flexibel …U naam is….

En tóen was ik ineens weer druk aan het werk, mooi uit gemikt want het mooie weer is over.
Het is altijd weer een verrassing wat er te doen is en zelfs áls ik van te voren weet wat er te doen is loopt het toch vaak weer nét even anders.
Dit keer hoorde ik vooraf , “kom je even om 1000 boeken een stofomslag doen? Eerste vouw wordt vooraf machinaal gevouwen” (de tweede maak je dan makkelijk om het boek heen)

Het begint al goed, maandag een belletje,”spullen nog niet allemaal binnen, wordt dinsdag”. Dinsdagmorgen appje, “Je kunt pas om 10 uur beginnen”. Oke, jas weer uit en een uur later de deur uit.
Aan gekomen blijkt dat machinaal de omslag vouwen problemen geeft….er zijn niet genoeg niet genoeg over om verder te experimenteren en dus…
.. met de hand vouwen,
.. zonder lijntje “waar”op blanco papier
.. flap rechts en links gelijk moeten zijn
.. én strak om het boek heen moeten
.. en het boek blijkt eigenlijk een dikke brochure
.. niks niet kracht op de kaft zetten om te vouwen, te slap.
Eh…. “Daar verzint Riet vast wel handigheidje op” wordt er gemompeld.

Ja hoor ik ben flexibel maar eh… is de leverdatum dat óók? Niet echt! Ruim een dag later beginnen, dubbel zoveel werk maar oke, ik begin gewoon, uiteindelijk hoef ik de telefoon nooit aan te nemen als er boze klanten bellen, ik ben zóóóó flexibel.

Van twee op maat gemaakte, en aan elkaar geplakte, kartonnetjes maak ik een maatje voor de vouw. schuif één kant van het omslag tussen de kartonnetje en vouw het naar binnen, kartonnetje weg en daar is de vouw op de juiste plaats. Links én rechts natuurlijk. Zodra ik weet hoeveel tijd ik nodig ga hebben geef ik dat door en vraag er een hulpje bij als het echt op tijd klaar moet.
En ja hoor dat krijg ik, het werk is prima te verdelen, we gaan de leverdatum wel halen.
Alleen valt m’n zwemochtendje met Inge in het water. Sinds het weer mag gaan we op woensdagmorgen wat baantjes trekken. Helaas nu geen tijd om te zwemmen jammer maar geeft niet, dan zwem ik gewoon in het geld aan het eind van de maand. Zeg ik toch, ik ben zó flexibel!

Advertentie

waarom makkelijk…..

We verzuchten het allemaal wel eens, “waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan”.
Nou dat hebben de Lelietjes der dalen úitgevonden! Ieder fatsoenlijk plantje hoort toch wel te weten dat je het best met de voetjes ruim in de aarde kunt staan, en dat je lekker de ruimte moet nemen om te kunnen groeien.

Die ruimte heb ik voor ze in de tuin, een klein hoekje maar ja, ze laten zich ook alleen maar een korte periode zien in het voorjaar.
En kijk, er zijn duidelijk een aantal van de Lelietjes goed opgevoed, ze komen al keurig met hun nieuwe puntjes naar boven op de voor hen gereserveerde plek.
Er zijn er die de grenzen opzoeken en langs de tegels een plekje zoeken, Dat zullen wel pubers zijn, die hebben er een handje van om de grenzen op ter zoeken, ach, dat moet maar kunnen.

Het is een lekker zonnig hoekje dus hebben ze eigenlijk niets te klagen maar een aantal is dus van het type “waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan”.
Niks niet gebruik maken van de toegewezen ruimte. Ze wurmen zich onder alle steen formaten door en langs de grindtegels, het maakt ze niet uit, ze wringen zich door het eerste de beste kiertje waar ze het verbindende zand uit hebben kunnen drukken en steken daar hun nieuwe puntjes door. Méga eigenwijs. Ik moet eigenlijk even die steentjes eruit wippen om de koppige Lelietjes tot de orde te roepen en ze keurig op hun eigen plekje zetten. Maar ja, die krijg ik er nooit meer netjes in teruggelegd.
Sorry hoor, Ze moeten de consequenties van hun eigenwijsheid maar dragen!

