heen en weer….

De veerbootdienst  gaat natuurlijk heen en weer maar ze varen met boten van verschillende afmetingen. Op de heenreis  zaten we op de laat in de dienst gezette boot die een stuk kleiner was dan de Friesland waar we mee terug konden varen.

Evengoed konden er op die kleine boot nog een aantal auto’s met caravan mee  én nog een flinke rij personenauto’s, maar er werd gewoekerd met de ruimte.
De zijkant was zó volgestouwd met fietsen dat ik aan de bestuurderskant de auto niet in kon toen we verzocht werden in de auto te stappen. Wat nou oude botten……

De mensen stonden tegen de auto aan om bij hun fiets te komen, en in de spiegel kun je de fietsen ook nog zien.

Ook weer  “Rietepietzlogmomentjes” op de boot, ik haalde de auto iets te vroeg van de handrem, daardoor maakte we een klein hupje toen de boot aanmeerde, kon ik dat nog als blijdschap van Suus verkopen?  Ik vrees van niet.
We hebben vrijwel de hele overtocht aan dek doorgebracht wat iedereen een kapsel windhoos opleverden.

Inge zorgde ook voor stuntwerk door met die stevige bries haar camera op de smalle leuning van een bank te zetten voor een timer opname. De camera waaide uiteraard om en viel in de nek van een jongeman die op het andere deel van de rug aan rug-bank zat. Hélemaal spontaan bood de jongeman aan  zélf een foto van ons vieren te maken. Ook al zo’n verwaaid plaatje.

Maar natuurlijk had ik weer de stomste stunt. Toen we twijfelden of we Vlieland of Terschelling in zicht kregen zei ik “shit”, nee dit keer geen meeuw al cirkelden die volop boven ons.
Nee ik had thuis al vroeg in de week de verrekijker in de auto gestopt, echt zoiets om te vergeten en als die érgens goed van pas komt dan wel in het waddengebied waar je vaak zeehonden kunt spotten.

Ik was er zó trots op, wel ff jammer dat  ik hem in de auto liet liggen en tijdens de vaart mag je niet op het autodek komen…..zucht, daar ging m’n momentje glorie! Het zou me nog véle malen gebeuren dat de verrekijker in de auto lag als hij van nut had kunnen zijn…..

Oke, ik neem meteen even de terugreis mee, we zitten nu toch in de boot maar dat is ábsoluut geen garantie dat er dan géén Terschelling logjes meer komen. De Friesland heeft zelfs 2 autodekken en dit keer stonden wij als eerste auto op het bovendek, best bijzonder want nu hadden we bij het aanmeren zicht op alles dat er dan zoal gebeurt. Heel fijntjes werd ik op de grote borden met rode letters gewezen door mijn reisgenoten.

We vragen ons af hoe het met dat hek zit, zo te zien zitten er nergens scharnieren en naar ik hoop is achteruitrijden geen optie. Er klautert een meneer langs een laddertje naar dit laboratoriumachtige hoekje.

Via een luik in de zijwand is er contact met de wal en komt er  een lullig dun touwtje naar binnen.

Ondertussen gaat de  grote boegklep al open, wordt toch wel tijd dat we ontdekken hoe we er straks uit kunnen rijden.

Aan de andere kant zien we  ineens hoe het werkt, je krijgt  een soort  “afzakketje” aangeboden. De rode hekken worden er gewoon uitgetild. Als de linkerkant leeg is zijn wij aan de beurt en Inge snapt wel dat ik dáár natuurlijk graag een stukje film van heb.

Advertentie

ik zoek…..

….. naar waar ik zal beginnen,  en ja,  wat is nog leuk voor de lezer, want ons gegiebel en keten is grotendeels niet eens na te vertellen. Levert vaak wél gekke foto’s op, nou ja, die zie je vanzelf wel langs komen want die glippen er vast wel doorheen.
Weet je wat? laat ik eens gek doen,  ik begin bij het begin. Kijk, ‘k heb m’n wagen volgeladen……

De dames maken de dienst uit, Inge is navigator en moeders rijdt…….

De mannen achterin met die ene tas in het midden die niet meer achterin kon, moet kunnen  voor een dikke anderhalf uur rijden.

