bekend terrein

Nou dit soort plaatjes kennen jullie ondertussen wel, de pier van Scheveningen.

De linker foto maakte ik zelf en stuurde die in de oma app naar de stumpers die moesten werken. Bleek ineens dat lang niet iederéén aan het werk was en kreeg ik de rechter foto in de app van Inge met de melding; “zie je ons zwaaien? Nee ik zag ze natuurlijk niét zwaaien, daarvoor waren ze te ver weg, zij waren in Wassenaar het strand opgegaan en liepen dus een flink eind aan de ándere kant van de pier dan ik.
Nou ja, dan alleen even virtueel gezwaaid en verder om me heen kijken voor dan wat minder gangbare strandfoto’s….. eh… hebbes , ja schelpjes is wel gewoon maar eh… zie ik daar niet een Fred Flintstone auto liggen, ja daar, midden in de foto tussen die schaduw van m’n benen…..

Helemaal aan het eind van de boulevard is eindelijk ook bijna alles klaar en vanaf het strand denk ik alwéér een auto te zien….maar nu een heel grote….. ja daar bij pijl die naar beneden wijst….eh….oh nee, dat is een kraanwagen die met iets anders bezig is… maar ik zie daar links toch echt een grote luxe witte bolide. Ik zal m’n autobril wel ophebben. Komt “auto” niet uit het Grieks? met de betekenis “zelf”?
Al bijna logisch dat alles vanzelf in een auto verandert.

Alleen deze jongen is dan even een dwarsligger.
Wás het nou maar een snoek geweest, die had ik nog in de auto hoek kunnen drukken, er was immers ooit een type ( ik dacht) Citroën die de snoek genoemd? Daar moet ik dan nog wel een punt aan kunnen lu….kletsen.
Maar het is een platvis, misschien een scholletje dat een beetje slecht in de vlekken zat.
De stumper zal niet in de gaten gehad dat het eb werd en de achtergebleven “binnenzeetjes” steeds kleiner werden. Heeft hij hier toch nog een ereplaatsje.

Advertentie

terugblik

Kwam ik toch een verhaaltje tegen dat al bijna 17 jaar oud is, van half juli 2005…….
………van vóór WP, van vóór Web-log maar op het toenmalige Space! Ik schreef…..

Vandaag is het eindelijk zover, Henk  gaat voor bijna 4 weken naar Amerika en logeert, gedeeltelijk met het gezin van Inge, bij zoon Ruud! Inderdaad zónder mij want een dergelijke reis is voor mij niet te overzien. De koffer staat al sinds gisteravond helemaal gepakt op een kleinigheid na, een donzen 2 seizoenen dekbed op lits-jumeaux formaat, moet kunnen toch? Omdat onze zoon in Amerika nog steeds geen 100% donzen dekbed naar zijn zin kon vinden moet Henk er nu een meenemen .

De doos waar het kreng inzit is al net zo groot als de koffer maar…….. we krijgen goede raad .

Er zijn plastic zakken te koop waar een sluiting bijgeleverd wordt waardoor je, met de stofzuiger, de zak met inhoud vacuüm kunt trekken .

De zak is snel gekocht en na een oefensessie blijkt het wel te werken maar is het ronde afsluitlatje nét iets te lang voor de koffer .

Henk is niet voor één gat te vangen en zaagt er gewoon een stukje af . We geven nog een demonstratie aan Jennifer, omdat zij voor een jaar highschool in Amerika achter gelaten wordt en dus ook veel bagage, zoals wintertruien meeneemt. (jullie dachten zeker dat alleen honden in de zomervakantie gedumpt worden!) 

Ik hoor toch een klein sis geluidje als het dekbed, nu zo plat  als 2 flinke handdoeken,  weer in de zak zit en ja , er blijkt “nu pas” een klein lekje in de zak te zitten. Een plakkertje verhelpt het lek en we besluiten zo lang mogelijk te wachten met het vacuüm trekken, het is een peperduur dekbed en we willen dus wel dat het weer donzig kan worden na de reis en niet op een neergestorte pannenkoek blijft lijken .

