie niéts….., ik maak een beknopt logje weetjewel!

Geen gezeur over dat het in de overdekte boot zó rumoerig was dat we niet konden verstaan welke gebouwen we passeerden, dat zou ik hier toch al niet vertellen nu ik een kort logje maak en of dat mega grote gebouw nou wél of niet de achterkant van het Louvre was doet er dus niet toe.

De mensen die met gevaar voor eigen leven, en onder luid getoeter, het plein van de Arc de Triomphe over staken hebben de pers niet gehaald omdat ze het overleefden …. en ik héb het er niet over.
Ze zullen niets geweten hebben van de voetgangerstunnel onder het plein, jij nu ook niet!

Over “op de stoep slapende mensen” heeft niemand het in Parijs, daar loop je gewoon omheen dus “die zijn er niet”. hoef ik niets over te vertellen.

Dat de Notre Dame na de grote brand van 3 jaar geleden grote schade opliep weet iedereen wel, dát was wereldnieuws. Dat het gebouw in de steigers staat is dus naar verwachting, dat de gehele voorkant er fris en vrolijk bij staat had ik jullie wél kunnen vertellen maar ja…. ik hield het kort vandaag!

Dat mijn ambtgenoot “Koning B” ons op de valreep een eenvoudige maaltijd aanbood blijft onder ons.
Jammer jullie missen dus van alles…… kijk de foto’s ff, misschien vullen die de gaten nog een beetje op!

back to normal?

Ach wat is normaal bij jullie Rietepietz. Nou eigenlijk is al dat gereis niet normaal maar het lóópt gewoon even zo! Yep, morgen staat dus Parijs op het programma, en dat zal zéker geen normale dag worden.
De Parisiennes zijn, volgens zeggen, zeer elegante dames en dus gooide ik er een nieuw herfstmanteltje tegenaan.

Zo’n leuke moderne ruit en wat gebeurt me…., precies, breekt de zomer opnieuw uit. Vanmorgen even een trammetje naar Delft om heerlijk witlof te halen.
Meteen even het manteltje uitproberen en oef…. dat heb ik geweten, véél te warm. En een paar naaldhakken kan ik óók wel vergeten, reuze elegant voor wie er op kan lopen maar voor mij nekbrekers en daar zitten we op zo’n dag niet op te wachten natuurlijk. Ik heb al moeite genoeg om op de been te blijven op stevige stappers met al die oneffenheden. Zelfs in Delft al.
Ik was er nu toch voor m’n Brussels lof en doe dan ook even mijn favo kapelletje aan. Ik steek dit keer maar een grote kaars op want enige bijstand van Henk zal ik wel kunnen gebruiken. Niet voor de dag Parijs hoor, oudste kleindochter Jennifer is op reisgebied een bijdehandje, ze heeft alles al tot in de puntjes uitgezocht en geregeld, dat komt wel goed.

Nee enige bijstand de dag erna zou fijn zijn. Door ervaring wijs geworden wéét ik dat na zo’n gezellige dag onherroepelijk de man met de hamer thuis klaarstaat om er even in te wrijven dat “alleen” toch best wel alleen “zonder Henk is”.
Het overkomt me nog steeds na iédere uitstap, maar dat moet dan maar, het enige alternatief is nooit meer iets gezelligs doen.

Het kaarsje werk in zoverre direct dat ik heelhuids het donkere halletje van de kapel uitkom. Het kleine trapje heeft een leuning dus is geen probleem, het geniep zit ‘m in de dorpel als je de treden al achter je gelaten hebt en denkt dat je er bént. Keurig beplakt met zo’n gestreept gevarenlint daar niet van, wel ff jammer dat je dat pas ziet wanneer je deur open hebt en er daglicht binnenkomt. Helaas…, dan heb ik mijn aandacht bij de deur openen… verstap me dus tóch weer een beetje en maak een keurig “knikje” bij het afstapje.
Alsof ik alsnog het kleine knieknikje wil maken dat ik er wel eens voor dat Mariabeeld zie maken.
Uiteindelijk kom ik bezweet, maar heelhuids, thuis met m’n lof. Het nieuwe jasje laat ik morgen thuis dat lijkt me een goede beslissing.

stik….

Ja dat zei ik van de week hardop maar ik bedoelde het gewoon als een aanmoediging, niet als iets lelijks, heus niet! M’n naaimachine werd aangespoord te doen waar ik hem héél lang geleden voor kocht, stikken! Maar ja, ik hoorde al langer de meest vreemde geluiden en er waren ook regelmatig wel steekjes los. En nu plofte ineens het halve spoelhuis eruit dat ik met engelengeduld en kunst en vliegwerk er weer weer in kon fabrieken. Helaas werd het daar allemaal niet beter van.

Tijd om eens te overwegen hoe nu verder. Echt kleding naaien doe ik niet meer maar er komt toch nog regelmatig wel iets van een herstelwerk voorbij, een broek korter maken of een kussenhoesje maken. Moet ik dáár nou nog een nieuwe machine voor kopen? Maar eens overleggen met Inge die zélf geen machine heeft en dus ook wel eens een klusje voor me heeft. Ze wil eigenlijk ook wel zelf om leren gaan maar mééstal komt ze pas met een klusje wanneer het te ingewikkeld is voor “een leek” en dan ben ik een slechte leermeester, “doe ik wel even zelf”, tja, daar leert ze het natuurlijk niet van.