Ze lijken er allemaal relaxt bij te zitten,  misschien wel een mooie test om te zien of moeders nog wel achter het stuur thuishoort. De stemming zat er in ieder geval direct in met natuurlijk muziek uit de tijd dat het kroost nog gewoon thuis woonde. Iets van meneer Dylan over  veranderende tijden, hoe toepasselijk.

 

Wat een zooitje ongeregeld he, ja ja ja…., het  kon wel wat  minder, komt goed. Ruim op tijd kwamen we in Harlingen aan, auto in de rij voor de boot en nog  tijd om even een  kop koffie te drinken op een zonnig terrasje aan de kade.
Wij nemen net even een ander stoepje dan de “kinderen”, die zijn al over de brug zijn als wij  de eerste stap op de brug zetten en ineens de bel gaat en de bomen beginnen te zakken.  We reageren grandioos verkeerd en stappen terug met het gevolg dat we ineens  verbouwereerd aan  een andere kant  van de open brug staan dan de kinderen.

Kan wel even duren want aan de rechterkant liggen drie grote zeilschepen die er door moeten, we gebaren dat ze maar vast  een plekje moeten zoeken op een terras en koffie moeten bestellen.

Onder de groene parasol zit Inge al te wachten tot de koffie gebracht wordt. Als die er is gaat ze even een foto maken van die arme oudjes ( ze kent moeders, die wil een foto voor een logje) achter de rood/witte palen  op de brug,  Ruud past op de koffie.

Tjonge jonge, na de drie boten van rechts blijken er ook nog drie + een achterblijvertje van links te komen. Dan gaat de tijd toch een beetje dringen maar uiteindelijk komt het goed. De aardige serveerster wilde zelfs nog nieuwe koffie brengen omdat de oude niet zo warm meer was.  Ik zei toch al, we troffen alléén maar vriendelijke mensen en alles zat  mee, mmwah….  die brug dus even niet je hebt gelijk.

We lopen  snel naar de auto in de opstel rij  als Ruud en ik ineens nattigheid voelen, nee geen regen.  Een meeuwen scherpschutter heeft ons in het vizier.  De grote vogelflats wordt in de vlucht uitgeworpen, maakt een batik patroontje op Ruud’s  effen overhemd en verstevigd onze haren met grote klodders  die  in ons gezicht na  spetteren. Grote lol natuurlijk, we zien het maar als een smerig geluksteken,
Geen foto van  nee, maar dat is gewoon een vergelijkbare foto met die op het vorige  logje, we gaan lekker, we zitten nog niet eens op de boot!

 

gunstig teken?

Heb ik misschien een ” fatalistische” instelling? Even opzoeken….. ; ” het geloof dat elke handeling en elke daad in het leven van de mens al bepaald is door het lot en dus al op voorhand vastligt.“
Mmmmm, misschien niet  helemáál mijn levensfilosofie.
Toch laat ik soms beslissingen afhangen  van zaken die door het “het lot” bepaald  lijken en kan me dan wonderlijk getroost voelen  als de twijfels alsnog de kop opsteken zoals vandaag.

Zo waren wij 30 jaar geleden voor het eerst én het laatst op Terschelling. Vanaf Harlingen kun je zowel naar Vlieland als Terschelling overvaren maar de overtocht naar Terschelling duurt bijna 2 uur en  op Vlieland meer je na een uur al aan. Alleen al daarom kozen we dus vaker voor Vlieland.
Maar nog steeds willen we graag de kennismaking met Terschelling hernieuwen,  maar reizen is al een paar jaar lastig.

Twee weken geleden kwam Inge met een plan.
Zullen we, nu Ruud in de buurt is, nog eens als “het gezin dat we ooit waren” een paar dagen naar Terschelling gaan. Poeh…… dáár moest ik wel even over nadenken. Is het nog wel verantwoord Henk uit z’n eigen omgeving te halen, zal het niet de genadeslag voor hem zijn en het laatste restje “Henk” opslokken? En is het praktisch allemaal wel te regelen, we moeten met veel meer dingen rekening  houden dan vroeger.

