beeldig

Natuurlijk “ben ik beeldig” als ik een dagje met Inge op sta ga, zij trouwens ook en dat zullen we weten blijkt later op de dag.
Maar dat bedoelde ik niet met de titel, we wilden een dagje naar het museum van beeld en geluid in Hilversum.
Met de trein ja, en de NS gedraagt zich die dag gewoon een keer heel soepeltjes. Maar goed ook want wij zijn zelf heel goed in staat om chaos c.q. wanorde de schapen.
We spreken een tijd af op centraal station en ik ben ruim op tijd klaas dus ben ook té vroeg op het station. Oke, dan wacht ik Inge wel boven op waar de sprinter uit Zoetermeer aan komt.
FF jammer is dat Inge óók vroeg klaar was en maar vast op stap gaat, ze is dus vroeg op het station en wacht dan wel beneden om moeders op te vangen als ze uit de tram stapt.
We zouden nóg naar elkaar lopen zoeken wanneer we niet over de onvolprezen whatsapp zouden beschikken. Want na een kwartiertje wachten vinden we elkaar elkaar dan toch nog op tijd.

Een dagje museum van beeld en geluid in Hilversum staat er op het programma dus óp naar het mediapark.

Foto’s van het kleurige gebouw kent iedereen wel denk ik. Maar het “hoe en waarom” zal minder bekend zijn. Beeld en geluid, het gebouw gaat erover al moet je het geluid er aan de buitenkant wel een beetje bij denken.
Op de Wiki site kun je , als je naar onderen scrolt het naadje van de kous over het gebouw lezen, mijn info blijft natuurlijk oppervlakkig. Ik “leen” even iets over de ramen;
“de grote kleurvlakken naar een ontwerp van Jaap Drupsteen, waarin verregaand geabstraheerde historische film- en televisiebeelden zijn verwerkt. Deze beelden zijn in reliëf en met een zelfstandig kleurenpatroon vastgelegd op glazen panelen.“
Ik ben nu toch bezig dus ook dit stukje leen ik even;
“De realisatie moest vergelijkbaar zijn met het effect van eeuwenoude glas-in-loodramen, die een dynamisch en briljant kleurenpalet opleveren door een samenspel met het steeds wisselende zonlicht. Het traditionele zeefdruk procedé om een kleuren printpatroon op glas aan te brengen, was daartoe niet toereikend”.

Tja, glas in lood, het lijkt er natuurlijk niet echt op. Bij glas in lood herken je tekening en bij deze ramen kun je slechts vaag iets herkennen wanneer je buiten met de juiste zon inval kijkt. Van binnen uit blijft het een muur van vage kleurige strepen.
Toch vertelt onze gids er enthousiast over en moedigt ons aan vooral goed te kijken als we het gebouw weer verlaten. Ze heeft zelf wat foto’s die op een gunstig moment genomen van een paar panelen. O.a. van orkestleden van Andre Rieu, waar ik stiekem een foto van maak. Als ik later zelf een foto maak van het paneel dat (naar wij dan weten) “nine eleven” moet verbeelden herken ik dat slechts omdat ik het wéét.

De wand binnen is óók van bewerkt glas maar dan is “16 tinten grijs” waarin TV coryfeeën verbeeld zijn. Beter herkenbaar en uiteraard zal Mies Bouwman in deze wand niet ontbreken. Maar ook recente beroemdheden zoals van der Laan en Woe die er nog niet zo lang geleden feestelijk “ingelijst” werden…… en dan heb ik het nog maar alleen over de muren van het gebouw, over wat er binnen te zien was weet je dan nog niets hé…..