2020 in / uit

Laatste logje in het veelbewogen jaar 2020, nog één hobbel te gaan, “oud en nieuw”!
Geen idee wat we nog mee gaan maken want “je vervelen” schijnt een min of meer legale reden te zijn om op slooptocht te gaan.
Voor mezelf een andersoortige hobbel dat oud en nieuw. Natuurlijk wordt ik niet aan m’n lot overgelaten maar alle lieve aandacht om me heen kon en kan toch niet voorkomen dat er hier en daar wel degelijk een emotionele dip van gemis langs kwam en nee, zelfs ik kan helaas niet altijd álles met humor onder schoffelen,
het zij zo. Mezelf maar weer op de rails proberen te zetten voor ik weer een code oranje over de blogwereld uitstort.

Me dan maar bezig houden met wat er naar verwachting in & uit zal zijn als ik een dubbele pagina in de krant mag geloven. Dat je niet zegt dat je niet wist dat hoge hakken uit zijn wanneer je er op aangesproken wordt geen sneakers te dragen. Niet dat ik alles snap, honden in en nertsen uit?
Ging men in 2020 met een nerts aan het lijntje wandelen en kan dat nu echt niet meer? Of eh…. gaan we nu massaal bontjassen dragen van hondenvacht?
Dat jenever in is en gin uit zal me worst zijn, ik drink al minstens 40 jaar mijn longdrink met gin. Als het niet anders kan giet ik de gin dan wel over in een jeneverkruikje , dat heb ik nog wel staan ter decoratie.
Een ander stekelig onderwerp is m’n plafond hoge cactusplant die uit zou zijn, daar hang ik dan desnoods wel een zelfgebakken pannenkoek in als het niet anders kan omdat de pannenkoekplant in is.
Nou ja, lees de lijst maar even zelf, doe er je voordeel mee en pas zo nodig nog even snel alles aan.
Of bén je al helemaal IN voor 2021.

Advertentie

blije rijder?

Op de valreep van het jaar rijd ik met een kersvers RIJBEWIJS dat zonder beperkingen 5 jaar geldig is.
Na alle gruwelverhalen over té lange wachttijden en verlopen rijbewijzen bij ouderen was ik dus méér dan ruim op tijd begonnen met een aanvraag voor de keuring enz. Je voelt ‘m al aankomen….. juist bij mij liep alles op rolletjes, kon binnen een week bij een keuringsarts terecht, die de gebruikelijke controles uitvoerde en geen verdere vragen had bij de door mij (naar waarheid) ingevulde formulieren. Korte tijd later ontving ik toestemming om het rijbewijs te mogen aanvragen op het moment dat het oude nog drie maanden geldig was!!!!! Nou ben ik gekke Gerritje niet en ga ze géén drie maanden cadeau doen, deze maand dus alleen nog even de hobbel “pasfoto’s” te nemen.

Ook daar loop je tegenwoordig nogal eens tegen willekeur aan, wél bril op, géén bril op , niet sjagrijnig genoeg. Maar ik ben niet voor één gat te vangen en vroeg de fotograaf om de serie half om half mét en zonder bril te doen. Dat m’n oren te lijden hebben van de mondkapjes kan ik niets aan doen, met plakband vastplakken lukt niet onzichtbaar denk ik.
Er werd voor zónder bril gekozen, mij best hoor, ik ben allang blij dat ik weer 5 jaag mag tuffen.
Want als er iéts fijn is voor je zelfstandigheid is het wel dat kunnen gaan en staan waar je wilt zonder dat je door (klein)kinderen gehaald en gebracht moet worden, al zouden ze dat met liefde doen.
Als ik Henk nú ergens dankbaar voor ben is het wel dat hij me vroeger altijd aangemoedigd heeft om zélf te rijden. Aanvankelijk vond ik het wel makkelijk als hij reed, hij reed goed en graag maar vond dat ik routine op moest doen en zo werd als we samen weg gingen de regel ” als de één heen rijdt rijdt de ander terug”.

Hij bemoeide zich niet écht met mijn rijstijl maar er was één ding waar hij heel scherp op lette. “twee handen aan het stuur”.
Hij had zelf in dienst leren rijden op álles dat wielen had, reed heel ontspannen maar had áltijd twee handen aan het stuur. omdat je alleen dán controle kunt houden als er onverwachte dingen gebeuren. Zo zette hij ooit een keer zijn motor met mij achterop aan de kant met een klapband zonder dat ik in de gaten had dát er iets mis was.