We gaan gingen dus samen op pad, op zoek naar een simpel machientje. Dat simpelste machientje kan nog altijd méér dan m’n oude machine die alleen kon zigzaggen en knoopsgaten maken. Het simpelste waar we naar kijken kan ook nog een aantal afwerk- en sier steekjes maken. Er kunnen zelfs 2 naalden tegelijk in. Alles in te stellen met drie knoppen.

Maar wat de doorslag geeft is dat de draad door een handig apparaatje zélf door het oog van de naald gedaan wordt, dat is naarmate mijn oogjes achteruit gaan wel een dingetje.
Voorlopig is het nog gewoon mijn naaimachine maar Inge’s naam staat er al op zal ‘k maar zeggen. Eerst moet ze er mee leren omgaan en daar gaan we van de winter samen aan werken, precies, een soort workshops.
Ondertussen heb ik het klusje waar ik mee bezig was afgemaakt, de draad eigenlijk zonder er erg in te hebben wonderbaarlijk “vanzelf in de naald gekregen”.
Alleen, toen ik het later bewust nog eens probeerde lukte het me niet meer… het ligt op het puntje van tong om te zeggen dat ik gena….. ,eh…. nee, dat zegt een dame niet.
Ik ga het nog wel eens navragen bij die aardige meneer die het voordeed.

.

.

     

zonnig

Waar werd deze foto zaterdag gemaakt door jullie eigen Rietepietz…..?
Eh….. moet bijna wel Frankrijk zijn hé, zou ze dan toch stiekem naar Frankrijk afgereisd zijn om met eigen ogen te zien of al die zonnebloemvelden die ze op logjes tegen komt wel écht zijn?
Ze is er onberekenbaar genoeg voor want ik héb horen verluiden dat als het maar een beetje gek is zij er wel voor te porren is.
Zo liet ze ooit uit haar haar mond vallen dat ze Parijs wel eens wilde zien maar niét in Parijs wilde overnachten, ze spreekt de taal niet en het eten is niet haar ding.
Maar met de Thalys op en neer op één dag dan toch zou moeten kunnen vond ze. Gekkenwerk natuurlijk vond iedereen terwijl een bezoek aan Groningen nét zoveel reistijd vraagt.

Gelukkig zitten de Rietepietz genen wel in meerdere familieleden en zo zat oudste kleindochter Jennifer (onze persoonlijke reisplanner) al snel te spieken of het een betaalbare optie is… en dát is het mits ver vooruit geboekt. Nog stééds knettergek plan natuurlijk maar steeds meer van m’n “meiden” vinden knettergek wel leuk.
En zo drukte Jennifer ( na héél veel heen en weer appjes) op de knop”boeken” en gaan eind oktober “5 meiden een dagje Parijs doen”. Gelukkig zijn alle kleindochters én dochter Inge er al eens geweest.
Dat zal het makkelijker maken de hotspots op in een uur of vijf wel mee te krijgen, tegen die tijd zullen m’n voeten het wel opgegeven hebben maar ok, in de Thalys is het goed rusten.

Dus nee, de zonnebloemen knipte ik niet in Frankrijk maar gewoon op de Rijswijkse markt. Een slimme bloemen verkopen vulde de, door vakantie lege, standplaatsen op met zijn zonnebloemen wat toch een zomers zomers plaatje werd…. ik zie het maar als een voorproefje Frankrijk al zijn dáár in oktober de zonnebloemen wel uitgebloeid denk ik.

.

.

   

nog nét niet

Nee ik loop nog nét niet mezelf voorbij in deze vakantietijd en ja natuurlijk moet ik daar af en toe een beetje voor boeten. M’n voeten liggen, al is het nog zo warm, onder een dekentje omdat de spieren dat blijkbaar nodig hebben, en dan krijgen ze dat ook. Of dat allemaal goed is voor me?
Tja, toevallig las ik bij Karel een gedicht …. en dan dénk ik dat het goed is en de dichter dit een beetje bedoelt..
Ik kopieer even het laatste stukje.

En ja, ik zie het gebeuren in mijn directe omgeving, een tot voor kort vieve dame, 2 jaar ouder dan ik die bij een val een heup breekt. Ook zij is alleen, nog iets korter dan ik en na de revalidatie is ze nu weer thuis maar lijkt de moed opgegeven te hebben om nog iets uit het leven te halen.
Ze legt zich erbij neer dat er over haar hoofd heen dingen beslist worden terwijl ze best wel weer opgepept is als ik haar ophaal en mee naar buiten neem. In de rolstoel omdat ze met de rollator nog niet zo ver kan lopen, maar ook een stukje lopend achter de rolstoel.

Zeker, ik ben een bofkont, ik word aangemoedigd om “te blijven leven” en ja, dat valt me nog best vaak moeilijk. Maar als ánderen al zo hun best voor je doen mag je zelf niet achter blijven. Oke, Inge vond het niet raadzaam dat ik in het Archon wilde proberen of ik nog kon stelt lopen….. daar wil ik me dan wel figuurlijk bij neerleggen, want letterlijk bij neer”leggen” zou het met gemak een gebroken heup opleveren, moeten we niet hebben natuurlijk.
Maar meestal láten ze me als ik zelf denk dat het wel kan. Grote pret als ik, nét als Levi en Amber, over voor hen bedoelde slootjes “spring”. Toegegeven, die kleine apen gaan soepeler dan ik maar een kniesoor die daarop let.
En natuurlijk hakt na zo’n leuke dag het lege huis er regelmatig flink in, maar toch, die dag kan niemand meer van me afpakken.
En dan nog, als ik thuis ben zitten jullie allemaal al braaf op mijn avonturen te wachten. Zeg ik toch, ik ben een (soms wat zeurende) bofkont.

.

.

.

,