rij-ksmuseum

Bij schoondochter Andrea en haar oudste zoon Santy ( inderdaad die volgend schooljaar naar de kunstacademie gaat) stond het rij-ksmuseum met stip op 1  om te bezoeken.
Tegen beter weten in zetten we  het voor de woensdag op het programma want als je géén Obama heet  is het rij-ksmuseum  een pittige uitdaging!
Het advies is om vóór 11 uur of ná drie uur te komen omdat het dan wat minder druk is.
Voor 11 uur klinkt wel leuk als je er naast de deur woont maar de meeste bezoekers komen nou eenmaal kriskras uit het land dus dat advies kan ongezien door de “vlakspoeler”!
Wij arriveren even voor half 12 en krijgen dan ruimschoots de tijd om de buitenkant van het, inderdaad prachtige,  gebouw te bewonderen.

Omdat een deel van ons gezelschap hoge nood heeft sluit ik vast aan bij een flinke “rij’ terwijl de rest op zoek gaat naar toiletten .
Ruud pendelt heen en weer tussen mij én de zeikers en meld dat ze ook maar even koffie besteld hebben omdat “de zeikers”toevallig óók de grote koukleumen zijn . Als ik aardig richting kassa ben doorgeschoven…. dat vroeg een méér dan  “stiefkwartiertje”, zeg maar twee, gaat Ruud de rest tot spoed manen maar de koffie is dan nog maar nét geserveerd. Geen nood denk ik nog argeloos, ik koop toch de kaartjes voor iedereen dus dat komt wel goed…….
Ruud gaat weer naar de zeikende koffiedrinkers en ik wordt  bij de volgende  groep    door de draaideur gelaten……..
Binnen kom ik tot de ontdekking dat  ik opnieuw in de “rij” mag…… en nu écht voor de kassa, een rijtje dat  om wat paaltjes heen slingert ….. en dat toch ook weer een kwartiertje vraagt.
Ondertussen heeft  Ruud gebeld …… zij mochten niét door de draaideur maar moesten aanschuiven in de rij voor mensen die wél al kaartjes hebben en die rij is  vrijwel even lang als de rij met mensen die nog een kaartje moeten kopen aan de overkant!
Vooraf kaartjes kopen garandeert dus geenszins dat je zonder oponthoud naar binnen kunt.

Ik sta in ieder geval wel warmer dan buiten  maar sta evengoed van de ene voet op de andere te hippen omdat staan “niet zo mijn ding is” …….
Als éindelijk de rest van ons gezelschap binnen is  kunnen we  “aansluiten in de rij” voor de garderobe, eveneens keurig  om paaltjes heen gezigzagd en dan gaat het er toch écht op lijken dat we naar binnen kunnen….ware het niet dat onze Amerikaantjes het naadje van de kous willen weten en dus “geluidsapparatuur” willen huren…. het rijtje is minder groot maar tóch weer een rijtje!

Het is al ruim  één uur  als we dan eindelijk  écht naar binnen kunnen .
De rondleiding brengt ons al gauw bij de belangrijkste stukken, gelukkig zijn die zó groot dat we er iets van kunnen zien óndanks dat we er nauwelijks bij kunnen komen  omdat het véél te druk is.
Voor mij niet zo’n héél groot probleem want een  aantal grote stukken  ken ik tot in de kleinste details en het is een feest van herkenning bij “de vrolijke drinker” van Frans Hals , de nachtwacht en de schutterij van Rembrandt  en nog een paar anderen die ik ooit “op tafel gehad heb” !

Ik geniet eigenlijk meer van het werkelijk práchtige gebouw, vooral de glas in lood ramen met uitgebeelde beroepen in kleurig glas zijn adembenemend mooi en we vergeten een beetje dat we zoveel tijd verloren hebben met in de div. rijen staan totdat….. we een verlate lunch willen scoren!

