voorbereid…..

Ho nou even, iedereen doet maar alsof het al voorjaar is, we zitten nog in hartje winter hoor.

Na de eerste onverwachte plaagstootjes van deze winter in december heb ik meteen maatregelen genomen.
Op dát moment was er natuurlijk nergens strooizout meer te koop, dat kon je dan nog met een korreltje zout nemen maar wat doe met één korreltje als de straat spekglad is.
Een kwestie van “relaties hebben” om je in te seinen wanneer er nieuwe voorraad binnen is.
Sindsdien staat er een flinke zak zout op de deurmat achter de voordeur.
Nee die zak heb ik natuurlijk niét naar de schuur gesleept, als ik zout moet strooien tegen gladheid kun je er vergif op innemen (oh, mag je geloof ik niet in huis hebben) dat het pad naar de schuur dan óók glad is en , indirect, de kortste weg naar het ziekenhuis.
Maar als zo vaak, zodra je voorbereid bent gebeurt er niéts…..
Tót vanmorgen toen de voorspelde sneeuw hier in de regio uit de lucht kwam vallen.
Niet ongeduldig worden als ik niet direct reageer hoor, dan ben ik nog bezig met een sneeuwpop maken!
Eh…. zouteloze grap ja, doe er maar wat zout uit de zak bij, er is nog nét genoeg!

Advertentie

de boot in

Prima weertje om er een cruise tegenaan te gooien, waar kun je met dit prachtige weer béter dan op het water zijn. Toegegeven, het werd een minicruise. Misschien is ienimini cruise nog wel beter als je het over een vaartocht van toch wel een minuut of 3 hebt. En met geld over de brug komen hoefde niet, sterker nog, mét of zonder geld, ik kón niet eens over brug.

De Hoornbrug is al weken wegens werkzaamheden afgesloten voor alle verkeer, zelfs voor voetgangers en dat is lastig.

Omlopen naar de eerstvolgende brug over de vliet is toch een flinke tippel als je alleen maar naar de overkant wilt. Voor mij is het altijd een aardige wandeling als ik er niet te ver op uit wil, aan de ene kant heen langs de vliet, de brug over (of nóg een brug verder) en dan aan de overkant terug en via de Hoornbrug weer naar huis, óf omgekeerd natuurlijk.
Ik kan uiteraard heen én terug aan dezelfde kant lopen dan heb ik helemaal geen bruggen nodig, maar nu men zo te zien een heuse oceaanstomer heeft ingezet voor voetgangers moet ik ásoluut naar de overkant.

Nou ja, oceaanstomer…. het drijft op het water en via de geïmproviseerde steigertjes komt iedereen aan de overkant. De vrij grote pont heeft eigenlijk meer tijd nodig om te draaien dan de oversteek te maken.
Uitgerust met maar liefst twee bemanningsleden die uiterst goed gehumeurd ook op zondagmorgen het heen en weer hebben of ze nou voor één of zes mensen moeten varen.

Volgende week mogen de voetgangers weer over de brug vertelden de mannen, de rest moet nog bijna drie weken wachten. Alleen de tram mag bij wijze van proef al een week eerder over de brug.
Het scheepsverkeer mag uiteraard niét onder de brug door zolang er aan gewerkt wordt. De beiden doorgangen zijn afgesloten met een ketting met boeien, al lijkt het niet direct een onoverkomelijke hindernis voor de grote containerschepen die er dagelijks varen.

De roeiers en kanovaarders, die vooral in het weekend hun trainingsrondjes varen, moeten hun rondje behoorlijk inkorten. Het is voor iedereen een beetje behelpen maar de veiligheid van de brug moet gewaarborgd zijn anders gaat het verkeer richting van en naar de snelweg op enig moment toch de boot in.
Dat ik vandaag vrijwillig “de boot in” ging is me wel bevallen, had wel iets langer mogen duren eigenlijk.

té grijs

Alweer een jaar geleden dat Inge twee “Russen” in huis haalde. Twee prachtige blauwe Russen waarvan ondertussen de kitten alweer een jaar oud is. Inge ontdekte al gauw dat er iets aan de hand eh poot was, klein “foutje” aan teentje wat bij een raskatje natuurlijk niet mag voorkomen. Fokster gewaarschuwd en dan mág ze Guusje omruilen maar dat doét ze natuurlijk niet. Een poesje is geen truitje dat je omruilt als er een steekje los zit.

