smakelijk

Het is nog steeds vakantietijd dus ik neem het óók makkelijk en herplaats nog een oudje.
Het is 2007 en we logeren op een soort landgoed met SPA allures in Friesland waar we, nét als kort ervoor in Limburg,  tegen  luxe **** maaltijden aanlopen…. als ik érgens  hikkerig van word dan dáár wel van!

Tja dat eten in het hotel ….. tóch weer royaal **** mjammie, maar niet heus.
De eerste avond op Landgoed de Klinze komen we er achter dat we uitsluitend
” 4 gangen verwen maaltijden“ geboekt blijken te hebben.
De ober, een lieve jongen, komt ons  vol trots melden dat we gaan verrast worden!
Mijn eerste gedachte is “dan moet je toch minstens met een heerlijk kruimig aardappeltje, Hollands kas sperzieboontje en een malse karbonade  komen”.
Ik slik het in natuurlijk (heb ik alvast iéts binnen) en luister braaf.
Hij wil niets verklappen maar wil wél graag weten of we ergens een allergie voor hebben! Open deur……, voor **** maaltijden uiteraard!

Ik vertel dat ik geen liefhebber ben van slakken en ander ongedierte waarna hij verdwijnt om terug te komen met het eerste voorgerecht …….. onze bange vermoedens worden geheel bewaarheid. .…
De hakken gaan tegen elkaar, de billen worden samengeknepen en één hand gaat op de rug, in die houding krijgen wij een verslag van alle goedbedoelde zooi die de kok in deze “gang “verwerkt” heeft, drie mega garnalen liggen, waarschijnlijk in hun laatste lichaamsvocht, op het bord op “een bedje“ van algen of zoiets!
We zijn ondertussen reuze lacherig en hébben het niet meer als ook dit keer het hoofdgerecht onder een cloche (weet nog steeds niet hoe je dat schrijft) wordt opgediend.

Bij ieder gang gaan de billen weer tegen elkaar om op samenzweerderige toon te vertellen waaruit “de hap” bestaat, niet onlogisch want te herkennen is er niets. De twee gele druppels met een doorsnede van 1 cm. aan iedere kant van het bord blijken niet gemorst te zijn maar een saus die waarschijnlijk met een pipetje op het bord gedruppeld is .
Henk zit ondertussen met tranen in zijn ogen naar me te kijken, waarschijnlijk denkt de ober van ontroering voor mijn  in het kaarslicht flonkerende  ogen waar óók de tranen in staan .
De one- liners vliegen over de tafel heen en weer, zoals; ” ze weten dat we tóch niet weg kunnen want er is niéts in een straal van 20 km.” of ”ik zou wel wat willen eten tussen 2 gangen” want het neemt ruim  2 uur eer we uit ons lijden verlost worden.
Henk met een redelijk volle maag, we hebben de borden nogal eens verwisseld, en ik met de prettige gedachte dat ik nog krentenbollen in de tas heb zitten!