Ja hoor, niets gedronken en toch ziet ze weer allemaal “beestjes”. Heeft ze vaker last van als ze de natuur opzoekt! En dan maakt ze er meteen drama van! Hé…kijk nou, daar ligt een hért in het water …. nee écht, kijk dan zelf!!!
Arm beest, ligt daar maar te spartelen……met een verkreukeld gewei !!
Sorry, sorry, sorry mevrouw meerkoet, ze wilde U niet storen maar U lag ook zó goed verstopt, goede morgen dan maar, dan wandelt ze weer verder met Inge en haar lief op landgoed Clingendaal. Iiiiieks….. wat klimt er dáár nou weer de boom in……..
Een beer? Een prehistorische schildpad of een nijlpaard? In ieder geval een flink maatje beest dat ze niet graag tegenkomen op de grond, echt niet…. z’n kop zit blijkbaar achter het blad…. o nee geen kop te zien……. griezel…….misschien wel uit de dierentuin ontsnapt, dat kán toch!
Snel doorlopen dan maar en thuis even op het internet zoeken of er soms melding gemaakt wordt van ontsnapte dieren. Gelukkig komen ze óók nog iets tegen dat wél is wat het lijkt, een lief klein vogeltje dat een miniconcert voor ze zingt!
Je ziet het regelmatig dat bloggers inspiratie opdoen door elkaars logjes. Niet dat je dan klakkeloos mee- of na gaat praten, nee dan lees of zie je iets waardoor je over dat logje blijft nadenken. Het overkwam me met dit filmpje van Pieter Derks dat Melody kort geleden plaatste. Luister maar even.
Er lijkt dus eigenlijk nog niet zo veel veranderd te zijn ten opzichte van de man/vrouw verhoudingen al is de toon wel wat begripvoller voor de vrouw. In mijn verkeringstijd was een meisje dat al een paar vriendjes had gehad (nog niet eens een relatie met samenwonen) in de volksmond al gauw “een afgelikte boterham”. In het nu zou je als geëmancipeerde vrouw toch best kunnen zingen “ik vind het jammer dat er vrouwen waren voor mij”! Helemaal vertederd bedenk ik me dan bij de tekst dat die helemaal niet opging voor Henk!
Nee dus, voor Henk waren er geen “mannen” in mijn leven. Wel één vriendje waarmee het een soort van “aan” was, ik nog 15, hij al 16. Een beetje in de hand gewerkt door de toneelstukje voor de bruiloft van mijn zus waarmee de wederzijdse families de bruiloft wilde opleuken. Jongere broer van de gom en jongere zus van de bruid ( ik dus) waren single, speelden samen een toneelstukje waarin gekust moest worden. Ach we hadden nog de leeftijd om “verliefd op de liefde” te zijn en speelde onze rol tijdens de uitvoering dus héél inlevend. Bleven daarna ook met elkaar uitgaan en het hád zomaar kunnen gebeuren dat ik de schoonzus van m’n zus had geworden.
Maar tóen verscheen Henk op mijn danslesavond en wist ik meteen “dát is ‘m”! De “puber verkering” maakte ik direct uit. Het verraste de jongen niet eens, mijn lichaamstaal had hem al verteld dat meer dan wat kussen er niet inzat, hij was daar heel netjes mee omgegaan en had geen gebroken hart. Omdat hij natuurlijk wél de zwager van mijn zus bleef was dat fijn, we konden elkaar ontspannen tegenkomen op verjaardagen. Zo kreeg Henk dus geen “afgelikte boterham”, ik trouwens ook niet voor zover dat ooit al over mannen gezegd zou zijn, ook Henk had vóór mij slechts één vriendinnetje gehad zonder dat het een intieme verhouding werd.