Maar Guusje heeft last van de “afwijking” omdat het nageltje steeds ingroeit en er is een operatie nodig om dat ongemak te verhelpen. En dat gebeurde vorige week. Op zich een kleine wond maar die moet wél verbonden worden, al is het maar wegens de kattenbakgang en dát is zo simpel nog niet blijkt al gauw.

Het eerste verbandje, met een sokje erover ligt er al binnen het uur af . Terug naar de dierenarts…. met een kap naar huis maar Gijsje wil helemaal geen kap die eigenlijk ook iets groot voor haar is. Ze springt hoger dan een kangoeroe in doodsnood en komt natuurlijk steeds op het gewonde pootje neer. Kleindochter Jennifer komt in actie en brengt wat poppenspullen mee zoals een rompertje in de hoop dat ze iets kunnen fabrieken war Guusje niét uitkrijgt, en dat lukt…… wel twéé hele uren en dan is het pootje weer vrij. Inge probeert van mouwtjes met een veter een tuinbroek te maken, het werd een woelig nachtje voor Inge (die alleen thuis was) om te voorkomen dat poes de hechtingen eruit trekt.

Nóg maar eens naar de DA die samen met Inge een constructie bedenkt in prachtig roze en die houdt het een dag, en nóg een dag, en zelfs nóg een dag.
Maar dan komt Inge uit haar werk en lijkt Guusje ineens vijf pootjes te hebben, omdat ik ook even bij de patiënt kom kijken proberen we samen bij Guusje een wit voetje te halen. We zijn duidelijk niet voor “verbinding” in de wieg gelegd, de kleine Houdini heeft er geen enkele moeite mee, dat wordt dus wéér de DA die het helaas nog te vroeg vindt om de hechtingen eruit te halen en dus…… deze keer een prachtige groene constructie.
Die moet het gewoon gaan houden tot zaterdag wanneer de hechtingen er wél uit mogen.

Voor wie er mee overweg kan (ik niet echt) hier de link waar Guusje (in casu Inge) zelf op Instagram over haar belevenissen schrijft.

weemoed

Ze heeft er echt heel goed over nagedacht, de drukkerij zit haar aan het hart gebakken. Haar hele huwelijk heeft ze ervan gegeten, in ieder geval doordat haar man er werkte. Maar zijzelf ook al nét zolang wel minstens wat thuiswerk deed naast de latere tientallen jaren vast op de loonlijst.

Geen familiebedrijf, maar doordat alle werknemers er maar blijven hangen is iedereen toch een beetje familie, een soort kinderen eigenlijk want zij en haar man waren allang de oudste van het bedrijf. Ze werd er door een heel lastige periode in haar leven geholpen en al heeft haar man nooit een voet op de nieuwe locatie gezet, voor haar is hij overal om haar heen aanwezig.

Moeilijke tijden voor drukkerijen maar ze overleven door een samenvoeging met een ander bedrijf waar ze zich al snel op haar gemak voelt. Ze heeft door kleinigheden weliswaar haar bedenkingen over de “geldschieter” die in het bedrijf investeerde, maar die leek zich niet zo te bemoeien met de werkvloer. Tot voor kort….

Dan wordt ineens één van “de jongens” er op een niet zo nette manier uitgegooid, er is een naar spelletje gespeeld. Dat komt de sfeer én het werk niet goede. Ze snapt best dat de rest van “haar jongens” weinig kan doen, die hebben allemaal nog een gezin, daar moet brood de op plank blijven. Maar zij werkt alleen maar voor haar plezier en kan zich niet vinden in een werkgever die geen respect voor personeel heeft.

Ze jaagt met een diepe zucht de kogel door de kerk, ze neemt ontslag. Ach, ze zal er geen boterham minder om eten want het geld was niet de drijfveer, ook niet de hoofdprijs natuurlijk maar het werk is zo leuk. Ze had altijd de luxe om een werkgever af te wijzen wanneer die niet humaan genoeg was in haar ogen, werkte desnoods zonder betaling als de “baas” het waard was maar weigerde principieel om voor een hork te werken. Op enig moment loopt dat toch spaak , ze mag dan een heel mild oudje lijken, bij onrecht maakt ze van haar hart geen moordkuil.

Ze gaat, na wat “werkvloer” appjes, nog een keer naar de drukkerij om “de jongens” zelf het hoe en waarom uit te leggen. Het zóu haar ego enorm moet strelen hoe ze gemist wordt, en hoe ze proberen haar alsnog om te praten omdat ze zo slecht gemist kan worden. Welke 80-jarige hoort dat nou niet graag!
Maar zij wordt er verdrietig van, ze wil die knullen helemaal niet teleurstellen of problemen bezorgen.