Maar ook, wat kunnen we er nog doen, we fietsen niet meer en wandelen heeft z’n beperkingen. De middagtuk om een uur of 3 maakt de dagen heel kort temeer hij, ondanks de tuk, vaak al om 9 uur zit te knikkebollen.
Auto’s worden op de eilanden geweerd,  áls ze mee mogen, door dat flink duur te maken maar zonder auto komen natuurlijk nergens meer op het eiland met een stuk of 5 dorpjes.

Om een lang verhaal kort te maken, Inge stortte zich op “de mogelijkheden” opzoeken.  Geen kleinigheid in het hoogseizoen.  Ze vond een geweldig “appartementenhotel” dat van 6 t/m 9 augustus plaats heeft voor ons. Ook Ruud kan zich vrijmaken voor die dagen.
De auto overtocht bleek een probleem,  er is weinig plaats voor auto’s en de plaats dié er was paste héél slecht in “Henk z’n  ritme”,  maar Inge hield de site in de gaten  tot de “half beloofde” extra boot eindelijk te boeken was.

Kijk en dán zie ik dat toch een beetje als “een teken dat het goed is” en geef groen licht !
Yés , we gáán zondag 6 augustus naar terschelling. In onze  auto, dan heb ik twee reserve  chauffeurs, die óók een oogje op de navigatie kunnen houden op weg naar Harlingen. Reuze  luxe want Henk kan dat allebei al een paar jaar niet meer.
henk weet nog niets, zou téveel stress geven, een dag van te voren met het plan komen is vroeg genoeg.

Hóe het uit gaat pakken moet blijken, maar  heel bijzonder gaat het zeker worden.
Zucht…., net nu weer een paar bar slechte dagen waardoor héél makkelijk  de twijfel toeslaat!
Oke, dán maar fatalistisch, het móet  wel de bedoeling zijn dat we gaan, die extra veerboot werd toch niet voor niets  ingezet? Dat denk jij toch ook?

vakantie-oudje

Er zijn al de nodige bloggers in de “vakantie-stand” maar wij doen eigenlijk niet meer zo aan vakantie. Vroeger natuurlijk wel een beetje want kinderen willen toch wel iets doen tijdens de lange vakantieweken.
Ik pluk nog maar eens een oud logje (uit 2006)  uit het archief, met een vakantieverhaal over “toen we láng geleden” met de kinderen van 10 en 12 jaar écht zouden gaan kamperen…….

……… We zouden dus op stap gaan met 2 sheltertjes waarvan de grootste, die van ons dus, een (niet) sta(an) hoogte van rond de 1.50 mtr had. De kindertent was nóg lager waardoor de kinderen weer terug waren in het “kruiptijdperk “dat ze al járen achter zich gelaten dachten te hebben .

Met een  1-pitsbutagasbrander, om zelf thee te kunnen maken bij het ontbijt en eventueel een blik soep warm te kunnen maken. Met verder  zo min mogelijk bagage zouden we een rondrit door Nederland maken en zo op diverse campings, letterlijk , de tenten opslaan.
De kleding werd zo praktisch mogelijk meegenomen, kinder kleding die op de nominatie stond om vervangen te worden, te klein of versleten, had de voorkeur want die kon gekiept worden en hoefde niet weer vuil mee terug.
Bij het ondergoed kwam ik niet om de wijze lessen van m’n moeder heen, je ondergoed móest in orde zijn want “stel dat je een ongeluk kreeg en in het ziekenhuis terecht kwam met kapot of vuil ondergoed”.
Versleten ondergoed kon dus niet mee maar….. destijds was er nét een nieuwtje in de handel, papieren onderbroeken. Het ei van Columbus voor de kampeervakantie want  2 weken vuil ondergoed van 4 mensen in de auto opsparen word je niet vrolijk van.

Bij ons vertrek was het  mooi weer en we reden de eerste dag naar een, voor mijn doen, verre bestemming! Aan het eind van de dag op de eerste camping met vereende krachten aan de slag om de tijdelijk behuizing te regelen, en natuurlijk had het aardig wat voeten in de aarde eer de tentjes het model hadden dat ze móesten hebben .
Nog even een flinke wandeling in de omgeving en dan naar bed, (of wat daar voor door moest gaan .)

