streep eronder…

Onder de logjes ja, maar dan letterlijk dus, nee hoor, ik stop niet met bloggen.
het gaat om een soort streep die ik de laatste tijd vaker onder een logje zet (als ik het niet vergeet), zoiets!

Heb ik natuurlijk een reden voor. Mijn blog is nog steeds een gratis blog, niet omdat ik niet wil betalen maar om dat (er voor mij , als anti internet bankierster) geen betalingsoptie is. En dus staat er tegenwoordig reclame op mijn blog. Snap ik best hoor “voor wat hoort wat” en eigenlijk doen ze het best netjes vergeleken bij het toenmalige streepjesweblog die de reclame bóven ieder log zette.

De reclame in zijkolom stoort me eigenlijk niet zo maar die onderaan ieder logje staat er zó dicht onder dat het vaak bij het logje lijkt te horen en dát vind ik dan weer niet leuk. Al begrijp ik het “waarom” dat wil niet zeggen dat de toegevoegde reclame ook mijn support heeft.
Ik zou graag wat meer ruimte zien tussen het eind van een logje en de reclame en dat is helaas niet op te lossen met een paar extra spatie regels, dié verdwijnen zodra het logje gepubliceerd is. Wie niet sterk is moet slim zijn en dus zet ik dan maar een streep onder het logje, dan is in ieder geval duidelijk waar het ophoudt. En dan maar af en toe nieuwe “streepjes maken” om ze niet van héél ver uit de media te hoeven opduiken. Leuker kan ik het niet maken, en makkelijker ook niet denk ik.
.

.
,

Advertentie

getransformeerd

En dan zie ik pal vóór het Muzee een transformatorhuisje, alleen heb ik in eerste instantie niet in de gaten dát het een transformatie huisje is.

Hélemaal in de stijl van de oude Scheveningse buurtjes, maar niet alleen beschilderd, er zijn hier en daar onderdelen met keramiek drie dimensionaal aangebracht. Zoals een deel van de waskuip, de vogeltjes en een gedeelte van de dakpannen. Ook de enige zijkant die zichtbaar is werd aangepakt. Op de foto’s is dat natuurlijk minder goed te zien maar zo in het zonnetje glanzen die keramiek delen je tegemoet.

Pas dán ontdek ik het hoogspanning embleem en denk ik meteen aan medeblogger Sjoerd die altijd hoog spanningshuisjes vanuit het hele land toegezonden krijgt voor op zijn site. Ja natuurlijk stuur ik hem de foto’s maar het is een té leuk huisje om niet ook hier te laten zien .
Terwijl ik sta te kijken komt er een oude dame naast me staan, ook zij is wat vroeg voor het museum en we gaan even op het mozaïek bankje voor het museum zitten waar we een praatje maken.

Ze is een geboren getogen Scheveningse, duindorper om precies zijn. Samen met “de woeste hoogte”, dat achter de boulevard ligt, soms rond oud en nieuw in het nieuws vanwege de (wel eens uit de hand gelopen) vreugdevuren wedstrijd op het strand.
Volgens deze mevrouw is het transformatorhuisje pas kort geleden zo beschilderd en wel door een dochter van schrijfster Yvonne Keuls.
Helaas kan ik daarover niets op het internet vinden dus of het wáár is durf ik niet te zeggen.
Maar wie het ook gedaan heeft, het heel bijzonder geworden en perfect passend bij het museum!
UPDATE. Ondertussen wéét ik dat die info klopt medeblogster Ferrara vond wél een(klik) link”

’t schip in

Wat mij betreft is het prima museumweer op deze tweede Pinksterdag en tja, dan ga je dus “het schip in” want je moet mee, tenzij je nu op esc. drukt natuurlijk.
Het Muzee is dan een prima plekje hoor, schepen genoeg, Scheveningen is nou eenmaal van oorsprong een vissersgemeenschap.
De collectie is ondergebracht in een voormalig schoolgebouw en dat is hier en daar nog goed te zien.
Ik twijfelde zelfs even of ik wel het juiste gebouw voor me had maar gelukkig stonden er wél vlaggen met de naam Muzee.

Er is die dag al vroeg een blik schoolkinderen open getrokken maar die klitten gelukkig nogal bij elkaar en zijn wel te ontlopen. Dat is een keuze want ergens is het ook wel leuk om hun reacties te horen, dit keer toch maar niet bewust opzoeken.

Schepen zijn er in alle soorten en maten, twee zalen vol met schaalmodellen van heel klein tot nog onder een meter. Een aantal van zo’n twee en een halve meter vonden een plaatsje in de gang, prachtig tot in ieder detail nagebouwd.
En uiteraard ook schepen terug te vinden op schilderstukken. Ik let natuurlijk weer niet goed op want er hangt een beauty die ik graag stiekem in m’n tas zou willen stoppen maar ja, dan heb ik natuurlijk weer een véél te klein tasje bij me. Best slordig dat ik niet de naam van de schilder bij de foto kan zetten. Typisch de kunst benadering van “Rietepietz “, het is prachtig en wie het geschilderd heeft zal me me worst wezen. ( Ik beloof beterschap, als ik er nog een keer komt zal ik de naam opzoeken)

In een andere gang is een straatje nagebouwd en wat huiskamers. Het verschil in de huiskamers met de huiskamer waarin ik in de vergelijkbare tijd opgroeide zit eigenlijk alleen in de kleding. Ook bij ons stond in die tijd in de huiskamer niet veel meer dan een vierkante tafel met stoelen, twee fauteuils en een potkachel voor de schoorsteen. O ja, en een spiegel boven de schoorsteen.
De Schevenings klederdracht van de vrouwen was herkenbaarder dan die van de mannen.
Eén keer in de week maakte er in de jaren 50 in onze Haagse wijk nog een visboer zijn rondje, mét zijn vrouw die soms de mooie zondagse dracht droeg maar meestal de eenvoudige dracht met het kleine kapje dat bij het werken gedragen werd. Ook hier toch weer even die duik in het verleden, ik weet het zéker, ik moet snel nog een keer terug, gewoon téveel niet goed genoeg bekeken.