Het trapje van een trede of 10 naar het restaurant staat bijna vol met mensen die  blijkbaar wachten op een vrij tafeltje. Er loopt een lief meisje met een hoogrode kleur rond die als énige taak heeft vrije plekjes  signaleren en te verdelen onder de wachtende.
Als we eindelijk aan de beurt zijn zegt het meisje  dat we met 6 mensen bij elkaar zitten beter kunnen vergeten…… maar als de eerste drie een plekje hebben gekregen komt er, met wat schuiven, toch nog een plekje waar we  bij elkaar kunnen zitten!
Op mijn opmerking dat het zeker een héél drukke dag is zegt ze; “nou de drukte is redelijk normaal maar er zijn wél veel gestreste mensen vandaag”  ! Ik zeg het niet maar dát begrijp ik best.
Voor zóveel miljoenen verbouwd en dan amper restaurantruimte, véél te krappe openingstijden, want om 5 uur gaat de tent op slot waar tot 9 uur in de avond zéker wel zou mogen.
Maar oke…. als je van rijtjes houdt is houdt is het  rij-ksmuseum de place to be , maar ik hóef niet meer, nee ook niet gratis!

hartje Leiden

Dankzij de bemiddeling van “een bevriende relatie”  kon Ruud, ondanks de paasvakantie, kamers vinden in hartje Leiden en wel op de lange Mare. Hij wilde  zijn gezin graag laten genieten van de stad waar hij z’n studie deed en die een gezellige kleinschaligheid heeft die men in de USA niet kent.
Gewoon even lopend  wat boodschapjes doen om de hoek en veel dingen op één dag bezoeken zonder er een auto voor nodig te hebben.
Ook de Hortus Botanicus wordt bezocht al  heeft nogal  wat voeten in de aarde eer we elkaar gevonden hebben want iets afspreken met Ruud met jetlag kán nog wel eens verrassend uitpakken. Zo staan wij ( zus met partner en ouders)  op de afgesproken tijd bij zijn hotel en staat hij bij de hortus op ons te wachten…. waar zouden we zijn zonder mobieltje;-)
Toch even lastig om de kortste weg te vinden, zó bekend ben ik nou óók weer niet in leiden en de wegwijzers blijken soms in elkaar tegensprekende richtingen te wijzen. Wanneer we iemand op dit feit wijzen haalt men de schouders op, “tja, tís hier wél een studenten stad hé!”.
Maar we vinden uiteindelijk de ingang  die grenst aan het Academie gebouw van de Universiteit Leiden  waarin zich het zweetkamertje bevind.
Ook de handtekening van Ruud moet daar ergens te vinden zijn maar mocht hij óóit beroemd worden zal men daar héél erg naar moeten zoeken, Ruud ‘s  handtekening is op zijn paspoort al nauwelijks te zien…. laat staan op een muur tussen honderden anderen!

Andrea valt als een blok voor de Leidse hofjes die ze in de loop van de dag gezien heeft …dáár wil ze wonen en als het in de winter dan koud is komt ze in de kassen van de  Hortus  even nét  doen alsof ze in Colombia is, om op te warmen.
Het is er inderdaad méér dan behaaglijk warm en de prachtigste bloemen hanger er in trossen naar beneden.

In de buitentuinen zijn de paden  overwegend van grind achtig spul , een regelrechte aanslag op mijn ijdelheid.
De ( voor mijn doen) elegante schoentjes die ik aangedaan had omdat we óók met z’n allen gaan eten geven me veel te weinig steun en het mag dan ook een wonder heten dat ik op de been ben ben gebleven.
Ik hád natuurlijk moeten kiezen voor een paar stevige stappers, ik ken Leiden met z’n  scheve stoepjes en klinkertjes  en in m’n gevoel zijn m’n voeten ondertussen twee maten gegroeid,  ik kom zwaar in de verleiding even bij de knullen op het muurtje te gaan zitten.
Wanneer we later aan tafel zitten bij de chinees die reclame maakt met het feit dat prins Bernard er nog gegeten heeft schop ik onder tafel m’n schoenen uit…..bij al die kruidige gerechten valt een luchtje meer of minder tóch niet op!
Eh…. dat prins Bernard allang dood  is heeft niéts met het eten van doen hoor, dát was voortreffelijk!
De volgende dag laten we “de toeristen”  even aan hun lot over …ze willen een “dagje Maastricht doen”  en we verklaren ze voor gek…… dat maakt indruk en ze gaan niét naar Maastricht….. ze gaan naar Brugge ……ach ja …. afstanden en Amerikanen……
Wij kiezen voor “een dagje gewoon” en gaan met stevige stappers aan Eyra uitlaten waarbij we de hulp van Levi krijgen…….dat is óók gewéldig……..

