oeps, impulsief

Inderdaad, sóms kan ik heel impulsief zijn en dat hoeft heus niet verkeerd uit te pakken, integendeel.
Vanmorgen hoor ik op de regionale zender iets waarbij ik de oortjes spitste en metéén op internet m’n licht op ging steken. En jawel, de info klopte;

“Gratis lunchconcerten van Het Residentie Orkest
Op de dag dat het Residentie Orkest ‘s avonds optreedt in Den Haag kunt u ze ’s middags al horen spelen. Tijdens dit gratis lunchconcert in theater Amare spelen ze een half uur uit het programma van die avond. Dit geeft een kijkje in de keuken en zorgt voor een inspirerend intermezzo“.

Er is heus veel klassieke muziek die ik mooi vindt, maar om naar een concert gaan weet ik er té weinig vanaf. Ik ben altijd bang de tent uitgeblazen te worden door een kakofonie van lawaai die door een agressieve componist na een slechte nacht op papier gekalkt werd. Een half uurtje lijkt dan nóg om door te komen.
Dit lunchconcert zou een stukje werk van Schubert zijn, daar heb ik wel iets van in huis, dat zit wel goed alleen….. er staat bij dat alle plaatsen al uitverkocht ….eh al uitgegeven zijn.

Tja, als je iets wilt kán het helpen om op de juiste tijd op de juiste plaats te zijn, en dus spring ik in de tram naar centrum Den Haag en stap ruim op tijd het gebouw in. Aan de vriendelijk info dame vraag ik “hoe ik het aan moet pakken om bij dit soort gratis voorproefjes” aanwezig te kunnen zijn. Ze vraagt of ik naar het concert van vandaag zou willen want ze heeft nog één ( teruggegeven) kaart en ja natúúrlijk wil ik dat. Het telefoonnummer (ik heb geen computer weetjewel) schrijft ze op de toegangskaart en zegt dat ik altijd ruim een week vooraf moet boeken.

Ze noteert wat gegevens, en zegt; “er komt er nog één in mei, zal ik daar ook meteen een kaart voor uitprinten? ” Als dát niet op het juiste moment op de juist plaats zijn is weet ik het óók niet meer.
Het werd genieten in de prachtige nieuwe zaal, het is natuurlijk een soort repetitie, de orkestleden druppelen geleidelijk binnen, gewoon in vrije tijdskleding, de dirigent komt op met knalrode sokken aan zijn voeten, zonder schoenen. Hij is ook een vrolijke noot als hij vertelt wat we gaan horen en dan kan het grote genieten beginnen.

Tot dan heb ik stukjes zitten filmen maar nadat ze zijn gaan spelen wil ik niemand meer storen en stop de telefoon in m’n tas. Aan het eind van het concert merk ik pas dat de camera nog aan stond maar zelfs in m’n tas nog alle geluid heeft opgenomen.
Hij is er helemaal warm van geworden. Thuis plak ik alles aan elkaar, en laat een klein stukje zitten van de “audio” opname, kunnen jullie even illegaal meeluisteren.

P.S. en let maar niet op de die twee kakende dames naast me.

Advertentie