eindstation?

Ja sorry, als ik hetzelfde tempo doorga hang ik hier drie weken in Parijs rond, dat vraagt wel héél veel van m’n lezers.
Foto’s/filmpjes in een you tube filmpje met een korte opsomming van we nog meer deden/zagen in die 7 uurtjes dan maar?

Kunstenaarswijk Montmartre!
De Moulin Rouge
Arc de Triomphe
Met een rondvaart boot over De Seine
Natúúrlijk zagen we de Eiffeltoren
en tot slot .. de Notre-Dame

Zie je, ik kán best een kort verslag maken, dan vertel ik gewoon niéts over al die grote, mooie, huizen die we echt óveral wandelend passeerden…
…. en ook niet dat die mooie luiken soms best een verfje konden gebruiken.
Je komt niet aan de weet dat we de Moulin Rouge alleen maar passeerden, wie gaat er zo’n club nou in om 2 uur in de middag.

Je zult moeten ráden dat we vanaf de Sacre Couer door Montmatre teruglopend géén tekening van onszelf laten maken maar wél genieten van de prachtige inkijkjes in zijstraten die allemaal behoorlijk stijl naar beneden lopen al heeft de grote straat waar wij lopen daar minder last van.

Jullie blijven in het ongewisse of Inge de verleiding kon weerstaan om van die (peperdure) verleidelijke macarons te kopen, en zo ja, of het doosje van de heerlijkheden op de boot weer dicht gaat zónder dat de macarons op wonderbaarlijke wijze verdwenen blijken te zijn…..

Je mist ook al die super toeristische selfies van 5 vrolijke snuiten met de Eiffeltoren op de achtergrond, óf de arc de Triomphe én vul maar in….. jammer hé!

De mevrouw die in de Seine half ontbloot haar yoga-oefeningen stond te doen hoeft zich geen zorgen te maken, van mij horen jullie niéts….., ik maak een beknopt logje weetjewel!

Geen gezeur over dat het in de overdekte boot zó rumoerig was dat we niet konden verstaan welke gebouwen we passeerden, dat zou ik hier toch al niet vertellen nu ik een kort logje maak en of dat mega grote gebouw nou wél of niet de achterkant van het Louvre was doet er dus niet toe.

De mensen die met gevaar voor eigen leven, en onder luid getoeter, het plein van de Arc de Triomphe over staken hebben de pers niet gehaald omdat ze het overleefden …. en ik héb het er niet over.
Ze zullen niets geweten hebben van de voetgangerstunnel onder het plein, jij nu ook niet!

Over “op de stoep slapende mensen” heeft niemand het in Parijs, daar loop je gewoon omheen dus “die zijn er niet”. hoef ik niets over te vertellen.

Dat de Notre Dame na de grote brand van 3 jaar geleden grote schade opliep weet iedereen wel, dát was wereldnieuws. Dat het gebouw in de steigers staat is dus naar verwachting, dat de gehele voorkant er fris en vrolijk bij staat had ik jullie wél kunnen vertellen maar ja…. ik hield het kort vandaag!

Dat mijn ambtgenoot “Koning B” ons op de valreep een eenvoudige maaltijd aanbood blijft onder ons.
Jammer jullie missen dus van alles…… kijk de foto’s ff, misschien vullen die de gaten nog een beetje op!

Advertentie

gaan we weer….

Ja hoor, we gaan Parijs in, al is dat geen garantie dat je er iets van opsteekt. Echte info weten jullie heus zelf wel op w.w.w te vinden. Nee ik vertel alleen wat ik er van vond en hoe ik het beleefd heb .
In ieder geval vond ik het héél goed te doen om ” een dagje Parijs” te doen. Precies zoals m’n bedoeling was kreeg ik een aardige indruk van de stad in de 7 uur dat we in de stad waren en wát ik zag beviel heel goed, wát een leuke stad om te bezoeken.

De eerste de beste straat die we aflopen (althans de eerste die ik onthouden heb) loop ik kwijlend langs winkels met de meeste práchtige gala kleding. Echt, als ik ooit een galajurk nodig heb ga ik ff op en neer naar Parijs (na een borstreconstructie en een liposuctie sessie) om er iets te kopen, de prijzen waren nog schappelijk ook.
Het vreemde is dat iedereen om ons heen doodnormale kleding droeg maar waar ze dié gekocht hebben zou ik niet weten, ik kwam het niet tegen. Ik bespaar mezelf de desillusie om iets te gaan passen, zonder de ( ) vermeldde ingrepen is het gewoon niet verstandig ik heb immers geen galajurk nodig.
Voor het mooie muurtje van het Louxor theater staan we even stil om de neuzen allemaal dezelfde kant op te krijgen wat de route betreft.

