de Laken hal

Het gebouw werd in 1641 in gebruik genomen als keur- en verkoophal van het Leidse laken, destijds uiteraard in het oud Nederlands geschreven “laecken- Halle” .
Er is natuurlijk een deel van het museum dat aandacht besteed aan de oorspronkelijke functie.
In één van de kleinere zalen staat een grote ladekast waar in iedere lade die je opent van alles ligt dat bekeken kan worden om je kennis wat bij te spijkeren. Ik ga echt nog een keer terug want ik ben er weer véél te snel doorheen gegaan.
Er hangen ook schilderijen die iets laten zien van de productie destijds van de Lakense stof en uiteraard staat er een weefgetouw. Wel twee zelfs, maar de tweede is een kunstwerk dat eigenlijk ook min of meer geweven is van dik eh… staaldraad?
Lastig op de foto te krijgen én het staat een beetje in de weg voor de schilderijen.

Het had echt wel wat meer aandacht waard geweest maar ja, zo’n eerste bezoek is er gewoon té veel te zien. Wanneer je je dan in álles wilt verdiepen moet je brood meenemen zal ‘k maar zeggen.
Anders kom je niet aan de afdeling “moderne kunst toe”, met werk van o.a. Theo van Doesburg en de Toorop’s. modern? Volgens mij is een eeuw oud antiek maar goed, in de kunst zijn misschien iets andere regels.

Er hangt iets van Theo van Doesburg dat in de verte aan de Victory boogie wookie van Mondriaan doet denken. ( ik gooi er toch zómaar even wat grote namen uit hé) Veel kleiner én gemaakt van kleurig glas met een lichtje erachter.
Als ik moest kiezen zou ik wel weten, ik ben gék op glas in lood. Precies, vandaar m’n belangstelling voor de lichtkoepel in het trappenhuis. Er hangt ook nog een Doesburg doek waar ik even bij stil sta, dat kén ik toch?
Kun je je nog herinneren dat ik mijn dekbedhoes verbouwde tot 2 kussenslopen?
Ik ben duidelijk een gevalletje plagiaat op het spoor zijn.

In de folder zie ik nog staan dat er iedere eerste zondag van de maand “college op zondag is”. Er is dan “een verdiepend programma van lezingen en gesprekken over de collectie. Samen met conservatoren en gastsprekers duiken ze in de bijzondere verhalen van het museum”.
Zal vást heel interessant zijn maar daar ben ik vast véél te ongeduldig voor, ik blijf maar gewoon zelf m’n museumverhalen schrijven, dan hebben jullie nog wat op te zoeken.
Veronderstel dat ik voortaan zou wéten waar ik het over heb, dat moeten we toch helemaal niet willen! Nee hoor, maar ik ga zeker nog wél een keer terug.