nog nét niet

Nee ik loop nog nét niet mezelf voorbij in deze vakantietijd en ja natuurlijk moet ik daar af en toe een beetje voor boeten. M’n voeten liggen, al is het nog zo warm, onder een dekentje omdat de spieren dat blijkbaar nodig hebben, en dan krijgen ze dat ook. Of dat allemaal goed is voor me?
Tja, toevallig las ik bij Karel een gedicht …. en dan dénk ik dat het goed is en de dichter dit een beetje bedoelt..
Ik kopieer even het laatste stukje.

En ja, ik zie het gebeuren in mijn directe omgeving, een tot voor kort vieve dame, 2 jaar ouder dan ik die bij een val een heup breekt. Ook zij is alleen, nog iets korter dan ik en na de revalidatie is ze nu weer thuis maar lijkt de moed opgegeven te hebben om nog iets uit het leven te halen.
Ze legt zich erbij neer dat er over haar hoofd heen dingen beslist worden terwijl ze best wel weer opgepept is als ik haar ophaal en mee naar buiten neem. In de rolstoel omdat ze met de rollator nog niet zo ver kan lopen, maar ook een stukje lopend achter de rolstoel.

Zeker, ik ben een bofkont, ik word aangemoedigd om “te blijven leven” en ja, dat valt me nog best vaak moeilijk. Maar als ánderen al zo hun best voor je doen mag je zelf niet achter blijven. Oke, Inge vond het niet raadzaam dat ik in het Archon wilde proberen of ik nog kon stelt lopen….. daar wil ik me dan wel figuurlijk bij neerleggen, want letterlijk bij neer”leggen” zou het met gemak een gebroken heup opleveren, moeten we niet hebben natuurlijk.
Maar meestal láten ze me als ik zelf denk dat het wel kan. Grote pret als ik, nét als Levi en Amber, over voor hen bedoelde slootjes “spring”. Toegegeven, die kleine apen gaan soepeler dan ik maar een kniesoor die daarop let.
En natuurlijk hakt na zo’n leuke dag het lege huis er regelmatig flink in, maar toch, die dag kan niemand meer van me afpakken.
En dan nog, als ik thuis ben zitten jullie allemaal al braaf op mijn avonturen te wachten. Zeg ik toch, ik ben een (soms wat zeurende) bofkont.

.

.

.

,