weg met dat woord

Na de verkiezing van het woord van het jaar blijken we al een paar jaar de mogelijkheid te hebben een woord wég te stemmen.
Niet dat het dan écht geschrapt zal worden hoor, maar toch…., je mocht tot en met vandaag een woord nomineren   voor 2015.
Daarna kun je van  1 tot t/m 7 december  stemmen op het woord uit de lijst dat jij het liefst weg wilt hebben.
De vorig jaar meest weggestemde woorden  heb ik ook gevonden en natuurlijk is de nummer 1 “oudjes”  niet uit het spraakgebruik verdwenen, maar daar lig ik niet over wakker hoor.
Oudjes komt al héél lang voor, in tegen stelling met de meeste andere genomineerde woorden die vrijwel allemaal “mode- of stopwoordjes” zijn.
Grijp je kans, als je snel bent kun je nog een woord nomineren maar stemmen kan sowieso nog want dát kan pas vanaf 1 december.

De uitslag 2014
oudjes	18%	zeg maar	9%
participatiesamenleving	17%	(oh) my god	7%
yolo	17%	stadsverwarming	5%
dagdagelijks	11%	duurzaam	4%
selfie	10%	leuk	2%

En ja, natuurlijk heeft Rietepietz zelf óók een woord genomineerd, en ook dát is een woord dat al heel wat jaren mee gaat. “Respect” is het woord dat ik zelf al niet meer gebruik. Het woord wordt n.l. niet meer gebruikt zoals het hoort, het zóu vooraf gegaan moeten worden door “wederzijds”, respect werkt immers uitsluitend wanneer het door iederéén opgebracht wordt.
Maar helaas, tegenwoordig éist men alleen respect om de eigen zaak te dienen en vergeet het “wederzijdse deel” !
Maar zo zal ieder z’n eigen “weg met dat woord” suggestie  wel hebben, kom maar op…,
……welk woord zou jij nomineren?

apenbos

Eén veel gebruikt  spreekwoord van mijn moeder was; “het zijn  nooit apen die het je voordoen”.
Ze zei dat wat denigrerend zodra  we een stommiteit wilde verontschuldigen met “ja maar hij deed het óók”!
Ik moest er aan denken toen we van de week met vier generaties naar het apenbos in Meijdendel reden.
Niet dat daar échte apen zijn maar er is een stuk bos zó ingericht  dat kinderen er kunnen klimmen en klauteren als apen.
Er liggen bomen, losse takken en hier en daar zijn stevige touwen gespannen om “apenstreken” uit te lokken.
Kortom, dé ideale plak om Levi even Sinterklaas te laten vergeten.
Er zijn ook eenvoudige houten speeltoestellen, op zich niet echt gevaarlijk maar na een regenachtige dag is alles best nog glad en zijn zelfs twee lijfwachten niks te veel voor  een nog géén driejarige dreumes.

Terwijl  opa-grootje zich over het wagentje ontfermt waarin Amber lekker ligt te slapen zijn de dames “mama, oma en oma-grootje” druk doende om van  Levi een volwaardige klim zwarte piet te maken.

Je begrijpt dat  oma-grootje  zich daarbij  gedraagt zoals van haar grijze hoofd verwacht mag worden.  Hóógstens hier en daar een handje toesteken om te voorkomen dat Levi zou vallen maar zéker geen gekke dingen doen……

Gemanipuleerd die foto dacht je…..? Nou misschien een héél klein beetje dan, maar dat kan een filmpje wel ophelderen……

onderbroekenlol

Het is nogal druk en wat woelig in huize Rietepietz, ik grijp dus nógmaals terug naar  eind  2006 toen ik in november dit logje schreef…… maar het hád evengoed  deze week gebeurd kunnen zijn……………………….. 