Staande uitkleden was geen optie dus Henk ging zittend uit de broek waarbij tot mijn grote verbazing  meteen “de edele delen” op de slaapzak rolden.
Er was niets te zien van de beeldschone roze papieren onderbroek waarin hij die morgen ( toch al onder protest) van start gegaan was.
Toen ook het overhemd uitging bleek dat rond zijn middel nog een elastiekje hing met wat franje van het roze papier, de rest was in de loop van de dag waarschijnlijk door de wrijving bij het autorijden verdwenen!
We hebben zó ’n lol gehad dat we  het “bijna in de broek deden” van het lachen,….. al  was  dat voor Henk natuurlijk al geen optie meer. 

vroegah…..

Met dit soort warme dagen moet ik wel eens aan “vroegah”denken.
Zolang ik op de lagere school zat  was er geen sprake van vakantie. Naar het strand gaan was een bijzonder uitje, m’n vader vond in een badpak op strand zitten “not done” dus áls we gingen was dat alleen met m’n moeder en op de heenweg moest er 5 km gelopen worden want de tram was duur.
Alleen terug  kon de tram er af want met moegespeelde kinderen terug lopen was een beproeving.

Als kind moest je je in die tijd maar zien te vermaken met buiten spelen of logeerpartijtjes bij familie die voor mij, met m’n heimwee, al helemaal geen succes waren. En ik was óók al niet zo’n “buitenspeelkind”.
De beste herinneringen heb ik eigenlijk  de paar keer dat ik met m’n vader mee mocht naar “zijn werk”.

Hij werkte toenmaals  in de Haagse duinen waar in die tijd een gemeentelijke vuilstort was. Vooral “groot vuil” dat door de reinigingsdienst opgehaald werd kwam daar terecht. Aan de éne kant smerig  maar aan de andere kant ook soort “luilekkerland” want er werden héél wat bruikbare  spullen gedumpt.

Alles dat brandbaar was werd verbrand zodra de wind goed stond, de rest werd met aarde bedekt en resulteerde na jaren in  een kunstmatige duintop.  De Duindorpers  uit het aangrenzende woongebied maken zich met vlagen nóg zorgen over wat dit met hun gezondheid gedaan kan hebben.
Misschien hebben ze wel een punt, ik herinner me vooral de penetrante brand en rooklucht die er op het terrein hing  maar gek genoeg vond ik die geur eigenlijk wel een soort van “lekker”. Dat is het ook dat ik me vooral herinner.

Maar waarom het voor mij een soort luilekkerland was had een andere reden. Eén van de gemeentelijke “keten” functioneerde als  opslagruimte voor een jeugdvereniging (zal iets als de  padvinderij geweest zijn) in de buurt. Er stond een mega grote kist met jeugdboeken, een feestje , want thuis  was de enige boekenaanvoer  het stichtelijke boek dat we met Kerstmis  op de zondagsschool cadeau kregen.

Heerlijk in het zonnetje verslond ik  er menig boek dat uiteraard ná lezing weer keurig in de kist terug ging.
Daarna heb ik thuis heel lang gezeurd en mocht ik naar de bibliotheek, lezen is gewoon een heerlijke bezigheid. Zucht…… toch een béétje jammer dat ik er door het bloggen niet meer aan toe kom….
Ik maak nog hoogstens zélf een boek in PSP als ik dat nodig heb voor een logje……..

 

ach, ach, ach….

Ja tjongejonge,  dit gaat een meelijwekkend verhaal worden hoor!
Over  hoe twee oudjes zuchten onder  de grappen en grollen van de zomer 2016, je wilt het niet wéten maar dat helpt je niets want je krijgt het tóch voor de kiezen. 
Alle hitteplannen ten spijt trekken deze oudjes er toch dagelijks op uit want binnen zitten kan altijd nog toch?
Het is heerlijk fiets weer natuurlijk maar ja,  fietsen vraagt toch meer inspanning dan verantwoord is voor ouderen, ja wéhel!
Dus we rijden bijvoorbeeld met de auto naar Meijendel want als je érgens lekker in de schaduw kunt wandelen dan dáár wel.  Je kunt er úren wandelen, eh ja, dat  het kán  wil niet zeggen dat we dat ook dóen.  We zijn er wél uren,  snuiven de heerlijke dennengeur op, gaan even lekker op een bankje zitten als de fut er even uit is en …hé kijk nou…. dát is gevaarlijk…..