gesplashed

Aan het feest zélf kwam ik eigenlijk niet erg toe hé in het vorige logje.
Nou er kwam inderdaad een gezellig etentje aan te pas maar had toch óók een beetje “toeristisch” element.
Tussen het aanvang  drankje  en het diner werden we op commando met z’n allen  naar buiten gedirigeerd door Peppie….of was het Kokki… ik weet nooit wie de dikke en de dunne was van het stel!

Buiten staat een grote gele bus  , de Splash, verhip, wij hebben een bruine Splash maar dié is een stuk kleiner !

Nou héb ik het niet heel erg op bussen wegens hun vieze diesel walm maar oke,  ik stap braaf in al is de instap zó hoog dat we over een laddertje moeten. Eenmaal in de bus zie ik nóg vreemdere zaken als ik onder de bankjes kijk……

Zwémvesten…….? Dan voelen de meeste al nattigheid  en is het “kapiteinspak”van onze Peppi ( tenzij het toch Kokki was) ineens een stuk logischer. We worden na een kort ritje Rotterdam “te water gelaten ” in de bus al komt er helaas geen fles champagne aan te pas, maar het blijkt zonder óók te werken…………

Het schommelt even behoorlijk maar de bus vaart inderdaad als boot verder en omdat er  eigenlijk geen Rotterdammers  bij het gezelschap zitten is het voor iedereen een grappige verrassing.
Uiteraard krijgen we wat wetenswaardigheden te horen over waar we varen maar   zoon Ruud, die voor ons zit, heeft ons al eerder dan Peppi ( of was het nou tóch kokki)  gewezen op het prachtige gebouw van de Holland Amerika lijn  waarvan een exacte kopie in de USA staat (vraag me even niet wáár precies want zó goed heb ik nou ook weer niet opgelet) Henk weet nog te vertellen dat twee van zijn ooms vanaf die plek eind jaren 50 naar de USA vertrokken, ze waren wekenlang onderweg met de boot en hadden  vreselijk met  zeeziekte te kampen.

We passeren ook een ander visite kaartje van Rotterdam, de zwaan oftewel de Erasmusbrug (als ik het goed heb)  en vanaf het water is de bijnaam natuurlijk zeker niét gestolen.

Zo groot als de bus op de kade leek, zo klein en nietig lijkt hij wanneer we langs een aangemeerd groot schip varen , hoe blijft zo’n bakbeest in ’s hemelsnaam drijven  en ik moet heel even aan die gekapseisde  veerboot denken …. ik denk iets over ratten en vallen… bbbrrr… wat lijken die raampjes allemaal klein zo van onderaf, dat daar misschien wel hele kamertjes achter schuilgaan.

De fotograaf leeft zich in de bus even lekker uit…. we kunnen tóch ff nergens  heen zal hij denken ! Zodra we weer op het droge zijn maken de vijf kinderen van het stel even een sprongetje van blijdschap dat we eindelijk kunnen gaan eten ….óeps , dat had nog behóórlijk verkeerd af kunnen lopen……

féést !

Kun je je nog herinneren dat ik over een uitnodiging schreef voor een feestje?  Precies, daarvoor probeerde ik nog tegen een leuk jurkje aan te lopen!
Het feestje werd gegeven door deze twee mensen en betrof een
“bijna net echt-verbintenis” van  onze dochter Inge met vriend Peter.
Ik zie hier en daar lezers achter de oren krabbelen….eh… die wás toch al getrouwd en dan hebben ze natuurlijk gelijk…. met de nadruk op wás!
Alweer een jaar of zeven geleden viel het gezin uit elkaar en kregen zowel haar man als haar beste vriendin een totaal andere plaats in Inge’s leven.
Klopt, heb ik nóóit iets over geschreven in een logje.
Ik had, en heb,  téveel bewondering voor de manier waarop zij met de situatie omgegaan is  om  hier mijn  toenmalige *#*#*  van me af te schrijven……. die heb ik er  uit gelopen  met honderden kilometers vierdaagsetraining 
Ik ga het er ook nú niet verder over hebben maar moest het wél even uitleggen, zodat jullie haar niet  van bigamie  gaan verdenken hé!

