tragiek

Het komt wel eens voor dat ik m’n hoofd schud bij een door een officier van justitie genomen beslissing.
Schoppende ettertjes die elkaar overduidelijk dekken komen daar soms mee weg omdat de officier van justitie niets bewezen acht.
Deze week deed zo’n officier een uitspraak waar ik me in kan vinden al heb ik er wél een kanttekening bij. Ik weet natuurlijk wel dat ik de wijsheid niet in pacht heb, anders had ik in de eerste regel wel geschreven “dat ik m’n wijze hoofd schud”.

Het ging om een 82 jarige man die zijn vrouw had vermoord met een koevoet. Na onderzoek in het PBC bleek de man Alzheimer te hebben. Hij had ruzie gemaakt met zijn vrouw omdat hij haar van overspel verdacht waarna hij een koevoet onder het bed vandaan haalde en er op los sloeg.
Een heel tragische zaak die de man niet aan te reken is volgens het OM. De man had een onsamenhangend verhaal over “een kerstman die hem in een busje een roze coronaprik gegeven had”. op één van de vragen.
Hij hoeft dus niet naar de gevangenis maar omdat de oude baas zelf niét akkoord gaat met opname is er door de rechters een machtiging afgegeven hem zo nodig tégen zijn wil op te nemen.

Terecht naar mijn idee, de man is té onberekenbaar om zonder toezicht in de samenleving los gelaten te worden. Of zijn dementie al bekend was weet ik niet, misschien niet want dementie sluipt er in en niet in iedere relatie herkent men de signalen tijdig.
Of misschien was het wél al bekend maar kon de partner en/ of de patiënt er niet mee omgaan. Ontkennen van de situatie komt helaas nogal eens voor waardoor escalatie, zoals in dit geval, veel vaker voorkomt dan wanneer de omgeving er vanaf weet.

Mijn enige zorg is dat deze oude baas ondergebracht zou kunnen worden in een gewoon zorgcentrum. Op de gesloten afdelingen die ik meegemaakt heb was niet genoeg personeel om te voorkomen dat deze man nieuwe slachtoffers maakt. Vaak was er bij twee aangrenzende “huiskamers” , gescheiden door een soort open keukentje, standaard maar één zorgend personeelslid aanwezig (en soms ook wel even helemaal niet) .
De aard van de ziekte maakt toch al dat de patiënten onderling elkaar af en toe hinderen. Mijn zwager zat vaak hand in hand met één van de dames, iets dat wrevel op kan wekken wanneer een ander de dame claimt. Nou liggen op zo’n afdeling de koevoeten vást niet voor het oprapen maar ik zou me voor kunnen stellen dat deze meneer in zo’n situatie op tilt zou slaan.
Mocht deze man in een gesloten afdeling van een gewoon verzorgingshuis geplaatst worden zou er voor constant toezicht gezorgd moeten worden maar inderdaad, de gevangenis lijkt me niet de juiste plaats voor hem, ook hij is toch ergens slachtoffer.