gouden meisje.

Stil Inge, moeders doet het stukje voor stukje, en alleen als het kán, echt waar. (maar je bént een schat)

Henk is écht een (relatief) makkelijke  dementiepatiënt… zolang ik zelf fit  ben dan hé!  Op het moment dat ik zélf kwakkel is het een ander verhaal!
Een dementiepatiënt reageert  sterk ( negatief)  als niet alles is zoals hij/zij gewend is, zómaar iemand in schakelen voor hulp richt meestal  alleen maar schade aan die vaak onomkeerbaar is.Helemaal wáár  dat je als mantelzorger goed voor jezelf moet zorgen,  toch heb je vaak weinig keus!
Ik zou het mezelf niet vergeven als hij naar een “opvang”tehuis moet omdat ik even “rustig ziek wil kunnen zijn”.

Maar uiteindelijk is de “de batterij leeg”zoals Inge zo treffend stelde, ik ga helemaal uit.
Henk maakt zich zorgen over zijn maatje, de dokter bellen lukt hem niet, menuutjes kan hij niet mee omgaan, net als met de namenlijst uit de de telefoon. Maar er is nog de ouderwetse manier,  het kaartje met een paar belangrijke tel.nummers, het lukt hem om het nummer van Inge in te toetsten en haar zijn zorgen te melden! Ik heb dus twéé kanjers want Inge is een uur later hier.

Samen gaan ze met mijn pies naar de dokter, regelen ook ff dat de dokter op bezoek komt.
Als de dokter komt heeft die een opzienbarende mededeling, “Uw moeder is flink ziek”, en Inge aankijkend zegt hij dat ik rust nodig heb, Inge knikt de dokter toe, zegt dat zij daarvoor gaat  zorgen, ze is vrij en gooit  alle schema’s om.
Er komt een kuurtje, dat aanvankelijk meer kwaad dan goed doet omdat ik er straal misselijk van wordt, een lege maag is een slechte ondergrond voor dit soort bagger.

Inge neemt de zorg voor Henk naadloos over en zorgt dat bij mij de waakvlam héél veel uren per dag helemaal uit mag. Zelf heb ik niet veel zorg nodig, ik slaap, heb geen eetlust en wil alleen maar liggen en drinken.  Op de momenten dat ik even wakker ben geniet van hun gekeuvel waarbij ik zelf geen energie  hoef te gebruiken. Het doet m’n stem goed, ik heb de energie niet om er de kracht achter te zetten die ik er (meestal onbewust)  in gooi om met Henk te praten maar dat hoeft nu dus ook even niet.

Zijn nieuwe oorbellen zijn  écht beter maar vaak worden mijn zinnen in zijn  hersenpan  omgezet in het Swahili, dat vergt veel herhalen, extra uitleg en/of, dan maar zichtbaar maken wat je bedoelt. M’n stem liep ook blijvende schade op vorig jaar toen, “helemaal niet praten” niet aan de orde was omdat  schrijven eigenlijk ook  geen optie was. Waar de meeste mensen aan een paar steekwoorden genoeg hadden begreep hij daar helemaal niets van.

Maar oke, uit dit logje blijkt al dat m’n ogen grotendeels “niet meer hangen”, Inge is weer aan het werk (het lukte niet zich nog even te laten vervangen)  maar ik eet weer kleine beetjes, heb geen koorts meer, zo slap als een vaatdoek… maar  helemaal blij  met m’n gouden meisje.
Schuldgevoelens, nee hoor, die boorde Inge even achteloos  de grond in  toen ze om de bank waar ik op lag heen stond te dweilen; “zó, nu zijn de rollen eindelijk eens omgekeerd,  weet je nog hoe vaak je vroeger om mijn bed heen hebt staan dweilen”.
Ze heeft het vast met net zoveel liefde gedaan als ik destijds, ach, dat moet je elkaar óók gunnen!