Slechts de man die alles veroorzaakt heeft, op papier de werkgever, laat helemaal niéts van zich horen. Ze heeft hem blijkbaar goed ingeschat, hij voelt zich ver boven het personeel verheven en is met totaal andere zaken bezig dan wat er leeft op de werkvloer.
Met een diepe weemoedige zucht sluit ze een prachtige periode in haar leven af! Eerder dan ze had gewild, maar uit principe, niet wegens aftakeling, dat heeft toch óók wel iets moois!

museum ff snel

Het grote voordeel van de museum jaarkaart is dat je soms gewoon “even in het voorbijgaan” een museum induikt.
Als ik met tram naar Delft ga loop ik onder dit poortje door op weg naar de markt.
Precies, museum Prinsenhof, ook weer zo’n heerlijk oud gebouwtje dat ik vaak aantrekkelijker vind dan de tentoonstelling in museum.

Met op dit moment een grote tentoonstelling over de Delftse schilder Johannis Vermeer in het Rijksmuseum Amsterdam heeft ook het Prinsenhof museum aandacht voor Vermeer.
Tja, alle belangrijke stukken hangen natuurlijk in Amsterdam maar toch wip ik even binnen.

Ik hoef er geen uren rond te lopen en ben toch al minder een “schilderijenmens” .
Er wordt veel gewerkt met projectie op de muren waarbij in de informatie “het Delft van Vermeer” uiteraard een rol speelt.

Er is ook een blik schoolkinderen opengetrokken die rond de trap, waar Willem van Oranje neergeschoten zou zijn, een verkleedfestijn hebben. Het is er rumoerig maar ik snap wel dat je iets extra’s moet doen om kinderen te boeien. Willem de Zwijger wil wel even voor me poseren voor hij op de trap van kant gemaakt zal worden (neem ik aan) Je snapt wel dat je ánders naar al die oude wapens kijkt wanneer je zelf als “schildwacht” verkleed ook met zo’n wapen in je hand loopt.

Maar natuurlijk dwaal ik toch weer af als ik in de kelder de toiletruimte bezoek, oude stenen trapjes en mooie gewelfjes, vooral veel bukken want men was niet zo groot vroeger
Maar ook een mooi oversteekje naar een ander deel van het gebouw trekt m’n aandacht. De ramen kijken uit op een binnenplaatsje en een mooi rood pannen dakje.
Mooi, daarom geniet ik dus wél van dat soort schilderijen, alleen let ik dan weer niét op wie de schilder was, doet er ook eigenlijk niet toe, het is mooi of niet. Van dat soort “plaatjes” in het echt maak ik dan maar foto’s, ik kan helaas niet schilderen.

pré tiener

Laat ik óók eens een nieuwe kreet bedenken, moet maar kunnen hoor.
(achter)Kleindochter Amber werd kortgeleden 8 jaar en tjongejonge, wat zijn het tegenwoordig vrouwtjes in de dop. óf mijn geheugen is echt aan het aftakelen. Ik kan écht geen enkele gelijkenis vinden met mezelf als 8 jarige.
Zelfs niet van m’n dochter toen die 8 was, ach ja, ook alweer bijna een halve eeuw geleden.

Maar goed Amber werd dus 8 en was in ruime mate door de Sint van speelgoed voorzien dat werd een beetje water naar de zee dragen.
Wat ze ook kreeg, maar dan van moeder natuur, was “een groeispurt”, voorál in de lengte en dus spande Inge (Ambers oma) en ik samen. We bedachten een “stad-ochtend” om haar kleding weer een beetje passend aan te vullen, bon aangeboden met een door Neeltje gehaakte sjaal die natuurlijk altijd past voor zo’n koukleum als Amber is.

Dinsdag togen Inge en Amber naar het station om richting Haagse binnenstad te gaan. Lekker keten in de trein terwijl we via de app op de hoogte blijven “wie waar” is.
Ja natuurlijk heb je in Den Haag ongeveer hetzelfde winkelaanbod als in Zoetermeer waar Amber woont, maar dan is het geen écht uitje.
We verzamelen dus voor de Hema in Den Haag waar al blijkt dat Ambers groeispurt hongerig maakt, ze ziet scheel van de hónger. Een croissantje dan maar bij de Hema , Inge en ik delen een kaasstengel, wij hadden geen groeispurt natuurlijk.

