Terwijl Inge al zwaar haar paasei kwijt kon is het bij mij gewoon Kerst. Je kunt er maar op tijd bij zijn hé. Ja natuurlijk heb ik de meeste kerstzooi begin januari allemaal opgeborgen. Maar ja, er zijn áltijd wel dingen die nog wel even kunnen wachten, zoals de kerstkaarten. Daar is veel tijd ingestoken en het staat gewoon gezellig, daar wil je dan nog wel even van genieten.
Ook het kerststuk dat Inge ieder jaar voor me maakt blijft altijd staan totdat alles dat kan bloeien ook de kans krijgt me te verrassen. Het kerststuk van kerst 2022 hééft echte niet dat bloeit, maar het val óók niet uit en zo zit ik waarschijnlijk met de paasdagen met een kerststuk voor het raam. Hoe origineel wil je het hebben. Zelfs de lichtjes doen het nog.
Ja ja ja, ik moet het nodig allemaal wegruimen maar eerlijk gezegd hangt en staat het me helemaal niet in de weg. En ik was druk de laatste weken, en daarvóór moest er een lastige puzzel af, en dáárvoor had ik gewoon ff geen zin, ach de weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens en ik hoef trouwens niet zo nodig naar de hel, want dáár ga ik Henk natuurlijk niet tegenkomen. als er al een hiernamaals is.
Gewoon héél langzaam typen om ook “zen” te blijven! Yep, ik heb me weer overgegeven aan de vakkundig knedende én strelende handen van kleindochter Annemarie. Té lang geleden want was er dit jaar nog niet van gekomen. Tja, om “antiek” zo mooi mogelijk te houden heeft het regelmatig onderhoud nodig, dat weet ik . Voor mij totáál geen opoffering hoor, ik geef me over op de heerlijke, verstelbare én verwarmde behandelstoel.
Dat het niet eerder kon heeft een heel leuke reden. In januari trokken Anne en haar lief in een nieuw huis waar ook ruimte is voor de beautysalon. Ze had tot die tijd een ruimte in huren bij een sportschool en daar een fijne klantenkring op kunnen bouwen. Om “zen” te worden is rust natuurlijk heel prettig en tja, hoe fijn ze het ook met de mensen kon vinden, haar salon had toch soms hinder van gezellig kakelende mensen in de aangrenzende koffiebar van de sportschool. Behalve dat is een salon aan huis natuurlijk heel prettig bij een eventuele gezinsuitbreiding in de toekomst.
Ze vonden hun droomhuis in een prachtige omgeving en ondertussen draait de salon dus aan huis. Daar is keihard voor gewerkt, Anne gebruikte haar wonderhandjes tijdelijk voor héél ander zaken dan gezichtsmassage. Geen wenkbrauwen of wimpers verven, maar muren en deuren. Er zijn nog wel wat wensen maar er moet nu éérst weer wat verdiend worden natuurlijk. Ook het huis helemaal naar hun zin maken kan wel even wachten. Maar wacht, ze laat je even zelf binnen in haar nieuwe domein.
Ja helaas tóch weer dat gedoe met de klokken omdat het “zomertijd” moet zijn. Natuurlijk is er helemaal geen sprake van zomer, anders zou het nu toch zeker “komkommertijd” zijn? Tot m’n grote tevredenheid heb ik nog 2 klokken die de analoge tijd aangeven, die zet ik “in een mum van tijd” dat uurtje voor- of achteruit. Helaas zijn die volkomen “uit de tijd”, maar ik heb óók nog 2 digitale klokken, die kunnen “de tand des tijds” doorstaan.
Het zal weer enige tijd vragen eer ik van die tijdmachines uitgevogeld heb hoe ze ook alweer werken, want natuurlijk werken ze ieder weer nét even anders. Gelukkig heb ik “de tijd aan mezelf” want “als tijd geld is, ben je straatarm wanneer je geen tijd hebt”. Nou ja, “komt tijd komt raad” denk ik dan maar, ik zal nog wel een helder moment krijgen om álles weer helemaal “bij de tijd” te krijgen. Wat mij betreft heeft die zomertijd met al z’n verwarring “z’n langste tijd gehad”. “De tijd zal het leren”!