Dat lukt prima, we zetten koers naar de basilique du Sacré-Cœur. Het is niet al te ver lopen waarbij we een ander winkelgebied passeren met héél veel nog ongenaaide jurken…. eh stoffen en fournituren bedoel ik, wát een keuze, nogmaals luilekkerland.
Natuurlijk heb ik nooit naar info over het gebouw gezocht, waarom zoú ik! En ik voel ook nog geen nattigheid wanneer we op korte afstand genaderd een flinke trap omhoog zien liggen. Ongeveer zo hoog als de trap in Kijkduin naar het hemelse gewelf, 82 treden die ik zelf op een smoorhete dag nog moeiteloos opklom. Alleen….. kon ik van beneden af niét zien dat er na dié trap nóg zó’n trap komt, en daarna nóg een. En pas dán kun je weg oversteken en een iets minder hoge trap nemen die je pas écht naar de Sacré Coeur brengt.

De tocht naar boven wordt hilarisch en al speel ik even dat ik aan de zuurstof moet, het is Jennifer die boven even bij moet komen.
Deze stoere meid had een paar dagen geworsteld met een buikgriepje, weinig geslapen, gegeten en gedronken dus een laag energie niveau.Het kwam snel weer goed met even iets eten en drinken.
En dan de beloning voor de inspanning, het prachtige uitzicht dat je over heel Parijs hebt achter het hek met dúizenden slotjes. En natuurlijk het prachtige gebouw, met nog een simpel bijgebouwtje dat ook wel iets heeft, op het drukke plein. Pas later realiseer ik me dat we nooit geen trap meer tegen komen wanneer we via montmartre weer verder wandelen…..!

Eh…. Parijs?

Nou sla dit logje maar over wanneer je info over Parijs verwacht, daar kom ik écht nog niet aan toe hoor, er moet éérst nog met de Thalys gereisd worden. Mens wát een belevenis is dat alleen al wanneer je met met vier fijne meiden zo’n rit mag maken.
Doén hoor zo snelle treinreis, we hebben het gevoel dat we twee dagen weg waren.
Verzamelen op station Rotterdam als het nog maar nét een beetje licht is.

Iedereen heeft er zin in en een (rug) tas meegenomen waarin voorál eet en drinkbare spullen in zitten. Je begrijpt, op zo’n dag moet je 2,5 uur in de trein zitten voorál benutten om te eten en te drinken, we gaan in Parijs écht geen tijd verspillen met een restaurant in duiken.
We zijn totaal met vijf wat een beetje onhandige verdeling in de trein tot gevolg heeft maar dat belet het onderlinge contact geenszins. En we hebben natuurlijk allemaal een telefoon waarin Jennifer de info deelt met waar we ongeveer zijn en hoe hard de trein rijdt waar we trouwens geen fluit van merken.

Het is wel duidelijk hé, dikke pret en de tijd in de trein vliégt om met heel veel ongein . Hoewel de comfotabele stoelen qau beenruimte het niet slecht zouden doen in een vliegtuig zijn de toiletten in de Thalys echt een pluspunt, brandschoon (al hangt er een benauwd ontsmettingsluchtje) en er zijn er veel. De trein zelf is trouwens ook brand schoon.
Ook wij doen ons best om geen rommel achter te laten en ik werp me op als verzamelaar van koffie- en yoghurtbekertjes, bananenschillen en drinkverpakkingen enz en prop alles zo klein mogelijk in elkaar om het aan het eind van de rit makkelijk mee te kunnen nemen voor de afvalbakken buiten. Dat blijkt alleen niet nodig, aan het eind van de rit komt er een Thalys medewerker met een grote afvalzak alle rommel ophalen, klasse!