Toegegeven, eind jaren ’50 was “kuisheid” vaak een beetje afgedwongen wegens gebrek aan privacy en angst voor zwangerschap, dát is nu wel anders. Er zijn nu ook meer langdurige relaties die stuk lopen waardoor de tekst van Pieter voor velen best een dingetje zal zijn, of het nu om de mannelijke dan wel de vrouwelijk versie zal gaan. Maar ik voel het nog steeds als puur geluk dat we, onervaren en zonder herinneringen aan andere lovers, voor altijd samen de liefde mochten ontdekken in al zijn vormen! Ach, ik mijmer maar wat, waarschijnlijk zal iemand die het niet had het ook niet missen.
Inderdaad, Rietepietz is op stap vandaag dus overdag niet online. Op stap waarheen? Daar gaan jullie vast nog wel over horen. In ieder geval niet op haaienjacht, dat hebben we vorige week al gedaan al is haaienjacht wel een tikkie overdreven. De kleintjes wilde graag grote boten zien, of oma grootje maar even uit wilde leggen wáár in Scheveningen de vissersboten te vinden zijn. Gaat ze natuurlijk liever zelf méé! De binnenhavens weet ze wel te vinden. En dan ligt er ineens een haai op de wal, oke hij is dood, en sowieso niet van een formaat dat we in paniek zouden moeten raken áls hij nog in leven was.
Helaas mogen we niet op de boten kijken, corona weetje wel.
Heel jammer want ook déze grote jongen ligt aan de ree en is normaal gesproken altijd te bezichtigen. De bemanning was vriendelijk genoeg en hingen over de reling om Levi’s vragen te beantwoorden maar aan boord mocht niet. Ze zouden de andere dag “onder zeil gaan”en nee, dan bedoelen ze niet dat ze een flinke tuk gingen maken natuurlijk. Dat moet een machtig mooi gezicht zijn als zo’n driemaster uitvaart, maar helaas, de andere dag moesten Levi en Amber naar school.
Gewoon lekker burgerlijk ongehoorzaam beginnen aan het nieuwe jaar en ik gooi er stiekem wat vuurwerk tegenaan om jullie mijn welgemeende állerbeste wensen voor 2021 over te brengen! Het is “oud vuurwerk” met een aangepaste datum maar nog altijd beter goed gegapt (van mezelf) dan slecht geprutst.
Oh mensen, wat hádden we een geweldig Sinterklaasfeest!! Zo goed mogelijk coronaproof natuurlijk en gelukkig heeft kleindochter Jennifer een zó ruime huiskamer dat toch het grootste deel bij haar thuis kon. En per stelletje mag je natuurlijk naast elkaar zitten. Op de foto missen we nog één stel achter dat grote pak buiten beeld zit en je ziet, jullie Rietepietz zit op “een eilandje bij de tuindeur”. Het was bést even scharrelen met onze eerste, en naar ik hoop enige, coronaproof Sinterklaasfeest. Om de facetime/skype kijkers mee te laten kijken in de surprise moest er soms met de apparaten gesleept worden om te zorgen dat de thuisblijver ook alles konden zien….op enig moment zelfs drie schermen omdat er ook in de USA even meegekeken werd. Zucht, het hééft z’n beperkingen natuurlijk maar kijk, ook dié maakte foto’s.
Natuurlijk lagen de kleintjes al in bed toen de surprises open gingen. Een ingelukkige Levi kwam tot de slotsom: “wat hebben wij een geluk met al die mooie cadeaus” zó schattig en natuurlijk gingen de favoriete spullen mee naar bed als dat mogelijk was.
Om alle surprises de eer te geven die ze verdienen zou ik tot oudejaarsdag Sinterklaas logjes over jullie moeten uitstorten…. zó jammer, maar dat doe ik maar niet. Het was te zien dat we een paar jaar géén surprises gemaakt hadden want wat wás iedereen creatief. Ook de de nieuwe technieken maken meer mogelijk, bijna overal konden lichtjes aan en en uit, er werd zelfs met timers gewerkt en wat al niet meer.