Vanmorgen riep Henk me omdat er nu eindelijk een halsband parkiet in het boompje bij ons in de tuin zat .Ik was verlanglijstjes bij elkaar aan het rapen en geld aanvullen in m’n portemonnee omdat we naar het winkelcentrum zouden gaan voor de Sinterklaas inkopen maar Henk vond dat ik eerst nog een foto van het beest moest maken omdat onze zoon in Amerika dat ff moest zien.
Snel dus alles uit m’n handen gelegd en aan de slag met de camera en we hébben nu dus een foto van halsbandparkiet in onze tuin. (Niets mis mee maar m’n stommiteit komt nog , wees maar niet bang )

Wij dus weg, tas om m’n nek , even voelen of de portemonnee (een grote die best door weegt ) er inzit, ja vast wel want de tas is zwaar genoeg.
Het zat niet mee met het winkelen en eigenlijk ging het precies eender als van de week toen we ook al een poging deden. Er was niet wat we hebben moesten, of niet in de goede kleur, of de maat was fout!
Henk houdt zich bescheiden op de achtergrond op de lingerie afdeling, de kleindochters willen een string ……. ja precies zo’n onderbroek (?) waar je de bilnaad mee kunt flossen.
Bij veel vrouwen van mijn leeftijd een onbegrepen soort onderkleding, bij mij staan de aambeien al in volle bloei bij de gedáchte alleen van zo’n vetertje dat zich schurend een plekje zoekt tussen de billen partijen.
De minuscule floddertjes geven me geen enkel houvast, welke maat voor welk meisje, zo te zien is het allemáál veel te klein.

Voor Jennifer moet ik het opsturen naar Amerika en ik schat dat de porto kosten voor een béétje kerstkaart al hoger zullen zijn dan voor zo’n onderbroekje, een pluspunt dus dat ze niet om een ouderwets degelijke jaeger onderbroek vraagt die zéker nog enige euro’s aan postzegels zou kosten. Een behulpzame verkoopster verzekert me dat wat ik uitgezocht heb vast bij de genoemde doelgroep in de smaak zal vallen en zo ga ik naar de kassa om 2 “touwtjes met een kantje ” voor belachelijk veel euro’s af te rekenen.
De tas gaat open en dan ………blijkt dat ik niet de portemonnee…,  maar de camera in de tas heb gedaan, hélp! Met het schaamrood op de kaken probeer ik de aandacht van Henk te trekken die wat verderop erg z’n best staat te doen “er niet bij te horen”  maar uiteindelijk heeft hij door dat er iets mis is en natuurlijk betaald hij, de lieverd!

 

workshop-surprise

In het beheer van m’n site kan ik zien waarop het meest “gezocht” wordt, dat is op het moment  in hoofdzaak op “surprise”.
Lijkt me dus nuttig om even een workhop surprise maken te geven.
Over de surprise die we dit jaar gaan maken, en voor wie,  kan ik natuurlijk nog niet zeggen, je weet nóóit wie er meeleest.
Maar  2006 ligt al ver achter ons, dóe er je voordeel mee als je nog een surprise moet maken.

O.K. daar gaan we dan , Henk had een lootje getrokken met de naam van, alweer, Annemarie en ik trof kleinzoon Maikel.

Voor allebei hebben we al eens eerder een surprise gemaakt maar gelukkig hadden we al snel een idee voor Maikel .

Tijdens de hete zomerdagen  bivakkeerden wij , omdat Inge op Kreta ziek lag, bij de kids in huis toen Maikel op een nacht  zonder sleutel voor de deur stond en wij door de bel heen sliepen.

Door op het kleine dakje te klimmen dat onder ons slaapkamerraam lag kwam hij door het raam binnengeklommen zonder dat wij het merkten.

Hoog tijd Maikel dus te benoemen tot “klimPiet eerste klas ” en in het gedicht aan te dringen om als klimPiet altijd met goed klimmateriaal op stap te gaan.

Karton kunnen we gelukkig genoeg halen bij de ons bekende drukkerij en na  wat passen en meten , snijden en plakken stonden de geraamtes er en kon Henk met een verdwaald potje metaal lak aan de slag.!

De bedoeling was dat het laddertje als trapje “gebruikt” kan worden maar óók als ladder dus was het ene laddertje wat breder dan het andere en de poten hol om als afleidingsmanoeuvre vol te kunnen stoppen met chocolademunten.

Nou ja gebruikt is natuurlijk een groot woord, het blijft geverfd karton!