Inderdaad, sóms kan ik heel impulsief zijn en dat hoeft heus niet verkeerd uit te pakken, integendeel. Vanmorgen hoor ik op de regionale zender iets waarbij ik de oortjes spitste en metéén op internet m’n licht op ging steken. En jawel, de info klopte;
“Gratis lunchconcerten van Het Residentie Orkest Op de dag dat het Residentie Orkest ‘s avonds optreedt in Den Haag kunt u ze ’s middags al horen spelen. Tijdens dit gratis lunchconcert in theater Amare spelen ze een half uur uit het programma van die avond. Dit geeft een kijkje in de keuken en zorgt voor een inspirerend intermezzo“.
Er is heus veel klassieke muziek die ik mooi vindt, maar om naar een concert gaan weet ik er té weinig vanaf. Ik ben altijd bang de tent uitgeblazen te worden door een kakofonie van lawaai die door een agressieve componist na een slechte nacht op papier gekalkt werd. Een half uurtje lijkt dan nóg om door te komen. Dit lunchconcert zou een stukje werk van Schubert zijn, daar heb ik wel iets van in huis, dat zit wel goed alleen….. er staat bij dat alle plaatsen al uitverkocht ….eh al uitgegeven zijn.
Tja, als je iets wilt kán het helpen om op de juiste tijd op de juiste plaats te zijn, en dus spring ik in de tram naar centrum Den Haag en stap ruim op tijd het gebouw in. Aan de vriendelijk info dame vraag ik “hoe ik het aan moet pakken om bij dit soort gratis voorproefjes” aanwezig te kunnen zijn. Ze vraagt of ik naar het concert van vandaag zou willen want ze heeft nog één ( teruggegeven) kaart en ja natúúrlijk wil ik dat. Het telefoonnummer (ik heb geen computer weetjewel) schrijft ze op de toegangskaart en zegt dat ik altijd ruim een week vooraf moet boeken.
Ze noteert wat gegevens, en zegt; “er komt er nog één in mei, zal ik daar ook meteen een kaart voor uitprinten? ” Als dát niet op het juiste moment op de juist plaats zijn is weet ik het óók niet meer. Het werd genieten in de prachtige nieuwe zaal, het is natuurlijk een soort repetitie, de orkestleden druppelen geleidelijk binnen, gewoon in vrije tijdskleding, de dirigent komt op met knalrode sokken aan zijn voeten, zonder schoenen. Hij is ook een vrolijke noot als hij vertelt wat we gaan horen en dan kan het grote genieten beginnen.
Tot dan heb ik stukjes zitten filmen maar nadat ze zijn gaan spelen wil ik niemand meer storen en stop de telefoon in m’n tas. Aan het eind van het concert merk ik pas dat de camera nog aan stond maar zelfs in m’n tas nog alle geluid heeft opgenomen. Hij is er helemaal warm van geworden. Thuis plak ik alles aan elkaar, en laat een klein stukje zitten van de “audio” opname, kunnen jullie even illegaal meeluisteren.
P.S. en let maar niet op de die twee kakende dames naast me.
Het moet niet gekker wórden hé! Zelfs WP had in de gaten dat ik even “van het padje was” ineens van om de andere dag een logje plaatsen ineens drie dagen achter elkaar een logje. “Ga zo door” staat er bij, maar dát ben ik niet van plan hoor. Na een leuk uitstapje rollen de logjes altijd vanzelf uit m’n toetsenbord, ik kan hier de verhalen wel aan kater Beau vertellen maar die zegt bar weinig terug.
Het lukt me dan meestal niet om het bij één logje te laten en soms lukt het ook niet om het bij één uitstapje te laten. Vorig jaar had ik met Mirjam C en omabaard een leuke dag in Antwerpen, door de regen zagen we niet heel veel van de stad en vonden al meteen dat we dat nog eens over moeten doen. Er waren trouwens meer bloggers die daar best bij aan zouden willen sluiten. Dat idee gaan we zo rond mei in daden omzetten (dus klik Mirjam C even aan als je ook van de partij wilt zijn)
Maar éérst ga ik nog met Inge en drie kleinkinderen naar Londen. Ook een tripje dat voortkwam uit het uitje naar Parijs dat destijds uiteraard meerdere logjes opleverde. Treinreis is geboekt, kamers voor 1 nacht óók en een bescheiden rolkoffertje staat klaar. Na 24/ 25 april zal WP wel weer een complimentje uitdelen want ik neem zonder meer aan dat er over een bezoek aan Londen héél veel te vertellen valt. We zijn er toevallig vrij kort voor de Kroning van Charles en zullen er misschien wel iets van de voorbereidingen meekrijgen. De tijd vliegt dus die vier weken zijn zó om.