Ook de afmetingen waren veelal uit de hand gelopen. In de oma app werd al een week gekeet, Inge had het er maar over dat haar surprise misschien niet in de auto zou passen. We hielden allemaal de optie open dat dus juist haar surprise een pakje van van 10x10x10 cm zou zijn…… tótdat het “pakje “binnen kwam. Kijk en huiver in het filmpje, het is ( voor mijn doen} alweer wat langer dan wenselijk is voor een logje. Ik plaats het toch omdat het pak voor mij bleek en een wel zó gave surprise was die ook vraagt om een dia show voor de details. In het filmpje wordt ook een grandioos gedicht voorgelezen en oke, dáár zit Inge misschien iets dichterbij dan zou mogen maar het huis was toen ook al een keer door gelucht.
Eerst maar het filmpje ( sla gerust over maar het móet er voor mezelf in) en dan de dia show die laat zien waar het gedicht over gaat……En geloof me… ik heb me héél erg ingehouden om er geen drie meter log van te maken.
Inge was er wéken zoet mee en miste haar project toen het niet langer bij haar thuis deel uitmaakte van de inboedel… maar ja, de boekenkast staat nu bij mij thuis natuurlijk!
Ach een beetje overdrijven moet kunnen hoor. Maar Mr. T vroeg wat ik dan nu te zien krijg als ik “een nieuw bericht” aanklik omdat ze geen idee heeft waar het allemaal over gaat met die nieuwe editor. Nou ik zie dan dit….
Dat is wel héél minimalistisch hé! De paar tekentjes die ik zag staan wilde ik dan nog wel aanklikken die eerste keer, maar dat maakte niet héél veel duidelijk. Eerst dus maar een titel intypen en zodra je bij de vaag geschreven zin “begin te schrijven enz…” ook daadwerkelijk gaat typen krijg je bovenaan wat van de oude bekende tekentjes waarmee je iets met de tekst kunt doen, cursief, vet enz. maar dan heb je het wel gehad.
Je eerste reactie is vast niét (althans niet bij mij) om dat zwarte kruisje aan te klikken en juist dáár moet je zijn voor alle mogelijkheden die de editor in de aanbieding heeft. Daarin o.a. ook de optie “klassiek” wat de omweg van eerst een log in concept opslaan overbodig maakt. En dan is het maar gewoon aanklikken en zien wat er gebeurt of wat voor voorbeelden er te zien zijn.
Maar waarom dingen gaan zoáls ze gebeuren ben ik nog lang niet altijd achter. Media & tekst…… De foto is heel makkelijk naar de gewenste maat te schuiven. Gisteravond lukte het om er tekst in gewone letters naast te zetten maar vanmorgen kreeg ik er alléén maar mega grote letters in. Ben maar even een portie “engelengeduld” gaan halen en zie daar, na veel gepruts dan toch gewone letters.
Deze Engel heeft trouwens nog een verhaal, precies het is één van de kerstengelen die Sinterklaas hier vorig jaar bracht na een onwijs liefdevolle “blogactie”. Henk hád iets met de engeltjes die ook ná de kerst nog op de schoorsteenmantel stonden. Hij pakte ze som op en kon er heel intens naar kijken totdat….. hij déze uit zij handen liet vallen. De engel bleek niet te kunnen vliegen, brak een vleugel én haar hoofd. Daarna borg ik het nog gave engeltje op en ging met een tube lijm aan de slag.
Als je haar in handen hebt kun je nog wel zien dat de engel “een rugzakje heeft” maar zo in het voorbijgaan zie je er “geen barst” meer van en is ze nog steeds in beeld als mijn persoonlijk beschermengel. Haar collega zal zich rond de kerst weer aanmelden. omdat er dan wel wat extra werk te doen zal zijn. Ach , mijn log wereld is nooit ver weg.
De 2 orchideeën die zo mooi gebloeid hebben overwinteren koel en licht in mijn slaapkamer. De doos met lieve kaarten en brieven is nooit ver weg en de bloemen op een schilderstukje blijven mooi op kleur. Vanaf de andere kant houdt Marion een oogje op me. Als gewoonlijk kijkt Henk me op de vingers als ik er even ” getegelde kolommen” in frommel.
Nee niét de groe(n)ten van Hak….. maar de groeten van Henk!
