overdosis

Nou nou, is dat voorjaar of is dat vóórjaar! Tot m’n schande moet ik bekennen dat ik wat wandelen betreft er in de wintermaanden een beetje “de kantjes afgelopen heb”.
A. was het geen geweldig wandelweer en
B. heb ik dec. en jan. ook heel veel gewerkt.
Maar met het heerlijke weer van de laatste 2 weken ga ik weer los hoor, weg met de vitamine D. pilletjes, ik neem het spul nu puur tot me op het strand, in de duinen of in een park.

Vanmorgen moest ik even iets voor Inge oppikken bij IKEA en daarachter ligt het recreatie gebied Delftsehout, lang niet geweest dus een mooie combi. Ik trakteer mezelf op een dure meeneem lunch een hotdog kost daar 50 Eurocent en zet er stevig de pas in. Ook daar hebben de stormen stevig huisgehouden en op bordjes wordt gewaarschuwd voor vallend hout. Dat lijkt niet echt overdreven.

Zoals in alle parken en bossen ook hier veel omgewaaid spul, er wordt nog druk gewerkt met grote machines om alles weer begaanbaar en veilig te maken.
Het lijkt de vogels niet te storen, die gingen rustig door met hun voorjaarsconcert. Met al dat afgebroken hout kán het natuurlijk niet missen, ik zie weer “dieren”die niet zijn wat ze lijken.
Zit daar aan de waterkant niet een “havikachtige op een paaltje? Er ligt een flinke blubberachtig stuk kapot gelopen gras voor maar ik wil gewoon even kijken en bagger er doorheen, alles voor een foto niet waar? Hoewel het tóch om een boomstronk blijkt te gaan vind ik het eigenlijk steeds meer op een vogel lijken als ik dichterbij kom. Met al z’n mos en schimmelfiguurtjes heeft hij een prachtige tekening dus hij zit er al even lijkt het.
En nee hoor, hij vliegt niet weg dus jullie kunnen niét zeggen ” je zag ze vliegen”.

Advertentie

Gist en spiritus

We gaan nog even het gebouw bekijken waar ik van de week langs wandelde, dat had ik beloofd.
Het voormalig hoofdkantoor van Gist-Brocades/DSM (voorheen: Gistfabriek-Oliefabriek/Calvé) in Um 1800-stijl. Gebouwd in 1905 onder architectuur van Bastiaan Schelling en Karel Muller, met diverse glas-in-loodversieringen, gewelfd glas-in-lood overkapping, tegelpatronen, ornamenten, tegeltableaus van de rceleyne Fles.
Helemaal een stijl die mij enorm aanspreekt, maar dit mooie gebouw mocht in nooit bezoeken.

Helaas stierf de grondlegger van het bedrijf (1869), de technoloog Jacques van Marken, kort voor in 1907 het nieuwe hoofdkantoor in gebruik genomen kon worden. Zijn vrouw, Agneta Matthes, kon zijn werk voortzetten omdat ze vanaf het begin bij het het bedrijf betrokken was. Het was een bijzonder sociaal en vooruitstrevend echtpaar. de slogan ; “”De fabriek voor allen, allen voor de fabriek!”.was geen loze kreet, Het betekende voor de arbeiders een winstaandeel, een pensioenfonds en een medezeggenschapsorgaan. Al ánderhalve eeuw geleden dus hé!
Het echtpaar zorgde ook voor woningen voor de arbeiders, winkels en vertier in een besloten park. Ik zei het al eerder, er is héél veel te vertellen over het bedrijf. TV-West maakte er 2 documentaires over die ik onderaan zal linken. Maar eerst nog even over het piepkleine deeltje dat ik wél zelf mocht bekijken ergens in de jaren 80/90 toen de biologielerares van de moederMAVO een rondleiding kon regelen.

Op 18 juni benoemen we het Grote Kantoor van DSM (voormalig Gist en later Gist-Brocades) tot Nationaal Chemisch Erfgoed van Nederland. ‘De Gist’ heeft in de jaren 40 een belangrijke rol gespeeld in het optimaliseren van penicillineproductie. En juist penicillineproductie was het onderwerp bij die rondleiding.

Vanuit het raam van één van de kamers (L) uit het hoofdgebouw zie je links een groot vierkant gebouw liggen, één van de vele gebouwen maar dit gebouw werkte men dus voor de penicilline fabricage. Veel heb ik er niet van onthouden. Maar diep indruk op mij maakte een aantal mega grote drukketels die in hoogte gewoon door de etages heen liepen. Soortgelijke grote jongen op de foto rechts staat.