Op het bankje waar we even gaan zitten ligt vergeten een bril op een notitie boekje, met het zonnetje erop zijn brillenglazen natuurlijk puur een brandstichter, zeker met papier in de buurt. Ik kijk even in het boekje maar daar staat helemaal niets is behalve wat nummers, misschien  iets met een fietsroute ?
Tja, áls het een route is komt de eigenaar wel terug zodra hij/zij het boekje én e bril mist, we brengen de spullen dus niet naar het boswachtershuisje maar leggen de bril ónder het boekje zodat het geen kwaad meer kan.

Als we na weer een een stuk wandelen tegen een volgend uitblaasplekje  aangelopen zijn zien we een UFO , of iets dat er op lijkt…..

Terwijl we zitten te kijken wordt de hele rand knipperend  rood en lijkt de UFO de motoren aan het opstarten te zijn…. maar nee, niks niet ufo natuurlijk, het nieuwe  (nou ja voor ons nieuw want we waren er lang niet geweest)  afhaalsysteem voor je bestelling in  het pannenkoekhuis in Meijendel.
Trouwens,  de soepkommen worden geserveerd op borden die óók ufo-waardig zijn, de twee borden passen zelfs niet op één dienblad. Het lukt ons de boel zonder knoeien naar een heerlijk plekje onder de bomen in de tuin te brengen.
Een mega kom tomatensoep die tegen goulashsoep aanhangt, we laten het ons smaken en de anderhalve gewone witte boterham gaat erin als koek. Na nóg een kleine tippel rijden we met de airco aan naar huis, ja ik zéi het toch………. áfzien is het met die bejaarden in de hitte, en dan was dit natuurlijk niet de énige dag afzien, ziélig hé!

het laatste blad

Nou wij hébben natuurlijk helemaal geen herfstvakantie maar ik moet zeggen, het vóelde als vakantie vandaag, wát een weertje!
Marion en ik genoten, net als vorige week van de prachtige herfst kleuren die we onderweg tegen komen op onze “expeditie”.

Je hoeft écht niet naar een bos te gaan voor herfstkleuren, zowel Marion als ik wonen in een heerlijk groene omgeving dus de weg naar Marion toe is nu een feestje.
Héél veel verschillende boomsoorten onderweg, maar ook tuinen waarbij je je ogen uitkijkt.
Zodra Marion in de auto zit  wijs ik haar op van alles dat we tegen komen.
Bij nader inzien geniet zij  misschien toch iets minder dan ik,  ik onderbreek haar verhaal om de haverklap om alwéér iets moois aan te wijzen, misschien zóu ze liever hebben dat ik wat meer de oogjes op het verkeer houd…, uiteindelijk ben ik nou óók weer niet ’s werelds meest geweldige chauffeur.

Zelfs als ik de rolstoel duw kan ik het niet laten! Dan zie ik een prachtige groene heg die met “de voetjes” op afgevallen blad staat en een “hoed draagt” van ander afgevallen blad……
…… en dan laat ik gewoon de rolstoel los om even snel een foto te maken.
Gelukkig is Marion slim genoeg om dan ff snel de remmen aan te trekken om te voorkomen dat ze “aan de rol gaat”, je weet maar nóóit waar ik haar anders weer terug zou vinden.
Maar ze houdt zich dapper en verbijt haar angsten dat is wel duidelijk te zien wanneer we op een terrasje neergestreken zijn.
Duidelijk te zien  hé, die knijpt ‘m vreselijk!
Niet te geloven dat we eind oktober nog op een buitenterrasje kunnen lunchen, in alle rust want in het kleine winkelcentrum is weinig groen te bekennen dus ik val haar niet in de reden om mooie dingen aan te wijzen.
Het énige waar ik haar nog op wijs, en natuurlijk óók een foto van maak, is dat haar schotel een “zijspan heeft”, voor het theezakje ja, maar  dát heeft niets met herfstkleuren te maken!
Nadat ik Marion had thuisgebracht, waar we nog een lekker partijtje scrabble spelen, ga ik naar huis en maak even een slite show van alle herfstfoto’s want tja, nu wil ik jullie natuurlijk laten meegenieten! Snel hoor, want nog héél even  en alle blad is eraf, het ging hard vanmiddag!
Maar jullie hebben mazzel, ik zit nú niet achter het stuur, zó dapper is alleen Marion.