Ja we gaan van de LocHal op weg naar het textielmuseum in Tilburg voor de expositie “Koninklijk borduren“. Wie hier al lang leest wéét natuurlijk dat ik Koningin Beatrix incognito ben en jarenlang op huis ten Bosch woonde. Als er iémand weet in welke deplorabele staat de gordijnen uit de Chinese kamer er na een paar eeuwen uitzien dan Trix wel toch?
Maar goed we doen even alsof ik van niets weet en we zoeken de “oude rommel” op en inderdaad, in de achter glas tentoongestelde gordijnen kun je de scheuren en gleeën zelfs zien. Het is onvoorstelbaar fijn borduurwerk van Chinese motieven dat in die tijd natuurlijk allemaal met de hand gedaan werd,
Inkijk is uit den boze op een paleis en dus werden er nieuwe gordijnen gemaakt in Tilburg. In plaats van alle Chinese figuren is er gekozen voor allerlei Nederlandse figuurtjes en gebouwen op de gordijnen, verspreid als op de oude gordijnen met als Chinese verbindende factor overal bloesem ranken. De ranken zijn allemaal met de hand geborduurd door bordurende mensen uit het hele land, incl, Maxima die ook een liefhebber blijkt te zijn.
Alle andere afbeeldingen werden machinaal geborduurd met de fijnste zijdes en dat is toch niet zo simpel als het lijkt. Er is van alles te zien over het proces van het borduren, films, garens in heel veel kleurschakeringen en proef lapjes. Wie wel eens iets op een naaimachine doet weet wel dat de spanning heel nauw luistert en zeker bij dit héél fijne werk kan er van alles mis gaan. Zelfs al zullen de machines ongetwijfeld computergestuurd zijn, er moet toch iémand de computer instellen. Zo hangt er dus een proeflapje met de Haagse Peperbus die trekt als een sledehond in Alaska, maar op het gordijn kwam gelukkig hij keurig glad net achter het Mauritshuis te staan.
Maar behalve deze tijdelijke expositie er is nog veel méér te zien in het textielmuseum. Echt van alles met oude én nieuwe weefmethodes. Uiteraard ondertussen ook computergestuurd en je kunt er je eigen sokken laten breien, de klossen garen zijn op die machine een stuk groter maar je kunt de strepen zo kleurig (laten) maken als je zelf wilt. Met het geluid dat de moderne machines maken krijgt een béétje DJ op een house party de menigte wel plat.
We zien een apparaat waar de theedoeken die in de museumwinkel te koop zijn geweven worden, er is een draadje kapot en dat film ik wel even totdat de dames me op het rode embleem wijzen “fotograferen verboden”, oeps…. wel raar want overal mocht het wél maar dan zonder flits.Maar ik máákte geen foto, ik filmde….(dacht ik) thuis blijkt dat ik een mooi stuk vloer filmde maar gelukkig óók een foto van de plaats delict heb.
Ook alle machines voor het fijne naaiwerk zijn er te zien maar het grotere werk is minstens zo boeiend. Zoals die sokken brei machine werkt bijvoorbeeld, in ongeveer 6 minuten is de sok af maar om dat te filmen moet je dat éigenlijk eerst een paar keer gezien hebben, het is steeds weer verrassend waar er iets gebeurt of iets uitrolt. Nee natuurlijk houdt me dat niet tegen en film toch hier en daar een stukje, kan ik er met dat filmpje hier mooi een eind aan breien voor vandaag.
Poehwee…. nou dat dat waren , zeg maar, weer drie dagen in één! Echt, eigenlijk had de reis al de moeite waard geweest wanneer ik niet verder dan 5 minuten van de trein gelopen had , de topontmoeting met twee top “*meisjes ” dan even niet meegerekend hé! Wanneer je aan de juiste kant het station verlaat sta je binnen 5 minuten voor “de LocHal“. “ Het gebouw staat er al sinds 1932 en werd vroeger gebruikt als Locomotiefhal. Zoals veel gebouwen in de spoorzone kreeg het gebouw ook een andere bestemming en nu is het verbouwd tot een multifunctioneel gebouw waarin meerdere partijen gevestigd zitten.”