De man vertelde opgewekt dat we ons geen zorgen hoefde te maken, alles was enorm goed beveiligd want als dat niet zo zou zijn en er ging iets mis zou dat tot ver in de omtrek een mega “boem” geven.
De man schoot zijn doel flink voorbij, ik had me nooit zorgen gemaakt omdat ik domweg niet wist wat men daar deed. Het feit dát er dingen beveiligd laten bij mij juist alle alarmbellen rinkelen en stelt me nooit gerust. Integendeel, het feit dat het nódig is betekent dus dat het faliekant mis kán gaan en dan is ruim 4 km afstand in dit geval peanuts.
Met Mr.. Murphy op het bezoek weet je het immers maar nooit, die “lust”ook wel beveiligingen op een slechte dag. Voor de liefhebbers hier nog de filmpjes.
Hier het filmpje met het gebouw in de hoofdrol. ( op de site van TV West, kon het niet op you tube vinden)
Hier het filmpje over het Agnetha park, het arbeiders woonwijkje.

weekend

Niet te geloven, nog steeds een heerlijk zonnetje maar toch heb ik niet echt gewandeld. In het weekend is het me overal te druk en laat ik “buiten” voor de mensen die alleen in het weekend op stap kunnen.
Met de mouwen opgestroopt …. ga ik lekker even in het zonnetje zitten om alvast een vleugje kleur op m’n gezicht en armen toe te laten.
Maar ja, dan kijk ik om me heen en zie dat er aardig wat achterstallig tuinonderhoud is, de rozenstruik woekert gewoon overal tussendoor en is behoorlijk uitgeschoten. Veel dunne kale takjes waar never nooit meer een roosje aan zal komen. Hij slingert zich door de Camelia, verdonkeremaand de Skimmia en hangt zelfs bijna in m’n haren.

Tja, ik weet het, ik heb niet écht groene vingers en tuinier niet overdreven deskundig of enthousiast.
Het is duidelijk te zien dat mijn tuinman me in de steek gelaten heeft, hij kon een aanbieding om in de “hof van Eden” te mogen tuinieren niet weerstaan destijds. Met hem verdween ook de klusjesman naar de zelfde werkgever en dus hangt ook een deel van rekje van de klimroos er gedeeltelijk los bij.
Zucht…. de mouwen hád ik al opgestroopt wat achteraf niet zo’n goed idee was en ik ga het gevecht met de rozenstruik aan. De éne tak heb ik nog niet uit mijn vinger losgemaakt of de andere hangt alweer in m’n been.Zeg maar ” grensoverschrijdend gedrag van een rozenstruik” en daar zal hij voor boeten.

Ik maak er meteen korte metten mee, knip álles af tot alleen nog een paar dikke stammetjes kaal staan te wezen, dát zal ze leren. Daarna is alles klein knippen beter te doen want ik hoef de door elkaar heen gegroeide takken niet meer uit elkaar te halen en knip gewoon alles klein zoals het hangt of ligt.
Er kwam zelfs nog een 2 jaar eerder geplante Rododendron tevoorschijn die ik helemaal vergeten was.
Er moet nog veel meer, maar het kleine terrasje ligt er weer redelijk netjes bij met zicht op de prachtig bloeiende Camelia.
Zondag werk ik de laatste takkenzooi weg waarna het na gedane arbeid goed rusten is, mét een licht gekleurd maar ook aardig gehavend velletje. Volgende keer…. meer!

vitamientjes

Het was dé perfecte dag om wat extra vitamientjes op te doen. Kwam goed uit want ik wilde naar de groenteboer en dié is in Delft. Kleine 5 km, de auto valt af, ik wil ook wat vitamine D opdoen en dan kan ik beter gaan lopen hoewel ik ook deels de tram zou kunnen nemen. Maar ja, dan loop ik aan de verkeerde kant van de Vliet en de laatste brug waar ik dan iets aan heb ligt al op het eerste kwart van de route, mwah…. ik liep té lekker en er is altijd genoeg te zien op de route.
Al snel liep ik op de eerste wegversperring ……..

Echt wel bijna voorjaar hé, de kleine pulletjes lopen keurig in het gras en ik op het pad maar een van de ouders komt met stevige stappen en hevig gakkend op me af. Ik meen te verstaan; “hé ouwe muts, donder op, je ziet toch wel dat mijn kroost nog héél erg klein is!”
En als de andere ouder zich er ook in mengt ben ik maar de wijste en ga aan de andere kant van het pad in het gras lopen en probeer niet de krokusjes te pletten.