Na een een paar jaar  een  LAT relatie   van een kilometer of 40…. wonen ze sinds kort officieel “samen”  en om dat te bezegelen gaven ze dus een feestje voor familie en vrienden .
Natúúrlijk werd dat feestje gepland in de week dat broer Ruud met z’n hele gezin aanwezig kon zijn  en mede daardoor was ik een weekje afwezig bij het bloggen want natúúrlijk wilde we het “bijna net- echtpaar” een beetje “helpen”.

Met de wederzijdse kinderen (Peter heeft een enigszins vergelijkbaar verhaal als Inge ) besloten we dat er zeker wél getrouwd zou worden.
Weliswaar op z’n Rietepietz maar uiteindelijk véél  indrukwekkender dan een échte trouwerij  en  dat vroeg natuurlijk wat voorbereiding .
Twee prachtige kanten gordijnen werden omgetoverd tot iets dat even snel als alternatieve trouwjurk over alles heen kan  en er zijn gelukkig  prachtige jonge dames waar ik een beetje op mag modelleren. Een bosje nepbloemen is ook wel te vinden,  tja voor een “nephuwelijk” gebruik je natuurlijk “nep”spullen.
Er worden nep trouwringen gekocht en uit de verkleedkist wordt de “billentikker” opgeduikeld en een beetje opgepoetst om zijn vorig leven als  clownsjas af te schudden.
Het geheel wordt natuurlijk even op effect bekeken …… en dan kan de tekst voor “de ambtenaar van de bijzondere  burgerlijke stand ” geschreven worden.
De gekke ideetjes komen vanzelf en besloten wordt dat ieder van de  vijf gezamenlijke  kinderen een onderdeel bij zich hebben en de “ambtenaar  zal vinden” dat ze er niet als een bruidspaar uit zien ….waarna hij  hoopt dat “iemand toevallig  iets wits  bij zich heeft”  de plastic bloemen zijn dan al vooraf op een tafeltje gezet en worden op verzoek van de ambtenaar  als  bruidsboeket  aangeboden.Gelukkig had  “iemand”  blijkbaar een billen tikker laten hangen van een vorig feestje enz….
In no time staat er een schattig en zwaar overrompelt “bijna net echt”paar.
Ze worden niét weggegeven door de ouders maar leggen hun, door de  wederzijdse kinderen , bedachte  huwelijksvoorwaarden af waarna de huwelijks akte  getekend mag worden.
Deze is   op de midden pagina’s van het boekje op de achtergrond van een prachtig kerkinterieur  afgedrukt.
Nog dágen later is het bruidspaar helemaal in de ban van hun “huwelijk” en ik weet zeker dat een écht huwelijk minder indruk gemaakt zou hebben  dan deze  gezamenlijke actie  van  ál hun kinderen.

Zwaai zwaai…..