Toen Neeltje beloofde, “ik trakteer in de loc Hal op koffie” dacht ik aan een klein restaurantje bij het het station maar dat lag toch even anders. Alleen de deur al is anders dan anders, groot, groter, grootst zoals het hele gebouw is. Misschien wel iets te vergelijken met een soort “loft”,….. maar dan anders. Echt ik kwam ogen te kort , groot, licht maar vreemd genoeg tóch knus. Multifunctioneel en heel veel van de oude bestemming bewaard gebleven. Echt een gebouw waar je met gemak een dag zoek kunt brengen als je geen andere plannen hebt, daar staat alleen al de door het gebouw verspreide bibliotheek borg voor.
Met hier en daar gezellige hoekjes waar je iets kunt eten of drinken en mocht je het spoor een beetje bijster zijn, kijk dan gewoon onder je tafel en je hebt het spoor weer gevonden. Op de trappen zit altijd wel iemand iets op een laptop te doen en in de kleurige kinderhoek hoef je niet naar een kleurpotlood te zoeken. Ook heel prettig dat er keurige gratis toiletten zijn, waar alle papier gerecycled is blijkens het bordje op de deur. Gelukkig hoeft het toiletpapier niet in een emmertje, dat stelt me rust.
De hal is indrukwekkend, eigenlijk zijn er nergens “gewone muren” maar overal zijn originele details gebruikt om ruimte af te scheiden. De mens verdwijnt een beetje in de ruimte maar kan zicht tóch overal in terug vinden. Blijkbaar heb ik toch iets industrieels in me want ik kan maar niet genoeg rondkijken. Neeltje en Apenstaartje kenden het gebouw al en zijn (in hun blog) allang bij ons doel, het textielmuseum, aangekomen terwijl ik hier nog ademloos in de LocHal rondhang, Dat moet maar kunnen hoor. We komen hier heus óók wel in dat museum terecht, het duurt alleen iets langer.
Voor de goede orde, niet dé mevr. Pannenkoek van van Thomas. Maar gewoon jullie eigen Rietpietz met maar liefst 4 pannenkoeken achter de kiezen. Het was dus géén grote chaos op de school van Levi en Amber, er werd niét in de klas gebakken wat me een pluspunt lijkt. Heel slim had men diverse ouders gevraagd thuis pannenkoeken te bakken die in de magnetron warm gemaakt werden. Ik moet zeggen, de stapels pannenkoeken zagen er gewéldig uit, flinterdun en prima van smaak. De school koos voor “makkelijk”dus gewoon zoals vroeger thuis, pannenkoek oprollen en uit het vuistje opeten , niets mis mee hoor, een patatje eet je ook niet met vork en mes.
Heel grappig natuurlijk dat ik weliswaar bij Amber en Levi pannenkoeken kwam eten maar ik de enige aanwezige oma was die de oma van één van de juffen is. De “juf” zorgde dus dat ik toch 2 foto’s kreeg, helaas zonder dat te zien is hoe ik m’n best gedaan heb om te helpen de kleurplaat in te kleuren. Best wel een dingetje voor me want héb niets met kleuren of tekenen. Oh wacht, nu snap ik het, ze vond het resultaat niet goed genoeg om op de foto te zetten. Maar goed dit was het even snel want nu spring ik in de trein naar Tilburg waar ik “apestaartjes”en “Neeltje” ga ontmoeten, wordt weer een feestje!
Tjonge wat een woord, nee koest kronkels, in je hok want daar gaan we niet over zeuren. Maar net als “Anneke” neem ik niet alles voetstoots aan, zeker niet als het zaken betreft die bevestigend werken voor wat betreft iets meer dan een “oudere jongere” te zijn. Tot op zeker hoogte misschien wel eens eigenwijs maar (meestal) niet tegen beter weten in. We willen gewoon wéten of, en hoe, hoog geprezen hulpmiddelen werken én of het echt niet zonder kan. Uiteindelijk zijn artsen ook maar mensen, toch?