Al een jaar of tien geleden liet hij steeds vaker mij rijden en zat hij rusig naast me te genieten van een ritje.
De laatste jaren legde ik soms mijn hand op zijn knie, steeds vaker was het enige contact immers aanraken.
En nog heel lang maande hij me dan “je twee handen aan het stuur”. In mijn eigen omgeving voel ik me ondertussen reuze op m’n gemak in de auto en eigenlijk is juist in de auto zijn aanwezigheid nog heel sterk aanwezig.
Soms laat ik mijn hand even op de ronde kant van “zijn”stoel rusten, de bolling voelt wel een beetje aan als een knie, maar nooit voor lang. “twee handen aan het stuur Riet, hoe ontspannen je ook zit” ik hóór het hem gewoon zeggen.

lach en een traan

En over de traan gaan we het niet hebben. Uiteindelijk ben ik niet de enige die kerst zonder partner viert al moet dat nog wel een beetje wennen. De lach is veel belangrijker om het over te hebben en er werd zeker gelachen.
Eigenlijk om doodnormale dingen , iedereen ging toch wel een wandeling maken.
En iedereen schat het weer wel eens verkeerd in zoals het Inge’s lief, volgens buienradar zóu het droog blijven maar voor alle zekerheid nam ik tóch de grote vissersparaplu mee, een zware paraplu die wel een stevige windvlaag moet kunnen hebben…. toch?

Het bleef niét droog…. en de paraplu trok zó hard dat het me niet zou verbazen wanneer ik als een soort Mary Popkins weg gevlogen zou zijn….. ja natúúrlijk zou niemand de verleiding hebben kunnen weerstaan op een “passerend” bankje te klimmen om het opstijgen een beetje te helpen! Iederéén wil toch weten of er een Mary Popkins in ‘m schuilt?
Echt jammer dat deze Maria Popkins de hoogte van het bankje verkeert inschat en na een korte vlucht de landing véél dichterbij blijkt dan gedacht……ik weet zéker dat Henk zich tranen gelachen zou hebben!
Maar Inge neemt de zaken prima voor hem waar…….Nou ja, haar lach kennen jullie ondertussen ook wel. Ook een prima combi met de mijne!

fijne kerstdagen

Voor wie het niet goed kan verstaan hieronder de tekst……..

Het was een heftig jaar waarin ik dankzij de warme aandacht en steun uit mijn twee werelden best aardig overeind kon blijven..
Ik bén er nog, en ergens ben ik zelfs nog dezelfde, aan humor en tradities hangende, oude MUTS
Maar dan wel een kerstmuts natuurlijk.

Het was voor iederéén een moeilijk jaar, met als klap op de verboden vuurpijl de aangepaste feestdagen
Daar moeten we gewoon het beste van maken, maar zonder hier een maf kerst filmpje zou het jaar pas écht aan het virus ten onder gaan.
En dus……
Als de grootste kerstmuts aller tijden hoop ik een klein beetje bij te kunnen dragen om de humor erin te houden.
Maak er bijzondere maar oergezellige kerstdagen en geniet vooral van wat er wél kan.
Dat het nieuwe jaar niet metéén virusvrij zal zijn is wel duidelijk, juist daarom wens ik iedereen een gezond en vooral humorvol 2021.

Natuurlijk zijn niet al mijn dagen lachen, gieren, brullen, maar op de dag dat Inge me komt helpen met het filmpje opnemen zit het wel goed met humor en “de lach”. Een filmpje mág van haar niet achterwegen blijven en dus gaan we als vanouds aan de slag.
Dat betekent …… hoe vaker er iets fout gaat hoe meer lol we hebben. Om jullie ook even in de stemming brengen dus zet ik er maar meteen wat bloopers onder.
Al was het maar omdat ik nét beweerde dat we de humor moeten blijven zien en jullie me graag zien lachen.

