alweer interactie

Wij bloggers inspireren elkaar vaak bij het schrijven van een nieuw logje, I love it!
Dit keer was het Thomas Pannenkoek die op mijn reactie bij zijn logje reageerde met:
“Hoe slaag je er steeds in met een grappige redenering een lach op ’s mans gezicht te toveren?“
Ik reageerde dáár weer op met; ” Dat weet ik niet, misschien door mezelf te zijn?”
Daar bleef ik toch even over nadenken, betekent dat dan dat ik alleen maar mensen aan het lachen probeer te maken? Nee, dat toch ook weer niet al doe ik het graag en vond ik deze reactie fijn om te lezen omdat ik ieder mens de lach zo graag gun, en sommige in het bijzonder.

Wie bij Thomas leest weet dat zijn leven weliswaar over rozen gaat, maar dat er aan de stelen behoorlijk gemene doornen zitten. Hij schrijft daar luchtig over, meestal met galgenhumor en als hij, in zijn gevoel, zeurt gaan de reacties op slot want aan “beklagen” heeft hij geen behoefte. En ook niet aan dooddoeners als “kijk naar wat je wél hebt, of kunt”.
In grote lijnen komt dat wel overeen met mijn inzichten en vandáár dat ik me niet beheers als er een reactie opborrelt waar mensen zonder humor, in een nare situatie, waarschijnlijk de lol niet van in zien zien.

Misschien zal ik daar ooit nog wel eens ,ongewild, iemand mee op de ziel trappen, bij voorbaat mea culpa.
Gelukkig bepaalt de schrijfstijl van de blogger eigenlijk wel vanzelf waar behoefte aan is en dan komen de juiste woorden meestal wel bovendrijven. Alleen heb ik, net als Thomas, een hekel aan zalvende dooddoeners en zal die zelf ook nooit schrijven, tenzij met een knipoog.

Ik weet hoe belangrijk humor kan zijn als niet alles op rolletjes loopt en schreef zelf de laatste jaren regelmatig inktzwarte humor op momenten dat lachen de enige manier was om niet te huilen.
Zo zat ik, helemaal hyper, ( na een ernstige aanvaring met de zorg in de terminale fase van Henk) deze animatie te maken om in een logje duidelijk te maken dat ik zó opgefokt was dat ik Henk, dankzij alle adrenaline, boven m’n hoofd zou kunnen laten draaien zoals een circusartiest met schoteltjes op een stokje doet. Dus houd dit beeld in gedachten als ik ooit “teveel mezelf ben het in een reactie”. Ik bén gewoon zo!