S.O.S

TV spelletjes staan niet erg hoog in aanfzien volgens mij. Geen hoogstaand vermaak of zoiets, evengoed pik er soms tóch wel iets op dat de moeite waard is om te onthouden. Tegenwoordig hoef je niet zoveel meer te onthouden, waarom zóu je, we kunnen immers alles opzoeken op het internet!
Dat wordt alleen een beetje lastig wanneer je “van iets” niet weet dat het bestaat. Wat type je dan in hé, eh…. “ik zoek iets waarvan ik het bestaan niet weet”?

Ja klopt, ik vind spelletjes kijken wél leuk, hoor nu nét dat een tonsuur uitgedacht werd door monniken die op die manier wilden laten zien “dat ze niet aan seks deden”. De logica ontgaat me, iets bewust bloot maken terwijl je niets met bloot te maken wilt hebben…..maar dat is zeker wel op te zoeken.

Bij de les blijven Rietepietz….., wat ik niét wist is dat er een hand signaal bestaat dat ongeveer betekent “ik ben in nood en heb hulp nodig”. Het is bedacht voor mensen die met huiselijk geweld te maken hebben al zijn er ook andere noodsituaties denkbaar.
Zij hoeven niets te zeggen maar vouwen de duim in de hand en vouwen de vingers er overheen, zó dus!

Tot deze week zou ik gedacht hebben dat iemand wat aarzelend naar me zwaait bij dit gebaar en ik denk heel veel mensen met mij. Om echt nut te hebben zou naar mijn idee het gebaar dan wel véél bekender moeten zijn al is het niet de bedoeling dat we er zélf op af stappen. De site waar ik info vond staat dit;

Hoe kun je helpen?

Bel de politie. Als je geen politieagent bent of een andere professioneel die de situatie aankan, ga dan niet zelf ingrijpen.
Hou jezelf uit de problemen. Niet beledigend bedoeld, maar het kan het erger maken.

Oke, het gebaar moet dus goed bekend zijn, maar daar zit ook wel een valkuil in. Het beperkt zeker de mogelijkheden van de hulpzoeker om het gebaar te maken wanneer “de onderdrukker” het gebaar óók kent. Helemaal waterdicht maken zal dus niet lukken maar ieder geval waar het wél werkt lijkt me meegenomen.
In ieder geval weten jullie het nu ook allemaal, of wist je het al, en loop ik hopeloos achter dat ik dat in een simpel TV spelletje op moet pikken.

echt té erg!

Toegegeven, ik maakte in een eerder logje nogal schampere opmerkingen wanneer dierenliefhebbers naar mijn idee op hol slaan. Bijvoorbeeld toen de partij v/d dieren aankondigde géén spreekwoorden of gezegden meer te gebruiken waar dieren in voorkomen. Denk maar niet dat wanneer je met klacht over dierenleed komt ze bij die partij zullen zeggen “we zullen dat varkentje wel even wassen”, écht niet.
Maar ja, waar moet ik dán heen met het gruwelijke dierenleed dat ik van de week tegenkwam….
Schandalig om deze ijsberen zó in een kooi te stapelen, en dan heb ik het nog niet eens over het feit dat ze ons klimaat niet gewend zijn, je ziet zó dat ze helemaal suffig zijn omdat het veel te warm is voor ze.

Hetzelfde geldt voor de Husky honden, alleen zijn die veel meer beweging gewend , ze worden niet zo snel suffig maar bewegen hemel en aarde om uit de kooite komen en hangen daarbij zichzelf bijna op.
Het was n.b. in een Zweedse “dierentuin”, je zou denken dat men daar toch weet wat kou is en wat Husky’s nodig hebben.

