debilisering

Gelukkig hoef ik jullie er niet op te wijzen dat het wárm is buiten, de hemel zij dank bestaat er tegenwoordig een hitteplan dat de héle dag door te pas en te onpas “tot ons komt” via de media.
Ik zou er zélf nooit opgekomen zijn om de zonwering goed te gebruiken, en geloof me, zónder al die aanwijzingen zou ik nu rond het middaguur in de volle zon op het strand liggen, uiteraard zónder iets te drinken want ik ben oud en weet niet meer wat dorst is.

Ja hoor, m’n voeten zitten nu in bak koud water om het hoofd koel te houden eh…. nou ja, bij wijze van spreken hé!
Wat een gruwelijke betutteling, alsof ik zélf niet meer kan bedenken waar ik me het prettigst bij voel in deze heerlijke zomer! Een plaatsje maken in de koelkast om ieder uur 10 minuutjes af te koelen wordt nog nét niet geadviseerd. Het is een wonder dat ik eerdere zomers overleefd heb zonder hitteplan. Misschien wel puur op het gezonde verstand dat ons tegenwoordig zo makkelijk ontzegd wordt.
Natuurlijk wéét ik waar mijn trek in hartigheid vandaan komt, ik kook geheel zonder zout toe te voegen en bij dit weer verliest men meer zouten door transpiratie, dus ja, een extra plakje cervelaatworst gaat er graag in en daar krijg je dan weer dorst van, prima toch!
moeder natuur heeft zo haar eigen trukendoos om de mens te laten weten wat er nodig is om bij extreme omstandigheden te overleven.

Feit is dat we tegenwoordig het vertrouwen in de natuur een beetje verloren zijn en maar al te vaak te eigenwijs zijn en (uit eigenbelang) zélf de natuur proberen aan te passen.
In een column van Leon de winter las ik iets over een item uit “nieuwsuur” waarin een boswachter aan het woord was.

Kijk moeder natuur wil best werk maken om de overvloedige stikstof weg te werken en heeft planten/bomensoorten in de aanbieding die dat ook kúnnen maar ja, het flora en fauna beheer gruwt van het ontstaan van bossen die de co2 zouden kunnen verminderen. Oke, waar bomen staan kun je hoogstens een boomhut maar geen huizen bouwen dus nee, vooral terug naar de plantjes van een paar eeuwen terug en de “voorgestelde” aanpassingen van moeder natuur afwijzen.
Zeker, ik begrijp best dat we niet helemaal de natuur z’n gang kunnen laten gaan met zóveel mensen “op dat hele kleine stukje wereld” maar wat zou het fijn zijn als het echte probleem erkent zou worden en men wat meer naar moeder natuur zou luisteren.
Bang zijn voor bossen? Zouden niet eerder bang moeten zijn voor (nog meer) mensen?

.

   

.

.

zonnig

Waar werd deze foto zaterdag gemaakt door jullie eigen Rietepietz…..?
Eh….. moet bijna wel Frankrijk zijn hé, zou ze dan toch stiekem naar Frankrijk afgereisd zijn om met eigen ogen te zien of al die zonnebloemvelden die ze op logjes tegen komt wel écht zijn?
Ze is er onberekenbaar genoeg voor want ik héb horen verluiden dat als het maar een beetje gek is zij er wel voor te porren is.
Zo liet ze ooit uit haar haar mond vallen dat ze Parijs wel eens wilde zien maar niét in Parijs wilde overnachten, ze spreekt de taal niet en het eten is niet haar ding.
Maar met de Thalys op en neer op één dag dan toch zou moeten kunnen vond ze. Gekkenwerk natuurlijk vond iedereen terwijl een bezoek aan Groningen nét zoveel reistijd vraagt.

Gelukkig zitten de Rietepietz genen wel in meerdere familieleden en zo zat oudste kleindochter Jennifer (onze persoonlijke reisplanner) al snel te spieken of het een betaalbare optie is… en dát is het mits ver vooruit geboekt. Nog stééds knettergek plan natuurlijk maar steeds meer van m’n “meiden” vinden knettergek wel leuk.
En zo drukte Jennifer ( na héél veel heen en weer appjes) op de knop”boeken” en gaan eind oktober “5 meiden een dagje Parijs doen”. Gelukkig zijn alle kleindochters én dochter Inge er al eens geweest.
Dat zal het makkelijker maken de hotspots op in een uur of vijf wel mee te krijgen, tegen die tijd zullen m’n voeten het wel opgegeven hebben maar ok, in de Thalys is het goed rusten.