Dus alles goed en wel een voorschrift voor “elegante” orthopedische schoenen kan er dan wel liggen, of de gewone schoenen écht de oorzaak zijn dat de ontsteking niet van wijken weet ga ik dan toch even uittesten. In de gewone schoen is de voet na een paar uur opgezet en helemaal rood. Dan maar eens een paar dagen niet ijdel en de oude schoenen aan waar de schoenmaker een gat in gemaakt had. De schoenen zien er niet uit want natuurlijk laat je niet knoeien aan nog goed bruikbare schoenen. Er is nu ruimte genoeg op de voorvoet én er kan zelfs een bijpassende kleur sok in.
Met hier en daar wat spetters door regenplassen valt het zelfs helemaal niet op, het experiment slaagt. Na een paar dagen wordt de voet wat minder dik, minder rood, het lopen gaat wat beter en de pijn is minder. De kwaal is niet weg natuurlijk maar alle vervelende bijwerkingen van de spanning erop verdwijnen toch redelijk. Bewijs geleverd! Bovendien is in al m’n schoenen gaten laten maken ook niet helemaal een voorbeeld van modieus door het leven te gaan.
En zo zat en/of stond ik vanmiddag bij een dame die er verstand van heeft (hoop ik). Na wat voelen, meten vragen en wat voorlichting bleek dat bestaande schoenen orthopedisch aanpassen voor mij niet de beste oplossing is. Trouwens, als een queen zich geen maatschoenen kan permitteren, wie dan nog wél! Na anderhalf uur laat ik mijn ontzielde voeten er achter, en mag ik over 4 weken een soort model komen passen…. wordt vervolgd… ( en ja dom hé, ik wás vergeten m’n voeten te wassen, ze verpakte ze daarom maar ik plastic folie 😉 )
Bij mij is een logje schrijven soms gewoon m’n hersenkronkels hun gang laten gaan. Zo schreef ik in reactie bij een blog over de storm Freddy uit de losse pols in een zin “Freddy en z’n consorten” en hup, daar gaan de kronkels aan de slag. Consorten, wat een raar woord eigenlijk. En ik kan me niet eens herinneren het woord ooit specifiek geleerd te hebben terwijl ik tóch weet hoe ik het kan gebruiken, maar dan weer niét de exacte betekenis kort kan omschrijven. Gelukkig hebben we dáár tegenwoordig het internet voor; “consorten, (minachtend) medestanders, medeplichtigen“.
Waarschijnlijk is dát de meerwaarde van een taal vanaf de geboorte meekrijgen, je krijgt ongemerkt de context mee waarin zo’n woord gebruikt wordt en geeft dat een plaatsje in je kronkels. Ook dat het woord iets negatiefs heeft pik je makkelijk op als je het maar vaak genoeg hoort. Wel een wat verouderd woord lijkt me, je hoort het niet zo veel meer. We hebben trouwens best veel woorden waarvan de eerste lettergreep “con” is en heel toevallig viel mijn oog op een woord beginnend met “con” dat morgen (woensdag) actueel is.
De Nederlandse “Constitutie“, ook zo’n woord dat je wel kent maar een beknopte beschrijving geven van de betekenis toch lastig is. Komt tie…;”de inrichting van een staat op basis van een grondwet of van wetten en gebruiken” Ben ik even actueel op de dag dat we naar de stembus kunnen. Néé, verwacht nou niet dat ik van de gelegenheid gebruik maak om met stemadviezen te komen, zeker niet, hoogstens “gá stemmen” (al heeft het de laatste jaren door al die snipperpartijtjes geen enkele zin maar dat is mijn mening) maar als ik dan toch actueel ben nog even een weetje.
De Nederlandse grondwet bestaat dit jaar 175 jaar, (sinds 1848), maar de eerste artikelen stonden zelfs al in 1814 op papier. Alleen Amerika had nog eerder een grondwet. De Nederlandse staatsman Thorbecke zorgde er destijds voor dat alles op papier kwam maar …tjongejonge wat gaan mijn hersenkronkels nu toch een vreemde kant op, je zou bijna zeggen dat ik politiek ontwaakt ben uit mijn normale politieke bewusteloosheid. Niets is minder waar hoor! Er sloeg gewoon een kronkel de verkeerde kant, ik ga per direct in “conclaaf” met m’n kronkels. Ze moeten niet denken dat ze álles kunnen maken!
van koninklijk tot knettergek 
Leuk dat je reageert, dankjewel!