de hort op…

Op donderdag ga ik altijd “de hort op” met Marion. We gaan bij voorkeur naar buiten natuurlijk, zeker de laatste weken toen we zo verwend werden met het prachtige zachte herfstweer. Het is eigenlijk  al gauw te koud voor mijn “kasplantje”  dus als we gaan winkelen kiezen we vaak voor winkelcentrum “in den Boogaard”, daar kunnen we in ieder geval overdekt parkeren  én overdekt winkelen als het te koud.

Maar zodra we een zonnetje zien kunnen we er óók lekker buiten winkelen en eventueel lunchen. Vorige week zaten we, tot groot plezier van Marion, nog gewoon buiten op een bankje met een broodje “uit het vuistje”, gekocht bij de uitstekende viswinkel die er is. Marion werkt dan op haar gemak een broodje  zalm én een broodje paling naar binnen….. ze kan het hebben hoor met haar 45 kilo …. !
Een nadeel bleek dat er op een bankje naast ons een dame zat die om een praatje verlegen was. Op zich niet erg natuurlijk, maar déze dame zocht eigenlijk alleen  naar mogelijkheden  om haar eigen “treurigheden” te kunnen ventileren.
Je kent het wel …., als wij na haar vraag in die richting  vertellen  dat we géén moeder en dochter zijn maar vriendinnen ….. breken de sluizen open…. zij heeft haar moeder iédere dag meegenomen en nu kijkt er niemand naar haar om….. en haar vriendin heeft haar in de steek gelaten terwijl zij zélf altijd klaar stond ….enz enz… wegwezen dus zodra de broodjes op zijn!

Maar ik dwaal af, het was dus nog een heerlijke  herfstdag en ik heb onderweg naar Loosduinen  een prachtig groene route die nu  één en al herfstkleur is.
Krijg je natuurlijk nóóit zo mooi op foto en film als het er in het echt uit ziet en bovendien is zelf  filmen onder rijden niet helemaal de beste manier om iedereen gezond te houden.
Om  Marion  even mee te  laten genieten van al die kleurenpracht reed ik met haar óók  even de route  en ja, dan moet ze “wél wat doen voor de kost”natuurlijk!
Ik  drukte ik haar de camera in de handen, wees het kn0pje dat ze aan en uit moest zetten om wel of niet te filmen en……voilá…. ze flikt het wel even.

niét op de koffie

Inderdaad, we kwamen “niet op de koffie” met het hotelarrangement dat we geboekt hadden in  het Postillionhotel!
De koffie stond wél klaar op de kamer , net als de thee, we hoefden alleen maar op een paar knoppen te drukken en konden koffie of thee drinken uit het kopjes die al klaarstonden.
We hadden het arrangement iets opgeleukt  en  niet voor een standaardkamer gekozen, we wilden graag  een badkamer met een  bad , jáha…. dat is een beetje luxe maar omdat we heel weinig met vakantie gaan  vind ik dat we die énkele keer dát we weg zijn best ..”een beetje goed voor onzelf mogen zorgen” !

Ook het driegangendiner dat was inbegrepen viel in goede aarde, zij het dat het vlees wat te gaar was. Zeker géén  culinaire maaltijd waar je met een vrijwel lege maag van tafel gaat, integendeel, zowel Henk als ik konden niet de hele portie op, we zijn kleine eters en  hadden tenslotte  ook al een stevige  lunch gehad.
Ik ben niet zo héél erg geschikt om “uit te eten” en zeker na een dag waar m’n voeten aardig op de proef gesteld zijn heb ik maar één wens …. uit die schoenen…. helaas, dát zal wel tegen de milieucodes  indruisen van een restaurant.
Tussen de gangen zit meestal minimáál 20 minuten waarin je inderdaad mákkelijk even  “je gang kan gaan” met een puzzeltje , de andere gasten observeren óf een halve trui breien!
Ach je hoort het al, ” breeduit dineren” is niet zo ons  ding en Henk en ik “nemen maar even de dag door”. Omdat Henk zich nooit met mijn bloggen bemoeit  praat ik hem een beetje bij over de mensen dus eh…, alle deelnemers gaan even over de tong , maar wél in het nette hoor!

