cursus….

Ach een beetje overdrijven moet kunnen hoor. Maar Mr. T vroeg wat ik dan nu te zien krijg als ik “een nieuw bericht” aanklik omdat ze geen idee heeft waar het allemaal over gaat met die nieuwe editor. Nou ik zie dan dit….

Dat is wel héél minimalistisch hé! De paar tekentjes die ik zag staan wilde ik dan nog wel aanklikken die eerste keer, maar dat maakte niet héél veel duidelijk. Eerst dus maar een titel intypen en zodra je bij de vaag geschreven zin “begin te schrijven enz…” ook daadwerkelijk gaat typen krijg je bovenaan wat van de oude bekende tekentjes waarmee je iets met de tekst kunt doen, cursief, vet enz. maar dan heb je het wel gehad.

Je eerste reactie is vast niét (althans niet bij mij) om dat zwarte kruisje aan te klikken en juist dáár moet je zijn voor alle mogelijkheden die de editor in de aanbieding heeft. Daarin o.a. ook de optie “klassiek” wat de omweg van eerst een log in concept opslaan overbodig maakt.
En dan is het maar gewoon aanklikken en zien wat er gebeurt of wat voor voorbeelden er te zien zijn.

Maar waarom dingen gaan zoáls ze gebeuren ben ik nog lang niet altijd achter. Media & tekst……
De foto is heel makkelijk naar de gewenste maat te schuiven.
Gisteravond lukte het om er tekst in gewone letters naast te zetten maar vanmorgen kreeg ik er alléén maar mega grote letters in. Ben maar even een portie “engelengeduld” gaan halen en zie daar, na veel gepruts dan toch gewone letters.

Deze Engel heeft trouwens nog een verhaal, precies het is één van de kerstengelen die Sinterklaas hier vorig jaar bracht na een onwijs liefdevolle “blogactie”.
Henk hád iets met de engeltjes die ook ná de kerst nog op de schoorsteenmantel stonden. Hij pakte ze som op en kon er heel intens naar kijken totdat….. hij déze uit zij handen liet vallen.
De engel bleek niet te kunnen vliegen, brak een vleugel én haar hoofd.
Daarna borg ik het nog gave engeltje op en ging met een tube lijm aan de slag.

Als je haar in handen hebt kun je nog wel zien dat de engel “een rugzakje heeft” maar zo in het voorbijgaan zie je er “geen barst” meer van en is ze nog steeds in beeld als mijn persoonlijk beschermengel.
Haar collega zal zich rond de kerst weer aanmelden. omdat er dan wel wat extra werk te doen zal zijn. Ach , mijn log wereld is nooit ver weg.

De 2 orchideeën die zo mooi gebloeid hebben overwinteren koel en licht in mijn slaapkamer.
De doos met lieve kaarten en brieven is nooit ver weg en de bloemen op een schilderstukje blijven mooi op kleur.
Vanaf de andere kant houdt Marion een oogje op me. Als gewoonlijk kijkt
Henk me op de vingers als ik er even ” getegelde kolommen” in frommel.

ik heb hier zó geen zin in

Waarom moet in ’s hemelsnaam álles steeds weer veranderen waar ik aan gewend ben, ik heb hier z’po geen zin in deze “vernieuwende onzin”.

ik wil geen blokken, ik wil geen bouwstenen en wil helemaal niets.!

de groeten van H…

Nee niét de groe(n)ten van Hak….. maar de groeten van Henk!
“Tijd” om iets van zich te laten horen moet hij gedacht hebben, en hoe doe je dat beter dan door een horloge terug te laten vinden.
Zijn horloge lag de laatste keren dat ik het terugvond zonder uitzondering “ergens” in het dressoir, vaak in het rommelige laatje steeds ergens anders tussen,of achter gestopt. Of in één van de kastjes waar verstoppen nóg meer mogelijkheden bood.

In de keuken was zijn favoriet de hoekkast waar op een draaibare schijf de pannen staan. (en die hij meestal half open liet staan waardoor ik vaak wist dat er “iets” moest liggen dat er niet hoort.)  Daar vond ik in hoofdzaak zijn kunstig gevouwen zakdoekjes, maar ook wel eens een theebeker of bierglas, nooit zijn horloge. Toch hád ik wel gezocht in de twee keukenladen die het meest gebruikt worden, géén horloge.