Je hoort vaak dat mensen honden uit andere landen halen omdat ze daar onder “ondierlijke” omstandigheden leven maar déze arme stumpers worden aan hun lot overgelaten.
Als je deze arme beestjes ziet smelt je toch? Laat je hart spreken en adopteer één van deze honden die het slecht getroffen hebben……. Je moet bij die Zweedse “dierentuin” zijn.

inhaalwandeling

Uiteindelijk toch een keurige titel geworden boven dit verhaal, maar in eerste instantie schreef ik als titel; “tippelen met Aukje. (bij nader inzien vond ik dat toch té Google gevoelig)
Maar Aukje en ik hébben vorige week samen een fijne tippel gemaakt in het Delftse hout.We hádden in januari al een afspraakwandel gemaakt maar die moest ik helaas afzeggen om de drukkerij uit de brand te helpen met een pittige klus.

Als we samen wandelen zoeken we om en om een voor de ander wat minder bekend gebied uit en zo werd het dit keer dus het bij Aukje niet zo bekende Delftse hout. Het werd een heerlijke wandeling waar ik dit geen geen “nepdieren” tegen kwam, logisch, we hadden het te druk met bij praten en dan moeten gekke dingen wel héél groot zijn willen ze opvallen.
Zoiets als dit bijvoorbeeld….. (met dank voor de foto van Aukje, de mijne was bar slecht) .

Alsof er een geluidswal opgegooid was en aanvankelijk wisten we niet wat het was. Het bruggetje oversteken kon gelukkig en Aukje ploegde zich door de bramenstruiken om te zien wat er áchter de geluidswal was. Misschien was het wel kunst, dat kom je tegenwoordig op de gekste plaatsen tegen toch?
Uiteindelijk was het misschien wel kunst , maar dan van moeder natuur. Het waren wortelstelsels van omgevallen bomen met van alles erop en eraan. Ja zélfs de bomen nog werd duidelijk toen we aan de andere kant een kijkje namen.

Dat men tegenwoordig vaak dood hout in de natuurlijk expres laten liggen weet ik, dat is beter voor de natuurlijke habitat van beestjes , schimmel enz, maar zó zijn we het toch nog niet eerder tegen gekomen. Het lijkt op luie boswachters te wijzen maar dat zal het vast niet zijn. Misschien willen ze daar echt wel een soort wal kweken want je hoef plantjes niet te vertellen waar ze ze zich lekker doorheen kunnen slingeren, dat doen ze spontaan. is nu al duidelijk.

We gaan er vast nog wel een keer wandelen, het is een flink groot gebied dat min of meer over gaat in het Balijbos waar ik zelf ook nog niet echt veel geweest ben. Kunnen we meteen in de gaten houden hoe het met die omgevallen bomen verder gaat.
We dronken nog even iets bij KNUS die trouwens een flink stuk duurder is geworden dan ik me herinner. Ik kwam er zowel met Marion als met Henk vroeger vaak, als ik dat al zou vergeten weet ik het meteen weer als ik tegen de steile brug oploop. Aukje loopt als een kievit dus zonder rolstoel is die brug een makkie.

je kán niet zonder

Van de week was ik ineens m’n “hurken” kwijt, zolang ze d’r gewoon zijn heb je ze meestal niet eens in de gaten, net als je kladden maar o wee als ze je ineens niet van dienst kunnen zijn.
Woensdag had ik ze nog, Kleindochter Jennifer is bezig de zolder te veranderen in een slaap kamer annex wasruimte annex kastruimte en ze zocht behanghulpen.
Behangen is leuk en dus bood ik me aan als vrijwilliger, net als Jennifers schoonmoeder waardoor we de taken konden verdelen.
Ik koos voor de 15 baantjes in en onder de uitgebouwde dakkapel. Klinkt heel wat maar het waren natuurlijk allemaal korte baantjes, wél veel gepruts met schuine kantjes, leuk hoor.
Bij de 8 baantjes onder het raam gebruikte ik m’n hurken dus nog veelvuldig, ook als ik een beetje half op de knieën werkte omdat het toch wel een onhandige hoogte was.