Later op de dag krijgen we nog te maken met de metro. De meiden weten welke stukken minder interessant zijn om te lopen en daarom doen we 2x een stukje metro, waar ik zelf trouwens voor eeuwig onder grond verdwenen zou zijn regelen de dames dat alsof ze er dagelijks mee reizen. In de vroege middag is het druk maar kunnen Inge en ik zelfs nog een zitplaatsje veroveren. Als we rond 5 uur terug richting station gaan is het een ander verhaal en hangen we als haringen in een ton. Mag de pret niet drukken natuurlijk al hadden de (voor alle zekerheid) meegebrachte mondkapjes hier goed dienst kunnen doen maar ja, kom er maar bij in je rugtas…….
Wordt vast nog vervolgd met echt Parijs………..hoewel… de metro is natuurlijk al echt Parijs!

back to normal?

Ach wat is normaal bij jullie Rietepietz. Nou eigenlijk is al dat gereis niet normaal maar het lóópt gewoon even zo! Yep, morgen staat dus Parijs op het programma, en dat zal zéker geen normale dag worden.
De Parisiennes zijn, volgens zeggen, zeer elegante dames en dus gooide ik er een nieuw herfstmanteltje tegenaan.

Zo’n leuke moderne ruit en wat gebeurt me…., precies, breekt de zomer opnieuw uit. Vanmorgen even een trammetje naar Delft om heerlijk witlof te halen.
Meteen even het manteltje uitproberen en oef…. dat heb ik geweten, véél te warm. En een paar naaldhakken kan ik óók wel vergeten, reuze elegant voor wie er op kan lopen maar voor mij nekbrekers en daar zitten we op zo’n dag niet op te wachten natuurlijk. Ik heb al moeite genoeg om op de been te blijven op stevige stappers met al die oneffenheden. Zelfs in Delft al.
Ik was er nu toch voor m’n Brussels lof en doe dan ook even mijn favo kapelletje aan. Ik steek dit keer maar een grote kaars op want enige bijstand van Henk zal ik wel kunnen gebruiken. Niet voor de dag Parijs hoor, oudste kleindochter Jennifer is op reisgebied een bijdehandje, ze heeft alles al tot in de puntjes uitgezocht en geregeld, dat komt wel goed.

Nee enige bijstand de dag erna zou fijn zijn. Door ervaring wijs geworden wéét ik dat na zo’n gezellige dag onherroepelijk de man met de hamer thuis klaarstaat om er even in te wrijven dat “alleen” toch best wel alleen “zonder Henk is”.
Het overkomt me nog steeds na iédere uitstap, maar dat moet dan maar, het enige alternatief is nooit meer iets gezelligs doen.

Het kaarsje werk in zoverre direct dat ik heelhuids het donkere halletje van de kapel uitkom. Het kleine trapje heeft een leuning dus is geen probleem, het geniep zit ‘m in de dorpel als je de treden al achter je gelaten hebt en denkt dat je er bént. Keurig beplakt met zo’n gestreept gevarenlint daar niet van, wel ff jammer dat je dat pas ziet wanneer je deur open hebt en er daglicht binnenkomt. Helaas…, dan heb ik mijn aandacht bij de deur openen… verstap me dus tóch weer een beetje en maak een keurig “knikje” bij het afstapje.
Alsof ik alsnog het kleine knieknikje wil maken dat ik er wel eens voor dat Mariabeeld zie maken.
Uiteindelijk kom ik bezweet, maar heelhuids, thuis met m’n lof. Het nieuwe jasje laat ik morgen thuis dat lijkt me een goede beslissing.

kleren maken….

…….de man, zegt men. Nou vergeet de vrouwen niet hé! Jullie kennen me, ik ben verkleed liefhebber en kan enorm genieten van de dames (natuurlijk alleen uit de betere kringen dat snap ik) van een paar eeuwen geleden.

Prachtig toch? Maar eigenlijk is het contrast tussen de man van toen en nu nog groter dan bij de vrouwen. Kleurige, sierlijke lange mantels zoals deze man bijvoorbeeld, ik vind het geweldig.
Kijk de schilderijen van de oude meesters er maar op na.
Heel sfeervol staan rondom de kerk (dan weer wél eigentijdse) kraampjes met oude beroepen. Naar ik aanneem bemand door vrijwilligers, die veel te vertellen hebben.
Zo wil deze meneer in het paars alles over zijn fluit vertellen, zijn er mensen die weten wat men vroeger allemaal met wol deed, tot zelfs een wieg maken toe. En wat zóu die rode hoed een aanwinst zijn voor mij als ik onze voormalige Koning Beatrix nog zou persifleren.
Bij een andere kraam is te zien wat een verfijnde spullen men vroeger maakte van de over gebleven botten van geslachte dieren. De fijnste kammetjes en sieraden liggen er bij en na veel gerommel in een kistje laat de eenvoudig geklede “verkoopster” ons een pincetje uit been zien om eventuele haartjes op de kin eruit te trekken. Met het achtereind kon volgens haar het oor schoon gepeuterd worden. Een mandenmaker mocht zeker niet ontbreken.