Als je eens géén rustige ochtend wilt is het een aanrader om met zo’n minivrouwtje op stap te gaan, vermoeiend ja maar zó onwijs leuk. En zo’n leuke extra dat ik dit na de kleindochters óók nog eens mag doen met een áchter kleindochter, al ben ik blij dat Inge er óók bij is. Zij neemt het gedoe in een te klein pashokje op zich, ik offer me op om te filmen voor eventueel overleg met het thuisfront. Had niet gehoeven, thuis passen en ruilen wat niet goed is kan makkelijk maar ja, het passen en showen hoort natuurlijk bij zo’n stad ochtend.

We slagen tot volle tevredenheid maar liefst 4 generaties, al is de joggingbroek niet ieders keus, déze kan door de beugel. De pré tiener kán niet zonder joggingbroek, dat begrijpen we allemaal. Als een volleerd vrouwtje heeft Amber aan de stofjes staan voelen en vergelijken en de joggingbroek was écht het lekkerst warm.
Sorry mannen, ik had natuurlijk moeten waarschuwen, je moet wel een héél gepassioneerde opa zijn om ook nog het filmpje tot je te nemen, sorry!!!!

voorrang

Las ik van de week nog dat “iedereen wel eens last heeft van een “writersblok”, ben ik weer natuurlijk niet iedereen en had vanmorgen al 3 onderwerpen waaruit ik lastig kon kiezen.
Allemaal éven interessant natuurlijk 😉 maar al vóór ik een keus maakte kreeg ik een filmpje binnen dat wat mij betreft voorrang verdient.
Tja, tik-tok is misschien niet altijd van even onbesproken gedrag maar dat moet dan maar, het filmpje laat iets zien dat ik graag zélf gemaakt zou hebben.

De gekte in de voetbalwereld doet me vaak het hoofd schudden, zowel op het veld als waar het de overtrokken salarissen betreft. Zo zou ik zelf graag eens een filmpje willen zien waarin bijvoorbeeld een operatieteam aan het werk is met commentaar zoals op het voetbalveld gebruikelijk is, ongeveer zó!

Met een hevig geëmotioneerde stem die steeds sneller gaat praten hoor je dan de commentator……
…..Het rode team gaat van start om te redden wat er te redden valt …..gaat het dokter A lukken de patiént te redden, met een hééééle snelle haal maakt hij een flinke snee….om beter overzicht te krijgen …. zuster L doet wat ze kan om het operatie “veld” vrij te houden en in een prachtig “1,2tje” legt ze precies op tijd met een plof een schaar in de hand van dokter A… dokter A geeft een voorzet om een ader op z’n plaats te dwingen…….hij gaat goed…….hij gaat goéd en…. ai ai ai ai ….. wát een pechvogel de ader glipt uit het tangetje maarrrrr daar is dokter B……. néé, het is niet dokter B die even niet steriel blijk te zijn wegens een spuitende slagader, maar dokter C die vanuit het niets toeschiet, dokter A aan z’n mondkapje trekt en met een prachtige omhaal met een steriel tangetje de ader voor kan leggen …..klaar om gehecht te worden …… wát een geweldige actie, dát is genieten en U ziet dat het team uitzinnig van vreugde is met het resultaat ….. dokter A klimt op de rug van dokter C, er worden operatieschorten gewisseld en ze meppen elkaar op de schouders enz,enz…

Zorgmedewerkers blijven in aandacht én salaris natuurlijk ver achter bij de voetbalwereld, maar het kan altijd nóg slechter, zo is de staking van de vuilnisophalers om betere arbeidsvoorwaarden nog maar nét achter de rug. Een zwaar beroep met een behoorlijk negatief imago dat zeker geen vetpot oplevert…. tja en dán krijg ik dit filmpje…., ik had het zelf kunnen bedenken maar ja, het blijft dus bij zélf het filmpje hier laten zien.

nooit meer ruzie

Helemaal geweldig natuurlijk, ineens nooit meer meningsverschillen, ruzies en/of welis/nietis discussies !!
Ze lijken niet meer te bestaan.
Natuurlijk zijn we het nog steeds niet altijd met elkaar eens maar ruzie maken… dat is zó van de vorige eeuw.
Nee hoor, de modern mens maakt geen ruzie wanneer hij /zij het niet eens is met de medemens, nee die “polariseert” om z’n gelijk te halen.