Om half 9  schop ik m’n schoenen uit op de kamer …….aaaahhhhh, héérlijk , en nú dat warme bad! Korte tijd later  maak ik met de zelfontspanner  de foto van het voorlaatste logje , ik kan nog nét de energie opbrengen om de camera in te stellen…. sprintje te trekken en met een zweefduik naast Henk neer te komen….. en doe dat nóg een keer als ik niet tevreden ben met  “de compositie ” want voor m’n lezers is me niét teveel hoor!
Het flesje prosecco….( een slaapmiddeltje toch….? )  dat met een vriendelijk” op naam”  handgeschreven kaartje ,   op ons stond te wachten  is snel weggewerkt en het slaapmiddeltje  doet al snel z’n werk!

Na een verkwikkende nachtrust komt de volgende morgen de kers op de taart van het hotelbezoek…. het ontbijt!
Wat kan ik dáár altijd van genieten, likkebaardend loop ik langs het ontbijtbuffet en kan nauwelijks kiezen wat er op m’n bordje mag.Yoghurt, vers fruit, vruchten op sap en héél veel soorten brood en crackers.
Het één ziet er nog lekkerder uit dan het ander. Ik snijd een snee van een versgebakken bruin brood, met  een plak kaas,  en een wit bolletje, mjammie .
Voor de éne helft van het bolletje  een beetje scrambled egg met spek en een lik jam voor op de andere helft van het witte broodje .
Wat ik thuis eet….? eh….. een bruine en een witte boterham (of een krentensnee), één met kaas of worst , één met zoet en soms een eitje !

op z’n zomers..

Geen zorgen hoor…. ik zie iedereen meewarig het hoofd schudden dat bij Rietepietz , warm of érg warm , gewoon met dezelfde regelmaat als altijd de logjes blijven komen.  Natuurlijk zit ik niet héle dag met m’n lappie op schoot ……  en j.l.  vrijdag al helemáál niet  geniet maar even mee van de branding van de zee …….

 

Op zo’n snikhete dag is een beetje medemenselijkheid een must!  Terwijl een deel van Nederland  op weg gaat om aan te sluiten in de file stappen wij al vroeg de deur uit om naar Scheveningen te rijden.  We rijden dan dwars door Den Haag omdat we natuurlijk  vooral niét  op  de snelweg  in de weg willen rijden , het mag dan 2 km korter zijn via de snelweg , wij offeren ons met liefde op voor onze medemens  en rijden “binnendoor”  waar we ondanks 25 verkeerslichten aan 25 minuten genoeg hebben !
Dan is het zaak een mooi parkeerplekje te reserveren om   veel later op de ochtend   een geluksvogel  aan te kunnen bieden .
Een vrije parkeerplek,  en nog wel gratis,   is er dán zeldzamer dan een tropische storm op Nova Zembla .
Maar wij zijn nou eenmaal  graag medemenselijk bezig op zo’n dag en staan daar gerust vroeg voor op!
Natúúrlijk zitten we  liever”gezellig tussen de zonnende mensen”  op het strand maar ja, het strand is nou eenmaal niet van elastiek  en dan moet je concessies  doen.  We zoeken een plaatsje achter  de “helaas” nog wat lege kust!lijn  en nemen dan maar voor lief dat we nog  niet veel méér horen dan de ruisende branding !

We  slaan de héle code rood in de wind ( dat gaat makkelijk omdat er een flinke bries staat) ,  niks niet smeren met factor  “heel veel”  en géén flesje water ,  alles dat je erin giet moet er immers  óók weer uit , al zijn er wel toiletten mocht de nood té hoog worden . We liggen dus op onze badlakens  in alle rust te wachten tot de rest van de strandgangers hun plekje  op komen eisen ……. en wanneer na zo’n 2 uur  voor veel mensen éindelijk de stranddag kan beginnen verdwijnen wij bescheiden naar huis  !