Tjongejonge wat zijn die 9 dagen omgevlogen….. zó stonden we op centraal station Rotterdam om ze van de Thalys te halen …en na drie keer met de ogen knipperen stonden we er alweer om de Thalys te zien verdwijnen mét onze Amerikaantjes.
Rare gewoonte van me om dan toch maar weer met het vertrek te beginnen, maar dat is natuurlijk  wat ons nog het meest vers in het geheugen ligt.  Niet dat het een tranendal was hoor, dat vertrek is altijd een vorm van chaos waarbij geen ruimte is voor een innig afscheid …ik zou bijna zeggen ; “ze doen het erom” !
Ze komen  dit keer keurig 20 minuten vóór vertrek aan met de trein uit leiden ,  daar niet van …… dus snel de lift in om via de hal weer in de volgende lift omhoog te gaan naar het juiste perron .
Dan zóu er  nog een comfortabele  13 minuten zijn om gedag te zeggen ware het niet dat schoondochter Andrea toch nog héél nodig een “bathroom” wil bezoeken. Zou niet veel tijd hoeven vragen áls we de toiletten nemen die ik bij het afhalen had bezocht ergens midden tussen alle perrons……
maar Andrea interpreteert de bordje toch iets anders  en als , zij en ik, de grote perrontrappen afgestormd zijn  zet zij koers naar de ingang…. links de hoek om …dáár weer een grote trap óp en dan vinden we eindelijk de toiletten.
Terwijl bij de rest van de familie op het perron de zenuwen toch enigszins op een kookpunt komen….leggen Andrea en ik de weg in de omgekeerde  af nadat het toilet bezocht is. We komen precies op tijd om in de verte de Thalys aan te zien komen en Ruud een zucht van opluchting te zien slaken.
We kunnen nog nét even iedereen een knuffel geven vóór ze zich in de trein proppen die overduidelijk helemaal volgeboekt is.
Door  de spiegeling van het glazen dak van het station (ik had het er al eerder over) is het onmogelijk om in de trein te kijken , we zien ze niet meer op het station staan dus ze móeten erin zitten maar nog even zwaaien is dus geen optie,  jammer!
Evengoed zwaaien we de trein heftig na omdat zij óns waarschijnlijk nog wel kunnen zien.
We besluiten om nog maar even van de gelegenheid gebruik te maken het station, waarvan we tot nu alleen de  binnenkant konden zien, ook even aan de buitenkant te gaan bekijken.
Na een járenlange bouwput moet er toch wel iet meer te zien zijn dan perrons en trappen  die, hoewel strak en modern toch niet héél anders zijn dan andere perrons en trappen. Nou ja, misschien het gebrek aan overdekte wachtruimtes op de perrons waardoor je er overal uit je hemd waait ….. gelukkig draag ik veiligheidshalve al nooit een hemd !
Ergens had ik al gelezen dat het station op een scheepsromp geïnspireerd  is….. nou  ontgaat  het me ten éne malen waarom  je in ’s hemelsnaam een treinstation op een schip zou willen laten lijken….!
maar áls het het schip zou zijn lijkt het toch al averij opgelopen te hebben want “de boeg”  heeft ogenschijnlijk een ánder  hoog obstakel niet gemist bij het aanmeren!  Jammer dat de Thalys niet vanaf station Haarlem vertrekt …. dat is zóveel mooier…. maar dat zal wel weer  aan mij liggen!

Pasen 2014

Oéps….. ik mag dan wel druk zijn met ons bezoek maar helemáál geen Paaswens neer zetten kan ik natuurlijk niet maken.
Een knettergek filmpje zit er natuurlijk niet in maar met zoonlief aan de Paasbrunch  die één van de  gekleurde paaseitjes “op het oog heeft” kom ik toch nog aardig weg.
Van wie hééft dat kind die gekke invallen toch….. ?

3 in 1

Het gaat lekker, dag één zou al met gemak goed zijn voor drie flinke  logjes, maar ik doe m’n best en prop het gewoon in één log!  We hebben afgesproken “onze Amerikaantjes”  op Rotterdam centraal op te pikken waar ze met de Thalys aankomen.
onderwerp 1, het geheel vernieuwde station komt slechts zijdelings aanbod .
Het gezin heeft zich dan in Parijs al verzameld omdat oudste zoon Santy in z’n uppie rechtstreeks vanuit Colombia  (waar hij een jaar school gaat) aan vliegt. Wij hebben OV kaarten voor het hele gezin bij ons want ze moeten met de trein door naar Leiden en dat werkt sneller dan dat ze zélf  op kaartjes jacht moeten.
We zijn ruim op tijd en vóór we de Thalys in beeld krijgen door het gat in één van de moderne prullenbakken…..