Maar goed, de klus werd geklaard en na een lekker warm bad wist ik nog van niets, voetjes op de bank, dekentje erover om het “na gedane arbeid is het goed rusten” in praktijk te brengen.
Pas toen ik een plaspauze in moest lassen miste ik ineens m’n “hurken”. Zonder hurken stort je neer in het kleinste kamertje. Nog snel een appje gestuurd naar Jennifer “of mijn hurken nog dáár lagen”. Ze heeft álles afgezocht maar niets gevonden.
De andere dag nog in de auto gekeken maar ook daar was niets achtergebleven.
Ik vertel maar niet waar ze uiteindelijk tevoorschijn kwamen maar jippie….. vrijdag had ik ze weer terug en, nog mooier, werkten ze weer als vanouds.

bloederig…

We waren dus nog in het Boerhaave museum weetjewel, en kwamen nog een zaal tegen met allerlei interactieve opties (waar je ook even lekker bij kon zitten) met vragen over ethische valkuilen die “de wetenschap” nou eenmaal vaak meebrengt. Bijvoorbeeld “lijkt de de mogelijkheid om 140 jaar oud te kunnen worden je iets? ” Na ja /nee selecteren krijg je door gerenommeerde wetenschappers was voors en tegens aangereikt en uiteindelijk krijg je de vraag voorgelegd of je mening nog dezelfde is en in diagrammen de uitkomsten van alle deelnemers.
Zo iets is er óók voor “bloed voor de wetenschap” waar we wat extra aandacht voor hebben.

Ook hier ethische vragen met o.a. de vraag “of bloed geven betaald zou moeten worden ” en of je dat óók gratis zou afstaan wanneer mensen veel geld gaan verdienen aan een ontdekking van een behandeling/medicijn waarbij dat bloed een rol speelde. En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat vrijwel álles dat men ontdekt om goede dingen mee te doen in verkeerde handen meestal óók voor “kwade zaken”gebruikt kan worden. Neem de auto, die zelfs zonder kwade opzet al mensen kan doden.

Natuurlijk, ik ben geen wetenschapper maar ik “spreek er wel eens één” . Daardoor weet ik dat het afstaan van bloed maar een piepklein onderdeeltje is van ingewikkelde geldverslindende onderzoeken.
Voor bijv. De ziekte van Parkinson lopen er al heel veel verschillende onderzoeken en één daarvan is na jaren onderzoek begonnen aan een clinical trial wat wil zeggen dat men het (onder zwaar toezicht) op mensen gaat uitproberen.

(Even wat wiki) De echte oorzaak is nog niet bekend. Bij de ziekte van Parkinson is er in de hersenen te weinig van een bepaalde boodschapperstof (dopamine). Dopamine is belangrijk voor onder andere het bewegen en het denken. Hersencellen die dopamine maken, sterven bij mensen met parkinson langzaam af.

Wat men doet is héél simpel gezegd stamcellen kweken uit witte bloedcellen van de patiënt, de stamcellen worden op hun beurt bewerkt en gekweekt tot nieuwe hersencellen die weer in staat zijn Dopamine aan te maken en aan de patiënt terug gegeven .
(Ja dat zeg ik, ik schrijf niet voor The Lancet hé!)
Bij ratten werkt dat voor wat betreft de waarneembare symptomen, helaas kun je bij ratten natuurlijk niet zien of ook de geestelijke toestand genezing laat zien. Natuurlijk kán ik Ruud wel vragen het even wetenschappelijk te onderbouwen maar daar zit niemand op te wachten denk ik.

Het zou gewéldig zijn wanneer men deze ellendige ziekte zou kunnen genezen of op z’n minst stop kan zetten. En wie weet is de methode dan ook een bruikbare basis bij ándere nare aandoeningen. Daar wil ik wel gratis bloed voor geven hoor, liters!
Dat bij dit soort onderzoeken computers onmisbaar zijn is wel duidelijk, het is maar goed dat die nu een stuk hanteerbaarder zijn dan de eerste computers waarvan er ook een exemplaar in het museum staat, niet iets dat je even op je schoot, of zelfs op je bureau, zet.

onverwacht uitje

Als ik Inge aan de telefoon heb zegt ze dat ze met haar lief naar Leiden gaat fietsen, ze willen een museum bezoeken maar weten nog niet welk. Nou wil ik zelf graag weer eens naar …

