van het één komt…..

…… komt het ander! Eind juli was ik voor het eerst van m’n leven in Middelburg en schreef daar een paar enthousiaste logjes over die op een mij duistere manier onder de aandacht kwamen van een Middelburgse kunstenares. Natuurlijk breng ik dan een tegen bezoekje en zie op haar site dat haar nieuwste “project” (een steendruk) me aanspreekt. Ik zie ook een reactie van medeblogster Matroos Beek die in haar reactie zegt graag het nog al bijzondere atelier van Toos van Holstein te bezoeken op de open monumentendag…. tja, dan is 1+1 als altijd gewoon 2 , of misschien tóch wel 3, want ik zóu de steendruk “city life”graag in het echt zien omdat ik een beetje hebberig van word.

En zo stapte ik zaterdag alwéér in de trein naar Middelburg. In Rijswijk is het dan heerlijk weer, paraplu, jas, vest …? Maar niet, kan ik ze ook niet vergeten, wél voor alle zekerheid zo’n plastic weggooi poncho.
Als ik al in de trein zit stuurt Matroos Beek foto’s die doen veronderstellen dat ze me met de boot van de trein komt halen. Ook Inge stuurt een “weerbericht” voor de komende uren….., het is wel duidelijk, Middelburg krijgt de volle laag al zie ik vanuit de trein pas ná Roozendaal de boel geleidelijk dichttrekken wat (om in stijl te blijven) schilderachtige luchten oplevert.

Wanneer ik al dicht bij Middelburg ben krijg ik een appje van Matroos Beek “het is nu droog” maar dat blijkt toch te vroeg gejuicht, als de trein langs Arnemuiden (nooit geweten dat het dáár ligt) spoelt de regen langs ramen alsof de trein door de wasserette wordt gehaald.
Gelukkig weet ik dat het station in Middelburg overdekt is en laat de plastic poncho nog even in de tas, tijd genoeg om op het overdekte perron aan te doen.
Tja, ijdelheid is des vrouw’s, je wilt toch een beetje voordelig uit de verf komen wanneer je iemand voor het eerst ontmoet. FF jammer dat ik hélemaal vooraan in de trein gestapt was en het voorste deel van nou juist voorbij het overdekte deel van het station stopt en ik alsnog als een verzopen kat kennis maak Bea, (aka Matroos Beek) !
We wachten nog even tot de ergste bui voorbij is en lopen dan de korte afstand naar het “pakuis van Toos.
Dan blijkt het slechte weer voor ons leuk uit te pakken, het is er rustig en zowel Toos, een heerlijk “normale” vrouw zonder kunstenaars maniertjes en/of allures, als haar charmante lief hebben álle tijd voor ons.
En tjongejonge wat is dat monumentale “pakhuis” de moeite van het bekijken waard.
Geen foto’s van gemaakt nee, die zouden er nooit recht aan doen maar ik was onder de indruk.
Zucht…., het gaat me natuurlijk ook dit keer weer niet lukken alles in één logje te proppen maar kijk met de link vast even wat de eigenaresse zélf over het bijzonder pand vertelt , klik atelier van Toos van Holstein Dat is heus de moeite waard, de kunst moet dan maar weer even wachten tot het volgende logje.

   

Advertentie

politicologie

Geen zorgen hoor, dit gaat géén politiek logje worden. Politiek is niet écht mijn ding maar ik moest aan die studie denken toen ik op TV in een interview viel.
Het ging over het gebrek aan studentenhuisvesting en het kabinet wil “hospita verhuur” stimuleren.