…..  kunnen we op het andere perron nog een poosje genieten van een oud treinstel.
Het treinstel is prachtig opgepoetst en de donkergroene rijtuigen glimmen dermate dat foto’s en film  maken  danig hinder ondervinden van  alle weerkaatsingen via de gegolfde glazen overkapping van het station.
De treinen van de normale dienstregeling hebben daar geen last van omdat ze meestal vies zijn.
Maar natuurlijk pak ik wél de camera. Gewéldig toch die prachtige koperen handvatten aan de deuren.
De  oude harmonica overgangen tussen de wagons onderling  lijken , in vergelijking met de huidige treinen, levensgevaarlijk en totaal ongeschikt om onder het rijden veilig van de éne wagon in de andere te komen.
De blauwe loc die er voor staat is minder mooi maar ik weet zéker dat “de liefhebber”er van zal smullen en er alles van weet, voor mij houdt het gewoon op bij de verzuchting….. wát mooi die oude zooi! Helemaal onderaan heb ik een filmpje van dit treinstel.
Maar ik dwaal af….  de Thalys rijdt  ondanks mijn aanwezigheid keurig op tijd binnen en natúúrlijk zijn het ongeveer de láátste passagiers die uitstappen  zodat de twijfel al toeslaat óf ze het wel gehaald hebben.
Maar gelukkig….. in de verte zien we ze dan toch een flinke hoeveelheid bagage bij elkaar zoeken terwijl Sebastian al vooruit gehold is  en opa omhelst terwijl  ik nog even snel een foto maak en Santy óók in de startblokken staat om op ons af te hollen.

Je snapt, de camera gaat voorlopig in de tas want er moet éérst even flink “gehugd” worden waarbij de verreisde moeie koppies geen énkel beletsel vormen.
Ze willen maar één ding …zo snel mogelijk naar een warm bad én een bed want ze zijn al méér dan 24 uur op de been en belanden dan ook nog eens in een 6 uur later dagdeel dan ze gewend zijn. De nacht is, op een dutje hier en daar na dus overgeslagen  en we spoeden ons naar een ander spoor voor de trein naar leiden terwijl ik onderweg even de onvolprezen OV kaart uitleg!
Voor de gezelligheid stappen we óók in de trein en begeleiden  ze later het station Leiden uit en een taxi in waarna wij op zoek gaan naar de trein voor Den Haag HS. Onder m’n arm  één van de bagage stukken die Ruud héél de weg uit de USA (precies, de blauwe doos onze Ruud’s arm op de foto)  heeft meegesleept om aan zijn achterneefje levi te kunnen overhandigen.

In de doos zit een  houten treinbaan waar Sebastian “uitgegroeid is” en wanneer de conducteur onze kaartjes controleert zegt hij;  ” nou dat is nog een degelijke houten spoorbaan” waarop ik het natuurlijk niet kan laten nog even te zeggen;  “ja je kunt tegenwoordig met al die kapotte wissels maar béter zorgen dat je zélf degelijke wissels bij je hebt” !

Maar dit keer verliep gelukkig alles volgens plan, óók de vertraging doordat er in Den Haag werkzaamheden aan het spoor zijn leveren niet méér dan de al bekende  vertraging op. Gelukkig zijn onze doodvermoeide  Amerikaantjes dan al in hun hotel aangekomen. We gunnen ze  nog maar even “bijkomen” eer we  onszelf weer bij ze vervoegen om later op de dag weer wat uurtjes gezamenlijk door te brengen en een hapje te eten………
Rest mij nog het filmpje van de oude trein te plaatsen ….voor de liefhebbers…….

 

flutlogje!

Ppffft… grote gebeurtenissen werpen hun schaduw vooruit….. en dat onze Amerikaantjes komen is natuurlijk een grote gebeurtenis. Het is zó zaterdag  en er wordt niet alleen wat gepoetst en geboend, zodra ze hier zijn wil ik natuurlijk zo min mogelijk doen , maar ook in de drukkerij wordt  geanticipeerd op onze afwezigheid.
Kortom, we werken ons een slag in het rond en lopen een beetje achter de staart aan!
Voeg daarbij dat men half Rijswijk overhoop haalt, ondertussen zijn de omleggingen “omgelegd wegens werkzaamheden” zodat éven van huis wegrijden of juist naar huis terug rijden allemaal meer tijd vraagt dan normaal!
Flut logje dus, eigenlijk alleen maar om te zeggen dat de komende tijd vast wat minder regelmatig  ben met m’n bezoekje én logjes…. weet je d’r van hé!

 

áfzien….

Hallo…. lezers van mijn overgrootje’s logjes! Sorry dat ik even inbreek maar ik móet m’n verhaal even kwijt want je wilt niet wéten wat ik dezer dagen allemaal meemaak!
Ken je die apparaten die vaak bij de supermarkt voor de deur staan..noemen ze soms een vliegtuig en dan gooit mijn mama iets in een gleuf en dan hobbelt het even lekker ….zo´n ding ja!

