toch maar lachen

Helaas, zelfs na 2 jaar nog steeds dagen dat de moed me in de schoen zakt, gelukkig kan ik nu sandalen aan en rolt de moed vanzelf weer uit m’n schoenen, zo kan ik “de moed” weer makkelijk oppakken. En eigenlijk zijn jullie, samen met m’n (klein)kinderen een beetje m’n sandalen die de moed steeds weer bereikbaar maken.
Meer dan er “het beste” van maken zal het niet meer worden maar ik ben heel erg dankbaar voor al die mensen die dat de moeite waard maken.
Genoeg gezeur, ’t lijkt me geen slechte gewoonte Henk te gedenken met oude verhaaltjes waar hij een rol in speelt en ja natuurlijk, er mág gelachen worden.

januari 2011

Jonge mensen zitten wel eens een beetje besmuikt te vissen of mensen van onze leeftijd, na zo’n lang huwelijk, nog met  lichamelijke aantrekkingskracht te maken hebben!
Of ze nog “op elkaar vallen” zal ‘k maar zeggen! Ik kan daar, wat ons betreft, naar eer en geweten  volmóndig ja op zeggen!
Ik hoef maar te gaan liggen…., al is het in een parkeergarage, en Henk duikt er bóvenop!

Wácht !!! Klik nou niet meteen weg, ik zou toch nóóit ons intieme huwelijksleven hier open en bloot op een  log gooien, nee het zit weer nét even anders dan jij met je dirty mind denkt.
We wáren  in een parkeergarage en Henk dóók inderdaad bovenop me maar dat kan ik heus uitleggen zonder obscene beelden op te roepen!

Met kittige pasje stap ik vanmiddag op de betaal automaat af met Henk in mijn kielzog. Na het uitnemen van het kaartje neem ik  de kortste weg richting auto met Henk nog steeds  op m’n hielen, niks mis mee toch?
Alleen lag daar dit keer dan nog zo’n mooi afgerond betonnen stootblok op mijn pad , zo een dat qua kleur  helemaal wegvalt tegen de eveneens betonnen vloer in de parkeergarage als je begrijpt wat ik bedoel .

Sierlijk als een middelgroot nijlpaard op het land stort ik ter aarde en ben helemáál niet van plan Henk te kussen die even later met een mooie zweefduik half over me heen valt!
Dat hád wel gekund natuurlijk, maar we zijn samen even druk doende onze ledematen op bruikbaarheid en aanwezigheid  te controleren waarna we ons enigszins houterig  weer op  richten zoals het de homo sapiens betaamd!

De tranen lopen ons over de wangen, niet van de pijn maar  gewoon van het láchen, het ging zó belachelijk dat we zelfs  toegangsprijzen hadden kunnen bedingen bij een eventueel publiek …. al prijzen we ons gelukkig dat er niemand in de buurt leek te zijn.
Mede dankzij de dikke winterjassen komen we er vrijwel zonder schade vanaf en gelukkig konden we beiden voorkomen dat “er koppen rolden”, over de betonnen vloer zou dat duidelijk meer “gezichtverlies ” opgeleverd  hebben.
Het énige dat schade heeft opgelopen  is ons ego, we voelen ons wél een stel “krukken”!
We kunnen elkaar nog stééds niet aan kijken zonder in de lach te schieten maar ach, daar kunnen we wel mee leven!
Ik bedenk me ineens dat er in parkeergarages vaak camera’s hangen, … staan we morgen misschien wel op you-tube!

   

Advertentie