Dus nee, de zonnebloemen knipte ik niet in Frankrijk maar gewoon op de Rijswijkse markt. Een slimme bloemen verkopen vulde de, door vakantie lege, standplaatsen op met zijn zonnebloemen wat toch een zomers zomers plaatje werd…. ik zie het maar als een voorproefje Frankrijk al zijn dáár in oktober de zonnebloemen wel uitgebloeid denk ik.

.

.

   

nog nét niet

Nee ik loop nog nét niet mezelf voorbij in deze vakantietijd en ja natuurlijk moet ik daar af en toe een beetje voor boeten. M’n voeten liggen, al is het nog zo warm, onder een dekentje omdat de spieren dat blijkbaar nodig hebben, en dan krijgen ze dat ook. Of dat allemaal goed is voor me?
Tja, toevallig las ik bij Karel een gedicht …. en dan dénk ik dat het goed is en de dichter dit een beetje bedoelt..
Ik kopieer even het laatste stukje.

En ja, ik zie het gebeuren in mijn directe omgeving, een tot voor kort vieve dame, 2 jaar ouder dan ik die bij een val een heup breekt. Ook zij is alleen, nog iets korter dan ik en na de revalidatie is ze nu weer thuis maar lijkt de moed opgegeven te hebben om nog iets uit het leven te halen.
Ze legt zich erbij neer dat er over haar hoofd heen dingen beslist worden terwijl ze best wel weer opgepept is als ik haar ophaal en mee naar buiten neem. In de rolstoel omdat ze met de rollator nog niet zo ver kan lopen, maar ook een stukje lopend achter de rolstoel.

Zeker, ik ben een bofkont, ik word aangemoedigd om “te blijven leven” en ja, dat valt me nog best vaak moeilijk. Maar als ánderen al zo hun best voor je doen mag je zelf niet achter blijven. Oke, Inge vond het niet raadzaam dat ik in het Archon wilde proberen of ik nog kon stelt lopen….. daar wil ik me dan wel figuurlijk bij neerleggen, want letterlijk bij neer”leggen” zou het met gemak een gebroken heup opleveren, moeten we niet hebben natuurlijk.
Maar meestal láten ze me als ik zelf denk dat het wel kan. Grote pret als ik, nét als Levi en Amber, over voor hen bedoelde slootjes “spring”. Toegegeven, die kleine apen gaan soepeler dan ik maar een kniesoor die daarop let.
En natuurlijk hakt na zo’n leuke dag het lege huis er regelmatig flink in, maar toch, die dag kan niemand meer van me afpakken.
En dan nog, als ik thuis ben zitten jullie allemaal al braaf op mijn avonturen te wachten. Zeg ik toch, ik ben een (soms wat zeurende) bofkont.

.

.

.

,

   

spelletje doen?

Ach aan kinderen “heb je geen kind” op het strand. En eigenlijk hadden we nauwelijks een stranduitrusting bij ons in de zin van emmertjes en schepjes. (emmeren kunnen kindjes als ze naar huis moeten zélf wel)

Het was trouwens op die snikhete woensdag in de vroege morgen nog behoorlijk kil op het strand.
De zon liet aanvankelijk verstek gaan en er waaide een behoorlijk kille wind.
Dat leverde een soort “Madonna met kind” plaatje op.
Nét te laat geknipt want het deel van de baddoek dat ook over “madonna’s” hoofd zat waaide eraf.
Scheppen zijn ook eigenlijk niet nodig zolang iedereen een paar handen aan het lichaam heeft want er zijn natuurlijk klassiekers die gewoon bij het strand horen, juist, tunnels naar elkaar toe graven, wie heeft het niét gedaan op het strand. En dan is er altijd nog “grootjes” badlaken!