De interviewer stelde aan een “Kaagtypetje” de vraag; “zou U woonruimte bij hospita een oplossing vinden”?
Met een samengetrokken mondje en vragende ogen vroeg ze; “wilt U dat voor mij definiëren”!
Kijk, duidelijk student politicologie en ze heeft als veel geleerd. Altijd een vraag beantwoorden met een wedervraag en voorál nooit toegeven dat je iets niet weet. Haar “antwoord” heeft iets van ; ” weet jij eigenlijk zélf wel waar je het over hebt? Leg dat maar eens uit”. Zo kan ze verbloemen dat ze nog nooit van een hospita gehoord heeft.
Net zoiets als bij een jouw onbekende bewering van een ander te komen met: “is dat zo?” Dat heeft toch een soort bewijslast in zich en niet “dat wist ik niet”.
Ik voorspel de jonge dame een glanzende politieke carrière, die kómt er wel!

Natuurlijk is het geen schande om dat niet te weten, hospita is al een beetje uitgestorven begrip want studenten van tegenwoordig wonen in studentenhuizen. Waar vroeger alleenstaande dames een kamer verhuurde om hun financiën rond te breien (en misschien ook wel voor wat levendigheid in huis) komt dat de laatste decennia nog nauwelijks voor. De term “hospita”, ongetwijfeld een verwijzing naar “gastvrijheid”, is dus onder jonge mensen nog nauwelijks bekend.

Het waren trouwens lang niet altijd studenten waaraan de hospita een kamer verhuurde, het waren ook vaak ongetrouwde mannen die zich geen eigen huis konden permitteren, die werden dan een “commensaal” genoemd. Dan werden ook vaak de maaltijden met de hospita genuttigd en niet zelden kwam er een relatie uit voort. Maar ik dwaal weer eens af.

Eigenlijk is mijn opvatting over het begrip “student” een beetje gevormd in de jaren 40/50.
Studenten waren in die tijd meestal nog rijkeluiszoontjes die zo lang mogelijk aan de universiteit “studeerden” maar in hoofdzaak hun tijd doorbrachten in het welig tierende verenigingsleven.
Dat zal heus niet altijd zo geweest zijn maar toch, het imago wás er.
Hoewel één van mijn kinderen (deels thuiswonend) zowel afgestudeerd als gepromoveerd is aan een universiteit, heb ik in mijn gevoel nooit “een student” in huis gehad. En gelukkig vraagt géén van m’n kinderen ooit of ik iets kan definiëren als ze me niet snappen.
Bij de huidige trend om iedereen die na de basisschool een vervolgopleiding doet “student” te noemen haal ik m’n schouders een beetje op, dat ligt echt helemaal aan mij hoor, ik wéét het!

       

verkeerde spoor

Volgens mij zitten de NS medewerkers een beetje op het verkeerde spoor, hier of daar vast een wissel gemist en nu zijn ze het spoor bijster. Natuurlijk weet ik niet alle “stations” waar het fout gaat in de werkdruk en de beloning maar wanneer je de potentiële klanten laat “ontsporen” vrees ik dat ze al gauw voor “spoorloos blijven ” zullen kiezen en dan toch maar weer de autopakken.

Waren er nét met veel moeite wat mensen uit de auto gepraat … schuiven die weer zó die auto in als het spoor onbetrouwbaar blijkt te zijn. Gunstig voor het personeelstekort natuurlijk, minder reizigers maakt minder personeel nodig en zo maakt de huidige staker zichzelf misschien wel overbodig.
Ik hád economie in mijn vakkenpakket maar of ik nou de aangewezen “deskundige” ben om die stakingen te verdedigen of te verguizen tja….., dát durf ik niet te zeggen.

Naar mijn idee ligt er ondertussen een aardig pakket op tafel maar dat bod werd geweigerd, men gaat voor het onderste uit de kan.
Alles wordt voor iederéén duurder, ook voor gepensioneerden die er 12 jaar jaar lang geen cent compensatie bij kregen maar staakten die? Eh…. o ja, die hebben niks waarmee ze effectief kunnen staken. Natuurlijk jaagt iedere salaris verhoging de prijzen verder omhoog want de werkgevers zijn gekke Gerritje niet, die rekenen dat door in hun product.
Mwah….. eigenlijk helemaal geen Rietepietz logje maar ja, laat ik nou uitgerekend vrijdag afspraken hebben voor een treinuitstapje, dan is het onderwerp dus even ter zake doend.

