vooruit dan maar…

Hoe kán ik tot morgen wachten als er mensen geen oog dicht doen zolang ze niet weten welke film we zagen. ( 😉 )
Vooruit dan maar, ik wil geen overspannen mensen op m’n geweten hebben, dán maar een dag eerder een logje!

We zaten dus in die mooie hal iets te drinken toen ik “voorgelicht” werd over de film. “Het is een film over een Engelse werkster die met ál haar moeizaam verkregen spaargeld naar Parijs wil om bij het modehuis Dior………”
…. en dan val ik alwéér met een klap in het verleden.

Maar een jaar of dertig dit keer. Laat in de jaren 80 zijn de kinderen de deur uit en besluit ik in het volwassen onderwijs alsnog m’n gebrek aan “educatie’ een beetje bij te spijkeren. Van mijn boekenlijst voor MAVO Engels floept na ál die jaren bij deze omschrijving metéén een boektitel omhoog.
Mrs. Harris goes to Paris.
De schrijver zou ik niet meer geweten hebben maar het verhaal komt compleet bovendrijven en stelt me gerust, dit ga ik een aardige film vinden, dat kan gewoon niet anders.

Als we de zaal ingaan blijken onze stoelen bezet en als we de mensen daar opmerkzaam op maken, ze zitten een rij te hoog, blijken hún stoelen ook bezet te zijn, door mensen die aan de verkeerde kant van de rij zijn gaan zitten.
Hoe moeilijk kan het zijn de juiste nummers die op je kaartje staan te vergelijken met de duidelijke rijnummers op de grond en stoelnummer op de stoelleuning. Waarom is de vroegere ouvreuse ooit afgeschaft?

Uiteindelijk zitten we toch op de heerlijk royale stoelen en start de film. En valt er genoeg te genieten van de stukje Londen en de manier van leven aldaar in de jaren 50. Later zijn er de stukjes Parijs die ik na onze uitstap vorig jaar nu herken. Zei ik laatst niet dat ik een vrouw ben en me ook vrouw voel? Dat komt mooi uit want een modeshowtje en rondsnuffelen in het huis Dior is dus reuze aan me besteed. Natuurlijk realiseer ik me heus wel dat het allemaal filmisch ingevuld is maar dat doet aan het effect niet af.

Ook dat de film iets (zeg maar behoorlijk, zeker het eind) geromantiseerd is ten opzichte van het boek kan ik wel hebben, wat is er mooier dat wat sluimerende liefdes relaties die ik me niét uit het boek herinner (ligt héus niet aan mijn geheugen). De film is echt mooi gemaakt met een hoofdrolspeelster die aan Loes Luca doet denken en een goedhartige werkster neerzet die voor haar dromen wil gaan, het beste in de mens gelooft en daarin iedereen meesleept.

Ze hebben maar één ding gemist dat ik me juist goed uit het boek herinner en niet terug zag in de film, héél jammer.
Als mrs. Harris eindelijk met haar peperdure Dior japon naar Engeland terug wil hoort ze tot haar schrik dat ze de jurk bij de douane aan zal moeten geven en invoerrechten betalen, dat geld heeft ze niet.
Ze besluit toch gewoon naar het vliegveld te gaan maar wil niet liegen. En dat dóet ze ook niet. Op de vraag van de douane beambte of ze iets aan te geven heeft zegt ze in haar sjofele jasje met twinkelende ogen “Ja zeker, ik ben ik even bij Dior een japon van 500 pond gaan kopen en ga nu weer naar m’n werkhuis in Londen” (of iets van die strekking) waarna de douanier haar natuurlijk niét gelooft en lachend veel plezier van de jurk wenst zonder de koffer een blik waardig te keuren. Zó jammer dat juist dát stukje niet in de film zit!