Er is gewoon té veel, we kunnen boogschieten bij de monniken, daarvan heeft Ferrara de foto’s geplaatst ik schiet zelfs 2 ballonnetje kapot (Ferrara miste er 1, dat pik ik natuurlijk niet, ere wie ere toekomt) wat één van de monniken doet verzuchten “nou ik kan wel weer ballonnen op gaan blazen”.
Zij heeft ook een foto van de slimme manier om mosterd te maken, daar kwam Abraham helemaal niet aan te pas. De marskramer die zij aan de voorkant fotografeerde heb ik aan de achterkant waar heel zijn handel hangt.

Door de drukte was foto’s maken die de prachtige oude gebouwen recht doet vrijwel onmogelijk en eigenlijk zou je alle bezoekers naar huis willen sturen voor een zo “oud” mogelijk plaatje.
Maar er was óók de gewone weekmarkt rondom het prachtige stadhuis en daar tussendoor gebeurt ook van alles. Ik heb bewondering voor “de bedelaar” die op blote voeten over de keitjes loopt die ik door mijn 2 cm dikke zolen nóg voel steken. De kerk staat in de steigers, dat biedt de mogelijkheid vanaf het dak over Gouda uit te kijken, tja…. trappen lopen na een urenlang over de keien slenteren? Dacht het niet hé!

achtervolging..

Het moet niet gekker wórden. Kwam ik vorige week in Rotterdam op héél veel plaatsen Erasmus tegen had ik me niet gerealiseerd dat je ook in Gouda niet om hem heen kunt. Erasmus ja, die van ” het lof der zotheid”. Ik heb me nooit zo met Erasmus bemoeid maar als ik wiki erop nazoek kun je hem gerust een multitasker noemen.

Maar goed, Ik had met Ferrara nog een afspraak in te halen, in Gouda was het vandaag “zotte zaterdag” en dan is 1+1 gewoon 2 en zo doken we samen Gouda in. (en natúúrlijk werd het weer een geweldige dag)
Ja, ja, ja daar horen jullie natuurlijk méér over maar vandaag beperk ik me even tot Erasmus die we heel snel tegen kwamen in de prachtige Sint Jan kerk.
Echt alleen die kerk is al een bezoekje aan Gouda waard met alle prachtige glas in lood ramen. Het is ook de eerste kerk die ik zag waarin sprake is van een deels schuin oplopende vloer waardoor je “achter de schutting” een paar doorgangen met trapjes hebt.
Dat theater uit de kerkgeschiedenis ontstaan is lijkt hier een stuk waarschijnlijker.
De bankjes zijn zelfs, ten gerieve van zachte billetjes, bekleed met iets zachts en een lekker warm groen stofje.
In gedachte hoor ik de dominee na een hamerslag roepen “order…order… i.p.v we zingen nu psalm 971

We horen een middeleeuws koortje zingen en als we rustig staan te kijken blijkt ineens Erasmus in beweging te komen. Het koortje zingt onverstoorbaar verder maar ik vertrouw het niet en zoek even een rustig plekje…… je weet maar nooit!

een zeldzame…

Ze komen op héél veel sites voorbij op het moment….. “ja “t is herfst of niet hé, en dus reizen de paddenstoelen eh… zeg maar, “als paddenstoelen uit de grond”.
Is niet iédere soort al langsgekomen? Kan ik daar dan nog wel iets aan toevoegen?
Jawel hoor, ik kwam een kluitje paddenstoelen tegen op een net zo ongewone als onverwachte plaats.
In ieder geval een plaats waar het nooit regent wat voor paddenstoelen toch een eerste levensbehoefte lijkt te zijn.

Het zijn er meerdere en ze lijken op een ordinaire vliegenzwam, je kent ze wel.
Die waar ene kabouter Spillebeen het heen en weer wippen bedrijft.
Oke ik zwam niet verder, het was in een bus van het OV en het was een schattig blond meisje (hád natuurlijk ook een schattig donker meisje kunnen zijn zeurpieten onder ons maar ze wás nou eenmaal blond) dat een gehaakt piepklein hoofddoekje onder haar koptelefoon geklemd had.