……het wetenschappelijk museum Boerhaave, dat vindt Inge ook een goed plan en dus spring ik in de trein want het is natuurlijk gezelliger om samen te gaan dan alleen. Het museum is een paar jaar geleden helemaal gemoderniseerd en is reuze de moeite waard.
Ook al door de actuele tentoonstelling “besmet”, over epidemieën vroeger en nu, waar we nu gelukkig zonder mondkapje in kunnen.
Een erg lange lijst ziektes van toen en nu laten dodentallen zien met soms héél veel nullen. Corona is wordt ruimschoots verslagen door HIV/Aids dat, net als de “zwarte dood” 75,000.000 doden veroorzaakte. De pokken deed er zelfs nog een schepje bovenop met 100.000.000 doden. De Spaanse griep mocht er ook zijn met 50.000.000 altijd nog 10x zoveel dan waar de coronateller nu op staat. De tentoonstelling laat zien hoeveel er veranderd is bij de bestrijding van besmettelijke ziektes.

Ik kan me nog goed de laatste grote uitbraak van polio herinneren, doordat er vaak kinderen het slachtoffer waren werd het ook kinderverlamming genoemd.
Je kun er het verhaal horen van een (nu volwassen) kind dat de ziekte overleefde maar wél enige tijd de nachten in een “ijzeren long” door moest brengen Er staat ook zo’n ijzeren long. Het moet een gruwel geweest zijn om alleen met het hoofd buiten het apparaat te steken, met het hoofd op het rode “plankje”terwijl in het apparaat de techniek de boel ritmisch vacuüm trok om de ademhaling te ondersteunen.

Maar het mooiste is toch de vaste collectie met als klapstuk het oudste nog bestaande “Theatrum Anatomicum”.
Het is werkelijk prachtig en na de vernieuwingen gebruikt men uiteraard de modernste middelen om zo veel mogelijk te laten zien. Bij een informatief beeldverhaal van 7 minuten, waarbij ook de muren rondom beelden laten zien, kun je gerust twee of drie blijven zitten omdat je nou eenmaal niet overal tegelijk kunt kijken en makkelijk iets mist.
Het onderwerp van de “anatomische les” ligt er net zo dood bij als in vroeger tijden. Aanvankelijk werd er uitsluitend aan “dode lichamen geknoeid”, niet om ze te genezen dus maar…. ga zelf maar eens kijken en luisteren voor het héle verhaal en ga, net als Inge, braaf zitten luisteren en kijken.

Er komen nog heel veel zalen met even zoveel wetenswaardigheden, ondanks dat het niet heel druk is worden we moe van alle indrukken, we hebben lang niet altijd meer door “waar me mee bezig zijn” als we ons aan interactieve zaken wagen, we zakken voor het apothekers examen en staan er verderop “gekleurd op” al weten we echt niet meer waardoor. We gaan gewoon nog een keer terug want van wat ik nú onthouden heb kan al niet eens alles in één logje kwijt, wordt vervolgd.

Molenvlietpark

Het heeft even geduurd eer ik, per ongeluk nog wel, het Molenvlietpark ontdekte want het ligt er al een jaar. Het park(je) ontstond in de Vlietzone uit de puinhopen in een soort polderlandschap na de aanleg van de verlengde Rotterdamse baan.

(De Rotterdamsebaan is, naast de Utrechtsebaan, de tweede route van en naar het centrum van Den Haag. Deze verbindt de A4-A13, via een tunnel onder de Vliet en de Binckhorstlaan, met de omgeving van zowel Station Hollands Spoor als Centraal Station.)

