gaan we weer….

Ja hoor, we gaan Parijs in, al is dat geen garantie dat je er iets van opsteekt. Echte info weten jullie heus zelf wel op w.w.w te vinden. Nee ik vertel alleen wat ik er van vond en hoe ik het beleefd heb .
In ieder geval vond ik het héél goed te doen om ” een dagje Parijs” te doen. Precies zoals m’n bedoeling was kreeg ik een aardige indruk van de stad in de 7 uur dat we in de stad waren en wát ik zag beviel heel goed, wát een leuke stad om te bezoeken.

De eerste de beste straat die we aflopen (althans de eerste die ik onthouden heb) loop ik kwijlend langs winkels met de meeste práchtige gala kleding. Echt, als ik ooit een galajurk nodig heb ga ik ff op en neer naar Parijs (na een borstreconstructie en een liposuctie sessie) om er iets te kopen, de prijzen waren nog schappelijk ook.
Het vreemde is dat iedereen om ons heen doodnormale kleding droeg maar waar ze dié gekocht hebben zou ik niet weten, ik kwam het niet tegen. Ik bespaar mezelf de desillusie om iets te gaan passen, zonder de ( ) vermeldde ingrepen is het gewoon niet verstandig ik heb immers geen galajurk nodig.
Voor het mooie muurtje van het Louxor theater staan we even stil om de neuzen allemaal dezelfde kant op te krijgen wat de route betreft.

Dat lukt prima, we zetten koers naar de basilique du Sacré-Cœur. Het is niet al te ver lopen waarbij we een ander winkelgebied passeren met héél veel nog ongenaaide jurken…. eh stoffen en fournituren bedoel ik, wát een keuze, nogmaals luilekkerland.
Natuurlijk heb ik nooit naar info over het gebouw gezocht, waarom zoú ik! En ik voel ook nog geen nattigheid wanneer we op korte afstand genaderd een flinke trap omhoog zien liggen. Ongeveer zo hoog als de trap in Kijkduin naar het hemelse gewelf, 82 treden die ik zelf op een smoorhete dag nog moeiteloos opklom. Alleen….. kon ik van beneden af niét zien dat er na dié trap nóg zó’n trap komt, en daarna nóg een. En pas dán kun je weg oversteken en een iets minder hoge trap nemen die je pas écht naar de Sacré Coeur brengt.

De tocht naar boven wordt hilarisch en al speel ik even dat ik aan de zuurstof moet, het is Jennifer die boven even bij moet komen.
Deze stoere meid had een paar dagen geworsteld met een buikgriepje, weinig geslapen, gegeten en gedronken dus een laag energie niveau.Het kwam snel weer goed met even iets eten en drinken.
En dan de beloning voor de inspanning, het prachtige uitzicht dat je over heel Parijs hebt achter het hek met dúizenden slotjes. En natuurlijk het prachtige gebouw, met nog een simpel bijgebouwtje dat ook wel iets heeft, op het drukke plein. Pas later realiseer ik me dat we nooit geen trap meer tegen komen wanneer we via montmartre weer verder wandelen…..!