Het gaat al aardig worden wat we in ons hoofd hadden , die uitstekende dingen met een gleuf vallen in een schroef als de ladder omhoog staat anders klapt het ding natuurlijk in . Nu nog een kettinkje om de trap bij elkaar te houden én nog zwarte “rubberdoppen” maken op de uiteinden en klaar zijn we! O ja , het cadeautje natuurlijk , Maikel wilde graag een nieuwe portemonnee en die verstoppen we (opengeklapt) in het bord dat we aan haken tussen de trap gaan hangen met erop

“klim Piet eerste klas “

Ondertussen is hét idee voor Annemarie er ook , ze is gek op winkelen en weet áltijd wel een reden te vinden om naar “de  stad “te moeten, ach ja ze is bijna 15!
We besluiten om haar te laten zien wat er zich in de hersenen van een shopverslaafde ” alzo kan bevinden”.

Er moet dus een hoofd gemaakt worden dat niet te klein mag zijn want Annemarie wil graag pantoffels en die moeten er natuurlijk in passen.

Eerst aan de gang met een restje kippengaas , dan kranten en plaksel en ondertussen met allerlei restjes schuimplastic , dun papierachtig plastic en andere lijmsoorten voor ogen en mond .

Volgende etape is de ruwe vormen hier en daar wat verzachten met dun schuimplastic (gebietst bij de groenteman waar het tussen de druiven lag) bijv.  de neus en koontjes en de lijm waar ik mee werk aan de neus lijkt eigenlijk griezelig echt op wat er nog meer uit een neus kan komen.

Over het geheel komt een zalmroze t-shirt en dan kunnen we ogen en mond afmaken en er op lijmen .

Ik zit ávonden lang onder het T.V kijken draadjes wol in een sinaasappel netje te knopen , en in een ander matje met gaatjes om in het midden de boel dicht te maken. Tijd om de schedel van mevrouw te lichten.
We halen aan de bovenkant alle ijzerwerk eruit , het pakje gaat in het hoofd en wordt afgedekt.

Daar bovenop gaat een flinke bak van die  plastic verpakkings snippers die wel iets op hersenen lijken .

Omdat we in het gedicht zeggen dat bij alles wat Anne’s ogen zien in de winkels in haar hersenen lampjes gaan branden, prijskaartjes rondzwerven en geld gaat liggen rammelen gaat er  dus een mini snoertje kerstlampjes in , een zooi chocolademunten en een handvol plastic prijskaartjes ( alweer uit de drukkerij) en uiteindelijk gaat het “toupetje”er op en knopen we de twee haar stukken in elkaar.

Dan mag “mevrouw” samen met mij op de foto.

 Voor alle duidelijkheid, ik zit rechts!

 

 

 

Sinterfiel

Als het waar is dat een mens krijgt wat hij/zij verdient ben ik waarschijnlijk  “een door en door goed mens” want ………..,
De weervoorspellingen voor de intocht van de Sint waren slecht, bár slecht zelfs!

Op zaterdagmorgen liep ik  dus om half 9  in de strómende regen over de Rijswijkse markt waar Sinterklaas ruim 2 uur later óók verwacht werd.
Rond 10 uur zou de goedheiligman met de boot langs de Kromvlietkade varen om daar wat later aan te meren alwaar hij welkom geheten zou worden.
Daarna zou hij op z’n paard stappen en de route naar de dorpsmarkt rijden.

De ouders en oma van Levi en Amber besloten ondanks het slechte weer tóch  vanuit Zoetermeer naar Rijswijk te rijden, dan maar koffie drinken bij de grootjes als het weer té slecht zou zijn.
En toen gebeurde het…….,

Toen ik drijfnat met de boodschappen thuis voor de deur stond werd het droog…… en nog wat later zagen we zelfs een reepje blauwe lucht…… en rond 10 uur stonden we bij de brug aan de Kromvlietkade in het zonnetje op de aankomst van de  stoomboot te wachten.

Ik moet een bijzónder goed mens zijn om dit te verdienen….. eh, wat zeg je?
Eh….. o ja, het zóu natuurlijk ook één van de anderen geweest kunnen zijn die dit verdient, bijv. de oma van Levi die normaal gesproken nóóit mee kan omdat vrij krijgen op zaterdag  nooit een optie is voor haar.

Nou ja, wié het ook verdiend heeft, we hebben ervan genoten, een intocht uit het boekje. Per schip aankomen, met een extra boot vól met échte zwarte Pieten, dan te paard verder  met in het gevolg natuurlijk muziek Pieten, mooie oude brandweerauto’s om de zakken vol met cadeautjes te vervoeren én een grote auto met peen voor het paard.  Geniéten…en zeker niét alleen voor de kleintjes!
Ja, ja, ja…., ik wéét het, ik ben gewoon hártstikke Sinterfiel, nou en?

kinderen….!

