doorgaan maar?

Op het gevaar af dat Sint jullie de neus uit komt ga ik toch maar gewoon door, het is altijd maar zón korte periode! Nog even doorbijten hé! Ik ben nou eenmaal “in de Sint” en dat is zeker niet minder geworden toen toen in 2019 “Sinterklaas” ( aka Melody en Kakel i.s.m. Inge) het méést bijzondere Sinterklaas feest ooit voor Henk en mij organiseerde. Ik was sprakeloos en als ik alles nog eens teruglees en de filmpjes bekijk ben ik wéér sprakeloos en ontroerd.

Terug naar het nu, we zitten ondertussen bijna in het hetzelfde schuitje als vorig jaar, alles op de rails en dán krijgt Inge’s lief (de énige die ook alle boosters al kreeg) corona, gelukkig niet echt ziek maar ja, na een paar dagen test ook Inge positief en ik héb zondag nog contact gehad met Inge die toen nog keurig negatief testte.
Maar mét (voor alle zekerheid) mondkapjes op dan toch even met de kindjes (die al eerder weer corona van school meenamen) de surprise afgemaakt. Lekker knoeien vonden ze natuurlijk leuk, verder waren het ongeleide projectielen, op die leeftijd niet verwonderlijk!

Vooral Amber heeft het “geheim van Sinterklaas” nog niet helemaal op een rijtje. Als de cadeautjes die ze voor papa en mama gekocht heeft ingepakt zijn vraagt ze ” gaan we dat straks als we thuiskomen dan aan papa en mama geven? Dat die cadeautjes éérst in de zak moeten, snapt ze niet helemaal, “hebben jullie dan zo’n zak”? vraagt ze .
We leggen nog maar eens uit hoe het werkt, dat iedereen z’n pakjes in de zakken doet en dat er dan een buurman op de ramen bonst enz….. we zien de raderen draaien bij Amber…. : “maar komen Sinterklaas en zwarte Piet dan niet? vraagt ze verschrikt!

Zo schattig dat snoetje, Inge en ik hebben dikke binnenpret, wij weten wel beter, maar we leggen dus verder uit dat ze meestal alleen bij kleine kindjes komen omdat dié het geheim van Sinterklaas nog niet kennen.
Weten en begrijpen zijn nog duidelijk twee verschillende dingen en zo te zien is het geloof nog lang niet helemaal uitgedoofd.
Inge’s lief is ondertussen beter, en Inge gaat het ook wel tijdig redden, de énige minder leuke surprise zou zijn dat ik alsnog een besmetting opgelopen kán hebben. De kans is niet héél groot maar mócht het zo zijn passen we daar wel weer een mouw aan, Sint is zó vindingrijk.

Advertentie

richting Sint

Ja hoor, éindelijk komt er wat sfeer rond het Sinterklaasfeest op gang.
Bij Melody gaat het schoen zet spel van start, maakt ze altijd veel werk van en helpt inderdaad om in de sfeer te komen .
Behalve dat heeft de goedheilig man wel overal zijn intocht gehad, Vorige week in Rijswijk en tot mijn grote vreugde was de stoet ruim voorzien van zwarte Pieten . Er liepen twee zéér opvallende bij, in knal oranje gekleed met méga lange oranje wimpers, gewéldig. Ik gebruik dat soort wimpers ook te pas en onpas bij verkleed partijen.
Nee ik ga niet ( teveel) “zeuren” al is het triest dat er overduidelijk (veel) beveiliging aanwezig was. maar er viel me iets bijzonders op toen ik de foto’s terug keek, de beveiliger die op de grote truck naast een zwarte Piet zit is (om het woke te zeggen) een man van kleur.

Hoewel het me opgevallen was dát er beveiliging naast die Piet zat (en er juist dáárom een foto van maakte) , is dat kleurtje toén helemaal niet tot me doorgedrongen. De beveiliger zat daar gewoon “als zichzelf”, ik zag “een beveiliger” en zeker géén zwarte Piet in die man.
Gelukkig was de sfeer geweldig en konden we toch nog wel bij de Pieten komen om ze te complimenteren. En ja hoor, ik kreeg ook een handje pepernoten al had ik kind noch kraai bij me.
Dat Sinterklaas bij de viskraam op de markt gedumpt werd heb ik niet zien gebeuren. Ach, de goedheiligman heeft natuurlijk bákken geld nodig dezer dagen en kluste nog snel even wat bij denk ik.