Maar vórige week stapten papa en mama en één van m´n oma’s óók in zo’n  vliegtuig, was wél een hele grote dat wél!
Niemand  hoefde een centje in de gleuf te gooien maar het ging tóch hobbelen! En wel zó erg dat ik binnen een half uur m´n moeder helemaal onder gespuugd heb, en een uur later m´n vader!
Soms sliep ik even lekker maar toen ik úren later weer uit dat speeltje mocht kon ik ineens niemand meer verstaan…..tjonge, wát een raar taaltje, zelfs mijn papa en mama praten hier vaak zo raar, in de winkels bijvoorbeeld.
Ze zeggen dat ik nu voor een paar weekjes daar woon en “daar” is Florida dus dat taaltje zal wel Floridaans zijn, ja toch?
Het is hier wél lekker warm én er is strand en van alles waar je leuk in, of mee, kan spelen.

Hártstikke hoge glijbanen waar je met water weer vanaf gespoeld wordt en dat vind ik best wel leuk.

M´n papa is wél een beetje bang, dat zie je zó want hij kruipt helemaal achter me weg om maar niet te hoeven zien hoever we naar beneden gaan… wát een watje, ik heb de grootste lol hoor!

Je wilt niet wéten wat een rare mutsen ze hier dragen en mama wilde mij óók zo´n vreemd hoofddeksel opzetten……. is wel duidelijk hé, daar word je als  kind toch niet gelukkig van om er zó bij te moeten lopen!
Zou jij met zoiets op je hoofd gezien willen worden … néé toch.
Helaas moet je je  als  kind nou eenmaal maar alles laten welgevallen  en dus  kom ik er niet onderuit en kiezen ze gewoon zélf waar ik voor gek mee mag lopen!
Nou ja, ik leg me er maar bij neer maar zoals ik in het begin al zei…. het is áfzien en ik ben blij dat ik hier even m´n hart kon luchten, gewoon in de taal die ik gewend ben en waarin ik papa, mama en oma kan zegger …o ja en poes…. en als ik terug kom vást nog wel een paar woordjes want ik leer snel hoor…zolang het maar géén Floridaans is!

 

 

 

dubbele F

 Mijn toetsenbord heeft al een tijdje een dubbele F,  ja écht waar hoor kijk zelf maar!
Dit is het toetsenbord van mijn bijna 4 jaar oude laptop.
Bij aanschaf had het toetsenbord natuurlijk kéurig  maar één F en een E .
Maar geleidelijk veranderde de E in een F  en het stokje van die F wordt zelfs in snel tempo korter.
Op het toetsenbord van de  half jaar oude computer boven begint hetzelfde probleem zich voor te doen,  réuze vreemd omdat alle andere letters nergens last van hebben.
Oke, de E is best een veel gebruikte letter  maar dat de letter al na een half jaar  ” sleets”  aan het worden is is toch wel vreemd.

En wat blijkt……?
Het ligt waarschijnlijk aan m’n vingertje!
Door de stand van het, toch wat verfrommelde eerste kootje, ten opzichte van de plaats van de E blijkt  de nagel meer dan normaal op de toets te rammen.
De nagel is na de operatie ( in april 2006) om de boel weer aan elkaar te breien veel harder geworden dan alle andere nagels  had ik maar 10 van die nagels i.p.v. dat broze spul op de andere 9 en zit  óók niet helemaal recht op de vingertop. Daardoor is het model van de nagel ook  wat hoekiger  en steekt wat buiten de toch al krom  staande vingertop….. en dát puntje krast dus blijkbaar  steeds meer verf van de E af.
Misschien zou er niets aan de hand zijn als ik keurig met 10 vingertjes zou typen maar …. ik dóe maar wat!
Vreemd genoeg had ik op eerdere computers op laptopjes nooit dit probleem, misschien is dus tóch de verf wat minder sterk dan vroeger.
Maar dán moeten er meer mensen zijn met “kale toetsjes” toch…. ? Heb jij óók een kale E ?