een Queen minder…

Het kán je bijna niet ontgaan zijn dat vandaag mijn “ambtgenote” Elizabeth naar haar laatste rustplaats gebracht werd. Uiteraard op z’n Engels, met veel uiterlijk vertoon en ik kan het hébben voor haar.
Uiteindelijk leven er maar héél weinig mensen die nog meegemaakt hebben dat zij niét de Koningin van Engeland was.
Als kind had ik in ieder geval geen flauw idee wie Engeland regeerde en van Elizabeth’s kroning toen ik 10 jaar oud was kreeg ik nauwelijks iets mee omdat er nog maar nauwelijks TV bestond. De enige optie om er iets van te zien was in de rij te gaan staan bij de cineac waar in een doorlopende voorstelling het nieuws draaide.

Oke, ik snap dus wel dat men in Engeland “iets meer uit de kast trok” en dat kúnnen ze daar ook wel!
Ik neem zonder meer aan dat er 142 paar trotse ouders voor de buis zaten in Engeland want eerlijk is eerlijk, het zag er prachtig uit die 142 knapen in matrozenpak, die kilometerslang met afgepaste stappen de affuit trokken en bestuurde waar de kist van de Queen op stond.

Onder poorten door, tussen hekken door het ging allemaal in lijnen waar je een liniaal langs kon leggen , prachtig al die witte petten op de allemaal even rechtop gehouden hoofden. Verder prachtige uniformen waarbij niet op een pluim meer of meerder gekeken is en uiteraard jankende doedelzakken.
Best wel jammer dat er zo’n lelijke schreeuwerige vlag bij hoort, knalrood, wat bij de uniformen prachtig is maar de mix met knalgeel op de vlag echt lelijk. Maar dit terzijde.

Onvoorstelbaar dat we hier in Nederland zo’n strak geregisseerde groep mensen op de been zouden kunnen krijgen, daarvoor is discipline hier een té verguist woord. Natuurlijk keek ik óók met Rietepietz ogen en zie dat in het vroege deel wat ik zag de “treurpas” er nog kaarsrecht in zat terwijl later op de dag de 75 passen per minuut op een eentonig trom geluid toch iets lastiger werden en “schommelde” men een beetje pinguïnachtig verder.

Een letterlijk sterk staaltje deden de mannen die de kist van de affuit, of uit de auto moesten tillen. Feilloos , als op rolletjes lopend schoven ze de kist door de handen voor het lichaam. Daarna rees de kist geruisloos langzaam naar schouderhoogte omhoog, alsof Hans Klok ze de truc geleerd had. Héél even dacht ik “nu wordt de vlag weggetrokken en is de kist weg” (foute grap Riet maar heus ik dacht het!) Evengoed toch een knap staaltje om de kist zo netjes de lange trap op te dragen.

Ik kon zelfs medelijden opbrengen voor de duidelijk oude en vermoeide Charles en Camilla. Ik geef het je te doen, in deze omstandigheden een hele dag de camera’s van de hele wereld op je gericht weten na tien dagen met toch al heel veel openbare verplichtingen.
In de familie app heb ik maar meteen laten weten dat wanneer jullie web Queen het loodje legt het gerust een tandje minder mag! Nee, dáár maken we geen draaiboek voor hoor!

‘.