Vroeg dag dus want we moeten écht om 7 uur de deur uit. Alles gaat van een leien dakje, de taxi is op tijd, de trein ook en op Schiphol worden we al opgewacht door de negen familieleden en vrienden  die allemaal met de zelfde vlucht naar New York vertrekken. Ze treffen het want voor hun balie staat een file die zigzaggend de halve vertrekhal vult, ik kan dus lang uitzwaaien, erg lang zelfs.

Dan in m’n “zielige uppie” naar huis  en als ik de rommel die we vanmorgen gemaakt hebben ga opruimen vind ik op de grond de ring die tussen de sluiting van de vacuüm ring  had moeten zitten om hem helemaal luchtdicht te houden ………… arme douane meneer  als ze juist deze koffer eruit pikken omdat ze Henk z’n reiswekkertje voor een tijdbom aanzien ……. …..die koffer krijg je dus nóóit meer dicht .
                   

aan ’t infuus

Niet schrikken, ik lig niet aan een infuus hoor maar ik kom nog even terug op het vorige logje waar Suus aan een stroominfuus moest.
Dokter Peter legde even de ingewanden van Suus open en bloot en sloot overal en nergens “slangen”aan. Het was een korte operatie want al heel snel koos Suus eieren voor haar geld en snorde dat het lieve lust was.
Maar ja, dat is natuurlijk maar een deel van de genezing van de zieke, het lege “hart” van Suus moest nog wel even een flinke oppepper krijgen om niet om de haverklap wéér het muurbloempje uit te hangen.
En soms helpt de voorzienigheid dan een beetje en zet Annemarie, je weet wel van de beautysalon, in de oma app dit.

Helaas, het blijft tobben met corona en ook nu ze weer mag werken vallen er toch soms weer klanten uit, verklaarbaar en verstandig natuurlijk maar ja, tóch weer minder inkomsten.
Ik zie meteen mogelijkheden….. van hier naar Houten is (na de spits) +/- 50 minuten rijden en omdat ik ook weer terug moet kan Suus haar accu zo vol laden als ze maar wil.
Mijn vorige afspraak bij Anne liep mis, haar schoonmoeder was positief waardoor ze weer een week moest sluiten toen ze nét weer lekker aan de gang was. Nog geen nieuwe afspraak gemaakt natuurlijk, ik wil niet dat ze tegen haar klanten nee moet zeggen als er nog zoveel in te halen is.
Maar ja, je zou in hogere machten gaan geloven met zo’n gat in haar agenda, 11 uur is ideaal. En dus por ik Suus in haar zij en tuf op m’n gemak naar Houten. Hoewel ik niet écht een kilometer vreter ben rijd ik tóch even in de uiterst linkerbaan van de 4 rijstroken. Nee hó nou, ik heb niet echt haast maar in de drie ándere rijstroken zijn drie vrachtwagens elkaar aan het inhalen… wat neerkomt op een soort wegblokkade. Ze rijden ongeveer 90, 91 en 92 km p.u. naast elkaar, ik schat maar iets hé, maar ik bedoel dat ze onderling maar zó weinig harder reden dat op die manier inhalen kiiiiiiiiloooooometers langs duurt.
Ja sorry, dan trap ik Suus tóch even harder op de staart dan toegestaan is om er zo snel mogelijk langs te zijn en weer zicht te hebben op alles dat er voor me gebeurt.
Zodra ik bij Anne ben mag ik op de nieuwe behandelstoel plaatsnemen en gaat ze weer vakkundig aan de slag. Multifunctionele dag toch, door het gat in Anne’s agenda lukt het om zonder slangen of kabels de spanning van mijn gezicht over te brengen naar waar Suus die spanning zo nodig heeft. Iedereen blij.

clipje….