Al héél lang in de strandtas paraat, het aloude “mens erger je niet” spel in een stranduitvoering voor zowel 4 als 6 spelers. Geen idee meer wanneer ik het kocht en of het nog in de handel is maar altijd dikke pret.
Uiteraard met een dobbelsteen die wat groter is en van een soort zwaar rubber. De felgekleurde platte pionnen zijn na al die jaren wonder boven wonder nog compleet. Speelt natuurlijk makkelijker op het wat hardere natte zand maar wij kijken niet op wat kreukels meer of minder. We liggen zelf toch óók in de kreukels voor het spelletje af is, op je ellebogen blijven steunen kán een uitdaging zijn. Ja natuurlijk heb ik gewonnen……. of eh… lieten ze mij winnen om het spel iets te bekorten, ach…., als de kinderen maar zoet zijn!

   

.

   

doordenkertje

ff snel ja, want ook vandaag ben ik weer niet thuis………..

Nee…. niet spieken…….

niet naar beneden scrollen……..

eerst je best doen……..

en dán mag je kijken of je het goed had….

   

toch nog Goes….

Als ik van te voren geweten had dat ik Goes zó op de lange baan geschoven had zou ik in de prachtige kerk die er staat metéén even in zo’n biechthokje gedoken zijn. Dan had ik meteen vergeving kunnen vragen dat ik het bij deze foto laat, ach iedereen kent ondertussen wel zo’n indrukwekkend midden schip van een kerk. Ik kies voor een stukje van één van de wanden, allemaal vol afbeeldingen in aarde kleuren, prachtig! En natuurlijk één van de “biechtstoelen” ( heet dat zo?) ik krijg bijna spijt dat ik niet Katholiek opgevoed ben, hoewel, ik ben natuurlijk véél te braaf om iets te biechten te hebben.

Waarschijnlijk is er gelekt dat “de Queen” incognitie op bezoek zou komen want er is uitbundig met bloemen versierd,..

…en de deuren van het stadhuis staan uitnodigend open. Dat het marktdag is maakt het alleen maar gezelliger maar ik moet natuurlijk even m’n neus op het stadhuis laten zien. Het is niet héél groot maar heeft een “queenwaardige” hal met alles erop en eraan, ja ook een bordesje. Hoewel incognito vind ik de , overigens keurige, broek toch niet geschikt en ik maak van mijn vest dan maar een sleepje om het geheel iets waardiger te maken terwijl ik de trappen bestijg. Wederom een gebouw waar ik hebberig van word, alleen dat trappenhuis en de gang al, wauw!

Maar ondertussen is het al laat in de middag en de magen knorren. We lopen uiteraard nog even langs het beeldschone kleine jachthaventje, helaas is er nérgens een restaurantje met zicht op de haven dat al open is, vanaf 6 uur pas maar dan wordt het ons te laat.
We benutten een paar onmogelijk smalle steegjes (de Vlielandse gloppen laten het dan nog breed hangen) om weer bij de markt te komen waar we horeca te over hadden gezien.
We willen niet te duur en vooral niet uitgebreid eten en kiezen voor een Italiaan. En wát een prima keuze was dat, aanradertje! Zeer vlotte en heel vriendelijke bediening. We bestellen ieder een spaghetti bolognese en iets te drinken en al snel wordt er een schaaltje met een zeer smakelijke salade, die we niet verwacht hadden, gebracht maar erbij bleek te horen.

Ook de spaghetti is heel smakelijk, vaak zijn dat soort maaltijden bremzout maar hier was het prima te doen voor mensen die gewend zijn om zonder toegevoegd zout te eten.
Zowel Inge als ik houden behoorlijk wat over (we zijn kleine eters en vergeten vaak een kleine portie te vragen) Of we de rest mee willen nemen?. Tja, we hebben eigenlijk geen zin om met eten te lopen sjouwen maar weggooien ?
De rekening blijft nog nét onder de € 30,– voor ons samen en dat was het méér dan waard.
In de trein eten we nog de meegebrachte yoghurt toetjes op en wordt bijna m’n spaghetti geplet als een “dame” zich “uit het niets” op de plaats naast me wil laten vallen…. nou ja, zeker een vuiltje in haar oog én een spraakgebrek waardoor ze niets kon vragen!
Ach, we hadden een geweldige dag, daar verandert zo’n minkukel niets meer aan hoor!

,

.