RIP Marja

Misschien ten overvloede maar toch wil ik even verwijzen naar de site van medeblogster Marja.
Ze overleed op 20 december na een lange lijdensweg die ze meer dan moedig, en vooral erg nuchter, onderging.
De energie om te bloggen had ze al een tijdje niet meer maar ze bleef geïnteresseerd in wat haar blogmaatjes bezig hield, volgde alles nog héél lang en liet regelmatig “achter de schermen” van zich horen als ze dat nodig vond omdat er iemand een steuntje in de rug kon gebruiken. Ook ik ondervond veel steun van haar.
Ze schreef me niet heel lang geleden dat ze blij was met mijn openheid in de logjes over Henk en hoe ik er mee omging.
Het heeft haar geholpen keuzes te maken over wat ze wél, of juist niet wilde, liet ze weten en daar was ze blij mee.

Zelf wilde ze niet te veel kwijt op haar blog over hoe het ervoor stond met haarzelf, “ze wilde geen drama schrijven” zei ze! Alsof ze niét van het ene drama in het andere rolde.
Altijd vol lof over de zorg van haar maatje voor haar zal het haar zwaar gevallen zijn hem achter te moeten laten maar ze had haar grenzen bepaald en zware behandelingen in het ziekenhuis waren geen optie meer voor haar, genezing konden ze immers niet meer brengen.

Wat moet het mét alle beperkingen én de kerstdagen zwaar zijn voor haar maatje Robbert, de kinderen en kleinkinderen.
Voor iedereen een groot gemis maar voor Marja een verlossing uit een moedig gedragen lijden.

Dag lieve Marja, ik geef je Henk’s beschermengeltje mee

en verder….

Ja hoor, ik ga natuurlijk gewoon verder al is dit weer zo’n logje waarvan ik nú nog niet weet waar het heen gaat. Als ik de datum zie, ” 20 december”, dan is dat precies een half jaar na 20 juni. Toch een half jaar dat, ondanks alles, omgevlogen is. Niet in de laatste plaats door alle geregel, zelfs de erf belasting aanslag is al binnen, ja ze kúnnen wel dingen snel bij de belasting als het om geld binnen halen gaat, andersom gaat dat blijkbaar lastiger want van de aanvraag om zorgtoeslag waar ik nu recht op heb hoorde ik nog niets.
Gelukkig kan ik me permitteren om het als een extra achterdeurtje te zien en valt ook de erf belasting mee. Zal ik niet écht een rijke weduwe zijn… echt slecht heb ik het gelukkig ook niet, dankzij een kleine resthypotheek heel lage woonlasten.

Maar nog een datum, december 2005 . In die maand besloot ik wegens veranderingen mijn space site om te gooien naar het toenmalige web-log. Wat maar weer bewijst dat als ik me niet bezig houdt met goede voornemens, dan had ik immers wel tot 1 januari gewacht? Mijn Space ruimte werd ( naar mij pas achteraf bleek) overgezet naar WP maar omdat ik niets met de informatie daarover gedaan had werden de logjes niet overgezet. Toen web-log later ook verdween en ik naar WP over wilde stappen bleek ik dus inderdaad daar al een account te hebben, maar wél een account met niets erop.

Waarschijnlijk niets aan verloren, het bloggen was toen echt anders dan nu. Het ging meer om de lay-out dan om het verhaal, er waren groepjes die “keuringen” deden en als je er een beetje bij wilde horen haastte je je natuurlijk de gemaakte aanmerkingen ter harte te nemen….. ,ach je kent me, niets voor mij dus deed ik daar niet aan mee, niet in de laatste plaats omdat het gepriegel met html codes héél zorgvuldig moest gebeuren.

Verder was het bloggen in die tijd meer een gevalletje “ik vind jou leuk, hoe vind jij mij” waardoor regelmatig een soort kampen ontstonden en je verondersteld werd één van de kampen te negeren. Tja , minder mijn ding, een afwijkende mening moet kunnen, daar is niets mis mee.
Ach alle begin is moeilijk, we hebben het wél over 2005 hé! Veel van de bloggers van het begin vonden hun ding uiteindelijk op FB en dat soort media. Zo zijn we nu als bloggers lekker “onderons” al ben ik wél een eigenzinnig blogger gebleven, met eigen hebbelijkheden en regeltjes…… nou én!

balans opmaken

Hoe ik terug kijk op het jaar dat nu bijna om is…… nou eigenlijk met behoorlijk gemengde gevoelens.
Aan de éne kant met grote dankbaarheid voor alle hartverwarmende steun/hulp en medeleven van zowel mijn thuisfront als uit mijn blogwereld. Alleen dankzij die ondersteuning kon ik Henk tot aan zijn laatste adem thuis verzorgen. Daar word ik nog steeds warm van!