Muzee

Het was er nog nóóit van gekomen. Het kleine museum over de geschiedenis van het vissersdorp Scheveningen is om een onverklaarbare reden altijd aan mijn aandacht ontsnapt.
Heel toevallig zag ik ergens dat er nu in Muzee ook een expositie is waarbij Karel de Rooij betrokken is, Karel’s Koffer Magie in Muzee . In het kort;
” internationaal kleinkunstenaar Karel de Rooij. Herbeleeft het uitgaansleven van vroeger, van circus, jazz, cabaret tot variété in de bruisende badplaats Scheveningen van 22 mei tot en met 4 september 2022.”

Het moest er nu dus maar eens van komen, Karel de Rooii trad met collega artiest Peter de Jong jarenlang op als het duo Mini en Maxi, en daar heb ik altijd enorm van genoten.
Natuurlijk kan ik wel weer 5 logjes maken over een niet al te lang museum bezoek…zucht de herinneringen kwamen zó van alle kanten binnen dat ik niet weet waar te beginnen.

Zo’n affiche van het circus Strassburger dat vroeger in het huidige circustheater een soort thuisbasis had hing bij menig winkelier, ook bij onze benedenbuurman.
Je kreeg dan als winkelier reductiekaarten en mijn ouders konden wel eens iets regelen met de winkeliers waar we boven woonden.
Zo maakte ik als kind zelfs 2x een voorstelling mee. Het kostuum dat naast het affiche hangt herinner ik me nog wel als van de spreekstalmeester.
En vooral de speciale geur die er in de met zaagsel bestrooide piste hing.
Er staat ook een oude strandkoets, (die is zelfs nog van voor mijn tijd)

Voor de kar staat een bankje waarop je even rustig kunt kijken naar een filmpje over het Scheveningse uitgaansleven van destijds.
Er zitten al mensen op dat bankje dus ik ga later terug voor deze foto want op het bankje blijkt Karel de Rooij te zitten, hij heeft blijkbaar een interview en ik kom hem met zijn gesprekspartner een paar keer tegen omdat juist deze hoek van het gebouw aan diverse kanten kanten ingangen heeft en ik de route niet zo goed ken. Daardoor pik ik af en toe wel wat stukken van zijn verhaal op over zijn passie voor Scheveningen (waar hij geboren en getogen is) én het variété, Nee ik jaag niet op een selfie maar laat hem zijn ding doen.
Ik heb mijn eigen overpeinzingen door het filmpje waarin Pia Beck te zien is. Zij was destijds een wereldberoemde jazz pianiste/zangeres en had een eigen club in Scheveningen. De vliegende Hollander, er staat ook een vleugel waarop zij in die club gespeeld moet hebben. Henk vertelde vaak dat hij vroeger soms met vrienden voor het raam van de kelder stond te kijken als zij er speelde. Zijn verhaal wordt bevestigd door de informatiekaart die op de vleugel staat, ( excuses voor slechte foto) . Het hotel waar zij in het souterrain haar club had is al jaren geleden afgebroken, als zoveel in Scheveningen. Ik vond een site met datverhaal en een foto waarop Pia op de puinhopen nog een keer piano speelt… Voor de liefhebber.

.

dure zak

Eh….. nee natuurlijk zit ik niet te schelden op één van onze politici, wéét je toch , zou ik nooit doen al wil ik inderdaad wel eens kritiek hebben. Maar dit gaat om een andere zak, en misschien gaat het dan niet eens echt over de zak, maar over de inhoud.

Deze zak ja, ik ben geen groot patatfriet liefhebber maar een enkele keer wordt ik onderweg overvallen door een knorrende maag en als er dan een frietkraam in de buurt is is dat een oplossing.
Mijn knorrende maag werd overstemd door mijn hartverschuiving toen ik een Kleine friet zonder mayo moest afrekenen…… € 3,60, met verwijzing naar de naam van zaak…. dat is géén kattenpis!
Zucht, ik stam nog uit de tijd van een kwartje dus een eurocent of elf.
En zaterdag kocht ik op de markt nog 2,5 kg aardappels voor € 2,75.
Daar zal na het schillen toch altijd nog wel 7 porties patat uit komen want de kleine porties zijn rond de 300 gram zag ik..
Ja natuurlijk snap ik wel dat ze kosten moeten maken eer je zo’n aardappel friet kan noemen, heb ik begrip voor maar zo’n keer of tien over de kop (want zij kopen natuurlijk bij de groothandel in) lijkt me toch wel héél royaal.
En je wilt niet wéten wat voor zooi er allemaal óp de patat kan, deze tent heeft 22 soorten om je patatje in te verdrinken, bbbrrrr , uiteraard óók niet meer voor een dubbeltje.

Allemaal vette machtige spullen waarvan ik niet begrijp dat mensen dat op krijgen. Voor mij is zelfs een kleine portie “met zonder niks” nog teveel, zodra m’n ergste honger over is vind ik het niet lekker meer. Kijk, dan houd ik dit nog over , toch al gauw voor 60 Eurocent bij de huidige prijzen. Je begrijpt, ik heb niéts met grote zakken!”