Pietertje Puck

Drukke dag geweest en na het eten vervolg ik mijn rondje langs mijn linkjes, dat maar eerst want ik heb nog geen idee wat voor logje ik ga schrijven, dat moet dus maar even wachten. En dan kom ik bij een mede blogster een blog tegen over een 90 jarige moeder die het fenomeen GPS niet helemaal goed meekreeg.
Ach lees het even zelf bij omabaard, een ontroerend verhaaltje dat een heerlijk tegengif is voor alle ellende waar ik perse geen aandacht aan wil schenken.

Na lezing van dat logje moest ik ineens aan Pietertje Puck denken! Ik bedacht Pieterje in de auto voor de kleinkinderen. Met een verdraaide stem zocht ik contact met de kleintjes op de achterbank, vertelde dat ik Pietertje Puck was en dat ik zó klein was dat ik makkelijk in de auto kon wonen. Ze wilden álles van Pietertje weten, en Pietertje vroeg hén het hemd van het lijf.
Natuurlijk werd Pietertje geroepen zodra ze in de auto stapten en als hij vroeg of ze een leuke middag hadden gehad bij oma kreeg Pietertje Puck het héle verhaal te horen.

Pietertje kon dat niet weten natuurlijk, dié zat immers altijd in de auto en luisterde, stelde domme vragen, en gaf soms wel heel rare antwoorden.
Hij vroeg ze wel eens of ze een lieve oma hadden en dan vertrouwden ze hem toe dat oma écht heel gek kon doen.
En wanneer ze vervelende dingen hadden meegemaakt kon Pietertje Puck daar soms best een beetje bij helpen want hij bestond, ze hoorden hem toch zélf in de auto.
Zelfs toen ze eigenlijk al groot genoeg waren om te wéten hoe het in elkaar stak bleef Pietje Puck hun vriend in de auto, al was het maar om een saaie auto rit op te vrolijken.