“Kinderen blijven kinderen” zei m’n moeder altijd. Ze bedoelde daarmee dat je je áltijd moet realiseren dat kinderen  best wel willen luisteren maar dat ze soms tóch fratsen uit kunnen halen als je éven niet oplet.

Je ziet het vaak in winkels,  kindertjes die best weten dát ze niet moeten zeuren, en nergens aan mogen komen want kijken doe je met je ogen. Maar tóch de verleidingen  niet kunnen weerstaan als mama even niet oplet.
Nou is mijn jongste kind niet écht een kleutertje meer en je zóu toch zeggen dat ze ondertussen keurig “naar mama luistert” als ze mee mag naar het tuincentrum om naar de Kerstshow te kijken.

Nee, ze komt niét aan de treintjes die langs rijden op het nagebouwde verkeersknelpunt met een viaduct en een autosnelweg. Mooi gemaakt en de trein die hier passeert is op de achtergrond nagebouwd op min of meer ware grootte, en dáár staat ons kleine meisje te zeuren dat ze in de trein wil zitten….. !

En als ik zeg dat het niet mag wordt ze boos  en loopt mokkend mee naar een volgende opstelling…… en dán ziet ze iets dat haar heel goed van pas komt…..

Hoe ze het zo snel voor elkaar kreeg met haar nog steeds redelijk onbruikbare arm   is me een raadsel  maar ze ziet haar kans schoon en is verdwenen.
Nadat een tuincentrummedewerker me heeft bevrijd  ga ik  naar Inge  op zoek en  je raadt het al….. triomfantelijk naar me kijkend zit de kleine meid  in de trein……….!, ach ja, het blijven kinderen……!!!!

P.S. het gaat gelukkig  best goed, ze mag volgende week  aan  de revalidatie beginnen!

surprises

Gelukkig is Sinterklaas, ondanks alle  commotie  met zijn zwarte Pieten aangekomen.
Nou kan die oude baas natuurlijk niet overal tegelijk zijn en dus komt hij zaterdag met de boot aan in Rijswijk. Als het weer niet ál te slecht is gaan we zéker kijken, met  Levi, want met échte gelovigen is dat toch het mooiste.

Maar ook zonder gelovigen hebben we het feest “op één uitzondering na” altijd gevierd.
De laatste paar jaren vaak door het spelen van het Sinterklaas dobbelspel, óók onwijs leuke avonden geweest maar dit jaar vieren we het éérst met de twee kleine gelovigen en daarna met SURPRISES, jippie!
Ook op dié manier hebben we het jaren gevierd en wat hébben we daar altijd een plezier bij gehad.
We zijn zelfs wel eens zélf de surprise geweest in 2006……
Weet je wat, om een beetje in de sfeer te komen plaats ik dat oude logje gewoon nóg een keer, kómt tie…………

O jongens wat hébben we een geweldig leuke Sinterklaasavond gehad !

Jullie hebben ondertussen wel gemerkt dat we  warme aanhangers zijn van dat feest en dit jaar hebben we iets bijzonders gedaan !

Om ook bij toekomstige generaties een bezoek van de  goedheilig man mogelijk te maken besloten Henk en ik een nieuwe Sint en Piet outfit aan te schaffen  voor kinderen én kleinkinderen .

Maar hoe biedt je zoiets in stijl aan ……….. inpakken natuurlijk maar dan nét ff anders !

Het is een gegiebel van  jewélste voor de deur, en dan weten ze nog niet eens dat in de doos Sint en Piet in de meest krankzinnige houdingen op de been proberen te blijven, de afgevallen mijter in het stikdonker proberen terug te vinden waarbij Sint met de krul van de staf (de rest paste niet in de doos) Piet bijna  blind slaat!

Ze weten óók niet dat we al vroeg op de dag stiekem in de garage de doos in elkaar hebben “liggen ” plakken want een doos van die afmetingen past van geen kant in ons autootje .

Het blijft oppassen voor Piet om niet op de “jurk” van Sint te trappen in het donker en  lachen in gehurkte houding is voor Piet ook niet de beste manier om “de plas op te  houden” .