We vieren het dit jaar weer eens met het dobbelspel, na 3 jaar surprises is de inspiratie even op. Toch komt er één surprise voor iedereen samen. Amber, bijna 8 jaar, kent ondertussen ook het Geheim van Sinterklaas en dus maken Inge en ik mét de kleintjes een surprise om ze ook daarin een beetje de lol van het feestje mee te laten maken. Ze vinden het gewéldig om het feest nu vanuit “de ingewijde kant” te mogen meemaken. Néé, daar vertel ik natuurlijk nog niets over, je weet nooit wie er meeleest.
Zondag mogen ze voortborduren op het beginnetje dat Inge en ik al voor ze gemaakt hebben….. leuk hoor….. ik voel de dichtader al kloppen…..

gaan we weer….

Ja hoor, we gaan Parijs in, al is dat geen garantie dat je er iets van opsteekt. Echte info weten jullie heus zelf wel op w.w.w te vinden. Nee ik vertel alleen wat ik er van vond en hoe ik het beleefd heb .
In ieder geval vond ik het héél goed te doen om ” een dagje Parijs” te doen. Precies zoals m’n bedoeling was kreeg ik een aardige indruk van de stad in de 7 uur dat we in de stad waren en wát ik zag beviel heel goed, wát een leuke stad om te bezoeken.

De eerste de beste straat die we aflopen (althans de eerste die ik onthouden heb) loop ik kwijlend langs winkels met de meeste práchtige gala kleding. Echt, als ik ooit een galajurk nodig heb ga ik ff op en neer naar Parijs (na een borstreconstructie en een liposuctie sessie) om er iets te kopen, de prijzen waren nog schappelijk ook.
Het vreemde is dat iedereen om ons heen doodnormale kleding droeg maar waar ze dié gekocht hebben zou ik niet weten, ik kwam het niet tegen. Ik bespaar mezelf de desillusie om iets te gaan passen, zonder de ( ) vermeldde ingrepen is het gewoon niet verstandig ik heb immers geen galajurk nodig.
Voor het mooie muurtje van het Louxor theater staan we even stil om de neuzen allemaal dezelfde kant op te krijgen wat de route betreft.

Dat lukt prima, we zetten koers naar de basilique du Sacré-Cœur. Het is niet al te ver lopen waarbij we een ander winkelgebied passeren met héél veel nog ongenaaide jurken…. eh stoffen en fournituren bedoel ik, wát een keuze, nogmaals luilekkerland.
Natuurlijk heb ik nooit naar info over het gebouw gezocht, waarom zoú ik! En ik voel ook nog geen nattigheid wanneer we op korte afstand genaderd een flinke trap omhoog zien liggen. Ongeveer zo hoog als de trap in Kijkduin naar het hemelse gewelf, 82 treden die ik zelf op een smoorhete dag nog moeiteloos opklom. Alleen….. kon ik van beneden af niét zien dat er na dié trap nóg zó’n trap komt, en daarna nóg een. En pas dán kun je weg oversteken en een iets minder hoge trap nemen die je pas écht naar de Sacré Coeur brengt.

De tocht naar boven wordt hilarisch en al speel ik even dat ik aan de zuurstof moet, het is Jennifer die boven even bij moet komen.
Deze stoere meid had een paar dagen geworsteld met een buikgriepje, weinig geslapen, gegeten en gedronken dus een laag energie niveau.Het kwam snel weer goed met even iets eten en drinken.
En dan de beloning voor de inspanning, het prachtige uitzicht dat je over heel Parijs hebt achter het hek met dúizenden slotjes. En natuurlijk het prachtige gebouw, met nog een simpel bijgebouwtje dat ook wel iets heeft, op het drukke plein. Pas later realiseer ik me dat we nooit geen trap meer tegen komen wanneer we via montmartre weer verder wandelen…..!

