kunstige lift

Toen Toos Holstein een log schreef over de Escher expositie in het Haagse Kunstmuseum stond voor mij wel vast dat ik daar ook een kijkje ging nemen. De vroege zondagmorgen is niet verkeerd om zoiets te doen en dus sprong ik vanmorgen in de tram.
Het Eschermuseum ken ik wel maar ook het kunstmuseum blijkt een best wel grote collectie Escherwerken te hebben.

Overwegend werken van vóór de heel bekende werken die iedereen wel kent. Je weet wel, onmogelijke constructies, studies van oneindigheid en in elkaar passende meetkundige patronen (vlakverdelingen) die geleidelijk in verschillende vormen veranderen. Al moeilijk genoeg om te schilderen lijkt me, maar hij maakte houtsneden, houtgravures en lithografieën met die afbeeldingen.

Behalve dat is er ook werk te zien van kunstenaars die op verzoek werken gemaakt hebben die geïnspireerd zijn op het werk van Escher. Natuurlijk heb ik weer niet opgelet hoe dit werk van Gijs van Voerenbergh in elkaar steek, maar het is wel duidelijk dat er geen draadje los zit bij Gijs. Hoe al die losse draden waar het kunstwerk uit bestaat overeind blijven staan laat ik dus in het midden, net als die mooie lamp die niét bij het kunstwerk hoort. .
Deze lampen hangen door het hele kunstmuseum. Zoals alles aan en in het museum door Berlage ontworpen.

Zoals gewoonlijk ben ik weer afgeleid door het gebouw zelf, de prachtige (maar loodzware) deuren, de origine bankjes die voor geen meter zitten en als altijd het liftje om de drie treden bij de ingang te overbruggen als je niet goed ter been bent.
Dit keer zie ik zelfs kans het in beweging te filmen. Bij binnenkomst is het liftje nog gewoon onzichtbaar voor wie het niet weet.
Maar als ik na een uurtje weer het gebouw uit wil is de lift door iemand gebruikt om boven te komen. De drie treden liggen dus “gestrekt” gelijk aan de vloer boven het trapje.
Ik loop onhandig genoeg (verkeerde schoenen aan want ijdelheid kent geen tijd) om “liftgerechtigd” te zijn . Ik stap dus op de nu hoge vloer, druk op de knop en de uitrollende treden brengen het stukje vloer mét mij weer veilig beneden.

Ingenieus hé! En het gebouw is uit begin jaren 30vorige eeuw, dus al bijna 100 jaar oud. Best wel een kunststukje die lift zou ik zeggen.
O ja, het ging om Escher….. eh, misschien kun je voor een verslag waar je iets aan hebt beter even bij Toos Holstein kijken, zij weet waar ze het over heeft, schrijft beter (en maakt betere foto’s) over kunst dan ik. Dan kijk ik in een volgend logje wel of ik nog gaatjes op moet vullen.

Advertentie

knibbel, knabbel….

Het is weer zover…. de WOZ waarde werd weer massaal verstuurd aan huizenbezitters, en het moet gezegd worden, Ik vind de commercial daarover leuk gevonden.

In ieder geval ben ik op z’n minst te laks om na te gaan of mijn WOZ waarde te hoog is ingeschat, hoewel, met de huidige verkoopprijzen (gemiddeld 4 ton voor eengezinswoningen) is mijn paleisje misschien niet heel veel verkeerd ingeschat. Daar ga ik maar geen taxatie tegenaan gooien.
Met een geschatte WOZ waarde van nog lang geen 3 ton zit ik duidelijk onder het gemiddelde maar, de WOZ waarde zegt ook weer niet alles over een eventuele verkoopprijs. Het is maar wié er naar kijkt en uit wel oogmerk de taxatie gebeurt, daar zag ik dan weer een leuke cartoon over langsgaan.

Dat de geschatte waarde nu ongeveer 5x hoger is dan toen we het pandje in 1988 kochten is niet echt een reden om me rijk te rekenen, Daar héb ik pas iets aan wanneer ik het verkoop, maar wat kun je nu voor 3 ton nog kopen en ik moet toch érgens wonen.
Een huurhuis betaal je al gauw€ 800,– per maand voor en de maanden vliégen om.

