Leiden in last

Nou ja niet echt hoor, maar de beloofde droge ochtendperiode komt toch niet helemaal van de grond.
Tijdens de 2 Pinksterdagen was er het Leidse hofjes festival, dan wordt in de hofjes live muziek gespeeld.
Alweer jaren geleden dat ik dat bezocht, toen nog kleinschalig, in en uit lopen waar je wilde en/of ruimte was.
Ondertussen blijkbaar wat grootschaliger geworden want…. niet meer gratis al wordt het nog wel gesponsord. Daardoor rekent men voor wie krap bij kas zit rond de €25, — ,

Wie minder krap bij kas is werd gevraagd de échte kosten rond de € 35,– te betalen maar je kreeg dan óók een stepje te leen om je snel tussen de hofjes te kunnen bewegen eh…… een stépje….. ik? Op de kinderkopjes in Leiden waar ik lopend al amper op de been kan blijven? Dat lijkt me de ultieme vorm van het noodlot tarten.
Hoewel mijn vader zo’n 114 jaar geleden in heet LUMC werd geboren, waarvan géén plaquette melding maakt, heb ik niet de behoefte er eens rond te kijken met een gebroken heup.
Toch wel iéts minder onbesuisd geworden zie ik mezelf niet door Leiden scheuren op een stepje. Bovendien moest alles online geregeld worden ggrrrr, dus ging ik niét naar Leiden op 1ste Pinksterdag toen het best aardig weer was.

Maar 2de Pinksterdag ging het toch kriebelen en realiseerde ik me dat muziek zich, net als CO2 uitstoot niet binnen grenzen laat houden in de buitenlucht! Ik zou ook buiten de hofjes heus wel iets van de muziek horen toch? Terwijl het in Den Haag nog regende sprong ik, met een druipnatte paraplu gewapend de trein in.
En jazeker, in Leiden was het droog……. voor een half uur en toen moest ik alsnog… “te wapen….”!
Tja, wat is wijsheid, gaat het muziek festival zelfs wel door in de regen, een klarinet waar het riet in het water klotst lijkt me lastig, om maar iets te noemen.
Maar dan zie ik aan de overkant het museum “de lakenhal” liggen waar ik nog nooit bennen ben geweest.
De museumjaarkaart zit in de tas én het is binnen natuurlijk lekker droog. Ik gooi de plannen om en laat het hofjesplan schieten.

Goed plan toch? Het is ook alweer zo’n prachtig oud gebouw dat alléén al interessant is om te bekijken.
Het is er heerlijk rustig en er is iets speciaals over Rembrandt.

Maar ik stap blijkbaar een verkeerde deur in en sta ineens oog in oog met een, zo te zien, ontzettend boze man.
Hij kijkt me héél doordringend aan, alsof ik hem gestoord heb in zijn werkzaamheden en hij liever heeft dat ik wegga.
Het duurt even eer ik door heb dat het geen echte man is, hij is zó levensecht. gemaakt.
Ik blijk per abuis bij de opstelling over de slavernij binnen gestapt te zijn, (een zichzelf respecterend museum kán niet zonder de slavernij anno 2024 dat snap ik).
En deze meneer beeld iets uit dat ook op een groot drieluik staat “Christus aan het kruis met heiligen” .
Tja, hier kwam ik niet echt voor en het hele verhaal dat op de muur staat laat ik aan me voorbij gaan.
Maar dat ook slavernij een onterechte lijdensweg was moge duidelijk zijn.

Zeg ik toch! Dat museum gaat het óók niet redden met slechts één logje want er was best veel te zien dat ik (op mijn eigen manier) wel kon waarderen, of er in ieder geval wel iets over te zeggen had….. tot de volgende keer dan maar weer.