Maar dan de andere kant, de zorg en de overheid waar ik al geen hoge pet van op had maar die me ondanks dat nóg zwaar teleur kon stellen. Menigmaal voelde ik me geschoffeerd bij de verwijten dat ik zélf zorg afwees of niet aan belachelijk regeltjes voldeed! Dat de zorg die ik afwees domweg niet aansloot op wat er nodig was en dus alleen maar méér problemen gaf werd niet erkent, ik was eigenwijs. Ach daar heb ik hier vaak genoeg over gezeurd.

Naar alle omstandigheden gaat het nog steeds best goed met me, maar natuurlijk had ik zelf niet meteen door dat ik behalve met een rouwproces ook wel met een vorm van een burn-out had te dealen. Jarenlange 24uurszorg gaat je niet in de koude kleren zitten, de zware overbelasting groei je in en gaat “goed” tótdat de druk van de ketel gaat, dan is het op.

De corona maatregelen zijn voor mij eerder een zegen dan een kwaad, er hóeft niet zo veel en dat is goed, ik heb nogal eens de neiging m’n krachten te overschatten wat dan weer een gebroken parelketting oplevert.
Maar eigenlijk voel ik me ook wat het corona gedoe betreft soms zwaar ondergeschoffeld en daar ben ik vast niet de enige in.

Er is méér dan corona! Natuurlijk is het héél erg om mensen te verliezen, of zorgen te hebben over geliefden die lijden aan dit rot-virus, maar maakt dat andere zorgen over je bedrijf naar de knoppen zien gaan, over andere ziektes en/of verliezen minder erg? Moeten we daarom “maar niet zeuren” en ons realiseren ” dat we in zo’n geweldig land wonen”. Ja zeker, het is zwaar voor de mensen die in de zorgwerken, daar is gelukkig ook terecht veel aandacht voor. Maar moeten we álle, vaak terechte, zorgen dan maar weg relativeren?

Wat ik mis is aandacht voor bijv. mensen die thuis 24 per dag voor een patiënt zorgen, die niét aan het eind van de dag “naar huis” kunnen maar moeten blijven zorgen. Oók wanneer het beetje zorg dat je kreeg ingetrokken werd door corona maatregelen. Ik voel me soms echt geschoffeerd door columns die alles wegzetten als gezeur want; “alleen corona is erg”.

Trouwens, mij hoor je niet over de C. beperkingen want eerlijk gezegd was ik vorig jaar zónder het virus méér beperkt in de decembermaand dan nu mét de corona maatregelen!
Maar dáár had toen, behalve mijn twee werelden, verder niemand een boodschap aan. De overheid niet, de zorg niet, de columnisten niet en de fondsenwervende ondersteuningsorganisaties niet.

Zucht….., een zuur logje, vergeef me, ik wil óók wel eens zeuren!
En natuurlijk, ook mijn leed doet niets af aan al het andere leed in de wereld! Maar we voelen “het eigen leed” nou eenmaal het meest.

last minute?

Nee hoor, hier geen last minute stress, raar maar waar, ik ben dit jaar met álles snel klaar.
Ach misschien ook niet raar, ik heb natuurlijk véél minder te doen dan een jaar geleden.
Wat enorm heeft geholpen was ook wel het feit dat Inge met haar lief met een kant en klare “kerstboom” aan kwamen. Ze was bang dat ik anders weer de kerstboom van vorig jaar uit de tuin zou halen.
Hád gekund, dat was ongeveer hetzelfde maatje conifeer, en dat hij een beetje geleden heeft zie ik, in het kader van de circulaire maatschappij, dan niet als een probleem. Heel eerlijk…. ik vind een kerstboom optuigen een rot baan dus mij hoor je niet klagen als de boom mét ballen én verlichting binnengebracht wordt. Met de lichtjes aan lijkt hij véél voller!