Het park ligt ruwweg tussen pretpark Drievliet, dat ook uit mocht breiden, en het kantoren gebied langs de snelweg afrit Rijswijk.
Aan alles is te zien dat het een jong park is, alles moet nog gaan groeien, met grote waterpartijen die tevensovervloedige regen op kunnen vangen. In het water een soort eilandjes die bij elkaar gehouden worden door kunstig in elkaar gevlochten”hekwekjes”

Het park is wél een sigaar uit eigen doos, het wás een groter, wat versnipperd, podergebied waar nu toch weer wegen van en naar de tunnel moesten komen evenals de uitbreiding en een groter parkeerterrein voor Drievliet. Het zal nog wel een paar seizoenen duren eer het eruit ziet zoals op de site van de ontwikkelaar van het gebied. (klik op de foto voor die site)

Maar ook nu is het er al goed wandelen, de mensen van de kantoren uit de omgeving hebben het al ontdekt en lopen er in de middagpauze met groepjes rond.
Grappig om te zien als “alleenwandelaar. Meestal ben ik een eenling tussen mensen met honden en/of kinderen. De andere eenlingen zijn dan meestal joggers.
Maar hier is geen hond te zien, ook geen kinderen en zelfs de joggers laten het afweten. Slechts keurig geklede “kantoormensen” lopen druk kakelend in groepjes bij elkaar. De flarden gesprekken die ik opvang zijn duidelijk kantoortaal. Ach, het is weer eens iets anders als kinderen en honden tot orde horen roepen.
Heel jammer dat koning winter zich rustig hield deze winter, het moet daar leuk schaatsen zijn ala dat tamelijk ondiepe water bevroren is. Een aardig alternatief voor de boerenslootjes, volgend jaar beter.
Ik zal er vast weleens vaker gaan wandelen. Het enige nadeel is dat het vanaf de kant waar ik vandaan kom een beetje onhandig te bereiken is, gevaarlijke oversteken en weinig voetpaden. Ja hoor beloofd, ik let goed op!

eh…plannen?

Het zullen de voorjaarskriebels wel zijn maar ineens krijg ik weer zin om het “uitstapjes maken” weer op te pakken. Vakanties zijn nog steeds niet mijn ding maar zo af en toe een dagje uit met de trein werd vorig jaar extra leuk doordat ik altijd aan het eind van de reis één ( of meer) van m’n medebloggers tegenkwam. Nee natuurlijk niét per ongeluk, dan hadden we natuurlijk wel een soort afspraakje gemaakt en telefoonnummers uitgewisseld om elkaar niet mis te lopen. Ik vond het fantastische dagen die ook allemaal verschillend waren.

Het reizen wordt nu weer vrijwel normaal in Nederland aan het eind van maart, en waarschijnlijk zal het in België ook wel aardig die kant op gaan en dus gaat het inderdaad kriebelen. Inge was kort geleden met haar lief in Antwerpen, een prachtige stad vond ze met een Zoo die wel een bezoekje waard is.
België is weliswaar buitenland maar vraagt maar de helft van de reistijd naar onze Noordelijke provincies, het lijkt me wel iets. Ik moet nog gaan uitzoeken hoe dat zit met onze OV chipcard, kan ik daar ook mee reizen in België, en zo niet, moet ik dat dan dáár regelen of zijn er hier misschien wel combikaarten te regelen met bijv. intree voor de Zoo. De NS heeft wel vaker dat soort tripjes.

En ook over datum en dag moet ik nog even denken, liever niet in het weekend, vanwege de drukte en misschien zijn er wel dagen dat er héél toevallig andere Belgische medebloggers naar de Zoo in Antwerpen willen, dat zou toch kúnnen! Dat zou natuurlijk gezellig zijn en in een dierentuin loop je elkaar toch ook niet gauw in de weg. wie weet heb ik het er wel zó naar m’n zin dat ik een avond in een hotelletje duik, ( mits het een zwembad heeft natuurlijk anders is duiken niet verstandig.)
Nou ja, ik zit gewoon wat te brainstormen nu, naar ik hoop, eind van de maand zelfs de mondkapjes niet meer hoeven in de trein. Het lijkt me dan nog steeds wél verstandig om even een thuistest te doen voor ik van huis ga, met “virussen” de trein in ga ik niet aan beginnen, dat wordt me te duur want die hebben nooit een cent op zak. Best wel een leuk plannetje toch, ik brainstorm nog even verder.