Oh…. wat vliegt de tijd als je het leuk hebt! Nou ziet Sebastian altijd wel kans om een dag nóg korter samen te vatten maar dan wél op zijn manier. Dan komt er zéker ook muziek aan te pas, nou ja, het wordt dan een beetje “rapperig”.
Omdat hij een paar dagen bij Inge logeert sleept hij Inge met lief natuurlijk mee. Ze krijgen tekst te leren en doen in filmpjes braaf wat er gevraagd wordt
Dat de tekst in het Engels is doet het, toch al niet geweldige geluid, weinig goed. Maar na 2x goed luisteren hoor ik toch heel duidelijk dat hij de hele maandag even doorneemt.

” Er was een heleboel wind vandaag (2x) , de wind sloop erin. 2x”
Nou ja, dat is voor niemand nieuws natuurlijk, dat had iedereen zelf wel gezien en gevoeld. Dan zegt hij wat we kunnen verwachten;
“het verhaal is kort en leuk, we maakte er een liedje van. Er waren heel veel gelukkig momenten maar ik vertel hier over wat er fout ging”

En dan komt het verhaal van mijn stommiteit van de dag!!! Dat we naar het nieuwe Leidschenhagen gingen, de nieuwe naam krijg ik er niet uit, té overdreven en té lang.
Maar je weet wel dat nieuwe “over de top”winkelcentrum” (wat trouwens mooier is dan ik verwacht had) en door de aanhoudende wind krijgt oma in haar Suus natuurlijk vleugels, volgens de clip. Die vleugels lijk ik ook te gebruiken om snel een niet werkende roltrap te beklimmen naar de volgende etage waar ik ruim voor Inge en Sebastian aankom. Blijkbaar té veel haast gemaakt, ik moet vergeten zijn de lichten van de auto uit te doen want als we naar huis willen zegt Suus; ” doe het zelf maar” of zoals Sebastian het rapt; ” stuck on the parkeerdek”.

Ik héb een service card van Suzuki maar het duurt een eeuwigheid eer ik iemand aan de lijn krijg en Inge krijgt genoeg van het wachten, ze belt haar lief Peter of hij even met de startkabels wil komen en als er een misverstandje is opgelost over waar we staan, het éne links kan het andere rechts zijn natuurlijk, komt álles goed en is Sebastian weer helemaal ZEN……
Hoe krijgt hij zo’n clip in ’s hemelsnaam zo snel in elkaar geknutseld.

ja hoor….

……. natuurlijk geniet ik me te pletter, dat zie je toch wel op de foto die kleine Amber van me maakte. Vanavond aten we met de héle bups (14 – 1 quarantaineslachtoffer) bij Inge die een stamppotbuffet organiseerde.
De keuken door wat tegenvallers nog niet helemaal af maar ver genoeg om het door te kunnen laten gaan.
Een zeldzaamheid dat ik alles bij elkaar heb dus daar wordt ik blij van. Ruud en zijn lief zien elkaar uiteraard ook veel minder dan zij zouden willen, maar zijn nu ook samen, ik ga niet aanwijzen waar ze zitten, dan voelen ze zich zo bekeken en zo vallen ze niet op. 😉

Na het eten gaan we de oude familiefilm bekijken, als er iéts leuk is….., dan wel aan je kinderen en kleinkinderen beelden van je eigen jeugd te laten zien. De kleinkinderen van Inge , Levi en Amber, hébben het niet meer als ze hun oma Inge als kind zien, en Sebastian moet bijna aan de zuurstof als hij vader Ruud als kind ziet.
In de huidige tijd zou er zéker een ADHD etiket opgeplakt zijn. Ook de overeenkomsten met Levi en Amber zijn soms heel duidelijk maar het is vooral grote lol. Ach hoor maar even hoe we film keken.

kleine kinderen….