Omdat ze er toch waren toen metéén even de huisjes van zolder gehaald, dat is een stuk makkelijk (lees veiliger) als iemand ze aanpakt zodat ik niet die 5 dozen van een vlizo trapje zonder enig houvast naar de eerste etage hoef te halen, daarna zet ik ze op de traplift. Dat was al het halve werk, gezellig toch?

De kerstkaarten die al binnen zijn hebben al een plekje gekregen en mijn kaarten zijn al weg, behalve voor de buurtjes in de straat, dat doe ik altijd kort voor kerst als ik niet meer naar buiten hoef.
Nu alleen nog wat boodschappen doen maar daar heb ik nog een hele week voor.
We hoeven géén plannen bij te stellen, Dat kleindochter Jennifer met haar gezin kerstavond komt gourmetten mág, ik zou ook naar haar toe mogen komen maar zij doet al zoveel bij haar thuis, omdat ze de meeste ruimte heeft en de kinderen dan gewoon naar bed kunnen. Dus leuk, ik ga ze verwennen, ik heb immers alle tijd voor al dat snijwerk.
Ook geen run op de winkels voor een kerstcadeau voor iedereen, ik doe ze vast wel een plezier met een envelopje met een “bon” die bij iedere winkel of restaurant in te wisselen is zodra alles weer open mag.
Er zit aan zo’n bon ook geen vervaldatum… nou ja, misschien in een verre toekomst.
Tweede kerstdag brunch ik bij Inge en haar lief, daar is dan ook kleindochter Ann met lief, drie mensen op bezoek mag precies.
En hoe staat het er bij jou voor, óók al alles op de rails?

de dader…..?

………ligt op het kerkhof is een oud gezegde dat betekend; “de dader van het een of ander misdrijf is niet te vinden. Men bezigt, deze woorden, wanneer de een de schuld van het kwaad op den ander werpt en de eigenlijke dader niet te vinden is.”

Daar moest ik aan denken toen ik aan de slag ging om de boel een beetje “kersterig” te maken.
Op de piepkleine schoorsteenmantel staat altijd m’n eerste kersthuis dat we ooit van Inge kregen. Uit het begintijd van de kerstdorpen en het is dus ook wat groter dan de anderen.
Voor de kerst kwam ook de tweede engel weer uit de kast waar ze overzomerde!
De engelen kreeg ik vorig jaar na een hartveroverende Sinterklaas actie, ach dat weet iedereen nog wel en Henk hád iets met de engelen.
Steeds weer stond hij met zo’n kwetsbaar engeltje in zijn hand, bekeek het van alle kanten en zette het dan weer heel voorzichtig neer, tot die éne keer!
Vanuit de keuken hoorde ik een klap en het engeltje bleek helaas niét te kunnen vliegen.

• 

• 

Het lag op de grond, het hoofdje afgebroken en de vleugels nog maar aan één puntje vast met wat breukschade aan de aanhechting aan de achterkant.
Gelukkig had ik een grote tube lijm in huis, verder had ik nog wat geduld, in dit geval natuurlijk “engelen” geduld, en zo kunnen de dames toch weer samen hun beschermende taak verrichten.

De reparatie is niet helemaal onzichtbaar gelukt maar de gelijmde breuk in de hals zou évengoed een parelketting kunnen zijn al weet ik niet of engelen iets met sieraden hebben, wél met veren, maar de veren vleugels zitten ook niet echt aerodynamisch verantwoord meer, mwah…ze vloog toch al slecht.
Maar even terug naar de dader….. die zou dus letterlijk op het kerkhof gelegen hebben ware het niet dat hij rustig in zijn urn in de kast staat.
De engelen zijn me natuurlijk dierbaarder dan ooit en zijn onvervangbaar.
En ach, ze zijn in goed gezelschap. Voor het huisgeveltje op de schoorsteen staat een koets met een paard ervoor, ook dát onderdeel heeft schade geleden. Waarschijnlijk is het paard op hol geslagen en heeft daarbij de po…. benen gebroken, de koetsier hangt zonder benen naast de koets en het echtpaar in de koets draagt óók “een ketting” omdat ze het hoofd verloren bij het ongeluk “

Het kerkje besloot op enig moment geen kenmerken van het geloof te voeren maar ik ben voor vrijheid van geloof zolang je er anderen niet mee lastig valt , en een groot kruis naar beneden gooien zie ik als overlast en gevaar. Ik had de lijm toch in m/n hand. Dat de pastoor niet op z’n benen kan staan wijt ik aan de mis wijn , niet aan het eventueel missen van voeten. Er moet vorig jaar ook sprake van vandalisme geweest zijn, in één van de huisje is blijkbaar een raam ingegooid en van de lantaarnpaal zijn twee lantaarns afgebroken.
Ach…. met al z’n onvolkomenheden horen ze gewoon hier, zo héél volmaakt ben ik zelf nou ook weer niet.