Amber met ’n C

Nee natuurlijk schrijf je Amber niet met een C, ze zwom dit weekend haar ABCtje bij elkaar precies, ze haalde het C zwemdiploma. Potdorie dat is niet niks hoor, ik doe het haar niet na!
Ik heb sowieso geen enkel zwemdiploma maar lig evengoed wekelijks een klein uurtje in het zwembad vooral m’n hoofd boven water te houden.
Beloof me wél dat jullie het niet doorvertellen maar ik zou het huidige C diploma helemaal niet eens kúnnen halen.
Kijk straks maar in het filmpje, je moet met een koprol de plomp in duiken en ik maak zelfs nog geen koprol op het droge!

Verschrikkelijk vind ik dat, word ik al sinds jaar en dag duizelig van en zie de wereld voor een doedelzak aan. Dan nog flinke stukken, in volle “bepakking” onder water zwemmen…. oeps, ik kán onder water zwemmen als het heel erg móet maar écht liever niet, en zeker niet voor m’n lol. Wanneer ik als vis bedoeld was zou ik toch wel kieuwen hebben? Ik vind het allemaal al lastig genoeg in een badpak en in het zwembad waar ik zwem is het zeker niet de gewoonte om “gekleed te water te gaan” dus waarom zóu ik!
Maar oke, voor het C diploma dus “volle bepakking, niet een T-shirt met een korte short maar alles met lange mouwen/ pijpen alsof het géén heerlijk zomerse dag was.

Ik vind het nogal wat voor zo’n dreumes, met koprol gekleed te water, watertrappelen, zwemmen, blijven drijven met een bal op je buik. Dan naar de mat zwemmen waar je onderdoor moet, op moet klimmen en er weer vanaf plonsen om er nóg een keer onderdoor gaan. En dan heb ik het nog niet over alle verschillende slagen waar ze nog baantjes mee moeten afleggen, ik zou het zélf afleggen én er aan onderdoor gaan als ik eerlijk ben, maar beloofd is beloofd hé, jullie verlinken me niet!
Om wat suffe baantjes onder toezicht te zwemmen zwem ik goed genoeg schoolslag en een beetje rugslag.
Behalve dat kan ik drijven als de beste dus ik doe het er maar mee!

   

gratis blog hé, dus reclame niet onbillijk, wél lelijk

   

.

.

een star is born

Oh…. was zijn kinderen toch nog heerlijk puur! Onze 7 jarige Amber zit sinds een half jaar op een “popsong” kinderkoor. Een groepje kinderen tussen de 7 en 12 jaar. Ze is de jongste want op één na zijn alle kinderen rond de 10 jaar maar dat stoort haar voor geen meter.
Vanmiddag was er een “uitvoering” van het koortje en ik mocht mee.
Popsong hé, dus niks niet “dikkertje Dap zat op de trap”en dat soort kinderliedjes. Nee hoor het échte leven met al z’n te doorleven liefdes dramatiek, de zware kost van S10 wordt niet geschuwd.

Natuurlijk oefent Amber thuis want alle teksten moet ze uit het hoofd leren, Amber leest nog maar net en dan zeker niet zulke ingewikkelde teksten. Ze oefent dus met de op het internet opgezochte nummers thuis voor dictie en drama….. natuurlijk is ze een ster…. voor ons dan toch!
En natuurlijk filmde ik maar er zat een flinke bos haar vóór me, behalve dat kan ik natuurlijk niet de hele groep laten zien, privacy weetjewel.
Amber heeft met nog zo’n ukkepuk samen een microfoon, bij de andere meisjes komt ze maar tot aan de schouder maar ze weert zich dapper en heeft er, na even wat verlegenheid, héél veel plezier in!

   

natuurlijk niet

Nee natuurlijk vergeet ik Henk z’n verjaardag niet, maar als ik eerlijk ben is zo’n dag niet moeilijker dan alle andere dagen (maar ook niet makkelijker). In mijn hoofd zit het echt allemaal wel goed en ik red me prima. Wél ff jammer dat het gemis gevoelsmatig nog net zo moeilijk is als op dag één, het wil niet wennen en zál waarschijnlijk ook nooit wennen, het zij zo.
Maar natuurlijk staan we stil bij zijn verjaardag, Henk trekt zo nodig zélf z’n trukendoos open om te voorkomen dát we hem vergeten. Zo maakte Inge vanmorgen op de snelweg een foto van de auto voor haar en verzond die direct in de familie app……….