………. worden groot ja! En Sebastian is groot geworden. Het nadeel van een kleinkind hebben dat zover weg woont is dat je hem schoksgewijze ziet op groeien. Volgende maand wordt hij 18 jaar.
Oke, foto’s skype, het kan allemaal tegenwoordig en dus komt het niet meer zo heel erg als een verrassing dat het kleine “droppie’ van weleer je nu als een vrijwel volwassen vent bijna plet als hij z’n armen om je heen slaat alsof hij je nooit meer los wil laten.
We hadden elkaar twee en een half jaar niet in levende lijve kunnen zien. Corona weet je wel. Bij Henk’s overlijden was het onmogelijk hem vanuit Columbia hier te krijgen, de regels waren toen nog te streng omdat hij geen Nederlands paspoort heeft. Na een uurtje dollen en bijpraten kwam toch het moment dat het “geen opa meer” er even in hakte, niet meer dan normaal, al spraken ze elkaars taal nog steeds maar nauwelijks, ze waren wel degelijk een opa met kleinzoon.

Een potje voetballen kan wel zonder gesprek en op de een of andere manier zagen ze altijd wel kans om met elkaar te communiceren, ook als er even niemand in de buurt was om te tolken.
Ik kan legio foto’s vinden waarop ze samen dikke pret hebben.


Henk was ook altijd zo trots op het kleine mannetje dat al zo jong met muziek bezig was. Ik moet nog een filmpje hebben waarop hij als ruim driejarige op de piano in de muziekschool een kip uit het water probeert te halen bij zijn eerste “recitel” voor de ouders
Filmpje natuurlijk net even onvindbaar maar ik vond iets van een paar jaar later, hij is daar een jaar of 7 en speelt o.a. zijn eerste “zelf gecomponeerde” stukje.
Ook dan kan hij nog maar nauwelijks met z’n voeten bij de grond als hij op de pianokruk zit.
De laatste keer dat ik een muziek filmpje van Sebastian in een logje plaatste was in ieder geval wel te zien dat hij aardig wat bijgeleerd heeft.
En tja, ik bén natuurlijk ietsje bevooroordeeld maar ik vind hem ook best leuk opgedroogd, maar nóg belangrijker…. het is echt een fijne knul.

nou moe..

Het moet niet gekker worden, ik beschouw mezelf niét als een bijzonder goede chauffeur, ik weet aardig wat ik wél en niet kan en houd daar rekening mee. Maar als ik tot twéé maal toe op één dag een compliment krijg over m’n parkeren zou ik bijna kapsones krijgen.
De eerste keer parkeerde ik achteruit tussen twee auto’s op een parkeerterrein in een niet te breed vak, iets verderop waren meerdere plekken naast elkaar vrij maar het is er rustig en dan doe ik liever alsof er geen andere plek is, parkeren moet je bijhouden.

M’n schoonzoon komt al aanlopen om spullen uit de auto te helpen dragen en zegt; “nou je hebt in ieder geval een 8,5 voor je “speciale verrichtingen”. Vorige week reden hij en Inge een keer met me mee en omdat hij zelf op grote vrachtwagens rijdt had ik toen een beetje het gevoel of ik rijexamen deed. Daar hadden we wat mee zitten keten, vandaar zijn opmerking vanmiddag.
Heel stiekem vind ik het wel prettig als er af en toe iemand met me meerijdt. De keuring van anderhalf jaar geleden zegt eigenlijk niets over hoe je rijdt, alleen iets over je reactievermogen, je zicht en informatie over eventuele ziektes en/of medicijngebruik. Uiteindelijk ben je zélf vaak de laatste die het weet wanneer je de grip op het verkeer kwijt raakt.