Rietepietz ging uit

Niet schrikken van de titel, ik ging niet uit in de zin van “ze gaf het op… was kapot… en wilde even niet meer”. Nee hoor, verre van dat, ik ging écht uit en had een fijne avond.
Vóór de theaters weer tijdelijk dicht gingen had ik al een kaartje gekocht voor “Diederick’s debuut” en net op tijd mocht het theater weer 30 gasten ontvangen. Eigenlijk meer om een piepklein steentje bij te dragen aan de best zwaar getroffen culturele sector dan dat ik zat te wachten op een avond uit in m’n uppie.
Jahah… natuurlijk kan ik wel iemand vragen om mee te gaan, maar wil ik iemand zijn die altijd een ander nodig heeft om iets leuks te gaan doen? Nee dus, dat wil ik niet, dan toch maar die sprong in het diepe.

En echt, ik heb er géén spijt van, heb geen gezelschap gemist al moet ik eerlijk zeggen dat het fijn was om bij thuiskomst even met Inge te bellen zoals ze gevraagd had. Na praten lukt nou eenmaal niét in je uppie. Daarna ook nog gebeld met ongeveer de grootste fan van Diederick, Melody, op wiens aanraden ik de show bezocht.
Zij kent de show en begreep onmiddellijk dat er ook stukjes in de show zaten die me ontroerde.
Dat zal dan misschien niet voor iedereen zo zijn, maar als daar iemand staat te vertellen over zijn verdriet toen z’n opa overleed en dan ook nog een stukje liebestraum speelt raakt me dat behoorlijk. Liebestraum heeft voor mij mooie herinneringen en werd ook tijdens de crematie plechtigheid van Henk gespeeld, áls ik al commentaar op de voorstelling zou hebben zou het zijn dat hij dit mooie stuk uit had mogen spelen.

Met het idee op stap dat met 30 mensen in zo’n grote schouwburgzaal de intimiteit wel ver te zoeken zou zijn werd ik aangenaam verrast dat het publiek zélf op het podium gezet werd.

• 

• 

• 

de zaal was kleiner gemaakt door een afscheiding halverwege waardoor de balkons ook niet te zien zijn.

De foto’s zijn slecht genoeg om de privacy te waarborgen, het was héél apart om met 30 mensen op het voorste deel van het podium te zitten. Best wel een contradictie dat een artiest “uitverkocht is” terwijl hij een lege zaal inkijkt. De gekozen oplossing moet voor de artiest véél prettiger zijn dan dertig mensen verspreidt in een verder lege zaal.
Ik zat dus vrijwel in de coulissen, een héél aparte ervaring. De foto’s vertekenen ook hier wel iets maar geloof me, er werd heel goed opgelet dat iedereen ruimte had. Het voelde voor mij éven ongemakkelijk dat ik alleen was terwijl de stoeltjes per twee opgesteld waren, er mocht uiteraard géén vreemde naast me zitten, ondanks het tafeltje er tussen. Gelukkig waren er ook bezoekers met z’n drieën en met wat schuiven kwam dat alsnog prima voor elkaar.

De voorstelling? Prima geschikt voor een klein publiek, heel onderhoudend met ook veel leuke weetjes.
Maar vooral ook leuk aangepast aan de situatie waarbij een mogelijke hoest- of niesbui leuk zorgen vrij gemaakt werd. Veel muziek die volledig in mijn straatje viel en nummers van hemzelf die echt iets toevoegen oh wacht, op de aan zijn naam gelinkte site staat de voorstelling goed verwoord. Wat mij betreft is Diederick’s debuut geslaagd, mijn debuut als solo bezoeker trouwens ook.