“Tijd” om iets van zich te laten horen moet hij gedacht hebben, en hoe doe je dat beter dan door een horloge terug te laten vinden.
Zijn horloge lag de laatste keren dat ik het terugvond zonder uitzondering “ergens” in het dressoir, vaak in het rommelige laatje steeds ergens anders tussen,of achter gestopt. Of in één van de kastjes waar verstoppen nóg meer mogelijkheden bood.
In de keuken was zijn favoriet de hoekkast waar op een draaibare schijf de pannen staan. (en die hij meestal half open liet staan waardoor ik vaak wist dat er “iets” moest liggen dat er niet hoort.) Daar vond ik in hoofdzaak zijn kunstig gevouwen zakdoekjes, maar ook wel eens een theebeker of bierglas, nooit zijn horloge. Toch hád ik wel gezocht in de twee keukenladen die het meest gebruikt worden, géén horloge.
Maar vorige week had ik het weegschaaltje nodig dat in de enige lade in het linker deel ligt met allerlei spul dat niet dagelijks gebruikt wordt.
Het is ook de enige lade waar, door de ligging, achteraan weinig daglicht in schijnt wanneer hij open staat. Leek me dus nuttig om eens wat te schuiven en wat dénk je….. BINGO
Ja precies, daar midden achter dat onderzetje. De tijd klopt nog.
In iedere familie heb je verhalen over toen de (klein) kinderen klein waren waar een ” gevleugelde uitdrukking” van blijft hangen. Om er maar één te noemen die bij ons in de familie geen uitleg nodig heeft maar voor mijn lezers wél.
Het zal rond 1994 geweest zijn dat Henk en ik in de winter met het gezin van Inge mee gingen naar een bungalowpark ergens in Duitsland. Er was ook een tropisch zwemparadijs waar je de winterkou prima kon verdrijven maar waar met drie peuter/kleuters wat extra hulp zeer welkom was, dat je niet denkt dat we voor ons lol meegingen!
Kleindochter Annemarie was nog klein genoeg om op de arm gedragen te worden en sprak nog geen hele zinnen maar had al heel snel door dat het zwembad leuk was. Zodra het gebouw in zich was begon ze wild te hippen op de arm waar ze op zat en krijste met haar toen schattig hese stemmetje “Annie wemme… Annie wemme … Annie wemme…. !!!!! Dat is niémand vergeten.
Kijk dat bedoel ik dus, even zwemmen schiet er voor mij tegenwoordig bij in, teveel geregel om weg te kunnen. Toen ik het er gisteren met Inge over had bleek dat zij óók graag wil eens wilde zwemmen, het zwembad hier op 10 autominuten afstand hád vandaag vrij zwemmen op de tijd dat wekelijkse de zorghulp voor Henk anderhalf uur komt.
Ik stuurde haar een app, of het héél slecht voor haar zou uitkomen áls ik iets langer dan anderhalf uur weg zou zijn, waarschijnlijk niet nodig omdat ik na een kwartier zwemmen op apegapen lig, geen conditie maar voor alle zekerheid. Het was géén probleem en ze gunde me het uitje van harte, niet haasten.
En zo haalde Inge me vanmiddag op, trokken we een paar baantjes, lieten ons meeslepen in de wildwaterbaan en zaten even in het bubbelbad… hééérlijk!
We waren nog 10 minuten voor tijd thuis.
Toen ik in badpak omgekleed uit het badhokje kwam liet ik Inge even zien hóe graag ik wil zwemmen, ze kon er nog een glimp van filmen om naar de kleinkinderen te sturen in de app…
Ja hoor, oma wemme oma wemme …. dán is voor iedereen wel duidelijk, oma heeft er zin in! ( Het filmpje is kort genoeg om niet griezelig T.M.I te zijn, tja oudje in badpak weet je wel. Nou ja van de achterkant in een bloemetjesjurk is ook niet alles bleek al eerder)
Nee niét de groe(n)ten van Hak….. maar de groeten van Henk!
Leuk dat je reageert, dankjewel!