het bos in

Hoewel “iemand het bos in sturen” een negatieve klank heeft liet ik me tweede paasdag toch gewoon het bos in sturen. Het hyacinten bos moet rond deze tijd toch wel ongeveer op z’n mooist zijn.
Dat was niet helemáál waar, het stukje bos waar de verwilderde hyacinten in het voorjaar voor één blauwe bloemenzee zorgen heeft nog een weekje zon nodig.
Op zonnige plekjes is het al goed blauw maar in de schaduw liep ik nu nog “een blauwtje”.

De wilde soort heeft veel kleinere bloemen dat de gecultiveerde hyacint bol geeft maar ze vermeerder zich blijkbaar héél makkelijk, het staat er écht vol.
Ik vond er trouwens bewijzen dat het “wilde leven” van de hyacint af en toe zorgt voor “buitenechtelijke” nakomelingen.
Zorgvuldig verstopt tussen de varens en bramenstruiken vond ik twee uitspattingen van buitenechtelijk relaties. Tussen al het blauwe geweld zie ik één roze, en wat verderop, één witte variant, de viespeuken!
Nou ja, wie ben ik om deze “kleurlingen” te discrimineren dus ze krijgen hier nét zo goed een plaatsje, ik ben zó woke!