Met een minimaal resthypotheekje, dus een paar tientjes p.m.woonlasten, betaal ik dan wel blijmoedig de belasting die de WOZ waarde mee brengt, net als het huurwaarde forfait dat daarop gebaseerd is en dus óók omhoog gaat.
Ieder voordeel heeft hou eenmaal z’n nadeel.
Knibbel, knabbel, knuisje, wie geniet er van dat huisje?…… Ik natuurlijk!

afstand houden

Ja hoor, zo af en toe doen we óók leuke dingen met Sebastian en zijn lief maar…. wat foto’s betreft neem ik wel een beetje afstand, Ze zijn nog jong en hebben zélf dus nogal moeite met afstand houden als je begrijpt wat ik bedoel en dat soort foto’s moeten niet op het internet blijven zwerven want een éérste liefde hoeft niet meteen de ook de laatste te zijn.

Vanmorgen met Inge én het stelletje het grote winkelcentrum in de buurt afgestruind omdat er wat kleding aangeschaft zou moeten worden,
We zijn natuurlijk niét hun chaperonnes en waren ze af en toe even kwijt, oeps….., vergiste we ons nog bijna en wilde dit koppeltje aanspreken want de gelijkenis was best groot.
Tja, dat afstand houden is nog lastig bij prille liefde. Ach we kunnen de zon wel in het water zien schijnen, ook jong geweest toch?
Ja, ,ja, ja, dat is héél lang geleden maar m’n geheugen functioneert gelukkig nog prima.
Nou ja iedereen uiteindelijk toch geslaagd.
Er was veel afgeprijsd en ook ik liep tegen een aardig jurkje aan dat maar niet opzij wilde gaan, zucht…. dat moest dus maar mee naar huis.

Bij een vorig bezoek aan dit winkelcentrum was de snackgelegenheid aldaar me al opgevallen. In de eerste plaats als “knap duur” maar met wel bijzondere “sausopties” Niet alleen heel véél verschillende sausen waar je je friet onder kunt verstoppen, maar die komen niet zomaar uit een emmertje met een kraantje erop.
Keurig op een rij, of kan ik beter zeggen “keurig in het gelid” staan de saus dispensers achter de toonbank en laten zich door een snelle handbeweging verleiden een klodder saus te laten vallen.
Gelukkig neem ik nooit saus áls ik al een friet neem, zelfs geen mosterd op een kroketje want……… ik wéét het niet!


help!!!!

Een geweldig leuke dag gehad met Neeltje in Delft. Bij thuiskomst naruurlijk enthousiast een logje maken maarrrrr … niks noppes nadat. geen internet en geen TV. Na 2 uur klooien niet opgelost … morgen maar de provider bellen. Gelukkig doet de WiFi van de telefoon het wel dus kan ik prutsend laten weten dat bloggen ff niet gaat . kijk morgen maar bij Neeltje (van golven in zee) die heeft dan vast wel een verslag van een onwijs gezellige dag. vind het best wel knap van mezelf dat ik dit voor elkaar kreeg…. maar ik baal natuurlijk als de bekende stekker……….

slijk ….

Eigenlijk ben ik vanmorgen door een medeblogster “door het slijk gesleept'”, néé niet schrikken, het was niet gemeen hoor. Aukje is er niet de mens naar om vervelende dingen over mensen te vertellen, zoals de figuurlijke betekenis luidt.
Nee kijk maar, ze trok me een beetje letterlijk “door het slijk” in het prachtige groengebied achter de Haagse schaatsbaan de uithof.

We hadden nou eenmaal afgesproken samen te wandelen en konden gelukkig wachten tot de laatste bui overgetrokken was eer we van start gingen.
Maar ja, dan is zo’n groengebied nog niet dróóg natuurlijk en is het goed oppassen waar je loopt om niet een sliding te maken in “het slijk daar aarde”. Ook dat gezegde in dit geval letterlijk, en dus niet in de figuurlijke betekenis van “geld” waar we allemaal weleens met een sliding in zouden willen duiken.

Gelukkig weet Aukje er goed de weg en ze zoekt dan nog de paden op die min of meer verhard zijn om niet tot de enkels in de bagger te hoeven ploegen of erger.
Evengoed komen we niet altijd om de blubber heen. Ik loop nogal “rommelig” met de voeten schuin, ” schop in een smalle straat aan beide kanten de deuren open” zeiden ze vroeger thuis. Even niet aan gedacht dat zo’n lichte broek misschien niet zo slim is in deze omstandigheden.
Het resultaat is duidelijk te zien op de bovenste foto’s, ik schop met m’n hakken zelf m’n broekspijpen onder de bagger.

