back to normal?

Ach wat is normaal bij jullie Rietepietz. Nou eigenlijk is al dat gereis niet normaal maar het lóópt gewoon even zo! Yep, morgen staat dus Parijs op het programma, en dat zal zéker geen normale dag worden.
De Parisiennes zijn, volgens zeggen, zeer elegante dames en dus gooide ik er een nieuw herfstmanteltje tegenaan.

Zo’n leuke moderne ruit en wat gebeurt me…., precies, breekt de zomer opnieuw uit. Vanmorgen even een trammetje naar Delft om heerlijk witlof te halen.
Meteen even het manteltje uitproberen en oef…. dat heb ik geweten, véél te warm. En een paar naaldhakken kan ik óók wel vergeten, reuze elegant voor wie er op kan lopen maar voor mij nekbrekers en daar zitten we op zo’n dag niet op te wachten natuurlijk. Ik heb al moeite genoeg om op de been te blijven op stevige stappers met al die oneffenheden. Zelfs in Delft al.
Ik was er nu toch voor m’n Brussels lof en doe dan ook even mijn favo kapelletje aan. Ik steek dit keer maar een grote kaars op want enige bijstand van Henk zal ik wel kunnen gebruiken. Niet voor de dag Parijs hoor, oudste kleindochter Jennifer is op reisgebied een bijdehandje, ze heeft alles al tot in de puntjes uitgezocht en geregeld, dat komt wel goed.

Nee enige bijstand de dag erna zou fijn zijn. Door ervaring wijs geworden wéét ik dat na zo’n gezellige dag onherroepelijk de man met de hamer thuis klaarstaat om er even in te wrijven dat “alleen” toch best wel alleen “zonder Henk is”.
Het overkomt me nog steeds na iédere uitstap, maar dat moet dan maar, het enige alternatief is nooit meer iets gezelligs doen.

Het kaarsje werk in zoverre direct dat ik heelhuids het donkere halletje van de kapel uitkom. Het kleine trapje heeft een leuning dus is geen probleem, het geniep zit ‘m in de dorpel als je de treden al achter je gelaten hebt en denkt dat je er bént. Keurig beplakt met zo’n gestreept gevarenlint daar niet van, wel ff jammer dat je dat pas ziet wanneer je deur open hebt en er daglicht binnenkomt. Helaas…, dan heb ik mijn aandacht bij de deur openen… verstap me dus tóch weer een beetje en maak een keurig “knikje” bij het afstapje.
Alsof ik alsnog het kleine knieknikje wil maken dat ik er wel eens voor dat Mariabeeld zie maken.
Uiteindelijk kom ik bezweet, maar heelhuids, thuis met m’n lof. Het nieuwe jasje laat ik morgen thuis dat lijkt me een goede beslissing.

Advertentie