Maar vorige week had ik het weegschaaltje nodig dat in de enige lade in het linker deel  ligt met allerlei spul dat niet dagelijks gebruikt wordt.
Het is ook de enige lade waar, door de ligging, achteraan weinig daglicht in schijnt wanneer hij open staat. Leek me dus nuttig om eens wat te schuiven en wat dénk je….. BINGO

Ja precies, daar midden achter dat onderzetje. De tijd klopt nog.

 

de bovenste trede….

en toch….

Oke,  vandaag ben ik braaf, na het sms alert om vandaag binnen te blijven dóe ik dat ook braaf. Eigenlijk óók als normaal( voor mij) want met zo’n mooie blauwe lucht laat ik in het weekend graag de ruimte voor mensen die de hele week binnen zaten om te werken, ja zelfs thuis moet het werk natuurlijk doorgaan.

Maar verder ga ik tóch iedere dag wel even naar buiten, in ieder geval om boodschappen te doen al hoeft dat niet iedere dag.  Maakte ik trouwens nog een foutje mee!
“Ik ga boodschappen doen,  het officiële advies is dat een masker en handschoenen dragen voldoende is en dat dóe ik dus braaf, zie ik in de winkel dat iedereen wél kleren aan heeft! ”
Tja…. , eens taalautist altijd taal autist, maar dit terzijde.

Daarna een lekker wandelingetje langs de Vliet waar alles heerlijk “gewoon “is.
Ze zijn nog steeds aan het werk aan de oevers en dat gaat dus gewoon door.
Hoewel er verder vrijwel niemand in de buurt is kan ik de verte over de hoornbrug ook “gewoon”verkeer over de snelweg zien rijden.

Op een andere zonnige maar ijskoude dag lopen we langs het Noord A in Zoetermeer. De straffe wind laat  het normaal zo rustige water tegen de kanten klotsen en zwiept de  pluimen aan de waterkant heen en weer.

De  normaal, beige/ bruine pluimen   lijken doorzichtig zilver in de zon al brengt  mijn simpele cameraatje dat weer net niet helemaal in beeld. Hoewel… misschien is met iets meer verdiepen in wat de camera wel en niet kan  uiteindelijk wel meer mogelijk. Maar toch…. om een idee te krijgen!

Vandaag dus gewoon thuis, de heg in de voortuin even aangepakt, dat je niet denkt dat ik  alleen maar buiten rondjes maak, dát doe ik als het kan en op rustige plekjes! En natuurlijk, dan laat ik ook iedereen even mee genieten.

T.M.I.

In iedere familie heb je verhalen over toen de (klein) kinderen klein waren waar een ” gevleugelde uitdrukking”  van blijft hangen. Om er maar één te noemen  die bij ons in de familie geen uitleg nodig heeft maar voor mijn lezers  wél.

Het zal rond 1994 geweest zijn dat Henk en ik in de winter met het gezin van Inge mee gingen naar een bungalowpark ergens in Duitsland. Er was ook een tropisch zwemparadijs waar je de winterkou prima kon verdrijven maar waar met drie peuter/kleuters wat extra hulp zeer welkom was, dat je niet denkt dat we voor ons lol meegingen!

Kleindochter Annemarie was nog klein genoeg om op de arm gedragen te worden en sprak nog geen hele zinnen maar had al heel snel door dat het zwembad leuk was. Zodra  het gebouw in zich was begon ze wild te  hippen op de arm waar ze op zat en krijste met haar toen schattig hese stemmetje “Annie wemme… Annie wemme … Annie wemme…. !!!!! Dat is niémand vergeten.

Kijk dat bedoel ik dus, even zwemmen schiet er voor mij tegenwoordig bij in, teveel geregel om weg te kunnen. Toen ik het er gisteren met Inge over had bleek dat zij óók graag wil eens wilde zwemmen, het zwembad hier op 10 autominuten afstand hád vandaag vrij zwemmen  op de tijd dat wekelijkse de zorghulp voor Henk anderhalf uur komt.
Ik stuurde haar een app, of het héél slecht voor haar zou uitkomen áls ik iets langer dan anderhalf uur weg zou zijn, waarschijnlijk niet nodig omdat ik na een kwartier zwemmen op apegapen lig, geen conditie maar voor alle zekerheid. Het was géén probleem  en ze gunde me het uitje van harte, niet haasten.

En zo haalde Inge me vanmiddag op, trokken we een paar baantjes, lieten ons meeslepen in de wildwaterbaan en zaten even in het bubbelbad… hééérlijk!
We waren nog 10 minuten voor tijd thuis.

