Het wás even heel diep nadenken wat te doen met m’n voetproblemen, maar toen verbetering uitbleef toch nóg maar eens naar de huisarts, die het wijze hoofd schudde en een verwijzing schreef voor een orthopeed. De ontsteking, veroorzaakt door de wrijving van een schoen die geen ruimte heeft voor bobbels, is ondertussen chronisch. Behalve een operatie is dan nog de enige optie “orthopedische schoenen” maar ook dán moest ik eerst naar een orthopeed vond ze.
Ze schrijft een verwijzing uit voor de Bergman kliniek die alleen planbare zorg verleend, nauwelijks wachtlijsten heeft en bovendien bijna pal achter mij een vestiging heeft. En zo zat ik vanmorgen in deze wachtruimte…..
Zo helemaal geen ziekenhuisreceptie, met de zacht gestoffeerde stoelen en bankjes eerder een hotel lobby dan een ziekenhuis.
En dan natuurlijk de lobby van een hotel waar het een komen gaan is van mensen met silly walks. Mijn beetje hobbelige loop door m’n gemankeerd voet valt er niet eens op, al maakt niemand het zo bont als John Cleese in fawlty towers.
De afspraak om 9,05 werd nog keurig schriftelijk bevestigd vergezeld van nog wat aanvullende informatie die ik deels als op schrift had via een uitdraai van de huisarts. Dat maakt het toch allemaal iets minder duidelijk.
Eventueel recent gemaakte foto’s moeten naar hen doorgestuurd worden. De foto die in januari gemaakt is dus, maar dat kan ik weer niét telefonisch regelen, privacy weetjewel, (het zijn tenslotte naaktfoto’s) daar moet ik me voor legitimeren en dat mag per mail met kopie van legitimatie. #*# alleen héb ik geen mailadres (nééehee, ik kom uit het jaar kruikje). Persoonlijk aan de balie komen regelen kan wel, op naar de vestiging Voorburg van het R de graaf.
Alleen ff jammer dat daar ook niemand weet hoe het moet, zucht, het kwam tóch voor elkaar..
Aan de Bergman balie wordt ik verwezen naar de “radiologie” aan de andere kant van “lobby”, om foto’s te laten maken #*#* eh… hé??? In ieder geval verklaart het wel die 15 minuten vroeger aanwezig moeten zijn als dit een standaardprocedure is bij een eerste bezoek. Wel efficiënt natuurlijk.
Ik mág van alles, m’n schoenen uitdoen, op een apparaat stappen en weer plaatsnemen in de wachtruimte en dan mág ik wachten , nog net niet tot ik een ons weeg!
Ik bestudeer de “silly walks” van de passanten, speel een alternatieve receptioniste omdat ik het toilet in het voorbijgaan wél ontdekt had maar veel andere niet. Als laatste voor mij wordt meneer Schaap naar binnen geroepen, waarschijnlijk om de hoeven schoon te krabben want ook dát duurt lang, moest misschien ook wel geschoren worden. Ruim een uur te laat mag ik eindelijk naar binnen, met excuses voor het oponthoud; “zo loopt het anders nóóit!!”
Veel nieuws hoor ik niet van de vriendelijke dames, veel slijtage, een injectie tegen de ontsteking zal weinig zinvol zijn omdat er nog nauwelijks kraakbeen over is. Operatie kán, de boel vastzetten lost het pijn probleem op maar slijtage gaat er natuurlijk niet van weg en lopen wordt er ook niet beter op.
Voeg daarbij (op mijn leeftijd) een narcose, 6 weken in het gips en nog langer revalideren….. dan is wat ik nú nog kan waarschijnlijk ruim gehalveerd. Anders dan een heup of knie vervangen is deze operatie vaak geen succesverhaal.
Het worden dus oma duck schoenen, ach dat past ook wel een oma!
van koninklijk tot knettergek 
Leuk dat je reageert, dankjewel!