mijn vrouw begrijpt me niet

Ja helaas,  na 57 jaar huwelijk  lijkt  mijn vrouw me niet meer te begrijpen. Nee, ik wil  me niet beklagen hoor,  maar toch…., het is allemaal zo anders dan ik gewend was.
Voorbeelden…? Tja, ze zit  eigenlijk  de hele dag op m’n lip,  tandpasta op mijn kammetje i.p.v. op een tandenborstel…., niet goed!  Mijn benen in de mouwen van m’n badjas  steken, een ingreep!
Het  begint al vroeg in de morgen als ze me naar de wc stuurt, ( en dan nog alle mensonterende zaken die ze me daar aandoet)

Bij de douche staat ze te wijzen op mijn T-shirt, ik mag niet de onder de douche mét T-shirt aan.
Dan pesten we elkaar vaak even, ik laat haar  gewoon steeds herhalen wat ze bedoelt, zij spreekt Swahilie, wat ik niet versta en zo begrijp ik niet  dat de T-shirt uit moet. Met aankleden hetzelfde verhaal, ze vindt het niet goed dat ik twee broeken over elkaar aan doe, of achterstevoren, wat gaat haar dat nou aan? Ik zie daar niets vreemds in, waarom zij dan wel!

Het ontbijt maken deed ik altijd. Nu mag ik nog net het brood pakken en er boter op smeren. Maar daar heeft ze ook al babbels bij, Boter op het bordje… niet goed, boter op het aanrecht smeren ook  niet. En alle vier de boterhammen moeten gesmeerd, eerder mag de kuip niet in de koelkast (waar is die  ook alweer). Als ik dan eens iets extra wil doen en op het beleg óók nog een laagje boter wil smeren is het wéér niet goed….zucht! Koffie en thee doet ze zelf, lege kopjes brengen was fout, en thee in de suikerpot werd afgekeurd!

Nou ja, jullie hebben het plaatje wel denk ik, steeds meer muggenzifterij van haar kant, appelsap in de yoghurt schaaltjes gieten? Je raadt het al… foute boel! Een papieren zakdoek op willen eten… ze wil het niet hebben! Je kunt wel  zeggen dat ze me als een kleuter behandelt. Best logisch dat ik tegenwoordig  steeds vaker  “mama” roep als ik haar nodig heb,  ze gedraagt zich toch alsof ze m’n moeder is, nou dan!

Meestal voel ik me daar veilig bij maar soms maak ik me er zorgen over, ze is zo veranderd. Dan ben ik gewoon lekker dwars, brabbel onverstaanbaar tegen haar,  doe alsof ik haar niet begrijp of zeg helemaal niets. Of, zoals laatst, dan zeg ik haar de waarheid als ze boos is “meid, wat ben jij veranderd”,  dáár heeft ze niet van terug. lekker puh!

Ze helpt me iedere dag 2 x met me wassen maar maandag wilde ze me ineens door een hulp laten wassen. Een lieve vrouw daar niet van, maar die komt 1x per week  een spelletje met me doen en mij in bad stoppen vond ik géén spelletje en dat heb ik laten merken ook!

Maar dan komt er weer zo’n nacht… dat “ze” me dwars zitten, me willen komen halen…. wie “ze ” zijn weet ik niet eens,  maar ze zijn harteloos en dan moet ik vreselijk huilen.
Dan roep ik om mama, maar aan de manier waarop zij me dan in  haar armen neemt  weet ik het weer, dat is “mijn meisje”! Ze is veel sterker dan ik maar als ik dat tegen haar zeg voel ik ook haar  tranen op mijn gezicht, misschien is ze wel iets minder sterk dan het lijkt………