Pas toen ze uitstapte zag ik dat ze er ook een bijpassende shawl bij om had.
Daar kon ik écht geen foto van maken, privacy weetjewel.
Het was al lastig genoeg om het hoofddoekje er een beetje ongemerkt op te krijgen.

Natuurlijk móest en zou ik die foto maken om in al het paddenstoelen geweld ook eens een bijzondere soort te kunnen presenteren.
Het leven van een blogger gaat nou eenmaal niet over rozen.

En het bijzondere van déze paddenstoelen is dat je ze de hele winter nog kunt tegen komen.
Alle anderen paddenstoelen is maar een kort leven beschoren.
Geen dank hoor, natuurlijk deel ik zo’n bijzondere soort graag.

plakken en vouwen

Het zóu kleuterschoolwerk kunnen zijn, of eh…. zien we hier een staaltje origami, je weet wel, dat secure Japanse vouwwerk met mooi gekleurd dun papier.

Alleen was dit geen dun vouwpapier maar (ik schat) 300 grams papier waarin op verschillende plaatsen gelukkig wel rillen gemaakt zijn op de te vouwen plaatsen. Ik moest werken weet je nog en ik kon het lekker thuis doen, dan kan ik het een beetje doceren want vooral dat harmonica vouwtje van de foto midden boven is in het smalste puntje, ondanks de rillen, toch een uitdaging.

Heel goed zonder spierpijn te doen voor 15 mapjes maar op de order zak staan er nog twee nullen achter die 15 bij de regel “aantal”.
Kijk en dán ga ik het pas leuk vinden en zit ik, eigenlijk nét als origami vouwers, urenlang ingespannen te vouwen en te plakken. Ja geplakt moet er ook worden want het is een soort portefeuille als het klaar is.
Natuurlijk ga ik niet teveel energie stoppen in alles zo plat mogelijk te vouwen, daar heb ik de kunst voor, ja echt. Dat je niet denk dat ik helemaal niet met kunst kan! Daarna past alles keurig strak in de doosjes.
Echt daar kan ik van genieten.

De loeizware 2-delige lexicon van beeldende kunstenaars is ooit ook in de drukkerij gedrukt en dan sta ik natuurlijk vooraan om beslag te leggen op een afgekeurd exemplaar. Hij beslaat de periode van 1750 tot 1950, dus néé, Toos Holstein staat er net niet in. Wél een Pieter Holstein in Enschede geboren in 1934 die in ongeveer dezelfde disciplines thuis was als Toos is.
Omdat de appel meestal niet ver van de boom valt zou dat dus bést familie van Toos kunnen zijn, misschien zelfs wel haar vader.

Ondertussen is de klus geklaard, het had gelukkig niet echt haast dus ik kon er de tijd voor nemen. Als dit maar +/- 200 vel zijn kun je zelf wel een voorstelling maken van hoe hoog een stapel van 1500 vel is.

en vérder..

……… Rotterdam in. Wat ik vooral in grote steden altijd belangrijk vind en ook graag wil zien is “is er ook nog wat groen te vinden.” En zo lopen we dus op advies van Dorothé naar de historische tuin Schoonoord.
Een heerlijke oase in een grote drukke stad.

Een flinke tuin die echt een bezoekje waard is en waar ik m’n best doe zoveel mogelijk van de pittige herfstlucht op te snuiven. Dorothé schreef er 2 jaar geleden een lezenswaardig uitgebreid blog dus link ik heel gemakzuchtig hier haar logje
Waarschijnlijk ben ik nog wat onder de indruk van de “blote man”in de stadhuis hal want want ik zie toch echt in deze boom een stel mannenbenen die eindigen in een strak mannenkontje…. of ligt dat echt aan mij en zie jij alleen maar een boom. Zal het m’n dirty mind wel weer zijn.

En dan pap ik nog aan met een andere man, de reus van Rotterdam. Het standbeeld is op ware grootte gemaakt, dus 2meter30 lang met schoenmaat 62. Ik kom tot ongeveer een hoofd boven zijn navel en zijn schoenen lijken door de regen kleine vijvertjes waar bloemetjes ingewaaid zijn. Mijn maatje 39 valt in het niet.