Zelfs de naaktslakken vonden het te nat op de grond en zochten een goed heenkomen in de bloemen van de berenklauw.
Misschien zijn het dáárom wel “naakt”slakken, kleding is niet praktisch wanneer je altijd in het slijk rond kruipt. Voor zover ik weet hebben slakken geen wasmachines, ik gelukkig wel dus het komt wel goed met die broek.
’t Was een top wandeling waarbij we zóveel gekletst hebben dat foto’s maken, op die van de slak na, gewoon vergeten werd. Ach, mijn foto’s zijn toch meestal wel een soort van “bagger”.

allemaal beestjes

Ja hoor, niets gedronken en toch ziet ze weer allemaal “beestjes”. Heeft ze vaker last van als ze de natuur opzoekt! En dan maakt ze er meteen drama van!
Hé…kijk nou, daar ligt een hért in het water …. nee écht, kijk dan zelf!!!

Arm beest, ligt daar maar te spartelen……met een verkreukeld gewei !!

Sorry, sorry, sorry mevrouw meerkoet, ze wilde U niet storen maar U lag ook zó goed verstopt, goede morgen dan maar, dan wandelt ze weer verder met Inge en haar lief op landgoed Clingendaal.
Iiiiieks….. wat klimt er dáár nou weer de boom in……..

Een beer? Een prehistorische schildpad of een nijlpaard? In ieder geval een flink maatje beest dat ze niet graag tegenkomen op de grond, echt niet…. z’n kop zit blijkbaar achter het blad…. o nee geen kop te zien……. griezel…….misschien wel uit de dierentuin ontsnapt, dat kán toch!

Snel doorlopen dan maar en thuis even op het internet zoeken of er soms melding gemaakt wordt van ontsnapte dieren. Gelukkig komen ze óók nog iets tegen dat wél is wat het lijkt, een lief klein vogeltje dat een miniconcert voor ze zingt!

inspireren

Je ziet het regelmatig dat bloggers inspiratie opdoen door elkaars logjes. Niet dat je dan klakkeloos mee- of na gaat praten, nee dan lees of zie je iets waardoor je over dat logje blijft nadenken. Het overkwam me met dit filmpje van Pieter Derks dat Melody kort geleden plaatste. Luister maar even.

Er lijkt dus eigenlijk nog niet zo veel veranderd te zijn ten opzichte van de man/vrouw verhoudingen al is de toon wel wat begripvoller voor de vrouw. In mijn verkeringstijd was een meisje dat al een paar vriendjes had gehad (nog niet eens een relatie met samenwonen) in de volksmond al gauw “een afgelikte boterham”. In het nu zou je als geëmancipeerde vrouw toch best kunnen zingen “ik vind het jammer dat er vrouwen waren voor mij”!
Helemaal vertederd bedenk ik me dan bij de tekst dat die helemaal niet opging voor Henk!

Nee dus, voor Henk waren er geen “mannen” in mijn leven. Wel één vriendje waarmee het een soort van “aan” was, ik nog 15, hij al 16. Een beetje in de hand gewerkt door de toneelstukje voor de bruiloft van mijn zus waarmee de wederzijdse families de bruiloft wilde opleuken.
Jongere broer van de gom en jongere zus van de bruid ( ik dus) waren single, speelden samen een toneelstukje waarin gekust moest worden.
Ach we hadden nog de leeftijd om “verliefd op de liefde” te zijn en speelde onze rol tijdens de uitvoering dus héél inlevend. Bleven daarna ook met elkaar uitgaan en het hád zomaar kunnen gebeuren dat ik de schoonzus van m’n zus had geworden.

Maar tóen verscheen Henk op mijn danslesavond en wist ik meteen “dát is ‘m”! De “puber verkering” maakte ik direct uit. Het verraste de jongen niet eens, mijn lichaamstaal had hem al verteld dat meer dan wat kussen er niet inzat, hij was daar heel netjes mee omgegaan en had geen gebroken hart.
Omdat hij natuurlijk wél de zwager van mijn zus bleef was dat fijn, we konden elkaar ontspannen tegenkomen op verjaardagen.
Zo kreeg Henk dus geen “afgelikte boterham”, ik trouwens ook niet voor zover dat ooit al over mannen gezegd zou zijn, ook Henk had vóór mij slechts één vriendinnetje gehad zonder dat het een intieme verhouding werd.

Toegegeven, eind jaren ’50 was “kuisheid” vaak een beetje afgedwongen wegens gebrek aan privacy en angst voor zwangerschap, dát is nu wel anders.
Er zijn nu ook meer langdurige relaties die stuk lopen waardoor de tekst van Pieter voor velen best een dingetje zal zijn, of het nu om de mannelijke dan wel de vrouwelijk versie zal gaan.
Maar ik voel het nog steeds als puur geluk dat we, onervaren en zonder herinneringen aan andere lovers, voor altijd samen de liefde mochten ontdekken in al zijn vormen!
Ach, ik mijmer maar wat, waarschijnlijk zal iemand die het niet had het ook niet missen.

op stap

Inderdaad, Rietepietz is op stap vandaag dus overdag niet online. Op stap waarheen? Daar gaan jullie vast nog wel over horen. In ieder geval niet op haaienjacht, dat hebben we vorige week al gedaan al is haaienjacht wel een tikkie overdreven.
De kleintjes wilde graag grote boten zien, of oma grootje maar even uit wilde leggen wáár in Scheveningen de vissersboten te vinden zijn. Gaat ze natuurlijk liever zelf méé! De binnenhavens weet ze wel te vinden.
En dan ligt er ineens een haai op de wal, oke hij is dood, en sowieso niet van een formaat dat we in paniek zouden moeten raken áls hij nog in leven was.