Hoogste tijd om het “modewoord” eens wat nader te bekijken. Polarisatie…. eh.. lijkt me over polen te gaan, en dan niet het land Polen maar gewoon “polen” als in twee elementen. Als in Noord- en Zuidpool. En als er in die polen verschillen zitten heb je al gauw tegenpolen.

Dat zoeken we op; (ja 2 voor 12 begint weer)
“Tegenpolen vullen elkaar ook aan. De één is bijvoorbeeld handig, terwijl de ander meer een denker is. Als de één dominant is, is het prettig wanneer de ander wat meegaander is. Het lijkt daarom logisch dat tegenpolen op elkaar vallen en zo’n relatie meer kans van slagen heeft.”

Wat ik er over vond klinkt helemaal logisch, en dat weet ik ook uit ervaring. Henk en ik waren in veel dingen elkaars tegenpolen en dat was vooral in praktische zaken best handig. We leerden daar prima mee omgaan al zijn we het over voetbal nóóit eens geworden, maar daar konden we mee leven. Daar hadden we nooit een spotje voor nodig om ons uit te leggen hoe dat nou zat.

Over polariseren schijnt dat wél nodig te zijn tja, een mens is nooit te oud om te leren en ik zoek een aanbevolen spotje op de site “KIS ” toch even op. Kis…. mwah, moet ik nou alwéér aardig zijn of bedoelen ze dat niet met KIS.
In het filmpje krijg ik het gevoel dat van mening verschillen, of ruzie maken, pas polarisatie genoemd wordt bij bepaalde gevoelige onderwerpen. Je kent het wel, gevoelige onderwerpen moeten altijd een mooie, en wat verzachten, naam hebben in onze maatschappij. Dan lijkt het minder erg.
Ik zucht maar eens diep, blij dat ik een eigenwijs tiepje ben. Ik ben nog gewoon “van de meningsverschillen” en ja hoor, die horen bij het leven dus hoeven van mij geen verhullende naam te hebben.

zo áárdig!

Een “bijsluiter” tegen ’t verruwen
dat moet het schelden doen luwen
zó “schattig” gedaan
‘k zie aso’s al staan
hun lelijke woorden terug duwen

“bijsluiter van de apotheker “

beetje kleumen

De woensdag was natuurlijk weer nét de minst mooie dag om naar het strand te gaan! Best wel behoorlijk koud was het.
Deels m’n eigen schuld want ik liep met tegenwind. Het werd dus toch de Scheveningse boulevard want van m’n voet voet wordt ik nog niet echt vrolijk. Wegens de stevige slijtage wil ik toch wel een beetje in beweging blijven, dat wordt er niet beter op als je alleen maar blijft zitten, maar de duinen en het zandstrand zijn dan toch wel wat veel van het goede.

De parkeertarieven op Scheveningen zijn niet misselijk en gelden tegenwoordig óók in de wintermaanden dus ik stapte in de tram.
Heeft nóg een voordeel, de hele boulevard is ruim 2 km die ik heen én terug loop als de auto vooraan staat. Nu stapte ik bijna eindpunt uit de tram en pikte de tram bijna aan het begin weer op.

Dat ik geen badpak bij me had was niet écht erg hoor, de zon was toch een beetje flauwtjes en de strandpaviljoens zijn er ook nog niet. Er wordt wel al voorbereidend werk gedaan want natuurlijk komt er wel iets voor kijken eer er een warm kopje koffie geschonken kan worden. Op de boulevard zelf (die ook alweer overhoop ligt) hád ik natuurlijk wel een ontbijtje (b.w.v. lunch) kunnen scoren maar ja, die 2 km wandelen hebben m’n echte ontbijt blijkbaar nog niet kunnen verbranden. Ach ik maak bij thuiskomst wel een paar pannenkoekjes.

Nee wat het weer betreft had ik beter vandaag kunnen gaan, je zal het me niet gauw horen zeggen maar …… ik heb genoten van het ramen zemen…… het moet niet gekker wórden hé! De schuifpui leek wel matglas en yep, als je eenmaal bezig bent is het altijd sneller klaar dan gedacht.
Kan ik zelfs nog wat in de tuin ruimen wat in het zonnetje ook geen straf is. Dat er hier en daar onbedoeld wat knoppen sneuvelen hoort er bij hoor, niet zeuren. Ik zet ze wel in een vaasje wie weet heb ik dan binnenkort het voorjaar in huis.