Natuurlijk voelen ze wél nattigheid, opa en oma waren te laat …… maar ondanks dat (nee écht niet omdat ze allemaal op sokken staan en de straat wat nat is) duurt het even eer er iemand de deksel open durft te doen. Bij het pijltje zie je Sint al ongeduldig door een kiertje “staan” kijken !

Onder luid gejoel gaat uiteindelijk de deksel eraf en mogen Sint en Piet weer overeind komen  hetgeen tot hun grote verbazing nog lukt ook!

Was in de doos komen al geen eenvoudige zaak, erúit is nog  lastiger maar Jennifer wil Sint en Piet best even helpen. Door over de “strik”te lopen probeert ze haar sokken droog te houden én ons te bevrijden van de doos. Het help enorm (nét als het in de doos kruipen) dat er geen bodem in de doos zit.

Natúúrlijk spreekt Sint iedereen persoonlijk toe met behulp van informatie uit het grote boek. Soms zijn kinderen zó nieuwsgierig naar hun cadeautjes dat er dan “geen hond luistert ” nou bij ons wél hoor!

De échte surpriseavond kon dus beginnen en tjonge jonge wat had iedereen z’n best gedaan, wat waren de gedichten raak en wat wás het gezellig !

De foto’s van de surprises bewaar ik maar weer tot volgend jaar want  Sint moet nu het veld ruimen voor de kerstman .

Tja of jullie moeten er érg om gaan zeuren dán kan ik altijd nog een Sintlogje maken !

 

 

en/en

Wat muziek kan doen met mensen weet bijna iedereen wel. Voor mij is het overwegend  jaren 60/70 muziek  waar m’n favorieten uit komen. Maar ook de klassieke muziek heeft tal van prachtige nummers waar ik reuze van kan genieten.
De moderne muziek staat  in een minder goed blaadje maar natuurlijk bevestigt ook hier de uitzondering de regel.

Zo werd dit jaar  steeds Racoon genoemd  wanneer een nummer me echt liet luisteren en ik graag wilde wéten van wie het nummer was.
Oke, een CD van  Racoon werd op m’n verlanglijstje gezet voor m’n verjaardag en ondertussen wéét ik dus dat de hele CD méér dan in m’n straatje valt.
Maar er is één  nummer waar ik steeds kippenvel van krijg,  “don’t give up de fight”.

Pas toen ik naar een video op internet zocht om aan iemand te laten horen zag ik het “waarom” van dit nummer.
Wat ben je een kanjer van een artiest als je zó emoties over kunt brengen dat men, zonder het hoe en waarom te weten,  tóch geraakt wordt!
Het hoe en waarom is in de live versie op you tube video te horen (de versie op de CD is nog mooier)  maar ik heb dus niet alleen een heerlijke  CD gekregen maar daardoor is er óók nog aan een prachtig doel gedoneerd, duidelijk en/en!

een kater…

Ja zeker, ik heb een flinke kater en héus  niet van de drank hoor, ik ken m’n grenzen!
De kater zóu veroorzaakt kunnen zijn door dat groepje mensen die een prachtig, eeuwenoud kinderfeest menen te moeten “opfleuren” met borden waarop  men al die feestende mensen voor racist uitmaakt, en dat schijnt te mógen in Nederland.

Een knoert van een kater kan ook ontstaan doordat een stel godsdienstwaanzinnige  uit naam van  Allah terroristische aanslagen pleegt, héél veel mensen gruwelijk de dood in jaagt omdat Allah dat schijnt te willen waarna iedereen over z’n tong struikelt om te verzekeren dat het niets met een geloof te maken heeft.
Dat heeft het zeker  wél,  al wil dat dan weer niet zeggen dat iedere aanhanger van dit en barbaarse geloof  er ook achter staat……   maar tóch “vernieuwd” men dat geloof niet.

Angstaanjagend allemaal maar …. we moeten  van de minister president tóch maar  gewoon ons gang gaan en dus sleep ik m’n kater maar in het log, een zwarte nog wel al is dat juist vandaag ook al zo’n beladen kleur! Je zou het bijna zó schrijven, ik heb sinds deze week een Z. K.