Leuke afspraken gemaakt en ik moet nog maar afwachten of ik hier vrijdag nog uit het Westen weg kan komen als ik, wegens de afstand, de auto niet wil pakken!
Nou ja, ik ben vrijdag dus de ultieme spoorzoeker …. óf ik nog een trein op kan sporen ligt nog even niét in de lijn der verwachtingen!

.

   

---

   

what’s in a name

Oke, ik moet wel eens lachen om namen, om vreemde combinaties dan vooral. Maar aan de andere kant kan ik me ook ergeren aan namen en dan vooral de tegenwoordig steeds wisselende benamingen voor van álles en nog wat.
las ik kort geleden weer een stukje van iemand die het frustrerend vond om “bejaarde” genoemd te worden. “Oudere” kon ook al geen genade vinden, nee er moest maar iet komen als “zilveren , gouden of briljanten” mensen voor 70/80/90 jarige en ouder.

Een typisch tijdsbeeld om álles zo eufemistisch mogelijk te benoemen alsof het onderwerp, in dit geval je leeftijd, iets is om je voor te schamen. Zou men nu écht niet door hebben dat het bij iédere benaming, van wát dan ook, altijd de context is die bepaalt hoe het overkomt? Als één van m’n kinderen me liefkozend ” ouwe taart” noemt komt dat toch totáal anders binnen dan wanneer iemand me toesnauwt “ga eens opzij ouwe taart” als ik een beetje in de weg loop.

Al die nieuwe benamingen tegenwoordig gaan voorbij aan het feit dat het vaak juist de nadruk legt op het feit dat ze willen verbloemen. Ook bij die zilver/goud en briljant indeling zou het tóch weer die leeftijdaanduiding zijn die bepalend is. Logisch natuurlijk hóe je ze ook noemt, het gaat nou eenmaal om mensen van die leeftijd. Je kunt mij wel een “golden girl” noemen, iets dat in overdrachtelijke zin zelfs een compliment kan zijn, ik word er geen “meisje” van en blijf gewoon tachtig.

Het gaat er maar om hoe oud je je voelt en hoe je omgaat met ouder worden en vooral hoe lang je tenen zijn. Ik ben geneigd te denken dat die, net als de neus en oren, door blijven groeien tot je dood!
Als het beestje maar een naam heeft zou ik zeggen en “bejaarde” lijkt me aardig toepasselijk in de zin van “er zijn al aardig jaren overheen gegaan” , “oudere” hetzelfde verhaal, je bent “ouder” dan 2 á 3 generaties. Wat is daar mis mee!

Meestal ga ik in het OV niét op de plaatsen voor ouderen en minder valide mensen zitten, maar áls ik het doe houd ik in het oog of er iemand instapt die de plaats écht nodig heeft. Oftewel, ik vóel me niet oud al geef ik direct toe dat het waarschijnlijk anders is wanneer de tand des tijds al écht schade heeft aangericht.
Stop toch met dat muggenziften, maak je druk over de context waarin een onwelgevallige naam genoemd wordt want je kunt er vergif op innemen dat dié niet deugd als de naam je stoort.
En vooral, vergeet een beetje zelfspot niet, lachen is gezond, daar blijf je jong bij.

.

   

.

.

vroeg donker hé!

Echt wel het begin van de herfst hé, ik ging de laatste 2 weken al steeds vroeger naar boven omdat ik geen had om alle lichten aan te doen. Maar ondertussen moet er echt om 9 uur al licht aan. En als ik nog twijfelde of de herfst op komst is…. de eerste zakken kruidnootje liggen al in de supermarkt én de winter TV programma’s worden weer van stal gehaald.

