verbinding

We moeten “verbinding zoeken” althans dat is vaak de kreet die politici en andere hotemetoten er tegenaan gooien wanneer we, vaak terecht, ons ongenoegen uiten over iets of iemand.
Het gekke is dat verbinden nog nooit zo makkelijk was als in het nú! En dan bedoel de mogelijkheden tot communicatie. De nu opgroeiende jeugd wéét niet beter dan dat je op ieder moment van de dag met iemand kunt bellen, face timen, foto’s en/of documentjes met één druk op de knop kunt delen. én de social media meteen door kunt nemen.

Ik hoop heel erg dat de collectie van het voormalige PTT museum in Hilversum niét onzichtbaar in de kelders wordt ondergebracht. Zelfs voor mij, stokoud als ik ben( ;-)) was de houten telefooncel die men er heeft onbekend. Ik vroeg me aanvankelijk af wat een biechthokje daar dan wel deed, gelukkig had ik niets te biechten. Helaas waren de raampjes blijkbaar van matglas en de telefoon zónder draaischijf was niet goed op de foto te krijgen, nee natuurlijk kon de deur niét open.
Het contact moest destijds nog via een telefoniste aangevraagd en gemaakt worden. En ook van die schakelborden heeft men wel iets in huis, zowel in het groot als in het klein zoals die bijv. in een hotel gebruikt werden. Er draaide wel ergens een film waarin je ook een telefoniste bezig zag, maar dat had wel wat specifieker gemogen.

En natuurlijk wat voorbeelden van telefooncellen die vanaf de jaren vijftig (denk ik) langzaam in het straatbeeld verschenen in steeds weer nieuwere uitvoeringen. Wanneer ik Henk, in de beginjaren van ons huwelijk, op z’n werk wilde bellen moest ik daar dus de deur voor uit.
Gebeurde slechts bij hoge uitzondering, ook al omdat zijn toenmalige bazin het heel vervelend vond als mensen uit het werk gehaald moesten worden. Wist zij véél dat (veel) werknemers anno 2024 tijdens het werk hun zaken regelen, contact met het thuisfront hebben en de sociaal media even meenemen en dat állemaal met hun telefoon.

Onze huidige telefoons vervangen héél veel apparaten die in het verleden de communicatie verzorgden en die hébben ze ook allemaal nog in dat museum, ik hoop dat ze er zuinig op zijn.
Zeker ook het deel dat met de post te maken heeft, er staat een meer dan menshoge sorteerkast voor de post, helaas met veel te weinig info en mijn zwager die bij leven daar wel iets van wist is er helaas niet meer.
Hij was telegrambesteller en reed dagelijks, in dag en nachtdiensten, op een solex heel Den Haag door om berichten die echt niet konden wachten thuis te bezorgen. Dat was een dure grap zo’n telegram en moest per woord betaald worden. Berichten als ; ” Moeder ziek “stop” je komst gewenst “stop”, spoed “stop”.
Het waren meestal geen leuke berichten die per telegram verzonden werden hoewel er later wel “gelukstelegrammen” kwamen, voorgedrukt en wat meer standaard voor heuglijke gebeurtenissen als huwelijken en geboortes. Verhip die moet ik nog op zolder hebben liggen want die kreeg ik zowel bij m’n huwelijk als bij de geboorte van de kinderen van familie die niet kon komen! Dat was in die tijd echt bijzonder.
Wat zo’n museumbezoekje niet allemaal los kan maken hé!