vitamientjes

Het was dé perfecte dag om wat extra vitamientjes op te doen. Kwam goed uit want ik wilde naar de groenteboer en dié is in Delft. Kleine 5 km, de auto valt af, ik wil ook wat vitamine D opdoen en dan kan ik beter gaan lopen hoewel ik ook deels de tram zou kunnen nemen. Maar ja, dan loop ik aan de verkeerde kant van de Vliet en de laatste brug waar ik dan iets aan heb ligt al op het eerste kwart van de route, mwah…. ik liep té lekker en er is altijd genoeg te zien op de route.
Al snel liep ik op de eerste wegversperring ……..

Echt wel bijna voorjaar hé, de kleine pulletjes lopen keurig in het gras en ik op het pad maar een van de ouders komt met stevige stappen en hevig gakkend op me af. Ik meen te verstaan; “hé ouwe muts, donder op, je ziet toch wel dat mijn kroost nog héél erg klein is!”
En als de andere ouder zich er ook in mengt ben ik maar de wijste en ga aan de andere kant van het pad in het gras lopen en probeer niet de krokusjes te pletten.

Op het water word ik door van alles ingehaald. Een groot containerschip, geduwd door een duwboot, heeft er knap de sokken in. Ik tel even m’n knopen en schat dat het zo rond de 4 knopen vaart.
Een 8+ stuurman roeiboot doet het zeker niet voor minder. Alleen kan ik bijna geen nette foto’s maken met de felle zon in het water, nou ja, we doen het er maar mee.

Het laatste stukje loop ik langs de”gist en spiritus fabriek.” Dat is eigenlijk wel een apart logje waard want achter de grote deuren gaat een prachtig gebouw, met een verhaal, schuil zag ik in een documentaire op de regionale TV zender. Het is een héél groot terrein waar veel gebouwen achter hekken staan en waar van alles gebeurt. Ik ben er ooit eens rondgeleid.
Maar wat me vanaf de buitenkant opvalt op dat bord moet ik dan wel om lachen.

Al met al werd het een heerlijke wandeling, ik twijfelde zelfs of ik even iets zou eten bij het koffiehuisje net voorbij de gistfabriek en dan ook terug gaan wandelen. Dat doe ik uiteindelijk niet, ten eerste komen mijn voeten lastig weer op gang wanneer ik gezeten heb. Ten tweede wil ik mezelf niet té moe maken, daar kan ik nog niet zo goed tegen. Zodra ik te moe ben is het eerste de beste lullige liefdesliedje genoeg om in tranen uit barsten en is de rest van de dag een tranendal.
Onbegrijpelijk voor een vrouw die van 59 de huwelijksjaren de meeste jaren af kon sluiten zonder één traan gelaten te hebben.
Misschien toch nog wat restantjes van een soort burn out, je kunt nou eenmaal niet jarenlang over je grenzen heen gaan zonder dat het consequenties heeft zeggen ze.
Dat zal dan wel, maar m’n vitamientjes zijn binnen. .