Zodat wij hem vandaag niet vergeten…….

Nee héus dat is geen toevalligheid, dat heeft Henk zélf geregeld, hij was altijd al goed in “even laten merken dat hij er was” als hij “er niét was”.
Zo was hij in 2005 naar Ruud in de USA terwijl ik gewoon thuis was en zag kans me 2 x per nacht van zijn afwezigheid te overtuigen!
Oh wacht…., daar schreef ik natuurlijk ooit een logje over………………………………….

“dag 2 alleen

Ik was laat op vandaag want ik had het plan eens lekker ongestoord een lange nacht te maken. Wie Henk kent weet dat hij, sinds hij medicijnen slikt om de schildklier aan de praat te houden, een onrustige slaper is .
Echt een klier dus in bed die mij regelmatig uit de slaap houdt met allerlei ongecontroleerde bewegingen van armen en benen waardoor er wel eens een tik of schop  mijn richting uitkomt.
Schreeuwen, lachen, fluiten, het kan allemaal als hij slaapt én op volle sterkte, iets dat in de stille uurtjes van de nacht natuurlijk nóg harder lijkt dan het al is.

Henk’s vlucht  zou rond 19.00 onze tijd in New York landen en Ruud (die er óók een weekendje N.Y. tegenaan gooide) zou de vakantiegangers daar ( met mobiele telefoon) opwachten rond 20.00. Het leek dus goed mogelijk  om op een christelijke tijd het “alles o.k. telefoontje ” naar het thuisfront te plegen, ik was óók om kwart voor 6 op tenslotte …….maar dan ken je Henk niet !

Rond half 1 in de nacht, onze tijd ,word ik wakker van de telefoon en hoor ik Henk, uiterst jolig
; “jahh, ik heb maar lang laten bellen want ik dacht wel dat je al zou slapen !!!!”
Enfin, het was fijn om te horen dat de vlucht  goed en rustig verlopen was en ze nu in het hotel gezamenlijk gingen eten en dan ook gingen slapen, het was een lange dag voor ze geweest. Het kost me moeite om weer in slaap te komen maar dat het moet wél  gelukt zijn want om kwart voor 6 vanmorgen werd ik wakker van de wekker die Henk uitgezet zou hebben omdat ik hem niet nodig heb ………

Zo zie je maar, Henk ziet zelfs over de oceaan heen kans om me 2 x per nacht wakker te maken!”

moet maar kunnen

Tja hoor eens, als iedereen nou maar blogpauzes in gaat lassen neem ik het óók even makkelijk en duik gewoon een oud logje op. Ik vond logje uit mei 2007, precies, dat is 15 jaar geleden.
Misschien is het niet verstandig het nu op herhaling te laten gaan want bij het nalezen zie ik dat er van de toenmalige reageerders niémand meer reageert (daar zou ik een les uit moeten trekken). Het gaat dan ook over een sauna ervaring uit de tijd dat Henk en ik nog 2 wekelijks naar onze buurtsauna gingen. …. nou ja, het moet maar, komtie!!!!

Ik schreef al vaker over onze sauna bezoekjes en dat er eigenlijk nooit iets bijzonders te zien is.
Dat de uitzondering de regel bevestigt bleek vandaag, we dachten éven in het programma “groeten uit de rimboe ” verzeild geraakt te zijn, wie onder de 18 (of érg preuts ) is kan nu beter even afhaken!

Het zonnetje scheen heerlijk dus de zonneweide lonkte, met de ogen op een kiertje zie ik vanaf mijn ligbed een man ” zonder handdoek” aan het klooien met een rustbed.
Mijn oog vangt een schittering op, niet van een ring of zo maar, “ergens tussen de benen van meneer”.
’t Zal de kip met de gouden eieren toch niet zijn dacht ik nog even maar als meneer mijn kant op komt zie ik tussen zijn benen een glimmende koker hangen die op een ingenieuze manier om …. tja hoe zeg ik dat netjes … om z’n “kippestrotje” geklemd zit waardoor “de eitjes” bijna tussen z’n knieën hangen.