Bij thuiskomst was er helaas geen parkeerplek in de straat, jammer want de kade om de hoek is een paar jaar geleden versmald met aan beide kanten parkeerplaatsen voor fileparkeren en dat geeft nogal eens problemen, heeft me al twee keer een vervelende verrassing opgeleverd. Maar het is even niet anders en er is genoeg ruimte voor mijn Suus. Het is een drukke weg dus meestal moet er iemand op z’n minst vaart minderen voor je , of stoppen. (nog niet zo heel lang geleden had een bezorgchauffeur niet in de gaten dát ik stopte om iemand in te laten parkeren en randde mijn Suus gruwelijk aan) Ik draai het kontje van Suus dus even snel in de ruime parkeerplek.
Er passeert een wandelend echtpaar terwijl ik uitstap, de dame draait zich naar me om en zegt; “nou dat doet U héél goed mevrouw, ik doe het U niet na”. Het moet niet gekker wórden hé!
Zo’n héél geweldige chauffeur ben ik nou ook weer niet, maar dat wéét ik. Het helpt waarschijnlijk dat ik me gelukkig helemaal thuis voel in mijn Suus, ach, ik ben gewoon blij met de vrijheid die ze me brengt.

volkstoneel

Om naar de Haagse binnenstad te gaan is even in de tram springen het handigst, nee dat bedoel ik natuurlijk overdrachtelijk.
Ik stap gewoon rustig de tram in en ga óók niet midden in de tram staan springen (ik moet ook alles uitleggen),
Maar goed, onverrichter zake (de nieuwe modekleuren staan me niet) stap ik na een uur weer in de tram terug , tegelijk met twee jonge vrouwen die een kinderwagen bij zich hebben.
Ik zit allang als de dames nog druk kakelend (zonder incheck) het gangpad blokkeren met de kinderwagen.

De bestuurder roept via de intercom;”willen de dames met de kinderwagen in de ruimte in het midden van de tram gaan staan, U verspert het middenpad “. Hoewel de dames met veel rollende r.r. vloeiend “verwegistan” spreken verstaan ze dit prima en zoeken de inham op die er voor bedoeld is.
Het kindje in de wagen is naar schatting een maand of negen, het snoetje zit helemaal onder de chocolade. In z’n handje zit, op een soort sateprikker, een ronde chocoladeschijf van +/- 5 cm.
De motoriek is blijkbaar nog niet helemaal ontwikkelt want de chocoladeschijf, en erger de prikker, wappert alle kanten op en komt slechts af en toe in het mondje terecht. In gedachten zie ik al een oogje aan dat prikkertje hangen maar de dames kakelen rustig verder.

De dames hebben zicht op de deuropening en als we vier haltes verder langzaam uitrijden maakt de moeder ineens een paar stappen naar een oplaad/kaart automaat die naast de deuren hangt. Zodra de tram stil staat stappen er controleurs in, dat verklaart veel. De controleurs komen de helpende hand bieden bij de dames maar …. de dames verstaan geen Nederlands maken ze duidelijk, en ook geen Engels. En ze kunnen niet betalen want ze hebben geen kaart, én geen geld. Ze laten wél steeds hardere r r rollen en nee, ze hebben géén ID of een paspoort.

Het kindje laat ondertussen de chocolade stok op de grond vallen en gaat huilen, het deert de dames niet, ze kijken even maar laten de kleffe zooi op de grond van de tram liggen en het kindje met een vuile mond zitten huilen.
Ze gooien er nog een schepje bovenop met hun geratel terwijl de htm mensen hun best blijven doen een oplossing te vinden. Aan de arm van één van de dames bungelt een papieren tasje van de primark, tja, daar was blijkbaar geen geld voor nodig geweest. De controleurs hebben zich nu alle 4 verzamelt bij de kinderwagen en het woord politie valt.