Meet Beau, eigenlijk is het een asielzoeker, maar ook weer niet, want hij is al 5 jaar eerder uit een asiel gehaald door onze kleindochter en had, met nog twee andere katers uit een asielprocedure, een rustig leventje.
Helemaal “ingeburgerd zal ‘k maar zeggen totdat…….. er eerst het  drukte makertje Levi bij kwam wonen, en later weer  een kleine  Amber over de vloer kroop!
Als kater met een stressverleden draai je dan door, schreeuwende kindertjes in je leefomgeving laten  alle oude stress weer de kop op steken waardoor je “te plas en te onplas” van je ongenoegen wil  laten blijken.

En zo kwam BEAU  volledig gestrest van de week bij ons “de mens” uit de boom kijken.
Erg veel vertrouwen heeft hij er nog niet in, we  mogen dan wel twee rustige “oudjes” zijn, we blijken wél een heel lawaaierige klok te hebben die uitgerekend kort na binnenkomst 5  “big ben” slagen laat horen!
Beau had aanvankelijk  toch het liefs een hele verdieping tussen “zichzelf en de rest’.
Het is alleen vaak  wat lastig inschatten waar Beau zich bevindt als het donker is ……..  maar op de trap doet hij dan even  “z’n lichtjes”aan!
Op andere plaatsen is dat soms lastiger, alleen al  omdat we van een héleboel plekjes nooit geweten hebben dat een kater erin zou kunnen passen.
In de vroege ochtend is er  nu een nieuwe discipline van kracht…..”zoek de kater”!
We gaan Beau de  tijd geven, het begin is er, hij  eet, drinkt en weet de bak te vinden.
Vrijwillig op schoot liggen is nog niet aan de orde maar we zijn toevallig tóch veel weg omdat we weer een paar dagen moeten werken  zodat het huis verkent kan worden.
We gaan vooruit, vandaag zijn we al de héél middag in dezelfde kamer! Tja, daar zitten we dan, tot volle tevredenheid, al vroeg in de avond met een kater!

 

regeltjes..

Nee wacht nou ff, ik ga het niet over al die overheidsregeltjes hebben, daar worden we al genoeg mee om de oren geslagen.
Nee het is donderdag en dan heb ik, als heel vaak,  een spelletje scrabble gespeeld als Marion en ik terug zijn van onze strooptocht in één of ander winkelcentrum.

Precies, onze scrabble regels en die wijken een beetje af van de normale spelregels.
Not done vind je? Kan wel zijn maar  wij zijn oud en wijs genoeg om te weten wat het belangrijkste is bij een spel…..
Wij spelen voor ons plezier en vinden het ’t leuks wanneer we het bord  egaal vol kunnen leggen én heel veel lange woorden kunnen maken.

Ons uitgangspunt is “we moeten het samen eens zijn”, daar trekt Marion niet zo’n diepe  denkrimpel voor hoor, maar ze speelt bloedserieus!
Dat geldt voor alle woorden, ook  werkwoord vervoegingen  vinden wij géén probleem.
Maar het grootste verschil met de officiële  spelregels is dat wij wél  woorden mogen  veranderen.
Dat mag dan géén andere, al gelegde, woorden veranderen, én het woord moet minstens 1 letter langer worden.
Oke, ik laat het wel even zien,  dit is nog wel te volgen, “moten” wordt “moeten“, daarvoor schuif je de M en de O een plaatsjes naar links en legt de E in het vrijgekomen vakje, eitje!

Iets ingewikkelder lijkt het om van “boen”  “kroten” te maken, maar  daar draaien wij de hand niet voor om! De B gaat naar het plankje van de speler, de E en de N schuiven een plekje naar rechts en de speler vult de T in en legt de K en de R voor de O.

Snappie? Zo komen we van “omega”  via een beetje rommelen aan “romige” zie je nou dat het helemaal niet moeilijk is?

Ook hier weer zet je de A die niet meer nodig is (komt nu de E voor in de plaats) voor het nieuwe woord op je plankje, en vult niet aan uit de voorraad omdat je er alweer 7 hebt nadat je de R hebt toegevoegd.
Ach van “Zuid” “schuil” maken kun je nu zelf wel, het voordeel van deze optie is dat je soms  ineens weer heel andere mogelijkheden krijgt op plaatsen waar het spel eigenlijk een beetje vast lag.

Verder liggen we natuurlijk vaak in de deuk om rare woordcombinaties die lang niet altijd door de beugel kunnen, en zelfs wij houden “de beugel” toch een beetje bij de hand, al is het geen boksbeugel! Daarvoor zijn we  gewoon té veel  aan elkaar gewaagd!