Mijn gedachten gaan naar een gruwelijke medische misser waardoor deze, ahum … “afgezakte peniskoker” moet voorkomen dat de “ballen” exploderen als ze de onderbuik zouden raken.
Ik hoop van harte dat het “geval” van kunststof gemaakt is want in de brandende zon zijn “je eitjes ” natuurlijk snel hardgekookt als het ijzerwerk is, je moet er niét aan denken !

Maar ik zie óók een gladgeschoren venusheuvel met een flinke tattoo ….. en krijg het griezelige gevoel dat deze hele “toestand ” bedacht zou kunnen zijn om de tattoo niet in buikrimpels te laten verdwijnen.
Ik volg de programma’s groeten uit de rimboe niet, maar de leaders zijn niet te missen op T.V. en ook dáár zie ik mensen hun lichaam van álles aandoen omdat zij dat als mooi ervaren.
Deze meneer heeft mijn medeleven, waarschijnlijk heeft hij een ernstige medische kwaal maar zo niet …..dan is er waarschijnlijk toch iets mis in zijn bovenkamer om zijn “eieren” in de steigers te zetten.

kater wegwerken

Klopt, ik moét tegenwoordig ’s morgens wel eens een kater wegwerken! Het is ook nogal een luidruchtige kater die luid mauwend laat weten dat het de hoogste tijd voor de ontbijtservice is.
Ik betrap hem ook regelmatig dat hij stiekem in de nacht aan het voeteneind op bed is gaan liggen.
Ja ik heb het over m’n zwarte kater Beau, je dacht toch niet écht dat ik me iedere avond zit te bezatten hé!
Beau is een gekke kat, ik schreef al vaker dat meneer niets met mandjes heeft maar wél de meest onmogelijk toeren uithaalt om een donker plekje te vinden, hij graaft zich onder dekentjes op de bank en en verstopt zich achter kussentjes.

Toen ik zag wat een leuke “kattenmand” Gijs en Guusje bij dochter Inge hadden vroeg ik me hardop af of dát nou niet een leuke verstopplek voor Beau zou zijn.
En prompt bracht Inge bij een bezoekje zo’n “wigwam” mee voor Beau.
Beau is en blijft een eigenwijs mormel en liep hooghartig langs de wigwam met een air van “heb ik om een nieuwe behuizing gevraagd”?
Wat ik ook probeer hij blijft voor de verstop- dekentjes en kussentjes kiezen, ook als ik die voor de opening van de wigwam leg en hij bijna met z’n snuit in de opening ligt.

En dán kom ik op een dag thuis als ik gewerkt heb en zie ik de kat nergens, niet onder de kussentjes, niet onder de dekentjes en niet onder de eetkamerstoelen. Ik werp vluchtig een blik in het donkere gat van de wigwam, niets ….. totdat ik ineens twee groene lichtjes zie. (niet verder vertellen, ik heb hem vast met dat blikje geraakt) en tot m’n grote verrassing ligt hij tevreden in de wigwam. Het is nog niet z’n favo slaapplaats maar ik zie hem er nu wel vaker in liggen als ik thuiskom. Maar dan moet ik wél heel goed kijken want zodra z’n ogen dicht zijn is hij helemaal onzichtbaar, dé manier om je kater weg te werken.

terugblik

Kwam ik toch een verhaaltje tegen dat al bijna 17 jaar oud is, van half juli 2005…….
………van vóór WP, van vóór Web-log maar op het toenmalige Space! Ik schreef…..

Vandaag is het eindelijk zover, Henk  gaat voor bijna 4 weken naar Amerika en logeert, gedeeltelijk met het gezin van Inge, bij zoon Ruud! Inderdaad zónder mij want een dergelijke reis is voor mij niet te overzien. De koffer staat al sinds gisteravond helemaal gepakt op een kleinigheid na, een donzen 2 seizoenen dekbed op lits-jumeaux formaat, moet kunnen toch? Omdat onze zoon in Amerika nog steeds geen 100% donzen dekbed naar zijn zin kon vinden moet Henk er nu een meenemen .

De doos waar het kreng inzit is al net zo groot als de koffer maar…….. we krijgen goede raad .

Er zijn plastic zakken te koop waar een sluiting bijgeleverd wordt waardoor je, met de stofzuiger, de zak met inhoud vacuüm kunt trekken .

De zak is snel gekocht en na een oefensessie blijkt het wel te werken maar is het ronde afsluitlatje nét iets te lang voor de koffer .