Helaas mogen we niet op de boten kijken, corona weetje wel.

Heel jammer want ook déze grote jongen ligt aan de ree en is normaal gesproken altijd te bezichtigen.
De bemanning was vriendelijk genoeg en hingen over de reling om Levi’s vragen te beantwoorden maar aan boord mocht niet.
Ze zouden de andere dag “onder zeil gaan”en nee, dan bedoelen ze niet dat ze een flinke tuk gingen maken natuurlijk.
Dat moet een machtig mooi gezicht zijn als zo’n driemaster uitvaart, maar helaas, de andere dag moesten Levi en Amber naar school.

een spetterend nieuwjaar

Gewoon lekker burgerlijk ongehoorzaam beginnen aan het nieuwe jaar en ik gooi er stiekem wat vuurwerk tegenaan om jullie mijn welgemeende állerbeste wensen voor 2021 over te brengen!
Het is “oud vuurwerk” met een aangepaste datum maar nog altijd beter goed gegapt (van mezelf) dan slecht geprutst.

coronaproof

Oh mensen, wat hádden we een geweldig Sinterklaasfeest!! Zo goed mogelijk coronaproof natuurlijk en gelukkig heeft kleindochter Jennifer een zó ruime huiskamer dat toch het grootste deel bij haar thuis kon.
En per stelletje mag je natuurlijk naast elkaar zitten. Op de foto missen we nog één stel achter dat grote pak buiten beeld zit en je ziet, jullie Rietepietz zit op “een eilandje bij de tuindeur”.
Het was bést even scharrelen met onze eerste, en naar ik hoop enige, coronaproof Sinterklaasfeest. Om de facetime/skype kijkers mee te laten kijken in de surprise moest er soms met de apparaten gesleept worden om te zorgen dat de thuisblijver ook alles konden zien….op enig moment zelfs drie schermen omdat er ook in de USA even meegekeken werd. Zucht, het hééft z’n beperkingen natuurlijk maar kijk, ook dié maakte foto’s.

Natuurlijk lagen de kleintjes al in bed toen de surprises open gingen. Een ingelukkige Levi kwam tot de slotsom: “wat hebben wij een geluk met al die mooie cadeaus” zó schattig en natuurlijk gingen de favoriete spullen mee naar bed als dat mogelijk was.

Om alle surprises de eer te geven die ze verdienen zou ik tot oudejaarsdag Sinterklaas logjes over jullie moeten uitstorten…. zó jammer, maar dat doe ik maar niet. Het was te zien dat we een paar jaar géén surprises gemaakt hadden want wat wás iedereen creatief. Ook de de nieuwe technieken maken meer mogelijk, bijna overal konden lichtjes aan en en uit, er werd zelfs met timers gewerkt en wat al niet meer.

Ook de afmetingen waren veelal uit de hand gelopen. In de oma app werd al een week gekeet, Inge had het er maar over dat haar surprise misschien niet in de auto zou passen. We hielden allemaal de optie open dat dus juist haar surprise een pakje van van 10x10x10 cm zou zijn…… tótdat het “pakje “binnen kwam.
Kijk en huiver in het filmpje, het is ( voor mijn doen} alweer wat langer dan wenselijk is voor een logje.
Ik plaats het toch omdat het pak voor mij bleek en een wel zó gave surprise was die ook vraagt om een dia show voor de details. In het filmpje wordt ook een grandioos gedicht voorgelezen en oke, dáár zit Inge misschien iets dichterbij dan zou mogen maar het huis was toen ook al een keer door gelucht.

Eerst maar het filmpje ( sla gerust over maar het móet er voor mezelf in) en dan de dia show die laat zien waar het gedicht over gaat……En geloof me… ik heb me héél erg ingehouden om er geen drie meter log van te maken.

Inge was er wéken zoet mee en miste haar project toen het niet langer bij haar thuis deel uitmaakte van de inboedel… maar ja, de boekenkast staat nu bij mij thuis natuurlijk!

Vorige Oudere items