oud goud

Ik blijf nog even hangen in het verleden en dat komt door de dood van alweer zo’n levende legende
die gisteren een mooi in memoriam kreeg in de krant.

Potdorie, wát een prachtige foto, bijna een Rembrandt, maar net even anders. Wat mooi oud geworden die David Crosby. Crosby speelde in drie wereldberoemde bands en hoort natuurlijk zwaar bij mijn generatie.
Gelukkig had ik als tiener al geen “groupie” aspiraties en hingen er bij mij nooit posters van artiesten boven m’n bed anders zou déze foto toch zéker kans maken. Ondanks de “zeiksnor”, hij kan het hebben of die snor nou donker is zoals vroeger, of grijs.

Ja natuurlijk staat er nog wel iets van hem in de platen bak. Een dubbel LP uit 1973 waarvan de hoes ábsoluut geleden heeft. Je kunt ook zien dat ik de L.P.’s enige tijd mishandeld heb door ze op te stapelen, je ziet een ronde afdruk in de hoes.
Herinneringen aan mooie tijden, met goede vrienden op het hoogpolige tapijt, rug tegen de bank leunend zitten luisteren. Of dansend, voor zover je dat tegen elkaar aanhangend schuifelen dan nog dansen kon noemen.
De herinneringen overvallen me regelmatig want hoewel heel veel artiesten wonderbaarlijk oud worden, ze hebben natuurlijk het eeuwige leven niet.
Ook deze David Crosby is een wonderbaarlijke overlever geweest, Zijn levenswijze was, als van zoveel popartiesten, niet dé manier om 81 jaar te worden.
Hij snapt dat zelf ook niet helemaal zegt hij in de trailer “remenber my name” die ik aan de krantenfoto hierboven heb gelinkt.