Toen ik in badpak omgekleed uit het badhokje kwam liet ik Inge even zien hóe graag ik wil zwemmen, ze kon er nog een glimp van filmen om naar de kleinkinderen te sturen in de app…
Ja hoor, oma wemme oma wemme …. dán is voor  iedereen wel duidelijk, oma heeft er zin in!  ( Het filmpje is kort genoeg om niet griezelig T.M.I te zijn, tja oudje in badpak weet je wel. Nou ja van de achterkant in een bloemetjesjurk  is ook niet alles bleek al eerder)

 

beter een half ei

Moest ik van de week aandenken toen ik dit zag in het gras langs de Vliet…… ”
“Beter een half ei dan een lege dop”.

Ik dacht nog, hoe komt hier nou een kapotte lege eierdop maar dat raadsel werd even verderop, waar nog zoiets lag, opgelost.
Jullie vinden vast allemaal een mooi geverfd paaseitje aan het ontbijt, dat gaat hier waarschijnlijk niet helemaal goed komen , de paashaas had andere dingen aan zijn kop dan netjes verder gaan met eieren verven …….

nog een kloof?

Vandaag was  de nevel en grauwigheid opgetrokken en kwam de zon weer tevoorschijn, héérlijk! Een goede reden om de jongens in de drukkerij weer eens gedag te zeggen.
Als er weinig werk voor ons is vallen we toch af en toe even binnen  zodat ze met eigen ogen kunnen zien dat we in blakende, oke, misschien iets geblakerde, welstand verkeren.
Ja Spencer, ik hoor het je zeggen, “ls die kleine nog geweest om een visje te halen”?
Anders worden ze ongerust en dat kunnen we niet hebben Uiteraard kiezen we dan als het éven kan een dag met een zonnetje zodat we ook even de boulevard op kunnen, zo ook vandaag.

Ze waren nog niet helemaal klaar voor bezoekers, de traptreden (waar wij toch niets aan hebben),  naar het tegelpad óp het strand waren nog niet helemaal uitgegraven, het pad zelf was wel zandvrij.

Er wordt nog druk gewerkt om de strandpaviljoens op te bouwen, sommige moeten nog beginnen maar er zijn er ook al een paar in bedrijf, je begrijpt , we moeten éven controleren of het terras in orde is.
Kwart over 11 is een prima tijd voor een tweede ontbijt, ze hebben alleen een zeer uitgebreid ontbijt dus ik bestel er maar één en zeg tegen het  meisje dat we ons daar samen over gaan ontfermen. Ze brengt heel lief 2twee  bestekjes mee, en twee bordjes en als ik vraag of ze ook het dienblad bij ons wil laten (de banken zijn erg diep en tafel ver weg) zegt ze “wat jij wil hoor”! Ze is écht heel vriendelijk en toch vind ik het niet kunnen dat ze een “stokoud” echtpaar zo aanspreekt, toch een klein generatie kloofje denk ik.

Dat denk ik nóg een keer als ik een gesprek mee krijg van een “oudere jongere” met een dame aan de tafel naast hem. Meneer bestelt nog maar een whiskey om de keel te smeren en vertelt dat hij zijn volwassen kinderen wel eens wat geld toestopt. Hij lacht erbij als hij zegt ; ” ik vertel ze erbij dat ze ik misschien later ooit zelf wat van hen nodig zou kunnen hebben, dat ze daar rekening mee houden.”

Verder vertelt hij zijn ouders gezegd te hebben  dat ze het maar moeten vragen als ze ergens geld voor nodig hebben, op een nogal denigrerend toontje gaat hij verder dat ze slechts AOW en een pensioentje hebben. Maar zijn ouders bleken het niet nodig te hebben, hij begreep niet waarom ze zo bescheiden leefden want met kerstmis was er voor de kinderen zomaar 1000 Euro.
Maar ja, ze hadden ook hun huis verkocht en nu hadden ze twee en een halve ton terwijl ze tachtigers zijn., hij begreep dat niet zo!
Tja, ook dan zie ik een generatiekloof, voor je oude dag zorgen lijkt niet zijn ding te zijn, wie dan leeft dan zorgt of zoiets,  hij laat zich de whisky smaken.

“snakken”

Even naar adem snakken in een behoorlijk windje aan het kust….(en nee, daar word je niet mooier van)

Heerlijk hé, en jullie zien wel dat ik, anders dan Henk, geen muts, sjaal of handschoenen draag. Dat kon makkelijk, na al die warme reacties op het vorige logje was ik van kop tot teen helemaal warm.