Voor mij is wel duidelijk dat de dames een stukje volkstoneel opvoeren, ze kennen het systeem, want reageerden toen ze controleurs op het perron zagen staan, ze verstonden Nederlands want ze reageerden op de oproep van de bestuurder toen ze de boel blokkeerden. Wat de bestuurder omriep is toch niet direct een zin die je als eerste op Nederlandse les leert. Hoe het verder ging? Ik zal het nooit weten, ik moest uitstappen maar nam wél m’n petje af voor de rust uitstralende controleurs.

uitwaaien gelukt

Jááh…” ze ” maken het niet makkelijk om naar Scheveningen te komen, snelweg dicht voor onderhoud en dus druk op de weg kriskras door Den Haag waar het ook nog eens stikt van de omleidingen en werkzaamheden, zelfs rondom de boulevard weer.
Er wordt druk gebouwd aan het omstreden flatgebouw naast de vuurtoren. Alle protesten van de bewoners, dat de vuurtoren niet meer beeldbepalend zou blijven, werden van tafel geveegd als “onzin”.
Op de tekening die men ten bewijze liet maken léék de vuurtoren van 30 meter bóven het flatgebouw van 34 mtr. hoog uit te steken. De bouw is nu ongeveer t/m de derde etage van de 6 (of zijn het er 7) etages bezig, tja… het is wel duidelijk lijkt me. Wanneer je pal vóór de vuurtoren staat zal hij nog zichtbaar zijn, maar dan heb je het wel gehad.

Maar goed, daar ging ik niet voor natuurlijk. Ik ging bij de eerste mogelijkheid het strand op.
Er stond wel een stevige wind maar het zand is behoorlijk nat dus veel opstuivend zand is er dan niet, zéker niet zodra je dicht langs de zee loopt.
Wel met vlagen veel rond stuivend schuim waar honden dan achteraan gaan.
Ik ben natuurlijk weer de uitzondering, zelfs niet een heel klein hondje bij me terwijl iedereen minstens één, maar vaak meerdere, honden bij zich heeft.
Er waren opvallend veel grote schelpen en dan nog aan elkaar , ik kom even in de verleiding er een mee te nemen maar doe het toch niet.
Wat doe ik er verder mee, hoe mooi ze, zelfs beschadigd, ook zijn.
Helaas geen kitesurfers in zee, er is wel iemand bezig zijn spullen uit te pakken, jammer want dat is altijd leuk om te zien.
Ik gooi maar gewoon even m’n haar in de ( ijzig koude) wind en nee, daar word je niet mooier van , moet maar kunnen hoor.

paparazzi

Bij de reacties van het “verdwenen kater” logje zei Ferrara;”Je was er razend snel bij met je telefoon.”
En ja dat klopt want bij Beau moet je snel zijn, die ruikt een camera en dan is hij weg.
Maar ik kán snel zijn omdat ik, vooral in de winter, met m’n hele hebben en houwen op de bank zit.
Eerlijk, er zou tegenwoordig niet eens meer plááts zijn voor Henk terwijl het toch een ruime hoekbank is.
Op het kortste deel, het deel waar Beau van de week verstopt lag, liggen m’n voeten onder een heerlijk dekentje. Beau vindt daar altijd wel een manier om zich er tussen te wringen en steeds meer ruimte te pikken. Daar wacht hij z’n kans af tot de laptop van schoot gaat om op dat warme plekje te kruipen.

Op het andere deel van bank ligt de afstandbediening van de TV én van de decoder van de TV. Er staat een dienblad op, metaal mét een opstaand randje want daar staat m’n drankje op, niet door de dokter voorgeschreven nee, maar wél lekker. En soms nog iets anders om te smikkelen zoals bonbons bijv.
De programmagids ligt ook binnen handbereik, ik ben nou eenmaal geen zapper, en soms een stuk krant met een sudoku.
Ook aanwezig een doos tissues want ééns een snotneus, altijd een snotneus. Ook handig als er nog eens een parelketting het loodje legt. Dat gebeurt nog steeds zo af en toe maar wel minder vaak en ook meestal minder heftig. En natuurlijk ligt ook de telefoon naast me, meestal om via whatsapp de onzin te volgen die over en weer gaat. Wat zijn er weer veel actuele grappen maar inderdaad, soms om even snel Beau te kunnen betrappen, eigenlijk ben ik dan een beetje paparazzi maar dan minder kwaadaardig.