Vrijdagavond was er alweer de enige talentenjacht waar ik met een half oog (die andere anderhalf houden m’n laptop in de gaten) altijd wel iets van zie. “Holland ’s got talent” is, anders dan de andere talentjachten, héél geschikt als “achtergrondbehang”. Vooral de eerste afleveringen lijken een beetje op de ouderwetse variété waar mensen vroeger voor naar het theater gingen.
Ik kan me nog herinneren dat ik één keer met m’n ouders mee mocht maar het Scala theater in Den Haag. Artiesten als Tom Mander en Snip en Snap werden groot door de revue.

Zodra de echte “afvalrace” in het programma begint verlies ik m’n belangstelling want dan gaat het altijd om gelijksoortige acts, zingen of dansen maar juist in het begin varieert het van rolschaats- tot jojo act en alles er tussen in om maar iets te noemen.
De uitvoering varieert óók van knullig tot heel bijzonder. Over Snip en Snap gesproken, als vrouw verklede mannen zijn van alle tijden al is de uitvoering wel wat veranderd.

De dragqueen deed z’n intrede, inderdaad een als vrouw verklede man maar dan wel reuze karikaturaal ingevuld.
Tja, het is een act hé, ik lig er niet wakker van en als zij….eh… hij een leuk showtje neerzet hoor je mij niet mopperen hoor.
Er was dus inderdaad zo’n “over de top wijfie” bij, niets mis met het showtje, dat zat leuk in elkaar.
“Ze” had een beetje dunne beentjes en je kunt inderdaad wel van een karikatuur van een vrouw spreken, zo kom je ze in de supermarkt niet tegen zal ‘k maar zeggen.
Maar moet ik me nu aangesproken voelen, of beledigd? Of moeten alle dragqueens nu maar van de TV verbannen worden om mij niet te kwetsen?
Het zal toch niet? Ieder diertje z’n pleziertje en ik kán natuurlijk altijd kiezen om wel of niet te kijken áls het me zou storen.
Met de kruidnootjes in gedachten moet ik ineens aan een ander “karikatuur” denken die dat wél overkwam omdat men er ” de performer” niet in wil zien.
Ach, net als verkleedpartijen en karikaturen is ook onverdraagzaamheid van alle tijden denk ik.

       

.

.

   

niet álles…

Kom op hé, als je goed zoekt zijn er ook wel zaken die (nog) niét duurder zijn geworden.
Wat niet is kan nog komen natuurlijk, daar dacht ik aan toen ik vanmorgen even m’n baantjes ging trekken in het zwembad. Ik betaalde net als altijd € 3,60 voor mijn (bejaarde)kaartje.
En ging niét klappertandend te water dus het water wordt nog steeds prettig verwarmd.
Geen idee wáár ze het water mee op temperatuur brengen en houden, het is een vrij nieuw zwembad dus ik hóóp met zonnepanelen of zoiets, Volgende keer toch eens kijken of dat misschien kan zien.

Iets anders dat me best wel verbaasde is mijn Garmin routeplanner van wel minsten10 jaar oud. Destijds gekocht met “eeuwig gratis”, op de pc te downloaden, upgrades. Dat soort kreten neem ik dan met een korreltje zout, het zál wel, dan zal het hele apparaat het wel lang voor die tijd begeven hebben.
Ondertussen gebruikt natuurlijk niémand meer dit soort oude meuk maar heeft bijna iedereen een ingebouwde routeplanner met zo’n touchscreen. Zag toevallig op TV dat touchscreens in de auto veel meer afleiden dan gewoon knoppenbediening, maar dit terzijde.

Maar goed, tot m’n grote verbazing kan ik inderdaad nog stééds gratis downloads binnenhalen als het apparaat weer een seintje geeft dat er nieuwe updates zijn. Je moet dat wél bijhouden én je bent er even zoet mee. Geen probleem, ik strijk ondertussen een wasje weg om te voorkomen dat de PC in slaap valt.
Ach, met en béétje goede wil kan vast iedereen wel iets vinden dat niet duurder is geworden.

.

     

.