Henk is niet voor één gat te vangen en zaagt er gewoon een stukje af . We geven nog een demonstratie aan Jennifer, omdat zij voor een jaar highschool in Amerika achter gelaten wordt en dus ook veel bagage, zoals wintertruien meeneemt. (jullie dachten zeker dat alleen honden in de zomervakantie gedumpt worden!) 

Ik hoor toch een klein sis geluidje als het dekbed, nu zo plat  als 2 flinke handdoeken,  weer in de zak zit en ja , er blijkt “nu pas” een klein lekje in de zak te zitten. Een plakkertje verhelpt het lek en we besluiten zo lang mogelijk te wachten met het vacuüm trekken, het is een peperduur dekbed en we willen dus wel dat het weer donzig kan worden na de reis en niet op een neergestorte pannenkoek blijft lijken .

Vroeg dag dus want we moeten écht om 7 uur de deur uit. Alles gaat van een leien dakje, de taxi is op tijd, de trein ook en op Schiphol worden we al opgewacht door de negen familieleden en vrienden  die allemaal met de zelfde vlucht naar New York vertrekken. Ze treffen het want voor hun balie staat een file die zigzaggend de halve vertrekhal vult, ik kan dus lang uitzwaaien, erg lang zelfs.

Dan in m’n “zielige uppie” naar huis  en als ik de rommel die we vanmorgen gemaakt hebben ga opruimen vind ik op de grond de ring die tussen de sluiting van de vacuüm ring  had moeten zitten om hem helemaal luchtdicht te houden ………… arme douane meneer  als ze juist deze koffer eruit pikken omdat ze Henk z’n reiswekkertje voor een tijdbom aanzien ……. …..die koffer krijg je dus nóóit meer dicht .
                   

clipje….

Oh…. wat vliegt de tijd als je het leuk hebt! Nou ziet Sebastian altijd wel kans om een dag nóg korter samen te vatten maar dan wél op zijn manier. Dan komt er zéker ook muziek aan te pas, nou ja, het wordt dan een beetje “rapperig”.
Omdat hij een paar dagen bij Inge logeert sleept hij Inge met lief natuurlijk mee. Ze krijgen tekst te leren en doen in filmpjes braaf wat er gevraagd wordt
Dat de tekst in het Engels is doet het, toch al niet geweldige geluid, weinig goed. Maar na 2x goed luisteren hoor ik toch heel duidelijk dat hij de hele maandag even doorneemt.

” Er was een heleboel wind vandaag (2x) , de wind sloop erin. 2x”
Nou ja, dat is voor niemand nieuws natuurlijk, dat had iedereen zelf wel gezien en gevoeld. Dan zegt hij wat we kunnen verwachten;
“het verhaal is kort en leuk, we maakte er een liedje van. Er waren heel veel gelukkig momenten maar ik vertel hier over wat er fout ging”

En dan komt het verhaal van mijn stommiteit van de dag!!! Dat we naar het nieuwe Leidschenhagen gingen, de nieuwe naam krijg ik er niet uit, té overdreven en té lang.
Maar je weet wel dat nieuwe “over de top”winkelcentrum” (wat trouwens mooier is dan ik verwacht had) en door de aanhoudende wind krijgt oma in haar Suus natuurlijk vleugels, volgens de clip. Die vleugels lijk ik ook te gebruiken om snel een niet werkende roltrap te beklimmen naar de volgende etage waar ik ruim voor Inge en Sebastian aankom. Blijkbaar té veel haast gemaakt, ik moet vergeten zijn de lichten van de auto uit te doen want als we naar huis willen zegt Suus; ” doe het zelf maar” of zoals Sebastian het rapt; ” stuck on the parkeerdek”.

Ik héb een service card van Suzuki maar het duurt een eeuwigheid eer ik iemand aan de lijn krijg en Inge krijgt genoeg van het wachten, ze belt haar lief Peter of hij even met de startkabels wil komen en als er een misverstandje is opgelost over waar we staan, het éne links kan het andere rechts zijn natuurlijk, komt álles goed en is Sebastian weer helemaal ZEN……
Hoe krijgt hij zo’n clip in ’s hemelsnaam zo snel in elkaar geknutseld.