We zien héél veel murals in alle kleuren van de regenboog maar ook prachtige in zwart/wit al is er niet altijd goed bij te komen voor foto’s. Dat murals iets van deze tijd zijn is misschien toch niet helemaal waar. Bij een groot naoorlogs huizencomplex zie ik over de hele breedte bij ieder huis toch iets van cemente “kleurigheid” in een gemetseld kadertje.

We komen natuurlijk niet om het depot heen….. eh jawel daar komen we juist wél omheen want je kunt er helemaal omheenlopen. Je weet wel, die grote glimmende bol, een net even ander museum dan gebruikelijk.
Je kunt er o.a. iets meer zien van wat er allemaal komt kijken om kunstwerken op te slaan maar nog veel meer.
Het glimmende ronde gebouw is aan de buitenkant nooit hetzelfde, door de weerspiegeling zie je bij iedere stap die je verzet steeds iets anders maar vooral jezelf als je er dichtbij bent. Grappig.
Ook één van de dikke sluisachtige deuren die openstaat is nog net op de foto te zien.
Nee we zijn er niet naar binnen gegaan dat duurt natuurlijk veel te lang. Dat Rotterdam ook veel studenten herbergt is duidelijk te zien als we onze weg voortzetten een woonwijk in……….

Natuurlijk valt er nog zóveel meer te vertellen maar op dit moment ontbreekt me de tijd, ik werk me een slag in het rond. Dat moet dus maar weer wachten het is niet anders.

inspectie “rotjeknor”

Nou geloof me, we hebben serieus werk gemaakt om Rotterdam te inspecteren nu het a.s Koningsdag het Koningspaar zal ontvangen.
We zeg ik, want natuurlijk heb ik daar hulp bij nodig, dus had ik een afspraak met Dorothé van Djaktief die Rotterdam als haar broekzak kent.
Het weer is vroeger op de dag nog niet zoals we het hadden willen hebben, een miezerig regentje dat soms wel, en soms niet valt.
Ik worstel wat met een paraplu en m’n capuchon maar besluit toch dan maar voor een verregend hoofd te gaan om van dat gedoe af te zijn.
Dorothé komt op de fiets en is duidelijk beter op de regen berekend dan ik, ook geweldig voor de herkenning dat knalgeel,
Natuurlijk is de kennismaking als altijd, vertrouwd en gezellig. Maar we hebben werk te doen dus gaan snel op stap.
Het prachtige stadhuis uit het begin van de vorige eeuw zal zéker bij dat bezoek betrokken worden dus we nemen een kijkje en tja….. het gebouw is ook van binnen prachtig maar toch een kleine kanttekening over één van de kunstwerken in de hal.

Precies, die “man” op de rechter foto die ik decent van opzij op de foto heb gezet. Kán dat wel voor zo’n bezoek, de man staat er met alle “onderdelen” nauwkeurig op de juist plaats volledig naakt, nogal uitdagend bij en wie weet wat er gebeurt wanneer Maxima, charmant als altijd, het beeld in de problemen brengt. Je moet er niet aan denken.

Problemen waar ook even naar gekeken moet worden is de bestrating, we lopen elkaar constant te waarschuwen voor los liggende bestrating, wetende dat Maxima altijd op mega hoge hakken loopt is het niet ondenkbaar dat ze meteen het Erasmusziekenhuis zal moet bezoeken om een gebroken enkel te laten behandelen.
Maar er blijkt al aandacht voor te bestaan want Dorothé wordt een paar keer gehinderd in haar routeplannen door wegwerkzaamheden, we moeten een paar keer terug omdat zélfs voetgangers er niet door kunnen. Het is voor het goede doel denken we dan maar al verontschuldigd Dorothé zich voor de extra kilometers. Ze verontschuldigd zich ook, volkomen overbodig, dat ze teveel praat.
Natuurlijk moet je als gids wel een verhaal hebben en ze weet véél te vertellen. Fijne bijkomstigheid is dat ik niet heel veel hoef te praten. Ik kan een flinke wandeling prima aan maar ja, toch geen dertig meer en heb geen lucht genoeg om véél te praten als ik stevig doorstap. En we stáppen stevig door.
We zien dat er extra gelet wordt op fietsendieven en inspecteren de Erasmus brug waar ik duidelijk even het volkslied zing voor de sfeer.
Uiteindelijk hebben we er vertrouwen in dat het wel goed komt met de veiligheid en gaan we meer voor ons plezier verder…. oeps dat moet dan maar in een volgens logje.