Op het water word ik door van alles ingehaald. Een groot containerschip, geduwd door een duwboot, heeft er knap de sokken in. Ik tel even m’n knopen en schat dat het zo rond de 4 knopen vaart.
Een 8+ stuurman roeiboot doet het zeker niet voor minder. Alleen kan ik bijna geen nette foto’s maken met de felle zon in het water, nou ja, we doen het er maar mee.

Het laatste stukje loop ik langs de”gist en spiritus fabriek.” Dat is eigenlijk wel een apart logje waard want achter de grote deuren gaat een prachtig gebouw, met een verhaal, schuil zag ik in een documentaire op de regionale TV zender. Het is een héél groot terrein waar veel gebouwen achter hekken staan en waar van alles gebeurt. Ik ben er ooit eens rondgeleid.
Maar wat me vanaf de buitenkant opvalt op dat bord moet ik dan wel om lachen.

Al met al werd het een heerlijke wandeling, ik twijfelde zelfs of ik even iets zou eten bij het koffiehuisje net voorbij de gistfabriek en dan ook terug gaan wandelen. Dat doe ik uiteindelijk niet, ten eerste komen mijn voeten lastig weer op gang wanneer ik gezeten heb. Ten tweede wil ik mezelf niet té moe maken, daar kan ik nog niet zo goed tegen. Zodra ik te moe ben is het eerste de beste lullige liefdesliedje genoeg om in tranen uit barsten en is de rest van de dag een tranendal.
Onbegrijpelijk voor een vrouw die van 59 de huwelijksjaren de meeste jaren af kon sluiten zonder één traan gelaten te hebben.
Misschien toch nog wat restantjes van een soort burn out, je kunt nou eenmaal niet jarenlang over je grenzen heen gaan zonder dat het consequenties heeft zeggen ze.
Dat zal dan wel, maar m’n vitamientjes zijn binnen. .

strandbeesten

We gaan nog even terug naar het strand, maar niet écht. Van de week hoorde ik op de regionale omroep een item over Theo Jansen. Ook op TV West zag ik een uitgebreid interview met deze Theo Jansen die heel bijzondere “kunstwerken” maakt die hij “strandbeesten” noemt. Hij blijkt zijn “hele oeuvre” tentoon te stellen in het Kunstmuseum ( voormalig gemeentemuseum) in Den Haag.
Nou ja niet “in” het museum, de beesten staan opgeteld vóór het museum achter de vijver en zijn dus in het voorbij gaan te zien. Deze week óók al een groot artikel in div kranten kortom, Theo Jansen timmert behoorlijk aan de weg op het moment.

Maandag wilde ik naar het strand en dan kom ik lángs dat museum en dacht de strandbeesten meteen even mee te pakken. Goed plan, alleen ff jammer dat het museum op maandag gesloten is , en bovendien lijkt Theo ook nog eens létterlijk aan de weg getimmerd te hebben.

De ruime stoep voor het museum ligt open en ook nog de helft van de rijweg. Misschien is Theo een stuk strand aan het creëren voor zijn strandbeesten, die heten tenslotte niet voor niets zo.
Jammer, ik kan zelfs niet dicht bij het hek komen omdat er nog een rijstrook voor het drukke verkeer open is. Normaal gesproken zou ik er, ook als het museum gesloten is, ..0toch nog redelijk dichtbij kunnen komen, maar nu is de afstand ruim dubbel zo ver. Dan maak ik nog wel een foto maar tja, dat is het toch niet helemaal. In normale omstandigheden zou dat er beter uit zien zoals in dit artikel, met ook een klein stukje film van een lopend beest!

Er is véél te vinden op het internet wat zeker een beter beeld zal geven van deze kunstenaar dan ik kan geven. Ik kom niet verder dan ;” hij maakt van gewone plastic pijpen, precies die de elektricien gebruikt, figuren die na een duwtje met behulp van de wind zelfstandig kunnen lopen. Ieder jaar maakt hij een nieuw beest dat weer beter is dan dat van het jaar ervoor. Zijn levensdoel is ooit een strandbeest te maken dat geheel zelfstandig in de wind heen en weer wandelt. Als je hem bezig ziet met de buizen en een rol ducktape lijkt dat allemaal niet zo waarschijnlijk, het ziet er allemaal nogal slordig en rommelig uit, een beetje op mijn manier zal ‘k maar zeggen. Idee is leuk maar de uitvoering kan beter. Maar uitéindelijk lopen toch al zijn strandbeesten, een bevlogen man en dat is ie!