Wij snacken niet zo vaak maar wel bij voorkeur thuis, dan heb je wat meer invloed  op de gebruikte spullen.
Vervelend is wel het onderhoud,  je weet wel net als je auto “olie verversen”  en even flink door de “wasstraat”, bbrrrr.
Gelukkig  had ik me kortgeleden  reuze uitgesloofd dus de stekker kon in het stopcontact.
Niets meer van te merken dat ik vorige week toch stevig met m’n handen in het haar zat wat geen aanrader is.

De frituurpan is nog niet zo oud en dit was z’n eerste “beurt” het binnenwerk een nogal kwetsbaar systeem leek.
Ontvetten vraagt nou eenmaal een beetje stevige poetsbeurt en als ik dan die fragiele draadjes zie…..!
Na Het poetsen  ter controle dus even de stekker erin en  …. balen, er gaat geen lampje branden.
Misschien niet goed gedroogd? Maar ook na een uur gebeurt er niets.
Omdat alle draadjes heel lijken  bestudeer de rest van de achterkant. Verhip, daar links zit een plastic staafje geplakt, op de stikker staat een tekeningetje met pijltje  om een “restart” uit te kunnen voeren.
Maar ook daarna niks, noppes, nada!
Ik maak nog eens een studie van de hele achterkant en dán zie ik waarom de boel niet werkt. Ik had het hele ding natuurlijk ván de pan gehaald.
Om het weer aan de pan te koppelen glijden er twee  kleine “balkjes” in twee “railsjes” en pas dan maakt het minieme zwarte knopje,  dat ik dan pas rechts ontdek, contact waarna er werkelijk een lampje gaat branden, twee zelfs, een rode en een groene.
Ik moet toch weer eens zélf kroketten maken al waren deze van mora ook prima te eten.

op stap geweest

In de winter is buiten wandelen iets minder een optie dus als Ruud  vraagt of we meegaan naar het Eschermuseum zeggen wij geen nee!
Het museum is gevestigd in het voormalige winterpaleisje van koningin Emma aan het Lange voorhout in Den Haag. Het “paleisje” alléén al is een bezoekje zeker waard dus, je voelt de bui al hangen, dat worden weer meerdere logjes waarschijnlijk over van álles behalve het werk van Escher.
Bij het begin beginnen is blijkbaar niet zo mijn stijl want  ik neem jullie meteen mee naar de tweede etage waar je “van alles kunt doen…” en soms al gedaan hebt zonder dat je het in de gaten hebt. Kijk nou in dat schilderij…. zijn dat  Ruud en Henk niet die op een echte Eschermanier in een kubus geraakt zijn?

Escher  is de man van “de tekeningen die het oog bedriegen” onwijs knap  alleen is deze kubus dan weer niet van Escher …..

Evengoed is de kubus niet wat het lijkt al zit ik me  hieronder  ogenschijnlijk  suf te piekeren hoe ik eruit kan komen…..

Ja sorry, slechte foto, het glas van de kubus zal beslagen zijn;-)
In werkelijkheid is er geen sprake van een kubus en ik wil best even “poseren”om dat zichtbaar te maken……

Ik sta gewoon in een doorgang met links en rechts wat zwarte strepen op de muur. De rest van de strepen staan op een muur van het volgende vertrek…… maar die “nep”  zie je pas duidelijk als je vanuit een andere hoek een foto maakt…..

De grap met de mensen die in de linker hoek véél groter zijn dan in de rechterhoek is vrij bekend maar evengoed reuzeleuk om het te zien gebeuren als je van links naar rechts loopt, of omgekeerd.
Daar kun je een foto van laten maken (dat kost 5 euro als die foto wilt hebben) . Maar natuurlijk liet ik me niet in de hoek zetten, Henk  wás altijd net iets groter dan ik, maar ondertussen is dat omgekeerd. We grepen  de gelegenheid aan om een foto te maken waarbij we ( qua lengte)  het ideale echtpaar uitbeelden!

Het wás een klim voor Henk maar dan heb je ook wat nietwaar? Hij moet niet denken dat hij een vrije dag had. Want er moest óók nog een patroon ontworpen worden maar dat kon wel weer zittend, dat je niet denkt dat we die man afgebeuld hebben hé!  ……..

Het ontwerp kun je  via een @adres toegezonden krijgen. Ja helaas, ik scheep jullie  af met weinig Escher… misschien lukt het me een volgend logje beter….. of niet natuurlijk!